เรื่องบนเครื่องบิน
อ่านข่าวสาวไฮโซเอาน้ำร้อนลวกบะหมี่ราดหน้าแอร์โฮสเตสแล้วก็เลยนึกเรื่องอะไรออก..เบื่อเหมือนกัน...พวกที่ใช้โทรศัพท์มือถือไม่เลือกที่เนี่ย เมื่อประมาณสัปดาห์ก่อน ไปสอบ GMAT ที่กรุงเทพฯขากลับ...ด้วยความที่ของเยอะ แล้วคุณแม่ที่เคารพกลัวลูกสาวขี้ลืม..จะไปลืม Laptop ไว้บนรถทัวร์ ก็เลยได้อาสัยเจ้าจำปี ของสายการบินแห่งชาติเดินทางกลับเชียงรายไม่ได้มีเรื่องราวแบบข้างบนหรอกเพียงแต่ว่า ตอนที่เครื่องบินกำลังลงจอดนั่นแหละล้อแตะพื้นไม่ทันไรเลย กำลังชะลอความเร็ว...อยู่บนรันเวย์อยู่เลยก็ได้ยินเสียงเปิดเครื่องของโนเกียน่ะค่ะจากผู้ชายข้างหลัง...โอ้ว แม่เจ้าไม่รู้พี่แกจะรีบคุยโทรศัพท์อะไรมากมาย สัญญาณเตือนเข็มขัดนิรภัยยังไม่ดับเล้ยพ่อคู้น...ดีนะที่เครื่องมันแตะพื้นดินแล้ว ไม่งั้น ชั้นคงใจหายวาบไปแน่นอนแล้วพี่แกก็ควักโทรศัพท์ออกมาคุยจ๊ะจ๋า..คาดว่าคุยกะแฟนค่ะที่แค้นที่สุด แกเปิดที่ไว้ของเหนือศีรษะ แล้วลากของลงมาโดนหัวดิชั้นคร้า...ดีที่คอไม่หักพี่แกยกของลงมาดีดีไม่ได้ไงล่ะ เพราะว่าอีกมือนึงถือโทรศัพท์คุยอยู่อยากจะ....จริงๆเล้ย "เจ็บนะเว้ย"ปกติก็ไม่หยาบคายกับใครเท่าไหร่นะแต่ขอเห้อะกับอีตานี่เลยหันไปมองหน้า "มัน" ทีนึง พร้อมกับคำพูดข้างต้นแต่ไม่มีหรอกค่ะ คำขอโทษจากอีตานั่นแมนจริงๆ นู๋ยกนิ้วให้ เลยนึกเสียแต่ว่าเป็นโชคร้ายของเราเอง ที่ดั้นไปเจอพี่แกสงสัยชาติก่อนคงจะเคยทำแบบนั้นกับเค้ามาก่อน..มั้งสาธุ ขออย่าให้เจออีกเล้ยยยป.ล. วันนั้นเครื่องบินดีเลย์ไปเกือบ 20 นาที เพราะต้องรอท่านสมาชิกสภาผู้ทรงเกียรติที่เดินทางไฟลท์เดียวกันเป็นวันที่เดินทางโดยเครื่องบินแล้วอารมณ์เสียมากๆป.ล.1 เกือบลืม Laptop จนได้ แต่พี่แอร์โฮสเตสใจดีช่วยถือมาให้...ขอบคุณค่ะป.ล.2 พี่ๆพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินน่ารักหมดทุกคนสมกับเป็นสายการบินแห่งชาติ บริการดีมาก