Bloggang.com : MsBrenda : 1.เมื่อพ่อเป็นคนเลี้ยงลูก

1.เมื่อพ่อเป็นคนเลี้ยงลูก

เพื่อนๆพี่ๆ ที่คณะต่างมีความเห็นตรงกันว่าเราเป็นผู้หญิงที่ไม่ค่อยเหมือนผู้หญิงสักเท่าไร จริงๆเหตุมันเริ่มมาตั้งแต่เราลืมตาออกมาดูโลกนี้น่ะแหละ ตอนนั้นครอบครัวพวกเราอาศัยอยู่ในบ้านพักแพทย์ ที่โรงพยาบาลเจ้าพระยาอภัยภูเบศร์ จังหวัดปราจีนบุรี แล้วทั้งจังหวัด ก็มีแม่ชั้นเป็นหมอผิวหนังเพียงคนเดียว แม่จึงงานยุ่งมากมาย คนไข้เยอะมหาศาล ตั้งแต่ยังเดินไม่ได้ เราจึงโดนพ่ออุ้มไปดูคนไข้ที่ตึกโน้นตึกนี้เสมอๆ ตลอดจนอุ้มไปดูเค้าเตะบอลหลังโรงบาลด้วยเป็นบางครั้ง เราอาจจะเป็นเด็กที่รู้จักพรีเมียร์ลีกเร็วมากๆคนหนึ่ง จากที่พ่อเล่าให้ฟังว่าสมัยเรา "หนึ่งขวบ" พ่อต้องมานั่งดูบอลตอนตีหนึ่งตีสองบ่อยๆ เพราะเราไม่ยอมนอน นั่งดูบอลตาแป๋ว จนเมื่อเดินได้ เรากับพ่อมักจะเล่นวิ่งแข่งกัน (สังเกตว่าพ่อไม่ค่อยจับลูกสาวเล่นแต่งตัวตุ๊กตาสักเท่าไร) พ่อเล่าว่า เราจะร้องไห้ทุกครั้งที่วิ่งแพ้พ่อ พ่อจึงต้องแกล้งวิ่งแพ้เราตลอด 555 จนเมื่อพ่อย้ายมารับราชการอยู่ที่โรงพยาบาลชลบุรี แม่ก็ต้องเลี้ยงน้องนุ๊ก(นองสาวเราเอง ห่างกันเจ็ดปีแน่ะ) พ่อก็เลยต้องรับหน้าที่เลี้ยงเราอีกเช่นเคย ตอนเย็นๆถ้าเราอยู่กับพ่อเราก็จะได้เตะบอล เล่นบาส ตีแบด ตีปิงปอง ตีเทนนิส หรือว่า jogging คือเรียกว่าเล่นเป็นเกือบทุกอย่าง และเราก็ยังคงคุ้นเคยกับการนั่งเชียร์บอลเป็นเพื่อนพ่อจนดึกๆดื่นๆอยู่เหมือนเดิม เรียกว่าพ่อปลุกฝังนิสัยชอบเล่นกีฬา และ ดูบอลให้กับลูกสาวไปในตัว ถึงแม้มันจะไม่ค่อยใกล้เคียงกับนิสัยผู้หญิงเลยก้เถอะ

นอกจากเรื่องเล่นกีฬาแล้ว เรายังเป็นลูกมือช่วยพ่อต่อราวตากผ้า ประกอบเฟอร์นิเจอร์ (พวกตู้หรือลิ้นชักต่างๆ) ที่พ่อซื้อมาประกอบเองที่บ้าน เปลี่ยนหลอดไฟ ขุดลอกทางระบายน้ำรอบๆบ้านเวลาฝนตก เรียกว่างานผู้ชายนี่เราพอทำได้หลายอย่างอยู่ ผลพลอยได้ที่เหลืออยู่ในตอนนี้คือ เราต่อราวตากผ้าเองได้เมื่อมาอยู่กทม ประตูเลื่อนตรงระเบียงตกรางปิดไม่ได้กระแทกๆหน่อยมันก็เข้าล็อกมันเองแหละ เขียนไปเขียนมาเราเริ่มสงสัยแล้วแหละว่าพ่อจะอยากได้ลูกคนโตเป็นลูกชายรึเปล่าหว่า ??? ถึงได้เลี้ยงเรามาอย่างนี้

Create Date : 17 มีนาคม 2550

Last Update : 18 มีนาคม 2550 1:05:45 น.

0 comments

Counter : 324 Pageviews.