Bloggang.com : เหม่ยหลิงจัง : ตอนที่ ๕ ความฝังใจของสิงโตตัวหนึ่ง

ตอนที่ ๕ ความฝังใจของสิงโตตัวหนึ่ง

ที่ฟาร์มเล็กๆ ของเรา มักมีเหตุการณ์ตื่นเต้นเกิดขึ้นเสมอ

รวมทั้งเหตุการณ์ ที่ผมกำลังจะกล่าวต่อไปนี้ด้วย ที่ฟาร์มผมเลี้ยงม้าไว้หลายพันธุ์

มีทั้งม้าพันธุ์ดีจากเคนตั๊กกี้, อาราเบี้ยน และยังมีม้าแข่งอีกหลายตัว

วันหนึ่ง ผมขับรถกลับฟาร์ม ด้วยอาการเหนื่อยอ่อน พร้อมฝูงม้าและลูกๆ

โดยใส่รถบรรทุก พ่วงไปกับรถยนต์เปิดประทุนของผม ส่วนแม่ไทก์น้อยนั้น

นั่งชูคอเด่นเป็นสง่า อยู่ที่เบาะหลัง ผมบังคับรถด้วยความเร็วระดับปกติ

ไปตามถนนสายหลัก จนมาถึงทางโค้ง ผมไม่ทันระวัง จึงได้หักหลบรถที่สวนมา

โดยไม่ได้ลดความเร็ว ปรากฏว่า รถที่บรรทุกบรรดาม้าเกิดลื่นไถล

แล้วแกว่งไปมาอย่างรวดเร็ว ผมเหยียบเบรกให้รถหยุด มีผลทำให้รถบรรทุกนั้น

ตกไปยังเหวเบื้องล่าง แรงที่เกิดจากการเหวี่ยงดังกล่าว ทำให้รถยนต์ที่ผมขับ

แกว่งไปมาอย่างน่าหวาดเสียว กระชากให้มันหล่นไปยังเบื้องล่าง ตามไปอีก

โดยอัดและกระแทกเข้ากับก้อนหิน ประตูรถหลุดไป

ในขณะที่กันชนหัก และยู่เข้าไป คล้ายหูของสุนัขล่าสัตว์

ผมรีบจัดการให้ตัวรถยนต์ ที่ขวางอยู่ออกจากถนน และเริ่มต้นสำรวจความเสียหาย

น่าประหลาดที่ว่า เหล่าแม่ม้ากับลูกๆ ของมัน ต่างรอดพ้นจากอันตราย

และผมก็พบว่า แม่ไทก์น้อย ซึ่งนั่งชูคออยู่ที่เบาะหลัง ได้หายไป

ความกลัวได้บังเกิดขึ้น ในหัวใจของผมอีกครั้ง ผมเกรงว่า

มันอาจจะได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก หรืออาจจะกำลังกระเสือกกระสน

อยู่ที่ใดสักแห่งก็เป็นได้ ผมติดตามค้นหามันจนทั่ว แต่ก็ไม่พบ

ในขณะนั้น ก็ได้มีฝูงชนที่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เข้ามามุงดูอยู่เป็นจำนวนมาก

ผมเดินข้ามถนนไปอีกฟาก ลองปีนขึ้นไปตามโขดหิน นั่นอย่างไร

แม่สิงห์น้อยของผมซุกซ่อนอยู่ที่นั่น แต่เมื่อผมขยับเข้าใกล้มัน

มันกลับแยกเขี้ยวคำราม และทำท่าจะตะปบผม ด้วยกรงเล็บอันคมของมัน

ผมเริ่มหวั่นว่า ความตกใจจะทำให้จิตใจ ที่เคยอ่อนโยนของมัน กลับกลาย

เป็นดุร้ายก็เป็นได้ เหมือนดั่งที่มีคนเคยเยาะหยันผมไว้ว่า

สักวันหนึ่ง แม่ไทก์น้อยก็จะคืนสภาพ เป็นสิงโตที่ดุร้าย ตามธรรมชาติของมัน

จนพลบค่ำ ผมพยายามปลอบโยน ให้แม่ไทก์น้อยหายตื่นกลัว

และยอมขึ้นรถเสียแต่โดยดี มันยอมกระโดดเข้าประจำที่เดิม

แต่ทว่า ตลอดการเดินทางที่คดเคี้ยว และทุกครั้งที่ผมเบรกรถ

แม่ไทก์น้อยจะขู่คำราม และตะปบผม ด้วยกรงเล็บของมันทุกครั้งไป

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ผมรีบเปลี่ยนจากชุดกันฝน ชนิดหนาสีน้ำตาล

มาเป็นชุดสีกากี ที่ผมเคยใส่บ่อยๆ เวลาทำงานอยู่ในฟาร์ม ดูเหมือนว่า

เวลานี้ เจ้าไทก์น้อยมีอาการสงบลงแล้ว ผมจึงเตรียมอาหารสำหรับมัน

แล้วรีบอุ้มมันไปไว้ยังเตียงนอน จากนั้น ก็กลับไปจัดการ กับรถบรรทุก

บรรดาแม่ม้าและลูกๆ ณ ที่เกิดเหตุเดิมให้เรียบร้อย

เช้าวันรุ่งขึ้น ผมรู้สึกดี ที่เห็นแม่ไทก์น้อย ได้กลับมาเป็นสิงโตที่อ่อนโยน

ดังเดิม จนหลายอาทิตย์ผ่านไป เมื่อผมกลับมาใส่ชุดกันฝนสีน้ำตาล

ตัวเดียวกับในวันที่เกิดอุบัติเหตุนั้นอีก แม่ไทก์น้อย กลับมีอาการเดือดดาล

และขู่คำรามผมอีกครั้ง เย็นวันนั้น ความคิดที่จะพามันเที่ยว จึงต้องเป็นอัน

ล้มเลิกไปในที่สุด แต่พอผมเปลี่ยนกลับมา เป็นชุดทำงานในไร่

มันกลับครางหงิงๆ ประจบผมด้วยการดมด้วยจมูกโตๆ ของมัน ผ

มจึงเข้าใจได้ทันที ว่าเจ้าชุดกันฝนนี้เอง ที่เป็นต้นเหตุ

มันทำให้แม่ไทก์น้อยต้องขู่คำรามผม เพราะชุดนี้ ได้ทำให้แม่ไทก์น้อย

ต้องหวนกลับไปนึกถึงเหตุการณ์ที่น่ากลัว ที่เกิดขึ้นครั้งนั้นขึ้นมาอีก

ด้วยเหตุนี้ จึงไม่มีใครเห็นผมสวมชุดนั้นอีกเลย

Create Date : 05 มีนาคม 2552

Last Update : 5 มีนาคม 2552 8:06:50 น.

0 comments

Counter : 278 Pageviews.