Chapter 10 : เผชิญหน้า (2)

สวัสดีผู้อ่านทุกท่านค่ะ ^__^

ในที่สุด... อังศุมาลินก็เข็นตอนที่ 10 ออกมาจนได้ แต่เลยกำหนดความตั้งใจของผู้เขียนไปนานเลยค่ะ (พอดีช่วงนี้ค่อนข้างฉุกละหุกค่ะ ติดสอบด้วย แล้วก็กลับบ้านค่ำๆด้วย เลยมีเวลาไม่มากค่ะ) .. ซึ่งกว่าตอนต่อไปจะมา ก็คงจะ... รอก้องบดินทร์(ในจินตนาการ)ศึกษาพระธรรมเสร็จก่อนนะคะ (รอไหวมั้ยคะ ^^)

ถ้ายังไง.. ก็ขอให้ลั้ลลากับฟิคตอนนี้นะคะ เพราะผู้เขียน.. เขียนไปก็ถอนหายใจไปค่ะ ไม่ถนัดเลย ฟิคบทนี้..แบบนี้ T^T

ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นนะคะ :D


**ฟิคเรื่องนี้มีตัวละครที่เกิดมาจากละครเรื่อง "พรุ่งนี้ก็รักเธอ" ซึ่งในเนื้อเรื่องส่วนนี้เป็นการกล่าวถึงรูปแบบความรักประเภท Boy's Love ถ้าหากใครรับไม่ได้ หรือไม่ชื่นชอบรูปแบบความรักดังกล่าว ผู้เขียนก็ขอความกรุณาให้กดออกได้เลยนะคะ .. แต่ถ้าใครสนใจอยากจะอ่านความรักอีกรูปแบบหนึ่งในแบบ "คลีน" ก็ขอเชิญชวนให้ลองมาสัมผัสได้เลยค่ะ .. แล้วพวกเขาจะทำให้คุณหลงรัก :)


*********************************************************


“กวาง.. คุณ..”

เสียงตะกุกตะกักที่บ่งบอกอาการของคนที่ ‘พูดไม่ออก บอกไม่ถูก’ ถูกส่งออกมาอย่างที่เจ้าตัวเองก็ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นไปเช่นนั้น และดูเหมือนว่ากลับกลายเป็นหญิงสาวคนเดียวในวงสนทนาจำเป็นนี้ที่ดูจะมีสติมากกว่าใครเพื่อน เธอมองอดีตคนเคยรักด้วยความรู้สึกไหวหวั่น

แต่เพียงไม่นาน.. แววตาของเธอก็กลับมาแข็งกร้าวเหมือนดังวินาทีแรกที่ทั้งคู่กลับมาพบกันอีกครั้ง

“โลกกลมจังนะคะพี ไม่คิดเลยว่ากวางจะต้องมาเจอคุณอีก”

“หึ.. ผมก็ไม่คิดเหมือนกัน ว่าผมจะมาเจอคุณที่นี่อีก”
หนุ่มหน้าคมเอ่ยโต้ตอบหญิงสาวกลับบ้าง เขาลอบสำรวจคุณหมอสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าในช่วงเวลาเพียงเสี้ยววินาทีก็พบว่า คนตรงหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมนัก...

สิ่งเดียวที่เปลี่ยนไป คือความรู้สึกดีที่ทั้งเขาและเธอเคยมีให้กัน มันเลือนหายกลายเป็นความรู้สึกบางอย่างเข้ามาแทนที่

... ไม่เฉยชากับคนตรงหน้า แต่ก็ไม่อาจข่มใจให้นิ่งเฉยได้ ...

ใบหน้าขาวใสอมชมพูกับแพรผมสีนิลขลับที่ยาวประบ่าเล็กน้อย ร่างเล็กบอบบางน่าทะนุถนอม ดวงตากลมโตที่ฉายแววมาดมั่นไม่กลัวเกรงกับแพขนตาที่งอนสวยเสริมความอ่อนหวานที่เข้มแข็งไว้ลึกๆ อีกยังดูมีความมั่นใจในตัวเองค่อนข้างสูง ทำให้เธอเป็นที่น่าสนใจได้โดยง่าย

และดูเหมือนว่ากลับมาคราวนี้... จะดูดีกว่าเดิมเสียด้วย !

“พี... กวาง... นี่คุณสองคน...?”
เสียงหวานจากบุรุษอีกหนึ่งคนที่ถูกลืมเลือนไปชั่วขณะดังขึ้นขัดจังหวะการสบสายตาของชายหนุ่มและหญิงสาวด้วยความแปลกใจ คิ้วทั้งสองของก้องบดินทร์ถูกยกขึ้นมาขมวดหากันเล็กน้อยตามนิสัย เพื่อประมวลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า หากแต่เป็นกัญญารัตน์ที่ชิงตอบออกมาเสียเองก่อน

“เราสองคนเคยเจอกันแล้วก้อง แล้วเขาก็คงเจอพี่ต้นแล้วด้วยใช่มั้ย ?”

“ก็....”

“ผมเจอเขาแล้ว พอใจรึยัง ?”
เสียงเข้มที่บ่งบอกความไม่พอใจดังขึ้นขัดจังหวะการตอบของคนรักในทันทีทันใด.. พีรวิชญ์จ้องมองหญิงสาวที่ยุ่งไม่เข้าเรื่องอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่แล้วก็กลับกลายเป็นหญิงสาวอีกครั้งที่หันกลับมาตอบด้วยสายตาเอาเรื่องไม่แพ้กัน

“กวางไม่ได้ถามคุณนะคะพี ช่วยมีมารยาทหน่อย”

“ก็ก้องเค้าเป็น...”

“พ..พี ! พอเถอะ มีมารยาทกับเพื่อนของผมหน่อย”
เสียงหวานใสดังเข้ามาขัดจังหวะประโยคคำตอบที่ต้องการบ่งบอก ‘สถานะ’ ระหว่าง ’เขา’ ทั้งสองคน พร้อมดวงตากลมโตที่ฉายแววมาเพื่อตำหนิคนรักเบาๆ... แต่คำตำหนิในแววตานั้นกลับทำให้พีรวิชญ์รู้สึกได้ว่า หัวใจดวงน้อยที่เคยเข้มแข็งกลับกระตุกวาบอย่างน่าใจหาย

เขายอมรับ... ว่าเขาเคยมองเห็นต้นกล้าเป็นศัตรูตัวฉกาจที่ต้องจับตามอง แม้ว่าท่าทีของก้องบดินทร์จะเลือกอยู่เคียงข้างเขาต่อไปก็ตาม

แต่สิ่งที่เขาเห็นตรงหน้า... คือภาพของคนรัก’คนปัจจุบัน’ ที่กำลังพยายาม ‘ปกปิด’ สถานะระหว่างเขาสองคน และออกตัวชัดเจนว่ายืนอยู่ฝั่ง ‘อดีตคนรัก’ ของตัวเขา ที่มีศักดิ์ มีฐานะเป็น’เพื่อน’ ของเขาและเป็นน้องสาวของ ‘พี่สนิท’ อย่างต้นกล้า

ช่างเป็นภาพที่น่ากลัว... น่ากลัวเกินกว่าความเข้มแข็งของเขาจะต้านทานไหว

“ก้องขอโทษแทนพีด้วยนะกวาง ที่จริงกวางก็น่าจะพอรู้นะว่าพีเขาเป็นคนยังไง อย่าไปถือสาหาความอะไรเลยนะ”
เสียงใสกับรอยยิ้มบางๆที่ขอโทษขอโพยหญิงสาวจากปากเล็กๆของก้องบดินทร์นั้นช่างเป็นภาพที่น่าเจ็บปวดไม่เบา... คนรักของเขาไม่เพียงแต่ ’ไม่เข้าข้าง’ เขาเท่านั้น แต่ยังพูดจาไปใน ‘ทางลบ’ กับตัวเขาอีกด้วย

น่ากลัว.. กลัวหัวใจตัวเอง กลัวหัวใจของใครอีกคน
หรือว่าระหว่างเขากับกัญญารัตน์... ก้องจะเห็นว่าเขา ‘ด้อยค่า’ กว่าอย่างนั้นหรือ ?

“ก้อง...”
น้ำเสียงแหบพร่าและบางเบาถูกเอ่ยออกจากปากของผู้ชายที่กำลังอ่อนไหวอย่างพีรวิชญ์... เหตุการณ์ตรงหน้ามันบังเอิญมากเกินไปจนเขาแทบตั้งตัวไม่ทัน แต่ดูเหมือนว่าก้องบดินทร์จะไม่สามารถจับความรู้สึกของคนรักได้ จึงได้ทำท่าที ส่งสายตา ‘ห้ามปราม’ มาที่เขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ไม่เป็นไรหรอกก้อง กวางรู้จักเขาดี... แล้วก็ดีเกินพอด้วย กวางไม่คิดอะไรมากหรอก แค่อย่าให้เขามายุ่งย่ามกับกวางก็พอ”
กัญญารัตน์ส่งยิ้มให้กับก้องบดินทร์อย่างไม่เกรงใจ ‘อีกคน’ ที่ยืนอยู่ในวงสนทนาด้วย ทำให้ก้องบดินทร์ได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆกลับไปพร้อมกับชำเลืองตามามองคนรักที่หันหน้าหนีไปทางอื่น

แค่มองดูปราดเดียว หนุ่มหน้าหวานก็รู้.. ว่าพีรวิชญ์กำลังพยายามสะกดอารมณ์ตัวเองไว้มากขนาดไหน
แต่ที่ไม่เข้าใจก็คือ.. สองคนนี้เหมือนมีอะไรที่ปิดบังเขา เหมือนที่เขากำลังพยายามปิดบังเรื่องราวของเขากับพีรวิชญ์

สถานการณ์แบบนี้.. ไม่ใช่แค่พีรวิชญ์จะทำตัวไม่ถูกเท่านั้น แต่ก้องบดินทร์เอง.. ก็แทบจะไปไม่เป็นเช่นกัน

คนหนึ่งก็เป็นคนรัก.. คนที่เขารักและมอบชีวิตทั้งชีวิตไว้ให้ดูแลด้วยความเต็มใจ
ส่วนอีกคน.. ก็เป็นถึง ‘คนเคยสนิท’ คนเคยได้ผูกพันกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย

เพียงช่วงไม่กี่นาทีเท่านั้นที่บรรยากาศของความตรึงเครียดเข้าปกคลุมแทนที่บรรยากาศแห่งความหวาดหวั่น ก็เหมือนดั่งสวรรค์จะเห็นใจคนทั้งสามอยู่กลายๆ... เป็นคุณหมอรุ่นราวคราวพ่อที่ดูท่าทางใจดีเดินออกมาจากห้องผ่าตัดด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขามองคนทั้งสามที่ยืนอยู่บริเวณหน้าห้องก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยเสียงทุ้มที่ฟังดูผ่อนคลายกับใครก็ตามที่ได้ฟังในสถานการณ์ฉุกเฉินเช่นนี้

“ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ โชคดีที่ไม่ได้กระทบอะไรกับจุดสำคัญของร่างกาย เพียงแต่ว่า...”

“แต่ว่าอะไรคะคุณหมอ ?”
เสียงใสสวนถามกลับทันทีที่ได้ยินประโยคอันแสดงถึงสิ่งที่เรียกว่า ‘ข้อแม้’ ที่เธอเคยชินดี... ดวงตาคมโตหรี่ลงเล็กน้อยเพื่อรอรับคำตอบจากคุณหมอวัยกลางคนตรงหน้า

“ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แค่คนไข้อาจต้องการการพักฟื้นเสียหน่อย เพราะที่บริเวณขาด้านซ้าย และแขนต้นด้านเดียวกันเกิดการร้าว กับบาดแผลตามลำตัวที่ได้จากเศษกระจกอีกนิดหน่อยเท่านั้นครับ”

“จริงเหรอคะคุณหมอ พี่ต้นไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆใช่มั้ยคะ”

“ครับ... ถ้าอย่างนั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ”
คุณหมอใจดีเอ่ยพร้อมรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะพาตัวเองเดินออกไปจากคนทั้งสาม.. ซึ่งเขาก็น้อมรับคำขอบคุณจากใจจริงของก้องบดินทร์กับกัญญารัตน์ และคำขอบคุณเฉพาะกิจจากพีรวิชญ์ด้วยความยินดี

“ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ คุณหมอ”

“ก้อง... ก้องได้ยินแล้วใช่มั้ย ว่าพี่ต้นไม่เป็นอะไรแล้ว”
เสียงใสเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น ผิดกับตอนที่เธอปะทะวาจากับพีรวิชญ์จนลิบลับ เล่นเอาพีรวิชญ์แอบเบ้ปากเล็กๆอย่างหมั่นไส้

...ผู้หญิงเป็นเพศที่ตามอารมณ์ไม่ทันเสมอ แปรปรวน รวนเร และ ดื้อดึง !...

“ก้องได้ยินแล้วกวาง พี่ต้นปลอดภัยแล้ว... พี.. พี่ต้นปลอดภัยแล้ว”
เป็นหนุ่มหน้าหวานที่ดูจะดีใจกับคำบอกกล่าวของคุณหมอคนเมื่อครู่อีกคน... ก้องบดินทร์หันมาส่งยิ้มทั้งน้ำตาให้กับพีรวิชญ์ ซึ่งหนุ่มหน้าคมก็ได้แต่ยิ้มรับแกนๆในเชิงตอบรับ พร้อมๆกับที่ทำได้เพียงมองหนุ่มสาวสองคนยืนแสดงอาการดีอกดีใจกันจนออกนอกหน้า โดยเฉพาะกัญญารัตน์ที่ดีใจจนถึงขนาดโผเข้ากอดก้องบดินทร์

...นี่เธอจะรู้ตัวบ้างไหม ว่าที่เธอทำอยู่ไม่ได้ทำให้เขาหึงเธอ แต่พีรวิชญ์คนนี้กำลังหึงหนุ่มหน้าหวานคนที่เธอโผเข้ากอดอยู่ต่างหาก !...

“ถ้าคุณต้นเขาไม่เป็นอะไรแล้ว เราก็กลับกันก่อนเถอะก้อง ให้ ‘พี่น้อง’ เขาได้อยู่ด้วยกันสักพักเหอะ”
เสียงเข้มๆของพีรวิชญ์ถูกส่งมาขัดจังหวะอารมณ์ดีใจของชายหนุ่มและหญิงสาวตรงหน้า ทำเอาก้องบดินทร์ออกอาการเหมือนเด็กหมดสนุก ส่งสายตาอ้อนๆไปยังคนรัก

“ขอผมอยู่ต่ออีกนิดไม่ได้เหรอพี ผมอยากเข้าไปเยี่ยมพี่ต้นก่อน”

“นั่นสิ กวางว่า...”

“แต่คุณหมอเขายังไม่อนุญาตให้คุณเข้าเยี่ยมได้เลยนะก้อง ! แล้วคุณเองก็ยังไม่ได้ทานอะไรเลยด้วย...”
ประโยคคำตอบที่พีรวิชญ์เอ่ยกลับออกมาขัดประโยคคำพูดของกัญญารัตน์นั้นว่องไวปานความเร็วแสง ราวกับไม่ต้องหารปล่อยให้สาวเจ้าเข้ามายุ่งย่ามกับคนรักของเขาอีก

“ห่วงตัวเองก่อนเถอะครับ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมค่อยพาคุณมาเยี่ยมเขาใหม่ นะ...ก้อง”

“ก็ได้พี... คุณเองก็คงเหนื่อยเหมือนกันสินะ”
ก้องบดินทร์เอ่ยพลางทอดถอนหายใจ เขาหันมองประตูห้องฉุกเฉินก่อนจะหันมามองกัญญารัตน์ที่ยืนแสดงท่าทางอาลัยอาวรณ์อยู่ตรงหน้า...

พีรวิชญ์คงจะพูดถูก เขาเองก็ชักจะเริ่มอ่อนแรงมากขึ้นทุกที อีกทั้งยังรับปากกับมารดาเอาไว้ว่าจะกลับเร็ว ทั้งที่ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าเข้าไปแล้ว เขาควรจะกลับบ้าน... และพาตัวเองที่สดชื่นแจ่มใสมาเยี่ยมคนไข้มากกว่าพาสภาพโทรมๆมารอบั่นทอนกำลังใจของคนที่อาจจะฟื้นมาเจอเขาในไม่ช้านี้

“ก้องไปก่อนนะกวาง แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ก้องจะมาผลัดเวรเฝ้าพี่ต้นให้ก็แล้วกัน”

“ขอบใจมากนะก้อง... ก้องนี่น่ารักเสมอเลย ถ้าพี่ต้นรู้ว่าก้องอยู่รอพี่เขาทั้งคืน พี่ต้นต้องดีใจแน่ๆ”
หญิงสาวยื่นมือของตัวเองออกไปบีบมือนุ่มๆของก้องบดินทร์ในเชิงขอบคุณพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจ จนก้องบดินทร์อดยิ้มตอบไม่ได้

...บรรยากาศที่น่าอึดอัดเช่นนี้ จึงไปตกอยู่ที่ ’คนนอก’ อย่างพีรวิชญ์แต่เพียงผู้เดียวทันที !...

“ไปเถอะก้อง เดี๋ยวคุณป้า พี่ตุ่มแล้วก็พี่เจ๋งจะเป็นห่วงเอาได้นะ”
คำชวนเร่งรัดของพีรวิชญ์ถูกเอ่ยออกไปอีกครั้ง และเป็นครั้งนี้ที่กัญญารัตน์แอบหันมาส่งสายตาไม่พอใจให้กับเขาอย่างเห็นได้ชัด...

ไม่ใช่ไม่พอใจที่เขากำลังออกปากชวนให้ก้องบดินร์กลับ แต่เป็นเพราะคำพูดของเขาที่แสดงท่าที่เป็น ‘คนในครอบครัว’ ของก้องบดินทร์ต่างหาก ที่กัญญารัตน์ดูจะไม่พอใจ...

...ใจคนเรา ยากลึกหยั่งถึง เกินกว่าจะเข้าใจได้ในเวลาเพียงไม่นาน แล้วคนซื่ออย่างก้องบดินทร์หรือจะตามคนเจ้าเล่ห์อย่างพีรวิชญ์ทัน เป็นตายร้ายดียังไงเธอก็ไม่ยอมให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยแน่ !...

“อื้อ.. ไปก็ไปสิ เร่งผมอยู่ได้ .. ก้องไปแล้วนะ ฝันดีล่ะ”

“จ้ะ ฝันดีเหมือนกันนะก้อง”
หญิงสาวจำใจส่งยิ้มพร้อมโบกมือลาคนคุ้นเคยตรงหน้าด้วยอาการสดใสร่าเริงขึ้นมาโดยฉับพลัน ส่งผลให้คนจะล่ำลาอย่างก้องบดินทร์ยิ่งฉีกยิ้มแก้มปริ ก่อนที่หนุ่มร่างบางจะเดินลับตาไปช้าๆเคียงข้างกับคนเจ้าเล่ห์ ใจร้ายสำหรับเธออย่างพีรวิชญ์

...ใครจะไปคาดคิด ว่าโลกมันจะกลมจนน่าใจหายได้ขนาดนี้ !...


.............
.............
.............

Create Date : 29 กรกฎาคม 2554 Last Update : 29 กรกฎาคม 2554 13:49:24 น. Counter : 1380 Pageviews.		5 comments
Share Tweet