............การอยู่แต่บ้านไม่ได้ออกไปไหนและไม่ได้พบเจอเพื่อนฝูง ทำให้พราวพรรณนาเกิดความรู้สึกอึดอัดขึ้นมาได้

“ฉันอยากทำงานนอกบ้านบ้างคุณไฮยาโตะจะอนุญาตไหมคะ”

“อ้าว...แล้วใครจะอยู่บ้านดูแลผมล่ะ คุณพราวพรรณนาคงเอาเวลาไปทำแต่งาน ไม่สนใจผม”

จากคำตอบดังนั้นพราวพรรณนาเข้าใจในทันทีว่า... สามีไม่ยินดีให้เธอไปทำงาน จึงไม่กล่าวเซ้าซี้อีก

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะดูแลคุณไฮยาโตะให้ดีไม่คิดจะไปทำงานนอกบ้านแล้ว”

“ต้องอย่างนี้สิถึงเรียกว่าเป็นภรรยาที่น่ารักของผม”

ไฮยาโตะกอดและหอมแก้มผู้เป็นภรรยาชื่นชมอย่างเต็มรัก...

พราวพรรณนาเก็บคำถามไว้ในใจอยากพูดปรึกษาใครที่ไว้ใจได้ เมื่อถึงเวลาเย็นใกล้เวลาเลิก

“ผู้จัดการฝ่ายโฆษณาคุณพราวพรรณนาขอคุยด้วย จะรับสายไหมคะ”

เลขาหน้าห้องโทรสายภายในถามไทสุเกะ

“รับครับ”

ดังนั้นเลขาจึงโอนสายให้ได้พูดคุยกัน

“พราวพรรณนามีเรื่องอะไรกับพี่หรือ”

“ฉันอยากทำงานแต่คุณไฮยาโตะไม่ยอม ฉันเลยต้องเลิกล้มความตั้งใจคงต้องอยู่เป็นแม่บ้านคอยดูแลสามี ทำตามหน้าที่ภรรยาที่ดี”

“หึ ๆฟังดูเหมือนไม่เต็มใจเลยนะ ไม่มีความสุขหรือไงกับชีวิตครอบครัว”

ไทสุเกะพูดปนหัวเราะเบาๆ เขาไม่คิดว่าเธอจะมีความทุกข์

“มีความสุขดีค่ะคุณไฮยาโตะเขารักฉันมาก แต่ว่าฉันไม่เข้าใจผู้ชายเลยทำไมเขาไม่ยอมให้ภรรยาออกไปทำงานนอกบ้าน จะได้ช่วยกันทำมาหากินให้มีเงินเพิ่มมากขึ้น”

“พราวพรรณนาบอกเองว่าเขารักมากคงจะเป็นห่วง ไม่อยากให้ออกไปลำบาก และอีกอย่างคงหวงด้วย ไม่อยากให้ไปเจอผู้ชายอื่นพี่เดาว่าเขาคิดอย่างนั้นนะ”

“อย่างนั้นเหรอ”

พราวพรรณนาคิดตาม...

“เป็นไง...ถึงกับเงียบไป”

“เพิ่งรู้สึกว่าจะต้องปรับตัวรับกับสภาพในสถานะใหม่ ไม่ใช่สาวโสดตัวเปล่าอย่างแต่ก่อนเรื่องเฮฮาสังสรรค์กับเพื่อนฝูง คงจะต้องผ่านการขออนุญาตจากสามีก่อน”

พราวพรรณนากล่าวเสียงอ่อยๆ ก่อนวางสายไป

แล้วอายาโกะจึงนั่งคุยกับไทสุเกะอยู่ครู่หนึ่ง

“พี่ไทสุเกะตอนนี้รู้สึกยังไงกับพราวพรรณนายังอกหักอยู่ไหม”

“ถามเหลวไหลน่าเขาแต่งงานมีความสุขดีแล้ว พี่ต้องดีใจกับเขา พี่มีความสุขดีกับชีวิตโสด เพราะดู ๆไปท่าทางคนที่แต่งงานแล้ว อาจจะไม่มีในสิ่งที่เรากำลังมีอยู่นี่ อิสระ...นะไม่มีหรอก”

“อืม...จริงของพี่ไทสุเกะ”

ยังมีคนที่หูไวตาไวอีกคนอยู่พอดีเวลาเลิกงานจึงเข้ามาถามลอย ๆ

“ได้ข่าว...พราวพรรณนาโทรหาผู้จัดการฝ่ายโฆษณา คุยเรื่องอะไรกันเหรอ บอกกันบ้างได้ไหม”

เดนิสถือวิสาสะเปิดประตูเดินเข้ามาถามถึงในห้องทำงานของไทสุเกะ

“ถ้าอยากรู้มาก...ทำไมไม่โทรไปถามภรรยาของคุณไฮยาโตะโดยตรงล่ะ”

ไทสุเกะไม่ตอบคำถามแล้วยังพูดยอกย้อนกวนใจเดนิสอีกด้วย

“ฉันกับพี่ไทสุเกะขอตัวนะคะต้องรีบกลับบ้านพอดี สวัสดีค่ะผู้จัดการฝ่ายขาย”

อายาโกะกล่าวลาไม่อยากเสวนาด้วย เพราะเธอไม่ค่อยชอบหน้า แม้ว่าเขาจะหล่อลากขนาดไหน จากนั้นจึงเกาะแขนพี่ชายตนแล้วพากันเดินออกจากห้องทำงานไป

............การใช้ชีวิตร่วมกันมีเรื่องให้แปลกใจได้เสมอเมื่อไฮยาโตะขอยืมใช้จักรเย็บผ้าของพราวพรรณนาที่พ่อของเธอเคยซื้อให้บัดนี้เธอขนย้ายมันมาไว้ที่บ้านใหม่นี่ด้วย

“เชิญใช้ตามสบายค่ะเอ... แปลกมากนะคะ ที่คุณไฮยาโตะใช้จักรเย็บผ้าเป็น จะใช้เย็บอะไรคะ”

“ใช้เย็บผ้านิดหน่อยไม่มีอะไรมากครับ”

เขาตอบไม่ชัดเจนนั่นแสดงว่าเขาไม่อยากให้เธอรู้ ซึ่งเธอเข้าใจ จึงไม่ซักถามต่อ

“คุณพราวพรรณนาสมมุติว่าถึงวันเกิดคุณ อยากได้ของขวัญอะไร”

“อยากได้ของกินของใช้ทั่วไป ฉันไม่เลือกมากหรอกค่ะ แต่ฉันมักจะไม่จัดงานเลี้ยงฉลองเพราะฉันไม่อยากนับอายุที่เพิ่มขึ้นทุกปีวันเกิดจึงชอบไปทำบุญที่วัดไทยพร้อมพ่อแม่ บริจาคเงินให้มูลนิธิไปทำสาธารณะประโยชน์ แต่วันครบรอบวันเกิดของฉัน ต้องปีหน้ากว่าจะถึงส่วนปีนี้ผ่านไปตั้งนานหลายเดือนแล้ว อยู่ ๆ คุณไฮยาโตะถามทำไมคะ”

“ผมอยากรู้จะได้เอาใจคุณได้ถูกทาง ผมเคยคบเพื่อนผู้หญิง แต่ละคนอยากได้โน่นนี่เยอะแยะไปหมดถึงไม่ใช่เทศกาลอะไร ยังอยากได้ของขวัญ แต่คุณพราวพรรณนาไม่เห็นเคยขออะไรผมเลยไม่รู้”

“อย่างนี้นี่เอง”

“ดูท่าทางเหมือนคุณพราวพรรณนา...ไม่คิดหวาดระแวงหึงหวงผม ไม่กลัวผมจะแอบไปมีหญิงอื่นบ้างหรือ”

เป็นคำถามหวังหยั่งลองใจพราวพรรณนาว่าเธอคิดเช่นไร

“ไม่เชิงไม่หึงค่ะถ้ารักกันก็อยู่ ไม่รักก็ไปจากกัน แค่นั้น... ไม่ต้องมีปัญหาเรื่องมากฉันเป็นคนจริงจังและจริงใจ แต่ฉันคิดว่ามิตรภาพนั้นสำคัญยิ่ง หากเลิกรักกันวันนั้นอาจจะยังเป็นมิตรที่ดีต่อกันได้ขอเพียงเราพูดกันจริงใจ ไม่ทำลายน้ำใจให้เกิดบาดหมาง เพราะนั่นมันทำให้ยากคืนดี”

............หลังจากนั้นพราวพรรณนาเห็นไฮยาโตะเย็บผ้าอะไรไม่รู้ เพราะเขาชอบปิดประตูนำจักรเย็บผ้าไปไว้ในห้องทำงานของเขา จนกระทั่ง...

“เย็บเสร็จแล้วผมให้ของขวัญคุณพราวพรรณนา”

“อ๊าย...ถูกใจฉันมาก”

พราวพรรณนาดีใจจนกรี๊ดกร๊าดไม่เก็บอาการ เพราะเขาให้ของขวัญแบบที่โดนใจ เธอกระโดดกอดคอแล้วหอมแก้มทั้งซ้ายขวาของสามี

“ขอบคุณมากนะคะสามีสุดที่รัก ...น่ารักที่สุด”

“นึกไม่ถึงคุณจะถูกใจมากถึงอย่างนี้ รู้งี้... ทำให้อีกสักชุดน่าจะดี”

ไฮยาโตะกล่าว ชอบใจที่ได้รับการขอบคุณจากภรรยา

ซึ่งเธอดีใจจนเกือบลืมถาม

“เอ่อ...ให้ของขวัญฉันเนื่องในโอกาสอะไรคะ”

“เนื่องในโอกาสที่ผมอยากให้เพราะคุณไม่เคยขออะไรจากผมเลย”

“หึ... หึ...เพื่อน ๆ บอกฉันว่าคุณไฮยาโตะดูเป็นคนโรแมนติก คงจะจริงอย่างเขาว่าอย่างนั้นฉันขอไปลองใส่ดูก่อนนะคะ”

“ใส่แล้วออกมาให้ผมดูด้วยนะครับ ผมอยากเห็นจังเลย คุณพราวพรรณนาหุ่นสวย คงเซ็กซี่น่าดู”

ไฮยาโตะกล่าวชื่นชมภรรยาตนด้วยใจปลื้มในตัวเธอจริง ๆ

“ช่างเข้าใจทำแปลกดี... การตัดเย็บประณีต ใช้เนื้อผ้ายืดนุ่มนิ่มมือ”

พราวพรรณนารำพึงกับตัวเองชื่นชมในฝีมือของสามี พินิจพิจารณาของขวัญที่เขาอุตส่าห์ทำให้ มันคือ... ‘ชุดชั้นใน’ทั้งบราเซียร์ตัวเล็กและอันเดอร์แวร์แบบจีสตริง พราวพรรณนาใส่ชุดแล้วจึงเดินออกมาโชว์สามี

“ว้าว...เซ็กซี่เด็ดขาดบาดใจจริง ใส่แล้วสวยมาก คุณพราวพรรณนาหุ่นเพรียวสวยจริง ๆผมนี่โชคดีที่ได้ภรรยาสวยหุ่นดี”

ไฮยาโตะกล่าวชมไม่ขาดปาก

“เหลือเชื่อเลยว่าสามีของฉันจะมีฝีมือขนาดนี้ชอบมากค่ะ ทั้งชุด... ทั้งคนทำชุดให้ใส่”

ว่าแล้วพราวพรรณนาโอบกอดรอบคอสามีส่งสายตาหวานซึ้งให้ไฮยาโตะ... แล้วแถมด้วยหอมแก้มซ้ายขวาอีกซ้ำแทนคำขอบคุณ

............พราวพรรณนายังคงติดต่อกับจันทร์กะพ้อโดยการเขียนจดหมาย เธอไม่เคยลืมเพื่อนเล่นในวัยเด็ก คิดว่าถ้ามีโอกาส...จะต้องช่วยเหลือเพื่อนให้ได้

‘พี่มีเงินสองล้านบาทแล้วพี่สามารถจ่ายค่าไถ่ตัวจันทร์กะพ้อ เธอยังอยากเป็นอิสระไหม ถ้าอยาก... ช่วยบอกพี่ว่าจะให้ทำอย่างไรพี่ถึงจะรับตัวเธอออกมาจากสถานที่แห่งนี้ได้

ปล.นำจดหมายฉบับนี้ไปให้มาม่าซังดูด้วย เขาจะได้รู้ว่าพี่ตั้งใจจะมารับตัวเธอออกไป และพี่มีเงินให้เขาจริงจะให้จ่ายเป็นเงินสด หรือเช็คเข้าธนาคาร อย่างไหนพี่ยินดีจ่ายให้ได้ทั้งนั้น’

จากนั้นจึงได้รับการโทรนัดจากมาม่าซัง

“ฉันเป็นผู้ดูแลจันทร์กะพ้อจะคุยเรื่องเงินค่าไถ่ตัว เธอต้องแลกเป็นเงินเยนและแลกเป็นเงินสดเต็มจำนวนสองล้านบาท นำมาให้ฉันด้วยตัวเอง”

“ใครจะรับรองความปลอดภัยฉันฉันเป็นผู้หญิงสาว ไม่กล้าไปตัวคนเดียว”

“พาใครมาเป็นเพื่อนได้ฉันอนุญาตเพียงคนเดียว แต่ต้องไม่ใช่สายตำรวจเด็ดขาด ถ้าเป็นพวกตำรวจ ฉันเอาเธอตายแน่”

“วางใจได้ฉันไม่เอาตำรวจมาเกี่ยวข้องด้วยแน่นอน”

หลังจากโทรนัดวันเวลากับมาม่าซังแล้วพราวพรรณนาจำต้องหาใครสักคนไปเป็นเพื่อน ครุ่นคิดอย่างหนัก...แล้วกลับไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับสามีตน เกรงกลัวเขาจะต้องมาเสี่ยงด้วยอีกอย่างเธอไม่แน่ใจว่าสามีจะคิดกับเธอเช่นไรที่ไปไถ่ตัวโสเภณีคนหนึ่ง ซึ่งเคยเป็นเพื่อนของเธอมาก่อนแต่มีอยู่คนหนึ่งซึ่งเธอหวังเป็นที่พึ่งได้ จึงโทรหา...

“ไม่รู้เพราะอะไรทุกครั้งที่ฉันมีเรื่อง มักจะนึกถึงพี่ไทสุเกะก่อนใครเพื่อนเพราะเป็นคนที่ฉันไว้วางใจกว่าใครทั้งหมด”

“พี่รู้สึกว่าได้รับเกียรติ์อย่างยิ่งครับมีอะไรให้พี่ช่วยครับ”

ไทสุเกะกล่าวอย่างสุภาพนุ่มนวลประสาคนจิตใจดีมีน้ำใจงาม

“ช่วยไปเป็นเพื่อนฉันนำเงินสดสองล้านบาทไปสถานที่แห่งหนึ่ง...”

พราวพรรณบอกชื่อสถานที่นั้นไป

“นั่นมัน... ซ่องโสเภณีนี่นา”

ไทสุเกะรู้จักสถานที่แห่งนั้นไม่ใช่เพราะเคยไปเที่ยว หากแต่เขารู้จากเพื่อนชายด้วยกันว่าเป็นซ่องชั้นสูงมีโสเภณีราคาแพง การบริการชั้นเยี่ยม

“ถ้าหากคิดว่าลำบากหรือกลัวจะเป็นอันตราย ปฏิเสธได้นะคะ ฉันเองเป็นห่วงพี่ไทสุเกะอยู่เหมือนกันฉันไม่ว่าอะไรถ้าพี่จะปฏิเสธ”

พราวพรรณนาบอกกล่าวและพูดเปิดช่องทางให้เขาเลือกได้ แท้จริงเกรงใจเขาอยู่มากทีเดียว

“พี่ไม่ปฏิเสธเรื่องเสี่ยง ๆ พี่สนใจ นั่นจะทำให้พี่ดูดีเป็นฮีโร่ ตกลงครับพี่จะไปด้วยเพื่อช่วยปกป้องคุ้มครองพราวพรรณนา”

............เมื่อถึงวันนัดหมาย...พราวพรรณนากับไทสุเกะจึงเดินทางไปด้วยกัน พร้อมกระเป๋าใส่เงินสด

“เงินค่าไถ่ตัวจันทร์กะพ้อสองล้านบาทฉันเอามาให้ในกระเป๋า เป็นเงินสดทั้งหมดนับดูให้ถ้วน”

พราวพรรณนาบอกและส่งกระเป๋าใส่เงินให้แม่เล้าชั้นสูงรับไป

“เฮ้ย...เอ็งเอาไปเปิดออก นับดูเดี๋ยวนี้”

มาม่าซังกล่าวกับลูกสมุนจากนั้นหันมายิ้มให้ มองพินิจพิจารณาใบหน้าพราวพรรณนา

“ความจริงเธอเองหน้าตาสะสวยดูยังวัยรุ่นอยู่ สนใจอาชีพนี้ไหมล่ะ ถ้าสมัครใจฉันยินดีรับเธอ และให้รายได้อย่างงามเลยนะที่นี่มีสาว ๆ สมัครใจ มาทำงานกับฉันหลายคนแล้ว ร่ำรวยไปตาม ๆ กัน”

“ไม่...ผัวฉันรวย ไม่จำเป็นต้องมาทำอาชีพนี้”

“อ๋อจริงสิคนที่มากับเธอนี่คงเป็นผัวเธอสินะ หล่อไม่เบาเลยนี่”

“เขาไม่ใช่ผัวฉันแต่เขาเป็นคนไว้ใจได้ที่ฉันเคารพนับถือ”

เพราะพราวพรรณนาปฏิเสธมาม่าซังจึงทำการเกลี้ยกล่อม หว่านล้อมเพื่อชักจูงเธอต่อไป...

“ไม่ใช่ผัว? อย่างนั้นดีแล้วอย่าดูถูกอาชีพนี้เชียวนา งานสบาย ๆ รายได้ดี เผลอ ๆเธออาจได้ผัวใหม่ร่ำรวยไฮโซโก้หรูยิ่งกว่าเก่าอีก”

“จะดูโก้หรูยังไงมันยังเรียกว่า... โสเภณีชั้นสูง สามีฉันไม่อนุญาต และฉันเชื่อฟังสามีไม่ต้องการมีคนใหม่ เสียใจด้วย ไปเกลี้ยกล่อมสาวคนอื่นเถิดค่ะ”

“น่าเสียดาย”

มาม่าซังเห็นท่าคงหมดหวังได้แต่ทำเสียงอ่อย ขณะเดียวกับพราวพรรณนาอยากไปให้พ้นสถานที่นี้โดยเร็วเลยต้องพูดเร่งรัด...

“ถ้านับเงินครบถูกต้องเต็มจำนวนฉันขอพาตัวจันทร์กะพ้อกลับไปกับฉัน ไม่อยากเสียเวลารอนาน ช่วยรีบนับเงินเร็ว ๆ”

“พวกเรา...นับเงินครบหรือยัง ขาดไปหรือเปล่า”

“ครบครับมาม่าซัง”

“ดีมาก อย่างนั้น...ใครสักคนไปพาจันทร์กะพ้อมาที”

มาม่าซังสั่งลูกสมุนหนึ่งในจำนวนนั้นรับคำสั่ง แล้วจึงเดินออกจากห้องไป ชั่วครู่หนึ่ง...

“พี่พราวพรรณนา”

“จันทร์กะพ้อไม่เจอกันนาน เธอสวยขึ้นจนจำเกือบไม่ได้”

ต่างดีใจที่ได้เจอกันหลังจากไม่ได้เจอกันมานานหลายปี จันทร์กะพ้อถึงกับโผเข้ามาหาแทบจะกอด จับต้นแขนสองข้างของพราวพรรณนาซึ่งทั้งสองสาวส่วนสูงไล่เลี่ยกัน

“ฉันต้องการพาจันทร์กะพ้อกลับออกไปพร้อมกับฉันเดี๋ยวนี้ได้ไหม”

“ไม่มีปัญหาเชิญเธอพาจันทร์กะพ้อออกไปได้ เฮ้อ เสียดาย... กำลังเป็นตัวทำเงินแท้ ๆน่าจะเรียกราคาเพิ่ม ไม่รู้ที่เสียรายได้ไปนี่จะคุ้มหรือเปล่า”

มาม่าซังยังบ่นเสียดายไม่เลิก

ทำให้จันทร์กะพ้อต้องยืนลังเลเพราะไม่แน่ใจในท่าทีของมาม่าซัง ว่าจะมีการเรียกร้องเงินเพิ่มหรือไม่

“ตกลงจะเอายังไงแน่ได้เงินสดไปตั้งสองล้าน ยังไม่พอใจอีกหรือ”

พราวพรรณนาว่า

มาม่าซังจึงตัดใจพูดกับจันทร์กะพ้อ

“เธอไปเก็บข้าวของสิเขามาจ่ายเงินไถ่ถอนตัวเธอเรียบร้อย ต่อไปเธอเป็นอิสระแล้ว”

“อย่างนั้นรอเดี๋ยวนะพี่พราวที่จริงฉันเริ่มเก็บข้าวของเตรียมรอไว้แล้ว ตั้งแต่ได้ข่าวพี่พราวจะมาไถ่ถอนตัวฉัน”

จันทร์กะพ้อบอกแล้วรีบออกไปไม่รอช้า ไม่นานจึงลากกระเป๋าเดินทางใบย่อมออกมาเดินตามหลังไทสุเกะและพราวพรรณนาออกจากสถานที่ที่ชั่วชีวิตไม่คิดจะกลับมาเยี่ยมอีกเด็ดขาด

‘ลาแล้ว...ซ่องโสเภณีชั้นสูง’

เมื่อทั้งสามคนมานั่งพร้อมกันอยู่ในรถของไทสุเกะแล้ว

“จันทร์กะพ้อต้องกลับไปบ้านเกิดเราที่เมืองไทยนะพี่เตรียมค่าตั๋วเครื่องบินและค่าเดินทางต่าง ๆ ไว้ให้แล้ว พร้อมค่าใช้จ่ายอื่นอีกเล็กๆ น้อย ๆ ด้วย”

พราวพรรณนาบอกกล่าวกับจันทร์กะพ้อแล้วหันมาขอบคุณคนสำคัญที่จะขาดไปเสียมิได้

“ฉันต้องขอบคุณพี่ไทสุเกะมากที่กล้าเสี่ยงมาเป็นเพื่อนฉันช่วยให้ฉันกับจันทร์กะพ้อ รอดออกมาได้อย่างปลอดภัย”

“เพราะพี่เป็นห่วงและอยากช่วยเหลืออยู่แล้วถึงมาด้วยความเต็มใจ โชคดีนะที่ไม่มีปัญหาอะไรเรื่องคราวนี้พี่จะปิดเป็นความลับ หรือพราวพรรณนาอยากบอกคุณไฮยาโตะให้รับรู้เรื่องนี้ด้วย”

“ไม่ค่ะไม่อยากบอก ขืนบอก... ไม่รู้คุณไฮยาโตะจะคิดอย่างไร หากฉันเคยมีเพื่อนเป็น...”

พราวพรรณนาพูดละไว้สำหรับคำว่าโสเภณีชั้นสูงซึ่งเธอเป็นกังวลกับสามี ถ้าหากเขาถามในเรื่องการใช้จ่ายเงินเธอคงต้องเลี่ยงที่จะตอบคำถาม

“ฉันเองต้องขอบคุณพี่พราวมากอุตส่าห์เอาเงินตั้งสองล้านมาไถ่ถอนตัวฉัน ถือเป็นหนี้บุญคุณที่ฉันจะไม่มีวันลืมเลยชั่วชีวิตนี้”

“แต่กว่าพี่จะช่วยเธอได้พี่รู้... เวลามันผ่านมานาน เธอคงทนทุกข์ทรมานอย่างมากใช่ไหม จันทร์กะพ้อ...”

“จริงอย่างพี่พราวพูด...แต่ยังดีกว่าต้องทนทรมานอยู่ต่อไปอย่างไม่มีวันพ้นนรก”

จันทร์กะพ้อกล่าวสำนึกในบุญคุณอันยิ่งใหญ่ และตั้งใจจะชดใช้ให้ในวันข้างหน้า...

.