大変お待たせしました！！マイ卒業式日記へようこそ～（＾－＾）/

ต้องขอโทษหลายๆคนด้วยนะคะที่สัญญาว่าจะอัพบล็อกรูปวันรับปริญญาแต่ก็ไม่ได้ฤกษ์ซักที เพราะพอรับเสร็จ วันต่อมาก็มัวแต่วุ่นวายกับการเอาชุดฮากามะไปคืน กับไปเอาวีซ่า ( ต้องเอาใบรับรองจบการศึกษาไปยื่น ไม่งั้นไม่ได้วีซ่าค่ะ ) อีกวันก็เก็บกระเป๋านั่งชินกังเซ็นไปเกียวโตทันที เพราะโอโต้ซังกับโอก้าซังที่เกียวโตเรียกให้ไปหา กว่าจะกลับมาก็ทำไบต์อีก ลิ้นห้อยเลยค่ะ อัพช้าไปหน่อยไม่ว่ากันนะคะ



ขอเริ่มจาก เนื่องจากเราได้รับทุนการศึกษาจากองค์กรของรัฐบาลญี่ปุ่น จึงมีพิธีจบการศึกษาให้ด้วย รูปแรกนี่ถ่ายกับ 事務総長　ค่ะ อันนี้ถ่ายตอนรับใบจบแล้ว แล้วย้ายไปกินเลี้ยง ( reception ) อีกห้องนึง เลยไม่ได้ถือใบรับรองจบค่ะ







ต่อมาเป็นรูปถ่ายรวมๆนะคะ สำหรับคนที่จบปีเดียวกันและถ่ายกับเจ้าหน้าที่ของทุนค่ะ







และนี่เป็นใบรับรองจบการศึกษา ( จากทุนนี้ ) ค่ะ มาถ่ายตอนจะกลับบ้านแล้ว น่าเสียดายที่ทุนนี้ให้ปีนี้เป็นปีสุดท้ายแล้วเพราะรัฐบาลใหม่ของเฮียฮาโตยาม่าตัดงบทุกอย่างเลยค่ะ สงสารน้องๆจัง







และต่อมาคือพิธีประสาทปริญญาบัตรของมหาวิทยาลัยของเราค่ะ ตื่นแต่เช้าตรู่กางร่มออกไปแต่งหน้าทำผมแต่ไก่โห่ ( ใช้คำโบราณจริง ) เสร็จแล้วรีบกลับมาร้านกิโมโนเพื่อให้พนักงานใส่ฮากามะให้ เนื่องจากคอนเซ็ปท์คือฤดูใบไม้ผลิ เพื่อเป็นฤกษ์ดีในการเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆหลังจบการศึกษา เลยเลือกสีชมพูหวานแหวว เพราะกะว่าจะถ่ายกับซากุระค่ะ อายเหมือนกันนะเนี่ย แอ๊บแบ๊วเหลือเกิน ( ไม่ได้ดูตัวเองเล๊ย )







เนื่องจากฝนตกพรำๆ เลยอดถ่ายกับซากุระสวยๆ เพราะเพื่อนใส่ฟุริโซเดะด้วย โดนฝนมากๆจะหด เลยต้องรีบเข้าหอประชุมกัน แงๆๆๆ ได้ถ่ายด้านหน้านิดหน่อยแต่รูปอยู่กล้องเพื่อน เลยไม่มีมาโชว์นะคะ อันนี้ถ่ายตอนกำลังเดินเข้าหอประชุมค่ะ







ต่อมา เราก็ย้ายไปรับใบปริญญากันที่อีกตึกนึง รับกับคณบดี( โปรเฟสเซอร์ของเราเองแหละค่ะ แหะๆ ) ก็ชักภาพอีกรูปตอนต่อแถว งานนี้มีคนใส่ฮากามะและกิโมโนน้อยเพราะฝนตก เพื่อนๆเราที่บอกว่าจะใส่เปลี่ยนใจกันเกือบหมด เซ็งเลย







ตัดภาพอย่างฉับไวมาที่งานเลี้ยงตอนเย็น( 謝恩会--งานเลี้ยงขอบคุณคณาจารย์ค่ะ ) ที่ทำเอาวิ่งรอกแทบไม่ทัน เพราะไปจัดงานซะที่โรงแรม Ritz Carlton กว่าจะนั่งรถไฟไปถึง เลยอดถ่ายรูปหลังรับใบปริญญาเลย ( เซ็งมาก ๆ ฝนก็ตกค่ะ ใส่รองเท้าของกิโมโนที่เรียกว่าโซริด้วย เดินไม่ถนัดเลย ) และด้วยความที่ชุดฮากามะมันอึดอัด เลยตัดใจเปลี่ยนชุดเป็นชุดไทย ตอนแรกกะว่าจะใส่ฮากามะจนจบงานแต่มันไม่ไหวจริงๆค่ะ โอย ค่าเช่าตั้งหลายหมื่นเยนแต่ได้ใส่แค่แป๊บเดียว เสียดายตังค์จริงๆ รูปนี้ถ่ายกับโปรเฟสเซอร์อีกคนนึง แกใจดีมากๆค่ะ สอนก็สนุก ขอถ่ายเป็นที่ระลึกหนึ่งภาพซะเลย







ต่อมา รูปนี้ถ่ายกับเพื่อนๆที่เป็นกลุ่มแรกที่ทำงานด้วยกัน สนิทกันมากๆ สาวสวยข้างๆที่ใส่กิโมโนเป็นเพื่อนสาวคนสนิทค่ะ เนื่องจากสาวๆมีน้อย เราเลยรักกันๆ และน่าชื่นใจตรงที่เพื่อนสาวของเรากำลังจะมีข่าวดีค่ะ อีกสองเดือนจะแต่งงานแล้ว งานนี้เลยเป็นงานสุดท้ายที่เธอจะใส่ฟุริโซเดะ ( ใส่ได้เฉพาะคนโสดน่ะค่ะ ) เจ้าบ่าวคือเพื่อนในกลุ่มน่ะแหละค่ะ แต่ไม่บอกหรอกว่าคนไหน อิอิ







รูปนี้ถ่ายกับโปรเฟสเซอร์และเพื่อนๆร่วมเซมิที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาเป็นปี ( มีแต่ผู้ชาย เรามันถึงได้ถึกเอาๆ ฮือๆ ) โปรฯคงนึกในใจว่า กว่าจะให้พวกเราจบได้ ปากเปียกปากแฉะไปเยอะ เหอๆ เราโดนให้แก้งานเยอะมากๆค่ะ เหนื่อยมากเลยกว่าจะเขียนวิทยานิพนธ์จบ โปรฯคงโล่งใจที่ส่งลิงถึงฝั่งซะที รักโปรฯจริงๆเลย







รูปสุดท้ายแล้วค่ะ จริงๆอันนี้อยากให้เห็นหน้าเพื่อนเราจริงๆเพราะสวยๆทั้งนั้น แต่ต้องเซ็นเซอร์นิดนึงเพราะเดี๋ยวจะโดนโกรธได้ งานนี้สามคนคือเพื่อนชาวจีน ( กี่เพ้า คนซ้ายสุด ) เพื่อนรักสาวน้อยชาวญี่ปุ่น ( ชุดกิโมโนฟุริโซเดะ ) สาวญี่ปุ่นอีกคน ( คนนี้ไม่ได้ใส่ชุดประจำชาติ ) และเรา ( ชุดไทยบรมพิมาน ?? ) พร้อมใจกันใส่ชุดประจำชาติ เสียดายสาวๆเกาหลีไม่ยอมใส่ฮันบกค่ะ ไม่งั้นคงได้ถ่ายรูปมาอวด ชุดไทยของเราทำเอากินข้าวแทบไม่ได้เพราะมันแน่นนน มากกก ( อ้วนขึ้นนั่นเอง ฮือๆ ) เสียค่าร่วมงานเลี้ยงไปห้าหมื่นเยน ( จะแพงไปถึงไหน ฮ่วย !! ) ได้กินไปถึงห้าพันหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ก็สนุกมากๆค่ะ







ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนะคะ







ป.ล. ชอบเพลงนี้มากๆค่ะ โดยเฉพาะท่อนที่ว่า

" さくら　さくら　今咲きほこる

刹那に散るゆくさだめと知って

さらば友よ　旅立ちのとき

変わらないその想いを　今"



วันนั้น ตอนที่ดีนของคณะให้โอวาทในงานปัจฉิมนิเทศ และตัวแทนรุ่นออกไปพูดหลังจากรับใบแล้ว เรากับเพื่อนๆกลั้นน้ำตาไม่อยู่จริงๆค่ะ ( ยังดีที่ช่างแต่งหน้ารู้แกว มาสคาร่าเป็นแบบกันน้ำเลยหมดห่วงเรื่องแพนด้ามาเยือนได้ หุๆ )



โปรเฟสเซอร์บอกว่า " การจบการศึกษาเป็นแค่ก้าวแรกของจุดเริ่มต้นเท่านั้น " ซึ่งเราก็เห็นด้วย เราก็คงจะเดินไปตามทางที่เราเลือกไว้แล้ว และจะทำให้ดีที่สุดค่ะ ให้สมกับที่ทุ่มเทแรงกายแรงใจและได้รับการอบรมสั่งสอนมาจากโปรเฟสเซอร์ทุกท่านที่นี่ ไม่รู้จะกล่าวคำขอบคุณสักแค่ไหนให้สมกับความตั้งใจของพวกท่าน ขอบคุณเพื่อนๆที่ยืนเคียงข้างและช่วยเหลือให้กำลังใจกันมาโดยตลอด ขอบคุณรุ่นพี่ที่ช่วยชี้แนะแนวทาง ขอบคุณรัฐบาลและประชาชนผู้เสียภาษีสำหรับทุนการศึกษา ( ที่ถ้าไม่ได้ทุนเราคงเรียนที่นี่ไม่ไหวค่ะ เพราะค่าเล่าเรียนและค่ากิจกรรมแพงมากๆ ) ขอบคุณพี่น้องห้องไกลบ้านแอดเจแปนที่ให้กำลังใจไม่ว่าจะเป็นคอมเมนท์ในบล็อก หน้าไมค์ และหลังไมค์นะคะ และที่สำคัญที่สุดขอบคุณพ่อ แม่ พี่สาว พี่ชาย ครอบครัวที่เรารักและรักเราที่สุด ขอบคุณจริงๆค่ะ รักทุกคนที่สุดเลย