............ก่อนจะรับรองฮายาโตะด้วยอาหารหวานคาวตามลำดับพราวพรรณนาสั่งจ่ายกับข้าวหลากหลายเมนู ให้เงินจันทร์กะพ้อไปจ่ายตลาดเอารถกระบะออกไปขนของ สำหรับอาหารมื้อนี้ต้องพิเศษจึงต้องพึ่งแม่ครัวหลายคน จันทร์กะพ้อไปขอให้ตาและยายมาช่วยเนื่องจากพอมีฝีมือในการทำอาหาร

ฮายาโตะเดินลงชั้นล่างตรงเข้ามาในครัวเริ่มหิวเล็กน้อย หวังจะหาของกินเล่นพวกขนมประทังหิวไปก่อนจะถึงมื้อเย็น

“คุณไฮยาโตะจะทานน้ำชาและขนมสักหน่อยไหมคะ”

“ครับกำลังหิวอยู่พอดี”

พราวพรรณนาจัดการชงชาเขียวหอมกรุ่นอุ่นไอร้อนและจัดชุดขนมหวานของไทยหลายชนิด ทั้งสีสันชวนให้อยากรับประทาน ยกมาให้หนึ่งถาดใหญ่

“นี่เป็นขนมไทยมีทองหยิบ ทองหยอด เม็ดขนุน วุ้นกะทิ ตะโก้ ขนมชั้น ที่เห็นสีสดใสนี่ใช้สีผสมอาหารไม่เป็นอันตรายต่อสุขภาพค่ะ เขาเรียกว่า ลูกชุบทำจากถั่วเขียวปั้นเป็นรูปผลไม้เล็ก ๆ ลองชิมดูนะคะ”

“โอ้โฮ...ท่าทางน่ากินทุกอย่าง”

ฮายาโตะเพลินตาเพลินใจในขนมมากมายหลากหลายชนิดพอได้ลองชิม... ถึงกับออกปากชม

“อร่อยทั้งนั้นเลยแต่ละอย่างรสชาติหอมหวานกลมกล่อม”

แล้วเขาก็เกือบลืมเรื่องที่ตั้งใจจะมาถามเสียสนิท

มีพราวพรรณนาโอภาปราศรัยอยู่เคียงข้างดูเธอเป็นผู้หญิงอ่อนหวาน ช่างแสนเอาอกเอาใจ ผู้ชายคนไหนได้มีเมียสวยหวานปานนี้ไม่น่าจะปล่อยให้หลุดมือ

พักใหญ่ ๆจันทร์กะพ้อกลับจากตลาด พาสองตายายหิ้วของทำอาหารเย็นกันมาพะรุงพะรังพราวพรรณนาจึงไปช่วยจัดวางข้าวของเตรียมทำอาหาร

ฮายาโตะไม่ถนัดเรื่องทำครัวนั่งทานขนมไปพลาง มองดูแต่ละคนสาละวนช่วยกันคนละไม้ละมือตายายที่ดูแก่ชราแต่กลับคล่องแคล่วเรื่องการครัว หั่นผัก ปอกมะละกอสุก

จันทร์กะพ้อและพราวพรรณนาลงนั่งบ้างในมือต่างมีมีดปอกผลไม้อันเล็ก ช่วยกันแกะสลักมะละกอ เสร็จไปหนึ่งลูกยังพอว่าหลังจากนำไปเก็บใส่ตู้เย็น กลับมาต่อด้วยแกะอีกลูกหนึ่งแกะสลักเป็นกลีบดอกไม้ซ้อนหลั่นกันอย่างวิจิตรงามตา จากมะละกอสุกที่น่ากินอยู่แล้วยิ่งกลายเป็นมะละกอสวยงาม ขนาดสามารถส่งประกวดงานเทศกาลอาหารโลกกันเลยทีเดียว

ฝ่ายสองตายายช่วยกันทำต้มยำรวมมิตรทะเลใส่กุ้ง ปลาหมึก ปูอัดและเนื้อปลา พอมันเริ่มเดือดส่งกลิ่นหอมโชยมาเตะจมูกชวนให้น้ำลายสอ ขนาดขนมเข้าปากฮายาโตะไปแล้วหลายขนาน ยังนึกอยากชิมกับข้าวมื้อเย็นนี้

ได้ยินเสียงกดกริ่งหน้าประตูรั้วจันทร์กะพ้อแกะมะละกอแล้วเสร็จพอดี รีบออกจากห้องครัวไปดูแล้วเดินกลับเข้ามาพร้อมอะไรบางอย่างสีเขียวขนาดประมาณถาดขนมที่เขากำลังนั่งกินอยู่

“นั่นอะไรหรือ”

ฮายาโตะถามอดจะอยากรู้ไม่ได้

“ใบตองจีบเจ้า”

จันทร์กะพ้อตอบและพราวพรรณนาพูดเสริมว่า

“ฉันสั่งใบตองให้เขาพับจีบมาสองชุดสำหรับนำไปใช้ในการเลี้ยงภัตตาหารที่วัด เพราะพรุ่งนี้เป็นวันพระใหญ่ขึ้นสิบห้าค่ำพระจันทร์เต็มดวง ส่วนใบตองจีบอีกชุดสำหรับรองขนมมื้อเย็นนี้”

“คุณพราวพรรณนากะทำเป็นอาหารมื้อพิเศษเพื่อคุณไฮยาโตะคนเดียวโดยเฉพาะเจ้า”

จันทร์กะพ้อพูดแทรกยิ้มเล็กยิ้มน้อยอย่างรู้ใจพราวพรรณนา

ฮายาโตะให้รู้สึกผิดนิดหน่อยที่แสร้งเฉยไม่เฉลยชื่อตัวเองทำให้ทุกคนเข้าใจผิดคิดว่าเขาคือไฮยาโตะ แม้กระนั้นยังไม่ยอมบอกความจริงเรื่องที่เขาเป็นฝาแฝดคนพี่

เท่าที่ฮายาโตะสังเกตดู...ให้นึกแปลกใจไม่น้อยที่เห็นพราวพรรณนาไม่มีทีท่าปั้นปึงเนื่องจากโกรธเคืองจนต้องแยกตัวกลับมาอยู่เมืองไทย ทันทีที่เห็นหน้าเขาเธอยิ้มแย้มยินดีที่ได้พบกันอย่างมาก ตลอดจนความอบอุ่นอ่อนโยนในการต้อนรับดูอย่างไรก็แสดงให้รู้ได้ว่าเธอยังรักไฮยาโตะอยู่มาก เขาจึงคิดว่าจะต้องหาจังหวะเหมาะเพื่อถามสาเหตุทำไมเธอต้องกลับมาอยู่เมืองไทย และมีปัญหากับไฮยาโตะอย่างไรบ้าง

แล้วเมื่อถึงเวลาอาหารมื้อเย็นเป็นอะไรที่เลิศหรูอลังการงานสร้างสรรค์ทั้งสำรับกับข้าวสวยงามด้วยฝีมือการแกะสลักจากพราวพรรณนาร่วมมือกับจันทร์กะพ้อ

ฮายาโตะได้ทานมื้อเย็นสองคนกับพราวพรรณนาแบบนั่งกับพื้นปูเสื่อ นั่งพับเพียบบนเบาะนุ่นนุ่มสบายข้างโต๊ะมีเชิงเทียนทองเหลืองสามช่อจุดเทียนหอมเป็นแท่งเกลียวสีชมพูให้แสงสว่างเรื่อเหลืองเรืองรองบรรยากาศดูโรแมนติคดี มีพราวพรรณนาคอยปรนนิบัติเอาใจตักข้าวตักกับข้าวเสิร์ฟให้ไม่ห่าง

ทำให้ฮายาโตะรู้สึกว่าเธอเป็นภรรยาที่ดีและชื่นชมเธออยู่ในใจ นึกถึงคู่แฝดน้องชายของเขาที่โชคดีได้มีภรรยาแสนดีเช่นนี้ถ้าหากต้องหย่ากันมันน่าเสียดายมากแล้วอดสงสัยไม่ได้ว่าสองสามีภรรยาคู่นี้มีปัญหาอะไรต่อกัน?

อิ่มอร่อยจากอาหารคาวแล้วจึงมาต่อด้วยของหวาน แต่เพราะได้ทานไปเยอะก่อนหน้านั้นแล้วเลยทานอีกได้ไม่มากเท่าไร

............หลังอาหารมื้อเย็นผ่านไปทั้งสามคนต่างพากันมานั่งดูทีวีภายในห้องนั่งเล่น จนกระทั่งเวลาเลยสามทุ่มไปเล็กน้อย

“เราไปคุยกันในห้องนอนเถอะ”

ฮายาโตะพูดเบาราวกระซิบกับพราวพรรณนาคิดว่านี่เป็นเวลาอันสมควร แล้วหันไปมองหน้าจันทร์กะพ้อ

ฝ่ายนั้นอมยิ้มให้ทำหน้าทะเล้นใส่พราวพรรณนา ซึ่งก้มหน้าเลี่ยงหลบสายตาจันทร์กะพ้อ เขาพอเดาได้ว่าเธอคงอายและคิดอะไรเลยเถิดไปไกล

พราวพรรณนาเดินตามฮายาโตะขึ้นชั้นสองของบ้านไปถึงห้องนอนปิดประตูลงกลอนเรียบร้อย

“ผมมีเรื่องอยากจะถามคุณพราวพรรณนาทำไมคุณถึงกลับมาอยู่เมืองไทย ทั้งที่พ่อแม่ของคุณไม่สนับสนุนและพ่อผมก็ไม่อยากให้คุณมาอยู่เมืองไทยเลย”

ฮายาโตะได้โอกาสแล้วจึงถามและคอยสังเกตดูสีหน้าของเธอ

“คุณไฮยาโตะเองย่อมรู้ดีแก่ใจแต่ช่างมันเถอะ ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้นอีก”

ฮายาโตะไม่ได้คำตอบดังใจแถมไม่อยากได้ยินคำว่ารู้ดีอยู่แก่ใจเพราะความจริงเขาไม่รู้เรื่องในครอบครัวของน้องชายฝาแฝดเลยแม้แต่น้อยถึงแม้เป็นพี่น้องกันก็หาได้สนิทชิดเชื้อสักเท่าไร

“ถ้าคุณไม่พูดคงไม่มีใครรู้ ทุกคนอยากรู้และรอคำตอบจากคุณนะครับ”

“ฉันอึดอัดค่ะมีพี่ทาคุโตะเป็นคนสำคัญของคุณไฮยาโตะอยู่ด้วยกันฉันพยายามทำใจยอมรับเรื่องระหว่างพี่ทาคุโตะกับคุณแต่บางครั้งมันอดเจ็บจี๊ดในใจไม่ได้ หนำซ้ำคุณยังทำร้ายจิตใจฉัน แย่งเดนิสคนรักเก่าของฉันไปได้อีกมันเหลือจะรับจนทำใจได้ยากจริง ๆ และคุณยังมีอดีตเมียเก่าเก็บมาคอยตามตอแยฉันอยู่อีกฉันเลยอยากกลับมาพักใจที่เมืองไทย”

จากคำตอบนั้นมันยิ่งทำให้ฮายาโตะงงงันและยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีก เขารู้จักว่าทาคุโตะเป็นพี่เลี้ยงที่สนิทกับไฮยาโตะมากแต่ไม่เคยรู้จักกับเดนิสที่พราวพรรณนากล่าวถึง และสงสัยมากกับคำว่า ‘แย่งคนรักเก่า’ มันคืออะไรงานนี้คงมัวแต่เกรงใจกันไม่ได้ ต้องถามเอาความกระจ่างให้ได้

“ที่ว่า...ไฮยาโตะแย่งคนรักเก่าของคุณพราวพรรณนาคืออย่างไรหรือครับ”

จากคำถามของฮายาโตะทำให้พราวพรรณนาเงยมองใบหน้าเขาแววตาครุ่นคิดสงสัย เขาควรรู้อยู่แก่ใจ และคำที่เรียกชื่อไฮยาโตะ นั่นคือชื่อตัวของเขาเองหรือไม่ใช่?

“คุณเป็นเกย์มีอะไรกับเดนิสแล้วไม่ใช่หรือ หรือว่าคุณจะบอกว่ายังไม่ได้มีอะไรกัน”

“หา!ไฮยาโตะนะหรือเป็นเกย์ ไม่อยากจะเชื่อ ผมว่าไม่มีใครเกิดมาเป็นเกย์นะทั้งผมและทั้งไฮยาโตะ”

ฟังฮายาโตะพูดแล้วพราวพรรณนาเบิกตาโต...ฉุกคิด!

“หรือว่า...คุณไม่ใช่คุณไฮยาโตะ”

“ผม...ฮายาโตะ ชื่อคล้ายกับน้องชายฝาแฝดมาก หน้าตาเหมือนคนคนเดียวกันผมและไฮยาโตะมีไฝที่ดั้งจมูกเหมือนกัน แต่ผมไม่มีไฝสองเม็ดเล็ก ๆ ที่ริมฝีปากบนนะครับคุณพราวพรรณนาลองสังเกตให้ดี ๆ ถึงผมกับไฮยาโตะจะเหมือนกันมาก แต่บุคลิกและนิสัยใจคอต่างกันเอ่อ... ผมต้องขอโทษที่ไม่เปิดเผยตัวตั้งแต่ทีแรก ที่ผมต้องมาที่นี่เพราะพ่อผมสั่ง...ให้มาช่วยเคลียร์ปัญหาครอบครัวของน้องชายผมครับ”

ฮายาโตะจำต้องเปิดเผยตัวตนและบอกเล่ารายละเอียดให้ฟัง

พราวพรรณนากำลังจ้องมองตาค้างยกมือขวาขึ้นมาทาบบนหน้าอกของตน

“อุ๊ยตาย...ไม่บอกไม่รู้เลยนะคะนี่ หน้าตาเหมือนกันจนแยกไม่ออกซะขนาดนี้”

ฮายาโตะยังไม่ทันได้ซักถามอะไรต่อไปอีก

พราวพรรณนารีบเดินออกจากประตูห้องนอนแล้วไปเรียกจันทร์กะพ้อเข้ามาเป็นเพื่อน

“ขอโทษที่เสียมารยาทจัดให้คุณฮายาโตะมานอนในห้องเดียวกับฉัน เดี๋ยวฉันจะรีบไปจัดห้องพักให้ใหม่ค่ะ”

พราวพรรณนาหยิบกุญแจห้องแล้วเดินลงไปห้องพักรับรองแขกชั้นล่าง

............จันทร์กะพ้อพูดกับพราวพรรณนาทำหน้าตางงเป็นไก่ตาแตกไปเหมือนกัน

“ฉันเองยังไม่เคยพบเห็นคุณไฮยาโตะกับฝาแฝดของเขาด้วยเลยยิ่งไม่รู้คนไหนเป็นคนไหน”

“พ่อผัวพี่สั่งให้คุณฮายาโตะมาช่วยเคลียร์เรื่องปัญหาภายในครอบครัวของพี่กับคุณไฮยาโตะ ถ้าตัวเขาไม่บอกเองพี่คงไม่รู้แหม... เกือบทำอะไรเกินเลยน่าอายไปเสียแล้ว”

หลังจากจัดห้องพักให้ฮายาโตะเป็นที่เรียบร้อยปิดไฟฟ้าภายในห้อง แล้วจุดเทียนหอมที่ให้แสงสว่างสีส้มเรื่อเรืองผสมผสานเข้ากับโทนสีชมพูอ่อนหวานของห้องนอนในห้องพักรับรองแขกนี้เป็นสีโทนเดียวกันกับห้องนอนของเธอเช่นกัน แล้วพราวพรรณนาลงนั่งเก้าอี้นวมตัวถัดจากฮายาโตะซึ่งตัวเขานั่งใกล้หน้าต่างของห้องนอน

จากนั้นพราวพรรณนาจึงเริ่มเล่าเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างทาคุโตะเดนิสและไฮยาโตะ ตามที่เธอได้เห็นมาด้วยสองตาของตัวเอง

ฮายาโตะรับฟังอย่างเข้าใจเขานิ่งเงียบใช้ความคิด... เชื่อว่าพราวพรรณนาไม่พูดโกหกหลอกลวง เธอดูซื่อใสใจดีจนเขาเองนึกเสียดายแทนน้องชาย หากต้องเลยเถิดถึงขั้นหย่าร้าง

“ผู้หญิงที่แสนดีอย่างคุณพราวพรรณนาไม่น่าต้องมาเจอปัญหาสามีนอกใจ มันเป็นเรื่องเลวทรามในครอบครัวผมว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับคุณเลยผมจะต้องช่วยคุณพราวพรรณนาจัดการกับตัวปัญหาให้ได้”

แล้วฮายาโตะได้ให้พราวพรรณนาดูรูปถ่ายครอบครัวตัวเขา พ่อกับแม่ของเขายืนตรงกลาง และน้องชายฝาแฝดขนาบสองข้าง และรูปถ่ายต่อมาคือ...ภรรยากับลูกชายแบเบาะ

กระแสลมแรงยามสามทุ่มกว่ากระพือพัดโหมเข้ามาราวกับจะมีพายุฝนฟ้าคะนอง เบื้องนอกหน้าต่างกระจกใสสองบานเห็นได้ชัดกับแสงแยกเป็นแฉกสว่างวาบ สายฟ้าพาดผ่านท้องฟ้ายามราตรีในหัวใจฮายาโตะมีแต่คิดถึง... คิดถึงปลายมีนาและมินาโตะ ภรรยาและบุตรชายตัวน้อยนิดอันเป็นชีวิตจิตใจของเขา

“ปลายมีนาภรรยาของผมเคยบอก เธอชอบกระแสลม และตัวเธอเหมือนประกายสายฟ้า ตอนลูกชายเกิดเธอเลยไปทำสายสร้อยให้ลูก มีจี้รูปท้องฟ้ายามมีพายุสายฟ้า เธอเรียกมันว่า... เปลวไฟในกระแสลม”

ฮายาโตะหยุดชะงักการเล่าเรื่องเพียงนั้นก้อนสะอื้นขึ้นมาจุกคอหอยจนคุยต่อไม่ได้

พราวพรรณนาหันมามองใบหน้าของเขาเห็นมุมปากตกเม้มแน่น หัวคิ้วยู่ขึ้นชนกัน หน้าเบ้อย่างกับคนจะร้องไห้ จึงเข้าใจได้ว่าเขาคงคิดถึงบ้านที่มีลูกและภรรยาอันเป็นที่รักรออยู่ดูเขาเป็นคนอ่อนไหวและรักครอบครัวอย่างยิ่ง แม้เธอไม่เคยรู้ประวัติเบื้องหลังของครอบครัวฮายาโตะมาก่อนแต่เธอก็อมยิ้มอย่างอ่อนโยน นึกชื่นชมในน้ำใจของเขายิ่งกว่าสิ่งอื่นใด

กว่าจะมาถึงวันนี้...ฮายาโตะกับปลายมีนาต้องผ่านประสบการณ์โชคร้ายสาหัส ในวันที่เกิดอุบัติเหตุเขาสิ้นลมหายใจไปชั่วขณะ ท่ามกลางสายฟ้าและกระแสลมโหมแรง บรรยากาศยามนี้สะท้อนใจให้ไม่อาจลืมภาพฝันร้ายในวันนั้น

.