............คุณแพรวพรรณรายโทรหาบุตรสาวตั้งแต่หกโมงเช้า

“เช้านี้มาหาแม่ที่บ้านได้หรือเปล่าพราวพรรณนา”

“ได้จ้ะแม่เดี๋ยวพราวจะแต่งตัวออกจากบ้านเดี๋ยวนี้”

พราวพรรณนาเพิ่งตื่นนอนอาบน้ำแต่งตัว เดินลงมาชั้นล่าง ผ่านห้องครัวพอดี

“ทานข้าวเช้าด้วยกันนะครับคุณพราวพรรณนาผมทำอาหารเช้าไว้ให้คุณ”

ไฮยาโตะเอ่ยชวน

ถึงอย่างไรพราวพรรณนาก็ยังมีความเกรงใจในตัวสามีจึงลงนั่งร่วมโต๊ะอาหาร

“ขอบคุณที่ทำอาหารเช้าให้ทานค่ะหลังทานอิ่มแล้ว ฉันขอออกไปพบแม่ฉันนะคะ พอดีแม่โทรมาตามค่ะ”

“เชิญครับให้ผมไปส่งด้วยไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะฉันไปเองได้”

พราวพรรณนาตอบแค่นั้นเช้านี้ไฮยาโตะเงียบเชียบไป ไม่พูดอะไรมาก รู้แล้วว่าเธอกำลังมีปัญหากับเขาและเธอคงไม่อยากพูดคุยกับเขานัก

............คุณแพรวพรรณรายกล่าวตำหนิบุตรสาวเรื่องปัญหาในครอบครัว เมื่อเธอมาหาที่บ้าน

“ที่แม่ให้พราวมาวันนี้เพราะเมื่อคืนคุณไฮยาโตะโทรมากลางดึก ฟ้องแม่ว่าพราวยังคบอยู่กับเดนิส กลับบ้านดึกมากเพราะไปเที่ยวกันมาหนำซ้ำไปกันเพียงลำพังสองคน ดูไม่งาม... ทำไมพราวไม่เกรงใจสามีตัวเองบ้าง”

“พราวคบเดนิสแบบเพื่อนไม่ได้ทำอะไรน่าเกลียดนะจ๊ะแม่ ถึงมีครอบครัวแล้วแต่ให้พราวคบเพื่อนไม่ได้เลยหรือจ๊ะแม่”

“ไม่ได้ห้ามนี่ถ้าเป็นไทสุเกะ อายาโกะ ฮานาเมระ แต่นี่เขาชอบแสดงตัวตลอด ว่าเคยเป็นคนรักเก่าของพราวนะ”

“แม่จ๊ะพราวเชื่อว่าเดนิสรักพราวจริง เขามั่นคงกับพราวมานาน บางทีถ้าพราวไปกันไม่รอดกับคุณไฮยาโตะพราวคิดจะหย่า แล้วหวนกลับไปแต่งงานกับเดนิสจ้าแม่”

นั่นเป็นสิ่งที่คุณแพรวพรรณรายไม่อยากให้เกิดขึ้นไม่อยากเห็นการหย่าร้างในครอบครัวบุตรสาว จึงหันมาสนใจถามเรื่องราว...คิดว่าหากเป็นปัญหาที่พอช่วยแก้ไขได้ จะได้ช่วยเหลือกันไป

“ทำไมถึงจะไปกันไม่รอดคงเป็นเรื่องใหญ่ใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นพราวต้องบอกแม่ มีปัญหาอะไรกับคุณไฮยาโตะ”

“แค่...พราวเบื่อคุณไฮยาโตะจ้าแม่”

พราวพรรณนาพูดสั้นๆ ไม่อยากบอกเรื่องเลวร้ายในความรู้สึกของเธอที่ได้เคยพบเจอมาด้วยตาตนเอง

“เพิ่งอยู่กันไม่นานทำไมถึงเบื่อได้”

“เพราะเขาทำตัวน่าเบื่อพราวเลยเบื่อเขา”

“ช่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลยแค่เบื่อเท่านั้น คิดอยากจะหย่า แม่จะบอกให้นะ ชีวิตผัว ๆ เมีย ๆ มันอยู่กันแบบเบื่อๆ อยาก ๆ เดี๋ยวงอนกันบ้าง ดีกันบ้าง ต้องเข้าใจธรรมดาของวิถีชีวิตไม่ใช่เอาแต่ใจเราฝ่ายเดียวนะพราว”

“เราไม่ใช่แค่งอนกันเล็กน้อยแต่เขามีคนอื่น พราวรับไม่ได้ เอ่อ... คือ... พราวสงสัยว่าเขามีคนอื่น”

เธอแทบพูดโพล่งบอกมารดาไปแต่ยั้งไว้ได้ทัน

“แค่สงสัย?แล้วคุณไฮยาโตะเขามีคนอื่นจริงหรือ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครที่ไหนกัน เล่าให้แม่ฟังหน่อยสิ”

คุณแพรวพรรณรายซักถาม

ซึ่งแน่นอนพราวพรรณนาไม่อยากเอ่ยถึงบุคคลนั้น

“ไม่ทราบค่ะแต่พราวเบื่อปัญหาครอบครัว เดนิสยังรักพราวอยู่เขาไม่มีปัญหาเรื่องปันใจไปให้ผู้หญิงอื่น เขารักพราวเสมอต้นเสมอปลายเวลาพูดคุยกับเขาทำให้พราวสบายใจ แม่จ๊ะ... พราวอยากกลับไปหาเดนิสจ้า”

“พูดไม่รู้เรื่องมาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย แม่รำคาญ... เบื่อหน้าพราว”

“โธ่แม่จ๊ะ...”

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วออกไปให้พ้นหน้าแม่เดี๋ยวนี้”

คุณแพรวพรรณรายไล่บุตรสาวด้วยโมโหเหลืออด

พราวพรรณนาเห็นอย่างนั้น...จึงล่าถอย กลับออกไปโดยดี เพราะถ้าขืนอยู่มีแต่จะทะเลาะกับมารดา

............คุณแพรวพรรณรายโทรเข้ามือถือของไทสุเกะด้วยความอัดอั้นตันใจอยากระบายปัญหากับพี่ชายของเพื่อนบุตรสาว เพราะเห็นว่าอยู่ในแวดวงคนใกล้ชิดสนิทกัน

“ไทสุเกะแม่ขอโทษที่โทรมารบกวนนะจ๊ะแต่แม่กลุ้ม... แม่เครียดกับพราวพรรณนาที่สุดแล้ว เมื่อคืนไปเที่ยวกับเดนิสดึก ๆดื่น ๆ กลับบ้านหลังเที่ยงคืน ช่างทำได้ไม่เกรงใจใครเลย เล่นเอาคนเป็นสามีทนไม่ได้ต้องโทรมาฟ้อง... แม่อยากฝากไทสุเกะ ช่วยดู ๆ น้องให้แม่หน่อยได้ไหมจ๊ะ”

“คุณแพรวพรรณรายจะให้ผมช่วยดูเรื่องอะไรครับ”

ไทสุเกะตอบพร้อมรับฟังและเป็นธุระจัดการให้

“เขาร่ำร้องอยากกลับไปแต่งงานกับเดนิสเพราะอย่างนี้กระมังถึงบ่นเบื่อคุณไฮยาโตะ อยากจะหย่ากับเขาแม่อยากรู้ว่าพราวพรรณนามาหาเดนิสที่บริษัทบ่อยไหม”

เมื่อถูกถามเช่นนี้เขาจำต้องบอกไปตามความจริงเพราะตัวเขาเองไม่ชอบใจกับการกระทำอันไม่เหมาะไม่ควรของพราวพรรณนาเช่นกัน

“ผมเคยเห็นมาบ้างครับนั่งทานกลางวันในร้านอาหาร แถมจับมือกันด้วย ผมเห็นว่าพราวพรรณนาไม่น่าทำอย่างนั้นเหมือนกันครับ”

“เกลียดนักเชียวลูกคนนี้ทำไมกลายเป็นผู้หญิงแบบนี้ไปได้ อยากจะหย่าผัวไปแต่งงานใหม่ทั้งที่อยู่กันไม่ทันไร”

“ผมว่าเรื่องอย่างนี้พราวพรรณนาไม่ควรด่วนตัดสินใจเดี๋ยวจะได้ไม่ดีไปกว่าเก่า เพราะเดนิสไม่ใช่ผู้ชายแบบที่จะเป็นสามีที่ดีเขาเจ้าชู้... ใคร ๆ เขารู้กันทั่ว มั่วผู้หญิงไม่เลือกหน้าเดนิสไม่เหมาะสมกับพราวพรรณนาเลยสักนิด”

ไทสุเกะออกโรงคัดค้านเสียงแข็งเขาไม่ยอมอยู่เฉยแน่... หากพราวพรรณนาหย่าสามีแล้วคิดกลับไปแต่งงานกับผู้ชายแบบที่ผู้หญิงไม่ควรแต่งงานด้วยอย่างที่สุดในโลก

“นั่นสิ...แม่ดูท่าทางเดนิสออก เห็นเป็นอย่างที่ไทสุเกะว่าเหมือนกัน ยังไงแม่ฝากไทสุเกะช่วยปรามๆ พราวพรรณนา ถ้าเห็นทำอะไรไม่เหมาะไม่ควร ช่วยตักเตือนดุว่าแทนแม่ด้วย”

“ได้ครับผมจะดู ๆ ให้เอง”

ไทสุเกรับปากคุณแพรวพรรณรายก่อนวางสายกันไป แล้วจึงหันมาพูดกับน้องสาว

“พี่จะคอยขัดขวางทุกวิถีทางไม่ให้เดนิสสมหวังกับพราวพรรณนาได้”

“แต่เดนิสยังรักพราวพรรณนาอยู่และพราวพรรณนายังมีใจให้เดนิส ทำไมพี่ไทสุเกะต้องไปขัดขวางเขาด้วยล่ะ”

อายาโกะแสร้งพูดไปอย่างนั้นที่จริงเธอเอาใจลุ้นพี่ชาย อยากให้ออกมาช่วยพราวพรรณนาเธอเป็นอีกคนที่ไม่อยากเห็นเพื่อนของตนคบหาอยู่กับเดนิส

“อย่างเดนิสนั่นผู้หญิงคนไหนให้...มันเอาทั้งนั้น มั่วผู้หญิง... นอนกับใครได้หมด ถึงแม้ไม่ได้รัก มักมากในกามแล้วแบบนี้พราวพรรณนาจะมีความสุขอยู่กับเดนิสได้อย่างนั้นหรือ นี่เธอไม่รู้จริง ๆหรือแกล้งโง่ หือ? อายาโกะ...”

ไทสุเกะว่าพร้อมชักสีหน้าให้เห็นว่ากำลังหงุดหงิด

“อ้าว... แล้วกันพี่ไทสุเกะมาพาลเหวี่ยงใส่น้อง หงุดหงิดโมโหหึงจังนะพี่เรา ยุให้บอกรักตั้งหลายครั้งแล้วถ้าพราวพรรณนาหย่ากับคุณไฮยาโตะ พี่ไทสุเกะจะได้เป็นเบอร์หนึ่ง เฮ้อ...แต่ยุไม่ขึ้นเสียที”

อายาโกะไม่ได้อารมณ์ไม่ดีอย่างพี่ชายของตนเลยพูดแขวะให้

“ก็อก ๆ ๆ ...”

เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องทำงานผู้จัดการฝ่ายโฆษณาประชาสัมพันธ์ดังขึ้น

“เชิญครับ”

ไทสุเกะกล่าวต้อนรับอย่างสุภาพเสมอด้วยยังไม่เห็นว่าเป็นใคร แต่พอเห็นเท่านั้น... ไทสุเกะต้องชักสีหน้าบึ้งตึงขึ้นมาทันที

“ขอโทษนะครับแค่มีธุระนิดหน่อย เลยแวะมาบอกสั้น ๆ เท่านั้นวันนี้พราวพรรณนาจะมาชวนไทสุเกะกับอายาโกะไปทานกลางวัน”

“แล้วทำไมต้องฝากนายมาบอกพวกฉันปกติพราวพรรณนาโทรหาฉันโดยตรง”

“เปล่า...พราวพรรณนาไม่ได้ฝาก แต่ผมเสนอตัวเอง เพราะตอนเย็นผมมีนัดกับพราวพรรณนา...สองต่อสอง หึ... หึ...”

เดนิสพูดพลางหัวเราะกวนๆ และเน้นย้ำคำท้ายประโยค ใช้สายตามองไทสุเกะ แบบเยาะเย้ย ...ยั่วประสาทอยากอวดว่าได้ทานมื้อเย็นเป็นมื้อพิเศษได้มีโอกาสอยู่ลำพังกับพราวพรรณนายาวนานกว่าเพื่อนและไม่วายคุยอวดยิ่งขึ้นอีกเป็นการแถมท้าย

“ฮ้า...เมื่อคืนมีความสุขม้าก ...มาก ได้ไปดูหนังรอบดึก ตามลำพังสองต่อสองกับพราวพรรณนาหนังรักโรแมนติกซะด้วย ดูแล้วเคลิ้ม... จนอยากดูซ้ำอีกรอบสองรอบ จะได้อยู่ด้วยกันตลอดคืนยันเช้าเลย”

“แล้วใครขอเชิญให้เล่าไม่เห็นมีใครอยากฟังเลย พวกชอบจ้องจับเมียชาวบ้าน ชอบเป็นชู้กับเมียคนอื่นสักวันเถอะจะได้เจอของแข็งเข้า”

ไทสุเกะว่าทำตาขึงให้

แต่เดนิสหาสะทกสะท้านไม่ทำท่าทางยิ้มเย้ยยียวนกวนประสาท และเลิกคิ้วพร้อมยักไหล่ตามฟอร์ม

“รูปหล่ออย่างผมเสน่ห์ดึงดูดสูงปานนี้ มีแต่สาวอยากจะรีบหย่าผัวมาแต่งงานด้วยไม่ต้องไปเป็นชู้กับเมียใครหรอก ส่วนพวกแอบรัก ทำตัวดีมีคุณธรรมเป็นพระเอกละครน้ำเน่า คงได้แต่แอบอิจฉาอยู่เงียบ ๆ อดรับประทานไปตามระเบียบ ฮ่ะฮ่ะ ฮ่ะ... ...”

เดนิสกล่าวก่อนกลับออกไปแถมด้วยหัวเราะกวนโมโห จนไทสุเกะถลึงตาโตใส่

“ฝากไว้ก่อนเถอะเดนิส...ได้เจอเอาคืนทีหลังแน่”

............และแล้วตอนกลางวันพราวพรรณนามาชวนไทสุเกะและอายาโกะ ทานข้าวกลางวันด้วยกันที่ร้านอาหารใกล้ ๆ บริษัท

“บัตรสปา สาวๆ สนใจไหม สระ นวด ลดพิเศษห้าสิบเปอร์เซ็นต์ พี่ได้มาสี่ใบ”

ไทสุเกะหยิบขึ้นมาชูกรีดนิ้วเรียงบัตรให้ดูตามจำนวนดังกล่าว เรียกความสนใจจากพวกผู้หญิงได้จริง

“โอ้โฮ... ร้านดังนะนี่พี่ไทสุเกะได้มายังไง”

“ขอมาจากสาวในออฟฟิศนะสิแต่หมดเขตวันนี้ หมดแล้วหมดเลย ไม่ไปเสียดายนะ”

เขากล่าวโกหกเล็กน้อยที่ว่าหมดเขตวันนี้เพราะเจาะจงจะให้พราวพรรณนาตกหลุมพรางแล้วไปกับเขาให้ได้

“เสียดายจังฉันมีนัดตอนเย็นแล้ว”

“นัดนั้นสำคัญหรือ?เลื่อนไปวันหน้าได้มั้ง สิทธิพิเศษนี่สำคัญกว่า หาโอกาสอย่างนี้ยากนะ ร้านนี้เขาทำดีมากออกมาจะได้สวย สุขภาพดี ไปด้วยกันเถอะพราวพรรณนา ชวนฮานาเมระไปด้วย ครบสี่คนพอดี”

ไทสุเกะรู้ดีว่าพวกผู้หญิงชอบรายการลดแลกแจกแถมและชอบเรื่องสวย ๆ งาม ๆ จึงนำมันมาเป็นเหยื่อล่อ

“ฉันอยากไปด้วยอย่างนั้นนัดเย็นนี้คงต้องเลื่อนเป็นวันอื่น”

พราวพรรณนาตอบรับ

เป็นอันว่าแผนบรรลุความสำเร็จสมความตั้งใจของไทสุเกะ

“นี่มีรายการลดเต็มไปหมดมีเพ้นท์เล็บแถมฟรีด้วย”

อายาโกะอ่านรายละเอียดในบัตรแผ่นเล็กนั้นสาว ๆ ต่างสนใจกันยกใหญ่

จึงไม่ได้เห็นสีหน้าของไทสุเกะกำลังอมยิ้มเจ้าเล่ห์เขามีเรื่องที่จะทำต่อไป นั่นคือ... ไปเยาะเย้ยเดนิส

หน้าห้องผู้จัดการฝ่ายขายไทสุเกะเคาะประตูก่อน ด้วยไม่เคยละเลยมารยาทงามตามสังคม

“เข้ามาได้ครับ”

เดนิสกล่าวต้อนรับเงยหน้าขึ้นมองดู จึงเจอคู่ปรับเดินเข้ามาหา พร้อมส่งยิ้มแบบโกง ๆ ให้เดาได้ว่าคงไม่ใช่มาด้วยความประสงค์ดีเป็นแน่แท้

“เสียดายด้วยนะนัดเย็นนี้คงต้องเป็นวันอื่นแล้วล่ะ ซึ่งไม่รู้จะถูกเลื่อนไปเป็นวันไหนเพราะพราวพรรณนามีนัดสำคัญกว่า เลยไม่ว่างสำหรับนายแล้ว ...เดนิส”

“แล้วใครใช้ให้ผู้จัดการฝ่ายโฆษณาประชาสัมพันธ์ต้องเดินมาบอกกับผมมิทราบ”

“อ๋อ...ไม่มีใครใช้ แต่ผมเสนอตัวมาบอกเอง”

ไทสุเกะกล่าวเลียนแบบเดนิสอย่างที่ได้เคยมาพูดกับเขาไว้ในคราวก่อน

“เรื่องนี้คุณพราวพรรณนาต้องเป็นคนบอกผมเองคนอื่นไม่เกี่ยว”

“ที่จริงไม่ได้อยากจะเกี่ยวด้วยหรอกแต่สมเพชคนคิดแย่งเมียคนอื่น เดี๋ยวได้รู้เอง...”

ไทสุเกะว่าแนมเหน็บให้เจ็บใจมองทางปลายสายตาหยามหมิ่น

ชั่วครู่เสียงมือถือของเดนิสจึงดังขึ้นเขารีบรับสายในทันที ปรากฏว่าพราวพรรณนาโทรมาเลื่อนนัดเขา

“มีธุระกะทันหันหรือครับ...เสียดายจัง แต่ไม่เป็นไรครับ ไว้วันอื่นว่างค่อยไปด้วยกัน ผมจะคอยคุณพราวพรรณนาว่างสำหรับผมนะครับ”

พูดเสียงอ่อยยังคงไม่ทิ้งลีลาพูดอ้อนโอนอ่อนผ่อนตาม

“นัดไม่สำคัญกับคนไม่สำคัญมันเป็นอย่างนี้ล่ะ มักจะถูกเลื่อนไปอย่างเลื่อนลอย เฝ้าคอยไปเถอะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า...”

ไทสุเกะหัวเราะเยาะเย้ยอย่างดังเต็มเสียงด้วยความสะใจ...

เดนิสทำอะไรไทสุเกะไม่ได้ได้แต่มองตาขวาง

............เย็นนี้พราวพรรณนากลับบ้านไม่ดึกนักประมาณสองทุ่มได้

“ทั้งที่บอกผมว่าไม่ค่อยสบายแต่หมู่นี้ออกเที่ยวนอกบ้านทุกวันเลยนะครับ”

ไฮยาโตะกล่าวทักทายเขาเองกลับกลายเป็นฝ่ายต้องกลับบ้านเร็ว เพื่อมาเฝ้ารอดูภรรยาของตน

“อยู่บ้านมันเบื่อนี่คะแล้วคืนนี้ไม่ได้กลับบ้านดึก ไปกับพวกอายาโกะมาค่ะ มีเรื่องจะซักถามอีกหรือเปล่าคะถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ฉันขอตัวเข้าห้องไปอาบน้ำก่อนค่ะ”

พราวพรรณนาพูดเพื่อเลี่ยงหลีกหนีสามีของตนแต่เขาจับท่อนแขนเธอเหนี่ยวดึงไว้เสียก่อน

“เราต้องพูดกันให้เข้าใจคุณทำเมินเฉยกับผมนานเกินไปแล้วนะ”

“ไม่นี่คะฉันเป็นปกติธรรมดาอย่างนี้เองค่ะ”

พราวพรรณนากล่าวแต่สายตาไม่มองหน้าสามีเลยสักนิด

นั่นทำให้ไฮยาโตะรู้ว่าภรรยาโกรธเคืองตัวเขาแน่นอนจึงตั้งใจจะถามให้รู้เรื่อง

“ไม่จริงคุณพราวพรรณนาโกรธอะไรผม ผมต้องการรู้เหตุผล ถ้าไม่พูด...อย่าคิดว่าผมจะปล่อยให้คุณเมิน เชิดใส่ผมได้ตลอด ทำไมดูเหมือนคุณตั้งท่ารังเกียจผมตอบ...”

เขาถามคาดคั้นพลางเขย่าต้นแขนทั้งสองของเธอ

“คุณไฮยาโตะเป็นต้นเหตุทำตัวเองให้ฉันเกลียด ฉันถึงมีเหตุผลในการเกลียด...”

พราวพรรณนาใช้วาจาเชือดเฉือนปรายตามองหยามหมิ่น

การกระทำและคำตอบที่ได้รับมาไฮยาโตะถึงกับวูบ ...ใจหาย อยากหดร่างกายให้เหลือเท่าแมลงตัวเล็ก ๆบาดใจเกินจะรับกับคำว่าถูกเกลียด...

“ผมไปทำอะไรให้คุณเกลียดช่วยบอกผมหน่อยเถิด”

“คุณมีคนอื่นที่สำคัญกว่าฉัน”

“โธ่เอ๊ย...ผมไม่มีผู้หญิงอื่นอีกแล้ว ผมรักภรรยาผมเพียงคนเดียว คือคุณพราวพรรณนาเท่านั้น”

“ไม่มีผู้หญิงอื่น?ที่พูดนั่น... แน่ใจหรือคะ”

พราวพรรณนาทวนคำซ้ำและแค่นยิ้มเยาะ

“แน่ใจที่สุดครับ”

“ใช่...คุณไฮยาโตะไม่มีหญิงอื่น แต่มีชายอื่นต่างหาก ฉันเห็นตำตา... พวกคุณเป็นเกย์ เริงรักกันอย่างร่านร้อนเป็นชู้กับพี่ทาคุโตะ พี่เลี้ยงคนสำคัญของคุณ คุณนอกใจฉัน ทำสิ่งน่ารังเกียจ คุณทำให้ฉันเกลียด”

“มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณเห็นผมไม่ได้เป็นเกย์ ผมมีเหตุผลสามารถอธิบายได้ ขอให้คุณพราวพรรณนาทำใจกว้าง แล้วรับฟังผมสักหน่อย”

“ไม่มีประโยชน์ที่จะแก้ตัวฉันไม่ได้ไร้เดียงสา คุณยอมให้พี่ทาคุโตะทำอะไรต่อมิอะไรกับร่างกายคุณฉันถึงรู้สึกขยะแขยงจนต้องแยกห้อง ออกมานอนห้องพักรับรองแขก เรา...คงต้องแยกกันอยู่แล้วล่ะค่ะ ฉันรับไม่ไหวจริง ๆ”

“ผมยอมเขาเป็นการตอบแทนบุญคุณในฐานะที่เขาจงรักภักดีต่อผม ยามทุกข์ยากไม่เคยทอดทิ้งกันในเมื่อเขาต้องการความสุขเพียงเล็กน้อย ไม่ได้เรียกร้องมากมาย ทำไมผมจะใจดำยอมให้เขาไม่ได้ล่ะ คุณพราวพรรณนาช่วยเห็นใจผม เข้าใจผมเถิดนะครับ”

ไฮยาโตะยอมปริปากรับสารภาพออกมาพร้อมอ้อนวอน...

“ตอบแทนบุญคุณหรือคะโดยการพลีร่างกายให้ผู้ชายด้วยกันเสพสม กลางคืนคุณทำตัวเป็นผัวฉัน แต่กลางวันแอบไปเป็นเมียเขาหวังเก็บไว้ครอบครองทั้งสองคน ฉันรับไม่ได้ค่ะคุณไฮยาโตะฉันขออวยพรให้คุณกับพี่ทาคุโตะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไปส่วนฉันตัดสินใจแล้ว จะขอหย่า... แล้วกลับไปแต่งงานกับคนรักของฉันเดนิสยังรักฉันอยู่ และรอคอยฉันเสมอ”

พราวพรรณนาบอกใช้น้ำเสียงและสายตาเชือดเฉือนดูเลือดเย็น

ไฮยาโตะถึงกับนิ่งเงียบได้ฟังแล้วเข่าอ่อน... ภรรยาของเขากำลังจะทิ้งไป แล้วกลับไปหาคนรักเก่าของเธอ