กังวล

อารมณ์ของคนเรานั้นมีอยู่มากมายหลายแบบ
เกิดขึ้นได้ทุกที่ และโดยไม่เลือกเวลา

เราอาจจะได้เตรียมตัวรับมือกับมันไว้อย่างเพรียบพร้อมแล้ว
....หรือไม่ได้แม้แต่จะคิดว่ามันจะเกิดขึ้น

แต่กระนั้นมันก็ยังส่งอิทธิพลเข้ามารบกวนจิตใจเรา
ให้ไขว้เขวไปจากความสงบนิ่งจนได้
เหมือนๆเดิม.... และ ....เหมือนเช่นที่ผ่านมา

เพราะอารมณ์มันเป็นส่วนหนึ่งของมนุษย์เรา
การที่จะทำให้อารมณ์ไม่สามารถส่งผลกระทบกับจิตใจเราได้นั้น
เมื่อนั้นเราก็คงไม่มีสภาพเป็นมนุษย์ ปุถุชนสามัญอีกต่อไป

อารมณ์นั้นมีความสามารถหลากหลาย

ทั้งที่มีฤทธิ์เป็นแรงผลักดัน
หรือทั้งที่มีฤทธิ์เป็นการลดทอนอำนาจจิตใจ
หรือจะอะไรแบบไหนก็มีอีกมากมาย

ซึ่งเราก็ไม่สามารถคาดการณ์กับมันได้

เหตุการณ์เกิดขึ้นแบบเดียวกัน
แต่อารมณ์ของแต่ละคนกลับต่างกันออกไป…

ด้วยลักษณะที่หลายหลากของมัน
ทั้ง ทุกข์ ทน หม่นหมอง เศร้าโศก โกรธ หลง

ซึ่งความรุนแรงของอารมณ์นั้น
ก็จะขึ้นอยู่กับวุฒิภาวะทางจิตใจของแต่ละบุคคล....ที่ไม่เท่ากัน

เมื่ออารมณ์เป็นสิ่งที่ประกอบด้วยหลายองค์ประกอบ

จึงเป็นกายากที่จะควบคุมอารมณ์ให้อยู่ในมือ
หรือให้อยู่ภายใต้อำนาจการสั่งการของจิตใจ

แต่สิ่งหนึ่งซึ่งเมื่อเราควบคุมมันไม่อยู่แล้วเราจะต้องทำ

นั่นก็คือ….

การหยุดหรือบรรเทาผลกระทบที่ตามมา
จากหน้าตาของอารมณ์ที่แสดงออกมาให้เห็น

มันอาจะเป็นผลกระทบที่ออกมาดี หรือไม่ดี


แต่ทั้งหมดนั้นล้วน “ไม่ดี” ทั้งนั้น


การที่ผลอะไรจะเกิดขึ้นโดยใช้ “อารมณ์” นั้นย่อมหมายความว่า
เราขาดซึ่ง “เหตุผล” ไป....ในขณะนั้น

แม้ว่าผลกระทบจะออกมาดีแค่ไหนก็ตาม
“อารมณ์” ก็คือ “อารมณ์” อยู่เหมือนเดิม

การจะลดทอนหรือบรรเทา
ผลกระทบของอารมณ์ที่เกินจะควบคุมได้นั้น

ต่างคนต่างก็มีวิธีที่ไม่เหมือนกัน
คุณภาพก็แปรผันไปตามค่าประสบการณ์ที่สั่งสมมาในแต่ละบุคคล
อาจใช้ได้ดีหรือไม่ดีในสถานการณ์ที่ต่างกันไป

บางคนเลือกที่จะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่มากมายเพื่อที่จะหยุดมัน

ในขณะที่บางคนกลับเลือกที่จะมองลงมาจากที่สูง
...ก่อนที่ภาพในอดีตจะย้อมเข้ามาในโสตประสาทอย่างช้าๆ
ขณะที่ความเป็นจริงกลับผ่านไปเร็วอย่างยิ่งยวด

จนเมื่อรู้สึกอยากจะคว้าอะไรไว้สักอย่าง
ร่างนั้นก็ลอยไร้แหล่งยึดเหนี่ยวใดๆ
ผ่านความสูงระดับต่างๆลงมาเรื่อยๆ

จนในที่สุดจิตวิญญาณก็แตกสลายไป
พร้อมกับ “อารมณ์” ที่กระจายไปพร้อมกับเรื่อนร่าง
...สมปรารถนา

วิธีหนึ่งเป็นวิธีง่ายๆทุกคนกลับมองข้ามไป

อาจเพราะมันใกล้ตัว
หรืออาจเพราะความอายต่อความเป็นจริง

ที่จะให้ผู้อื่นได้รู้ถึงความเป็น “ตัวเรา”
ที่ถูกเก็บไว้ หรือปรารถนาที่จะเก็บไว้ด้วยตัวของบุคคลเองนั้น

ล้วนแล้วแต่เป็นการปิดกั้นทางออก
ทางที่จะลดหรือบรรเทาผลกระทบจากอารมณ์ได้ดีอีกทางหนึ่ง
ซึ่งเป็นเรื่องใกล้ตัวที่มีคุณภาพดี แต่...ถูกมองข้ามไป

มันไม่ยากเลย....กับการที่เราจะหาใครสักคนหนึ่งที่เราไว้ใจ
รู้สึกปรึกษาได้ คุยได้ ระบาย “อามรณ์” ความรู้สึกได้

และจะรักษาความลับนี้ “ความเป็นเรา” ไว้
ในกรณีที่เราไม่อยากจะเปิดเผยกับใครๆมากมาย

แล้วเราก็แค่เริ่มเอ่ยปากออกไป
ด้วยคำง่ายๆ...แล้วเรียงร้อยผูกเรื่องราวที่เป็น
ผล หรือ เหตุ ของ “อารมณ์” ออกไป

แล้วเราจะรู้ว่า…

แม้เขาจะไม่ได้พูดอะไร ปลอบอะไร
แต่เพียงแค่มีคนรับฟัง


แค่นั้นก็ทำให้เราสบายใจได้แล้ว


กับวิธีง่ายๆ
ไม่ต้องลงทุนและไม่ต้องทุ่มเท อะไรมามาย
กับการ “ระบาย” ออกไป เท่านั้น



....ไม่ยากเลย ........เพียงแค่

Create Date : 29 สิงหาคม 2552		3 comments
Last Update : 29 สิงหาคม 2552 10:34:30 น.
Counter : 416 Pageviews.
Share Tweet