เกริ่นเรื่องน่าอ่านเชียวค่ะ

น่าจะหารูปนางเอกมาให้ดูด้วยนา...

เช้าวันใหม่ วันนี้เป็นวันหยุด ที่ครอบครัวของพิษณุพากันมาพักผ่อนที่รีสอร์ทจังหวัดเพชรบุรี วันแรกของการหยุดยาวเทศกาลสงกรานต์ เขาคิดว่าจะได้นอนตื่นสายบ้างแล้วล่ะ หลังจากทำงานหนักมาตลอดปี
พิษณุทำงานเกี่ยวกับการส่งนำเข้าและส่งออกเสื้อผ้า ทำให้ต้องเดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆ ทำให้เขาพบโลกที่กว้าง ผู้คนมากมายหลายหลาก และนั่นทำให้เขาเป็นคนที่ทันสมัย ตามเทคโนโลยีตลอดเวลา ทั้งการแต่งกาย ของใช้ ต้องนำสมัยก่อนใครเสมอ

แต่เขาไม่ใช่คนเจ้าชู้หรือที่ใครๆเรียกว่าเพลย์บอย แบบที่หลายๆคนมองและเข้าใจ มันก็ช่วยไมได้นี่นา ก็คนมีเสน่ห์ เพียบพร้อมไปหมดเช่นเขา สาวๆก็สนใจอยู่แล้ว เพราะเขาเป็นคนรักษาน้ำใจ พิษณุจะใช้วิธีการค่อยๆเฟดออกไป มากกว่าจะผลักไสทันทีทำให้คนที่เข้ามานั้นต้องเสียความรู้สึก

' โอไฮโอ้...โอไฮโอ้...ตูม...' เสียงนาฬิกาปลุกแบบตัวการ์ตูนญี่ปุ่น ปลุกดังขึ้นเรื่อยๆ พอพิษณุไม่ยอมกดก็มีเสียงทิ้งระเบิดดังลั่น เขางัวเงียลุกขึ้นไปกดปิด ที่โต๊ะใกล้ประตู ห่างจากเตียงที่นอนไปราวๆ 1 เมตร
" เฮ้ย ใครเอามันมาด้วยวะ ต้องเป็นยายลิสาแน่ๆ " พิษณุจับนาฬิกาแน่น เหมือนจะทุ่มแต่ก็เปลี่ยนใจลุกไปอาบน้ำแต่งตัว เพราะนึกถึงเจ้าของนาฬิกาที่เป็นน้องสาวที่รักคนเดียวของเขา

พิษณุใช้เวลาอาบน้ำไม่นานนัก ก็ออกมาด้วยผ้าขนหนูที่พันเอวเท่านั้น พอมองไปที่เตียงก็ตกใจเพราะมีคนรออยู่แล้ว
" เฮ้ย...เข้ามาทำไม "
" ก็มาตามพี่ณุไง ช้าจัง " อลิสสา เป็นน้องสาวคนเดียวของเขาตอบแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ
" ไอ้บ้า...ออกไปเลย พี่จะแต่งตัว "
" ช่วยมั้ย "
" ทะลึ่งๆ "
" ฮ่าๆ เร็วๆนะพี่ณุ พ่อกับแม่ รออยู่ " อลิสสาพูดแล้วก็หันหลังจะเดินออกไปจากห้อง
" เดี๋ยว..."
" อะไร จะให้เค้าช่วยใส่กางเกงเหรอ "
" ไม่ใช่...นี่เราเอาไอ้แมวญี่ปุ่นนั่นมาใช่มะ "
" แมวไหน ? อ่อ นาฬิกาเหรอ "
" ใช่สิ ไม่บอกกันเลยนะ นี่พี่นึกว่าอยู่ในสนามรบ มีระเบิดลงตกใจหมด "
" กำลังฝันดีล่ะสิ ฝันถึงใครอ่ะ "
" นี่...เดี๋ยวจะโดนทำเป็นรู้ดี "
" เค้ารู้นะ พี่ณุ คิดถึงใคร "
" อย่ามายุ่งน่า ไปได้แล้ว "
" ไปก็ได้ เร็วๆนะคะ "
" จ้า ไปก่อนเถอะ "
" ค่ะ " อลิสสาพูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที

พิษณุเดินมาที่ร้านอาหารในรีสอร์ท ที่มีพ่อกับแม่ และน้องสาวรออยู่แล้ว
" มาแล้วเหรอ ตาณุ " พ่อทักลูกชายคนโปรดหน้าตายิ้มแย้ม
" ครับพ่อ ... ทำไมตื่นกันเช้าจังเลย นี่มันเพิ่ง 8 โมงเช้าเองนะครับ "
" ก็เราจะไปบุกป่า กันไง " อลิสสารีบตอบ
" บุกป่า ? เรานี่นะ ลิสา จะไหวเหรอ ตัวแค่นี้ "
" ไหวสิคะพี่ณุ นี่ลิสาเตรียมมาลุยเต็มทีแล้ว "
" แล้วพ่อกับแม่ล่ะครับ "
" แม่ไม่ไปหรอกจ๊ะณุ แม่กับพ่อจะอยู่รับอากาศเย็นๆที่นี่แหละ "
" ให้ผมไปกะลิสาสองคน ได้ไงครับ ไปไหนเราก็ไปด้วยกันสิครับ "
" ไม่ต้องห่วงพ่อกับแม่หรอก ณุไปกับน้องเถอะลูก น้องอยากไปน่ะ "
" ก็ได้ครับพ่อ "
" ไม่ต้องรีบกลับก็ได้นะ แม่อยู่กับพ่อได้ "
" ถ้าไม่หลงป่าก็กลับเร็วแน่นอนค่ะแม่ "
" เอ้ย..ยายลิสา ปากดีจริงๆ จะหลงได้ไงล่ะ ไปกับใคร ...ไม่รู้จัก เนวิเกเตอร์คนเก่งซะแล้ว "
" จะเชื่อได้เหรอนี่ "
" แล้วเธอเชื่อตัวเองมะล่ะ "
" ไม่ค่อยอ่ะ "
" งั้นก็เชื่อพี่ "
" เค้าไม่มีทางเลือกแล้วนี่ "
" ฮ่าๆๆ นี่เราทานข้าวเยอะๆนะ เดี๋ยวไม่มีแรง พี่ไม่อยากแบกคนไม่เอาไหน "
" โหย...มาว่าเค้าไม่เอาไหน หนูไม่ยอมนะคะแม่ พ่อต้องจัดการพี่ณุให้หนูนะ "
" พอแล้วจ้าพี่น้องคู่นี้ ทานข้าวแล้วไปเที่ยวกันได้แล้ว "
" นี่แน่ะ ! " พิษณุหมั่นไส้ ตีที่หน้าผากลิสาเบาๆ
" พี่ณุบ้า " ลิสาแกล้งทำเป็นงอนเมินหน้าหนี ยิ่งทำให้พิษณุขำนิดๆ
" พี่เป็นห่วงเราหรอกน่า ทานเยอะๆนะครับ " พิษณุดึงไหล่ลิสามากอดใกล้ๆ แล้วยิ้มเอาใจ
ทำให้ลิสาอารมณ์ดีขึ้น หันมายิ้มกับพี่ชายที่ใจดีที่สุดในโลกแบบที่เธอเคยบอกเขาบ่อยๆ

ระหว่างรอลิสาน้องสาวตัวดี พิษณุได้มานั่งชมวิวริมลำธารเงียบๆคนเดียว
นานๆจะได้มาสูดอากาศสดชื่นแบบนี้ เขาหลับตาสูดลมหายใจลึกๆไปกับเสียงธรรมชาติ
เสียงน้ำไหล เสียงลม แม้แต่นกบินผ่าน มันสงบ เยือกเย็น แบบนี้นี่เอง

" โอ๊ย.." เสียงร้องดังเหมือนมีคนลื่นจากด้านหลัง
พิษณุสะดุ้งตกใจรีบหันไปตามเสียงนั้นทันที ลิสาเดินไม่ทันระวังดูพื้นที่เปียก
ด้วยน้ำเจิ่งนอง ทำให้ล้มลงเสื้อผ้าเปรอะเปื้อนไปหมด
" โถ...ยายลิสา อีกแล้วนะ เจ็บมั้ย " พิษณุรีบตรงไปจับตัวน้องสาวให้ลุกขึ้น
" พี่ณุ อ่ะ มานั่งทำไมตรงนี้คะ ลิสาตามหาแทบแย่น่ะ "
" พี่ก็มารอเราไง แล้วเดินไหวมั้ย " พิษณุพูดไปก็ประคองลิสาไปนั่งที่พักริมลำธาร
" ไหวค่ะ "
" มานั่งนี่ก่อน เลอะไปหมดแล้วนะ ไปเปลี่ยนชุดก่อนมั้ย "
" แต่ลิสาไม่ได้เอาชุดมาเยอะนี่คะ ไปแบบนี้แหละ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ "
" ไม่ดีอ่ะ เอางี้ งั้นเดี๋ยวเราเข้าเมืองไปหาเสื้อผ้าก่อนนะ ค่อยไปเที่ยวกัน "
" ก็ได้ค่ะ พี่ณุว่าไงก็ว่ากัน "
" ดีมาก ไปเร็ว " พิษณุยิ้มแล้วรีบจูงลิสาไปขึ้นรถ พาไปในตัวเมือง

..................
บนถนนที่จะเข้าสู่เมืองเพชรบุรี
มีหญิงสาวต่างวัยสองคนนั่งอยู่ที่เบาะหลัง มาพร้อมด้วยคนขับรถประจำบ้าน
หญิงสาววัยกลางคนนั่งอมยิ้มพอใจ เธอมาพร้อมกับลูกสาวที่เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัย
สาวสวยเรียนเก่งจบด้วยเกียรตินิยมอันดับที่สอง จากคณะพานิชย์ศาสตร์และการบัญชี
แต่เธอไม่รีบร้อนที่จะหางาน เพราะเธอตั้งใจว่า จะขอให้เวลากับตัวเองอย่างน้อย 2 เดือน
เป็นการพักกาย พักสมอง พักใจ ให้ได้ท่องเที่ยวไปคนเดียว หลังจากเรียนหนักมาตลอด
การมาเที่ยวที่เพชรบุรีครั้งนี้ เป็นความตั้งใจของแม่เธอ ที่บอกกับเธอว่าให้พาแม่มาพักผ่อนด้วย
เธอเห็นว่าเป็นช่วงเวลาแห่งการท่องเที่ยวของเธออยู่แล้ว ได้ทดแทนบุญคุณแม่ด้วยก็น่าพอใจ
เลยตกลงมากับแม่ง่ายๆ โดยไม่รู้ว่าที่แท้ แม่หลอกให้เธอมาเพื่อ ดูตัว ว่าที่คู่หมั้น ที่แม่หมายปองไว้ให้
เป็นสัญญาระหว่าง พ่อแม่ กับครอบครัวของอีกฝ่ายที่เคยเป็นเพื่อนรักกันมาก่อน

" อะไรนะคะแม่ หนูไม่ยอมหรอกค่ะ สมัยนี้ยังมีการคลุมถุงชนกันอีกเหรอคะ "
" นี่...พัด เราต้องเข้าใจนะ แม่ทำเพื่อลูกแล้ว แม่เลือกคนที่ดีให้ลูก "
" แต่หนูไม่ได้รักเค้าเลย ที่สำคัญหนูไม่เคยรู้จัก ไม่เคยเห็นหน้ากันสักครั้ง "
" ก็แม่จะพาลูกไปเจอเค้านี่ไง "
" โธ่ แม่คะ แม่ทำแบบนี้กับพัดได้ยังไง "
" เถอะน่า ถ้าเราไม่ชอบพี่เค้า ค่อยว่ากัน ไปกันก่อนนะ "
" ก็ได้ค่ะ มาจนถึงที่หมายแล้วนี่ " พัดหน้ามุ่ยไม่พอใจ แต่ไม่รู้จะขัดใจแม่ยังไง

รถแล่นผ่านบริเวณร้านค้าที่ขายขนมของฝาก พัดรีบเอ่ยขึ้นทันที
" เดี๋ยวค่ะแม่ แวะก่อนนะคะ "
" เห็นขนมไม่ได้เลยนะเรา "
" กองทัพเดินด้วยท้องนะคะแม่ แวะก่อนนะคะ นะคะ "
" ได้จ๊ะ "
" นายชมจ๊ะ พักรถก่อนนะ "
" ครับคุณนาย "
พอรถจอดแม่ก็หันมายิ้มกับลูกสาว พัดชารีบลงแล้วอ้อมมายืนข้างๆแม่
" งั้นเดี๋ยวพัดไปเดินข้างในก่อนนะคะ แม่อยากได้อะไรมั้ยคะ "
" ไม่หรอกจ๊ะ แม่ไปรอที่ร้านนั้นนะ " แม่พัดชี้ไปทางร้านอาหารที่อยู่ไปไม่ไกลนัก
" ค่ะแม่ งั้นเดี๋ยวเจอกันนะคะ "

พัด หรือชื่อเต็มๆว่า พัดชา เดินด้วยท่าทางทะมัดทะแมงเหมือนทอมบอย
ตอนเรียนก็เอาแต่เข้าห้องสมุด จนไม่ค่อยมีใครคบ เพราะไม่ชอบเที่ยว
ไม่ออกงานสังคม งานชมรม หรือแม้กระทั่งงานปาร์ตี้เล็กๆน้อยๆในคณะ
เธอเลือกไปแต่งานที่จำเป็นเท่านั้น จนใครๆก็มองว่าเธอหยิ่ง ไฮโซไม่ติดดิน
แต่การแต่งตัวของพัด กลับดูไม่เลิศหรูเอาซะเลย แม้ว่าจะเลือกใส่ของแบรนด์เนม
แต่ก็พอเอามารวมกันก็เชยซะไม่มี อย่างวันนี้ เธอก็มาด้วยเสื้อยืดสีขาวตัวใน
และเชิ้ตตัวใหญ่ ใส่หมวกแก๊ป แว่นกรอบดำหนาเตอะ กางเกงยีนส์ และรองเท้าผ้าใบ
ไม่แต่งหน้าจัด ทาแค่แป้งบางๆลิปสติกสีอ่อนเท่านั้น นี่ถ้าไม่ลงมาจากรถราคาแพง
คนทั่วไปคงคิดว่าเธอมากับรถโดยสารแบบนักท่องเที่ยวปอนๆทั่วไปแน่ๆ

พัดเพลิดเพลินกับการเลือกซื้อ ขนมต่างๆใส่ตะกร้าจนล้น
" น่ากินจัง อันนี้ก็น่าอร่อย " พัดหยิบถุงนั้น ถุงนี้ใส่จนเต็มไม่ดูว่าราคาเท่าไหร่และมากแค่ไหน
แค่พอใจ ดูน่ากินก็หยิบแบบไม่คิดอะไรมากกว่านั้น ก็สำหรับเธอน่ะ
เงินไม่ใช่ปัญหานี่นะ จะกินอะไรก็เลือกกินได้สบายอยู่แล้ว

" นี่คุณ...จะโกยขนมนั่นหมดชั้นเลยเหรอครับ " เสียงของใครสักคนมาจากด้านหลัง
พัดรีบหันไปเจอกับเขาเต็มๆ ( เย้ยย..หล่อว่ะ ) พัดอึ้งไปชั่วครู่ มองหน้าเขานิ่ง



แล้วกลับมายืนตรง มองหน้าเขาแบบดุดันขึ้น " แล้วคุณ จะทำไมล่ะคะ "
" ไม่หรอกครับ ผมก็แค่สงสัยว่าคุณจะเอาขนมพวกนี้ไปเลี้ยงคนกี่คนน่ะฮะ "
" มันเรื่องของฉัน คุณอยากได้บ้างก็หยิบไปสิคะ นั่นอีกตั้งเยอะ "
พัดชี้ไปที่ขนมที่เธอเพิ่งหยิบที่ยังมีกองอีกมากมาย แต่เขากลับยิ้มส่ายหน้าแล้วเดินไป
" ตาบ้านี่...ยุ่งไรด้วยนะ นี่ถ้าไม่หล่อนะ ฮึ่มๆ " พัดพูดพลางก็หันไปหยิบขนมเพิ่มเติม
ไม่ทันเห็นเขาที่เดินกลับมาใกล้ๆ
" ไม่หล่อจะทำไมเหรอ ? ชมผมเหรอครับ ขอบคุณนะ "
" บ้าเหรอ ฉันหมายถึงนี่..." พัดชาชี้ไปที่โลโก้ขนม ที่เป็นภาพลายเส้นหน้าคนบนกล่อง
" อ่อ..นึกว่าหมายถึงผม "
" หลงตัวเอง "
" อือ..." เขายืดอกขยับเสื้อ ยิ้มมุมปากนิดๆให้พัด " ก็มันจริงนี่ครับ ไม่เหมือนกับ...."
เขามองไปที่การแต่งตัวของเธอ แล้วก็ยิ้ม ส่ายหน้า
( อีกแล้วนะ ยิ้มแบบนี้ทำไม ไม่ชอบเลย ) พัดเผลอเบ้ปากใส่เขาไป

" พี่ณุขา อยู่นี่เอง " ลิสาเดินมาเกาะแขนพิษณุ เขาหันไปยิ้มให้
พัดชาลอบมองเขาอยู่อย่างนั้น ( สงสัยแฟนแน่ๆ มาฮันนีมูน กันรึไงนะ )
" ลิสา สวยเชียว ใส่ชุดอะไรก็น่ารักนะ " พิษณุชมลิสาแล้วยังกอดเอวแน่น
( อี๊..หวานจนเลี่ยน ) พัดนึกในใจมองภาพตรงหน้าแล้วเลี่ยงเดินไป
พิษณุ หันมาอีกทีก็ไม่เจอแล้ว แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เดินออกจากร้านไปกับลิสา

พิษณุควงไปกับลิสา มาทานข้าวในร้านเดียวกัน ที่แม่พัดรออยู่
พัดชาเดินเข้ามาก็เห็นเขานั่งเคียงข้างกับลิสา ในเก้าอี้ฟากเดียวกัน
ก็ยิ่งเข้าใจว่าเป็นแฟนกันแน่นอน ก็แหมมีตักอาหารให้กัน ป้อนกันซะด้วย

" พัด...ทำไมนานจังคะ แล้วซื้ออะไรมาตั้งมากมาย ทานหมดเหรอลูก "
" ก็ค่อยๆทานสิคะแม่ พัดซื้อมาฝากคุณแม่ แล้วก็น้าชม ด้วยนะคะ "
" ขอบใจจ๊ะ แต่แม่ว่าซื้อไปฝากพี่เค้าด้วยจะดีกว่านะคะ "
" ฝากพี่เค้า ? "
" นะคะ แบ่งไว้ให้พี่เค้าด้วยนะ "
" ก็ได้ค่ะแม่ " พัดหน้ายุ่ง แต่ก็ไม่อยากขัดใจแม่
" จะทานอะไรสั่งเลยค่ะ "
" เดี๋ยวค่ะ แม่คะ พัดลืมของไว้ในรถ เดี๋ยวพัดมานะคะ "
" จริงๆเลยนะเรา งั้นเอาของพวกนี้ไปใส่รถก่อนนะ "
" ค่ะแม่ " พัดหอบถุงขนมมากมายเต็มมือออกจากร้านไป

พิษณุและลิสา ทานข้าวเสร็จแล้วก็เดินออกมาจากร้าน เขาให้ลิสารอหน้าร้าน
และเดินไปเอารถมารับ ระหว่างขับรถจะผ่านกลับมาที่หน้าร้าน
พิษณุเห็นพัดชา กำลังส่งของเต็มมือให้คนขับรถที่แต่งตัวดี ก็เข้าใจว่าพัดเป็นคนรับใช้
พิษณุมองพัดแล้วก็ขำอยู่คนเดียว พัดชารู้สึกเหมือนมีคนมองมา พอส่งถุงต่างๆไปแล้ว
ก็หันกลับมามอง เห็นพิษณุยิ้มมาพอดี ก็รู้สึกขัดใจ เลยแล๊บลิ้น ส่งมือสัญลักลักษณ์
เขาควาย คาราบาวไปให้พิษณุ " ตาบ้านี่.... ยิ้มอะไรนักหนา "
" เฮ้อ...ยายป้า โบราณ แต่งตัวยังกับพวกลี้ภัย ฮ่าๆๆ "
พิษณุยังยิ้มค้าง มองผ่านกระจก จนจอดรถให้ลิสามานั่งลงข้างๆ
" พี่ณุ ยิ้มอะไรคะ "
" ป่าวๆ อารมณ์ดี ไม่ได้รึไงครับ "
" ได้ค่ะ แต่พี่ยิ้ม เหมือนมีอะไรตลกอ่ะ "
" ไม่มีอะไรหรอกน่า ไปที่พักกันก่อนนะ พี่ซื้อขนมไปฝากพ่อกับแม่เต็มเลย "
" ค่ะ ก็ดีเหมือนกันนะ "

ชอบๆ จะติดตามอ่านตอนต่อไปนะคะ
คนเก่งสู้..สู้

พิษณุกลับไปที่พักเก็บของแล้วก็พาลิสา ออกไปเดินเล่นกันสองคน
จนไปเจอกับรถ ATV รถที่ใช้ขับลุยทางวิบากในป่า ล้อใหญ่
คันเล็กๆนั่งได้ 1 คน ลิสานึกสนุกก็เลยชวนพิษณุ ไปขับรถเล่น



" พี่ณุ ไปกันนะ " ลิสาชี้ไปที่รถ ATV
" อ้าว...เราเพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้ามา เดี๋ยวก็เลอะเทอะหมดหรอก "
" ไม่เป็นไรค่ะ ลิสา มีชุดพอ นะพี่ณุ นะ ไปกันนะคะ "
" ก็ได้ครับ น่าสนุกดีเหมือนกัน "

พิษณุขับรถ ATV นำลิสาไปตามทางวิบาก ลุยไปพร้อมกันทั้งบนทางดิน
ที่มีน้ำเจิ่งนอง จนไปถึงจุดชมวิว ที่สวยที่สุดมุมหนึ่ง
ทั้งสองคนมาจอดรถพักมองต้นไม้ ภูเขา ที่อุดมสมบูรณ์
สูดอากาศที่สดชื่น อย่างมีความสุข
พิษณุดึงมือลิสาให้ลงนั่งข้างๆกัน

" พี่ณุคะ "
" ว่าไง "
" เราน่าจะมาเที่ยวด้วยกันแบบนี้บ่อยๆนะ "
" เราชอบเหรอ "
" ค่ะ "
" เรานี่ก็เก่งเหมือนกันนะ ตัวนิดเดียวขับรถลุยโคลนก็เอา "
" สนุกจะตายไป งั้นเดี๋ยวขากลับเราแข่งกันมั้ยคะ "
" แข่งเหรอ เราจะสู้พี่ได้ไง "
" พี่ก็ต่อ ให้ลิสาสิ เอาสัก 10 นาที นะ "
" ก็ได้ "
" แล้วถ้าลิสาชนะ พี่ณุต้องซื้อแหวนวงนั้นให้ลิสานะ "
" วงไหน ? อ๋อ ...ที่เราไปดูวันก่อนใช่มั้ย "
" ใช่คะ "
" ไหนบอกว่าอยากได้ตอนวันเกิดไง นี่ยังไม่ถึงเลยนะ อีกตั้งสองเดือน "
" ก็อยากได้แล้วอ่ะ นะคะ "
" แล้วถ้าพี่ชนะ พี่จะได้อะไรล่ะ "
" พี่ณุอยากได้อะไรล่ะ ลิสาหาสาวสวยๆสักคนให้พี่ณุเอามั้ยล่ะ "
" หือ...อย่าเร้ยย พี่ไม่เชื่อสายตาเราหรอก "
" เอางี้ ถ้าพี่ชนะนะ เราต้องมานวดไหล่ให้พี่ 1 ชั่วโมง โอเคมั้ย " พิษณุหันไปยิ้มหวานให้
" โถ..กล้วยๆ ได้อยู่แล้วพี่ชาย "
ลิสาหันไปมองหน้าพิษณุ แล้วยิ้มดีใจ พี่ชายของเธอใจดีเสมอ
พิษณุหันหน้ากลับไปมองตรงไปข้างหน้า แต่ลิสารีบเรียกไว้
" เดี๋ยวค่ะ พี่ณุ หันหน้ามาก่อนสิคะ "
" ฮึ...อะไรครับ "
" หน้าพี่เลอะอ่ะ ลิสาเช็ดให้นะ "
พิษณุนั่งนิ่ง ลิสายื่นมือมาไปแตะที่แก้มเพื่อเช็ดดินที่ติดหน้าเบาๆ
แต่พอเช็ดออกมาก็เปลี่ยนใจ ใช้มือที่เลอะดิน ป้ายหน้าพิษณุให้เลอะยิ่งกว่าเดิม
" ฮ่าๆๆ " ลิสาหัวเราะชอบใจ พิษณุจับมือลิสาออกแล้วเช็ดหน้าตัวเอง
แต่มือพิษณุก็เลอะเหมือนกัน เลยยิ่งเลอะไปหันใหญ่
" เฮ้ย..นี่เราเล่นอะไรอ่ะ ฮะ ดูสิพี่เลอะไปหมดแล้วนะ "
" พี่ณุป้ายหน้าตัวเองแล้วมาโทษลิสาได้ไง "
" ก็เราเริ่มก่อน อยากเล่นเลอะๆใช่มั้ย จัดให้ .."
" พี่ณุจะทำอะไรอ่ะ " พิษณุดึงมือลิสาให้เดินตาม
" ไปไหนคะ "
" ก็ไปเล่นหนุกๆไง ชอบใช่มั้ยล่ะ "
พิษณุพาลิสาไปตรงบริเวณที่เป็นดินแดงมีน้ำนองนิดๆ พิษณุหยิบดินเปียกๆมาป้ายหน้าลิสามั้ง
" พี่ณุ ทำไรอ่ะ ไม่เอา "
" ฮ่าๆๆ " สองพี่น้องเล่นกันสนุกสนานปาดินใส่กัน จนเสื้อผ้าหน้าผมเลอะเทอะไปหมด

สนุกจัง รออ่านตอนต่อไปอยู่ค่า

พิษณุขับรถไล่หลังลิสามาจนเกือบถึงที่พัก
" เธอแพ้แน่ ลิสา "
" พี่ณุ สิแพ้ อีกนิดเดียวก็ถึงแล้ว ตามมาเร็วๆ "
ลิสานำอยู่ไม่มาก พิษณุเลยเร่งเพื่อจะแซงให้ได้
พัดชากำลังเดินเข้ามา หอบกระเป๋าพะรุงพะรัง ไม่ทันระวังรถของพิษณุ
พิษณุก็มัวแต่มองลิสา ไม่ทันมองพัดชาเช่นกัน กว่าจะเห็นเธอก็ระยะประชิดแล้ว
พิษณุเบรคสุดตัว ไม่ชนพัดชา แต่ก็ทำให้เธอตกใจไม่น้อย จนล้มไปที่พื้นพร้อมของกระจัดกระจาย
พิษณุเลยรีบลงจากรถจะช่วยพยุงให้เธอลุก
" โอ๊ย...อะไรนี่ "
" โทษทีครับ ผมไม่ทันเห็น "
" ช่างเถอะฉันไม่เป็นอะไร " พัดเงยหน้าขึ้นมาเห็นพิษณุแต่ก็จำไม่ได้
( ใครนะเสียงคุ้นๆ หน้าก็เลอะงี้ จะรู้มั้ยนี่ )
" ลุกได้มั้ยครับ " พิษณุส่งมือให้ แต่พัดไม่สนใจ
" ไม่ต้องช่วยฉัน "
" คุณอีกแล้วเหรอนี่ " พิษณุเพิ่งเห็นหน้าชัดๆก็จำได้ว่าเพิ่งเจอที่ร้านขนมไม่นาน
ลิสาเห็นพิษณุยังงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าก็รีบมาสมทบด้วย
" พี่ณุคะ อะไรกันคะนี่ "
" พี่ณุเหรอ ? " พัดชารู้สึกคุ้นชื่อแต่ก็นึกไม่ออก
" ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันล้มเอง " เธอก็หันไปตอบลิสาสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วเก็บของที่ตกพื้น
" ผมช่วย " พิษณุจะช่วยเก็บด้วย แต่มือก็เลอะดินไปหมด พอจะจับที่กระเป๋าพัดเลยตีมือ
" โอ๊ย.. อะไรกันครับ "
" ก็มือคุณเลอะไปหมด จะมาจับของฉันทำไม "
" พัด..." ทุกคนหันไปมองตามเสียเรียก แม่ของพัดเดินนำนายชมเข้ามา
" มายืนทำไมตรงนี้ล่ะคะ "
" ไม่มีอะไรหรอกค่ะ "
" งั้นก็เข้าไปข้างในเถอะนะ ตรงนี้ร้อนจะแย่แล้ว "
" ค่ะ "
พัดเดินตามแม่เข้าไป พิษณุมองตามแล้วก็ยิ้มพอใจ
" ใครคะพี่ณุ " ลิสาถาม
" พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน "
" พี่ณุชอบเหรอ "
" เฮ้ย..จะบ้าเหรอ ชอบไปได้ไง ป้าขนาดนั้น "
" แล้วพี่ยิ้มทำไมล่ะ "
" อ้าว...ยิ้มก็ไม่ได้ ยายลิสานี่ "
" ก็มันแปลกนี่คะ "
" มันจะแปลกยังไง เฮ้อ เรานี่ไร้สาระ ไปๆไปอาบน้ำได้แล้ว "
" ค่ะ ไม่แปลกก็ได้ "
" ดีมาก ป่ะ " พิษณุพูดแล้วก็ดึงมือลิสากลับที่พัก

" ใครกันนะ พี่ณุ ..." พัดชานั่งหวีผมที่ปลายเตียงไปก็คิดไป
เพราะรู้สึกคุ้นๆชื่อ เหมือนเคยได้ยินมาก่อน
" อ๋อ.." พัดนึกออกแล้ว ก็คนที่เธอเพิ่งเจอไงล่ะ " โลกมันกลมจริงๆ "
" ตาบ้านั่น มาพักผ่อนที่เดียวกับเราซะด้วย " พัดนึกถึงตอนที่เธอหันไปเจอพิษณุครั้งแรก
แล้วก็อดยิ้มกับตัวเองไม่ได้ " หน้าตาก็ดี แต่กวน..ชะมัด "

" พัด.." เสียงแม่พัดเรียกที่หน้าห้องพัก
" คะแม่ " พัดตอบทั้งๆที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม
" ไปที่ห้องอาหารได้แล้วลูก จะค่ำแล้วนะ "
" อีกนิดนึงนะคะ เดี๋ยวพัดตามไปค่ะ "
" เร็วๆนะลูก "
" ค่ะ "

พัดชารวบผมที่ยาวของเธอเป็นมวยแล้วใช้ปากกาเสียบไว้แทนปิ่นปักผม
และไม่ลืมที่จะทาแป้งบางๆ และใส่แว่นหนาเตอะที่เธอชอบใช้อ่านหนังสือ
หยิบหนังสือวรรณกรรมที่เธอชอบอ่านออกมาด้วย และไม่ยอมให้เวลาเสียไป
พัดเดินไปก็อ่านไป เงยหน้าดูทางเป็นระยะ อ่านไปก็เดินไปตามทาง

พิษณุเดินควงแขนมากับลิสา หัวเราะหยอกล้อกันอย่างมีความสุขตามประสาพี่น้อง
พอจะเดินเข้าร้านอาหารก็เบียดกับพัดชาจนไปติดขอบประตู เพราะเธอเข้ามาพร้อมกัน
พัดรีบเงยหน้าขึ้นมองไปทางพิษณุทันที
" ขอโทษ....ค่ะ " พัดหน้าเสียเล็กน้อยเพราะครั้งนี้เธอรู้สึกว่าผิดเองที่ไม่ได้มอง
" คุณเดินระวังหน่อยสิ " พิษณุพูดจบก็หันไปยิ้มไปลิสา มองหาพ่อกับแม่ แล้วรีบตรงไปหาทันที
พัดชามองไปรอบห้องอาหารก็ไม่เจอแม่ของเธอเลย " อยู่ไหนนะ "
" พัด..." แม่ของพัดเอามือมาแตะที่ไหล่
" แม่..."
" ตามแม่มาสิคะ " แม่พัดเดินนำมุ่งตรงไปที่โต๊ะของพิษณุ
( อย่าบอกนะ ว่า นายณุ จะมาเป็น....)

" สวัสดีค่ะ คุณภัทรา " แม่ของบอยเอ่ยทักทันทีที่แม่พัดเดินมาใกล้
" สวัสดีครับ " พ่อของพิษณุทักบ้าง
" ค่ะ สวัสดีค่ะ คุณพรพรรณ คุณณรงค์ "
พ่อ กับ แม่ ทั้งสองฝ่ายทักทายกันยิ้มแย้ม พัดชากำลังงงทำหน้าไม่ถูก
เพราะพิษณุกับลิสาจ้องเธอเป็นตาเดียว เหมือนจะถามว่าเธอเป็นใครกัน

พอทุกคนนั่งลงที่โต๊ะเดียวกัน แม่ของพิษณุก็เริ่มการแนะนำตัว
" นี่ ตาณุ ลูกชายคนโต และนี่ยายลิสา ลูกสาวค่ะ เรามีกัน 4 คน ค่ะ "
" คนนี้ พัดชา ลูกสาวคนเดียวของดิฉันค่ะ "
เด็กๆต่างไหว้พ่อ แม่ ของอีกฝ่าย ไม่พูดจา รอให้ผู้ใหญ่สนทนากันเองก่อน
" หนูพัด น่ารักจังค่ะ " แม่ของพิษณุมองหน้าพัดชาไปยิ้มไป
พัดยิ้มตอบเป็นการขอบคุณ แต่พิษณุทำหน้าแบบมองหาความสวยของพัดไม่เจอ
พอพัดหันมาเจอหน้าก็เลยบึ้งใส่ แต่พอหันไปเจอลิสาก็ยิ้มให้ เพราะลิสายิ้มให้เธออยู่
พ่อแม่ยังสนทนากันต่อเนื่อง พิษณุ ลิสา ก็จุ๊กจิ๊ก คุยกันเอง ส่วนพัดชาก็ก้มหน้าก้มตาทานอย่างเดียว

" ตกลงเราจะให้ตาณุ กับหนูพัด หมั้นกันก่อนหรือแต่งเลยดีค่ะ " แม่พัด ถามขึ้น
" ห๊า...อะไรนะครับ " พิษณุร้องลั่น
พิษณุตกใจหันไปมองหน้าลิสา มองหน้าแม่ กับพ่อ แล้วหันไปมองหน้าพัดชาที่ตะลึงไม่แพ้กัน
" แม่คะ.." พัดชาหันไปดึงแขนแม่
" ตาณุ ...จะครองชีวิตโสดอีกนานแค่ไหนลูก นี่..หนูพัด ท่าทางก็ดี หน้าตาก็น่ารัก ไม่ชอบเหรอลูก "
" โธ่..แม่ครับ ผมโตแล้วนะ แล้วนี่ก็ยุคไหนแล้ว ทำแบบนี้ ไม่สงสารผมเหรอครับ "
" แม่คะ สงสารหนูบ้างสิคะ " พัดชาหันไปบอกแม่เธอบ้าง
พิษณุหันไปมองหน้าพัดชาอย่างไม่ชอบใจนักที่เธอพูดตามเขา ลิสาต้องดึงแขนพิษณุเอาไว้ไม่ให้ดุใส่พัดมากนัก

" แม่ให้เวลาเราโสดอีก 8 เดือนนะ ถ้าเราไม่ตกลงแต่งงานกับหนูพัด พ่อกับแม่จะตัดเราจากกองมรดก "
" แม่..." พิษณุผิดหวังที่ได้ยิน ลุกขึ้นยืนทันที " ผมอิ่มแล้ว ไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ คุณพ่อ คุณแม่
สวัสดีครับคุณน้า " พิษณุไม่ลืมที่จะไหว้ลา ก่อนจะหันมามองหน้าพัดอย่างขุ่นเคือง แล้วหันหลังเดินออกไป
" รอด้วยสิคะ พี่ณุ " ลิสารีบเดินตามพี่ชายไปติดๆ
เหลือแต่พัดชาที่นั่งกล้ำกลืน ทำอะไรไม่ถูกไว้ที่โต๊ะอาหารกับผู้ใหญ่

.............
ค่ำแล้ว พิษณุยังนอนไม่หลับ คิดไม่ตกว่าจะทำยังไงต่อไป
ลุกขึ้นจากเตียง เดินวนไปมาหลายรอบ ก็เลยตัดสินใจเดินออกมาข้างนอก
พิษณุเดินไปที่ศาลาไม้ริมลำธาร ที่จุดไฟจากตะเกียงสลัว
พอเดินขึ้นไปก็เห็นพัดนั่งก้มหน้ามองไปที่ลำธารอยู่ก่อนแล้ว
พิษณุค่อยๆเดินขึ้นไปเบา และช้าๆ ไปยืนข้างหลังเธอแต่เธอก็ยังไม่รู้ตัว
ในมือเธอถือก้อนหินเล็กๆ ที่เธอค่อยปาลงในลำธารช้าๆที่ละก้อนๆ
" เฮ้อ..." เธอถอนหายใจดัง พร้อมกับโยนก้อนหินออกไปสุดแรง
" คุณมานั่งทำอะไรตรงนี้ "
" คุณ ! " พัดชาหันมามองบอยตาโต แล้วรีบจะเดินหนี
" เดี๋ยวสิ ..." พิษณุดึงมือเธอไว้ได้ทัน
" ปล่อย.."
" นี่คุณ...ชอบผมมั้ย " พิษณุถามหน้าตายียวน และไม่ยอมปล่อยมือพัดง่ายๆแต่กลับบีบแน่นขึ้น
และดึงพัดชาเข้ามาใกล้จนตัวเธอไปชนกับอกเขา พัดรีบถอยออกห่าง จ้องหน้าเขานิ่ง
" ถามอะไรบ้าๆ "
พิษณุไม่พูดอะไร แต่จับแขนพัดชา ดึงให้เข้าไปด้านในศาลา แล้วเดินเข้าหา
พัดมองพิษณุหวาดๆ แล้วค่อยๆถอยจนไปติดริมมุมศาลา พิษณุรุกเข้ามาจนใกล้
กางแขนจับขอบไม้ทั้งสองด้านกั้นไว้ไม่ให้พัดหนีออกไปได้ เขาจ้องหน้าพัดยิ้มมุมปาก
" นี่คุณ..จะ...ทำอะไรน่ะ " พัดชาเสียงสั่นจ้องหน้าเขาหวั่นๆ
" คุณคิดว่าผมจะทำอะไรล่ะ ? "

" ฉันไม่รู้ ถอยไปนะ " พัดพูดแล้วพยายามผลักอกเขาให้ออกห่าง แต่ดูเค้าไม่สะเทือนสักนิด
" หึหึ "
" ฉันไม่ได้กลัวคุณหรอกนะ "
" งั้นเหรอ " พิษณุพูดแล้วกระเถิบใกล้เข้าไปอีก
พัดชาหลับตายืนนิ่ง เพราะไม่รู้จะหนีออกจากมุมนั้นได้ยังไงแล้ว
พัดรู้สึกถึงความอบอุ่นเพราะเขาเข้ามาใกล้ชิดเธอทุกทีๆ

" พี่ณุ...พี่ณุอยู่ไหนคะ " เสียงลิสาเรียกหา ทำให้พิษณุต้องถอยออกห่างพัดชาทันที
พัดชาลืมตาขึ้นมา ถอนหายใจโล่ง ที่เห็นเขาถอยออกห่าง เปิดทางให้เธอแล้ว
พัดหันไปจ้องหน้าพิษณุอย่างไม่พอใจนัก สักพักลิสาก็เดินขึ้นมาบนศาลาเกาะแขนพิษณุไว้
" อ้าว...คุณพัด ก็อยู่ด้วยเหรอ "
" ฉันกำลังจะไปพอดีค่ะ ขอตัวนะคะ "
" ฝันดีนะคะ "
พัดชายิ้มให้ลิสา ก่อนหันไปทำหน้าบึ้งใส่พิษณุ แล้วรีบเดินกลับห้องไป

พิษณุมองตามอย่างอารมณ์ดี จนลิสาต้องมองตามก่อนจะหันมาโบกมือไปมาเรียกให้พิษณุมาสนใจ
" พี่ณุ..."
" หือ "
" พี่ชอบคุณพัดเหรอ "
" เฮ้ย...ตลกแล้ว "
" จริงอ๊ะ.."
" เออสิ ว่าแต่เราเหอะ ออกมาทำไมดึกแล้วนี่ ฮะ "
" ก็ลิสานอนไม่หลับอ่ะ แล้วไปหาพี่ณุที่ห้องก็ไม่เจอ "
" พี่ออกมาเดินเล่นน่ะ "
" นึกว่านัดกับคุณพัดเสียอีก "
" นี่เราจะบ้าเหรอ พี่นี่นะไปนัดอะไรกับเค้า พี่ก็เพิ่งเจอเค้าที่นี่ไม่นานก่อนเรามานี่แหละ "
" ค่ะ เชื่อแล้ว ที่นี่ อากาศดีจริงๆเนอะ พี่ณุ เนอะ "
" ใช่ๆ เงียบสงบดีด้วย "
ทั้งสองไม่พูดอะไรกันอีก ใช้เวลาไปกับการฟังเสียงธรรมชาติทั้งสายน้ำในลำธาร และเสียงแมลงที่ร้องกันในยามค่ำคืน
ลมเย็นๆพัดผ่าน ทำให้ลิสารู้สึกหนาว พิษณุหันมาเห็นก็ดึงไหล่น้องสาวเข้ามากอดไว้

...................
พัดชานอนบนเตียงกระสับกระส่ายไปมา จะขยับท่าไหนหลับตาอย่างไรก็นอนไม่หลับสักที
" ตาบ้านี่..." พอนึกถึงหน้าพิษณุขึ้นมา พัดก็ต้องระบายออกมาบ้าง
" นี่เราต้องหมั้นกับ....คนที่เค้าไม่ได้รักเรา งั้นเหรอ ไม่...ไม่มีทาง "

เช้าวันใหม่
พัดชาตื่นแต่เช้าเดินออกมารับอากาศบริสุทธิ์ เธอเดินไปที่ศาลาริมน้ำมองไปรอบๆเหมือนหาใครสักคนแต่ก็ไม่เจอ
" ทำไม....เราต้องไปคิดถึงเค้านี่ " พัดถอนใจเพราะที่พัดคิดถึงก็คือพิษณุนั่นเอง
พัดเดินไปมาสักพักก็เดินไปที่ร้านอาหารของรีสอร์ท
ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าทั้งครอบครัวของพิษณุ และแม่ของเธอ กำลังพูดคุยกันยิ้มแย้ม
เธอมองไปก็ไม่เห็นพิษณุอยู่ตรงนั้นก็แปลกใจแต่ไม่กล้าถาม เดินไปนั่งลงข้างๆแม่ของเธอเท่านั้น
" เดี๋ยวจะแวะเที่ยวที่ไหนอีกรึป่าวคะ " แม่ของพิษณุถามแม่พัด
" ไม่หรอกค่ะ รบกวนป่าวๆ "
" ไม่รบกวนหรอกค่ะ ดิฉันก็อยากแวะเที่ยวเหมือนกัน ไปด้วยกันนะหนูลิสา " แม่พัดหันมายิ้มหวานให้
" แล้วแต่คุณน้าค่ะ หนูไปทุกที่อยู่แล้ว เฮ้อ...คิดถึงพี่ณุ จัง "
พัดชานั่งนิ่งอยู่นานพอได้ยินชื่อก็เงยหน้าขึ้นมอง " คุณณุ ยังไม่ตื่นเหรอคะ "
" พี่ณุ กลับไปแล้วค่ะ ดูสิ มาเที่ยวทั้งทีก็ยังมีงานด่วนอะไรก็ไม่รู้อ่ะ "
" เหรอคะ " พัดเสียงเบาลง รู้สึกใจหายนิดๆเหมือนกัน

..................
พิษณุต้องรีบไปเคลียร์งานที่บริษัทเลยต้องกลับก่อน แม่ของพัดเลยอาสาไปส่งครอบครัวของบอยแทน
พอไปถึงกรุงเทพฯ เขาก็รีบตรงไปที่บริษัททันที เขานั่งทำงานจนลืมเวลาทานข้าวเที่ยง
และลืมโทรไปหาลิสาตามสัญญาด้วย พอนึกถึงน้องสาวขึ้นมาแว๊บนึง พิษณุก็รีบหยิบมือถือจะโทรหา
" เฮ้ย...ตายละหว่า ยายลิสางอนแน่ๆ "
แต่พอดูก็เห็นว่าแบตหมดไปแล้ว เขาหันไปกดเบอร์ออฟฟิศทันที
" ดีจ๊ะคนเก่ง " พิษณุทักทันทีที่ลิสารับสาย
" โห...นึกว่าลืมเราไปแล้ว "
" ไม่ได้ลืม พี่งานยุ่งจริงๆ เราอยู่ไหนแล้ว "
" ยังอยู่ที่รีสอร์ทอยู่เลยค่ะ กำลังจะออกมาแล้ว "
" สนุกมั้ย "
" จะสนุกได้ไงล่ะ ไม่มีพี่ณุใกล้ๆอ่ะ "
" โถ..ทำเป็นมาอ้อน นี่ถ้าไปรักคนอื่นคงไม่ง้อเราล่ะสิ "
" ใครว่าล่ะ ลิสาอ่ะรักแต่พี่ณุ ไม่รักคนอื่นหรอกนะ "
" จ้า พี่ก็รักเราเหมือนกัน "
" ค่ะ คิดถึงนะ จุ๊บๆ "
" จุ๊บๆ กลับบ้านดีๆนะ "
ลิสายิ้มกับโทรศัพท์แล้วหันหลังกลับมา เจอกับพัดชาที่ยิ้มรออยู่
" คุยกับแฟนเหรอคะ แอบได้ยินนิดนึงอ่ะ ไม่ได้ตั้งใจนะ น่ารักกันจังเลย "
" คุยกับพี่ณุ ค่ะ " ลิสายิ้มตอบไป
" อ๋อ.. พัดอยากมีพี่ชายน่ารักๆที่แสนดีบ้างจัง "
" คุณพัดไม่มีพี่น้องเหรอคะ "
" ไม่มีค่ะ พัดลูกคนเดียวน่ะ "
" งั้นเรามาเป็นพี่น้องกันก็ได้นะ แต่เอ๊...คุณพัดน่าจะเป็นพี่สาวลิสานะคะ "
" ค่ะ พี่เรียนจบแล้วน่ะ "
" อีกหน่อยก็มาเป็นพี่สะใภ้ "
" เอ่อ...ไม่หรอกค่ะ "
" ทำไมล่ะคะ พี่พัดไม่ชอบพี่ณุเหรอ "
" ไม่ใช่อย่างนั้น "
" งั้นแปลว่าชอบเหรอคะ ดีจังเลย "
" ไม่ใช่เหมือนกันค่ะ "
" อ้าว..."
" คือว่า...พี่คิดว่า พี่จะคุยกับคุณณุเรื่องนี้ เราน่าจะหาทางออกได้ "
" โอ๊ย...พี่ณุ ลองกลับไปกรุงเทพฯ แบบนั้น ไม่มีเวลาให้ใครหรอกค่ะ บ้างานจะตาย "
" แต่พี่ก็ไม่ชอบฝืนใจใครนี่คะ เพราะที่สำคัญนี่ เราสองคนไม่ได้รักกันเลย "
" พี่พัดก็รักสิค่ะ พี่ณุน่ารักนะ หล่อด้วย นิสัยดี แต่ไม่มีเวลาให้ คริคริ "
" พูดเล่นไปได้นะลิสา พี่น่ะมีคนที่พี่รักอยู่แล้ว "
" เหรอคะ แย่จัง "

ปึ๊บๆ ๆ ' มีเสียงเตือนข้อความเข้าที่มือถือของพิษณุ ทันทีที่เขาเปิดเครื่อง
เขารีบกดดูทันที ข้อความบอกว่า มีเมลของคนที่เขารอเข้ามาที่เมลของเขา
เขายิ้มดีใจ รีบเปิดเมลจากมือถือของเขาทันที

" ส่งมาเมื่อไหร่นะ " พิษณุยิ้มกับตัวเองพร้อมกับกดเข้าเวปผ่านมือถือไปด้วย

ถึง ...พี่พิซ(ซ่า)

ตอนนี้ฟ้าเรียนจบแล้วนะ และกำลังพักสมอง ต่อไปต้องเจอกับโลกความจริงแบบที่พี่เคยบอกแล้ว
ฟ้าหวังว่าในวันที่ฟ้าต้องเดินทาง จะยังมีพี่เป็นเพื่อนร่วมทางไปจนถึงที่หมายนะ

ดูแลตัวเองด้วย
ฟ้าใส

" เรียนจบแล้วเหรอ ไวจังนะ " พิษณุอ่านจบแล้วก็พิมพ์ข้อความตอบทันที

ถึง...ฟ้าใส

ผมดีใจนะที่ฟ้าคิดถึงผมจะให้เดินทางไปด้วยกัน ผมจะอยู่ตรงนี้เสมอ

เทคแคร์นะครับ
P' PiZ

ย้อนไปเมื่อ 4 ปีก่อน พิษณุยังเรียนอยู่ที่อังกฤษ ระหว่างวันว่างเขาออนไลน์เพื่อหาเพื่อนคุย
และได้เจอกับสาวไทย ที่ชื่อฟ้าใส เธอบอกว่ากำลังเรียนอยู่ระดับมหาวิทยาลัย
พิษณุเคยให้เมลไว้ แต่ฟ้าใสก็รอจากนั้นกว่า 2 เดือน ถึงเมลมาหา
เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเธอต้องรอนานขนาดนั้น แต่ก็ไม่คิดมากอะไร
การได้พูดคุยกับคนที่ไม่ได้เจอกันก็ดีเหมือนกันนะ เพราะมันได้เปิดใจเปิดตัวตนของเรามากกว่า

พิษณุเรียนจบกลับมาทำงานได้ 2 ปี เขากลายเป็นหนุ่มเนื้อหอมที่มีสาวๆมาติดพันตลอด
และหนึ่งในนั้นก็เป็นนันธิยา สาวสวยเพียบพร้อม ที่ดูจะสนิทกับเขามากที่สุด

มีเอกสารงานกองเต็มโต๊ะทำงาน พิษณุหลับตาพิงพนักเก้าอี้เพียงชั่วครู่ ไม่รู้ว่ามีคนเข้ามาในห้อง
นันธิยา ค่อยๆย่องเข้ามาและนั่งลงที่ขอบเก้าอี้ที่พิษณุนั่งอยู่ จะก้มลงไปหอมแก้มแต่เขาตกใจตื่นขึ้นมาก่อน

" นัน... มาทำอะไรครับ "
" ก็..มาหาณุสิคะ ถามได้ " เธอตอบทั้งๆที่ยังนั่งอยู่แบบนั้น
" แล้วมีอะไรหรือป่าวครับ ถึงมาหาผมได้ "
" ก็นันคิดถึงณุนี่คะ "
" เอ่อ...คือ..ผมจะทำงานนะครับ เย็นนี้เจอกันได้ไหม "
" นันรอที่นี่ได้ไหมคะ "
" อย่าเลยครับ ผมไม่รู้จะเลิกเมื่อไหร่ คุณกลับก่อนนะ เดี๋ยวผมโทรไปหา "
" อ่ะ.." เธอนิ่งเงียบอึ้งไปไม่ยอมตอบ
พิษณุเลยหอมแก้มเธอเบาๆ แล้วอ้อนขอร้อง " นะครับ "
เธอหันมายิ้มให้ " ก็ได้ค่ะ งั้นนันกลับก่อน "
" ครับ "
คราวนี้เธอยอมลุกจากเก้าอี้ของเขา และเดินออกไป
พิษณุถอนใจโล่งอก ที่จะได้ทำงานต่อสักที

...................
ค่ำคืนนั้นพิษณุตกลงไปนั่งฟังเพลงเบาๆกับนันธิยา ในผับหรูแห่งหนึ่ง
เขาและเธอนั่งอยู่ที่โซฟาด้านเดียวกัน
" ณุ ดื่มหน่อยนะคะ " นันธิยาส่งแก้วเหล้าให้พิษณุ เขายิ้มและรับไว้
" ผมคงไม่ดื่มเยอะนะครับ พรุ่งนี้ต้องทำงานอีกเยอะเลย "
" ณุ กลัวเมาด้วยเหรอ ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวนันดูแลคุณเอง "
" คุณนี่นะจะดูแลผม ผมว่าคุณจะเมาก่อนผมล่ะมั้ง "
" งั้นคุณก็ดูแลนันสิคะ " นันธิยา กระเถิบมาใกล้ จนกลายเป็นนั่งเบียดกันทั้งๆที่ยังเหลือที่อีกมาก
พอจะพูดอะไรต่อ มือถือของพิษณุก็ดังขึ้น ทำให้เธอหงุดหงิด
' ตื๊ด ๆๆ '
" ว่าไงยายลิสา "
" เมื่อไหร่พี่ณุ จะกลับอ่ะ "
" นี่เราเป็นน้องสาว หรือแม่พี่กันแน่นี่ ฮะ "
" ก็ลิสาคิดถึงนี่ "
" พี่นั่งคุยกับเพื่อนอยู่ เรานอนไปก่อนเถอะ "
" เหรอ งั้นลิสาไม่รอนะ ว่าแต่พี่ณุไปกับสาวทีไหนอ่ะ "
" อย่ารู้เลย "
" ใช่พี่พัดป่าว "
" เฮ้ย..อย่าพูดชื่อนี้ได้มะ ฟังแล้วหมดสนุกเลย "
" ฮ่าๆ ก็ได้ งั้นพี่ณุอย่ากลับดึกนักนะ "
" จ้าแม่ ...."
พิษณุมองมือถือแล้วก็ยิ้มให้เหมือนยิ้มให้น้องสาว " เฮ้อ..."
พอพิษณุวางสายแล้วก็หันมายิ้มกับนันธิยา เธอดึงมือให้เขามาโอบไหล่
แล้วหยิบขนมมาป้อนให้พิษณุเป็นการเอาใจ
" ทานนะคะ "
" ขอบคุณครับ " เขารับแล้วยิ้มให้เธอ
แต่เขาก็พลันมองเห็นเงาของใครสักคนกำลังเดินเข้ามาเลือกที่นั่งผ่านทางกระจก
พิษณุรู้สึกคุ้นตาก็เลยหันไปมอง " มาถึงนี่..เลยเหรอ มาได้ไง "
เขามองเห็นพัดชา แต่งตัวค่อนข้างเรียบร้อยมาก เข้ามาในร้านด้วย
" ใครคะ ณุ "
" อ่อ..เพื่อนผมน่ะครับ นั่นไง " เขาชี้ไปทางพัด ที่มากับผู้ชายที่เขาไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนหรือแฟน
พัดกำลังจะเดินผ่านโต๊ะของพิษณุไป แต่เขาก็แกล้งส่งเสียงเรียกไว้
" ฮะแฮ่ม แฮ่มๆ " พัดได้ยินก็หยุดหันมามอง เห็นพิษณุกำลังกอดนันธิยาอยู่ ก็ไม่พูดอะไร
จะหันหลังและเดินต่อ
" จะรีบไปไหนครับ " พอพิษณุพูด พัดก็หันมามองทันที
" แล้วคุณเกี่ยวอะไรคะ "
" นั่นใครครับเพื่อน หรือแฟน "
" ฉันคงไม่ต้องตอบคุณมั้งคะ "
" ผมก็ถามไปงั้น ตามประสาคนรู้จัก คุณอยากจะไปไหนก็ไปสิ " พิษณุยักคิ้วให้ซะงั้น
" เฮ้อ... เจอได้ไงนี่ ซวยชะมัด " พัดชาหันไปบ่นเบาๆ
" อะไรนะครับ " พิษณุถาม
" ไม่มีอะไร ไปกันเถอะว่าน " เธอดึงแขนเพื่อนเข้าไปด้านในทันที
พิษณุมองตามไปแล้วก็หันมาจิบเหล้าต่อ
" ใครกันคะ " นันธิยา ถามขึ้นหลังจากเงียบไปนาน
" อนาคตเจ้าสาวผมน่ะ "
" ห๊า ! อะไรนะคะ ทำไมนันไม่เห็นรู้เรื่องมาก่อนเลย
แล้ว ณุ จะแต่งงานกับยายป้านั่นนี่นะ ไม่จริงใช่มั้ยคะ "
" ผมก็ไม่อยากให้จริงหรอกครับ แต่ทำไงได้ล่ะ ก็พ่อแม่ผมต้องการอย่างนั้น "
" ให้นันช่วยคุณมั้ยล่ะ "
" นันช่วยผมได้เหรอ "
" ได้สิคะ "
" ดี...ผมไม่อยากแต่งงานกับยายนั่นนักหรอก "
" เชื่อมือนันได้เลย "
พิษณุหันมายิ้มพอใจกับนันธิยา