……ดึกสะงัดทำให้ได้ยินเสียงคลื่นซัดซาดชายฝั่งได้ชัดเจน พร้อมเสียงลมไหวปะทะเกสรดอกไม้เกิดกลิ่นหอมจาง ๆ แต่ก็ประทับใจไม่รู้คลาย รินวลี… นั่งกอดเข่าเหงา ๆ ตามลำพัง เธออดไม้ได้ที่จะย้อนถึงความรู้สึกดี ๆ ที่มีต่อเขาคนนั้น จากเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น ทำไมเขาไม่บอกกับเธอ


สวัสดีครับ ขอโทษนะครับ… นี่คงเป็นตึกของบริษัทจิวเวอรี่นอร์แมน ใช่ไหมครับ เสียงทุ้มนุ่มลึกของหนุ่มมาดเซอร์ แต่ทว่ากลับดูสง่าในที เขายืนท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ สอบถามถึงสถานที่ที่เขาไม่ค่อนคุ้นเคยนัก ทำให้สาวน้อยร่างบางผมยาวสลวย ค่อย ๆ หันกลับมา แต่เพียงเสี้ยววินาทีเดียว สายตาของคนทั้งคู่กลับทำให้ต่างฝ่ายรู้สึกแปลกอย่างบอกไม่ถูก แต่ฝ่ายหญิงสติหวนกลับมาก่อนจึง ๆ ตอบคำถามหนุ่มเซอร์คนนี้อย่างเรียบ ๆ ว่า…

“ใช่ค่ะ คุณคงไม่ได้ทำงานอยู่ที่ตึกนี้ใช่ไหมค่ะ ถ้าคุณจะไปบริษัทจิวเอร์รี่นอร์แมนก็ขึ้นลิฟท์ไปที่ชั้น 29 นะคะ บริษัทอยู่ทางด้านซ้ายมือค่ะ”

“ขอบคุณครับ… ผมคงต้องขอตัวไปก่อนนะครับ โอกาสหน้าเราคงได้เจอกัน” ชายหนุ่มไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเขาพูดประโยคนี้ได้อย่างไร ในเมื่อเขาเพียงเจอะเจอเธอคนนี้ได้เพียงไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ เพราะโดยนิสัยของเขาแล้วไม่เคยสนใจผู้หญิงคนใดมาก่อน ตั้งแต่ครั้งนั้นผ่านมา แต่เขาไม่ทันคิดอะไรไปไกลกว่านี้จึงรีบเร่งฝีเท้าเข้าไปในลิฟท์ทันที

รินวลีเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเธอถึงรู้สึกอยากที่จะให้คำพูดของเขาเป็นจริง … เราคงได้เจอกันอีกนะครับ… แต่เธอก็รีบสลัดความคิดดังกล่าวแล้วรีบวิ่งขึ้นรถแท็กซี่ที่รอท่าเธออยู่