…ริน ริน เสียงเพื่อนสาวคนเก่งร่างกระชับได้สัดส่วนของริน เรียกเธอ ด้วยเสียงที่สดใส และบ่งบอกได้ว่าเธอดีใจอย่างมากมายที่รินวลีมาหาเธอถึงบ้านต่างจังหวัดที่อยู่ห่างไกลจากกรุเทพหลายร้อยกิโล

“ โห…ริน ดีใจจังเลยที่เธอมาหาฉันนะ เป็นยังไงบ้าง เอ๊ะดูผอมไปหรือเปล่าจ๊ะ แต่เร็วรีบเข้าบ้านกันก่อนดีกว่านะนี่ก็ใกล้ค่ำแล้ว จะได้ไปทานข้าวเย็นด้วยกันเลยไงล่ะ “
รินวลี ก็ดีใจเช่นเดียวกันที่ได้เจอเพื่อนรักอย่าง เอมอร สาวมั่นใจและเก่งกล้าเกือบทุกเรื่อง

“ นี่เราไม่เจอกันนานแค่ไหนแล้วจ๊ะริน… ฉันคิดถึงเธอมากเลยรู้ไหม ดีใจมาก ๆ ที่เธอจะมาอยู่กับฉันนะ จะอยู่นานแค่ไหนก็ได้นะ แม่กับพ่อไม่ว่าอยู่แล้วล่ะ

“…ขอบใจจ๊ะ…ฉันก็คิดถึงเธอมากเช่นกันนะอร คุยกันทางโทรศัพท์ไม่หายคิดถึงหรอกนะ ต้องอย่างนี้เจอหน้ากันเลยดีกว่าจริงไหม แต่ก็แย่จังนะถ้าฉันไม่มีเรื่องไม่สบายใจก็คงไม่มาหาเธอ เธอคงว่าฉันอย่างนี้แน่ใช่ไหม

…โอ๊ย…ไม่หรอกจ๊ะ แค่เธอมานะด้วยเหตุผลอะไรฉันก็ดีใจมาก ๆ แล้วล่ะ อย่าเพิ่งพูดมากเลยไปเก็บของในห้องนะ แล้วมาทานข้าวกันดีกว่า นี่แม่น่ะทำกับข้าวที่เธอชอบไว้เยอะเลย พอรู้ว่าเธอมานี่แม่ดีใจนะ แหมก็ลูกแม่อีกคนนี่นะ

เรื่องอื่น ๆ นะริน เราลืม ๆ มันไปก่อนเถอะจ๊ะ ค่อยว่ากันนะจริงหรือเปล่าเอ่ย ทุกอย่างนั้นมันต้องแก้ไข้ได้ ชีวิตคนเรานะริน เหมือนถูกกำหนดแล้ว แต่ก็นั่นแหละเราก็ต้องพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด แต่เมื่อเราคิดว่าเราทำดีที่สุดและเต็มที่แล้ว แต่ผลลัพท์มันจะออกมาอย่างไร เราก็ต้องยอมรับนะจ๊ะ และก็ไม่มีใครมักจะได้อย่างที่ตัวเองคาดหวัดทุกประการหรอกริน

รินวลี รู้สึกสบายใจเป็นอย่างมากเมื่อได้เจอกับเพื่อนรักที่ให้การต้อนรับเธอดีขนาดนี้ แถมคำพูดปลอบใจที่ทำให้เธอสบายใจขึ้นมาบ้าง ใช่..ทุกอย่างมันจะเป็นไปตามวาระของมันเอง ปัญหาทุกปัญหาย่อมแก้ได้เสมอ

แต่ในใจของรินวลีก็ไม่วายที่จะคิด ทำไมนะ เขาถึงไม่บอกเรื่องต่าง ๆกับเธอสักคำ เขาไม่รักเธอจริงเลยหรือ หรือเขาต้องการอะไรกันแน่

คิดไปพลางน้ำตาของเธอก็เริ่มเอ่อออกมาอย่างช้า ๆ