Bloggang.com : cocobellove : (>_<)/ ขึ้นรถไฟฟ้าเองกะได้...ง่ายจิ๊ดเดว..

(>_<)/ ขึ้นรถไฟฟ้าเองกะได้...ง่ายจิ๊ดเดว..

ปกติ..ชีวิตดั้นกับรถไฟฟ้าใต้ดิน

มันจะไม่ค่อยมาบรรจบพบพักตร์กันสักเท่าไหร่ จนกระทั่งสักเมื่อประมาณ 2-3 อาทิตย์ที่แล้ว ที่ดั้นได้มีบุญญาธิการได้ใช้บริการ รถไฟใต้ดินเต็มที่ เนื่องจากตัวดั้นเองมีเวรมีกรรม

โดนพี่ Boss ขา...ส่งไปอมรม (มารถยาท) แถวตึกสูงๆ แถวๆ สุขุมวิท.....

และที่มีระบุชัดเจน ในใบ application สัมมนาก๊ะคือ "ขอแจ้งให้ผู้เข้าสัมมนา ทราบ....ไม่ควรนำรถส่วนบุคคลมา...."

ว่าวง่าย ๆ เรยละกันว่า ไอ่ตึกนั้นมันที่จอดรถไม่พออะดิ ตัวดั๊นเองก็เลยต้องตกระกำ---ลำบาก หอบเสื่อผืน---หมอนใบ มาอาศัยหลับนอนกับน้องสาว (ในไส้) ชั่วคราวแถวรัชดา 3-4 คืน และต้องใช้บริการรถใต้ดินเต็ม ๆ 3-4 วัน

แต๊แนว...วันแรก...

อะโห!!!!!!...ตื่นเต้ลลลล์ กับที่แลกเหรียญไฮเทคสุด ๆ
"ดีใจจังเรยว๊อย...ได้ใช้แว้ววววววว"
เค้าว่ากันว่าไอ่ตู้เนี่ย สามารถใช้ได้ทุกแบงค์ เรยนะเอ้อ
โอ้โห...ไฮเทคหว่ะ อย่างว่าที่บ้านเค้าไม่มีใช้นี่
"ไหนบอกว่า ใช้ได้ทุกแบงค์ใช่ปะ"

....ยัดเรยคับ...ยัดเรย แบงค์ 100 คับแบงค์ฮ้อย..

"โหหห...ตื่นเต้ลลล์"

ไอ่เราก็รอผลอย่างใจจดใจจ่อ
ทันใดนั้นเอง....กราวววววววววววววววววว.....แก๊งๆๆๆ
(ลองนึกสภาพตามนะฮะ..เสียงเหรียญง่ะ เสียงเหรียญ)
มันหล่นกราวลงมา

ขอโบกเสียงมันดังมากฮ่ะ
คาดว่า หล่นทีสะเทือนถึงดวงดาว...อิ๊บอ๊ายยย
ฉิบหายๆๆๆๆ ตังค์ทอน...งือ..มันทอนออกมาเป็นเหรียญหมดเรยค่ะ

เวรหล่ะสิ...ท่าไม่ดี อิชั้นรีบหันไปหาน้องสาว
ที่มะกี้..มันยังยืนอยู่ข้าง ๆ ตรูเรยนี่หว่า...

ปรากฏว่า

ว่า..ว่า มันเดินหนีหายไปอยู่ในคอกแล้วค่ะ
แถมยังทำหน้ามิรุมิชี้ ว่า...
"วั๊ยๆๆๆ อะร๊าย หนูไม่ได้มากะเจ้คนนั้นสักหน่อย"

"หนอยยยย...ไอ่น้องทอ-ระ-โยด"
มันไม่บอกเรยสักกะคำเดียวว่า กะตังค์ทอนมันจะหล่นกราว
มายังกะพายุ " ดอมเรย" จั๋งซี้ งือๆๆๆๆๆ
แถมเป็นเหรียญ ๆ หมดเรยด้วะ ถ้าตรุใช้แบงค์ 500 จะเป็นไรวะเนี่ย

แล้วที่มันน่าอายฟ่า เสียงเหรียญหล่น ก๊ะคือ
ดั้นเองต้องใช้ "กีบมือ" ขนาดน่ารักๆ ป้อม ๆ สั้นๆ ของดั้น
คุ้ยเขี่ย รวบรวมเก็บเหรียญทั้งหมดอีก ด้วยอาการรนราน
(กัวคนข้างหลังด่าเอา)
แถมยังต้องหันไปบอก "ขอโทษนะคะ รอแป๊บนะคะ"

ไอ่คนข้างหลังก็มีประมาณ 6-7 คน มองด้วยแววอาฆาตอยู่
เค้าคงอยากด่า "ต๊าย เร็วๆเด้ ยัยนิ้วสั้นเอ๊ย เสียเวลาทำมาหากินจิงๆ"

งือๆๆๆๆๆ

นี่คือเรื่องบัดโซบของวันแรกๆ ค่ะ

ต๊ะแหนว...วันที่ 2...

หลังจากที่ เสียเซ่ลฟ์อย่างแร็ง ไปแล้วกับวันแรก
วันที่ 2 นี่ขอบอกตรูต้องแก้นอ ใหม่ให้ได้ โฮะๆๆๆๆ
โดยที่คราวนี้ท่องไว้ในใจเรยว่า ตรูจะไม่พลาดอีกแล้ว
แต่...หนอยแหนะ พอลงมาถึงสถานี ไอ่น้องตัวดีมันบอก
ด้วยน้ำเสียงเกรงๆ ว่า "

ตัว ตัวเค้าว่าตัวไปแลกเหรียญที่เคาว์เตอร์ดีก่านะ"

"หนอย..เอาน่าวันนี้เค้าเตี๊ยมเหรียญมาแล้วว๊อย"
ว่าแล้ว ก็โชว์พราวเต็มสตีม....ว่าวันนี้ไงซะ ตรูไม่พลาดแน่
แต่กันหลุด ชิไง ๆ ก็หนีบมันไว้ข้างตัว แบ็บถ้าจะขายหน้า
ก็ต้องหนีบแกติดไปด้วยสิ คิดเอาตัวรอดคนเดียวได้งัยวะ

"ขอบอก คราวนี้ ชิล ชิล ฮะโห่ๆๆๆๆ"
....แลกเหรียญเองกะด้าย...ง่ายจิ๊ดเดียวเอ๊ง...55555

พอหลังจากนั้นก็เดินเข้าคอก go to subway ye-ye โฮะๆๆ

อะโห..ไม่เคยคิดมาก่อนเรยว่า ไอ่รถไฟใต้ดินเวลาเร่งด่วนนี่
มันจะแน่นอัดเป็นปลากะป๋อง จั๋งซี้.....
...ก่าจะหนีบตัว หนีบนอ อัดเข้าไปได้นี่ต้องรอถึงคันที่ 3..

พอขึ้นไปได้สักครู่...อ้อลืมบอกไปว่า
ดั้นหน่ะนั่ง (ยืนสินะ) จากสถานีพระราม 9 ไปสุขุมวิทจ่ะ
น้องสาวอิชั้นก็พูดขึ้นมาว่า "นี่วันนี้ตัวไปแค่เพชรบุรีเหรอ"

ด้วยฟามที่ไม่ทันฟังมันพูด..ตามัวแต่มองเด็กขบเผาะประสานมิตรอยู่
เรยตอบไปว่า..............."งือออออ"

พอสักแป๊บพอถึงสถานนี เพชรบุรี มันกะพูดว่า
"อ่ะ....ถึงแล้ว ไม่ลงไปอ่ะตัวเอง"

ดั้น.."เหงอ...เค้าบอกเค้าลงสุขุมวิทนะ"
ไอ่น้อง.."หืมม..อ้าวมะกี้เค้าถามตัว ตัวบอกลงเพชรนิหน่า"
ดั้น.."ป๊าวววว..(เสียงสูงขู่มัน) ก็ลงที่เดิมอ่ะ สุขุมวิท"

คุณน้อง ...

มันยืนจ้องหน้าอยู่ชั่วอึดใจ แล้วก็พูดว่า

"นี่...วันนี้ตัวไม่ได้ ใส่คอนแทกค์ชิมิ"

ดั้น "งือออ...ไมอ่ะ"

คุณน้อง "ก็เค้าอ่ะจะบอกตัวว่า..ตอนตัวเลือกสถานีอ่ะ..."

"เค้าเห็นตัว จิ้มเลือกสถานนี เพชรบุรีนะ"

ดั้น..

จิ๊บบบบบบบบหายยยยยยยยย

"โอ้ มายก๊อดดด...อัลละห์..อาเหม็ด ช่วยลูกด้วะ" ฟามในใจ

แต่ปากก็บอกมันไปว่า..."เฮ้ยเค้ามั่นใจนะว่าเค้าจิ้มสุขุมวิท"

คุณน้อง..มันยังยืนจ้องหน้า ทำหน้าปลงๆ

อยู่...

แล้วก็พูดเสียงเนิบๆ แต่หนักแน่นว่า.."เค้าเห็นเป็นเพชรบุรีชัวร์"

อ่าว เช่เลี้ยว

..แล้วทำไม๊..แกไม่บอกชั้นตั้งแต่แรกหล่ะวะ
ดั้นอยากจะจับ มันเขย่า เอาเข่าศอก จิง-จิง ค่ะ

แต่ว่า...ตี๊ดๆๆๆๆๆ..next station สุขุมวิท สุขุมวิท

"ปั่บ-ปั่บ-ปั่บ"

เสียงมันตบบ่า..ให้กำลังใจ

ด้วยสีหน้าตายแบบเดิม..แต่ประกายตามันเต้น ระริกๆ แปลกๆ
...เหมือน มันจะบอกออกมาเป็นเพลงได้ว่า

"เสร็จหล่ะมรึง...คราวนี้ เสร็จหล่ะมรึง ๆ ..."

"อยู่บ้านดี ๆ ไม่ชอบ เสร็จหล่ะมรึง...คราวนี้ เสร็จหล่ะมรึง ๆ ..."

แล้วแทนที่ มันผู้เป็น กูรู รถไฟฟ้าจะบอกพี่สาวของมันว่า
จะต้องทำยังงาย วะ เนี่ย...มันกลับพูดขึ้นว่า

"ไงๆ ก็ไปต่อท้าย ๆ แถวหล่ะ สถานีเนี่ยคนเยอะด้วย"
"...........อายคนเค้า..........."

แง่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ