<<
กันยายน 2551
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
282930 
29 กันยายน 2551

ค ว า ม เ ป ร า ะ บ า ง ข อ ง ชี วิ ต


ชีวิตนี้ช่างเปราะบางนัก

หลายต่อหลายครั้งที่เกือบหลอกตัวเองได้สำเร็จว่าชีวิตนี้มั่นคง เป็นสุข และไม่มีอะไรที่อยู่นอกเหนือการจัดการได้

แต่ทุกครั้งไป ชีวิตมักแสดงให้เห็นถึงความเปราะบางราวกับอยากจะตอกย้ำให้รู้ว่าฝุ่นเล็กๆ ในโลกไม่อาจหมุนโลกได้ฉันใด สิ่งมีชีวิตเล็กๆ หนึ่งหน่วยนี้ ก็ไม่อาจหมุนโลกได้ฉันนั้น

(และแม้กระทั่งหมุนชีวิตตัวเองให้ได้ดังใจ ยังไม่อาจทำได้เลย 555+)





ทุกอย่างเหมือนจะไปได้ด้วยดี... เพียงแต่... ชีวิตมักมีคำว่าแต่เสมอ

ไม่อาจรู้ได้ว่าคนอื่นบนโลกดำรงชีวิตอยู่ด้วยหลักการข้อใด... แต่ค่อนข้างแน่ใจว่าสำหรับเราแล้ว ทุกอย่างถูกหมุนด้วยหัวใจ

ถ้าชีวิตคือการเดินทาง... ก็เพียงขอเลือกเดินทางด้วยหัวใจ

เคยคิด... และยังคิดเช่นนั้นเสมอมา



การทำงานหนัก (เอ๊ะ หรือไม่หนัก 555+) ทั้งงานประจำ งานรอง งานรองกว่า ทุกๆ อย่างเริ่มต้นจากหัวใจที่อยากทำ และความพยายามที่ทุ่มเทลงไปทั้งหมดนั้นก็มาจากหัวใจทั้งดวง

บางครั้งหัวใจดวงนั้นถูกหยิบยกชื่นชม... บางครั้ง หัวใจดวงนั้นกลับถูกทิ้งคลุกฝุ่นกระทืบแหลกราญ แต่ทุกครั้ง ความทรงจำของหัวใจดวงนั้นก็ถูกเก็บไว้เป็นหนึ่งหน่วยของความทรงจำเสมอมา

หลายต่อหลายครั้งที่หัวใจอ่อนล้า... หมดแรง หากเมื่อได้สติกลับคืนมา ก็พบว่าหัวใจมันแค่ท้อ... แต่ยังไม่ยอมถอย

และยังยืนยันว่าอยากจะขอหยุดแค่ท้อเท่านั้น ยังไม่ยอมให้ถึงเวลาถอย ตราบเท่าที่หัวใจนี้ยังมีแรงเต้นแม้เพียงแผ่วเบา





ไม่เพียงเรื่องงาน... หากทุกอย่างในชีวิต ล้วนดำเนินไปตามแนวทางที่เดินตามหัวใจบอกไป

สิ่งดีจริงๆ สิ่งเดียวในตัวที่บอกโลกได้อย่างเต็มปากคือไม่เคยคิดร้ายกับใคร

ไม่ชอบ... ก็แค่เดินออกมา... เดินออกมาเงียบๆ และแม้จะไร้เยื่อใย ทว่าไม่มีสักครั้งที่อยากให้อีกฝ่ายพินาศไปด้วยจิตอาฆาต เพียงภาวนาขอให้เส้นทางกรรมนั้นไม่เวียนบรรจบกันอีกครั้งด้วยจิตเราขออโหสิกรรมทั้งมวลให้





การเลือกเดินเข้าไป หรือเปิดรับใครสักคนเข้ามาในความสัมพันธ์ ก็เดิมพันด้วยหัวใจทั้งดวง และต้องการหัวใจทั้งดวงเช่นกัน

ความเจ็บปวดแต่ละครั้ง รุนแรง แสนสาหัส... แต่เมื่อยามสุข ได้รับความสุขเปี่ยมล้นเช่นกัน นี่คงเป็นสัจธรรมที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปตามวัฏจักร

ถ้าเปลี่ยนได้ ให้สุขแค่ครึ่งๆ เพื่อทุกข์ไม่หนักหนาได้ ก็ไม่ขอเปลี่ยนอยู่ดี





หลายต่อหลายครั้งที่พ่ายแพ้ต่อความเปราะบางของชีวิต

หลายต่อหลายครั้งที่รู้สึกล้มเหลว ท้อ จนอยากถอย

หลายต่อหลายครั้งที่หัวใจเต้นโลดขึ้น ก่อนแผ่วเบาลงด้วยความหนึบชา

หลายต่อหลายครั้ง ที่มีเพียงน้ำตาและความมืดเป็นเพื่อนอย่างเดียวดาย

หลายต่อหลายครั้งที่หัวเราะร่า ทั้งน้ำตาตกใน

นี่คงเป็นแค่อีกคืน...ที่เพียงอ่อนล้าและพ่ายแพ้ต่อความเปราะบางของชีวิต





คนเรามีเหตุผลอะไรบ้างที่เดินจากบางสิ่งออกมาทั้งที่ยังรัก

จากงานที่รัก?

จากคนที่รัก?

จากสิ่งที่รัก?

เหนื่อย... ตอนนี้เหนื่อยแทบขาดใจ





คิดถึงเราคนเก่าที่เปี่ยไปด้วยพลังและความสุข

คิดถึงเราคนเก่าที่มองโลกกว้างอย่างสดใส

คิดถึงเราคนเก่า ที่เชื่อว่าแค่ความรักก็สามารถนำพาชีวิตไป

คิดถึงเราคนเก่าที่มั่นใจ ว่าท้อได้ แต่ไม่มีทางถอย





ถ้าหากวันหนึ่งหัวใจจะต้องพ่ายแพ้ต่อความเปราะบางของชีวิต

ก็หวังเพียงให้ทุกสิ่ง ทุกคนที่อาจถึงวันต้องตัดสินใจเดินจากมาได้รับรู้ไว้

ว่าหัวใจ ไม่เคยลืมว่า ครั้งหนึ่ง เคยได้รักสิ่งนั้นสุดหัวใจ

และไม่อยากให้ใคร (โดยเฉพาะหัวใจ) เจ็บปวด ทุกข์ทนกับการจากไปครั้งนี้เลย

จริง - จริง





+ + + ท้ า ย บ ท + + +

เป็นเค่อีกคืนที่พ่ายแพ้ต่อความอ่อนไหว

แล้วพรุ่งนี้จะยิ้มสู้ใหม่



อยากกระซิบผ่านสายลมยามค่ำคืน

ถึงคนที่คงไม่ได้มาเห็นข้อความเหล่านี้

อยากให้แค่รู้เอาไว้

ทุกการตัดสินใจ

ไม่อยากให้ใคร* เจ็บปวด

จริงๆ





ถ้าน้ำมันไหลออกจากตาได้

น้ำที่มันท่วมใจจะลดลงไหมนะ?





ถ้าเพียงทนไหว

ก็จะไม่มีใครนอกใจหัวใจที่เจ็บปวด

แต่หัวใจ... จะทนได้อีกนานแค่ไหนกัน?




Create Date : 29 กันยายน 2551
Last Update : 29 กันยายน 2551 1:28:01 น. 4 comments
Counter : 557 Pageviews.  

 
สวัสดีค่ะ "ความเหงาและความเปราะบางของชีวิต"

พยายามหลีกเลี่ยงอย่างไรมันก็ต้องเจอะเจอ จนเหมือนจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเราไปซะแล้ว หัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความรักของเราที่มอบให้เขา แล้วเขาละมอบหัวใจที่เปี่ยมล้นไปด้วยสุขที่มีความรักของเราฉาบไว้ด้วยหรือป่าว บางคราวก็คงต้องทำเหมือนว่ามันยังคงอยู่อย่างดี แต่แท้จริงแล้วมันแทบสลายเป็นเสี่ยงเมื่อปล่อยมือ......


โดย: นางฟ้าอรชร วันที่: 29 กันยายน 2551 เวลา:1:44:28 น.  

 
เมื่อมีบางสิ่งบางอย่าง เดินทางเข้ามากระทบความรู้สึก

เราจะรู้ว่าแต่ละวันที่ผ่านไป เราหาตัวตนของเราไม่เจอ

รอยยิ้มและความสดใสโดนกลืนไปกับปัญหาที่พบเจอ...

จนกว่าสิ่งที่รู้สึกจะคลี่คลายไปได้ในทางที่ดี รอยยิ้มและความสดใสอาจจะค่อย ๆ เดินทางกลับมา...

..
และบางการตัดสินใจหากทำไปแล้วทำร้ายความรู้สึกของตัวเองเหลือเกินคงเป็นเรื่องยากที่จะตัดสินไปโดยที่ไม่มีน้ำตา...


โดย: เจ้าหญิงที่เจ้าชายตายจาก (timeofmylove ) วันที่: 29 กันยายน 2551 เวลา:2:08:07 น.  

 
เหนื่อยก็พัก

บางทีมันมีมากกว่าทน คือ ชาไปแล้ว

ความรักรู้ว่ามันเจ็บแต่คนเราเลือกที่จะเดิน เพราะขาดไม่ได้ จริงมั๊ยคะ


โดย: fungjai วันที่: 29 กันยายน 2551 เวลา:2:45:49 น.  

 
เข้าใจอารมณ์ของเจ้าของบล๊อกนะคะ ตอนนี้เราก็เป็นเหมือนกัน อารมณ์นี้เลยแต่ก็ต้องทนและพยายามที่จะหยุดความคิดตัวเอง สู้สู้


โดย: จินจิน (CM-ThaiMassage ) วันที่: 29 กันยายน 2551 เวลา:10:35:59 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

P_JUNG_PIGLET
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]




[Add P_JUNG_PIGLET's blog to your web]