ลมหายใจสุดท้ายของชีวิต

ผู้คนไม่มากก็น้อย ต้องเคยคิดกันแน่ๆ ว่า คนเราเกิดออกมาจากอกมารดาแต่ทว่าเวลาหมดลมหายใจน่ะซี้มันจะอยู่ที่ไหนนะ?

คำถามนี้ตอบยากซะเหลือเกินหรือจะเรียกง่ายๆ ว่า “ลมหายใจสุดท้ายของชีวิต” คงไม่แปลกหรอก คนที่ปกติสุขกำลังอิ่มเอมกับความสุขจนแทบจะจุกอกออกมาหรือจะแค่แฮปปี้ก็ดีแล้ว หรือแม้แต่บางคนกำลังทุกข์ เศร้า ทรมานอยากจะตายเสียให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่ยังไงซะก็ต้องสู้ต่อไป

สำหรับคนที่รู้ตัวเองว่าจะอยู่อิ่มเอมหรือทุกข์ยากกับโลกที่แสนทารุณใบนี้อีกไม่นานเท่าไหร่ ก็คงต้องเศร้าน่าดูเลยนะ...

ที่ผู้เขียนได้เลิศเลอใช้ประโยค “ลมหายใจสุดท้ายของชีวิต” นี้ ก็มิได้ปิ๊งขึ้นมาเองนะ เพียงแต่มีโอกาสอ่านนิตยสารดีๆ ฉบับหนึ่ง ซึ่งบทเกือบท้ายสุดผู้เขียนก็เหมือนโดนยอดปลายท้ายปั๊กเข้าให้เต็มแรงเกิด ปิ๊งคำนึ้ขึ้นมาทันที

ไม่ต้องตั้งคำถามในใจกันหรอกนะว่าทำไมประโยคนี้ถึงได้กินใจเหลือเกิน

“ลมหายใจสุดท้าย” ของคนส่วนใหญ่คงไม่พ้นต้องยึดเอาสถานที่ที่มีแต่กลิ่นยา ผู้คนโอดโอยร้องเพราะความทุรนทุราย บ้างก็ได้ยินเสียงเศร้าๆ ของบรรดาญาติพยายามอ้อนวอนคุณหมอให้รักษาอาการของผู้ป่วยที่ตนเองรักยิ่งได้รอดชีวิต ใช่ ณ ที่แห่งนี้คือโรงพยาบาลไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ไฮโซหรือโลโซ ลมหายใจสุดท้ายของหลายๆ คนก็ต้องมาจบลงที่นี้เกือบทั้งสิ้น แล้มลมหายใจสุดท้ายของชีวินฉันล่ะจะมาจบลงที่นี้ด้วยหรือเปล่า???

คงไม่มีคนใดอภิรมย์อยากให้ลมหายใจสุดท้ายของตนเองต้องลอยล่อง วนเวียน อยู่ ณ ที่ทีมีแต่ความแออัด ลมหายใจแขวนไว้กับเครื่องอะไรต่อมิอะไรที่แขวงระโยงระยาง บ้างก็เป็นกระแสไฟฟ้าที่พยายามดึงเพื่อปลุกชีวิตให้ลมหายใจระรวยรินได้เข้มแข็งขึ้นมาอีกครั้ง ความเป็นธรรมชาติต่างหากเล่าคือสิ่งที่จิตวิญญาณลมหายใจรวยรินสุดท้ายของชีวิตต้องการเป็นที่สุด ได้อยู่ใกล้บุคคนที่ตนเองรัก ได้อยู่ในสถานที่ที่ตนเองเกิดมา ได้อยู่ที่ที่ความทรงจำดีๆ ขดตัวอยู่ทุกมุมของบ้านที่อบอุ่น

ชีวิตคนเราจริงๆ มันก็ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนมากและก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากเช่นกัน ขอแค่มีคนที่รัก คนที่เข้าใจ มีความเข้าใจตอกัน มีครอบครัว พ่อ แม่ พี่ น้อง ลูก หลาน และเพื่อนฝูง ส่วนทรัพย์สิน เงินทองมีกินมีใช้อย่างเหมะสมพอเพียง มีเวลาดูดาว ฟังเสียงคลื่นจากทะเล สูดอากาศบริสุทธิ์ หายใจเข้าออกอย่างปลอดโปร่ง หรือจะเป็นช่วงโพล้เพล้ชมพระอาทิตย์กำลังบ๊ายบายและแตะมือกับพระจันทร์ให้มาทำหน้าที่สาดแสงคละเคล้ากับหมูดาวสะกาวบนนภา

หากรู้ตัวเองว่ากำลังจะไปจากสิ่งสวยงามและอกอุ่นจากบุคคลที่รักมากๆ จะรู้สึกอย่างไรหนอ??? พยายามดิ้นรนต่อสู้ ยื้อยุดฉุดกระชากตนเองเอาไว้ หรือจะปล่อยตามวัฎจักรกกรมของชีวิต ที่มีเกิด ก็ต้องมีเจ็บ และหลีกหนีความตายไม่พ้น ทุกสิ่งเหล่าที่อยู่บนพื้นโลกใบนี้ยอมเป็นไปตามกาล

ทุกอย่างไม่เที่ยงแท้แน่นอน ไม่ใช่ของๆ เรา ไม่สามารถยึดถือหรือดำรงอยู่ตราบกาลปวสาน

ทุกอย่างไม่เที่ยงแท้แน่นอน ไม่ใช่ของๆ เรา ไม่สามารถยึดถือหรือดำรงอยู่ตราบกาลปวสาน

ถ้าหาก “ฉัน” รู้ตัวว่ากำลังจะตายอีกเพียงไม่กี่เดือนไม่กี่ปีล่ะ ฉันจะปล่อยให้เป็นไปตามกรรมหรือจะลุกขึ้นมายื้อชีวิตตัวเองเอาไว้เพื่อตนเองและเพื่อคนที่รัก แต่ตอนนี้ฉันยังไม่รู้หรอก รู้และตั้งใจเพียงว่า “ลมหายใจของชีวิต” ฉันอยากให้เป็นธรรมชาติ ได้อยู่ใกล้ๆ กับคนที่รักฉันเหมือนแก้วตาดวงใจ สองแขนของท่านได้โอบกอดฉันไว้ รับรองฉันต้องได้รับความอบอุ่นสุดๆ แต่แบบนี้ฉันไม่ชอบนะและยังไม่ต้องการด้วย เพราะมันแฝงไว้ด้วยความเศร้า ฉันเห็นน้ำตาของท่านค่อยๆ หยดลงมาอาบแก้ม นี่ถ้าเป็นเด็กคงบอกว่าทำไมขี้แยจัง กิ้ว กิ้ว! แต่มันไม่ใช่นี่นา...

ดูซิทำฉันน้ำตาไหลรินหยาดหยดของน้ำตาอาบแก้มหมดแล้ว ไม่ซิ ไม่ซิ ฉันต้องมีสติไม่ให้คนที่ฉันรักต้องมาเสียน้ำตา ฉันเองก็จะไม่เสียน้ำตาเช่นกัน น้ำตาของเราจะไม่ร่วงอีกแล้วนะ สัญญานะ ฉันจะต้องเข้มแข็งสุดๆ (สู้ สู้...สู้ตาย) วันนี้ฉันยังอยู่นี่นา ก็แค่เพรี่ยงพร้ำกับอารมณ์ที่เกเรไปหน่อย พ่อจ๋าแม่จ๋าเราต้องสู้ๆ นะ มีความสุขให้โลกใบนี้อิจฉาเรากันเลยเน๊อะ!

ณ. เวลานี้ฉันคงต้องโทษตัวเองมากๆ วันเวลาดีๆ ที่ผ่านมาฉันดูถูกมันเหลือเกิน เพราะฉันไม่ยอดทำอะไรดีๆ ทำอะไรที่ตนเองอยากจะทำและควรที่จะทำให้เต็มที่ เห็นมั้ยล่ะ? เลยต้องมานั่งเสียใจในวันนี้ แต่เวลาจ๋าฉันพอจะแก้ไขตัวเองได้บ้างใช่มั้ย ฉันไม่อยากเห็นแก่ตัวแล้ว คนที่ฉันรักและรักฉันอยู่ใกล้ๆ ที่ผ่านมาฉันกลับมองข้ามไป คิดแต่ว่าทุกอย่างมันก็ดีแล้วนี่นา ครอบครัวมีความสุข สมบูรณ์ ไม่เห็นจะต้องแสดงความรักอะไรต่อกันมากนักเลย ก็เพราะเรารักกันอยู่แล้ว เรารู้กันอยู่แล้ว

แต่จริงๆ ทุกสิ่งมันไม่สมบูรณ์หรอกความรักก็ต้องการสิ่งที่ต้องแสดงออกกันบ้าง การจับมือ การโอบรัด ถ้อยคำวาจาที่บ่งบอกว่ารักแค่ไหน “รัก” มันไม่ใช่คำฟุ่มเฟือยที่ไม่จำเป็นก็ต้องตัดออกไป แต่ “รัก” คือคำซ้ำที่ใช้ได้กันบ่อยๆ ไม่ทำให้ผิดรูปหรือผิดประโยคไป กล่าวเถอะค่ะและแสดงความรักเถอะค่ะหากเรายังมีลมหายใจอยู่... เพราะไม่มีใครรู้หรอกว่าเราจะมีชีวิตอีกนานแค่ไหน?

รู้มั้ย???? ฉันเคยตั้งใจไว้ว่าจะมีชีวิตนี้เพียงแค่ 50 ปี เท่านั้น 100 หรือ 100 กว่าไปเคยคิดเลยจริงๆ นะ มันห่างไกลเหลือเกิน 50 ปีนี่แหละกำลังพอดีสุดๆ แล้ว แต่รู้มั้ยค่ะ เวลาขอฉันจริงๆ มันคงไม่ถึง 50 ด้วยซ้ำ!!!

เจ็บหน้าอกเหลือเกิน... หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะซะแล้ว กราฟหัวใจเหมือนจะเป็นเส้นตรงเข้ามาทุกวัน ผนังหัวใจภายใต้เนื้อเยื่อบางง ๆ ด้านขวานับวันโตขึ้นมาเรื่อยๆ

บ้าชะมัดเจ้าหัวใจเกเรทำไมต้องทำหน้าที่ผิดเพียนไปหมดฝั่งด้านขวาของเจ้าดันโตขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วยังมีรูรั่วระหว่างหัวใจห้องซ้ายบนและห้องขวาบน แถมยังมาตีบตันอีกต่างหาก แล้วอย่างนี้เลือดจะไหลเวียนได้สะดวกยังไงกันล่ะ ดูซิทำให้เลือดที่ไหลเวียนผ่านมาทางนี้ต้องอุดตันจนกลายเป็นลิ่มอีก เจ้าปอดตัวดีก็เหมือนกันทำไมต้องเกเรด้วยล่ะดูซิปล่อยให้ความดันมันขึ้นเรื่อยๆ แล้วอย่างนี้ฉันจะอยู่ได้นานแค่ไหนล่ะเนี่ย ยังนะยังเจ้าหัวใจขี้เล่นฉันยังไม่อยากเล่นเกมด้วย ถ้าหากฉันโมโหขึ้นมาฉันจะเปลี่ยนหัวใจซะหลอก ไม่ได้ขู่นะเนี่ยเชอะ!

ฉันยังไม่ยอมเสีย “ลมหายใจสุดท้าของชีวิต” ไปตอนนี้หรอก... ฉันยังมีหลายสิ่ง หลายความรู้สึก และหลายคน ที่ต้องทำต้องต้องรู้สึกและต้องเจอ

เอาเป็นว่าตอนนี้เรามาทำสัญญาสันติภาพกันมั้ยจ๊ะเจ้าหัวใจเกเร งั้นฉันขอคิดก่อนนะว่าจะมีเงื่อนไขอะไรที่แฟร์ๆ กันดี โอ๊ย! อย่าเพิ่งบีบตัวซิฉันเจ็บจนแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วนะ ใจเย็นๆ ได้ม๊ะ? เรามาตกลงกันดีๆ นะอย่าเพิ่งกลั่นแกล้งกันเลย รู้มั้ยพอเธอบีบตัวอย่างนี้จิตวิญญาณแทบหลุดลอยไปไหนต่อไป แล้วอย่างนี้ลมหายใจสุดท้ายของฉันจะอยู่ใกล้ๆ คนที่ฉันรักได้อย่างไร?

ดังนั้นเรามาตกลงเพื่อสร้างความหวังให้แก่กันเถอะนะ เพราะถ้าเธอใจร้ายจนฉันหมดสิ้นลมหายใจแล้วเธอเองก็ต้องตามฉันไปเช่นกัน ฉันก็อยากฟังความเห็นของเธอเหมอืนกันนะ เธอจะยอมให้คุณหมอรักษาเรามั้ยล่ะ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าการรักษาจะเป็นหนทางที่ดีที่สุดหรือเปล่า ฉันอาจจะหายเป็นปกติมีสุขภาพสมบูรณ์แข็งแรงเหมือนเพื่อนๆ ฉัน หรือฉันอาจจะหมดลมหายใจไปกับเครื่องช่วยหายใจไปเลยก็ได้ นั่นก็แปลว่า “ลมหายใจสุดท้ายของชีวิต” จบบนเตียงคนไข้เท่านั้นเอง เธอเองก็ต้องจบไปพร้อมฉันในสภพที่มีมีดปักอกอยู่ก็ได้นะเนี่ย ก็เหมือนกันนะ ฉะนั้นเธอคงเข้าใจความรู้สึกของฉันนะ เธอมมีค่ากับฉันและฉันก็มีค่ากับเธอ เราต่างแยกกันไม่ออกหรอก

จริงๆ ฉันก็ไม่ได้อยากมีลมหายใจอยู่นานหรอกนะ พราะชีวิตฉันมันก็เท่านี้แหละ จะบอกว่าไม่มอะไรดีก็ไม่ใช่ เพราะในความเป็นจริงฉันยังมีสิ่งดีๆ ที่ดีกว่าคนอื่นตั้งเยอะ ก็ฉันยังมีพ่อ แม่ น้องๆ เพื่อนสนิทที่รักฉันเป็นห่วงฉันจริงๆ เพียงแต่ว่าฉันอาจจะยังไม่มีเพื่อนใจที่คอยเป็นห่วง ความรักความปรารถณาดีที่ต่างจากพ่อแม่และคนรอบข้าง ฉันยังไม่มีจริงๆ นะ ไม่รู้ว่าฉันแย่อะไรนักหนา เป็นคนไม่ดีหรือรูปร่งหน้าตาน่าเกลียดหรืออะไรต่อมิอะไร

ช่วยบอกหน่อยเถอะฉันผิดตรงไหน? กับกรที่มีใครพิเศษสักคนมาอยู่ใกล้ๆ ดูแลเอาใจใส่ พูดคุย หัวเราะ ร้องไห้ร่วมกันมันถึงยากเช่นนี้ หรือว่าฉันขอมากไปหรือเปล่า ไม่แฟร์เลย รู้มั้ยเป็นแบบนี้มันยิ่งทำให้ฉันแย่สุดๆ หัวใจเต้นจนแทบจะทะลุเนื้ออกมา อยากจะไปไหนต่อไหนให้พ้นๆ

จริงๆ พอฉันเป็นแบบนี้ ฉันก็ดีใจหมือนกันนะ รู้มั้ยเจ้าหัวใจเกเรฉันจะได้โบยบินไปไกลแสนไกล ล่องลอยไปสู่สรวงสวรรค์ แต่ในความเป็นจริงฉันคิดแบบนี้ไม่ได้หรอก พ่อ แม่ ครอบครัวจะรู้สึกกันอย่างไร ในเมื่อเขารักฉันที่สุด เราต่างมีความสำคัญต่อกัน ถึงแม้ฉันจะไม่เคยทำให้ท่านได้ภาคภูมิใจ มีแต่จะทำให้ท่านเสียเงินไปกับอาการบ้าๆ ของฉัน “พ่อกับแม่มีลูกคนเดียวนะ.... หนูก็มีพ่อกับแม่คนเดียว” สัญญานะเราจะต้องอยู่ดูแลกันและกันไปนานๆ นะ อย่าร้องไห้นะ เรายังไม่ทิ้งกันไปไหนหรอก “หนูต้องเข้มแข็งนะลูก”

ฉันอยากชิงชังน้ำตาตัวเองจริงๆ แต่พอเป็นแบบนี้ฉันไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเลยสักนิด เพราะการที่น้ำตาเจ้ากรรมไหลออกมาจากดวงตาของคนที่รักฉันสุดชีวิต มันยิ่งเป็นเครื่องยืนยันถึงความรัก ความห่วงหาต่อกัน อันมีนัยสำคัญว่าไม่อยากให้อะไรมาพรากเราจากกันไป

น้ำตาของฉันมันเหมือนกับไร้ค่าของหลายๆ คน เพราะในหลายๆ เหตุการณ์ หลายๆ ความรู้สึก ฉันสูญเสียน้ำตาไปมากเหลือเกิน แต่นั้นมิใช่ว่าฉันมีบ่อน้ำตามากเสียจนอยากจะใช้ๆ มันไปให้หมด ทว่าน้ำตาทุกหยาดหยดของฉันมันมีค่า มันมีชีวิต มันมีจิตวิญญาณ และก็ความรู้สึก ฉันร้องไห้ง่าย ๆ กับหลายๆ คน โดยที่เขาเหล่านั้นมองเป็นเพียงเรื่องงี่เง่า น่ารำคาญ ไร้ความหมาย รู้มั้ยเพราะฉันแคร์พวกเขาเหล่านั้นเหลือเกิน ฉันถึงต้องเสียน้ำตาที่กลั่นออกมาจากใจและความรู้สึกออกไป รักพวกเขามากยิ่งกว่ารักตัวเองเสียด้วยซ้ำ แต่คงไม่มีใครรู้หรอก พูดไปก็ไม่มีใครอยากเชื่อ น้ำตาของฉัน

ความรู้สึกของฉันมันผิดหรือที่อ่อนไหวจนเกินไป

ตอนนี้ฉันไม่แคร์แล้ว น้ำตาทุกหยาดหยดของฉันมันยังคงมีความหมายและปนเปื้อนไปด้วยความรักดังเดิม ไม่มีใครมาทำลายไปได้ ฉันไม่แคร์คนที่คิดว่ามันไม่สำคัญ คนที่ไม่รู้ค่า คนที่มองแค่ผ่านเลยไป

น้ำตาของฉันตอนนี้มันยิ่งมากค่ามากกว่าบุคคลที่ฉันให้ไป เพราะคนที่รักฉันและฉันก็รักเขายิ่งกว่าชีวิตต่างไหลรินให้แก่กัน น้ำตาใสๆ แทบกลายเป็นสายเลือด น้ำตาทุกหยาดของฉันกลั่นมาจากหัวใจที่ค่อยๆบีบตัวช้าๆ หัวใจที่ขาดความสมดุล หัวใจที่แทบจะมลาย หัวใจที่แทบพิกลพิการ แต่มันเข็มเข็งซะเหลือเกินกับการกลั่นน้ำตาออกมาแสดงความรักต่อกัน ชีวิตคนเราจะเอาอะไรมาก ขอเพียง “ลมหายใจสุดท้ายของชีวิต” ได้อยู่ใกล้ๆ กับคนที่เรารักและรักเรา พร้อมกับความเป็นธรรมชาติที่มิได้ถูกยื้อยุดฉุดด้วยเครื่องยลกลไกลตามประสาความก้าวหน้าของวิวัทนาการ ที่ไร้ค่าด้วยหัวใจอย่างสินเชิง ขอให้ฉันได้อยู่กับธรรมขาติเถอะนะ ไม่ว่าวันนี้ วันหน้า หรือวันไหนฉันก็ไม่เสียใจเลยสักนิด

จาก... ผู้ป่วยที่ใกล้สิ้นลมหายใจสุดท้ายด้วยโรคหัวใจ