"วันนี้วันเกิดเค้า พี่สองคนจะให้อะไรเป็นของขวัญล่ะ"เสียงใสๆของเด็กน้อยไม่เกินเก้าขวบเอ่ยถาม

"เราอยากได้อะไร บอกพี่มาสิ ยายเจ๋อ"เสียงเด็กชายที่อายุใกล้ถึงช่วงวัยรุ่นเอ่ยถามกึ่งแซว

"โห...เบื่อจัง เรียกเค้าว่า ยายเจ๋อ อีกแล้ว เค้าโป้งพี่เพชรแล้ว" พลางทำหน้ามุ่ย ยกนิ้วโป้งชูให้ดู เพื่อยืนยันตามที่พูดจริงๆ

"สู้พี่ภัทรของจ๋อมก็ไม่ได้ พี่ภัทรของจ๋อมน่ารักที่สุด"

"อ้อนแบบนี้ อยากได้อะไร บอกมาเลย พี่หามาให้ได้ทุกอย่าง "เด็กชายอีกคนเอ่ยขึ้นอย่างเอ็นดู "อย่าไปสนใจเพชรมันเลย ปากเสียอยู่เรื่อย"

"เค้าอยากเล่นเป็นเจ้าสาว ช่วยแต่งงานกับเค้าหน่อยซิ" ยายตัวกระเปี๊ยกเอ่ยขึ้น อย่างเอียงอาย

"เฮ้ย"สองเด็กชาย เอ่ยขึ้นพร้อมๆกัน

เพชระพูดขึ้นเป็นคนแรก "ยายเจ๋อ จ้างพี่ก็ไม่แต่งงานกับเธอหรอก ต่อให้แม่เธอสอยดาวมาให้พี่ก็เถอะ"

และภัทรก็เสริมขึ้นมาทันใด "ใช่ พ่อพี่ก็บอกไว้ เราจะต้องแต่งงานกับคนที่เรารักเท่านั้น เค้าไม่มาเล่นกันแบบนี้หรอก"

"ทำไมล่ะ....เค้าก็รักพี่สองคนนี่นา" น้ำเสียงกระเง้ากระงอด "แล้วพี่สองคน ไม่รักเค้าเหรอ?"

ยิ่งแก้มแดงๆป่องๆอย่างแสนงอน ทำให้อดเอ็นดูไม่ได้

"รักสิ รักมากเลย"ภัทรบอกไม่ทันจบ อีกเสียงหนึ่งก็แทรกเข้ามา

"รักมาก..ก..ก..โดยเฉพาะเวลาที่เธอร้องไห้ไม่ยอมกินผัก แล้วก็เป็นหน้าที่ขอพี่ ที่ต้องกินมันแทนเธอ"

"และอีกอย่าง เราแต่งงานกันสามคน ไม่ได้หรอกนะ"ภัทรบอกเสริมด้วยท่าทางของผู้ใหญ่

"ทำไมล่ะ ก็เราสามคนรักกันนี่นา เค้ารักพี่เพชรกับพี่ภัทร พี่สองคนก็รักเค้า ทำไมเราถึงแต่งงานกันไม่ได้" สาวน้อยไม่เข้าใจ

เพชระหันมามองเด็กน้อยช่างสงสัยอย่างเบื่อๆ "เธอยังเด็ก ไม่เข้าใจหรอก เดี๋ยวโตมา เธอก็จะรู้เองแหล่ะ"

"เชอะ" เสียงเชอะอย่างดัง บ่งบอกให้รู้ว่า เด็กช่างสงสัยชักเริ่มงอนแล้ว "ตัวเองเป็นผู้ใหญ่ตายล่ะ.....อายุมากกว่าเขาไม่กี่ปีเอง"

"แต่ยังไงพี่ก็ไม่ฟันหลอ เหมือนเธอก็แล้วกัน" เพชรแกล้งว่าให้ ผลที่ได้ก็คือเสียงกรี๊ดๆอย่างขัดใจของคนตัวเล็ก ผสมผสานกับเสียงหัวเราะของภัทร


+++++


"แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู้ยู เอ้า...เป่าเค้กได้แล้ว"

คนตัวเล็กไม่รอช้า รีบเป่าเค้กทันทีแล้วคว้ามีดมาปาดหน้าเค้ก ใส่ในจานใบแรกไว้สำหรับตัวเอง

"ฉลองกันแค่สามคนแบบนี้ เหงาจัง" เด็กชายภัทรเอ่ยขึ้น

แม่ของจอมใจและพ่อของภัทรกับเพชระ ทั้งที่เพิ่งแต่งงานกันไม่นาน แต่ก็งานยุ่งทั้งคู่ ดังนั้น เด็กน้อยนาม จอมใจ จึงต้องตกมาอยู่ในความดูแลของสองเด็กชายวัยรุ่นและป้าศรี แม่ครัวเก่าแก่โดยปริยาย

"แม่กับคุณลุง ก็ไม่อยู่เป็นประจำอยู่แล้ว อีกอย่าง เค้ามีพี่สองคน เค้าไม่ต้องการใครอีกแล้ว"

จากนั้นก็ตัดเค้กให้พี่ชายทั้งสอง โดยเก็บจานแรกที่เต็มไปด้วยครีมหน้าเค้กไว้ให้ตนเอง

"กินแต่ครีมหน้าเค้ก ระวังเป็นตุ่มนะ..."ภัทรเตือนเล่นๆ

และเพชระก็เสริม "และพออ้วนเป็นตุ่มเหมือนป้าศรี ก็จะไม่มีใครอยากแต่งงานกับเธอ"

"ถึงไม่มีใครอยากแต่งงานกันเค้า เค้าก็ไม่กล้ว" ยิ้มจบแทบเห็นฟันทั้ง32ซี่

"เพราะเค้าจะแต่งงานกับพี่ชายแค่สองคนเท่านั้น" บอกพลางจ้องหน้าพี่ชายทั้งสองที่เหมือนกันราวกับแกะ สลับไปมา

ทำให้สองเด็กชาย หันมาสบตากันและหัวเราะร่วน บอกให้รู้ว่าจะเล่นเกมส์ไปกับเด็กน้อยซักหน่อย ในที่สุด เพชรก็เอ่ยขึ้นก่อน

"แต่เวลาแต่งงาน เค้ามีเจ้าบ่าวคนเดียวนะ"

และภัทรเสริม "เธอต้องเลือกแล้วล่ะ...ยายตัวเล็ก ว่าเธอจะแต่งงานกับใคร"

หนูน้อยแก้มป่อง พิศมองหน้าทั้งสองคน ทำท่าครุ่นคิดหนัก พร้อมขอต่อรองอย่างลังเล

"ไม่เลือก...ไม่ได้เหรอ"

"ไม่ได้"

"พี่เพชรก็คอยปกป้องเค้า จากคนที่มาแกล้ง...พี่ภัทรก็ใจดี ตามใจเค้าทุกอย่าง"

...อืม... ทำท่าครุ่นคิด

"เอางี้แล้วกัน โตกว่านี้อีกหน่อย แล้วเค้าค่อยตัดสินใจดีกว่า ตอนนี้พี่สองคนต้องทำดีกับเค้าให้มากมากนะ โตขึ้นมาเค้าจะเป็นสาวสวย ใครได้แต่งงานกับเค้า จะเป็นผู้ชายที่น่าอิจฉาที่สุดในโลกเลย"

สองหนุ่มน้อยหันมาสบตากันอีกครั้ง คราวนี้หัวเราะอย่างกั้นไม่อยู่ กับความเพ้อฝันของเด็กหญิง

"มีอะไร น่าขำ" จอมใจถาม

"เปล่า" สองคนปฏิเสธแทบจะพร้อมกัน แต่รอยยิ้มยังอยู่ในดวงตา

"เอาของขวัญวันเกิด ออกมาให้เค้าได้แล้ว" เด็กน้อยทวงกับซึ่งๆหน้า

"ไม่มี" เพชรบอก

"ไม่เชื่อ...เอามา"

"..."อีกฝ่ายยังนิ่ง

"พี่ภัทร...อ่ะ"อ้อนทางโน้นไม่สำเร็จ ก็หันมาอ้อนทางนี้แทน

"ก็ได้"ภัทรบอก ขณะที่เพชรเดินไปที่โต๊ะตัวใหญ่ข้างหน้าต่าง มีบางสิ่งถูกคลุมไว้ด้วยผ้าผืนโตสีขาว

เมื่อเพชรเปิดผ้าออก ก็ทำให้จอมใจตาโตขึ้นมาทันทีทันใด รีบวิ่งเจ้าไป เอาหน้าแนบ ดวงตาจดจ้องที่โหลปลาทองขนาดใหญ่

"โฮ้โห...ปลาทองสวยจัง" ในนั้นมีปลาทองอยู่สามตัว สีเหลืองแกมส้มหนึ่งตัว อีกสองตัวสีน้ำเงินจุดเล็กๆ

"ว้าว...มีสามตัวเหมือนเราสามคนเลย"แว่วเสียง มีแววตื่นเต้น

"ดูแลดีดีก็แล้วกัน อย่าปล่อยให้ตัวใดตัวหนึ่งมันต้องตายล่ะ น่าสงสาร"ภัทรบอก


+++++


เสียงบีบแตรที่ดังอยู่หน้าบ้าน ทำให้สาวน้อยก้าวออกไปดูที่ระเบียงบ้าน

"มาเร็วจังเลย..พี่เพชร"

"ก็ใครเค้าจะชักช้า อืดอาดอย่างเธอล่ะ"

สาวน้อยทำหน้ามุ่ย "ก็จ๋อมอยากสวยไปอวดพี่ภัทรนี่นา ไป๊ ไปกันเถอะ"


บอกพลางวิ่งลงไปเกาะแขนพี่ชายข้างบ้านที่สนิทสนมมาตั้งแต่เด็ก ที่ปัจจุบันกลายมาเป็นครอบครัวเดียวกัน เมื่อแม่ของเธอตัดสินใจแต่งงานกับพ่อของเขาตั้งแต่ตอนที่เธอยังอายุน้อยๆ

"วันนี้ จ๋อมแต่งตัวสวยเหมือนเจ้าหญิง พี่เพชรไปเปิดประตูรถให้จ๋อมหน่อยซิคะ" ว่าแล้วก็หมุนตัวรอบหนึ่งให้ชายหนุ่มได้ชม น้ำเสียงออดอ้อนทำให้เพชรส่ายหน้าอย่างระอาแกมเอ็นดู แต่ก็ทำตามแต่โดยดี

เมื่อขึ้นไปนั่งบนรถอย่างเรียบร้อย จอมใจก็ยื่นหลังมือให้อีกฝ่ายดู ด้วยท่าทางกรีดกรายราวกับไฮโซสาว

"อะไร"ชายหนุ่มถาม ไม่แสดงความสนใจเท่าใดนัก

"ก็เล็บไง"

"แล้วไงล่ะ"

"พี่เพชร ไม่เห็นเหรอ จ๋อมทาสีเล็บใหม่ เป็นสีชมพูหวานแหววแบบนี้ พี่เพชรว่า พี่ภัทรจะชอบไหม"

"ไม่รู้สิ"ตอบมาอย่างไร้ความรู้สึก

"เกลียดพี่เพชรชะมัด ไม่ได้สังเกตุเลยใช่ไหม อุตส่าห์ทาอยู่ตั้งนานสองนาน กว่าจะเสร็จเรียบร้อย" มองเสี้ยวหน้าคนที่กำลังขับรถอยู่

"อีกอย่างนะ จ๋อมตัดผมหน้าม้ามา พี่ไม่สังเกตุเห็นหรือ จะชมให้ชื่นใจหน่อยก็ไม่ได้ เฮ้อ..." แสร้งถอนใจแฮอกใหญ่

"โทษที ไม่ทันได้สังเกตุ แต่ไอ้เล็บที่มันมันๆวาวๆชมพูใสๆอย่างเดิมก็น่ารักดีอยู่แล้วนะ " ตอบด้วยท่าทางทางขอไปที

" และอีกอย่างผมม้าที่ตัดนี่ มันก็หนากว่าเดิมนิดเดียวเอง แถมเธอตัดสูงขึ้นไปแค่ครึ่งเซ็นต์เอง ใครจะไปสังเกตุเห็น ยายลูกเป็ดขี้เหร่ ทำอย่างไรเธอก็เหมือนเดิมนั้นแหล่ะ ถ้าจะให้ดี กลับไปย้อมผมเป็นสีธรรมชาติน้ำตาลเข้มอย่างเดิมดีกว่า"

เสียงทุ้มสาธยายในขณะที่จอมใจหันมามองเสี้ยวหน้าคมอย่างตะลึงนิดๆ จนคนที่กำลังขับรถอยู่ ต้องหันมามอง

"มีอะไรหรือจ๋อม"

จอมใจสะดุ้ ง"เปล่าค่ะ"

"อย่าโกหกน่า เวลาเธอโกหก พี่ดูออก เธอไม่กล้าสบตาพี่"

"เปล่าจริงๆนะ" สาวน้อยยืนยัน

"ไม่เชื่อ" เสียงทุ้มหนักแน่น "บอกมา"

"เอ่อ...คือว่า...เอ่อ..."

"บอกมา"

"จ๋อมเพียงแต่...เอ่อ...ไม่คิดว่า พี่เพชร จะสังเกตุเห็น...มาก...มากขนาดนี้..น่ะค่ะ"

ดวงหน้าคมสันหันกลับมามอง สายตาเข้มสบกับดวงตาหวาน แล้วเวลาก็เหมือนจะหยุดหมุนไปชั่วขณะ


+++++



"พี่ภัทร" เสียงตะโกนทำให้ชายหนุ่มร่างสูงหันมามอง เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็กางแขนออกรับทันที ที่ร่างบางถลาเข้าสู่อ้อมกอด ตามด้วยร่างสูงของอีกคน ที่เหมือนกับตนราวกับเป็นคนคนเดียวกัน

"คิดถึงจัง...สาวน้อย"

"คิดถึงพี่ภัทรที่สุดในโลกเลย"

"โฮ้โห...ไม่เจอตั้งนาน โตเป็นสาวแล้ว"ว่าพลาง จับสาวน้อยหมุนไปรอบตัว เพื่อมองให้เต็มตา แล้วหันไปทักทายอีกคน

"ไง เพชร"คนหน้าเฉยพยักหน้านิดๆเป็นเชิงบอก โอเค...แต่

"ดูสิคะ พี่ภัทรไม่อยู่ ให้พี่เพชรดูแลจ๋อมแทนหน่อย พี่เพชรทำหน้าซังกะตาย คงเบื่อแย่" จอมใจแย่งตอนแทนเสร็จสรรพ

ภัทรหันมาหลิ่วตามองมาที่เพชระ อย่างมีนัย "จริงเหรอ?"

"จริงซิคะ" จอมใจยืนยันเสียงแข็ง "จ๋อมนะตามติดแจ พี่เพชรไม่มีเวลา แว๊บไปหาสาวไหนเลย"

"อย่างนี้นายคงชอบมากกว่ากระมัง" หันมาถามเพชระอีกครั้ง เพชระไม่กล่าวว่ากะไร

"โอ้ย...ไม่ชอบหรอกค่ะ พี่เพชรงี้ ตีหน้ายักใส่จ๋อมตลอดเวลา ตอนนี้มีพี่ภัทรแล้ว พี่เพชรสบายตัวสบายใจแล้วค่ะ" หันไปพยักเพยิดกับเพชระเสียเอง "ใช่มั้ยคะ"

"ไร้สาระน่า...ยายตัวดี"

"ช่างมันเถอะ ไป ไป กลับบ้านกับดีกว่า พี่หิวไส้จะขาดแล้ว" ภัทรเอ่ยตัดบท

"ไปค่ะไป เดี๋ยววันนี้ แม่ครัวเอกลงมือเอง "พูดจบก็คว้าแขนของชายหนุ่มทั้งสองเดินออกจากสนามบินทันที

"รู้ไหมคะ...ว่าคนทั้งสนามบิน ต้องอิจฉาจ๋อมแน่ๆ ที่ได้ควงหนุ่มหล่อๆตั้งสองคน


+++++


อาหารที่วางอยู่ตรงหน้าทั้งสามคนนั้น มีมากมายสารพัดอย่าง ภัทรถาม

"นี่จ๋อมทำเองทั้งหมดเลยหรือ...โอ้โห...คู่หมั้นตัวน้อยของพี่เก่งจริงๆ"

"ของมันแน่อยู่แล้ว"จอมใจทำท่ายืด อย่างภูมิอกภูมิใจนักหนา

"บอกแล้วไง ถ้าใครได้แต่งงานกับจ๋อมนะ จะเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก" ว่าพลางตักแกงเขียวหวานใส่จานให้ภัทร อย่างกุลีกุจอ

"โม้มากไปแล้ว พี่เห็นป้าศรีเป็นคนปรุงทั้งนั้น เธอก็แค่ลูกมือ"เพชระกระเซ้า จอมใจตวัดสายตามามอง

"แต่ลูกมือหั่นผักก็สำคัญนะคะจะบอกให้ พี่เพชร ถ้าไม่ได้จ๋อมหั่นผักนะ หน้าตาไม่น่าทานอย่างนี้หรอก" แม้น้ำเสียงจะแง่งอน แต่ก็ตักผัดผักรวมมาใส่จานให้เพชระอยู่ดี

"เอ้าๆ ทานกันเถอะค่ะ เดี๋ยงชืดหมด"

เมื่อทานกันเรียบร้อย ตามด้วยของหวานและผลไม้

"พรุ่งนี้วันเกิดจ๋อมแล้วนะ"จอมใจกล่าวขึ้นมาลอยๆ

"จำได้หรอกน่า รีบทวงจัง กลัวไม่ได้ของขวัญหรือไง"เพชระกระเซ้า

ภัทรถาม "จะยี่สิบเอ็ดเต็มแล้ว อยากได้อะไรเป็นของขวัญปีนี้....ฮึเรา"

"ปีนี้จ๋อมไม่เอาปลาทองนะ จ๋อมอยากหัดขับรถ พี่ภัทรสอนหน่อยนะ พี่เพชรน่ะดุ"

"ไม่เอาล่ะ ไม่ชอบขับรถ ให้เพชรสอนแล้วกัน" ภัทร

"จะขับได้รื้อ ขนาดปลาทองที่เอามาให้เลี้ยงเกือบทุกปี เลี้ยงไปได้แป๊บ แป๊บ ก็ไปไม่รอด ตายหมด"

"แหม ก็ตอนนั้นมันเด็กนี่คะ ช่างเถอะ แต่ดูนี่สิ..." ว่าพลางชี้ไปที่ตู้ปลาอันใหม่ที่ใหญ่ขึ้นเป็นสองเท่า วางอยู่บนโต๊ะข้างหน้าต่าง เหมือนเดิมทุกประการ

"สามตัวนี้ จ๋อมดูแลอย่างดีเลยนะ ตั้งแต่ปีที่แล้ว ดูสิ อ้วนเชียว"

"เก่งจริง สมแล้วที่จะมาเป็นภรรยาตัวน้อยของพี่" ภัทรเอ่ย คว้าข้อมือของคนตัวบางขึ้นมาจุมพิตเบาๆอย่างล้อเลียน ทำให้จอมใจกระดาก ที่ภัทรหวานขึ้นมากระทันหัน หันไปสบเข้ากับดวงตาของเพชระพอดี

เพชระยกมือขึ้นกุมหน้าอกข้างซ้าย "หมั่นไส้โว้ย ไปล่ะ" ลุกขึ้นจากเก้าอี้

"อยู่นานๆ รู้สึกอิจฉาขึ้นมาตะหงิดๆ อีกอย่างกลัว... เสียดายของที่เพิ่งกินเข้าไป " กล่าวอย่างล้อเลียน แล้วก้าวออกไปจากห้องอาหารทันที


+++++


เสียงประตูที่เปิดและปิดเบาๆไม่ได้ทำให้ร่างสูง ซึ่งนั่งกึ่งนอนขดตัวอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ขยับเขยื้อน จนเมื่อมือใหญ่วางทับเบาๆบนหัวไหล่ เขาจึงหันมามอง

"ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ"ภัทรเอ่ย

"เรื่องอะไรวะ"

"ก็เรื่องที่ห้องอาหารนั่น"

"คิดมากน่า"

"ขอบใจนะเพชร ขอบใจนายมาก"

"เรื่อง?" ทำท่าไขสือ

"ขอบใจ สำหรับทุกเรื่อง"

ใบหน้าคมสัน หันกับมามองภาพถ่ายขนาดย่อมที่อยู่ในมือ ในภาพนั้นคือชายหนุ่มวัยรุ่นสองคน ที่หน้าตามีแววหล่อเหลา ราวกับคนคนเดียวกัน แทรกกลางด้วยเด็กหญิงอายุราวสิบห้าที่ยืนยิ้มแฉ่งด้วยความสุข

ภัทรมองตามสายตาของเพชระลงมา "ขอบใจที่นายเป็นฝ่ายถอยออกมา"

"จะมีความหมายอะไร ถึงฉันไม่ถอยออกมา ทุกอย่างมันก็ไม่เปลี่ยนแปลงอยู่แล้ว"

"แต่ฉันก็ขอบใจนายอยู่ดี ฉันรู้ว่าฉันเห็นแก่ตัว และฉันขอโทษถ้าทำให้นายเจ็บปวด"

"อย่าคิดมากน่า นายก็รู้ว่าเพราะอะไร ที่ฉันถอยออกมาก็สมควรแล้ว อีกอย่าง เธอก็รักนายนี่หว่า ดีแล้ว ถ้าเธอรักฉัน เธอจะเจ็บปวด"

"นาย..."

"อีกอย่าง ฉันสบายดี"

"นายคิดว่างั้นหรือ? นายคิดว่า เธอรักฉันหรือ?" ภัทรมีสีหน้าครุ่นคิด

จนเพชระสงสัย "หรือนายไม่คิด"

"ไม่รู้สิ...เอาล่ะ ฉันไปล่ะ นายแน่ใจนะ ว่าไม่ต้องการหมอ"ภัทรถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย แปลกดีแท้ๆ ความจริงคนป่วยด้วยโรคนี้ น่าจะเป็นเขาเสียมากกว่า ที่ไม่ชอบกีฬากลางแจ้งซักเท่าไหร่



เพชระพยักหน้า และก็นั่งอยู่อย่างนั้นอีกนานเท่าไหร่ไม่รู้ เมื่อลุกขึ้นและหันกลับมา ก็เห็นคนบางคนยืนอยู่ข้างหลัง พร้อมของบางอย่างในมือ

"จ๋อมเห็นพี่เพชรสีหน้าไม่ค่อยดี...เอ่อ.." เสียงหวานกล่าวเบาๆคล้ายไม่ใช่นิสัยของเธอ "จ๋อมเลยเอาน้ำชามาให้"

เพชระมีรอยยิ้มขึ้นมาที่ริมฝีปากเล็กน้อย "ขอบใจ ไง...ใกล้จะมาเป็นสะใภ้บ้านนี้เต็มแก่แล้ว เลยมาเอาใจแฝดเขยรึไงเรา"เพชระกระเซ้า

"เปล่าค่ะ พี่เพชรแซวเล่นอยู่เรื่อย จ๋อมแค่เป็น...เอ่อ..เป็นห่วง"พูดจบ ดวงตาหวานก็หลุบลงทันที

เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ก็เห็นดวงตาคมมองสบนิ่งพักใหญ่ ก่อนที่เขาจะหลุดหัวเราะเบาๆในลำคอ

"หึหึ ขอบใจ แต่โกหกไม่เนียนเลย นายภัทรสั่งให้มาดูล่ะสิ"

"เปล่านะ" จอมใจปฏิเสธ

"ก็เราพูดจบ และหลบสายตาพี่อีกแล้ว"

"จ๋อมไม่ได้หลบตา เพราะโกหกซักหน่อย จ๋อมแค่..."

"จ๋อมแค่...เอ่อ...อะไร"เสียงทุ้มมีแววคำถาม คิ้วเลิกสูง

""จ๋อมไม่รู้ จ๋อมแค่รู้สึกว่า เดี๋ยวนี้เวลาพูด จ๋อมสบตากับพี่ไม่ได้ เท่านั้นเอง"

"..."

"จ๋อมรู้สึกเขินๆยังไงบอกไม่ถูก" ว่าแล้วก็หมุนตัวไปที่ประตูทันที ทันได้ยินเสียงคนตัวสูงสำลักน้ำชา ก่อนไปถึงประตู จอมใจหันมาอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ สูดหายใจเฮือกใหญ่อย่างตัดสินใจ สบดวงตาคมแน่วแน่

"พี่เพชร"

"หืม"

"ถามอะไร ซักอย่างได้ไหม"

ชายหนุ่มก้มลงจิบน้ำชาถ้วยนั้นอย่างช้าๆ ยาวนาน สายตาหลุบลงอย่างระวังอยู่ที่ขอบถ้วย รู้สึกได้โดยสัญชาติญาณว่า ยายคนตัวเล็กจะมีคำถามบางอย่างที่ไม่อยากตอบ

"ว่ามาซิ ตอบได้ก็ตอบ"

"ถ้าวันนั้นพี่ภัทร ไม่ขอจ๋อมหมั้นก่อน พี่เพชร...เอ่อ...พี่เพชร จะขอจ๋อมไหม"

"..." เงียบ

"งั้น เอาใหม่...ถ้าจ๋อมไม่ได้ตอบตกลง หมั้นกับพี่ภัทรในวันนั้น พี่เพชรจะมองจ๋อมเป็นอย่างอื่น เป็นมากกว่าน้องสาวร่วมบ้านไหม"

ตาคมหรี่ลงเล็กน้อย ขณะที่ร่างบางยังคงปักหลัก จ้องเขม็งรอคอยคำตอบ "คำถามชวนหัว...หรือมุกตลกมุกใหม่ กันฮึ ยายจ๋อม"

"แค่ตอบมาก็พอ"

"พี่ไม่ตอบคำถามไร้สาระแบบนั้นหรอก"

"มันไร้สาระ จริงหรือคะ"

"..."

"มันแค่ไร้สาระหรือพี่ไม่อยากตอบกันแน่" ตาสบกันนิ่งนาน หนึ่งวินาที ยาวนานราวกับชั่วนิรันดร์

"ไม่ตอบ...เพราะไม่มีอะไรต้องตอบ"

"ไม่มีอะไรต้องตอบจริงๆหรือ" จอมใจยังคาดคั้น

"ไม่มี" พูดจบ คนตัวโตก็หันหลังให้ทันที

"พี่เพชรโกหก เวลาที่พี่เพชรโกหก พี่ก็ไม่สบตาจ๋อมเหมือนกัน" ตามมาดักหน้า ดึงแขนเสื้อคนตัวโตเอาไว้

"มองตาจ๋อมสิ" เพชระสบตาหวานของคนตัวเล็ก

"เอาล่ะ...ถ้าอยากให้ตอบก็จะตอบ จะได้เลิกตั้งคำถามไร้สาระได้แล้ว" มองลึกเข้าไปในดวงตา "ไม่ว่าตอนนั้น ตอนนี้ หรือตอนไหนๆ พี่ก็ไม่เคยมองเรามากไปกว่า ยายตัวเล็ก จอมสงสัย ขี้อ้อน และก็เอาแต่ใจ หรอก โอเค รึยัง ที่นี้ ก็เลิกเล่นตลกได้แล้ว"

นิ่งอยู่อึดใจ "ยังไงเธอก็เป็นน้องสาวของพี่อยู่ดี ไม่ว่าเธอจะหมั้นกับภัทรหรือไม่ก็ตาม"

มือบางปล่อยชายแขนเสื้อที่เกาะกุมไว้อย่างแน่นหนา ราวกับกลัวเขาจะหายไปกับสายลม

"โอเคค่ะ...จ๋อมได้คำตอบที่ชัดเจนแล้ว สิ่งที่พี่เพชรคุยกับพี่ภัทรก่อนหน้านี้ จ๋อมจะถือว่าไม่เคยได้ยินก็แล้วกัน"

พูดจบแล้วเดินก็ออกไปทันที ก่อนที่จะได้ยินเสียงคนทางด้านหนัง ทรุดลงอย่างกระทันหัน

"พี่เพชร" น้ำเสียงตกใจ

ตะโกนเรียก"พี่ภัทร พี่ภัทร พี่เพชรเป็นอะไร ไม่ทราบค่ะ"


+++++


ข่าวอาการโคม่าของเพชระทำให้ภัทรและจอมใจไม่เป็นอันทำอะไร จอมใจน้ำตาไหลพราก ภายใต้อ้อมกอดปลอบประโลมที่แสนอบอุ่นของภัทร

"พี่เพชรเป็นหนักขนาดนี้ ทำไมจ๋อมไม่รู้เลย พี่เพชรเป็นอะไรไปคะ"

"โรคหัวใจน่ะ มันรู้ตัวมานานแล้ว แต่ไม่อยากให้พี่บอกใคร จ๋อมก็รู้นี่ ว่าเพชรมันไม่ชอบให้ใครมองว่าอ่อนแอ"

"แล้วจะทำยังไงดีคะ ตอนนี้พี่เพชรเป็นยังบ้างไง" จอมใจถาม

"คงต้องรอให้มีการเปลี่ยนหัวใจ ถึงจะ..ถึงจะรอด"เสียงภัทรสั่นอย่างสะเทือนอารมณ์ ยิ่งทำให้คนตัวเล็กแนบใบหน้าลงไปที่อก และกอดร่างแกร่งไว้แน่น

"จ๋อมไม่ยอมนะ จ๋อมไม่ยอมให้พี่เพชรเป็นอะไรไปเด็ดขาด จ๋อมทนไม่ได้...ฮือ..ฮือ.."

ภัทรผลักร่างบางออกห่าง มองสบดวงตาที่มีน้ำตาคลอเบ้า "ตอบพี่ สักอย่างได้ไหม"

"..."

"ทำไมถึงรับหมั้นพี่"

"ทำไมถามอย่างนั้นล่ะคะ"

"พี่ภัทรดีกับจ๋อมเสมอมา จ๋อมมีความสุขที่มีพี่ภัทรคอยอยู่เคียงข้าง"

"แต่ถ้าวันนี้ คนที่นอนอยู่โรงพยาบาลคือพี่ จ๋อมจะร้องไห้ให้พี่ มากเท่านี้ไหม"

"พี่ภัทร" จอมใจอุทานด้วยความตกใจแกมแปลกใจ จนเกินกว่าจะหาถ้อยคำมาตอบได้

ภัทรยิ้มออกมา "ช่างมันเถอะ ถ้ามันยากนัก ไม่ต้องตอบหรอก พี่ไม่อยากรู้แล้ว" ผลักร่างบางออกห่างเบาๆ "เดี๋ยวพี่จะไปเฝ้าเพชรที่โรงพยาบาลนะ จ๋อมอยู่บ้านนี่แหล่ะ"

"ให้จ๋อมไปด้วยนะคะ"

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไป วันนี้ร้องไห้มามากแล้ว พักเถอะ"

"แต่ว่า..."

"เดี๋ยวพี่ขับรถไปเอง"

"แต่พี่ภัทรไม่ค่อยได้ขับรถไม่ใช่หรือ ให้จ๋อมไปด้วยดีกว่า ไปแท็กซี่ด้วยกัน"

"ไม่ต้อง...อยู่นี่แหล่ะ"เสียงห้วนขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะอ่อนลง

"เดี๋ยวพี่ไปคนเดียว บอกตามตรง ตอนนี้สิ่งเดียวที่พี่ไม่อยากเห็น คือการที่พี่ต้องมองเห็นคู่หมั้นตัวเอง ร้องไห้เหมือนใจจะขาด กอดร่างไร้สติของผู้ชายคนอื่น"

"พี่ภัทร"

"สัญญานะ...ว่าจะรอพี่กลับมา พี่จะกลับมาแน่"


+++++


ขณะนี้ที่จอมใจกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ที่ริมหน้าต่าง ข้างๆมีโต๊ะและบนโต๊ะมีตู้ปลาขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ในนั้นมีปลาทองอยู่เพียงตัวเดียว สองตัวนั้นตายไปอีกแล้ว จอมใจยิ้มเศร้า เธอเลี้ยงมันได้ไม่ดีเลย

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ผ่านไปสามอาทิตย์แล้ว เธอไม่ได้ย่างกรายไปที่โรงพยาบาลเลย มีเพียงป้าศรีจัดการทุกสิ่งทุกอย่างแทนเธอ

มันยากเกินกว่าจะยอมรับ เมื่อทางโรงพยาบาลโทรมาบอกว่าภัทรประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ขณะกำลังขับรถไปเยี่ยมฝาแฝดที่โรงพยาบาล

ขณะนั้นมีผู้ชายที่เธอรักมากที่สุดสองคนในชีวิต กำลังนอนรอความเป็นความตายอยู่ เธอเหมือนหัวใจสลาย เธอเฝ้าอ้อนวอนให้มีปาฏิหารย์ให้สองคนนั้นรอด

ถ้าชีวิตเธอแลกได้ เธอยินดีตายเพื่อสองคนนั้น แต่ชีวิตเธอมีเพียงแค่หนึ่ง เธอจะยอมแลกเพื่อคนใดล่ะ คำถามที่เธอไม่มีคำตอบ แต่ภายในเบื้องลึกของจิตใจ เธอรู้สึกถึงมันได้ดีเลย

เธอรู้คำตอบได้ดี เมื่อวันต่อมา ทางโรงพยาบาลโทรมาแจ้งว่า ผู้ป่วยสองรายที่เป็นฝาแฝดกันนั้น ลมหายใจของใครคนหนึ่งหยุดลงแล้ว

น้ำตารื้นขึ้นมาเมื่อนึกถึงผู้ชายคนนั้น คนที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ คนที่เธอรู้แล้ว ว่าเค้าคือคนที่เธอรัก

เสียงกระทบของไม้กับพื้นดังขึ้น ปลุกให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์ หันไปทันได้เห็นคนตัวโตที่กำลังเดินกระย่องกระแย่งมาบนไม้เท้าอย่างน่าขัน

"พี่ภัทร"กระวีกระวาดลุกขึ้นไปรับ

"ทำไมไม่นอนพักล่ะคะ ออกมาทำไม"

"ก็ออกมาดูคนบางคนทำหน้าเศร้านะสิ" ยกอีกมือที่ไพล่หลังอยู่เมื่อครู่ออกมาโชว์

"ดูซิ...นี่อะไร "ในถุงพลาสติกนั้นในมือนั้น มีปลาทองเล็กๆอยู่สองตัว

"พี่ให้ป้าศรี ไปซื้อมาให้" ชายหนุ่มบอก

"ทำไมตั้งสองตัวล่ะคะ พี่เพชรไม่อยู่แล้วนะ" จอมใจแย้งเสียงเศร้า ชายหนุ่มอมยิ้มนิดๆ

"ยิ้มอะไรคะ"

"ความลับ"บ อกพลางรวบร่างน้อยๆเข้ามากอดอย่างรักใคร่สุดหัวใจ

"เดี๋ยวนี้พี่ภัทรความลับเยอะจัง" กระเซ้ายิ้มๆในอ้อมกอดอบอุ่น หากดวงตาหมองหม่น ที่คนที่กอดเธอไว้ ไม่ใช่คนที่เธอเพิ่งรู้...ว่า...เธอ..รักหมดหัวใจ

“ความลับเยอะ เหมือน...”รำพึงออกมาอย่างลืมตัว คนที่สูงกว่าต้องก้มลงมอง

“เหมือนใคร...นายเพชรรึ?”น้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

คนตัวเล็กกว่าเงยหน้าขึ้นสบตาคนตัวโต“ค่ะ..เหมือน ” ว่าแล้วก็ก้มลงกอดกระชับที่เอวแนบแน่นขึ้น“เหมือนมาก..”


...ใช่ เหมือน เหมือนมากจริง.... สงสัยว่าเธอจะคิดถึงเขามากเกินไป คิดถึงมากซะจนรู้สึกว่าคนอีกคนเหมือนเขาเหลือเกิน

ตอนเด็กๆ เธอเคยคิดว่าเธอรักพี่ชายทั้งสองคนนี้มาก ใครก็ได้สำหรับชีวิตของเธอ เพราะเขาทั้งสองคนก็เหมือนกัน แต่มาวันนี้เธอรู้แล้วว่าหัวใจหนึ่งดวง มีไว้ให้แค่คนหนึ่งคนเท่านั้น

ไม่ว่าเขาจะเหมือนกันแค่ไหน แต่ก็ไม่มีใครมาแทนที่ใครได้ และกว่าที่เธอจะรู้ ว่าหัวใจของเธอเป็นของใครอย่างแท้จริง มันก็สายไปแล้ว สายไปจริงๆ


++++++


...ความในใจ...


...ขอโทษนะคะพี่ภัทร ขอโทษด้วยที่คู่หมั้นของพี่ เพิ่งรู้ว่าหัวใจมีไว้เพื่อรักคนอื่น จ๋อมรักพี่เพชรค่ะ จ๋อมจะให้เวลาพี่ทำใจจากการจากไปของพี่เพชรก่อนซักพัก และจ๋อมจะสารภาพความจริงในหัวใจทั้งหมดค่ะ


ขอโทษนะคะพี่เพชร ขอโทษ...ที่กว่าจ๋อมจะรู้ใจตัวเอง ก็สายไปแล้ว วันนี้ไม่มีพี่เพชรของจ๋อมอีกต่อไปแล้ว ถึงวันนี้จะไม่มีพี่เพชร แต่ความรู้สึกของจ๋อมไม่หายไปไหน แล้วซักวันจ๋อมจะบอกพี่ภัทรค่ะ...



ขณะที่ความคิดของคนตัวเล็กในอ้อมกอดล่องลอยไปไกลเจ้าของอ้อมกอดก็กระชับวงแขนให้แน่นขึ้นราวกับอยากจะถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลลงไปให้เธอได้รับรู้ความรู้สึกที่มี



...ขอโทษนะภัทร ขอโทษที่วันนี้ฉันเห็นแก่ตัว ฉันจะปล่อยให้เพชรตายไปซักระยะ ขอให้ฉันได้ใช้ชื่อของนายไปซักพักเถอะ ขอให้ฉันมีความสุขกับความฝันอีกซักหน่อย แล้วฉันจะบอกความจริงที่โหดร้ายแก่เธอ ว่าคนที่เธอรักจากไปแล้ว ขอให้ฉันได้ใช้ชื่อนาย ทำให้เธอมีความสุขต่อไปอีกนิดเถอะ และขอขอบใจนายนะ ที่ทำให้ฉันมีวันนี้...วันที่ไม่เคยคิดฝันมาก่อน...



++++++



"หมอครับ..."เสียงแผ่วๆจากร่างที่ใกล้หมดลมหายใจ เอ่ยหอบๆ "หมอช่วยผม..ด้วย..นะครับ...ผมคงไม่รอด..ถ้า..ถ้าผมตายไป เอาหัวใจของผม ไป...ไปเปลี่ยน..ให้น้องชาย..ของผม..นะครับ และฝากบอกด้วยว่า..."

ยังไม่ทันได้เอ่ย เขาก็ทนพิษบาดแผลไม่ไหว ลมหายใจสุดท้ายก็หลุดลอย



...ไม่ต้องขอบใจฉันหรอกนะไอ้น้องชาย ฉันไม่ได้ทำไปเพื่อช่วยนายหรอก สุดท้ายแล้ว ฉันก็ยังเห็นแก่ตัว อาศัยร่างกายของนาย เพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ ยายตัวเล็กของเราต่อไป ถึงวันของนายแล้ว ทำในสิ่งที่นายอยากทำ แต่หลบเลี่ยงมาตลอดเถอะ ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลอีกแล้ว

วันข้างหน้า ถึงเธอรักนาย เธอก็จะไม่เจ็บปวด เพราะหัวใจของฉันแข็งแรงพอ...

…จบ...


ชื่อนั้นสำคัญแค่ไหน หากคนที่เธอคิดว่าไม่ได้รักคือคนที่เธอรัก เนื้อในของเขา จะทำให้เธอรักเขาอีกครั้งไหม หากความลับของเขาและเธอเป็นความลับต่อไป

ความรักของเขาและเธอจะจบลงเช่นไร?..ใครรู้บ้าง?



เรื่องเก่าเล่าใหม่ เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกที่หัดเขียนลงในบล็อกแก็งค์ เอามาแก้ไขรายละเอียดนิดหน่อยและลงให้อ่านกันใหม่ พล็อตอาจน้ำเน่า(มาก)และความสมจริงน้อยไปหน่อย เรียกว่าอ่านบรรทัดแรก เดาบรรทัดสุดท้ายและตอนจบได้เลย เป็นเรื่องสั้นทดลองเขียน น้อมรับคำติ-ชมค่ะ

Create Date : 29 กรกฎาคม 2551
Last Update : 22 มกราคม 2553 21:28:36 น.		45 comments
Counter : 369 Pageviews.
Share Tweet