ตอนที่ 1
พี่ชายที่แสนดี

ที่บ้านของบอย
' กริ่งง !! ' เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น บอยค่อยๆเอื้อมมือ ไปควานหานาฬิกาต้นเหตุจนเจอ แล้วกดให้หยุด ก่อนจะมุดเข้าผ้าห่มนอนหลับต่อ
' กริ่งง !! ' เสียงนาฬิกาปลุกอีกอันดังขึ้น บอยควานหาจนเจอ กดปิด แล้วมุดเข้าผ้าห่มต่อ
วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนของบอย บอยเพิ่งได้ตื่นเช้าวันแรกหลังจากพักมานาน ก็คงต้องปรับสภาพกันหน่อย
บอยยังไม่ยอมตื่นง่ายๆ ( ขออีกหน่อยน่า ปลุกกันจริงๆ )

" พี่บอย !! " เสียงเรียกกังวาลเข้าไปในหู จนบอยต้องสะดุ้ง
" เฮ้ย ! ยัยกุ๊กไก่ เข้ามาได้ไง " บอย เงยหน้ามองคนปลุก
กุ๊กไก่ กับบอยสนิทกันเล่นกันมาตั้งแต่เล็ก เนื่องจากบ้านใกล้กัน
ทำให้ครอบครัวของทั้งสองคนรู้จักกัน บางทีพ่อแม่ของกุ๊กไก่ไม่อยู่
ก็มาฝากกุ๊กไก่ไว้กับครอบครัวของบอย
" ก็เดินเข้ามาน่ะสิ ตื่นๆๆๆ " กุ๊กไก่พูดไปก็ดึงผ้าห่มของบอยไป
" เดี๋ยวสิ ขออีกหน่อยนะ "
" สายแล้วนะ ลุกเลย "
" ก็ได้ๆ แล้วเราแต่งตัวอะไรนี่ " บอยลุกนั่งมองกุ๊กในชุดนักศึกษา
ในหัวของบอยยังเห็นกุ๊กเป็นเด็กนักเรียนม.ปลาย อยู่เลย
" พี่บอยอ่ะ ลืมแล้วหรอว่าสัญญาอะไรกับกุ๊กไว้ "
" เออใช่ ไม่ลืม เรารอก่อนนะ เดี๋ยวพี่อาบน้ำแต่งตัวก่อน "
" ค่ะ เร็วๆนะ "
" ครับผม " บอยลุกเดินไปห้องน้ำ ส่วนกุ๊กก็ลงไปรอข้างล่าง

บอยออกมาจากห้องน้ำก็แต่งตัว เซ็ตผมนานเกือบชั่วโมง
กว่าจะลงมาได้ ก็ทำเอากุ๊กรอจนหลับไปที่โซฟาหน้าทีวี
" ไปได้แล้ว " บอยดึงมือกุ๊กให้ลุกตาม ลากไปหน้าบ้าน
" เค้ารอมาตั้งนาน มาถึงก็มาทำเป็นรีบนะ อะไรนี่ "
" เถอะน่าอย่าบ่น เดี๋ยวสายนะ "
กุ๊กเดินตามบอย เพื่อรอรถเมล์ไปมหาวิทยาลัย
" มาแล้วค่ะ พี่บอย " กุ๊กยิ้มดีใจชี้ไปที่รถเมล์ที่ตรงไปมหาวิทยาลัย
" ไปกันเถอะ " บอยพากุ๊กขึ้นรถเมล์ แล้วพากันไปนั่งเก้าอี้คู่ที่ว่างอยู่

รถเมล์แล่นผ่านเขตเมืองก็ติดกันเป็นทิวแถว
กุ๊กมองวิวนอกรถไปอย่างอารมณ์ดี บอยมองไปทั่วๆแล้วก็มาหยุดที่กุ๊ก
( ใส่ชุดนักศึกษาแบบนี้ก็ดูโตขึ้นมากเลยนะ แต่ก็ยังน่าห่วงอยู่ดี ) บอยยิ้มมองกุ๊กจนกุ๊กหันมาเจอ
" ยิ้มอะไรพี่บอย "
" ไม่บอก ฮ่าๆ "
" ไม่อยากรู้ก็ได้ "
" ฮ่าๆๆ " บอยขำกับอาการอยากรู้ของกุ๊ก แล้วมองไปข้างหน้า
กุ๊กมองบอยอย่าชื่นชม บอยเหมือนฮีโร่ของกุ๊กมาตลอด
และแน่นอนที่กุ๊กเลือกเรียนสายบริหาร เช่นเดียวกับบอย
ตั้งใจเดินตามทางของบอย ทั้งเรื่องการดำเนินชีวิต การศึกษา
โดยเลือกคณะเดียวกับบอย ไว้ในอันดับต้นๆ และก็สอบติดสมใจ
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก และบอยสัญญาจะไปส่งกุ๊กที่คณะ
ผ่านมาหลายปี บอยเป็นทั้งพี่ที่ปรึกษาที่ดีของกุ๊กในทุกๆเรื่อง
กุ๊กติดบอยมาก ส่วนบอยก็มีความสุขทีได้อยู่กับกุ๊กไก่ ทำให้บอยยินดีที่จะดูแลกุ๊กไก่ด้วยความเต็มใจ
( กุ๊กอยากอยู่กับพี่บอย มีพี่บอยเป็นที่ปรึกษาไปตลอด ) กุ๊กยิ้มมองบอยจนบอยหันมา
" มองพี่ทำไม "
" พี่บอยต้องไปส่งกุ๊กถึงห้องเรียนนะ "
" นี่ เราเรียนมหาวิทยาลัยแล้วนะ จะให้พี่ไปส่งถึงห้องเรียนได้ไง ไม่อายเค้าหรอ "
" ไม่อายหรอกนะ นะ แต่ถ้าพี่บอยไม่ไป กุ๊กจะโกรธด้วย "
" คร้าบบ " บอยกับกุ๊กยิ้มให้กันอย่างมีความสุข

ที่ใต้ตึกคณะ
ว่านนั่งอยู่พร้อมด้วยกีตาร์ตัวโปรด พลิกหนังสือเพลงข้างหน้าหาเพลงเล่นรอการเรียนวันแรก
" นั่งด้วยได้ไหมคะ "
" อ่อ ครับ "
" ชั้นชื่อ พัดชา นายล่ะ "
" ว่าน " ว่านตอบสั้นๆแล้วก็ก้มหน้าก้มตาหาเพลงต่อ
" นี่นายว่าน "
" มีอะไร " ว่านตอบทั้งๆที่ไม่เงยมามองหน้า
" ไม่มี " พัดลุกออกจากโต๊ะ มามองว่านห่างๆ
( ตาบ้านี่ เก็กชะมัด ถามคำตอบคำบ้าจริง )
ว่านเป็นเพื่อนคนแรกที่พัดชาเจอในวันแรกของการเข้าเรียนปีที่ 1 ในมหาวิทยาลัย
( ถึงจะดูพูดน้อยไปหน่อย แต่ก็ดูน่าคบเหมือนกันนะ )
" พัดชา " เพื่อนของพัดแตะบ่าเรียกพัดจากด้านหลัง
" เอ้ย ยัยนิด มาไงนี่ เธอก็ไปคณะเธอสิ "
" ไปมาแล้ว ไม่เจอเด็ดๆเลยอ่ะ "
" อะไรของเธอฮะ เด็ดๆ "
" ก็หนุ่มๆหล่อๆไง แหม เราก็อยากดูอะไรที่ทำให้สบายตาสบายใจบ้าง "
" หรอ ย่ะ "
" เอ้ยๆๆ นั่นๆๆ ใครน่ะ " นิดชี้ไปที่ว่าน ที่กำลังเล่นกีตาร์ร้องเพลงอยู่คนเดียว
" นายว่าน เพื่อนใหม่ชั้นเอง "
" หล่อว่ะ ชั้นชอบ "
" โห มันจะมากไปแล้ว เห็นแปปเดียวเอง "
" ฮ่าๆ ทำไมล่ะ "
' ตื๊ดๆ ' มือถือของนิดดังขึ้น
" ใครโทรมานี่ อดรู้จักนายว่านเลย " นิดทำหงุดหงิดหยิบมือถือขึ้นมารับสาย
" ฮัลโหล ใครอ่ะนี่ ห๊าว่าไงนะ อาจารย์ที่ปรึกษาให้มาตามชั้นหรอ ได้ๆ
เออ แปปนะ ชั้นลาเพื่อนก่อน แล้วเจอกัน โอเคๆ "
นิดวางสายแล้วหันมาทางพัดชา " พัด เราต้องไปแล้วนะ "
" เออ ไปเหอะ "
" อ่อ ฝากดูแลนายว่านด้วย ฮ่าๆ "
" ย่ะ แม่คนชอบหนุ่มหล่อ "
" ฮ่าๆๆ ชั้นไปก่อนละ "
พัดโบกมือลานิดที่หน้าตึกไป ก็ขำไป " ยัยบ๊องนี่ จริงๆเลย "

พัดมองส่งนิดจนพ้นคณะ กำลังจะหันกลับเข้าใต้ตึก
แต่เหมือนมีบางอย่างทำให้พัดต้องหันกลับไปมองที่ทางเดินเข้าตึกอีก
บอยกำลังเดินเข้ามาพร้อมกุ๊กไก่ บอยจูงมือกุ๊กไก่เข้ามา สองคนยิ้มร่าอย่างมีความสุข
" โห มาส่งแฟนหรอนั่น จูงมือกันซะด้วย กลัวไม่รู้รึไง "
พัดรู้สึกหมั่นไส้บอยขึ้นมา ไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกเจอ
พัดหันกลับเดินเข้าตึกไปนั่งที่เดิมตรงข้ามว่าน
" ไงล่ะ " ว่านถามทั้งที่ก้มหน้า
" นี่ว่าน เรามาร้องเพลงด้วยกันนะ "
" พัดก็ชอบหรอ "
" ใช่สิ เราชอบร้องเพลงมากเลย "
" ก็ดี นานๆเราจะเจอคนที่คุยเรื่องเดียวกันสักที "
( ชั้นจะคบกับนาย ให้เพื่อนชั้นได้อึ้ง คอยดู ) พัดคิดในใจอย่างมาดมั่น
" ว่าน "
" อือ เพลงไรล่ะ "
" เพลงนี้แหละ " พัดชี้ไปที่เพลงในหนังสือเดอะกีตาร์

บอยกำลังพากุ๊กเข้ามาใต้คณะ มาถึงก็เจอกับว่าน พัดที่ร้องเพลงกันอยู่

' ...ที่ตรงนี้จะมีฉันหากเธอต้องการ....และในวันนี้เธอคงไม่เสียใจ ไม่เสียใจ ' ว่านเล่นกีตาร์ ร้องเพลงไปพร้อมกับพัด ดูสองคนเข้ากันได้ดี

ว่านเหลือบมองเห็นมือบอยที่จูงกุ๊กอยู่ ก็ค่อยๆเงยขึ้นไปเจอหน้าบอย
บอยยักคิ้วให้ว่าน ทำหน้าไม่สนใจเท่าไหร่ " กุ๊ก พี่ต้องอยู่เป็นเพื่อนมั้ย "
" อยู่สิคะ พี่บอยสัญญาแล้วนะ " กุ๊กหันไปยิ้มกับบอย พากันไปนั่งโต๊ะใกล้ๆ
ว่านหันไปมองรู้สึกหมั่นไส้คู่รักตรงหน้า แต่ก็รู้สึกถูกชะตากับกุ๊กตั้งแต่แรกเห็น


' ...เธอสวย ทุกนาทีที่เคยสัมผัส รู้ทันทีว่าเธอคือคนพิเศษ ที่ชั้นรอมานาน 'อยู่ๆว่านก็ร้องขึ้นมา เพราะเห็นกุ๊ก
" ขอบใจนะว่าน "
" อะไรพัด "
" ขอบใจที่ชมเราไง "
" หึหึ " ว่านมองพัดหน้าตาไร้อารมณ์
" เธอๆ " พัดเรียกข้ามไปถึงโต๊ะที่บอยนั่งกับกุ๊ก
" เราหรอ " กุ๊กหันมายิ้มกับพัด
" ใช่ๆ เธอเรียนคณะนี้หรอ ปีหนึ่งเหมือนเรารึป่าว "
" ค่ะ เราชื่อกุ๊กไก่นะ "
" เราชื่อพัด แล้วนี่ ว่าน เราเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกันนะ " พัดแนะนำไป ว่านก็หันมายิ้มนิดหน่อย แล้วหันกลับ
" ดีใจที่ได้รู้จักจ๊ะ พัด ว่าน แล้วนี่ พี่บอย เป็นรุ่นพี่คณะ ปีสี่ ของพวกเรานะ "
" สวัสดีค่ะพี่บอย "
" สวัสดีครับ น้องๆทุกคน " บอยยิ้มให้พัดและว่าน แต่พัดก็ไม่ชอบบอยอยู่ดี




" กุ๊กไก่ " บอยหันกลับมาคุยกับกุ๊ก
" ค่ะ "
" เราอยู่ได้ไหม "
" พี่บอยจะไปไหนคะ "
" ไปห้องสมุดหน่อย "
" งั้นกุ๊กไปด้วยสิคะ "
" เรามีเรียนไม่ใช่หรอ "
" แต่..." บอยไม่ฟังแต่จูงกุ๊กมาส่งที่โต๊ะที่ว่าน พัด นั่งด้วยกัน
" ฝากกุ๊กด้วยนะครับ "
" ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ" พัดมองหน้าบอยนึกหมั่นไส้ (ห่วงกันจริงๆ)
" พี่บอย.." กุ๊กไม่ยอมดึงมือบอยไว้
" โตแล้วนะ เราน่ะ " บอยลูบหัวกุ๊กเบาๆ " แล้วเดี๋ยวตอนเย็นพี่มารับ "
" ก็ได้ค่ะ " กุ๊กมองบอยงอนๆ แล้วนั่งลงข้างพัด

" สวัสดีครับ ผมว่าน " ว่านหยุดสนใจเพลงตรงหน้าหันมาทักกุ๊ก
" ค่ะ " กุ๊กตอบไปงั้น แล้วชะเง้อมองบอยที่เดินไกลออกไป
ว่านหันไปมองทางเดียวกับกุ๊ก " อยากไปหรอครับ "
" ป่าวค่ะ "
" กุ๊กไก่ " พัดเรียก
กุ๊กหันไปยิ้มให้ " ว่าไงจ๊ะ "
" เดี๋ยวเรานั่งด้วยกันนะ "
" ค่ะ "

........
กุ๊กนั่งอยู่คนเดียวในห้องเรียน ว่านมาถึงก็นั่งลงข้างๆ
ทั้งๆที่ไม่ชอบนั่งด้านหน้าห้องเท่าไหร่
" ว่าน " กุ๊กหันมาเจอก็ยิ้มให้
" ดีครับ กุ๊กมานานแล้วหรอ "
" ถึงก่อนว่านไม่นานหรอกจ๊ะ " กุ๊กชะเง้อหามองไปนอกห้อง ทำให้ว่านต้องหันไปมองตาม
" หาใครหรอ "
" ก็..พัดชา ไม่มากับว่านหรอ "
" ไปห้องน้ำน่ะ "
" อ๋อ..."
" กุ๊กซ์ "
" อะไรน่ะว่าน ทำไมต้อง กุ๊กซ์ ด้วยล่ะ "
" ก็ว่านไม่อยากเหมือนใครนี่ "
" หรอจ๊ะ แล้ว กุ๊กซ์ นี่ ยังไงกันคะ "
" ก็กุ๊กไก่ อลิสสา นามสกุล ซิม เอามามิ๊กซ์กัน ก็เลยเป็น กุ๊กซ์ "
" ฮ่าๆๆ เข้าใจคิดนะ ก็ดีค่ะ กุ๊กชอบ "
" ฮะ กุ๊กซ์ กุ๊กซ์ ฮ่าๆๆ " ว่าน หัวเราะชอบใจ

" คุยอะไรกันคะ " พัดเดินเข้ามาหาทั้งสองคน
" ก็ว่านตั้งชื่อเราใหม่น่ะพัด "
" ชื่อใหม่ ? อะไรหรอ "
" ฮ่าๆๆ ถามว่านสิ น่ารักดี เราชอบนะ "
" อะไรหรอว่าน "
" ไม่บอก "
" อ้าว ... ว่าแต่ทำไมว่านมานั่งนี่ล่ะ ไปนั่งกับเราสิ " พัดชี้ไปหลังห้อง
" พัดไปก่อนสิ เราจะนั่งเป็นเพื่อนกุ๊กซ์ก่อน "
" ก็ได้ย่ะ ตามมานะ "
" อือ "
พัดเดินไปแล้ว แต่ว่านยังไม่ยอมลุก
" กุ๊กซ์ อ่านไรครับ " ว่านมองกุ๊กที่ก้มอ่านหนังสือตรงหน้า
" นิยายค่ะ กุ๊กอ่านแล้วอยากเป็นนางเอก " กุ๊กหันมายิ้มให้ว่าน
" แล้วใครเป็นพระเอกล่ะ "
" ก็ต้องพี่บอยอยู่แล้ว "
( พี่บอยอีกแล้ว อะไรๆก็พี่บอย ) ว่านหน้าตึงขึ้นมาทันที
" งั้น ว่านไปก่อนนะ "
" ค่ะ " กุ๊กก้มหน้าอ่านนิยายต่อไป ไม่หันไปมองว่านที่เดินไปด้วยอาการหงุดหงิด

หมดเวลาเรียน กุ๊กรีบเก็บของ ออกนอกห้องจนว่านมองแทบไม่ทัน
พอหันไปอีกที กุ๊กก็หายไปแล้ว " ไปไหนนะ " ว่านพึมพำคนเดียว จนพัดถาม
" ใครน่ะ ไปไหน " พัดอยากรู้ไปซะทุกเรื่อง จนว่านขี้เกียจตอบ
" พัด มาร้องเพลงกันดีกว่า "
" ก็ดีจ๊ะ " พัดรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้ร้องเพลง เช่นเดียวกับว่าน

ว่านร้องเพลงไปแต่ไร้อารมณ์ใจลอยไปไกล จนพัดต้องเรียกสติกลับมา
( ไปไหนของเค้านะ หรือไปหาพี่บอย เมื่อไหร่ปาท่องโก๋คู่นี้จะแยกกันซักทีนี่ )
" ว่าน ๆ " พัดโบกมือตรงหน้าว่าน เรียกสติว่านกลับมา
" ห๊า ว่าไง "
" ใจลอยไปไหนล่ะ "
" เดี๋ยวมานะพัด " ว่านลุกทันที " ไปแคนทีนแปป "
" ซื้อน้ำมาฝากเราด้วยนะ "
" ได้ รอ นี่แหละ "

.........
ที่ แคนทีน
ว่านเดินไปเจอกับกุ๊กไก่ที่กำลังยืนลังเลอยู่หน้าร้านอาหาร จดๆจ้องๆอยู่นาน
" กุ๊กซ์ "
" ว่าน มาไง พัดล่ะ "
" พัดอยู่ที่ห้องเรียนโน่น เรามาหาน้ำดื่มน่ะ ไปนั่งด้วยกันมั้ย " ว่านชวนทันที
" อ่อ ค่ะ " กุ๊กยังชะเง้อมองรายการน้ำดื่มอยู่
" กุ๊กซ์ อยากดื่มอะไรน่ะ "
" ก็กำลังดูอ่ะคะ แตงโมปั่น ก็ดีนะ "
" งั้นกุ๊กซ์ไปรอว่านข้างบนก่อนนะ " ว่านชี้ไปที่โต๊ะอาหารด้านบน
" ทำไมล่ะ "
" เหอะน่า เดี๋ยวว่านเอาน้ำไปให้นะครับ "
" แต่..."
" กุ๊กซ์ไม่ไว้ใจว่านหรอ "
" ไม่ใช่อย่างนั้น ก็ได้ค่ะ หัวไม่ล้านใจน้อยทำไมคะนี่ ฮ่าๆ "
" ไม่ได้ใจน้อยนะ "
" ค่ะๆ งั้นกุ๊กไปรอด้านบน "
" ครับผม " ว่านยิ้มให้กุ๊ก แล้วหันไปสั่งแตงโมปั่น 2 แก้ว

ว่านเดินถือน้ำแตงโมปั่นตั้งใจจะไปให้กุ๊ก
" ว่าน อยู่นี่เองหรอ " เสียงพัดเรียกทำให้ว่านต้องหยุดก่อนก้าวขึ้นบันได
" พัด มาถึงนี่เลย ไหนบอกจะรออยู่ห้องเรียนไง "
" ก็ว่านหายมานานน่ะ ก็เลยมาตาม "
" นานที่ไหนกันล่ะ "
" แล้วนี่ น้ำแตงโมปั่นหรอ "
" อือใช่ "
" รู้ใจนี่ เราชอบ ให้เราใช่มะ ขอบใจนะ " พัดจะดึงแก้วออกจากมือว่าน แต่ว่านไม่ยอม
" ไม่ใช่ของพัด "
" อ้าว "
" ของกุ๊กซ์ "
" โห...ซึ้ง "
" ไหนบอกมาซื้อน้ำให้เราไง "
" ก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่ซื้อให้นี่ เฮ้ยพัด อย่ามัวชวนคุยสิ กุ๊กซ์รออยู่ "
ว่านรีบเดินผ่านพัดไปหากุ๊กทันที โดยพัดชาเดินตามมาติดๆ
( อะไรนี่ แอบมาหากุ๊กได้ไง นัดกันตอนไหน )
พัดแปลกใจ เพราะว่านถือว่าสนิทที่สุด ไม่เคยคาดสายตาเธออยู่แล้ว
ทั้งเวลาเรียนและพัก ว่านจะอยู่กับพัดชาเสมอ จนใครๆคิดว่าเป็นแฟนกัน
แต่ว่านไม่เคยแสดงออกว่าชอบพัดชาเลย คงวางพัดชาไว้ในฐานะเพื่อนสนิท
เพราะคุยกันถูกคอในเรื่องเดียวกันหลายเรื่อง รวมทั้งเป็นเพื่อนที่ดีที่ชอบร้องเพลงเหมือนกันด้วย


ส่วนพัดชา ชอบที่จะอยู่กับว่าน ถึงแม้ว่านจะพูดน้อยไปหน่อย
ว่านก็จริงใจดี เมื่อก่อนพัดเคยตั้งสเป็กไว้ว่า อยากจะได้หนุ่มหน้าตาดี สูงๆขายาว ไว้เป็นแฟน
มันก็คล้ายๆกับนายว่านเลยนะ ได้มาคบกับว่านแบบค่อยๆศึกษากันไป บางทีอาจจะรักกันจริงๆขึ้นมาก็ได้นะ
แถมยังได้ควงไปอวดยัยนิด เพื่อนเก่าที่โรงเรียนตอนม.ปลาย อีกด้วย เท่ไม่เบาเลย ใช่มั้ยล่ะ
แต่พอคบกันไปนานๆเข้าจะออกสนิทแบบเพื่อนมากกว่าจะพัฒนาเป็นแฟนน่ะสิ
( เฮ้อ..แย่จัง สงสัยเราต้องลดสเป็กลงบ้างแล้วล่ะ ) พัดชามองว่านจากด้านหลัง
" ว่าน .."
" ว่าไง "
" เดี๋ยวเราตามไปนะ ไปหาน้ำดื่มเองก็ได้ "
" เฮ้ย ใจเย็น เราไม่ได้ลืมนะ "
" เออ ไม่ต้องพูดละ เราไปเองได้ นั่งตรงนั้นใช่มะ " พัดชี้ไปตรงที่กุ๊กนั่งอยู่
ว่านพยักหน้าแทนคำตอบ " เดี๋ยวมา ...." แล้วพัดก็รีบวิ่งลงไปหาน้ำดื่มเอง
" เจอสาวถูกใจแล้วลืมเพื่อน คอยดูเถ๊อะ แฟนเค้ามาแล้วจะจ๋อย " พัดเดินห่างออกมา ก็บ่นๆอยู่คนเดียว
ไม่ทันขาดคำพัดก็เห็นบอยเดินมาแต่ไกล กำลังจะก้าวขึ้นไปที่โต๊ะอาหาร แต่บอยมองไม่เห็นพัด เพราะพัดออกอีกประตู
" อายุยืนจริงจริ๊ง " พัดมองบอยก็ยังไม่หายหมั่นไส้
เดือนกว่าๆที่พัด ว่าน กุ๊ก ได้มาเจอะเจอกัน เรียนด้วยกัน และได้รู้จักบอยในฐานะรุ่นพี่
น้อยครั้งที่พัดจะได้พูดคุยกับบอยนานๆ นอกจากธุระสำคัญจริงๆ
ความรู้สึกที่ไม่ชอบขี้หน้ายังไง ก็เลยไม่ลดลงซักที กับภาพที่พัดเห็นจนชิน
ที่บอยมารับ-ส่ง กุ๊ก เดินไปกับกุ๊ก จนกุ๊กที่ตอนแรกยังคบอยู่กับพัด ว่าน
ก็แยกตัว มาเรียน กลับบ้านตรงเวลาไม่ค่อยคบหากัน ความสนิทที่คิดว่าจะพอกพูนเวลานี้ก็เลยหยุดอยู่กับที่

...........
" กุ๊กซ์ครับ " ว่านยิ้ม เรียกกุ๊กที่กำลังดื่มน้ำไป อ่านนิยายไป
" คะ "
" กุ๊กซ์มากับใครรึป่าว "
" ว่านหมายถึงใครอ่ะคะ "
" ก็..." ว่านกำลังจะตอบแต่ก็ไม่ทัน เพราะบอยมาถึงก็แย่งตอบก่อน
" หมายถึงพี่น่ะสิ " เสียงบอย ตอบมา จากข้างหลังว่าน
" อ้าวพี่บอย มาไง " ว่านรู้สึกเซ็งนิดๆที่บอย มาขัดจังหวะซะงั้น
" นายมายุ่งกะน้องชั้นทำไม แฟนนายไปไหนล่ะ " บอยทำเป็นหวงกุ๊ก พูดแล้วนั่งลงข้างๆกุ๊กทันที
" พี่บอย ทำไมเพิ่งมาคะ กุ๊กรอตั้งนานน่ะ " กุ๊กหันไปยิ้มให้บอย
" พี่เพิ่งออกจากห้องแล็บมาได้ตะกี๊ แล้วก็รีบมานี่แหละจ๊ะ "
" เดี๋ยวครับๆ พี่บอย แฟนผม ? " ว่านทำเป็นงง " ใครกันครับ "
" ก็ยัยพัดไง ไม่มาด้วยหรอ แค่นี้ทำหน้าซะยุ่งเลย "
" พัดไม่ใช่แฟนพ้มมม แล้วผมก็ไม่ใช่ อิน-จัน กะพัดนะพี่ คนละคนกันคร้าบบบบ "
"ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิวะ ปฏิเสธลั่นเลยนะ แต่ไม่ทันแล้วว่ะ "
" อะไรครับ " ว่านหันหลังมองตามบอยที่ชะเง้อมองไปตรงประตูทางเข้า
" แฟนนายมาตามโน่นแล้ว " บอยพูดแล้วชี้มือไปที่พัด ที่กำลังเดินเข้ามา

" หวัดดีค่ะ พี่บอย กุ๊ก ... อยู่กันครบเลยนะ "
" ครบอะไรพัด " ว่านหันไปถาม
" พัดคงหมายถึง ครบขา ตีดัมมี่ได้เลยใช่มะ ฮ่าๆ " บอยเสริม
" โห..แป้ก แต่บ่าย " ว่านแซว
" ยังมีมุขแป้กแบบนี้อยู่อีกหรอนี่ " พัดทำหน้าอ่อนใจ ก่อนนั่งลงข้างว่าน

" ไหนกุ๊ก ดื่มน้ำอะไร ดูดิ๊ "
" ดะ เดี๋ยวคะ " กุ๊กจะห้ามบอย แต่ก็ไม่ทันแล้ว บอยแย่งแก้วมาแล้วดูดลงไปเต็มๆ
" โหย แตงโมนี่ ! " บอยต้องกล้ำกลืนให้ลงคอ เพราะเข้าปากไปแล้ว จะคายกลางวงก็น่าเกลียด
บอยรีบดื่มน้ำเปล่า จากขวดที่พัดถือมา โดยรีบดึงจากมือพัด ไม่ได้ขอก่อน
( อ้าว..ตาบ้านี่ เอาน้ำไปเฉยเลย ) พัดรู้สึกเคืองนิดๆ แต่ก็ไม่ทันแล้ว บอยดึงน้ำไปแล้ว
" ขอโทษนะพัด " บอยพูดหลังจากดื่มน้ำเปล่าไปอึกใหญ่ " เดี๋ยวพี่ลงไปซื้อคืนให้นะครับ "
" ค่ะ ไม่เป็นไร " ( อี๊...ตาบ้า ชั้นไม่ได้อยากได้น้ำเปล่าหรอกย่ะ เบื่อคนไม่มีมารยาทมากกว่า เซ็ง ) พัดทำหน้าเบื่อแต่บอยไม่เห็น
" ก็จะบอก แต่ไม่ทัน " กุ๊กบอก
" ทำไมเราดื่มน้ำแตงโมนี่ "
" ก็นานๆที พี่บอยก็ไม่ถามอ่ะ "
" ใครจะไปรู้ล่ะ "
" พี่บอยมีปัญหาอะไรกับน้ำแตงโมหรอครับ "
" ไม่มีหรอก แต่พี่ไม่ชอบกลิ่นน่ะ เหมือนบางคนที่แพ้กลิ่นทุเรียนนั่นแหละ "
( คนบ้าอะไร กลัวแตงโม กล้ามก็ใหญ่ ใจ....) พัดมองบอยหย่นจมูกใส่
" เอ่อ พัด "
" คะ "
" เดี๋ยวพี่ลงไปซื้อน้ำให้นะครับ รอแปปนะ "
" ไม่ต้องหรอกครับพี่บอย เดี๋ยวผมกับพัดจะไปแล้วล่ะ "
" ไม่ได้ พี่รู้สึกผิดน่ะ "
" รู้ตัวด้วย " พัดเผลอคิดดัง
" อะไรนะครับ " บอยมองหน้าพัดแล้วถาม
" อ่อ พัดหมายถึงว่า พี่บอยเป็นคนดีจังที่จะไปซื้อคืนด้วย "
" นึกว่าโกรธพี่ซะอีก "
" ไม่ค่ะ แล้วไม่ต้องซื้อคืนนะคะ ไม่เป็นไร "
" งั้นก็ขอบคุณนะครับ "
" พี่บอยคะ " กุ๊กหันมาดึงแขนเสื้อบอย " ไปกันเถอะค่ะ "
" ไปไหนหรอ "
" เดี๋ยวก็รู้ ว่าน พัด เราไปก่อนนะ "
" ครับ " ว่านมองกุ๊กที่ลุกขึ้น จนกุ๊กเดินหายไปกับบอย
พัดต้องเรียกให้หันมาสนใจตัวเองบ้าง
" ว่าน ..จะเดินตามไปรึไง "
" ป่าว "
" แล้วจะมองไปถึงไหนนี่ "
" ไม่รู้ซักเรื่องได้มั้ยพัด "
" อ้าว ก็สงสัย "
" ไปเหอะ ไปซื้อน้ำ หิวไม่ใช่หรอไง "
" อือ ..."
" งั้นอย่าพูดมากเลย มันจะคอแห้งกว่าเก่า ไปสิ ลุกๆ "
ว่านลุกก่อนเดินนำ พัดต้องเร่งเท้าเดินตามไป

.........
กุ๊กลากบอยมาได้ไม่นานก้อหยุดที่ สระน้ำเล็กๆในมหาวิทยาลัย ที่มีต้นไม้ล้อมรอบ
" พี่บอย " กุ๊กหยุดเดิน " ที่นี่สวยดีนะ กุ๊กชอบมานั่งเวลาเหงาๆ นั่งกันนะพี่บอย "
" อะไรนะ " บอยทำหน้าสงสัยแต่ก็ไม่อยากขัดใจ นั่งลงโดยดี
" กุ๊กชอบที่นี่ "
" ชอบ "
" ใช่ "
" พูดเล่นหรือจริง "
" จริงซิ "
" จะเพี๊ยนมากไปป่าวเรา มันมีอะไรน่าสนใจนี่ สระเล็กๆ ดูแล้วก็แห้งๆทื่อๆ นิดเดียวก้อหมดละ "
" โธ่ พี่บอยอ่ะ ดูดีๆสิ แห้งอะไรกันเล่า สวยจะตายไป " กุ๊กชี้ชวนบอยดูรอบๆสระน้ำ
" พี่บอยดูท้องฟ้าสิ สวยนะ กุ๊กอยากจะบินได้จัง จะบินไปไกลๆเลย อยากไปอวกาศ ไปดวงจันทร์ "
" เพ้อใหญ่แล้วนะเรา จะไปทำไม ที่อวกาศ "
" ไปตามหารักแท้ไงพี่บอย ชีวิตคนเราอ่ะนะ มันต้องมีคนที่เรารัก แล้วรักเรา ที่เหมาะสมกับเรา กุ๊กว่าสักวันเราต้องเจอรักแท้นะ "
" น้ำเน่ามากๆ "
" เน่าที่ไหนล่ะ ความฝันคนเรามีน้ำเน่าด้วยหรอ พี่บอยนี่ไม่โรแมนติกเลย งอนแล้ว "
" อ้าว ..มางอนอีก ก็เรามันคิดฝันเกินคนปกตินี่นา "
" พี่บอยค่ะ "
" หือ ว่าไง "
" พี่บอยว่า อย่างกุ๊กนี่ จะมีคนมารักจริงมะ "
" มีสิ ก็พี่นี่ไง รักจริงๆ รักมากๆเลย " บอยพูดไปก็ลูบหัวกุ๊กเบาๆ
" จริงหยอ "
" จริง "
" รักตลอดไปรึป่าว "
" แน่นอน "
" งั้นพี่บอยต้องสัญญาก่อน " กุ๊กชูนิ้วก้อยรอบอยมาเกี่ยว บอยเกี่ยวก้อยด้วยแล้วยิ้มให้
" จะมีใครมั้ยนะ จะรักเราได้เท่าพี่นี่ "
" ไม่รู้ล่ะ ถ้าไม่มีนะ พี่บอยต้องอยู่กับกุ๊กไปตลอดชีวิต "
" เอางั้นเลย "
" ช่าย อย่าลืมนะเราสัญญากันแล้ว "
" คร้าบบ ไม่ลืม "
" กุ๊กนะ อยากให้พี่บอยอยู่กับกุ๊กแบบนี้ตลอดไปจัง "
" ถ้าเราไม่เบื่อพี่ซะก่อนนะ "
" ใครจะไปเบื่อพี่บอยได้เล่า " บอยยิ้ม หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อมาขีดเขียน
" อะไรน่ะพี่บอย "
" รอแปป "
" บอกหน่อยสิ " กุ๊กชะโงกมาจะดูให้ได้
" อ่ะนี่ พี่ให้ " บอยส่ง ผ้าเช็ดหน้า ที่เขียนด้วยปากกาว่า ' บัตรผ่าน สู่ จักรวาลแห่งรัก ' อลิสสา & พิษณุ '
" เก็บไว้ดีๆนะ สักวันพี่จะพาเราไปเอง "
" เลอะขี้มูก ป่ะนี่ อิอิ "
" จะเอามะล่ะ "
" เอาสิ ใจน้อย แก้ไม่หายเลยนะ "
" ไปเถอะนะ พี่จะไปส่งบ้าน " บอยยื่นมือให้กุ๊กลุกขึ้น
" พี่บอย ขอบคุณนะ ที่ดูแลกุ๊กมาตลอดเลย " กุ๊กยิ้มให้บอย ก่อนจะจับมือบอยลุกขึ้น
ทั้งสองมองหน้ากัน แล้วยิ้มให้กัน

ตอนที่ 2
โฮมคัมมิ่งเดย์

งานโฮมคัมมิ่งเดย์ ประเพณีที่มีมาต่อเนื่องของคณะ
เป็นวันที่รุ่นพี่ ที่จบการศึกษาไปแล้วจะได้กลับมาที่คณะ
ได้พบปะสังสรรค์กับรุ่นน้อง ได้มาคุยเรื่องการทำงาน และการเรียน
มีการแสดงบนเวที เล่นดนตรี ของรุ่นน้อง เป็นการต้อนรับการกลับมาบ้านอีกครั้งของรุ่นพี่

มาย ประธานสโมสรนักศึกษา เพื่อนร่วมรุ่นของบอย เรียกประชุมตัวแทนแต่ละชั้นปี
" สวัสดีครับ เพื่อนๆน้องๆทุกท่าน วันนี้คงทราบกันแล้วนะว่าเราจะประชุมกันเรื่องงานโฮม
ผมคิดว่าเราจะจัดที่ใต้คณะเหมือนเดิม และการแสดงที่ปีนี้เราอยากให้แปลกใหม่
ผมอยากให้มีการแสดงโดยไม่แบ่งแยกชั้นปีนะครับ ไม่ทราบว่าใครมีข้อเสนออะไรบ้างมั้ย "
" เราเล่นกีตาร์อาคุสติก หรือตั้งวงดนตรีดีมั้ยครับ " ว่านเสนอในที่ประชุม
" เราน่าจะมีการร้องเพลง แบบเพลงคู่นะคะ " พัด เสนอบ้าง
" ผมว่าเราน่าจะให้มีการแสดงละครนะครับ " บอยเสนอ
" เพลง " พัด แย้งทันที
" ละคร" บอยไม่ยอม ขอโต้บ้าง
" เพลง " พัดเสียงดังขึ้นไปอีก
"ละคร " บอยหน้านิ่งแล้ว แต่ยังไม่ยอมพัดง่ายๆ
" เอ๊ะ เพลงสิ เวลามีนิดเดียว พี่บอยคิดว่าเราจะซ้อมละครทันได้ไง " พัดชักโมโห ที่บอยขัดใจ
" พอๆ เลิกๆทะเลาะกันได้แล้ว ผมจะให้โหวต แล้วกันนะ ทุกคน ยกมือครับ ว่าอยากให้มีร้องเพลง หรือละคร "
" ใครอยากให้มีการร้องเพลง " มีคนยกมือกัน 10 คน จาก 15 คน
" งั้นอีก 5 ท่าน ต้องการให้มีละครใช่มั้ยครับ สรุปว่าเราร้องเพลงด้วยเสียงข้างมาก " ทุกคนปรบมือ ยอมรับ
พัดหันไปยักคิ้ว แบบผู้ชนะใส่บอย บอยเลยทำหน้าเซ็งๆ
" เรามาจับสลากเลือกคู่การแสดงกันนะครับ " มายแถลงการต่อ
" ว่าน คู่ กุ๊กไก่ " ทุกคนปรบมือ ว่านยิ้มดีใจ แต่กุ๊กกับบอยหันไปมองหน้ากัน ส่วนพัดดูจะไม่พอใจนัก
" พัด คู่กับ บอย " คราวนี้พัดทำหน้าเซ็งกว่าเดิมอีก ส่วนบอยหันไปยักคิ้วแบบเป็นต่อบ้าง
" คู่ต่อไปได้แก่.... " มายยังคงพูดเรื่องการทำงานต่อไป
ส่วนบอยกับกุ๊ก ได้แต่มองหน้ากันที่ไม่ได้ทำงานด้วยกัน

เลิกประชุมแล้ว พัดรีบสุดเซ็งออกจากห้องไปก่อนใคร จนลืมว่านไปเลย
บอยมองตามแบบไม่ใยดีนัก หันมาคุยกับกุ๊กไก่
" กุ๊ก รู้มั้ยว่างานโฮมสำคัญแค่ไหน "
" แค่ไหนคะพี่บอย "
" ก็ทำให้เรารู้จักคนกว้างขึ้น รู้ว่าพี่ๆเราจบไปทำอะไรกันบ้าง สายงานที่เราต้องเจอ
แล้วเรายังได้แสดงความสามารถของเราให้รุ่นพี่ดูด้วยนะ "
" จริงด้วยสิ พี่บอยอ่ะ รู้กว้างจริงๆ สุดยอดอ่ะ "
" พี่บอยไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดูแลกุ๊กเอง "
" อ้าว นี่นายยังไม่ไปหรอ " บอยทำหน้างง เพราะมัวแต่หันไปคุยกับกุ๊ก ไม่ทันเห็นว่าน
" ครับ กุ๊กซ์ อยากร้องเพลงอะไรครับ ว่านเล่นกีตาร์ให้ร้องนะ " ว่านได้ทีไปนั่งลงข้างกุ๊ก
" อะไรจะเวิร์ค ขนาดนั้น " บอยมองว่านทำหน้าไม่อยากเชื่อ
" พี่บอยก็ไปตกลงกับพัดได้แล้ว งานสัปดาห์หน้า มัวแต่มาอยู่ตรงนี้ จะไม่ทันการนะครับ "
" สลับคู่กันมะ "
" อะไรนะ "
" สลับคู่กันไง นายคู่ยัยแก้มป่อง ชั้นจะดูแลกุ๊กเอง "
" พูดเป็นเล่น ผมว่าเราทำตามมติที่ประชุมดีกว่านะครับ "
" นึกว่าจะยอม "
" พี่บอย กุ๊กทำงานกะว่านได้ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ "
" ก็เพราะทำงานกับว่านพี่เลยต้องห่วง "
" ทำไมอ่ะครับ "
" เฮ้อ ! กุ๊ก..ไม่ได้รู้อะไรบ้างเร้ยย."
" อะไรล่ะคะ พี่บอยสุดหล่อ "
" หล่ออ่ะใช่ ใครๆก็บอก ฮ่าๆ ไปกินข้าวกัน พี่หิวละ "
" ไปด้วยกันมั้ยครับ พัดคงรอผมอยู่ข้างนอก "
" ก็ดีนะพี่บอย จะได้ไปคุยเรื่องงานไง "
" เฮ้ย อย่าจริงจังนักเลย เวลากินก็กิน เวลาทำงานก็ทำ เอามาปนกันชีวิตจะไม่สุขนะ "
" เพราะไม่จริงจังแบบพี่บอยก็เลย เรื่อยๆแบบนี้อ่ะสิครับ "
" นายว่าน ! " บอยหันมาหน้าเข้มใส่
" พี่บอยขา ไปกันเถอะค่ะ " กุ๊กดึงแขนบอยให้ลุกขึ้น
" ไปก่อนนะคะว่าน แล้วพรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะ "
" ครับ แล้วว่านจะโทรไปหานะ "
" ไม่ต้อง เจอกันที่ห้องเรียนไม่พอรึไง โทรทำไมกัน "
" ก็คุยเรื่องงาน "
" อ๋อหรอ น้อยๆหน่อยนะนายน่ะ "
" พี่บอยไปเหอะ นะคะ หิวแล้ว "
" ก็ได้จ๊ะ " บอยมองว่านเคืองๆแล้วเดินออกมากับกุ๊ก

บอยกับกุ๊กควงแขนกันเดินผ่านพัดที่รอว่านอยู่หน้าห้อง
" ไปก่อนนะพัดชา " กุ๊กหันมาทัก
" จ้า แล้วเจอกัน "
( หือ...หวานกันจริง ควงกัน 24 ชม. )
" เจอกันพรุ่งนี้นะครับ " บอยหันมายิ้มโบกมือลาพัด
" ค่ะ "

..........
บอยพากุ๊กไปเดินห้าง หาชุดที่จะใส่แสดงในงานโฮม
" พี่บอยค่ะ ชุดนี้สวยจังเลย " กุ๊กมองชุดที่หุ่นใส่โชว์หน้าร้าน
" เราชอบหรอ "
" ค่ะ เข้าร้านนี้กันนะ " กุ๊กดึงบอยเข้าไปในร้านเสื้อผ้าทันสมัย
" ได้จ๊ะ "

" เชิญเลือกตามสบายนะคะ " พนักงานเดินมาต้อนรับ
" หือ.... แพงจัง "
" ไหนดูสิ หมื่นห้า พี่ว่าเราใส่ผ้าซิ่น คอกระเช้า ก็ได้ ฮ่าๆๆ "
" โห พี่บอยอ่ะ "
" ไปกันเหอะน่า ฐานะอย่างเรา ใส่ชุดแพงๆแบบนี้ได้ไง "
" ก็ได้ " กุ๊กหันไปมองชุดโปรดอย่างอาลัย แต่ก็เข้าใจได้
เพราะฐานะของบอยและกุ๊กไก่ อยู่ในระดับปานกลาง ต้องใช้สอยอย่างประหยัดและคิดให้ดี
กุ๊กออกจากร้านได้ ก็เดินไปเกาะกระจกมองชุดอย่างเสียดาย
พอดีกับว่านที่เดินมากับพัด แอบมองกุ๊กอยู่จากระยะไกล
" จะเข้าไปหาเค้ามั้ยล่ะ " พัดถาม เพราะเห็นว่านมองกุ๊กอยู่สักพักแล้วไม่ยอมก้าวต่อ
" อย่าไปกวนเค้าเลย "
" แต่พัดอยากกวน " พัดพูดจบก็ลากว่านไปที่หน้าร้าน ที่บอยกับกุ๊กยืนอยู่

" นี่..จะดูอีกนานมั้ย พี่หิวแล้วนะ " บอยเรียกกุ๊ก
" อีกนิดน่านะ สวยดีอ่ะ "
" ไปเห๊อะ "
" แง้ๆ ไปก็ได้ "

" จะไปไหนกันคะ " พัดเรียกทำให้บอยกับกุ๊กต้องเหลียวหลัง
" ไปทานข้าวจ๊ะ ว่าน พัด มาได้ไงนี่ "
" ก็มาทานข้าว ดูชุดกันน่ะ "
" อ๋อ "
" ไปทานข้าวกันมั้ยล่ะ "พัดชวน
" ไปมั้ยครับพี่บอย " ว่านหันไปถาม
" ก็ได้ "

ที่ร้านอาหาร
" เดี๋ยวพี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ " บอยพูด
" พี่บอยมาเร็วๆนะคะ " กุ๊กหันไปบอก
( ห่างกันไม่ได้ขาดใจรึไงนะ ) พัดส่ายหน้ามองบอยไม่พอใจนัก
" จ๊ะ " บอยยิ้มให้กุ๊กแล้วเดินไป

บอยยืนเกาะที่ล้างหน้า สีหน้าเครียดจัด
ล้างหน้าก็ปล่อยให้เปียก ไม่ยอมซับ จ้องกระจกอยู่อย่างนั้น
ว่านเดินเข้ามายืนข้างๆ มองหน้าบอยผ่านกระจก
" พี่บอยเป็นอะไรครับ "
" นายชอบกุ๊กจริงหรือป่าว "
" ห๊า..."
" บอกมา..."
" พี่บอยจะหลีกทางให้ผมหรือไงครับ "
" ชั้นถามนายก็ตอบมาสิ "
" ผมชอบกุ๊ก "
" ก็แค่นั้น " บอยพูดจบก็เดินหลบว่านออกจากห้องน้ำไป


...............
ไม่รู้เป็นไง พัดชารู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับ บอยเอาเสียเลย แต่ต้องมาทำงานร่วมกัน
เพราะความจำเป็นแท้ๆ บอยและพัดซ้อมเพลงกันมาสองสามวันแล้ว
สิ่งที่พัดมีอยู่ตอนนี้ คือความตั้งใจเท่านั้น ที่ทำให้เธอทำงานกับบอยได้ดี
แต่บางทีก็ดูไม่เข้ากันเลยเพราะเธอเป็นคนจริงจังมากไป แต่บอยดูสบายๆอยู่ตลอดเวลา

บอยเองก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกัน ไม่รู้ทำไมผู้หญิงคนนี้แข็งจังเลย พูดตรงไปรึป่าว ไม่อ่อนหวานบ้างเลย
แต่เขาชอบสร้างบรรยากาศในการทำงานให้ดี เพื่องานแล้วบอยมีเหตุผลมาก่อนเสมอ
" พี่บอย ร้องแบบนี้สิ " พัดสั่ง " สร้าง... อ้าปากอีก "
" ครับๆๆ แหมดุจัง แม่คุณ " บอยบ่นแต่ยังยิ้ม
" แน่ะ!! ยังจะมายิ้มอีก " พัดชักโมโห " เร็วสิพี่บอย "
" จ้ะๆ ใจเย็นๆสิคะ ทำหน้ายักษ์ เดี๋ยวไม่สวยนะ " บอยแซวพัดเล่นมั้ง
" ค่ะ พี่บอยขา วันนี้จะซ้อมกันได้มั้ยนี่ "
" ครับ น้องพัดคนสวย พี่ยอมแล้วครับ มาซ้อมต่อกันนะ คนดี " บอยง้อพัด
" ค่ะ "

' ฮืม.รักเธอไม่เคยเปลี่ยน มันเนิ่นนานนะคนดี ' อยู่ๆมือถือบอยดังขึ้นระหว่างทำงาน
" อีกแล้วนะพี่บอย พัดบอกแล้วไงคะ พี่บอยปิดมือถือสิ " พัดรู้สึกไม่พอใจบอยอีกแล้ว ทำไมตานี่ ถึงน่าเบื่อจังนะ
" ครับๆ ขอโทษครับ " บอยกดปิดโดยไม่มองว่าใครโทรมา
" มาๆ ซ้อมกันต่อ ถึงไหนแล้ว " บอยหันไปถามพัด


กุ๊กกำลังมองมือถือด้วยความน้อยใจ สองวันมานี้ กุ๊กไม่เจอบอยเลย แต่ก็เข้าใจดีว่าบอยต้องซ้อมเพลงกับพัดเหมือนกับกุ๊กที่ต้องมาซ้อมเพลงกับว่าน
" กุ๊กซ์ " ว่านเรียกเพราะเห็นกุ๊กนั่งเหม่อลอยคิดอะไรอยู่
" กุ๊กซ์ "
" หา !! " กุ๊กเพิ่งได้ยินเมื่อว่านเดินมาใกล้ๆ " เรียกทำไมเสียงดังตกใจหมด "
" ใจลอยไปไหนล่ะกุ๊กซ์ "
" ป่าวนี่ "
" จริงหรอ แล้วโทรหาใคร พี่บอยหรอ "
" ช่างเหอะ "
" พี่บอยเค้าไม่คิดถึงกุ๊กหรอกนะ ถ้าเค้าคิดถึงเค้าก็โทรมาหาเอง นี่เค้าไม่โทรมาล่ะสิ "
" พี่บอยเค้าไม่ว่างนี่ "
" ไม่ว่าง !! แค่วันละ 1-2 นาทีก็ไม่มีให้กุ๊กซ์ งั้นหรอ ถ้าเค้าคิดถึงกุ๊กซ์จริงนะ ยังไงเค้าก้ต้องมีเวลาให้กุ๊กซ์สิ "
" ทำไมว่านต้องว่าพี่บอยด้วย "
" ว่านพูดเรื่องจริงต่างหากล่ะ พี่บอยเค้าไม่ได้เป็นห่วงกุ๊กซ์จริงๆหรอก "
" กุ๊กซ์ อย่าคิดมากเลยนะ เดี๋ยววันนี้ว่านไปส่ง อย่าไปรอพี่บอยเลย "
" ซ้อมเพลงกันเถอะว่าน " กุ๊กซ์ เปลี่ยนเรื่องทันที เพราะไม่อยากคิดเรื่องของบอยมากังวลใจ

.............
บอยซ้อมเพลงกับพัดแบบไม่มีสมาธิเท่าไหร่ ใจยังคิดถึงกุ๊กไก่อยู่ตลอดเวลา
คิดถึงตอนที่ไปเดินดูชุดกับกุ๊ก แต่บอยก็ไม่อาจซื้อให้ได้
บอยเคยดูแลช่วยเหลือกุ๊กไก่มาทุกเรื่อง แต่เรื่องแค่ชุดใส่ในงานบอยกลับหาให้ไม่ได้
( เรื่องแค่นี้เราก็ทำไม่ได้ แล้วต่อไปเราจะดูแลกุ๊กไก่ได้ยังไง )
" พี่บอย ! " พัดตะโกนลั่น เพราะร้องเพลงอยู่คนเดียว
พอถึงท่อนของบอย บอยกลับนิ่งเงียบ
" อ่อ..ครับ " บอยตกใจรีบหันมามองหน้าพัด
" ทำไมพี่บอยไม่ร้องล่ะคะ โอ้ยยย งานจะสำเร็จมั้ยนี่ " พัดทำหน้าเซ็งสุดฤทธิ์
" พัด..."
" คะ " (อะไรอีกล่ะ เรื่องมากจริงๆ )
" พี่รู้สึกปวดหัวมากเลย พี่ขอพักก่อนได้ไหม "
" พัดว่า เราเลิกซ้อมกันดีกว่า "
" พัดไม่โกรธพี่ใช่มั้ย "
" โกรธแล้ว จะมีอะไรดีขึ้นมามั้ยคะ "
" แสดงว่าโกรธ "
" ไม่นี่คะ พัดว่าพี่บอยกลับบ้านไปพักเถอะ ซ้อมตอนนี้ไปก็ไม่คืบหน้า "
" พี่...ขอตัวก่อนนะ พรุ่งนี้จะตั้งใจกว่านี้ "
" ขอให้จริงเถอะ "
" นะครับ "
" ค่ะ พี่บอยไปเถอะ "
บอยยิ้มให้แล้วรีบเดินจากไป
( เฮ้อ...งานไม่ทำ คิดถึงแต่แฟน เซ็งๆๆๆ ) พัดถอนใจ

บอยไปหากุ๊กที่กำลังซ้อมเพลงกับว่าน แค่มองไปด้วยสายตา
กุ๊กก็รีบเก็บของ ขอว่านกลับบ้านทันที " ว่าน..." กุ๊กจะเอ่ยปากขอไปกับบอย แต่ว่านก็รู้ทัน
" ไปเถอะครับ "
" ขอบคุณนะ พรุ่งนี้เจอกันนะคะ "
" ไปนะนายว่าน "
" ครับ "
ว่านเซ็งหันมาดีดกีตาร์ร้องเพลงอยู่คนเดียว

พัดเพิ่งเดินเข้ามาเห็นหลังบอยที่เดินจูงมือไปกับกุ๊ก
( ไม่สบาย..ปวดหัว ชิส์ ) พัดเบ้ปากเซ็งบอยไม่หาย
" เป็นอะไรครับ คุณพัดชา " ว่านเงยหน้ามาก็เห็นพัดทำหน้าไม่สบอารมณ์ก็เลยถาม
" ก็พี่บอยอ่ะดิ "
" พี่บอย ? ทำไมล่ะ "
" บอกพัดว่า ปวดหัวขอกลับบ้าน ที่แท้ก็ปวดใจคิดถึงแฟน "
" แล้วยังไงล่ะ "
" ก็..เพลงน่ะว่านยังไม่ถึงไหนเลย พี่บอยอ่ะ จะทำให้พัดเสียรึป่าวไม่รู้นี่ "
" เฮ้ย..นี่มันงานโฮมนะ งานเฮฮานะครับ ไม่ใช่ประกวดร้องเพลง จริงจังไปซะทุกเรื่อง พัดนี่ "
" ทำอะไรก็ต้องตั้งใจสิ ให้งานออกมาดี ไม่ใช่เล่นๆแบบนี้ พัดล่ะเกลียดนัก "
" เกลียดพี่บอย "
" ไม่ใช่..พัดหมายถึง ไม่ชอบที่พี่บอย ทิ้งงานมาหาแฟน แค่นั้น "
" หรอ...นึกว่า หึงพี่บอย "
" จะบ้ารึไง เอาอะไรมาพูด พัดนี่นะจะหึงพี่บอย โหยย...น้ำเน่า "
" เอาเถอะ ยัยโหด ว่านจะคอยดู "
" คอยดูได้เลยย่ะ "
" พี่บอยออกจะหล่อใส ซะขนาดนั้น ไม่ชอบจริงอ่ะ "
" ว่าน ! โมโหแล้วนะ บอกว่าไม่ชอบๆๆ ไม่เข้าใจรึไง นี่ถ้าไม่ได้ทำงานด้วยกันนะ หน้าพี่บอยพัดยังไม่อยากจะมอง "
" โหเจ๊..ไรนี่ ต้องโมโหด้วย ไม่พูดด้วยแล้ว กลับบ้านบ้างดีกว่า "
" อือ...นี่ กลับด้วยสิ "
" ก็ลุกสิ " ว่านพูดจบก็เดินไป ไม่รอพัด
" โห..ไม่เคยรอ "
พัดรีบวิ่งตามว่าน เพื่อกลับบ้านด้วยกัน

..............
บอยกับกุ๊ก มายืนรอรถเมล์ด้วยกัน บอยซึมไม่พูดจาจนกุ๊กสงสัย
" พี่บอย...ไม่สบายหรือป่าวคะ "
" ปวดหัวนิดหน่อย "
" งั้นเรากลับแท๊กซี่มั้ย "
" รถเมล์ก็ได้ ตอนนี้ไม่แน่นหรอก พี่ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่พักก็หายแล้วนะ "
" ก็กุ๊กห่วงพี่บอยนี่ "
" ห่วงตัวเองก่อนเถอะยัยบ๊อง..." บอยยิ้มเขกหัวกุ๊กเล่นเบาๆ
" พี่บอยอ่ะ "
ว่าน ขับรถผ่านมา เห็นพอดี ก็เบือนหน้าหนีไม่อยากจะมอง
พัดนั่งอยู่ข้างๆ ( ชิส์...หายแล้วล่ะสิท่า ) พัดสะบัดหน้าแบบเซ็งๆหันมาหาว่าน
ก็เห็นว่าทำหน้าบึ้งตึงสุดจะบรรยาย พัดมองอย่างไม่เข้าใจนัก ( หน้าตาบึ้งๆ เป็นอะไรนี่ ปกติหน้าตาไร้อารมณ์ )
" ไงล่ะ บาดตารึไง " พัดแกล้งแซวว่าน
" อะไร "
" ก็คู่รักคู่เลิฟตะกี๊น่ะ บาดตาว่านรึไง "
" อือ...เห็นละอยากจะแยกออกจากกัน "
" เราช่วยมะ "
" ตลกละ "
" ไม่ตลก เราจะช่วยจริงๆ หมั่นไส้พี่บอยมานานละ "
" งั้นหรอ "
" เออสิ "
" ระวังนะ หมั่นไส้มากๆจะชอบซะเอง "
" ไม่มีทาง " พัดทำหน้ามั่นใจ
" จะคอยดู "

...........
บอยกับกุ๊กนั่งอยู่ด้วยกันบนรถเมล์
กุ๊กดูสดใสร่าเริงมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับบอย มองอะไรก็ยิ้มไปหมด
บอยมองดูกุ๊กยามที่กุ๊กเผลอ แล้วก็ยิ้มให้ ( พี่อยากเห็นกุ๊กยิ้มแบบนี้ ไปตลอด )
อยู่ๆกุ๊กก็หันกลับมา " พี่บอยคะ "
" หือ.."
" กุ๊กอยากให้ถึงงานโฮมไวไวจัง "
" ทำไมล่ะ "
" ก็จะได้เจอรุ่นพี่ ได้คุยกันเยอะๆ คงสนุกดีนะคะพี่บอย
แล้วเราก็จะได้ร้องเพลงให้รุ่นพี่ฟังด้วยไง แต่..." กุ๊กคิดถึงชุดที่จะใส่ในงานแล้วหน้าเศร้าลง
" อะไรหรอ "
" ถ้าได้ใส่ชุดนั้นก็คงจะดี " กุ๊กบอกเสียงเบา
" ชุดนั้น ? อ่อ ที่เราไปดูกันน่ะหรอ พี่ก็บอกแล้วไงให้ใส่ผ้าซิ่นไปก่อน ฮ่าๆๆ "
" โห พี่บอยอ่ะ " บอยส่ายหน้ามองกุ๊กยิ้มให้ แต่ในใจก็คิดหนัก หน้าเศร้าลงจนกุ๊กสังเกตเห็น
( พี่เสียใจ พี่ช่วยกุ๊กไม่ได้จริงๆ )
" พี่บอย เป็นอะไร ทำหน้าเศร้าแบบนั้น "
" ไม่นี่จ๊ะ " บอยเปลี่ยนมายิ้มให้ แต่ตาไม่ยิ้ม
" พี่บอยอ่ะ กุ๊กล้อเล่น กุ๊กใส่อะไรก็ได้ ผ้าซิ่นก็ได้ค่ะ
พี่บอยชอบแบบไหน อยากให้กุ๊กใส่อะไรกุ๊กก็เชื่อพี่บอยทุกอย่างแหละ อย่าคิดมากนะคะ "
" ขอบใจจ๊ะ เรานี่น่ารักเสมอเลย "
" แน่นอน น่ารักแบบนี้พี่บอยอย่าไปรักคนอื่นนะ "
" พี่จะไปรักใครได้อีกล่ะ รักแต่ยัยบ๊องคนนี้ของพี่นี่แหละ "
" จริงนะ "
" จริงสิครับ " บอยกับกุ๊กยิ้มให้กันอย่างมีความสุข

.................
บอยมารอว่านที่หน้าบ้านของว่านแต่เช้า
ว่านขับรถผ่านจะเลี้ยวออกจากบ้าน เห็นบอยก็หยุดลดกระจกลงมา
" พี่บอย ! "
บอยมองว่านพยักหน้าเป็นการเรียก
ว่านจอดรถ แล้วลงมาคุยกับบอย " พี่บอยมีอะไรครับ "
" ชั้นจะถามนายอีกที "
" ครับ "
" นายชอบกุ๊กใช่มั้ย "
" พี่บอยกล้าถาม ผมก็กล้าตอบ ใช่ครับ ผมชอบกุ๊ก "
" พี่จะถอยให้ ถ้านายแสดงออกให้เห็นว่าชอบกุ๊กจริงๆ "
" จริงหรอครับ "
" อือ.." บอยตอบแบบไม่เต็มคำนัก ในใจเศร้าคิดอยู่ตลอดว่าทำถูกหรือไม่
" ทำไมพี่บอยถึงยอมถอยให้ผมล่ะ "
" นายอย่ารู้เลย แต่นายต้องสัญญาก่อน ว่าจะดูแลกุ๊กไก่แทนชั้น ไม่ทำให้กุ๊กเสียใจ "
" ผมสัญญา พี่บอยพูดแล้วก็ทำให้จริงนะครับ "
" พี่ทำจริงแน่ แต่ถ้านายไม่จริง พี่จะมาทวงกุ๊กไก่คืน แล้วนายจะได้เจอ...ดี แน่ๆ "
" พี่บอย ไม่มีโอกาสนั้นหรอกครับ "
บอยดีใจที่ได้ยินว่านพูดอย่างหนักแน่น ก็ยิ้มให้ว่านทั้งที่ตายังเศร้า
( เราคงมองคนไม่ผิดจริงๆ ว่านนายแน่มาก )
" นายชอบกุ๊ก แล้วนายรู้มั้ยว่ากุ๊กอยากได้อะไร "
" กุ๊กอยากได้อะไรครับ "
" กุ๊กอยากได้ชุดใส่ในงานโฮม "
" เรื่องแค่นี้เอง ผมทำได้อยู่แล้ว "
" ขอบใจนะ...พี่ไปละ " บอยแตะบ่าว่านเบาๆ แล้วหันหลังเดินไป

บอยรีบเดินให้พ้นจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด
( นี่เราทำอะไรลงไป เราทำถูกแล้วใช่มั้ย ) บอยคิดในใจน้ำตาก็เอ่อแทบล้น
( เรากำลังจะเสียกุ๊กไก่ไปจริงๆใช่มั้ย....)
" กุ๊กไก่...พี่ขอโทษ พี่หวังดีต่อเราจริงๆนะ "

ตอนที่ 3
เงาที่หายไป

ด้วยความรักและผูกพันกันมานาน ระหว่างบอยกับกุ๊กไก่
ไม่มีวันไหนที่ทั้งสองจะไม่ได้พบเจอหน้ากัน ไม่ว่าจะติดธุระ หรือด้วยเหตุผลใด
ทั้งคู่ก็จะหาโอกาสมาเจอกันเสมอ กลายเป็นความคุ้นเคย จนชิน ที่แค่ไม่เห็นกันก็เหมือนบางอย่างในชีวิตขาดหายไป

ตั้งแต่เปิดเทอมแรก บอยกับกุ๊ก ไป-กลับ ด้วยกัน ทานข้าวด้วยกัน และแม้แต่อ่านหนังสือด้วยกันทุกวัน มีเวลาให้กันเสมอ
ใครๆก็มองว่าคู่นี้รักกันมาก ไม่น่าแคล้วกันไปได้ สำหรับบอยและกุ๊กไม่ได้คิดไปไกลขนาดนั้น
แค่ทำแต่ละวันในวันนี้ให้ดีที่สุด อยู่ด้วยกันแล้วสุขที่สุดก็ทำไป พรุ่งนี้จะเป็นยังไงค่อยไปดูกันอีกที

แต่เพราะต้องทำงานแยกกัน ทำให้บอย กับกุ๊ก มีเวลาเจอกันแค่ตอนไป-กลับ เท่านั้น
ที่บอยมักจะมารอรับส่งกุ๊กไก่อยู่เสมอ แต่วันนี้บอยไม่ไปรับกุ๊กมี่บ้านเหมือนเคย
กุ๊กต้องมาเอง และมานั่งรอบอยที่ใต้คณะ รอจนสายจะเข้าเรียนแล้วอบยก็ยังไม่มา
กุ๊กชะเง้อแล้วชะเง้ออีก เดินไปมาหน้าคณะ และรอบๆโต๊ะ จนพัดชาเริ่มปวดหัว
" กุ๊กไก่.." พัดเรียกให้กุ๊กที่ยังเดินวนไปมาหยุดหันมามอง
" ..ว่าไง "
" จะเดินอีกนานมั้ย "
" ทำไมหรอ "
" เราปวดหัวอ่ะ เป็นอะไรฮึ ถามจริง "
" ไม่เป็นไร "
" งั้นนั่งสักทีได้มะ ขอร้องล่ะ มานั่งตรงนี้เลย " พัดชี้ไปที่เก้าอี้ตรงข้าม แต่เป็นด้านที่กุ๊กต้องหันหลังให้ทางเข้าคณะ
กุ๊กเลยต้องคอยหันกลับไปดูทางเข้าเป็นระยะๆ จนพัดเริ่มปวดหัวอีกรอบ " นี่กุ๊ก.."
" หือ.."
" รอพี่บอยรึไง "
" อ่ะสิ "
" อ๊าว..ตอนเช้าพี่บอยไม่ได้มาส่งเหมือนทุกวันหรอ "
" ไม่มาอ่ะ ไม่รู้ไปไหน ไม่สบายหรือป่าวไม่รู้ "
" ตายล่ะ! เพลงชั้นจะทำยังไง " พัดกังวลเพราะการซ้อมเพลงกับบอยยังไม่คืบหน้าเลย
" พัดห่วงเพลงมากหรอ "
" ไม่ใช่อย่างนั้น พัดแค่คิดถึงงาน แต่ถ้าพี่บอยไม่สบายจริงๆก็น่าเห็นใจนะ "
" พี่บอยบอกกุ๊กว่า ปวดหัวมาก เมื่อวานนี้น่ะ "
( สงสัยจะปวดหัวจริงๆ แหะ นึกว่าปวดใจซะอีก )
กุ๊กหันมาคุยกับพัดจนเพลิน ลืมหันไปมองข้างหลัง มีเสียงคนกำลังเดินเข้ามา
กุ๊กคิดว่าเป็นบอยแน่ๆ ก็เลยหันไปยิ้มเต็มที่ " พี่บอย..." แต่พอเงยไปทำเอาผิดหวัง
" ว่าน...."
" หวัดดีครับกุ๊กซ์ "
" ดีค่ะว่าน "
" ดีพัด "
" ดีนายว่าน แหมทีกะเราไม่เห็นเสียงหวานบ้างเลย "
" ก็เธอมันอึดกว่า กุ๊กซ์นี่ "
" โธ่ เดี๋ยวปากกาลอย "
" นั่น..โหดไม่เปลี่ยน " ว่านยิ้มก่อนนั่งลงข้างกุ๊ก
" กุ๊กซ์ ไม่สบายหรือป่าว ทำไมทำหน้ายุ่งแบบนั้นล่ะ "
" กุ๊กสบายดี แต่กุ๊กห่วงพี่บอย "
" ทำไมล่ะ "
" พี่บอยหายไปเลยอ่ะสิ เช้านี้ยังไม่เจอเลยนะ "
" ถ้ากุ๊กซ์จะไม่เจอพี่บอยของกุ๊กซ์จริงๆ กุ๊กซ์จะขาดใจหรือป่าว "
( ถามได้โดนดีว่ะ นายว่านเอ้ยย ) พัดนึกในใจ
" พี่บอยไม่ทิ้งกุ๊กหรอก "
ว่านมองกุ๊กอย่างท้อใจ

" พี่บอย พี่บอยมาแล้วค่ะ " กุ๊กลุกยืนโบกมือเรียกบอยที่กำลังเดินเข้ามา
" ทางนี้ค่ะ พี่บอย ทางนี้ "
บอยเดินเข้ามาเจอกุ๊กทำหน้าเฉยจนกุ๊กแปลกใจ " กุ๊ก วันนี้พี่ยุ่งมากนะ ต้องทำโปรเจ็คพิเศษ
อาจจะไม่ว่างทั้งเดือน กุ๊กอยู่กับเพื่อนๆก่อนได้มั้ยครับ " กุ๊กมึนกับสิ่งที่บอยพูด ( อะไรกันนี่ ? )
" พี่บอยหมายความว่าไงค่ะ " กุ๊กหันไปถาม แต่บอยกลับเดินไปหาว่าน
" ว่าน..."
" ครับ "
" ช่วงนี้พี่ฝากกุ๊กหน่อยนะ พี่..งานหนักพอควร แล้วต้องซ้อมเพลงด้วย
พัดเดี๋ยวเย็นนี้เจอกันนะครับ ที่เดิม พี่ไปก่อนนะ " บอยเดินไปไม่รอให้พัดพูดเลย
( อะไรของเค้านี่ มาถึงก็พุดๆๆ แล้วก็ไป ) พัดมองตามบอยไม่เข้าใจ
พอบอยเดินไปกุ๊กก็ซึมลงทันที ว่านต้องตบบ่าเบาๆปลอบใจ
" กุ๊กซ์ครับ ไปเรียนกันเถอะนะ "
" ค่ะ " กุ๊กเดินตามว่านกับพัดเหมือนคนไร้สติ

จากนั้น 2 วัน กุ๊กก็ไม่เจอบอยจริงๆ บอยไม่ไปรับ - ส่ง เหมือนเคย แต่กุ๊กไม่อยากคิดมาก
พยายามจะเข้าใจในเหตุผลของบอย เพราะเชื่อมั่นว่าบอยรักกุ๊กจริงๆ แต่ก็แอบน้อยใจนิดๆแค่นั้น
เป็นว่านที่อาสาไปส่งถึงบ้านทุกวันที่ซ้อมเพลงเสร็จ ส่วนบอยก็ซ้อมเพลงกับพัด
เย็นวันที่สองที่ไม่ได้เจอกัน บอยพยายามโทรหากุ๊ก เท่าไหร่ก็ไม่ติด เลยออกมายืนหน้าคณะมองหาว่ากุ๊กจะเดินมามั้ย
แต่สิ่งที่บอยเห็นก็คือ กุ๊ก นั่งรถไปกับว่าน ( นี่คือภาพที่เราต้องการเห็นไม่ใช่เหรอ อย่าเศร้าสิ ) บอยพยายามดึงตัวเองกลับมา
" โชคดีนะกุ๊ก " บอยพูดกับตัวเอง " ว่านน่าจะเป็นคนพากุ๊กไปสู่รักแท้ ที่ไกลแสนไกลที่กุ๊กฝันไว้ได้ดีกว่าพี่ "

...................
" เอื๊ดดดดดด !!! " เสียงรถเบรคดังลั่น บอยหันไปตามเสียง
รถเก๋งคันหรู กระจกดำจนไม่เห็นหน้าคนขับ เบรคเพราะมีคนกำลังเดินตัดหน้ารถ
มีคนล้มอยู่ตรงริมฟุตบาท แต่คนในรถไม่ลงมา กลับหักพวงมาลัย หนีออกไปจากตรงนั้นเลย
บอย ไม่รอช้ารีบวิ่งไปที่เกิดเหตุ ทันทีเพื่อไปช่วยเหลือ
" คุณเป็นอะไรหรือป่าว " บอยพูดขณะพยายามพยุง หญิงสาวลุกขึ้น
" ไหวมั้ยคุณ " บอยพูดโดยยังไม่ทันมองหน้า
" โอ้ยย ... ฉันลุกไม่ไหว "
" อ้าว พี่บอย " พัดเงยหน้าไปพอดี
" พัด "
" เจ็บมากมั้ย ไปนั่งก่อนนะ "
" ไม่เป็นไร พัดเดินเองได้ "
" ตะกี๊ยังบอกไม่ไหวอยู่เลยนี่ "
" ก็ตอนนี้ไหวแล้ว " พัดพยายามลุกขึ้นเดินเอง
" เอ๋า ตามใจ " บอยปล่อยมือจากแขนพัด แต่พัดก็ดูจะลุกไม่ขึ้น
" พอๆ เจ็บขนาดนี้ยังจะลีลาอีก มาๆลุกเลย อย่าดื้อ เดี๋ยวรถก้อมาชนอีกคันหรอก " บอยไม่รอจับแขนพัดพยุงไปหาที่นั่ง
" รถเค้าจะบุบป่าวๆ เราก็ยังกะบังเกอร์ อยู่ด้วย ไม่รู้รถคันตะกี๊ต้องซ่อมเท่าไหร่ " บอยหัวเราะชอบใจ ที่เห็นพัดค้อนให้
บอยพาพัดมานั่งพักที่โต๊ะม้าหินใต้ต้นไม่ บริเวณใกล้ๆ
" รอนี่นะ เดี๋ยวพี่มา " บอยสั่งพัด แล้วรีบวิ่งออกไป
จะให้รอทำไมล่ะ ตาบ้านี่ พัดพึมพำ แต่ก็ยังรอบอย เพราะให้เดินตอนนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกัน
ผ่านไปกว่า 20 นาที พัด รอจนหลับไปที่โต๊ะ
บอยวิ่งกลับมาที่เดิม พร้อมกับอุปกรณ์ทำแผล ง่ายๆ 1ชุด
" พัดๆ พี่มาล่ะ " บอยสะกิดที่หลังพัดให้ตื่น "เอ๋า มานี่ ยืนขามาสิ พี่จะทำแผลที่เข่าให้ "
" ไม่เป็นไร พัดทำเองได้ ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว "
" อย่าดื้อสิ เป็นน้องสาวพี่จับตีก้นเลยนะนี่ " บอยพูดแล้วก้ออดยิ้มให้สาวจอมดื้อไม่ได้
พัดจำต้องยื่นขาออกไปให้บอยทำแผล ที่งานนี้เค้ายอมนั่งกับพื้นเลยทีเดียว
แต่งตัวก้อดี ทำไมติดดินจัง ไม่กลัวเสื้อผ้าเลอะรึไงนะ พัดนึกในใจ
พัดมัวแต่มองบอยทำแผลเพลินๆ อยู่ๆบอยก้อเงยหน้าขึ้น
" มองพี่ทำไม มองคนหล่อหรอ "
" โห พี่บอยอ่ะ หล่อไม่เสร็จอ่ะสิ "
" โถ อย่างน้อยๆก็ทำให้พัดชามองได้แล้วกัน "
" ชิ " พัดทำเป็นงอน ทำเอาบอยขำเล็กๆ
" เอาล่ะ เรียบร้อย " บอยทำแผลให้พัดเสร็จก้อเงยหน้าไปสบตาและยิ้มหวานให้
" ขอบคุณคะ พี่บอย " พัดเพิ่งเห็นว่าบอยก็มีน้ำใจเหมือนกัน
" ไม่เป็นไรหรอกครับ เดินไหวมั้ย พี่ไปส่งบ้านแล้วกัน "
" แค่นี้ไกลหัวใจ พัดไปเองได้ ถ้าพี่บอยใจดีก้อเรียกแท๊กซี่ให้หน่อยนะ "
" ได้ครับ คุณนาย " บอยโค้งให้ " ผมจะทำตามบัญชาครับ "
พัดยิ้มให้บอยแทนคำขอบคุณ

วันสุดท้ายแล้วที่บอยกับพัดมาซ้อมเพลงกันสองคนก่อนไปซ้อมใหญ่ร่วมกับเพื่อนๆ กว่า 1 อาทิตย์ ที่บอยอยู่พัดมาตลอด
ทำให้บอยและพัดที่ไม่ค่อยชอบหน้ากันเท่าไหร่ พูดเข้าใจกันมากขึ้น บอยเองก็เริ่มมองเห็นมุมที่ดีของพัดมากขึ้น
วันนี้พัดชามาแปลกตอนเช้ายังดุๆอยู่เลย พอมาตอนเที่ยงอารมณ์เธอก็ดีซะงั้น แปรปรวนจริงๆยัยคนนี้
" ไงพัด แผลหายรึยัง "
" ยังคะ แต่ไม่เป็นไรแล้ว เดินสบายมาก "
" ดีแล้ว ระวังอย่าไปแกะแผลมากนะ มันจะหายช้า "
" คะ พัดรู้น่า "
" พี่บอย วันนี้พัดเตรียมขนมปัง ผลไม้มาเผื่อพี่บอยด้วยนะ " พัดชา บอกบอย เธออารมณ์ดีทุกครั้งที่ได้พูดถึงเรื่องอาหารการกิน
" ถ้าวันนี้เราลืมเวลาทาน เราก้อไม่ต้องทนหิวแล้วนะพี่บอย "
" ขอบคุณครับ พร้อมจริงๆเลยนะ เรื่องอย่างนี้น่ะ " บอย อดยิ้มไม่ได้ พัดวันนี้อารมณ์ดีมาจากไหนน่ะ
" พัดนี่ก้อน่ารักเหมือนกันนะ " บอยเผลอพูดออกมาดังๆ
" อะไรนะ พี่บอย " พัดได้ยินไม่ชัดนัก
" ป่าวๆ พี่บอกว่าเราไปซ้อมเพลงกันได้แล้ว " บอยเลี่ยงไปอีกเรื่อง
" แต่ไงก้อขอบคุณนะพี่ ที่ชมว่าพัดน่ารักอ่ะ "
" น่ารัก..ษาให้หายน่ะสิ "
" โธ่ พี่บอยนั่นแหละ เสียงหลบหายไป มายังล่ะ "
" มาแล้ว นี่ไง วู้ๆๆ วู้ ได้ยินมะ " บอยไม่พูดป่าว แต่ไปพูดข้างๆหูพัดด้วย
" ไปเรื่อยนะพี่บอยนี่ " พัดเอามือพัดข้างหูด้วยความรำคาญเล็กๆ
" มาๆ ซ้อมกันดีกว่าอย่าเพิ่งห่วงกินเลย " บอยเร่งพัด
" เพลงของเราต้องเพราะที่สุดนะพี่บอย " พัดยิ้ม
" แน่อยู่แล้ว รุ่นพี่ ต้องชอบแน่ๆ " บอยเสริม
" ใช่ๆ " พัดชายิ้มอย่างมั่นใจ
เป็นครั้งแรกที่บอยและพัด หันมายิ้มให้กันแบบชื่นมื่นที่สุด

..........
พัดชานั่งอยู่คนเดียว คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนคิดไปถึงเรื่องของตัวเองกับบอย
ตั้งแต่พัดได้มาซ้อมเพลงกับบอย ความรู้สึกที่พัดมีต่อบอยก็ดีขึ้นเรื่อยๆ
อีกทั้งบอยยังช่วยเหลือพัดจากรถชนอีก พัดแปลกใจ..ทำไมบางทีบอยถึงได้ดูซึมๆเวลาอยู่คนเดียวนะ
แต่พอพัดเข้ามาคุยด้วยก็จะยิ้มให้เสมอ เหมือนไม่ได้มีอะไรในใจ
" มีอะไรในใจนะ " พัดเผลอพูดออกมาเบาๆ
" เฮ้ยพัด !! " ว่านทักเสียงดังแถมยังตบบ่าพัดอีกด้วย
" ว่าน " พัดทำตาโต หันไปหาว่าน " มาไงนี่ "
" เดินมาดิ " ว่านยิ้ม " เคยเห็นว่านบินรึไงล่ะ "
" นั่น ว่านอย่ามากวนเลย "
" อะไรกัน แค่นี้ทำเป็นหงุดหงิดไปได้ "
" ป่าวนี่ "
" แล้วไป เออ พรุ่งนี้ซ้อมใหญ่แล้ว พร้อมยัง "
" พร้อม "
" อือ ดี ว่านไปก่อนนะ "
" จะรีบไปไหน จะไม่นั่งเลยหรอ "
" กุ๊กซ์รออยู่ ไปแล้ววว "
" โธ่ แล้วเราล่ะว่าน "
" แล้วเจอกันพรุ่งนี้ บาย "
" เออ บาย เชอะ" พัดทำหน้างอนใส่ว่าน แต่ว่านก็ไม่เห็นแล้ว

" พัด " บอยเดินผ่านมาตรงที่พัดนั่งอยู่
" มานั่งทำไมคนเดียว ว่านล่ะ " บอยนั่งลงตรงข้ามพัด
" กลับไปแล้ว ไปกับ.. "
" พี่มายน่ะ "
" หรอ แล้วทำไมพัดยังไม่กลับ "
" รอพี่บอยไง "
" หือ!! " บอยทำหน้าแปลกใจ
" ล้อเล่น ยังไม่อยากกลับหรอกพี่บอย รถติด รอเย็นๆหน่อย "
" นี่ยังไม่เย็นอีกหรอ "
" กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง "
" ส่งทำไม พัดบ้านคนละทางกับพี่บอยเลย "
" รู้ได้ไงบ้านพี่อยู่ไหน "
" แง้ว ไม่รู้ซักหน่อย พัดแค่เดาเอา "
" งั้นหรอ แล้วใครบอกว่าพี่จะไปส่งบ้าน "
" อ้าว "
" ไปส่งที่ป้ายรถเมล์ต่างหากล่ะ "
" โธ่ พัดไปเองได้ไม่ต้องเลย "
" ป่ะๆ กลับบ้านเถอะ " บอยลุกขึ้น จับมือพัดให้ลุกตาม แล้วถือหนังสือให้พัด
สักพักทั้งสองคนก็เดินอยุ่บนฟุตบาทในมหาวิทยาลัย แต่อยู่ๆพัดก็เดินสะดุดขอบทางเกือบล้ม บอยรีบเข้าไปดึงแขนพัดไว้
" เฮ้อ เรานี่ ซุ่มซ่ามจริงๆนะ " บอยยิ้มที่เห็นพัดเดินแทบตกฟุตบาท ส่วนพัดได้แต่ยิ้มแห้งๆ
พอดีกับ ว่าน ขับรถ ผ่านมา ที่ข้างๆว่านมีกุ๊กนั่งอยู่ด้วย บอยหันไปเห็นพอดีทั้งๆที่ยังจับแขนพัดอยู่
กุ๊กเห็นภาพบอยจับแขนพัด ก็เบือนหน้าหนี
" พี่บอย " พัดเรียกบอยเพราะบอยใจลอยมองตามรถว่านอยู่ไม่ปล่อยมือจากแขนพัดสักที
" อ่อ " บอยสะดุ้ง ปล่อยแขนพัด
" ว่านคงไปเจอกุ๊กพอดีน่ะ " พัดแก้ตัวแทนว่าน
" พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ กลับกันเถอะนะ " บอยหันมายิ้มให้พัดทั้งๆที่ตาไม่ยิ้มด้วยเลย

วันนี้ว่านอาสาไปรับกุ๊กที่บ้านแต่เช้า
แค่ขึ้นรถว่านก็ส่งถุงบางอย่างให้กับกุ๊ก
" อะไรคะว่าน "
" เปิดดูสิครับ "
กุ๊กค่อยดึงกล่องในถุงกระดาษออกมาช้าๆ
รถของว่านขับผ่านหน้าบ้านบอย ทำให้กุ๊กหยุดและมองไปข้างในบ้าน
( พี่บอยไปรึยังนะ ) กุ๊กมัวแต่มองบ้านบอยไม่สนใจของตรงหน้า จนว่านรู้สึกหงุดหงิด
" กุ๊กซ์ครับ " ว่านเรียกให้กุ๊กหันมาสนใจ
" คะ ว่าไง "
" จะไม่สนใจของที่ว่านให้บ้างหรอ "
" อ่อค่ะ ขอบคุณนะว่าน กุ๊กแกะเลยนะคะ "
" ครับ ว่านว่ากุ๊กซ์ต้องชอบแน่ๆ "
กุ๊กค่อยๆแกะกล่องออกมา ก็พบว่าช้างในเป็นชุดที่กุ๊กเคยไปดูกับบอย
เพื่อมาใส่ในงานโฮม " ...นี่มัน...." กุ๊กอึ้งพูดไม่ออก นึกถึงบอยขึ้นมาทันที
" ชอบใช่มั้ยครับ "
" ว่าน ซื้อของแพงๆแบบนี้ให้กุ๊กทำไมคะ กุ๊กรับไม่ได้หรอกค่ะ "
" อย่าไปตีค่าของที่ราคาสิครับ ตีค่าที่น้ำใจได้มั้ย มันก็แค่ของชิ้นนึงที่ว่านอยากให้ "
" ว่านรู้ได้ยังไงคะ ว่ากุ๊กอยากได้ชุดนี้ ใครบอก พี่บอยใช่มั้ยคะ "
" ไม่ใช่ครับ ว่านเห็นกุ๊กจ้องมองตั้งแต่วันนั้น ทีเราเจอกันที่ห้างไงครับ "
" งั้นหรอ ไม่ใช่พี่บอยใช่มั้ย "
" ไม่ใช่ครับ "
" แต่กุ๊กรับไม่ได้..."
" กุ๊กไม่รับน้ำใจจากว่านใช่มั้ย แค่นี้กุ๊กก็ปฎิเสธแล้ว ต่อไปถ้าว่านอยากให้น้ำใจอย่างอื่นกุ๊กซ์ก็คงไม่สนใช่มั้ยครับ "
" อะไรกันคะ กุ๊กแค่ไม่อยากรับเพราะมันแพงเกินไป "
" ว่านก็บอกแล้วไงครับว่ามันคือน้ำใจ ทำไมกุ๊กซ์ต้องตีน้ำใจว่านออกมาเป็นมูลค่าเงินด้วย "
" ไปกันใหญ่แล้วว่านอ่ะ รับก็ได้ค่ะ "
" ขอบคุณครับ "
" ค่ะ "
" กุ๊กอยากให้ว่านรู้ว่า กุ๊กไม่ได้ต้องการของว่านด้วยมูลค่า แต่กุ๊กรับน้ำใจจากว่านนะคะ "
" ขอบคุณมากครับ ผมดีใจที่ได้ยินอย่างนี้ "
" ค่ะ " ( ต้องเป็นพี่บอยแน่ๆ ทำไมทำแบบนี้นะ )

........
กุ๊กเห็นบอยนั่งอยู่คนเดียว ก็เดินเข้าไปหา นั่งลงใกล้ๆ
ส่งถุงเสื้อผ้าที่ว่านซื้อให้วางไว้บนโต๊ะข้างหน้าบอย
" อะไรน่ะ " บอยถาม
" พี่บอยบอกว่านหรือคะ "
บอยดูในถุงพอเห็นว่าเป็นชุด ก็เลื่อนคืนกุ๊กไป
" ทำไมกุ๊กคิดแบบนั้นล่ะ "
" ก็..มีแต่พี่บอยที่รู้นี่คะ พี่บอยทำแบบนี้ทำไม
กุ๊กไม่ได้ต้องการข้าวของพวกนี้ กุ๊กไม่ได้ต้องการเลย "
" ก็แค่เสื้อผ้า "
" มันไม่ใช่แค่เสื้อผ้าค่ะ มันคือความไม่เข้าใจ
กุ๊กไม่เข้าใจว่าพี่บอยทำแบบนี้ทำไม พี่บอย ยังห่วงกุ๊กอยู่รึป่าว "
" กุ๊ก..." อยู่ ๆบอยก็ทำหน้าซีเรียส จริงจัง
" คะ "
" พี่อยากให้กุ๊กโตได้แล้ว ต่อไปพี่จะไม่คอยมาดูแลเราอีก
เราต้องไปเรียนเอง กลับบ้านเอง "
" ทำไมล่ะ "
" อีกสองเดือนพี่จะเรียนจบแล้ว พี่ต้องไปทำงาน ไม่รู้ว่าทีไหน
เราต้องอยู่ด้วยตัวเองให้ได้ โดยไม่มีพี่ เข้าใจมั้ย "
" ไม่เข้าใจ "
" กุ๊กเปิดใจนะ มองคนรอบๆตัวเรา ไม่ใช่มีแค่พี่นะ กุ๊กยังมีเพื่อนๆอีก
เราไม่ได้อยู่กันแค่สองคนบนโลกใบนี้ กุ๊กต้องรับให้ได้ "
" แต่กุ๊กอยากอยู่กับพี่บอยนี่ "
" ต่อไปถ้าเราโตกว่านี้ เห็นอะไรได้มากกว่านี้จะเข้าใจที่พี่พูด " บอยพูดจบก็ลุกเดินไปเลย
" กุ๊กไม่เข้าใจที่พี่บอยพูดเลยสักนิด " กุ๊กได้แต่มองตามหลังบอยไป


บอยไปที่ร้านเครื่องประดับ
" มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ " พนักงานขายถาม
" มีจี้หรือสร้อย ที่แสดงถึง รักที่ปรารถนาดี มั้ยครับ "
" ซื้อให้แฟนหรือคะ "
" ..." บอยยิ้มแต่ไม่ตอบ
" งั้นต้องนี่เลยค่ะ " พนักงานชี้ไปในตู้ เป็นและหินสีฟ้า กับสร้อยเงิน
" นี่มันคืออะไรครับ "
" เทอร์ควอยส์ ค่ะ หินสีฟ้าที่หมายถึง ความรักที่เต็มไปด้วยความปรารถนาดี และซื่อสัตย์มั่นคง "
" งั้นผมเอาอันนี้ "

กุ๊กไม่ได้เจอบอยเลย เพราะต่างกันต่างแยกกันไปฝึกซ้อม
จนถึงวันโฮมคัมมิ่งเดย์ เมื่อทุกคนมารวมตัวกันหลังเวที
บอยนั่งอยู่กับพัด กุ๊กกำลังจะเดินไปหา แต่ว่านก็เรียกไว้ก่อน
" กุ๊กซ์.."
" คะ "
" มาทางนี้สิครับ การแสดงจะเริ่มแล้วนะ "
" ค่ะ " กุ๊กได้แต่มองบอยแต่ไกล เพราะว่านดึงมือไปแล้ว
บอยหันไปก็เห็นว่านดึงมือกุ๊กไปอีกทาง ก็ได้แต่ถอนใจ

กุ๊กไก่กับว่าน กำลังโชว์ร้องเพลงบนเวที
..... ช.ญ. เล็กๆ น้อยๆ เราก็ยอมกันไป
ญ. ความจริงในใจ ยังโกรธ
ช.ญ. เล็กๆ น้อยๆ เราก็ยอมอภัย
ช. ใจจริงน่ะกลัว เป็นโสด
ช.ญ. รักเรามันคงจะเป็นอย่างนี้ เพราะมีกันอยู่ สองคน
รักเรามันคงจะเป็นอย่างนี้ เพราะมีกันอยู่ สองคน .......

ว่านกับกุ๊ก ดูจะสนุกกับโชว์ของตัวเองมาก เพราะทั้งคู่ร้องและเต้นกันได้ดูดี และเข้ากันได้จริงๆ
ขณะที่เพื่อนๆพี่ๆ ปรบมือ ให้กำลังใจกัน บอยกลับนั่งซึมอยู่หลังเวที
พัด เห็นบอยซึมเหม่ออยู่พักนึงแล้ว จึงตัดสินใจเดินไปหาบอย
" พี่บอยเป็นอะไร ทำไมมานั่งคนเดียว จะถึงโชว์ของเราแล้วนะ " พัดเตะที่บ่าให้กำลังใจบอย
" พี่กำลังทำสมาธิน่ะ " บอยหันมายิ้มทันที ที่เห็นพัด " ห่วงพี่หรือไง "
" ใครว่าพัดห่วงพี่บอย "
" จริงอ่ะ "
" จริง "
" หรอ " บอยยื่นหน้าไปจ้องพัดใกล้ๆจนพัดต้องหลบตา
" อือ " พัดตอบแบบขอไปที แต่บอยก็ยิ้มตอบไป
" เบื่อจังเลย มีแต่คนมาหลงรัก ขนาดพี่เองส่งกระจกยังหลงรักตัวเองเลย "
" หะ!! พี่บอยนี่ หลงตัวเองซะไม่มี "
" วันนั้นพี่เดินไปที่หน้าคณะ มีสาวๆมากรื๊ดดด.....ด้วย "
" กรื๊ดพี่บอย นี่นะ กรื๊ดทำไมกัน " พัดชาทำหน้าสงสัย
" ไม่ได้กรื๊ดพี่ กรื๊ดหมาโดนรถชนตายข้างหลังพี่น่ะ ฮ่าๆๆ " บอยพูดเองขำเอง
" โห่ พี่บอย มุขแป้กอ่ะ "
" ฮ่าๆๆ แป้กวันละนิด จิตแจ่มใส " บอยเสริม
" พี่บอย นั่นอะไรน่ะ " พัดเหลือบไปเห็นสร้อยที่มือของบอย
" อ่อนี่หรอ " บอยหยิบ สร้อยเทอร์ควอยส์ ขึ้นมาให้พัดดู
" เทอร์ควอยส์น่ะ หมายถึงความปรารถนาดี แล้วก็... " บอยหยุดมองหน้าพัด " พัดชอบหรอ "
สร้อยเทอร์ควอยส์อันนี้ ตอนแรกบอยตั้งใจซื้อมาให้กุ๊ก แต่ถึงตอนนี้ บอยกลับคิดหนักอยู่ว่าควรให้กุ๊กดีมั้ย
ยิ่งเห็นภาพกุ๊กอยู่กับว่านแล้ว บอยยิ่งอยากจะถอยห่างออกมามากยิ่งขึ้น
" ก็..สวยดีคะพี่บอย " พัดตอบ " เตรียมตัวกันเถอะพี่บอย จะถึงคิวเราแล้วล่ะ "
" เดี๋ยวสิ ถ้าพัดชอบพี่จะให้ มานั่งนี่สิ พี่จะใส่ให้ "
บอยพูดแล้วก็สวมให้พัดขณะที่นั่งตรงข้ามกัน บอยยิ้มให้พัด ส่วนพัดจับที่จี้ แล้วยิ้มให้บอย
" ขอบคุณคะพี่บอย "
พอดีกับที่ กุ๊ก เดินผ่านมา เห็นบอยกำลังสวมสร้อยให้พัดพอดี กุ๊กกำลังจะเรียกพี่บอย ก็เลยเปลี่ยนใจเดินไปอีกทาง

ถึงเวลาแสดงของบอยกับพัดแล้ว

* มหัศจรรย์แห่งรัก สร้างสรรค์พลังอันยิ่งใหญ่
ต่างคนอยู่ไกลแสนไกล กลับมาอยู่เคียงชิดใกล้
ก่อฝันในใจ ด้วยรักและความผูกพัน
เมื่อเธอสบตากับฉัน ต่างพบว่าใจเราไหวหวั่น
เป็นนาทีที่สำคัญ จดจำต่อไปแสนนาน
ตราบวันผ่านฝันภาพยังไม่จางไม่เลือนจากหัวใจ

รุ่นพี่รุ่นน้องปรบมือกันกึกก้อง ....โชว์ของบอย-พัด ดูซาบซึ้งใจ ทุกคนจริงๆ
ทำให้บอยกับพัด พลอยปลื้มใจ ยิ้มให้กันอย่างเป็นสุข
คงมีแต่กุ๊ก ที่แอบซุ่มดูอยู่ข้างๆเวที แล้วพึมพำกับตัวเองเบาๆ " พี่บอย..."
ส่วนว่าน ก็ยืนอยู่หลังเวที มองกุ๊ก อย่างปวดใจ " โธ่....กุ๊กซ์ "



.................
พอเรียนจบภาคเช้าว่านก็รีบเก็บของ ออกจากห้องจนพัดตามแทบไม่ทัน
" ว่านๆ เดี๋ยวสิจะไปไหน " พัดเรียกว่านแต่ว่านก็วิ่งนำหน้าไปไม่ยอมหยุด
จนพัดต้องวิ่งตามจนเหนื่อย " แฮ่กๆ เหนื่อยนะว่าน จะไปตามควายที่ไหนนี่ "
" เฮ้ย..พัด มาไม "
" เราถามว่า ..ว่านจะไปไหน "
" ไปหากุ๊ก "
" อ้าว ...ที่ไหนล่ะ ทำไมกุ๊กไม่มาเรียน "
" อยู่บ้านน่ะสิ ไม่สบาย "
" เป็นไรอ่ะ "
" ไม่รู้เหมือนกัน เรารีบนะ "
" ไปด้วยสิ "
" พัดอยู่เรียนได้มะ จดแลคเชอร์แทนเรากับกุ๊กด้วย "
" อ้าว..ก็ได้ "
ว่านรีบไป พัดต้องเดินกลับคอตกมาใต้ตึกคณะ
" ไรว้า เพื่อนทิ้งกันได้ "
" ใครทิ้งพัดล่ะครับ " บอยโผล่มาข้างๆจนพัดตกใจ
" พี่บอย !! "
" อยู่คนเดียวหรอ "
" ค่ะ ว่านไปเยี่ยมกุ๊กไก่ "
" อ๋อ.."
" พี่บอยทำไมไม่ไปเฝ้าไข้กุ๊กละคะ "
" พี่มีเรียน กุ๊กอยู่กับแม่เค้า ไม่เป็นไรหรอก "
" พี่บอยดูแปลกๆนะ "
" ยังไง "
" ก็ทำไมพี่ปล่อยให้ว่านไปไหนมาไหนกับกุ๊กแบบนั้นล่ะ "
" เค้าเพื่อนกันนี่ ทำไมพอว่านไปกับกุ๊ก พัดเหงาหรอ งั้นพี่ไปด้วยมะ "
" โอ้ย..ไม่ต้องหรอกค่ะ พี่ทำโปรเจ็คพี่ไปเถอะเดี๋ยวไม่จบ "
" นี่พี่จะไปทำแบบสอบถาม ไปกับพี่มั้ย จะได้ไม่เหงาไง "
" ไปที่ไหนคะ "
" ก็แถวนี้แหละ ไปมะล่ะ "
" ไปก็ได้ค่ะ แต่พี่บอยต้องเลี้ยงข้าว 1 มื้อ เป็นค่าแรงให้พัดนะ "
" ได้อยู่แล้ว ป่ะ " บอยเดินนำพัด แล้วแบ่งแบบสอบถามให้พัดถือ

.........
กุ๊กแค่ตัวร้อนนิดหน่อยเลยลงมาต้อนรับว่านที่ห้องรับแขก
" กุ๊กซ์ ไปหาหมอรึยังครับ "
" กุ๊กไม่ได้เป็นอะไรมากนี่คะ "
" ว่านพาไปมั้ย "
" กุ๊กอยากพักอยู่กับบ้านเฉยๆ "
" ไปเถอะนะ ไปแค่โรงพยาบาลหรือคลีนิคใกล้ๆ จะได้หายไวไวไง "
" ก็ได้ค่ะ ว่านรอกุ๊กแปปนะคะ กุ๊กไปเปลี่ยนชุดก่อน "
" ครับ "

............
บอยกับพัด ทำแบบสอบถามกันอยู่ที่ป้ายรถเมล์ใกล้ห้าง
" พี่บอยจะเอากี่ชุดค่ะ "
" อีก 20 ก็พอ พัดไหวมะ "
" สบายมากค่ะ "
" ขอบใจนะ สู้ๆ "

" พี่บอยคะ " พัดมาเรียกบอยใกล้ๆขณะที่บอยกำลังรวบรวมนับเอกสาร
" หือ..ครบแล้วหรอ "
" ครบแล้วค่ะ นี่ไง " พัดส่งแบบสอบถามให้บอย แล้วยิ้มให้
" เก่งจังเลย ขอบใจมาก " บอยยิ้มแล้วตีที่ไหล่ขวาพัดเบาๆ แต่ทำให้อยู่ๆก็คิดถึงกุ๊กไก่ขึ้นมา
มือที่ตีไหล่พัดอยู่ก็เลยกลายเป็นจับที่ไหล่นิ่งๆ หน้ามองตรงที่พัด แต่กลับเห็นเป็นหน้ากุ๊กไก่
" พี่บอย !! " พัดเรียกทำให้บอยรู้สึก รีบปล่อยมือ เปลี่ยนเป็นยิ้มให้
" โหย..พัด เหงื่อเต็มเลย อ่ะนี่ " บอยส่งผ้าเช็ดหน้าให้ พัดรับจะเช็ด แต่บอยเปลี่ยนใจเอาคืน
" อ้าว.."
" มานี่..พี่เช็ดให้ " บอยแตะผ้าเช็ดหน้าที่หน้าฝากพัดเบาๆ ยิ้มให้ " ขอบใจมากนะ ที่มาทำงานให้ไม่มีบ่นเลย "
พัดมองหน้าบอยนิ่ง แล้วดึงผ้าเช็ดหน้าจากมือบอย
" ไม่ต้องเช็ดให้หรอกค่ะ พัดเช็ดเองได้ " พัดดึงผ้ามาเช็ดหน้าตัวเอง หมุนตัวหันข้างให้บอย บอยยิ้มให้แตะที่ศีรษะพัดเบาๆ
สักพัก บอยก็เปลี่ยนมาจับมือพัด " อะไรคะพี่บอย "
" ไปทานข้าวกัน " บอยไม่รอพัดตอบแต่ดึงพัดเข้าห้างไปเลย
ว่านกับกุ๊กไก่ อยู่ในรถผ่านมาเห็น บอยกำลังจูงมือพัด แต่ก็เห็นแต่ด้านหลัง
กุ๊กไก่มองจนแทบเหลียวหลังจนว่านถาม
" ใครน่ะกุ๊กซ์.."
" ไม่แน่ใจค่ะ คุ้นๆ "
" คงไม่ใช่คนที่เรารู้จักมั้ง อย่าไปคิดมากเลยเดี๋ยวปวดหัวอีก "
" ใช่พี่บอยแน่ๆเลย กุ๊กจำข้างหลังได้ แต่ทำไม..." ( จูงมือใครไม่รู้ )
" ไม่ใช่หรอก พี่บอยทำโปรเจ็คอยู่นี่ จะมาเดินเล่นได้ไง "
" กุ๊กคงตาฝาดไปเองอ่ะคะ "
" ว่านก็ว่างั้นแหละ "

...........
บอยพาพัดมานั่งร้านขนมปัง เนย นมสด
" นั่งร้านนี้แหละ "
" พัดหิวข้าวนะคะ ไม่ใช่ขนมปัง "
" ดื่มนมก่อน ค่อยไปทานข้าวกัน "
" ไม่อ่ะคะ เดี๋ยวอ้วน "
" เดี๋ยวหรอ ? ฮ่าๆ " บอยมองพัดทั่วตัวแล้วขำ
" โหย..พี่บอยว่าพัดอ้วนหรอ "
" ป่าว พี่พูดออกไปรึยัง "
" ก็สายตาพี่บอก "
" อ่านสายตาพี่ได้ด้วย "
" ชิส์ "
" หิวมากหรอ "
" ค่ะ อยากทานเป็ดย่าง ส้มตำ "
" เค้ามีแต่ไก่ย่าง ส้มตำ โอ้ยย เรานี่ "
" นั่นแหละ ไม่กินขนมปังอ่ะ "
" เด็กคนนี้นี่ เอาแต่ใจจริงๆ "
" อย่ามาว่าพัดนะ "
" ก็ได้ครับ เห็นว่าวันนี้ช่วยพี่มาทั้งวันนะนี่ พาไปกินส้มตำก็ได้ "
" ค่ะ ดีมาก " พัดยิ้ม เพราะในที่สุดก็ชนะ

.............
บอยพาพัดมากินตามที่พัดต้องการ
" ไม่น่าเชื่อ..."
" อะไรคะ "
" อย่างเรานี่สิ กินส้มตำ "
" ทำไมล่ะ อาหารของคนไทยนี่คะ "
" ก็นึกว่าจะชอบกินสเต็ก อาหารญี่ปุ่น พวกนั้น "
" พัดชอบทุกอย่างล่ะคะ " พัดหยุดกินเงยหน้ามองบอย ยิ้มมีความสุข
" พัดเป็นคนที่กินอะไรก็ดูอร่อยไปหมดเลยนะ "
" ก็มันอร่อยจริงๆนี่ "
" กินจนหน้าแป้นเลย ฮ่าๆ "
" พี่บอย !! "
" อย่าดุสิ คนน่าแป้นก็น่ารักนะ พี่ชอบ ฮ่าๆ "
" จริงหยอ "
" ล้อเล่น "
" โห.."
" ฮ่าๆ "
" อีกเดือนเดียวพี่บอยก็จะจบแล้ว พี่บอยจะไปทำงานอะไรคะ "
" พี่ยังไม่รู้เลย " บอยเสียงเบาลง แต่ก็กลับยิ้มให้พัดเมื่อมองที่สร้อยที่พัดสวมไว้
" สร้อยนี้เหมาะกับพัดจริงๆ ใส่แล้วน่ารักดีนะ "
" หมายถึงพัดหรอค่ะที่น่ารัก "
" ไม่ใช่หมายถึงสร้อย "
" โห..อีกละ "
" หมายถึงพัดนั่นแหละครับ เอาไว้ถ้าเราไม่ได้เจอกัน ก็ไว้คิดถึงพี่ละกันนะ "
" ใครจะไปคิดถึงพี่บอยล่ะ "
บอยยิ้มให้พัด แต่ไม่พูดอะไร
( ถ้าตรงหน้าเราตอนนี้เป็นกุ๊กไก่ ก็คงจะดี )

.........
พัดกลับมาถึงบ้าน นอนบนเตียงคิดทบทวนถึงวันที่ผ่านมา
กับบอยที่พัดไม่ค่อยถูกชะตาตอนแรกเจอ ในตอนนี้กลับรู้สึกดีที่ได้พบ
พัดถอดสร้อยเทอร์ควอยส์ หยิบขึ้นดู ( ความรักที่ปรารถนาดี พี่บอยปรารถนาดีกับเราหรอ )
ความรู้สึกที่พัดมีต่อบอยค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆ โดยที่พัดเองไม่รู้ตัว ว่ามันดีขึ้นแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหน
ถ้าไม่ได้ทำงานด้วยกันคงไม่รู้เลยว่าพี่บอยเป็นคนดีขนาดไหน เพราะในความอยากเอาชนะของพัด
ทำให้พัดได้เห็น ได้เข้าใจถึงจิตใจที่ดีของบอย ที่พัดเองไม่เคยคิดมาก่อน

ก่อนนั้นพัดคิดว่าตัวเองอาจจะชอบว่าน เพื่อนสนิทที่คิดคล้ายกันในหลายเรื่อง
คุยกัน ปรึกษากันได้หลายเรื่อง แต่ทำไมพัด กลับไม่รู้สึกมากกว่านั้นนะ
หรือเพราะว่านไม่เคยมีสายตามองพัดเกินเพื่อนเลย มักปฎิเสธพัดแบบไม่กลัวพัดโกรธเสมอ
ผิดกับบอยที่ไมได้เจอกันบ่อยนัก พูดคุยกันน้อยกว่า ทะเลาะกันบ้าง แต่กลับทำให้พัดรู้สึกดีได้
" เราไม่ได้ชอบพี่บอย ใช่มั้ย " พัดถามตัวเอง
" เฮ้ย..ไม่เอา อย่าไปคิด นอนดีกว่า พัดชา "
พัดชาวางสร้อยไว้บนหัวเตียง แล้วหลับตานอน

............
กุ๊กไก่นั่งรอรถเมล์อยู่คนเดียวตอนเช้าเพื่อไปเรียน
บอยมาถึงก็ส่งขวดพลาสติกที่ร้อยเชือกเป็นโทรศัพท์ให้
โทรศัพท์เชือก เป็นของเล่นที่บอยชอบทำให้กุ๊ก เอาไว้ระบายความในใจกันตอนเด็กๆ
กุ๊กเงยหน้ามอง แต่ก็ยังงอนอยู่ ก็ไม่เจอบอยนานเลยนี่นา
ไม่ได้ไปเรียนด้วยกัน เจอกันแต่ที่มหาวิทยาลัยเท่านั้น
" รับสิ " บอยยิ้มแล้วเดินออกห่าง ดึงสายเชือกออกให้ตึง
กุ๊กเอาขวดพลาสติกมาแนบที่หู
" วันนี้พี่ไปส่งนะ " พูดจบ บอยก็สลับมาที่หูรอกุ๊กพูดบ้าง
กุ๊กหันไปมองหน้าบอย แล้วพูดตอบ
" ไม่เป็นไรคะ "
" ทำไมล่ะ เราไม่ได้ไปด้วยกันนานแล้วนะ "
" พี่เป็นใครหรือคะ กุ๊กแทบจะลืมหน้าพี่ไปแล้ว "
" โถ...ลืมกันได้ งั้นพี่แนะนำตัวก่อนก็ได้ พี่ชื่อ พี่บอยไง "
" หรอค่ะ แค่นี้นะ " กุ๊กวางโทรศัพท์ลงที่ตัก ทำให้บอยต้องเดินมาหาใกล้ๆ
" จำได้มั้ย เวลาเราไม่สบายใจ ตอนเด็กๆเราจะมาคุยกันที่โทรศัพท์เชือก ทำไมตอนนี้กุ๊กไม่อยากคุยล่ะ "
" ก็กุ๊กสบายดีนี่คะ "
" งั้นหรอ ไม่มีอะไรจะพูดกับพี่แล้วหรอ "
" ไม่มีค่ะ "
" ถ้าต่อไปพี่ไม่อยู่ เราก็จะไม่คุยกับพี่แล้วใช่มั้ย "
" ไม่มีค่ะ " กุ๊กพูดแล้วเมินไปอีกที
" งั้นพี่ไป..."
" ค่ะ "
" พี่อยากบอกกุ๊กนะ ว่าพี่ห่วงเราเสมอ " บอยพูดจบก็เดินย้อนกลับไปทางเดิม
กุ๊กได้แต่มองตามไม่เข้าใจ " ทำไมไม่ง้อเราเลยล่ะ เราก็แกล้งพูดไปอย่างนั้น ไม่รู้หรือไง พี่บอยบ้า...."

กุ๊กไก่ไม่รู้เลยว่าการคุยกันครั้งนี้ จะเป็นครั้งสุดท้ายที่กุ๊กได้เจอบอย
เพราะอยู่ๆบอยก็หายไปจากชีวิตทุกคน ในช่วงสอบบอยไม่อยู่บ้าน
ไปนอนบ้านเพื่อน กุ๊กเห็นบอยแค่แว้บๆเท่านั้นในมหาวิทยาลัย ไม่ได้คุยกัน
พอสอบเสร็จบอยยิ่งหายไปใหญ่ ไม่มาหากุ๊กที่บ้านเลย
กุ๊กไก่ตัดสินใจ ไปหาบอยที่บ้าน เพื่อถามว่าทำไมหายไป
' กริ่งงง ' กุ๊กไก่ กดกริ่งหน้าบ้าน และยืนคอย
( ใครอ่ะ ไม่ใช่หม่าม้านี่ ) คนที่เดินออกมาจากบ้าน ไม่ใช่คนที่กุ๊กไก่คุ้นเคย
" มาหาใครค่ะ " เธอถามกุ๊ก
" เอ่อ..พี่บอย อยู่มั้ยค่ะ "
" หนูมาหาเจ้าของบ้านคนเดิมหรือคะ "
" เจ้าของบ้านคนเดิม ? หมายความว่า เค้าขายบ้านให้คุณพี่หรอคะ "
" ค่ะ พี่ย้ายมาอยู่ได้เกือบเดือนแล้วค่ะ บ้านหนูอยู่ใกล้ๆนี่หรอ "
" ค่ะ ถัดไป 5-6 หลัง มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะคะ "
" จ้าหนู ขอบใจนะ "

" พี่บอยนะพี่บอย ย้ายบ้านทำไมไม่บอกเราสักคำ " กุ๊กไก่เดินกลับบ้านไปบ่นไป ไม่เข้าใจบอยเลยจริงๆ

บอยไม่ได้ติดต่อใครอีก แม้กระทั่งเพื่อนๆร่วมรุ่นก็ไม่รู้ว่าบอยหายไปไหน
งานรับปริญญาบอยก็ไม่มา กุ๊กไก่ไม่เข้าใจเลยว่าบอยทำไมอยู่ๆก็มาหายไป
ว่าน พัด กุ๊ก สนิทกันมากขึ้น เมื่อไม่มีบอย ว่านก็เลยได้เอาใจกุ๊กมากขึ้นหวังว่าจะชนะใจ
ทำให้บางครั้งว่าน ลืมพัดไว้คนเดียว พัดกลับบ้านไปก็นั่งพับดาวกระดาษเล็กๆวันละดวง
นับตั้งแต่บอยหายไป พัดไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่า อยากจะนับวันที่บอยกลับมาแค่นั้น
( พัดเชื่อนะว่าพี่บอยต้องกลับมา เราจะได้เจอกันอีก )
พัดยิ้มมองดาวตรงหน้า มันสูงขึ้นมาพอสมควรแล้ว พัดก็ยังไม่ได้ข่าวบอยอยู่ดี

ที่ใต้ตึกคณะ
กุ๊กกับพัด กำลังช่วยกันทำรายงาน แต่อยู่ๆกุ๊กก็หยุดนั่งเหม่อลอยจนพัดต้องเรียก
" กุ๊ก.."
" หือ.."
" ใจลอยไปไหน ไปกินข้าวกัน " พัดชวน
" พัดไปเถอะ เราไม่หิว อยากทำงานให้เสร็จก่อน "
" จะรีบทำไม กองทัพเดินด้วยท้องนะ "
" พัด พี่บอยติดต่อมาบ้างไหม "
" พี่บอย !! เค้าไม่ได้ติดต่อกุ๊กหรอ "
" พี่บอยหายไปเลย สองปีแล้วนะ พี่บอยหายไปเลย " กุ๊กพูดน้ำเสียงเศร้า
" พัดว่าพี่บอยคงยุ่งนะ อย่าคิดมากนะกุ๊ก ทำใจสบายๆดีกว่า "
" มันอดคิดไม่ได้นี่ "
" พัด "
" ว่าไงกุ๊ก "
" สร้อยสวยดีนี่ " กุ๊กชี้ไปที่สร้อยที่บอยให้พัด
" อ่อ เทอร์ควอยส์ น่ะ "
" หรอ น่ารักดีนะ "
" จ้ะ "
" หรอ มันหมายถึงอะไรน่ะ "
" ใช่ มันหมายถึงรักที่ปรารถนาดี "
" ความหมายดีจัง แล้วยังน่ารักดีด้วย พัดชอบหรอ เราเห็นพัดใส่มานานแล้ว "
" อือ..ก็ชอบนะ เพราะมันเป็น..." (ของที่พี่บอยให้ ไม่ใช่สิ เป็นของที่เราชอบต่างหาก )
" เป็นอะไรหรอ.."
กุ๊กนึกถึงภาพที่บอยสวมสร้อยให้พัด ใช่สร้อยนี้หรือป่าวนะ
" เป็นของที่ใส่แล้วมีโชคน่ะ "
" อ่อ ..."
" สองสาว มาทำอะไรกันตรงนี้ " ว่านเดินเข้ามาทัก " ไปกินข้าวกันมั้ย "
" ว่านจะเลี้ยงหรอ " พัดถาม
" ได้.. กุ๊กซ์ ไปนะ "
" เราไม่หิว " กุ๊กบอก
" ไม่หิวก็ต้องกิน นี่มันบ่ายโมงแล้ว เดี๋ยวพวกเราต้องเรียนถึง เย็น ไม่กินไม่ได้ " ว่านทำเสียงดุ
" โห ว่านดุจัง " พัดแซว
" ไปเร็วสิ " ว่านเร่ง
กุ๊ก จำใจลุกไปกับว่าน พัด

ตอนที่ 4
รักที่กลับมา

4 ปี ผ่านไป ตอนนี้ทุกคนเรียนจบกันแล้ว ต่างแยกย้ายกันไปทำงานตามถนัด
ว่านเข้าไปดำเนินกิจการเป็นเจ้าของบริษัทค่ายเพลงยักษ์ใหญ่
กุ๊ก ทำงานด้านครีเอท งานโฆษณา
ส่วนพัด มีดีที่ภาษา เธอจึงไปแอร์โฮสเตท

" หนังสือพิมพ์มั้ยคะ " พัดถามผู้โดยสารหนุ่ม ที่ใส่แว่นดำ สวมสูทดำ เขามองไปนอกหน้าต่างของเครื่องบิน
" ครับ " หนุ่มใบหน้าคมตอบ โดยไม่ได้หันมามอง
พัดรู้สึกคุ้นๆกับน้ำเสียงจริง แม้เขาจะพูดแค่สั้นๆ ' ใครกันนะ '
" น้ำส้ม หรือ กาแฟ มั้ยคะ " พัดถามผู้โดยสารหนุ่มคนเดิม แต่เขาไม่สนใจเหมือนเดิม
" คุณคะ " พัดถามอีก
" ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ " ที่นี้เขาหันมาแล้ว แต่พัดก็ยังเห็นหน้าเขาไม่ถนัดอยู่ดี
พัดรู้สึกยิ่งคุ้นมากขึ้น ทั้งท่าทางและน้ำเสียง ( ใครกันนะ เราต้องเคยรู้จักสิ )



" ขอบคุณคะ " พัดชาไหว้ขอบคุณผู้โดยสารที่ประตูเครื่องบิน
จนกระทั่งเขากำลังจะเดินผ่านมา ' ทำไมเราคุ้นกะท่าเดินตานี่จังเลยนะ '
" ขอบคุณคะ " พัดชาไหว้ขอบคุณเขา แต่เขาไม่เหมือนคนอื่นๆที่มักจะเดินผ่านไปเฉยๆ
ยังมีน้ำใจ หันกลับมาโปรยยิ้มให้ ก่อนจะพูดว่า " ครับ ขอบคุณมากเช่นกัน "
เขาเดินผ่านพัดไปแล้ว แต่พัดยังชะเง้อ มองตามหลังเขาไป ' เฮ้อ ไปซะละ '


พัดลากกระเป๋าออกมาจะกลับบ้านขณะที่พัดหันไปมองโบกมือลาเพื่อนๆ ก็ชนกับชายหนุ่มคนเดิมอย่างจัง
" โอ้ยยย " พัดชา หัวเสียทันที ที่เธอล้มลง " คุณเดินไงนี่ "
" ลุกขึ้นสิครับ " เขาส่งมือให้พัดลุก
" ไม่ต้องหรอกย่ะ ชั้นลุกเองได้ "
เขาไม่พูดอะไรแต่นั่งลงช่วยพัดเก็บของ จนเห็นว่าพัดสวมสร้อยเทอร์ควอยส์ ที่เค้ารู้สึกคุ้นตามาก
" คุณ.. " เขาจ้องหน้าพัด เพื่อให้แน่ใจว่าใช่คนรู้จักกันหรือไม่ พัดชาดูเปลี่ยนไปเยอะมาก จากที่ใส่แว่นหนา
ในชุดแอร์โฮสเตท พัดชาสวยสง่า แถมแต่งหน้าเข้มจนไม่เหมือนพัดชาคนเดิมเลย
" อะไรอีกล่ะ " พัดชาหงุดหงิด
" คุณใส่สร้อยนี่ไว้ติดตัวตลอดเลยหรอ " เขายังถามต่อ
" เรื่องของชั้น คุณจะรู้ไปทำไม " พัดตอบ และลุกขึ้น
" เดี๋ยวสิ " เขาฉุดแขนพัดไว้
" เอ๊ะ!! ปล่อยย " เขาปล่อยมือจากแขนพัด พัดผลักเขาเซไปนิดหน่อย ก่อนจะจ้ำอ้าวเดินเชิดหน้าสวนทางกับเขาไป
พัดชาเดินไปไกลแล้ว แต่เขาเพิ่งนึกอะไรออก จึงรีบเดินตามไป
" พัดชา " เขาเรียก เสียงดัง ทำเอาพัดหันขวับมาทันที
เขาก็ถอดแว่นดำ ออก พัดชามองหน้าเขาอยู่พักนึง
" พี่บอยยยยย " พัดชา ตาโต จ้องหน้าบอยเขม็ง
บอยยิ้มตอบ แต่ไม่ก็ไม่พูดอะไร

บอยและพัดเดินออกมาเพื่อรอรถแท๊กซี่ คนเข้าแถวเพื่อรอกันมากมายจริงๆ
คงต้องรอพักใหญ่เลยล่ะกว่าจะถึงคิวของทั้งสองคน อากาศวันนี้ร้อนอบอ้าวมากๆ
บอยหันไปเห็นพัด เหงื่อไหล เลยตัดสินใจ หยิบผ้าเช็ดหน้ามาจะเช็ดให้
" ไม่เป็นไรคะพี่บอย " พัด ตกใจ ถอยหลังไป 1 ก้าว
" อย่าดื้อสิคะ อยู่เฉยๆได้มั้ยคะ " บอยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
พัดก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน ทำไมเธอหยุดให้บอยเช้ดหน้าให้ง่ายๆแบบนั้น

" ฮั่นแน่ พัดชา แฟนเธอหรอ หล่อจัง " อยู่ๆ เพื่อนแอร์โอสเตท ของพัดชา ที่เดินผ่านมาพอดี ก็แซวขึ้น
บอย หยุดส่งผ้าเช็ดหน้าให้พัด แล้วหันมายิ้มให้เพื่อนของพัด
" เอ่อ.." พัดชากำลังจะเอ่ย แต่เพื่อนสาวของเธอก็พูดขึ้นมาก่อน " ไปก่อนนะ แม่ฉันมารับแล้ว "
" ไปก่อนนะคะ สุดหล่อ จุ๊บๆ " เธอหันมาส่งตาหวานให้บอยซะอย่างนั้น
" เพื่อนพัด ตลกจังนะ " บอยขำท่าทีของเพื่อนพัด ที่หันมาโบกมือลา ส่งจูบให้เขา ก่อนขึ้นรถที่รออยู่
" ยัยนิดก็แบบนี้แหละคะ อย่าถือสาเลยพี่บอย "
" จริงซะด้วยสินะ "
" อะไรจริงคะ "
" ก็ที่เค้าบอกเมื่อกี๊ไง "
" บอก.. เรื่องไหนคะ "
" ก็เรื่อง... " บอยเว้นช่วง จนพัดทำหน้าสงสัย ( อย่าบอกนะว่าเรื่องแฟนกันน่ะ ) พัดนึกในใจ ไม่ได้พูดออกมา
" ที่ว่า พี่หล่อไง " บอยยิ้มยืดอก ด้วยความภูมิใจ
" ซะงั้นเลย พี่บอย " พัดยิ้มแบบโล่งอกแต่ดันเผลอถอนหายใจออกมา " เฮ้อ!! "
" เป็นอะไร ไปคะ " บอยหันมาถามอย่างสงสัย
" ป่าวคะ "
" งั้นไปเถอะนะ เดี๋ยวพี่ไปส่งบ้าน " บอยชวนพัดขึ้นรถคันเดียวกัน

ระหว่างทาง บอยกับพัดแทบไม่ได้คุยกันเลย บอยคิดถึงกรุงเทพมาก ก็เลยดูถนนหนทางไปเรื่อย
ส่วนพัดก็มองไปนอกรถอีกด้าน มองออกไปสักพัก พัดชาก็เผลอหลับไปเพราะความเพลียจากการทำงาน
จะถึงบ้านพัดอยู่แล้วอีกแค่นิดเดียว เท่านั้น บอยจึงหันมาทางพัด
" อ้าว หลับซะละ นี่ถ้ามาคนเดียวจะถึงบ้านมั้ยนี่ " บอยมองพัดได้สักพักก็เห็นเป็นหน้ากุ๊กที่หลับตรงหน้า
บอยหลับตา สะบัดหน้าเบาๆ ค่อยลืมตามองที่พัดอีกครั้ง ( ก็...พัดชานี่นา เรานี่นะ )
" พัดๆ " บอยสะกิดที่แขนพัด แต่พัดก็ยังนิ่งอยู่
" สะกิดแล้วก็ไม่รู้สึก เอาไงดีวะเรา " บอยบ่นกะตัวเอง
แล้วจึงตัดสินใจโน้มตัวไป กระซิบที่ข้างหูพัดชา " คิดถึงนะ.... " แถมแอบหอมที่แก้มข้างๆหูพัดอีกด้วย
พัดชาสะดุ้งทันที หันมาเจอบอยกำลังถอยกลับไปนั่งเหมือนเดิม " พี่บอย..ว่าอะไรนะคะ "
" ถึงแล้วครับ " บอยยิ้มตอบพัดชา
" พี่บอย.." พัดตัดสินใจไม่พูดดีกว่า เพราะเธอก็ได้ยินบอยพูดไม่ถนัดนัก แถมตื่นมาก็ไม่แน่ใจอะไรอีก ว่าบอยโน้มตัวมาทำไม
" ว่าไง.." บอยเลิกคิ้วถาม " ลงได้แล้ว เข้าบ้านดีๆล่ะ แล้วทีหลังก็อย่าเผลอหลับในรถอีกนะ "
" ค่า ขอบคุณนะคะ พี่บอยที่มาส่ง "
" นี่พัดอย่าลืมทานยานะ ท่าทางเราไม่ค่อยสบาย "
" เจ้าค่ะ "
" แล้วเจอกันนะพัด "
" บ๊ายบายพี่บอย "
บอยโบกมือลา แล้วมองจนพัดเข้าประตูบ้านไป
" ไปเลยครับพี่ พระราม 5 ครับ " บอยบอกแท๊กซี่

...........
พัดชาเดินยิ้มร่าเข้าบ้าน วันนี้พัดรู้สึกว่าตัวเองหน้าบานเป็นพิเศษ
แม่ของพัด นั่งรออยู่ที่โซฟารับแขก
" สวัสดีคะแม่ " พัดไหว้แม่ของเธอทันทีที่ก้าวเข้าบ้าน
" กลับมาแล้วหรอลูก มีน้ำส้มคั้นในตู้เย็นนะ "
" ขอบคุณคะแม่ " พัดเดินเข้าหอมแม่ที่นั่งอยู่
" เอ๊ะ วันนี้แม่รู้สึกว่า ลูกสาวคนสวยของแม่ จะอารมณ์ดีเป็นพิเศษนะ "
" ก็ไม่มีอะไรนี่คะ "
" จริงหรอ อย่ามาหลอกแม่เลย "
" ก็เหมือนเดิมๆทุกวันแหละคะ แม่ขา งั้นพัดไปก่อนนะคะ"
" อย่าลืมดื่มน้ำส้มคั้นนะลูก "
" คะแม่ "
พัดชาตรงเข้าไปในครัว ดื่มน้ำส้ม และยาลดไข้ ก่อนขึ้นไปพักผ่อนข้างบน
" พัดขึ้นข้างบนแล้วนะคะแม่ พรุงนี้เจอกันนะคะ "
" อาบน้ำแล้วพักเลยนะลูก อย่าโอ้เอ้ "
" คะแม่ "
( วันนี้ อารมณ์ดีจัง ไปเจอใครมานะ ) แม่ของพัด ยิ้มๆ มองตามพัดขึ้นไป

.........
บอยนั่งรถไปได้สักพักแล้ว ก็นึกอะไรเพลินๆ แล้วยิ้มอยู่คนเดียว
กรุงเทพรถติดเหมือนเดิม แต่ยังก็ยังน่าอยู่กว่าเมืองนอกตั้งเยอะ
4 ปีที่ผ่านมา บอยไปอยู่ที่อังกฤษ หาประสบการณ์ใหม่ๆ ที่ร้านอาหารคนไทยในเมืองสเปอร์ส
มันค่อนข้างเหงาเพราะมีคนไทยอยู่น้อยมาก มีก็แค่เชฟ และพนักงานไม่กี่คน
บอยได้ทำงานทั้งเสริฟ และร้องเพลงในร้านอาหาร ได้เงินเดือนหลายปอนด์พอส่งให้พ่อและแม่ได้
หนนี้เขาได้พัก 7 วัน ให้กลับมาเมืองไทย ที่มีทั้งครอบครัวและสิ่งรอบกายที่เราคุ้นเคย
' ถ้าได้กลับมาอยู่ถาวรเลยก็คงจะดีสินะ ' บอยคิดในใจ
แต่จู่ๆ แท๊กซี่ก็มาสะดุดความคิดเรื่อยเปื่อยของบอยโดยเริ่มสนทนาขึ้น
" แฟนคุณหรอครับ น่ารักดีนะ " แท๊กซี่ ถามบอย
" คนตะกี๊หรอ "
" ครับ "
" ผมแค่เป็นห่วงเห็นเค้าเหนื่อยๆ เลยมาส่งแค่นั้นจริงๆ ไม่ได้คิดอะไรหรอกครับ "
" งั้นหรอครับ ฮ่าๆ ไอ้ผมก็อยากมีคนมาส่งแบบคุณสักคนชีวิตคงสดชื่นดีนะครับ "
" ก็ดีครับ มีเพื่อนเยอะๆดีกว่าอยู่คนเดียว "
" คุณเป็นคนขี้เหงาแน่ๆเลย ผมว่าคนมีเพื่อนเยอะๆนี่แหละขี้เหงาที่สุด "
" บางทีผมก็ชอบนะ ได้อยู่ได้คิดอะไรคนเดียว อยากไปไหนก็ไป ไม่ต้องรอใคร สบายดี
แต่บางทีผมเห็นใครเค้ามีแฟน ควงกันกุ๊กกิ๊กๆ ผมก็อยากมีมั่งเหมือนกัน "
" อย่างคุณผมว่ากิ๊กหาได้สบายเลย "
" คงไม่ล่ะครับ ผมรักใครรักจริง ไม่อยากให้ใครมาเจ็บปวดเพราะผม "
" พูดอย่างนี้ผมว่าคุณตอ้งเคยทำผู้หญิงอกหัก "
" ก็มีบ้างครับ เรื่องเด็กๆในอดีต ผมก็รู้สึกผิดนะ แต่ผมคิดว่าผมทำเพื่อเค้าแล้ว "
" ผมว่าคุณอาจจะคิดผิดก็ได้
ผู้หญิงบางคนเค้าก็ไม่สนใจหรอกว่า คุณจะเป็นยังไงในเมื่อเธอรักคุณแล้ว คุณก็คือที่หนึ่งในใจเธอ "
" แต่ผมว่า รักต้องมีเหตุผลนะครับ "
" คุณเคยได้ยินมั้ย ถ้าเราใช้หัวใจนำทาง ชีวิตเราจะสดสวยกว่าใช้เหตุผลมากมายนัก "
" แต่ชีวิตเราไม่ได้มีคนรักเราแค่คนเดียวนี่ครับ ยังมีคนอื่นอีกที่รักเรา
ยังมีคนที่เราต้องตอบแทนความรัก
ถ้ากามเทพจะแผลงศรเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละครับ "
" ผมว่ากามเทพแผลงศรให้แล้วล่ะ "
" ผมก็ไม่รู้สิครับ อาจจะยิงพลาดมาโดนผมแต่ไม่โดนอีกคนก็ได้นะ "


.............

พัดชา พอเข้าบ้านก็อาบน้ำแล้ว ก็มานั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือ ดูดวงดาวที่เธอพับไว้ ในขวดโหลทรงสูง
" ดีนะที่ยังไม่ล้นออกมา " พัดพับดาวอีกดวง ที่ใหญ่กว่าทุกดวง แล้วลงวันที่ วันนี้ ที่พัดได้เจอบอยอีกครั้ง
พัดปิดขวด ผูกโบว์แล้ววางกลับไปที่เดิม แล้วเดินไปที่ที่นอน ล้มตัวลงนอน
ที่เพดานห้อง มีดวงดาวสุกใส เต็มไปหมด วันนี้ดาวทุกดวงส่องแสงระยิยระยับกว่าทุกวันในสายตาของพัด
พัดนอนมองเพดาน มองดวงดาว นึกย้อนทบทวน เหตุการณ์ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา แล้วก้อยิ้มกับตัวเอง
" พี่บอย พูดอะไรนะ " พัดนึกถึงเหตุการณ์ในแท๊กซี่ แล้วรู้สึกได้ถึงใบหน้าที่ร้อนผ่าวเหมือนมีเลือดพุ่งพล่านขึ้นมา
" นอนดีกว่า คิดมากน่ะพัดชา "


.........
" พัด ตื่นเถอะลูก มีคนมารอข้างล่าง " แม่ของพัดชามาปลุก พร้อมดอกไม้ช่อใหญ่
" ใครคะแม่ " พัดชางัวเงียตอบ
" ก็เพื่อนลูกนั่นแหละ เค้าบอกว่าชื่อ บอย "
" หา!! พี่บอย " แค่พัดได้ยินชื่อก็ตาสว่างทันที " แล้วดอกไม้นี่... "
" เพื่อนลูกฝากมาให้นะ เร็วๆนะลูก สายแล้ว อย่าให้เค้ารอนาน " แม่พัด บอกแล้วก้อผลักประตูออกไป
พัดชารีบลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว ไม่นานก็เรียบร้อย วันนี้เธอไม่ได้แต่งหน้าจัดเหมือนตอนไปทำงาน
พัดเดินไปหอบช่อดอกไม้ ตอนนี้เธอพร้อมลงไปพบคนที่คอยเธอแล้ว
" อืมม หอมจังเลย " พัดหอมดอกไม้ของบอย ยิ้มเบิกบานใจ
พัดลงบันไดมา ก้อเจอบอยนั่งคอยอยู่ ด้วยท่าทางสบายๆ แถมยังกำลังพูดคุยเอาใจแม่ของพัดอยู่อีก
( ท่าทางคุยกันถูกคอจังนะ ) ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า บอยคุยกะไรกะแม่พัด แต่ดูท่าทางแม่พัดจะได้ยิ้มได้ขำไปกับบอยอยู่ตลอด
" แฮ่ม ๆ " พัดแกล้งทำเสียงกระแอมมาจากข้างหลัง
" อ้าวพัดลงมาแล้วหรอลูก คุยกะบอยไปนะ เดี๋ยวแม่ไปในครัวก่อน "
" บอย ทานข้าวเช้าด้วยกันนะ " แม่พัดเอ่ยชวนบอย
" ครับ ขอบคุณครับ " บอยหันไปตอบแม่พัด ก่อนจะหันมายิ้มหวานให้พัดชา
" นั่งสิพัด "
" ขอบคุณนะคะพี่บอย สำหรับดอกไม้ พี่บอยมาไงคะนี่ "
" ก็แท๊กซี่ ไง วันนี้พี่ว่างเพราะแม่กะพ่อพี่ยังไม่กลับจากเชียงใหม่เลย ไม่มีใครอยู่บ้าน พัดเหนื่อยมั้ย "
" ก็ไม่เหนื่อยนี่คะ นอนเต็มอิ่มเลย ทำไมคะพี่บอย "
" พาพี่ไปชมกรุงเทพหน่อยสิ ไม่อยู่มานาน ถนนหนทางเป็นไงบ้าง "
" รถเมล์ไง พี่บอยก้อนั่งไปสิ 7 บาทเอง ได้รอบเมืองแน่ๆ "
" พัดชา ใจร้าย ไม่สงสารคนน่ารักแบบพี่เลยนะ"
" ไม่เห็นจะน่าสงสารตรงไหนเลย พี่บอยทำยังกะไม่เคยอยู่กรุงเทพไปได้ "
" พัดไม่อยากพาพี่ไปหรอ หรือพัดมีนัดกับใครล่ะ " บอยทำเสียงเศร้าเหมือนน้อยใจ
" ไม่ใช่ทั้งสองอย่างนั่นแหละ พี่บอยกล้ามใหญ่ใจน้อยไปได้นะ พัดบอกหรือยังว่าไม่ไปด้วย "
" งั้นแปลว่าพัดจะไปกับพี่ " บอยดีใจลืมตัวจับมือพัดมากุมไว้
" ค่ะ " พัดยิ้มตอบ " แต่พี่บอยปล่อยมือพัดก่อนนะ "
บอยปล่อยมือพัดโดยดี แล้วยิ้มแบบเสียดาย ( ไม่น่ารู้ทันเลย )

" จะให้พัด พาไปไหนกันดีคะ พี่บอย "
" พัดพาพี่ไปสู่ใจพัดชา ได้มั้ยคะ พัดจะคอยอยู่เคียงข้างพี่ได้มั้ย " บอยไม่พูดปล่าวๆ ที่ส่งตาหวานมาให้ด้วย
พัดชาไม่รู้จะตอบยังไง รู้สึกหน้ามันร้อนผ่าวๆอีกแล้ว จึงก้มหน้าอ่านหนังสือตรงหน้าแทน
" ว่าไงล่ะคะ " บอยกระเถิบมาใกล้ๆพัดยิ่งขึ้น แล้วถือโอกาสจับมือพัดอีกครั้ง
" เอ่อ...พี่บอย พัด...พัด " อยู่ๆพัดชา ติดอ่าง พูดติดขัด
" พัดชาก็รักพี่ใช่มั้ย " บอยจับคางพัดเชิดขึ้น ให้มองตาของเขา
พัดชาพยักหน้าแทนคำตอบ บอยยิ้มหวานชื่น ดึงพัดเข้ามากอดทั้งที่นั่งกันอยู่บนโซฟาเดียวกัน

บอยคลายอ้อมกอดของเขากับพัดแล้ว ทั้งสองมองหน้ากัน ยิ้มให้กัน
แต่อยู่ๆ ภาพที่พัดชาเห็นก็ลางจนแทบไม่ชัด กลายเป็นหมอกควันสีขาว
พอหมอกจางไป กลับเหลือพัดอยู่คนเดียว ( พี่บอยหายไปไหน )
" พี่บอย " พัดลุกขึ้น ตะโกนเรียก พัดวิ่งออกมาก็เจอแต่หมอกขาวๆเต็มไปหมด
" พี่บอยอยู่นั่นเอง " พัดรีบวิ่งไปตรงที่บอยยืนอยู่ แต่สิ่งที่พัดพบเจอมีอีกคนที่อยู่กับบอย " ใครกันนะ "
พัดเดินไปใกล้บอย ตรงที่มีหญิงสาวอีกคน หันหลังให้พัดและกำลังคุยกับบอย
" พี่บอยคะ " พัดดีใจที่เดินจนถึงที่บอยยืนสักที ผู้หญิงคนนั้นหันมาหาพัด แล้วยิ้มให้
( เกิดอะไรขึ้น พี่บอย กุ๊ก นี่มันอะไรกัน ) พัดช็อคกับภาพตรงหน้ายืนนิ่งมองบอยกับกุ๊กที่ยิ้มให้
" พัดชา " กุ๊กยิ้มและส่งมือให้พัด
" ไม่ !! " พัดตะโกนลั่น ถอยออกห่างจากกุ๊ก
พัดตกใจตื่น รู้สึกร้อนเหงื่อไหลออกมาทั้งที่ในห้องเปิดแอร์อยู่
( พี่บอย...ทำไมพัดต้องฝันถึงพี่แบบนี้ด้วย ) พัดชารู้สึกว่าน้ำตาปริ่มที่ตา พัดรีบเช็ดด้วยมือ
" ไม่นะ เราต้องไม่ร้องไห้ ให้กับคนที่เค้าไม่ได้รักเรา พัดชา..คนที่เข้มแข็ง เธอต้องสู้สิ " พัดให้กำลังใจตัวเอง
' ก๊อกๆ ' แม่ของพัดเคาะประตูห้อง
" แม่หรอคะ เข้ามาเลยคะ หนูตื่นแล้ว " พัดตอบไปทั้งๆที่ยังสะอึกอยู่
" พัด !! เป็นอะไรลูก ตะโกนดังลั่นบ้านเลย " แม่พัดเข้ามาในห้องด้วยความเป็นห่วง
มีแต่แม่เท่านั้นที่เข้าใจพัดที่สุด พัดลุกนั่งกอดแม่ไว้แน่น พอมีคนมาปลอบยิ่งทำให้พัดสะอื้นไม่หยุด
" คนดีของแม่ เป็นอะไรไป เมื่อวานกลับมายังดูสดใสอยู่เลย"
" ฮือๆ แค่ฝันร้ายที่มันเหมือนจริงคะแม่ " พัดกอดแม่แน่นยิ่งขึ้น
" คนที่ทำให้ลูกสาวแม่เป็นแบบนี้ ใช่คนที่รอข้างล่างมั้ยลูก "
" ใครคะแม่ "
" รีบอาบน้ำแล้วลงไปดูสิลูก เค้ามารออยู่นานแล้ว "
" แม่อย่าห่วงพัดนะคะ ลูกสาวของแม่คนนี้เข้มแข็งพอ " พัดปาดน้ำตา แล้วยิ้มให้กับแม่
" จ้ะลูก แม่เชื่อ "
พัดรีบอาบน้ำแต่งตัว เพื่อจะได้ลงไปพบกับคนที่รออยู่ ในใจก็ลุ้น ( หวังว่าจะเป็นพี่บอยนะ )
ระหว่างหวีผมไปช้าๆก็คิออะไรไปเรื่อยๆ ทบทวนความฝันที่ทำให้ตกใจตื่น
( บ้าจริง นี่เราฝันซะมากมาย ฝันว่าเราบอกรักพี่บอยงั้นหรอ มันจะมีวันนั้นได้ไงกัน )
พัดชาหลับตาสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วผ่อนออก ตบที่แก้มตัวเองเบาๆ ( พัดชา เธอต้องสู้ สู้ )
อย่างน้อยๆมันก็แค่ฝันไป จะคิดมากทำไม ในเมื่อมันยังไม่เกิด

ในที่สุดพัดก็มาถึงห้องรับแขกสักที เขาคนนั้นหันหลังนั่งก้มหน้าอ่านนิตยสารอยู่
" หวัดดีคะ พี่บอ....ย " พัดชาต้องชะงักเรียกไม่เต็มคำ เพราะคนที่หันมาไม่ใช่ บอย แต่เป็นว่าน
" ดีพัด นึกว่าว่านเป็นใครหรอ " ว่านถามเพราะสงสัยทีได้ยิน และเห็นพัดชาทำหน้าเหมือนผิดหวัง
" ป่าวๆ ก็นึกว่าเป็นว่านนั่นแหละ " พัดหน้าตายแล้วยิ้มให้ว่าน
" งั้นหรอ แต่เราว่าพัดเรียกคนอื่นนะ "
" อย่าสนใจเลยน่า มาทำไมแต่เช้านี่ พัดเพิ่งได้พักวันแรก รู้ได้ไง ว่าพัดอยู่บ้าน "
" จะให้ตอบอันไหนก่อนดี ถามซะมากมาย "
" ก็ตอบมาทั้งหมดนั่นแหละ "
" ตอบ ไม่รู้หรอก เสี่ยงๆมา แล้วก็ที่มาแต่เช้าเพราะตอนบ่ายเราไม่ว่าง อีกอย่างที่สำคัญมีเรืองให้ช่วยหน่อยน่ะ "
" เรื่องอะไรอีกล่ะ "
" ว่านก็มีไม่กี่เรื่องหรอกน่า "
" อย่าบอกนะว่าเรื่องยัยกุ๊กไก่ อีกแล้ว "
ว่านยิ้มน้อยๆแทนคำตอบ
พัดส่ายหน้าแล้วยิ้มให้ว่าน " เฮ้อ...นี่ว่าน...เราไม่ใช่ศิราณีนะคะ "
........................................................

สระน้ำที่เล็กๆ ในมหาวิทยาลัย เป็นที่แรกที่บอยนึกถึง และตั้งใจจะต้องมาให้ได้
บอยถือกีตาร์มาด้วย นั่งร้องเพลงอยู่คนเดียว
ตรงที่ที่บอยเคยนั่งอยู่กับกุ๊กไก่ในวันนั้น เมื่อ 4 ปี ที่แล้ว
บอยนั่งดูไป ก็ยิ้มไปด้วยความรู้สึกเปี่ยมสุข คิดถึงทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นในที่แห่งนี้
ภาพเก่าๆวนเวียนกลับมาในห้วงคำนึงของบอย วันที่บอยมาเรียนที่นี่
วันที่บอยได้พากุ๊กมาเรียนวันแรก พากันไปทานข้าว จนมานั่งคุยกันประจำที่ตรงนี้
ที่ที่ไม่ค่อยมีคนสนใจเท่าไหร่แต่เป็นที่มีความทรงจำดีๆ
( กุ๊กชอบที่นี่ไปได้ยังไงนะ ) แค่นึกถึงกุ๊กบอยก็ยิ้มได้แล้ว
แต่พอนึกถึงกุ๊กไก่ ก็ทำให้นึกถึงว่านขึ้นมาบอยก็หน้าเครียดขึ้นมาทันที
" พี่ทำถูกแล้วใช่มั้ย "

.......ไม่อาจจะรู้ว่าเธออยู่ไหน อยู่ยังไงเมื่อเราจากกัน
ที่ผ่านเลยไปเนิ่นนาน เธอลืมหรือยังไม่รู้
** รู้เพียงอย่างเดียวว่ายังมีเธอ อยู่ในความทรงจำกับภาพเดิมเดิม
วันที่เคยมีกัน อยู่ในใจอย่างนี้มานาน
เก็บเธอไว้ ข้างในจนลึกสุดใจ ได้คิดถึงเธออีกคราว
เมื่อวันที่เหงาจับใจ ไม่มีใครฉันยังมีเธอ ........

บอยไม่เคยลืมกุ๊กไก่เลย เพราะความผูกพันที่มีมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก จะให้ลืมไปง่ายๆได้ไง
ที่บอยหายไปนาน เพราะไม่อยากอยู่ที่เดิมๆให้คิดถึง เลยไปอยู่แดนไกลเพื่อจะลืมได้บ้าง
แต่มันไม่ได้ช่วยเลย เพราะยิ่งไปไกลเท่าไหร่ ก็ยิ่งคิดถึงเท่านั้น บอยพยายามหางานทำให้มากที่สุด
ให้มีเวลาว่างน้อยที่สุด ยิ่งว่างมากก็คิดถึงมาก ทั้งครอบครัวและกุ๊กไก่ มันติดอยู่แต่ในหัวใจบอยอยู่ตลอด
( พี่หวังว่ากุ๊กจะมีความสุขนะ ) บอยวางกีตาร์ลงข้างๆตัว นั่งพิงต้นไม้จนหลับไป

ที่มุมใกล้ๆกัน กุ๊กไก่ เพิ่งเดินเข้ามานั่งลงตรงริมสระน้ำ มองน้ำมองขอบสระ ท้องฟ้า ทอดสายตาไปตรงหน้า
กุ๊กไม่ได้สังเกตเลยว่า คนที่นั่งพิงหลับไปที่ต้นไม้ห่างเธอไปไม่ไกลนัก คือพี่บอย คนที่กุ๊กคิดถึงมาตลอด 4 ปี
วันนี้เป็นอีกวันที่กุ๊ก รู้สึกคิดถึงบอยที่สุด และทุกครั้งกุ๊กจะชอบมาที่นี่เสมอ
" พี่บอย เป็นยังไงบ้างนะ " กุ๊กพูดไปมองท้องฟ้าที่ไกลตาออกไป
" พี่บอยอยู่ที่ไหน คิดถึงกันบ้างไหม " กุ๊กหยิบผ้าเช็ดหน้าที่บอยเคยให้ มาดู แล้วจู่ๆน้ำตาก็ไหล
" อะไรกัน เด็กขี้แย " บอยยื่นมือไปลูบผมของกุ๊ก
" พี่บอย " กุ๊กเงยหน้าขึ้นมาเจอบอยจังๆ
" ก็พี่น่ะสิ ไม่ใช่ผี ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น "
" คนดีของพี่ ร้องไห้มากๆเดี๋ยวไม่สวยนะ " บอยใช้มือปาดน้ำตาให้กุ๊ก
" กุ๊กไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย " กุ๊กโผเข้ากอดบอยให้แน่ใจ

บอยจับมือกุ๊กไว้ ที่ตรงกลางระหว่างสองคนที่นั่งห่างกันนิดหน่อย
( กุ๊กยังเหมือนเดิมเลย ยังน่ารักสดใส ในสายตาของพี่เสมอ ) บอยยิ้มหันไปมองกุ๊ก
กุ๊กหันมายิ้มตอบ ( พี่บอย...จริงๆด้วย พี่บอยกลับมาแล้ว )
" นี่...ไหนดูสิ " บอยดึงผ้าเช็ดหน้าจากมือกุ๊กไก่ มาดู
" เอามานะ " กุ๊กจะแย่งคืน แต่บอยไม่ยอมให้
" ดูก่อนตั๋วหมดอายุหรือยัง " บอยคลี่ผ้าเช็ดหน้าดู
" ก็คนขายตั๋วไม่ได้เขียนวันหมดอายุไว้นี่จะหมดได้ไง จริงมะ "
" แต่คิดว่าเราไปแลกตั๋วใหม่กับใครแล้วเสียอีก "
" ต่อให้นั่งหลังสุด บัตรแอบดูกุ๊กก็ไม่แลก ถ้าได้ไปกับคนที่เราอยากไปด้วย "
" นั่งหลังสุดอะไรล่ะ ยัยบ๊องนี่ " บอยยิ้มหันไปตีไหล่กุ๊กเบาๆ " ไม่ใช่บัตรคอนเสิร์ท ! "
" อ้าวหรอ เก็บไว้นานชักลืม ฮ่าๆ "
" จะพาไปดีมั้ยน้า คิดดูก่อนนะ ไม่เจอกันนานเราน่ารักขึ้นหรือป่าว "
" ก็ดูสิ น่ารักป่ะ " กุ๊กหันมายิ้มหวานให้
" ไม่รู้สิ ดูยังไงก็..โก๊ะๆเซ่อซ่าเหมือนเดิมไม่มีผิด ฮ่าๆ "
" พี่บอยอ่ะ ไม่รักแล้วนะ "
" ฮ่าๆ ว่าแต่เราเป็นยังไงบ้าง ตอนที่พี่ไม่อยู่ "
" ก็เรียนจบ ทำงาน แล้วก็.."
" แล้วก็..อะไร "
" แล้วก็...ไม่มีอะไร "
" อ้าว มา หลอกให้สงสัยซะงั้น "
" แล้วพี่บอยล่ะ หายไปไหน ทำอะไรมาบ้าง "
" พี่ไปทำงานที่อังกฤษมา ในร้านอาหารคนไทยน่ะ "
" สนุกมั้ย "
" ไม่เลย คิดถึงบ้าน "
" แล้วจริงๆพี่บอยอยากทำงานอะไรล่ะ "
" พี่ฝันอยากเป็นนักร้องนะ อยากให้มีคนร้องเพลงตามเราเยอะๆ
แต่ไม่รู้จะเป็นจริงได้ป่าว เพราะอายุพี่ก้อเยอะแล้ว "
" ได้สิ กุ๊กเป็นกำลังใจให้นะ "
" จริงนะ "
" จริงสิ "
" นึกออกแล้ว "
" นึกอะไรออก .. "
" ก้อว่านไงพี่บอย ว่านเป็นเจ้าของค่ายเทป "
" กุ๊กจะพาพี่ไปค่ายของว่านหรอ "
" ก็ใช่ น่ะสิ ก้อน่าลองดูนะพี่บอย ไม่เสียหาย"
" อืม ก็ดี พรุ่งนี้เลยนะ "
" ดังแล้วก็อย่าลืมกันนะพี่บอย "
" กุ๊ก ก็พูดตลกไปได้ จะลืมกันได้ยังไง ฮ่าๆ "
บอยมองกุ๊กที่ยิ้มสดใส ( ถ้าเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ก็คงดี )
( พี่บอยกลับมาหากุ๊กใช่มั้ยคะ ) กุ๊กรู้สึกสุขใจ บอยกลับมาแล้วจริงๆ

ที่บ้านของพัด
" พัดเดี๋ยวสิ นั่งก่อนใจเย็นๆ ว่านมีเรื่องให้ช่วยจริงๆนะ "
" ว่ามา "
" เสาร์นี้ ไปพัทยากันมั้ย "
" ว่านชวนพัดหรอ "
" ใช่ "
" ไปกันสองคนนี่นะ "
" ใช่ เอ้ยไม่ใช่ ไปกับบริษัทว่านสิ ไปสังสรรค์ ประจำปี "
" อ้าว แล้วมาชวนพัดทำไมล่ะ "
" ก็อยากให้พัดช่วยชวนกุ๊กไปด้วยหน่อย ไปเป็นเพื่อนกุ๊กหน่อยสินะ "
" โธ่ นึกว่าอะไร ที่แท้ก็เห็นเพื่อนเป็นสะพาน "
" ไม่ใช่ คิดมากน่า ก็แค่อยากให้ไปพักผ่อนด้วยกัน
แล้วก็อยากให้กุ๊กไปด้วย เราสามคนจะได้ไปด้วยกันไง เพราะพวกเราไม่ได้เที่ยวกันมานานแล้ว "
" แล้วไป ไปหลายคนสนุกดีนะ แต่ว่าน...ไม่ได้จะหลอกใช้เราแน่นะ "
" ป่าว "
" ล้อเล่นน่า ว่าน เราช่วยอะไรได้ก็บอกมาละกัน เพื่อเพื่อนเราเต็มใจอยู่แล้ว "
" ขอบใจ "
" ไม่เป็นไร สบายมาก "
" งั้นเสาร์นี้ ว่านมารับแต่เช้านะ "
" อือ..เช้านะ ถ้านัดแล้วมาสายไม่ตรงเวลาล่ะก็ นายตายแน่ นายว่าน " พัดทำหน้าดุใส่
" คร้าบ กลัวแล้วครับ รับปากแล้วนะ ห้ามเบี้ยวล่ะ"
" สิคะ คุณว่าน พ่อนักธุรกิจพันล้าน "
" คร้าบ คุณพัด แม่แอร์สาวเจ้าระเบียบ อ่อต้องเพิ่มอีกตำแหน่ง "
" ตำแหน่งอะไร "
" จอมโหดน่ะสิ ฮ่าๆ ชอบใช้กำลัง "
" ห้ามว่าเรานะเดี๋ยวไม่ช่วยเลย "
" ไม่ว่าละ ช่วยหน่อยน่านะ "
" ก็ได้ย่ะ "

" คุณ ธนกฤต คะ คุณอลิสสา มาขอพบคะ " เลขานุการของว่าน โทรเข้าไปบอกในห้องทำงานส่วนตัวของว่าน
" เชิญเข้ามาเลยครับ " ว่านยิ้มดีใจรีบวางงานตรงหน้าทันที
" หวัดดีจ๊ะว่าน " กุ๊กยิ้มทักทาย ว่านยิ้มชื่นตอบกุ๊ก " ดีจ๊ะกุ๊กซ์ ดีใจจังมาหาว่านถึงที่ทำงานเลย "
" ดูสิ กุ๊ก พาใครมาด้วย " กุ๊ก ไปเปิดประตู ให้บอยเข้ามาพบว่าน
ว่านแอบทำหน้าเซ็งทันทีที่เห็นบอย แต่ก็ต้องยิ้มรับเป็นมารยาท
" พี่บอย ดีครับ "
" ดี นายว่าน "
" พี่บอยมาได้ไง ทำไมมากับกุ๊กซ์ล่ะ "
" คุยกันไปก่อนนะพี่บอย ว่าน เดี๋ยวกุ๊กขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะ " กุ๊กพูดเสร็จก็เดินออกไปเลย
บอยยังยืนอยู่ตรงข้ามโต๊ะทำงาน จนว่านต้องเอ่ยให้นั่ง " นั่งสิครับ "
" ขอบคุณ..."
" พี่บอยมาหาผม ? "
" พี่รู้จากกุ๊กไก่ว่านายทำค่ายเพลงน่ะ "
" พี่บอยจะมาเป็นศิลปินในค่ายผมหรอ "
" เราว่าไงล่ะ มันเป็นความฝันของพี่เลยนะ "
" ผมก็พอจำได้นะ ที่พี่บอยร้องเพลงกับพัดชา ได้ซาบซึ้งมาก แต่ผมคงต้องให้พี่เข้ามาอัดเสียง ทำ demo เสนอที่ประชุมก่อน "
" ได้ ขอบคุณนะว่าน "
" ไม่เป็นไรหรอกพี่บอย ของแบบนี้มันขึ้นอยู่ที่ตัวพี่มากกว่า ว่าจะทำได้ดีพอแค่ไหน "
" มันก็ต้องลองดูสักตั้ง โอกาสมาแล้วนี่อายุพี่ขนาดนี้แล้วยังไงก็ต้องรีบคว้าไว้ก่อน
จะสำเร็จหรือไม่ เดี๋ยวค่อยไปวัดกัน ดีกว่าอยู่เฉยๆไม่ทำอะไรเลย แล้วความฝันจะเป็นจริงได้ยังไงจริงมะ "
" ดูพี่บอยมีความตั้งใจมากเลย แต่ทำไมพี่บอยเพิ่งจะมาอยากเป็นนักร้องตอนนี้ล่ะครับ "
" ก่อนนี้พี่ทำงานในร้านอาหารที่อังกฤษ ก็มีโอกาสได้ร้องเพลงบ้าง จริงๆเวทีแค่ร้านอาหารนะ
พี่น่ะเคยฝันว่าจะได้เป็นนักร้องที่มีคนร้องเพลงตามเราได้เยอะๆ แต่เมื่อมันไม่มีโอกาสดีๆเข้ามา
เราได้เป็นนักร้องบนเวทีเล็กๆก็ยังดี อย่างน้อยๆเราก็ได้สัมผัสกับงานที่เรารักเราชอบแล้วล่ะ
คงมีแค่ไม่คนในล้านที่จะประสบความสำเร็จในงานด้านนี้ แต่สำหรับพี่นะ ถ้ามีโอกาสสักครั้งพี่ก็จะรีบคว้าไว้ "
" แล้วถ้าวันนึงพี่บอยประสบความสำเร็จโด่งดังขึ้นมา พอถึงเวลาต้องตกวูบล่ะครับ พี่บอยจะทำยังไง "
" ว่านดูพี่นะ พี่ในตอนนี้ พี่เป็นยังไงพี่อยู่มาได้ยังไงตั้ง 27 ปี เป็นแค่ไอ้บอยคนเดินดินธรรมดาๆคนนึง
ถ้าพี่โชคดีมีชื่อเสียงทำได้ตามฝัน พี่ก็คงปลื้มใจมาก แต่พี่จะไม่หลงไปกับมัน ถ้าวันนึงต้องตกลงมาที่เดิมพี่ก็จะอยู่ให้ได้
แบบที่พี่เป็นอยู่ในทุกวันนี้ ก็แค่แปรสภาพกลับมาเป็นไอ้บอยคนเดิมแบบตอนนี้ก็เท่านั้นเอง "
" ไม่เจอกันนาน พี่บอยเปลี่ยนไปมากนะครับ ดูเป็นคนละคนกับตอนที่เรียน ดูคิดเยอะแล้วก็คิดได้ดีจริงๆ
ผมนึกออกละ งั้นวันเสาร์นี้ พี่ไปพัทยากับผมเลย มีงานสังสรรค์ ประจำปี
ถ้าพี่บอยได้ร้องเพลงบนเวที ให้ผู้บริหารคนอื่นฟัง ผมว่านะ พี่อาจจะได้เป็นศิลปินอย่างที่พี่หวังได้เร็วกว่าที่คิด "
" หรอ เจ๋งมากๆ แล้วกุ๊กล่ะ ไปมั้ย "
" ก็คงไปมั้ง เพราะพัดก็ไปนะ ว่านอยากให้ไปเที่ยวกัน "
" ดีๆ งั้นพี่ไปชัวร์ "
" พี่บอยรู้มั้ย เป็นนักร้องชายที่ดังๆ เค้าห้ามมีแฟนนะ "
" ก็พอเข้าใจ พี่ก็ไม่มีใครนี่ "
" งั้นหรอ กุ๊กล่ะ พี่คงไม่ได้กลับมาเพื่อ... "
" ทำไมนายหวงกุ๊กหรอไง "
" ป่าว ผมจะมีสิทธิอะไรไปหวงกุ๊ก "
" จริงเร้อ "
" พี่บอยลืมที่เคยบอกผมแล้วหรือครับ "
" เราตกลงอะไรกันไว้งั้นหรอ "
" อ้าว..ก็เรื่องกุ๊ก "
" นายไม่ต้องห่วงหรอกน่า พี่แยกออกระหว่างความรัก และ เหตุผล ไม่งั้นพี่คงไม่ไป "
" ตลอดหลายปีที่พี่บอยไม่อยู่ ผมจะได้ใจกุ๊กซ์อยู่แล้ว อยู่ๆพี่ก็โผล่มากับกุ๊กแบบนี้ หมายความว่าไงครับนี่ "
" พี่ให้เวลานายตั้งนาน ป่านนี้นายยังไม่ชนะใจกุ๊กอีกหรอ แย่ๆ "
" พี่บอยก็อย่ามาขวางผมละกัน "
" พี่น่ะไม่ขวางนายหรอก แต่ใจกุ๊กจะไปที่นายหรือป่าวนี่สิสำคัญกว่า "

" พี่บอย ว่าน คุยอะไรกันอยู่ ท่าทางสนุกจัง " กุ๊ก เปิดประตูเข้ามาก็พูดทันที ทั้งๆที่ไม่ได้ยินบทสนทนาของบอย และว่าน
" ไปห้องน้ำอะไรนี่เรานานจัง ท้องเสียรึไง " บอยถาม
" ป่าวนะ กุ๊กไปเจอนิตยสารท่องเที่ยวเล่มนึงก็เลยหยุดอ่าน นี่ไงเอาติดมือมาด้วย "
" กุ๊กซ์ชอบหรอ เอากลับบ้านเลยก็ได้ครับ " ว่านบอก
" ขอบคุณจ๊ะว่าน ใจดีจังเลย "
" วันเสาร์นี้ตกลงกุ๊กจะไปพัทยากับว่านมั้ย "
" พี่บอยไปมั้ยคะ " กุ๊กหันไปถามบอย
" ไปสิ ว่านให้ไป กุ๊กไปด้วยกันนะ น่าสนุกดีออก " บอยหันไปชวนกุ๊ก
" แล้วพัดล่ะว่าน ไปมั้ย ถ้าพัดไปกุ๊กก็ไป "
" พัดรับปากว่านแล้วว่าจะไปด้วยกัน กุ๊กไปเถอะนะ "
" งั้น ก็ได้ พี่บอยมารับด้วยนะ " กุ๊กหันไปบอกบอย
" ไปด้วยกันสิกุ๊ก ไปกับว่านนั่นแหละ ตอนเช้าว่านต้องไปรับพัด จะได้เลยไปรับกุ๊กด้วยไง "
" มันคนละทางเลยนะบ้านกุ๊ก กะพัดน่ะ ว่านอย่าลำบากเลย "
บอยแทรกขึ้นบ้าง " เอางี้ ว่านไปรับพัดที่บ้าน เดี๋ยวพี่จะไปรับกุ๊กเอง แล้วไปเจอกันที่พัทยาเลย "
" แล้วพี่บอยจะไปยังไง ผมไม่อยากให้พี่กะกุ๊กลำบาก ผมจะให้รถตู้ไปรับนะ "
" เอาไงก็เอากัน "

' รักยังอยู่ในใจ ฮืม ไม่เคยจะหวั่นไหว ต่อให้โลกนี้สลายไปก่อน ' มือถือของบอยดังขึ้น
" ใครโทรมาแต่เช้าวะ " บอยควานหามือถือทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่บนเตียง " ฮัลโหล ใครน่ะ "
" ดีครับพี่บอย ผมว่านครับ" ว่านส่งเสียงตามสายทักบอย
" อือ ว่าไง "
" พี่ไปรับพัดแทนผมได้มั้ย "
" ห่ะ ทำไมล่ะ "
" ผมจะไปรับกุ๊กซ์เอง "
" ไม่ดีมั้ง แล้วบ้านนายอยู่ตั้งไกลไปทำอะไรแถวบ้านกุ๊กนี่ "
" ผมผ่านมาทำธุระแถวนี้พอดี "
" เหตุผลฟังไม่ค่อยขึ้นเลย "
" ว่าไงล่ะพี่บอย ผมเตรียมคนรถรอที่หน้าบ้านพี่แล้ว พี่จะขับเองก็ได้นะ "
" ได้ครับบอส ผมจะดูแลพัดชาเอง "
" งั้นบ่ายๆเจอกันที่พัทยา นะพี่ "
" อือ แค่นี้นะพี่จะนอนต่ออีกหน่อย "
" ตื่นให้ทันนะพี่ ตื่นสายพัด ด่าแน่ "
" เออน่า ไม่ต้องห่วงหรอก "
" งั้น แค่นี้นะ บายพี่ "
" บาย แล้วเจอกัน "
"' อะไรของมันวะนี่ เอาแต่ใจจริงๆนายว่าน " บอยพูดพลางหันไปมองนาฬิกา " หา!! เพิ่ง 7 โมงเช้า "
บอยวางนาฬิกาปลุกลง แล้วงีบต่อ " นอนอีกหน่อยก็ยังทัน แค่พัทยาเดี๋ยวก็ถึง รอหน่อยน้า...พัดชา ....คร๊อกกก !!! "


......................
ที่บ้านกุ๊กไก่
" บ้านนี้ไม่ล็อคหรือไงนี่ " ว่านเดินเข้าบ้านกุ๊กไก่ ได้อย่างสบายๆเพราะไม่ได้ล็อคตั้งแต่รั้วถึงประตูตัวบ้าน
" มีใครอยู่มั้ยครับ " ว่านเปิดประตูแล้วชะโงกหน้าเข้าไป ก็ยังเงียบไม่มีใครลงมา หรือเสียงตอบ อะไรเลย
เลยถือโอกาส เดินเข้าไปในบ้านเลยดีกว่า " บ้านคนหรือบ้านผีสิงนี่ เงียบวังเวงจริง "
ว่านเดินสำรวจไปเรื่อยๆในห้องรับแขก ดูภาพถ่ายที่ตั้งโชว์ " ฮ่าๆ ยัยกุ๊กซ์ ก็เซ็กซี่เหมือนกันนะนี่ " ว่านดูภาพกุ๊กใส่ชุดว่ายน้ำตอนเด็ก
จนมาสะดุดที่ภาพกุ๊กรับปริญญาที่เป็นภาพคู่ ระหว่าง กุ๊ก กับว่าน ว่านยิ้มขึ้นมาทันที ที่เห็นภาพนี้ ตั้งอยู่ที่ตู้โชว์ด้วย
มันเป็นความรู้สึกปลื้มอยู่เหมือนกัน ' ถ้าเราไม่สำคัญ กุ๊กซ์ คงไม่ขยายภาพมาตั้งแบบนี้หรอกนะ '
" โอ้ยย !! " ว่านตกใจที่โดนของแข็งตีเข้าที่หลังเต็มๆ จนหน้าเกือบคว่ำเสียหลักล้มลงกับพื้น
" แกไอ้หัวขโมย " กุ๊กพูดพร้อมกับฟาดอย่างเต็มแรง ด้วยไม้เบสบอล แล้วทำท่าจะตีซ้ำแต่ต้องชะงักเพราะเห็นชัดว่าเป็นว่าน
" ตายแล้ว !!! ว่าน!! "
" ยัง! ยังไม่ตาย แต่ถ้ากุ๊กซ์ตีโดนหัว อาจตายจริงๆ แรงเยอะนะนี่ "
" ขอโทษ ก็ไม่รู้นี่ อยู่ๆเข้ามาเงียบๆ "
" เงียบที่ไหนล่ะ เรียกตั้งนาน ไม่ลงมา แล้วบ้านนี่ จะเปิดรอโจรรึไง "
" โห บ่นๆ เจ็บมั้ยล่ะ ลุกๆมาเลย "
" ใจร้าย ฉุดสิ " ว่านยื่นมือให้กุ๊กดึงขึ้น
" ลุกเองสิ " กุ๊กไม่ยอมยื่นมือให้ว่านจับลุกขึ้น
" ไม่ลุก ทำผิดแล้วยังจะดื้ออีก "
" ตามใจสิ อยากจะนั่งตรงนั้นก็ตามใจนะ แล้วใครกันแน่ดื้อ ลุกแค่นี้ไม่ได้รึไง ลุกเองสิ "
" เชอะ " ว่านทำหน้างอน " นี่ถ้าเป็นพี่บอย คงรีบมาประคองเลยสิ "
" ใช่ ก็รู้นี่ " กุ๊กไม่สน แล้วเดินหนีไป
" ลุกเองก็ได้ กุ๊กซ์ใจร้ายกะว่านจริงๆ ถ้าว่านไม่สบายจะแคร์บ้างไหม "
" แล้วว่านเป็นอะไรล่ะ ไม่เห็นเคยป่วยนี่ ตัวก็โต ไม่ป่วยง่ายๆหรอก "
" ใช่สิ ว่านแข็งแรง แต่ใจของว่านไม่ได้แข็งแรงด้วยนะ "
" ว่านพูดไร กุ๊กไม่เข้าใจ "
" ถามจริงๆเถอะ กุ๊กซ์เคยเปิดใจรับว่านบ้างไหม " ว่านเดินเข้าไปใกล้ๆ มองหน้ากุ๊ก
กุ๊กไม่ตอบ แต่ก้มหน้า ไม่ยอมมองว่าน
" ว่าไงล่ะ ตอบสิ " ว่านยังคะยั้ยคะยอกุ๊กอยู่
" ไม่... พอใจยัง "
" ไม่พอใจ...กุ๊กซ์ ปิดใจกับว่านเพราะพี่บอยหรอไง "
" ว่านจะรู้ทำไม " กุ๊กทำหน้าเศร้าขึ้นมาทันที
" กุ๊กซ์ รู้มั้ย ว่าการรอคอยมันเจ็บปวดแค่ไหน "
" รู้สิ แต่..กุ๊กไม่แน่ใจอะไรทั้งนั้น "
" ว่านรอกุ๊ก ได้มั้ย กุ๊กขอเวลาคิดหน่อยนะ "
" ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ ว่านรอกุ๊กซ์มานานแล้ว รออีกหน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอก "
" ขอบคุณนะว่าน "

" ว่านมาไง แล้วพี่บอยล่ะ "
" พี่บอยไปรับพัดน่ะ "
" อ้าว พี่บอยนะพี่บอย ทิ้งกันได้ไง "
" อย่าไปว่าพี่บอยเลยกุ๊กซ์ ผิดที่ว่านเอง ที่วานให้พี่บอยไปรับพัด "
" ทำไมล่ะว่าน "
" ทำไมล่ะ กุ๊กซ์ ไม่อยากไปกะว่านหรอ "
" ไม่ใช่อย่างนั้น หัวล้านใจน้อยนะนี่ "
" ไม่ได้ใจน้อยสักหน่อย "
" งั้นหรอ ฮ่าๆ "
" ไม่ต้องมาขำเลย เตรียมตัวเสร็จยัง "
" เรียบร้อย ยกกระเป๋าสิ นายชด "
" อะไรนายชด "
" อ๋อ ก็พวกคนใช้ คนขับรถไง หนังไทยไงล่ะ ชอบชื่อนายชด "
" ขอบใจที่เห็นว่านเป็นคนใช้ "
" แล้วจะให้เห็นเป็นพระเอกรึไง "
" ได้ก็ดี "
" แหมข้ามขั้นน้า ... ได้ ท่านชายขา หญิงกุ๊ก พร้อมแล้วคะ ไปกันรึยังคะ "
" ได้คร้าบบ เชิญครับ "


.......................
สายแล้ว บอยยังนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มไม่มีท่าทีจะว่าจะลุกง่ายๆ
พัดชาเข้ามาในห้องนอนของบอยมองอยู่สักพัก ก็โน้มตัวลงไปตะโกนดังลั่นใส่หูบอย
" พี่บอย !! "
" เฮ้ยพัดชา.. มาได้ไง นึกว่าฟ้าผ่ากลางวัน " บอยตกใจสุดตัวสะดุ้งตื่น
" จะนอนไปถึงไหน " พัดชาหงุดหงิดที่ปลุกบอยได้ยากเย็น " พัดเรียกนานแล้วนะ "
" ตื่นได้แล้วพี่บอย "
" ขออีกหน่อยนะ " พัดดึงผ้าห่ม ออกจากบอย
" ว้ายย !! " พัดตกใจ ที่เห็นบอยนอนใส่แค่กางเกงในตัวเดียว
" เฮ้ย!! ดึงทำไม " บอยก็ตกใจไม่แพ้กัน ... " เฮ้ยยยย ออกไปๆๆ " บอยเอามือดึงผ้าห่มมาปิดไว้ แล้วโบกมือไล่พัด
บอยเหงื่อตกทีเดียว ลุกพรึบจากที่นอน แล้วต้องขยี้ตามองรอบห้องอีกที
แต่ไม่เห็นพัดชาอยู่ในห้องเลย " อ้าว เราฝันหรอนี่ โห !! ยัยพัดชานี่แรงจริงๆ แหะ "
บอยหันไปมองนาฬิกาปลุก แล้วหยิบมาดูใกล้ๆอีกทีให้แน่ใจ " เวรแล้ว 10 โมง พัด..วีนแตกแน่ๆ "
บอยรีบลุกจากที่นอนไปอาบน้ำทันที
(ด้วยชุดนอน ตะกี๊นี้แหละ 55+ แอบหื่น)

.........................
กว่าบอยจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จสรรพ ก็ปาไปชั่วโมงกว่าๆ ครั้งนี้นับว่าเร็วสำหรับบอยแล้วนะ
" ป่านนี้ ยัยพัด รอแย่แล้ว " บอยรู้สึกหวั่นใจ แต่ก็ไม่เร่งการเซ็ตผมเท่าไหร่
" น้องบอย " เสียงแม่ของบอย แว่วมาจากข้างล่าง
" คร้าบบ แม่ " บอยรีบเก็บของใส่กระเป๋าแล้วลงมาตามเสียงของแม่
" ทำไมยังไม่ไปล่ะลูก เพื่อนๆรอแย่แล้ว "
" ก็นี่ไงครับ พร้อมแล้ว กำลังจะไปแล้วครับแม่ แล้วบอยจะซื้อของมาฝากนะครับ "
" ไม่ต้องหรอกจ้ะ ขอให้เดินทางดีๆขับรถดีๆ "
" คร้าบแม่ " บอยเดินไปกอดที่เอวแม่ เอาใจ
" บอยไปแล้วนะครับ จุ๊บ ! " บอยหอมแก้มแม่ ก่อนจะคลายอ้อมกอด
" หวัดดีครับแม่ "
" บ๊ายบายจ้ะลูก "
บอยรีบขึ้นรถ เหยียบเต็มที่ เพื่อไปรับพัดชา

...........
ที่บ้านพัดชา
พัดชา เดินไปเดินมารอบๆตัวบ้าน ก็ยังไม่มีใครมารับสักที
" เฮ้อ !! ว่าน เบี้ยวนัดเราซะแล้ว " พัดชาบ่นไปก็กินขนมไป โดยไม่ทันดูว่ามีคนเดินเข้ามาบ้านแล้ว
" รอนานยังครับ " บอยทักพัดจากด้านหลัง
" มาแล้วหรอ นายว่า.........น " พัดชะงักที่เห็นบอยจนเรียกชื่อว่านไม่เต็มคำ
" ไม่ใช่ว่าน พี่เอง " บอยยิ้มทักทายพัดชา
พอเห็นว่าเป็นบอย ทำให้พัดนึกถึงฝันคืนก่อน ( หึหึ ตาบ้ามาทำไมตอนนี้ )
พัดบึ้งใส่บอย พัดทำเสียงดุใส่ " เห็นแล้ว ตาไม่บอด พี่บอยมาทำไม " แล้ว เชิดหน้าไปทางอื่น
" โกรธพี่หรอ มาสายนิดเดียวเอง " บอยงงกับน้ำเสียงของพัด ( ไม่เห็นจะน่าโกรธขนาดนี้เลยนี่นา )
" แล้วว่านไปไหนล่ะ "
" ว่านไปกะกุ๊กแล้ว ให้พี่มารับพัด "
" พี่บอยเป็นลูกน้องว่านหรือไง ทำไมต้องทำตามด้วย "
" ก็ไม่เชิง เอ๊ !! เรานี่ เป็นอะไรน่ะ ทำไมต้องโกรธพี่ขนาดนี้ด้วย "
" ไม่ได้โกรธ "
" ที่ทำอยู่นี่ ไม่โกรธหรอ "
" ก็ไม่นี่ ทำไม ถ้าพัดโกรธ แล้วพี่บอยจะทำไม "
" เอ๊ !! เรามันหาเรื่องนี่นา "
" อยากมีมั้ยล่ะ "
" มีอะไร มีเรื่องกันน่ะหรอ "
" ใช่ ว่าไงล่ะ " พัดชา ทำหน้าตาท้าทายบอย
" ไม่เอาล่ะ ไม่อยากรังแกผู้หญิง "
" กลัวที่ไหนล่ะ "
" เฮ้อ !! เรานี่ " บอยส่ายหน้าอ่อนใจ " ไปๆ อย่างอแง ไหนล่ะกระเป๋าอยู่ไหน "
" พัดยกเองได้ พี่บอยรอที่รถแหละ " พัดเดินเข้าไปในบ้าน เพื่อยกกระเป๋าออกมา
" เป็นอะไรของเค้านะ ไม่เห็นจะน่าหงุดหงิดขนาดนี้เลย " บอย ไม่เข้าใจ

" นี่ๆ เราจะย้ายบ้านรึไง ฮ่าๆ " บอย ขำที่พัดใช้กระเป๋าใบใหญ่มาก แถมมีของกระจุกกระจิก อีก 2 ใบ
" มาๆ พี่ช่วย จะเข้ารถได้มั้ยนี่ " บอยเข้าไปช่วยยกกระเป๋าใบเขื่อง
" เชิญครับคุณนาย " บอยเปิดประตูรถให้พัดชาขึ้นไปนั่ง หลังจากที่ขนกระเป๋าพัดขึ้นรถหมดแล้ว
" ไปกันเล้ยยย " บอยหันมายิ้มให้พัดที่ยังทำหน้าบึ้ง ไม่พูดไม่จา อยู่
ขับรถไปได้พักใหญ่จนเข้ามอเตอร์เวย์ แล้ว พัดชาก็ยังหันหน้าไปนอกหน้าต่าง ไม่พูดไม่คุยกะบอย
" หันไปทางซ้ายมากๆ ไม่ปวดคอมั่งหรอคะ " บอยเริ่มบทสนทนาทำลายความเงียบในรถ
" ก็ดีกว่ามองหน้าพี่บอย "
" เฮ้อ แถวนี้มีคนสวย แสนงอน มาด้วยกันมั้ยน้า "
" สวยอ่ะใช่ แต่พัดไม่ใช่คนแสนงอน ซะหน่อย " พัดหันมาตอบบอย
" งั้นแหรอ แต่ พี่ไม่คิดว่าพัดสวยเลยนะ "
" ชิ " พัดค้อนควับทันที
" ล้อเล่นน่า น้องพัดสวยในสายตาพี่เสมอล่ะจ้ะ "
" จริงหรอ " พัดยิ้มขึ้นมาทันที
" จริงสิคะ "
" ขอบคุณค่ะ "
" ชอบให้คนชมหรอ เราน่ะ ไม่ขี้วีน ก้อน่ารักจะตายไป "
" พัดไมได้วีนนะ เมื่อตะกี๊ พัดขอโทษพี่บอยนะคะ พัดหงุดหงิดไปหน่อย "
" จ้ะ แต่มันไม่หน่อยล่ะมั้ง พัดเป็นอะไร ไม่สบายใจอะไรรึป่าว บอกพี่ได้นะ "
" พัดไม่ได้ตั้งใจนะคะ "
" เอาเถอะค่ะ อย่าคิดมากเลยนะ วันนี้เรามาเที่ยวก็ทำใจให้สบายๆดีมั้ยคะ "
" ค่ะ พี่บอย ว่าแต่ทำไมพี่บอยถึงได้ไปพัทยาด้วยกันคะ "
" นายว่านชวนน่ะ พวกเราก้อไม่ได้เที่ยวด้วยกันมานานแล้ว "
" ดีค่ะ "
" พัดรู้มั้ย แค่พัดลดอารมณ์โมโหง่ายๆลงบ้างนะ พัดน่ะน่ารักที่สุดเลยรู้มั้ย "
" ค่ะ พี่บอยขา แวะๆหน่อยคะ พัดหิวข้าวเที่ยงแล้ว " พัดชวนบอยแวะที่พักใน มอเตอร์เวย์
" รู้แล้วเราเป็นอะไร ... โมโหหิวใช่มั้ยล่ะ "
" ไม่ใช่สักหน่อย "
" อยากทานอะไรล่ะคะ " บอยหันมาถามพัด เพราะกำลังจะหาที่จอดรถ
" เคเอฟซี ก็ได้คะพี่บอย แวะเลยคะ "
" จ้ะ "
ทั้งบอยและพัด กินไก่ทอดกันจนอิ่ม แต่พัดยังอยากกินไอศรีมซันเดย์ ต่ออีก
" พี่บอย ทานไอติม กันมั้ยคะ "
" ไม่ล่ะ พี่อิ่มแล้ว เราทานเถอะนะ พี่รอได้ "
" งั้น พี่บอยรอพัดหน่อยนะ "
" ได้จ้า " บอยยิ้มที่เห็นพัดอารมณ์ดีขึ้นมาก
พัดชากินไอติมไป ก็มองไปนอกร้านดูรถขวักไขว่ไปมา หันมาอีกทีก็เจอหน้าบอย จ้องหน้าตัวเองอยู่
" พี่บอย มองพัดทำไม "
" เรานี่เวลาทาน น่ารักดีนะ " บอยยังจ้องมองพัดอยู่ไม่วางตา
" อุ้ย !! " พัดชาเขินที่บอยจ้องมอง ทำช้อนตก ไอติมเลอะที่ปาก
บอยรีบหยิบทิชชู จะเช็ดปากให้พัด แต่พัดก็รีบดึงทิชชู ออกจามือบอย แล้วถอยหลังหนีมือของบอย
" เอ่อ .. พัดเช็ดเองคะพี่บอย "
" เป็นอะไรคะ เขินหรอ "
" ป่าวซักหน่อย " พัดตอบโดยไม่มองหน้าบอย
" พัดเวลาเขินก็น่ารักเหมือนกันนะ " บอยได้ทียิ้มชอบใจ
" ไปกันเถอะคะ " พัดชาลุกขึ้น ชวนบอย
" ไปสิ " บอยรีบลุกขึ้น แล้วเปิดประตูให้พัด เดินออกก่อน
" ป่านนี้ว่าน กุ๊ก รอแล้วนะคะ "

" พี่ไม่ได้เที่ยวทะเลนานแล้ว คิดถึงทะเลบ้านเราจังเลย "
" ยังไงบ้านเราก็อบอุ่นกว่าใช่มั้ยคะ "
" ช่ายย อย่างน้อยๆ เราก็ได้อยู่กับคนที่รักเรา "
" พัดไม่อยากให้พี่บอยจากบ้านไปอยู่ไกลๆเลย "
" ทำไมล่ะ พัดทนคิดถึงพี่ไม่ไหวหรอ "
" ไม่ใช่สักหน่อย ... พัดก็แค่อยากให้คนไทยรักบ้านเกิด "
" แหม ดูทางการจังนะ "
" ก็จริงนี่คะพี่บอย "
" จริงก็จริงคะ ระวังน้า คนใจแข็ง จะปวดใจก่อนคนอื่น "
" พัดสบายอยู่แล้ว "
" จ้ะ คนเก่ง พี่จะคอยดู

ตอนที่ 5
เดินตามฝัน

" พี่บอย ถึงแล้วคะ ทะเล ๆ " พัดทำเสียงตื่นเต้นทันที่ที่เห็นทะเล พัทยา
" จ้ะ สวยจริงๆ " พัดทำให้บอยยิ้มไปด้วยแต่กลับทำให้บอยคิดถึงกุ๊ก
( เวลาพัดยิ้มแบบนี้ก็สดใสคล้ายกุ๊กไก่เหมือนกันนะ ) บอยมองพัดเหม่อลอย จนพัดต้องเรียก
" พี่บอยคะ " บอยแตะบ่าเบาๆเรียกบอย
" หือ.." บอยสะดุ้งหันมามองพัด
" หยุดรถทำไมคะ "
" อ่อ...โทษทีจ๊ะ "
( ทำไมมองหน้าเราแต่เหมือนไม่เห็นเราแบบนั้นนะ ) พัดชามองบอยที่หันไปขับรถ อย่างไม่เข้าใจ

ถึงที่พักแล้ว บอยกับพัดแยกย้ายกันไปเก็บข้าวของ แล้วนัดกันว่าจะมาเจอกันที่ล็อบบี้ ในอีก 30 นาที
พัดลงมานั่งรออยู่ก่อนแล้ว นั่งรอบอย กินขนมเค้ก น้ำส้มไปด้วย กุ๊กไก่เห็นพัดนั่งอยู่คนเดียวก็ตรงเข้ามาหา
" พัด มาถึงนานยัง เรารอตั้งนาน " กุ๊กไก่ ทักพัด ก่อนลงนั่งที่ตรงข้าม
" เพิ่งมาถึงน่ะ กุ๊กมานานแล้วเหรอ ว่านล่ะ "
" เรามานานแล้วล่ะ ว่านไปห้องน้ำ เดี๋ยวเราไปเดินเล่นกันนะ "
" รอพี่บอยก่อนสิกุ๊ก กำลังจะลงมาแล้ว "
" งั้นรอว่านด้วยเลยสิ จะได้ไปด้วยกันไง "
" พัดหิวหรอ ดูทานขนมเค้กน่าอร่อยจัง "
" ไม่หิวหรอก เพิ่งทานมา แต่มันน่ากินน่ะ อิอิ "
" เดี๋ยวก็อ้วนหรอก ระวังนะจ๊ะ "
" พัดไม่กลัวอ้วน พัดกลัวอดทานของอร่อยมากกว่า "
" แหมน่าอิจฉาจังพัดน่ะ ทานอะไรก็ดูอร่อยไปหมดเลย "

" เฮ้ย..พัด มาแล้วเหรอ " ว่านเพิ่งตามมาสมทบทักพัดทันทีแล้วเลือกนั่งข้างๆกุ๊ก
" นี่นายว่าน เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ " พัดทำหน้าเข้มใส่ แต่ว่านกลับหัวเราะร่า
" เย้ยย นี่พัดซีเรียสเหรอ น่ากลัวว่ะ "
" เออสิ ไหนบอกจะมารับเราไง ให้พี่บอยไปรับแทนได้ไง "
" ทำไม พี่บอยทำไรพัดอ่ะ " กุ๊กถาม
" ป่าว...เรานี่แหละทำ พี่บอยโดนระเบิดพัดแทนว่านไปแล้ว "
" พัดนี่นะ ทำตัวแบบนี้ผู้ชายที่ไหนเค้าจะไปชอบ ดุยังกะเสือ " ว่านพูด
" พูดดีๆนะว่าน เพราะนายนั่นแหละ "
" อะไรกันอ่ะ สองคนนี้ มาเที่ยวนะคะ จะมาทะเลาะกันทำไม "
" ไม่ได้ทะเลาะนะกุ๊ก อย่างพัดกับว่านนี่ เค้าเรียกว่า ปรึกษาหารือ ใช่มะว่าน " พัดหันไปยักคิ้วถาม
" เออ.."

" ปรึกษาอะไรกันเหรอ " บอยเพิ่งมาได้ยินแว่วเลยถามขึ้น
บอยมาด้วยชุดกางเกงลายทหารสั้นถึงเข่า เสื้อยืดสีขาว รองเท้าแตะ เตรียมตัวเดินเลาะชายหาดเต็มที่
" ก็ไม่มีอะไรพี่บอย " ว่านตอบบอยที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
" หวัดดีครับทุกคน จะไปเดินเล่นกันมั้ย "
" พี่บอย ไปกะกุ๊กนะ " กุ๊กลุกขึ้นมาควงแขนบอยที่ยังยืนอยู่
" ไปสิจ้ะ แล้วพัดล่ะ "
" พัดอยากนั่งพักก่อนคะ พี่บอยไปเถอะ "
" ไหนบอกอยากไปเดินเล่นริมทะเลไง "
" เปลี่ยนใจแล้ว "
" แล้วจะมางอน หาว่าพี่ไม่สนใจไม่ได้นะ "
" ทำไมพัดต้องงอนพี่บอยด้วย อยากไปก็ไปสิ "
" พัดไปด้วยกันสิ มาถึงทะเลมาจับเจ่าอยู่แต่ในโรงแรมทำไม " กุ๊กเอ่ยชวนพัดบ้าง
" ขอบใจจ้ะ แต่พัดอยากพักจริงๆ "
" เอาใจยากนะเรา " บอยแกล้งบ่น
" แล้วว่านล่ะ ไปด้วยกันนะ " กุ๊กหันไปชวนว่าน
" ขอบใจที่ชวน แต่ว่านต้องเตรียมงานคืนนี้ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนพัดหน่อย
พี่บอยครับ เย็นนี้มีปาร์ตี้ริมทะเลนะ "
" สรุปสองคนนี้ไม่อยากไป งั้นเราไปกันเหอะ แล้วเจอกันนะ พัด ว่าน " บอยพูดเสร็จก็ควงกุ๊กออกไปริมทะเล

บอยจูงมือกุ๊ก เดินเล่นเตะคลื่น อย่างมีความสุข ช่วงเวลาแบบนี้ไม่ใช่หาง่ายๆ
เหมือนจะมีอะไรมาขวาง ระหว่างบอยกับกุ๊กอยู่ตลอด
อยู่ๆกุ๊กก็สะบัดมือหลุดออกจากบอย
" อ้าว " บอย ทำหน้างง
" พี่บอยตามมาสิ " กุ๊กยิ้มให้บอย ก่อนจะวิ่งหนี
" ไล่จับหรอ ได้ " บอยวิ่งไล่ตามกุ๊ก บอยได้หัวเราะ ปลดปล่อยอย่างสนุกสนาน
" นี่แน่ะ " กุ๊ก เห็นว่าบอยจะตามมาทันแล้ว เลยสาดน้ำทะเลใส่บอย
" เล่นงี้หรอ ได้ " บอยสาดน้ำทะเลใส่กุ๊ก คืนมั้ง
เล่นไปเล่นมา กุ๊กก็สาดน้ำเข้าตาบอยเต็ม ๆ
" โอ้ย !! " บอยหยุดเพื่อขยี้ตา
" พี่บอย เป็นอะไรมากมั้ยคะ "
บอยกำลังจะเอาเสื้อเช็ดตาแต่ก็เปียกไปหมดแล้ว
" พี่บอย เช็ดที่เสื้อกุ๊กก็ได้นะ "
" จะดีหรอ "
" ที่ปกเสื้อนี่ ก็ได้ มาสิ "
" ขอบคุณนะ " บอยเดินเข้าหากุ๊กแล้วก้มลงเช็ดตาที่ปกเสื้อของกุ๊ก
พอเงยหน้าขึ้นมาก็ทำให้ทั้งคู่ชะงักไปชั่วครู่ มองตาซึ่งกันและกัน เพราะห่างกันไม่ถึงคืบ
" เอ่อ " บอยเพิ่งรู้ตัว เลยถอยออกมา ยิ้มให้กุ๊กแทน
" เล่นกันต่อเถอะ " บอยเอ่ยชวนพร้อมกันสาดน้ำใส่กุ๊ก
" ไม่เข็ดใช่มั้ย ได้เลย " กุ๊กยิ้มแล้วสาดน้ำเล่นกะบอย

ท่ามกลางความสุขที่ได้ออกมาอยู่ริมทะเลกันของบอย-กุ๊ก อยู่ในสายตาพัด ที่มองมาจากห้องพักตลอด
( พี่บอยรักกุ๊กไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ ) พัดเศร้าใจกับภาพตรงหน้า
( คงมีแต่เราที่ต้องเก็บความรู้สึกเอาไว้ให้ได้ )

ส่วนว่านมายืนดูบอย และกุ๊ก ที่ริมๆร้านอาหาร
( คอยดู สักวัน เราจะแยกคู่นี้ออกจากกันให้ได้ )

ทั้งบอยและกุ๊ก เล่นสาดน้ำวิ่งไล่จับกัน อยู่ๆกุ๊กก็เดินสะดุดขาตัวเอง ขาพลิกเล็กน้อย ลุกไม่ขึ้น
" โถ เปงไงล่ะ เจ็บมั้ย " บอยรีบเข้าไปดึงแขนให้กุ๊กลุกขึ้น
" เจ็บสิ ถามได้ " กุ๊กทำงอนใส่
" เป็นอะไรขาเผ็ดเหรอ "
" อะไรน่ะ ขาเผ็ด "
" ก็ขาพลิกไง ฮ่าๆ "
" โห ขาเผ็ด คิดไปได้ ดีนะ ไม่บอกว่าขาแพง ได้ราคาจะได้เอาไปขาย "
" เอ้ย มุขเราแป้กกว่าพี่อีก เร็วลุกขึ้น " บอยส่งมือให้กุ๊กลุก กุ๊กดึงมือบอยขึ้นแต่ก็ล้มลงไปอีก
" เฮ้อ...ป่ะ ไปนั่งพักก่อน " บอย ย่อตัวให้กุ๊กขี่หลัง " ขึ้นมาสิ "
" สบายจังเลยไม่ต้องเดินเอง " กุ๊กขึ้นหลังบอยได้ ก็ยิ้มสดใส " ฮี่ๆ กุ๊บกั๊บๆๆ "
" ไม่ใช่ม้าส่งเมือง " บอยทำเสียงสูง แต่ก็ยังขำ " กินน้อยๆหน่อยนะ ตัวเล็กนิดเดียวแต่ก็หนักนะนี่ "
กุ๊กทุบหลังบอยไป 1 ตืบ เป็นการตอบแทน
" นั่งตรงนี้แหละ " บอยวางกุ๊กลงที่ม้านั่งริมชาดหาด
" วางเบาๆก็ได้ " กุ๊ก บ่น แต่บอยยิ้มชอบใจ
" ไหนดูสิ เจ็บมากมั้ย " บอยก้มลงดูที่ขากุ๊ก " เรานี่ เดินระวังหน่อยนะ เดี๋ยวจะสะดุดอีก "
" สะดุดอะไรอ่ะ " กุ๊กทำหน้าสงสัย
" ก็สะดุดรักพี่ไง " บอยยิ้มให้กุ๊ก
" พี่บอยอ่ะ น้ำเน่าจริงๆ " กุ๊กยิ้มตอบบอย
" น้ำเน่าก็ยังเห็นเงาจันทร์นะ "
" แต่..ตอนนี้กลางวันนะ จะไปดูจันทร์ที่ไหน "
" จันทร์ในใจเรา ไงจ้ะ "
" พอเหอะพี่บอย จะอ้วกละ "
" อะไรกันจ้ะ แค่อยู่ใกล้คนหล่อแค่นี้ คลื่นไส้เลยหรอ "
" แบร่ๆ ไม่พูดกะพี่บอยล่ะ ดูทะเลเพลินกว่าเยอะ "
" จริงอ่ะ "
" จริงดิ "
" แล้วอย่ามาง้อแล้วกัน "
" ไม่ง้ออยู่แล้ว ชิ "
" จ้า กุ๊กไม่ง้อพี่ เดี๋ยวพี่ง้อกุ๊กเองก็ได้ " บอยยิ้มให้กุ๊ก

บอยกับกุ๊กนั่งคุยกันริมหาดจนเพลินหลับไป ตืนมาอีกทีก็เย็นแล้ว
" 5 โมงเย็นแล้ว ไปอาบน้ำเตรียมตัวลงมาปาร์ตี้กันเถอะ " บอยหันไปชวนกุ๊ก
" เดี๋ยวสิพี่บอย นานๆเราจะได้สูดอากาศแบบนี้สักที ขออีกแปปนะ "
" ได้ 1 2 3 หมดเวลา "
" โธ่ พี่บอย หายใจยังไม่ทันเลย "
" ฮ่าๆ ไปได้แล้ว เร็วๆ " บอยลุกแล้วยื่นมือให้กุ๊กลุกตาม
" ก็ได้ " กุ๊กจับมือบอยลุกขึ้น แล้วเดินไปพร้อมๆกัน

พัด กับว่าน นั่งคุยกันอยู่ที่ล็อบบี้ แต่ก็หยุดหันมามองเป็นตาเดียว ที่บอยกับกุ๊ก ที่จูงมือหัวเราะกันเข้ามา อย่างมีความสุข
" พี่บอย ตลกจัง "
" ฮ่าๆ แล้ว เราชอบป่ะล่ะ "
" ก็ดีอ่ะ คริคริ "
บอย กับ กุ๊ก หันมาเจอ พัด และว่านมองเลยปล่อยมือจากกัน
" พัด ว่าน พร้อมปาร์ตี้แล้วหรอ " กุ๊กเริ่มถามก่อน
" เรายังไม่ได้อาบน้ำเลย ไปกันมั้ยกุ๊ก " พัดเอ่ยชวนกุ๊กเพราะพักห้องเดียวกัน
" ไปสิ เราอยากอาบน้ำแล้ว " พัดกับกุ๊กเดินแยกออกไปที่พัก

" ไงครับพี่บอย " ว่านหันไปถามบอยที่ตอนนี้นั่งตรงข้าม
" อะไรของนาย ไง อะไร " บอยทำหน้าสงสัย
" พี่บอยน่ะ จะเอาไงกะกุ๊ก "
" พี่จะเอาไง แล้วนายเดือดร้อนอะไร "
" พี่บอยก็น่าจะรู้ว่าผมเดือดร้อนแค่ไหน "
" แล้วใจคนมันบังคับได้เหรอ หรือว่า นายทำได้ล่ะ "
" แต่พี่บอยน่าจะรู้ดีที่สุดนะ ว่าผมหรือพี่ ใครกันจะทำให้กุ๊กมีความสุขได้มากกว่า "
" นายคิดว่า นายทำได้ดีกว่าพี่งั้นเหรอ "
" ผมรักกุ๊กมาก พี่ก็น่าจะทราบดี "
" แล้วทำไม พี่ต้องหลีกทางให้นาย ถ้านายแน่จริงก็มาแข่งกันว่าใครจะได้ใจกุ๊กไป "
" ได้ แล้วพี่บอยจะเสียใจ ที่ทำร้ายคนที่พี่บอยรัก "

ที่ห้องพักของพัด-กุ๊ก กุ๊กกำลังเลือกเสื้อผ้า แต่พัดไปนั่งริมกระจกเหม่อมองไปที่ทะเลคนเดียว
" พัดเป็นอะไร มองไปที่ทะเล แล้ว ซึมๆแบบนั้น " กุ๊กถามพัดด้วยความเป็นห่วง
" ป่าว แค่คิดอะไปเพลินๆ " พัดหันมายิ้มตอบ " ว่าแต่กุ๊กเถอะ แน่ใจกับพี่บอยแค่ไหน "
" หมายถึงเรื่องอะไรล่ะ "
" ก็เรื่อง..ความรักไง "
" ถ้าเป็นความรักแบบพี่น้องก็แน่ใจ แต่ถ้า..."
" ถ้า...อะไร "
" ถ้าจะถามว่าพี่บอยชอบเรามั้ย เราก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน "
" ทำไมล่ะ พี่บอยเค้าดีกะกุ๊กมากนะ "
" พี่บอยอาจเห็นเราเป็นแค่น้องสาวก็ได้ "
" แล้วกุ๊กคิดยังไงกะพี่บอยล่ะ "
" เรามีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ๆพี่บอย แต่เราไม่รู้จริงๆว่ามันจะยั่งยืนแค่ไหน "
" เราก็ไม่รู้เหมือนกัน " พัดเผลอตัวคิดถึงตัวเองกับบอย
" พัดว่าไรนะ "
" ป่าว เราหมายถึง เราไม่รู้ว่าพี่บอยเป็นยังไงน่ะ "
" จะค่ำแล้วเราไปปาร์ตี้กันเถอะ "
" ไปสิ "

บอยขึ้นห้องพัก อาบน้ำแต่งตัว แล้วคิดไปตลอดว่า ทำถูกมั้ย
ถ้าจะกลับมาคบกับกุ๊กอีก อนาคตกุ๊กจะเป็นยังไงถ้าต้องมาอยู่กับเขา
( เรายังต้องดูแลครอบครัว และฐานะก็ไม่ดีเท่าว่าน
ถ้าเราคบกุ๊ก แล้วกุ๊กต้องมาลำบากกับเรา เราจะเห็นแก่ตัวไปมั้ย )
คิดไปบอยก็ปวดหัว ไม่รู้ควรทำอย่างไรดี

............
งานปาร์ตี้บาบีคิวบุฟเฟ่ต์ริมทะเล เริ่มต้นแล้ว มีเสียงดนตรีบรรเลงเบาๆ
บอยลงมาก่อนแล้ว แต่กลับมานั่งเศร้าซึมมองทะเลอยู่คนเดียว
" พี่บอย มานั่งทำอะไรตรงนี้ งานเค้าเริ่มแล้วนะ " กุ๊กเห็นบอยอยู่นานแล้ว เลยออกมาตามบอยด้วยความเป็นห่วง
" คิดอะไรไปเพลินๆน่ะ ว่าแต่เราเถอะ ทำไมมาคนเดียว พัดล่ะ " บอยชะเง้อมองหาพัด ไปข้างหลังกุ๊ก
" พัดอยู่กับว่านตรงนั้นไง " กุ๊กชี้ไปทางโต๊ะอาหารในปาร์ตี้ " พี่บอยห่วงพัดมากเหรอ " กุ๊กทำเสียงเหมือนน้อยใจ
" ก็นิดหน่อย แต่สู้ห่วงเราไม่ได้หรอก "
" จริงเหรอ "
" จริงสิ ก็เรามันบ้าๆบอๆ สติสตางค์ไม่ครบเท่าพัดนี่ พูดง่ายๆไม่เต็มบาท ฮ่าๆ " บอยหัวเราะชอบใจ
" งอนแล้วนะ "
" อย่างอนเลยน้า พี่ล้อเล่น ดีกันๆเถอะพี่น่ะรักเราจะตายไป " บอยดึงมือกุ๊กมากุมไว้
" รักแบบไหนล่ะ " กุ๊กยิ้มหันมาจ้องตาบอยรอคำตอบ
" ก็รักแบบ...." บอยพูดไม่ทันจบว่านกับพัดก็เข้ามาก่อน
" พี่บอย กุ๊ก " ว่านมาถึงก็ยิ้มทักทายทั้งสองคน
พัดมองที่มือบอยจับมือกุ๊กไว้แล้วรู้สึกใจไม่ดีเท่าไหร่ได้แต่ถอนใจเบาๆคนเดียว
บอยปล่อยมือจากกุ๊ก หันไปมองตามเสียงเรียก
" ไปที่งานได้แล้วครับ "
" กุ๊กไปก่อนนะคะพี่บอย "
" จ๊ะ "
" พัดไปกันเถอะ " กุ๊กเดินไปดึงมือพัดแล้วเข้าไปที่งาน

หลังจากสองสาวเดินออกไปแล้ว ว่านก็หันไปถามบอย
" พี่บอย คุยกะอะไรกะกุ๊กครับ "
" นายเป็นเจ้านายหรืออาจารย์ฝ่ายปกครองพี่กันแน่นี่ " บอยทำหน้าไม่พอใจนัก
" ผมว่าพี่น่าจะเข้าใจที่ผมเคยบอกพี่ไปแล้วนะ "
" แล้ว..ไงล่ะ "
" พี่ก็เลือกเอานะครับ อนาคตของพี่เอง กับความรัก " ว่านทำสีหน้าจริงจัง
" พี่บอยก็คิดดูดีๆนะครับ ถ้าพี่เลือกความรักในวันนี้ แล้วความฝันของพี่จะเดินต่อไปยังไง "
" .... " บอยคิดหนัก หน้าเครียดขึ้นมาทันที
" ผมไม่ได้กีดกันพี่กับกุ๊ก แต่ผมเชื่อว่า พี่คิดได้ ผมจะไม่พูดอะไรอีก พี่บอยต้องเลือกเองครับ "
ว่านพูดแล้วก็เดินไปเลย ทิ้งให้บอย นั่งเศร้ามองทะเลอยู่อย่างนั้นต่อไป

ในงานมีคนมามากมายแล้ว หลายคนกำลังพูดคุยกัน ตักอาหาร ยิ้มแย้มกันอย่างมีความสุข
กุ๊ก กับพัด นั่งอยู่ด้วยกัน ส่วนว่านกำลังพูดคุยกับผู้บริหารในบริษัท
พัดชา ชะเง้อ ออกไปนอกงานที่ริมทะเล ( ทำไมพี่บอย ยังไม่เข้ามาสักทีนะ )
" พัดๆ " กุ๊ก โบกมือหน้าพัดเรียกให้หันมา " มองหาใครน่ะ "
" ป่าวๆ ดูทะเล " พัดหันยิ้มตอบ แก้เก้อ
" เหรอ เดี๋ยวเรามานะ อยู่คนเดียวได้รึป่าว "
" ได้สิ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า "

บอยเดินเข้ามาแล้ว เห็นพัดนั่งอยู่คนเดียวเลยไปนั่งด้วย
" พี่บอยมาแล้วเหรอ " พัดยิ้มทักทายบอย " พี่บอยเป็นอะไรรึป่าว บอกพัดได้นะ "
" พี่เป็นอะไร พี่ก็สบายดีนี่ พัดเห็นพี่เป็นอะไรไปล่ะ "
" ก็พี่บอยทำไมเงียบไป แล้วไปมองทะเลอยู่คนเดียวแบบนั้นตั้งนาน "
" นาน...พัดรู้ได้ยังไงว่าพี่นั่งมาตั้งนาน "
" ก็พัดลงมานานแล้วอ่ะ ก็ต้องเห็นสิ "
" หมายความว่าพัดนั่งมองพี่อยู่นานแล้ว ? "
" ไม่ใช่นะ พัดหมายถึงว่าพัดลงมานานแล้ว แล้วก็เห็นพี่นานแล้ว
ไม่ได้มองแต่พี่บอยสักหน่อย "
" เหรอครับ "
" ใช่ๆ "
" ใจคอ พัดชา อยากจะรู้ความลับของพี่เลยเหรอ "
" ไม่ใช่สักหน่อย พัดหมายถึง ถ้าพี่บอยทุกข์ใจ ก็บอกพัดได้ ระบายมาได้ ถ้าทำให้พี่บอยสบายใจขึ้น "
" พัดไม่ต้องห่วงพี่หรอกนะ พี่ไม่ได้เป็นอะไรมาก "
" ใครว่าพัดห่วงพี่บอย "
" ไม่มีใครต้องบอกหรอก พี่ดูตาพัดพี่ก็รู้ " บอยยิ้มแล้วจ้องเข้าไปที่ตาของพัด
" แววตามันบอกทุกอย่าง ไม่ต้องรอให้ใครมาบอกหรอกจริงมั้ย "
( แต่แววตาพี่ก็บอกว่าไม่เคยมีพัดเหมือนกัน ) พัดมองบอยแล้วถอนใจเบาๆ " เฮ้อ.."
" พัดเป็นอะไร "
" ป่าวค่ะ " ( อย่ามาถามอีกได้ไหม ไม่อยากจะตอบแล้ว )
" แล้วถอนใจทำไมล่ะ "
" พัดอยากไปห้องน้ำ ขอตัวก่อนนะคะ "
บอยมองตาม ( ทำไมต้องหลบด้วย )

พัดอยู่คนเดียวในห้องน้ำ ล้างหน้าแล้วมองที่กระจก
( หน้าอย่างเราพี่บอยเคยมองถึงใจบ้างไหม เราจะมีวันได้ใจของพี่บอยบ้างไหม )
" ทำไมต้องพูดเป็นเล่นให้เราคิดมากอยู่เรื่อย บ้าที่สุด "
" พัดหมายถึงใครอ่ะ " กุ๊กไก่ออกจากห้องน้ำยืนมองพัดอยู่สักพัก แล้วเดินเข้ามาใกล้
" อ้าวกุ๊ก...เงียบเชียว เรานึกว่าอยู่คนเดียวในห้องน้ำเสียอีก "
" เราลืมกระเป๋าก็เลยย้อนมาดูน่ะ ก็เลยเจอพัดเหมือนเครียดๆ เป็นอะไรหรือป่าว "
" เราไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ อย่าห่วงเลย "
" จ๊ะ เราไปในงานกันนะ เดี๋ยวว่านคอย "
" ไปสิ "

...............
ทุกคนมาพร้อมในงานแล้ว ว่านมากล่าวเปิดงาน แล้วถือโอกาสแนะนำบอยให้กับทุกๆคนในงาน
" วันนี้ผมมีเพื่อนผมมาแนะนำครับ พี่บอย พิษณุ รุ่นพี่ของผมเอง "
เป็นที่รู้กันกับบอย เพราะว่านบอกให้บอยเตรียมตัวเพื่อขึ้นมาร้องเพลงต่อจากการกล่าวเปิดงาน
บอยเลือกเพลง คนเดินถนน มาร้องบนเวทีคืนนี้

....เธองามเหลือเกิน เธองามซึ้งตากว่าใคร กว่าที่ฉันจะฝันจะเคยใฝ่มากมาย
คนเดียวที่มี คนเดียวที่ดีกว่าใคร ก็ไม่คิดชีวิตจะมีได้ ก็รักเธอไปด้วยใจหวั่น หวั่นใจ
คนเดินถนนคนหนึ่ง มันจะทำเธอซึ้งและเป็นสุข ได้ซักเท่าไหร่
แค่เพียงดอกไม้ริมทาง เธอจะมองมันสวยถึงเมื่อไหร่ เมื่อไหร่ไม่รู้
จะเกิดอะไรกับฉัน แม้ซักวันเธอได้เจอใครบางคน คนที่พร้อมที่ดีกว่า กว่าคนคนนี้ที่รักเธอ...

บอย ร้องเพลงไป ก็มองกุ๊กไปเป็นระยะๆ ด้วยสายตาที่เศร้าใจเหลือประมาณ
( พี่คงไม่คู่ควรกับกุ๊กหรอกนะ )
ว่านยิ้มอย่างพึงพอใจ เพราะบอยทำได้ดีอย่างที่ว่านตั้งใจ
ส่วนกุ๊กไก่ ได้แต่มองบอยตอบไปอย่างเศร้าใจ ( พี่บอยคิดอะไรอยู่ ยังไงกุ๊กก็รักพี่บอยนะ )
พัดชานั่งอยู่ข้างๆกุ๊กได้แต่มองตามสายตาที่บอยมองมา และกุ๊กมองไป ก็พอจะเข้าใจอะไรมากขึ้น

" พี่บอยเลือกทางถูกแล้วครับ " ว่านเดินมาทักบอยทันทีที่บอยลงจากเวที
" ผมจะสนับสนุนพี่บอยเต็มที่ " ว่านยื่นมือเพื่อแสดงความยินดีกับบอย
บอยจับมือว่าน แล้วยิ้มให้แต่ไม่เต็มที่นัก เพราะใจบอยก็สับสนอยู่มาก
บอยกลับมานั่งที่โต๊ะข้างๆกับพัด แต่พอบอยจะลงนั่งพัดก็ลุกหนีทันที บอยมองตามอย่างไม่เข้าใจ
( หลบหน้าเราอีกแล้วนะ เป็นอะไรของเค้านี่ )

งานเลิกแล้ว แต่บอยยังไม่อยากกลับก็เลยไปเดินเล่นริมหาดที่มีเพียงแสงไฟสลัว
บอยได้ยินเสียงร้องเพลงเบาๆ ของใครสักคน ที่ริมหาด
เพราะไม่มีใครเดินผ่านมามากนัก แม้เธอจะร้องเบาๆบอยก็ได้ยินชัดเจน
บอยค่อยๆก้าวไปช้าๆ หยุดทิ้งระยะฟังเพลงที่เธอร้อง

' แอบยิ้มเมื่อเธอดีใจ แอบทุกข์เมื่อเธอเสียใจ
หัวเราะและร้องไห้ ไปกับเธอทุกครั้ง
แม้เธอจะไม่หันมา ฉันยังเฝ้ามองทุกวัน
ได้เฝ้าดูห่างๆ มันก็ยังพอใจ

ไม่หวังให้เธอมีใจ ไม่หวงถ้าเธอมีใคร
ไม่หวังยืนใกล้ๆ ไม่ต้องการร้องขอ
ได้ยืนอยู่บนผืนดิน ผืนเดียวกับเธอก็พอ
ฉันก็มีความสุข อยู่กับฝันของฉันเท่านี้

อยู่นอกสายตา ของเธอตั้งไกล
ฉันนั้นก็ทำได้ แค่มองจากตรงนี้
แต่ฉันยังรอซักวัน เธอหันมองผ่านทางนี้
แค่ซักวินาที เธอเห็นฉันคนนี้ในสายตา '

อยู่ๆเธอก็หยุดร้อง มีแต่เสียงสะอื้นเบาๆ เท่านั้น
บอยตัดสินใจก้าวเข้าไปหาเธอ แต่เธอไม่รู้เพราะคงใจลอยไปไกล
" ใครนะ..."
บอยแตะที่บ่าเธอเบาๆ เธอค่อยๆเงยหน้ามาพอเห็นเป็นบอยก็รีบปาดน้ำตาสูดลมหายใจลึกๆหันมายิ้มให้
" พัด ! "
" พี่บอย...ยังไม่นอนหรือคะ "
" ทำไมเรามานั่งคนเดียวแบบนี้ มันอันตรายรู้มั้ย "
" พัดนอนไม่หลับ ยังไม่อยากจะกลับห้องด้วย "
" กลับเถอะนะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง "
" ขอพัดอยู่อีกสักพักได้ไหมคะ "
" งั้นพี่อยู่เป็นเพื่อนนะ "
" ค่ะ "
" นี่..เราเป็นอะไร บอกพี่ได้นะ "
" ป่าวค่ะ แค่เห็นบรรยากาศดี ก็คิดอะไรเพลินๆได้ไปคนเดียว ฝันลมๆแล้งๆ แค่นั้นเอง "
" แค่นั้นเอง ? ทำไมต้องร้องไห้ด้วย "
" ไม่ได้ร้องเพราะเศร้าอะไรนะ มันก็แค่อิน ตามเพลงเท่านั้น "
" ทำไมต้องอิน คิดถึงใครอยู่เหรอ "
" ถ้าจะพัดบอกว่าคิดถึงพี่บอยล่ะ "
" อะไรนะ "
" พัดล้อเล่น " พัดยิ้มให้บอย " ไม่ใช่หรอกค่ะ "
"...." พัดมองบอยนิ่ง ( ใครจะกล้าพูดจริงล่ะ พี่บอยไม่เคยรักพัดเลยนี่ )
( พัดหมายถึงพี่ จริงๆเหรอ ) บอยแค่ถามพัดด้วยสายตาเท่านั้น
" กลับกันเถอะค่ะ " พัดรีบลุกจนบอยไม่ทันตั้งตัว
" รอด้วยสิ " บอยรีบเดินตามไปพร้อมกับพัด

เช้าแล้ว ทุกคนมารวมตัวกันที่ล็อบบี้ เพื่อเตรียมตัวกลับกันแล้ว
ขาดก็แต่ บอย ที่ยังไม่ลงสักที ไม่รู้ทำอะไรอยู่
" กุ๊กกลับกับว่านเถอะ " ว่านชวนแต่กุ๊กทั้งๆที่พัดก็นั่งอยู่ด้วย
" ไม่ชวนกันเลยนะว่าน " พัดหันไปงอนว่าน
" ก็พัดมากะใครก็กลับกะคนนั้นสิ ว่านมากะกุ๊กก็จะกลับกะกุ๊ก "
" เดี๋ยวว่าน กุ๊กว่าเรารอพี่บอยก่อนมั้ย ทำไมยังไม่ลงมานะ "
" แต่ว่านต้องรีบไปเคลียร์งานนะ เรารีบกลับกันก่อนเถอะนะ "
" พัดไปตามพี่บอยเองก็ได้ " พัดพูดแล้วก็ลุกทันที ไม่รอคำตอบจากใคร
" อ้าวพัด อย่าน้อยใจสิ ว่านติดงานจริงๆ " ว่านพูดไปก็ไม่ทันแล้ว เพราะพัดงอนไม่หันมามองว่านเลย

' ก๊อก ๆๆๆ ' พัดเคาะห้องของบอย อยู่สักพัก บอยก็เปิดออกมา
แต่บอยยังหัวยุ่ง หน้าตาเหมือนเพิ่งตื่นนอนอยู่เลย
" อ้าว พัด เช้าแล้วหรอ "
" ไม่ใช่แค่เช้านะพี่บอย เค้าไปกันหมดแล้ว "
" เข้ามาก่อนสิ " บอยเปิดประตูกว้างให้พัดเข้าไปในห้อง
" พัดรอข้างล่างก็ได้คะ " พัดชาลังเลไม่กล้าเข้าไป
" ทำไม กลัวพี่หรอ " บอยยิ้มกวน " เช้าๆงี้ พี่ไม่มีอารมณ์ หรอกน่า "
" ลองทำอะไรพัดสิ ต่อยแน่ๆ " พัดชาขู่ ทำหน้าดุใส่
" เออน่า รอนี่แหละ พี่อาบน้ำก่อน แปปเดียว " บอยพูดแล้วก็ดึงแขนพัดชา เข้ามา ลากไปที่โซฟา
" ก็ได้ " พัดจำใจไปนั่งรอบอยในห้อง
บอยเข้าไปอาบน้ำแล้ว พัดชาว่างๆเลยเดินเล่นในห้อง " สำรวจหน่อยดีกว่า คริคริ "
พัดเดินไปถึงโต๊ะเครื่องแป้ง ตกต้องใจ " โห พี่บอยเป็นผู้ชาย สำอางค์มาก ๆ "
" นี่อะไรนี่ น้ำหอม โลชั่น ครีมบำรุงก่อนนอน ตอนเช้า กันแดด แล้วนี่ขวดไรอีกน่ะ ...ทำไมเยอะแยะอย่างนี้ "
" ไหนดูสิ ตู้เย็นมีอะไร อ่ะโห มีอะไรนี่ " พัดชาหยิบกระปุกครีมต้องสงสัยมาอ่าน " ครีมหน้าเด้ง ! "
" ไปดูเสื้อผ้าดีกว่า มาแค่ 1 วัน เอามากี่ชุด อุอุ " พัดเดินดิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า เปิดออกทันที
" อ่ะนะ พี่บอย พกเตารีดมาด้วยหรอนี่ "
พัดชากำลังสำรวจตู้เสื้อผ้าเพลินๆ อยู่ๆบอยก็โผล่มาข้างหลัง
" พัดหาไรอ่ะ " บอยสะกิดหลังพัดชา " ไม่มีอะไรกินได้หรอกนะในนั้นน่ะ "
" เอ่อ มันก็..อยากรู้อ่ะ ว่าตู้ห้องพี่บอยสวยมั้ย " พัดพูดเสร็จก็หันหลังกลับมามองหน้าบอย
" แหะๆ " ก่อนจะกวาดสายตามองบอย ก็เห็นว่าบอยอยู่ในสภาพ ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ไม่ได้ใส่เสื้อ
" ว้าย พี่บอยทะลึ่ง " พัดปิดตา แล้วหันหลังกลับทันที
" เราก็หลบไปสิ มายืนทำไมตรงนี้ พี่จะแต่งตัว "
" ก็ได้ๆ พี่บอยก็หลีกหน่อยสิ " บอยหลบให้พัดเดินกลับไปนั่งที่
" ฮ่าๆ เราก็นะ นั่งอยู่ที่โซฟาก็ดีอยู่แล้ว ซนนัก "
" ก็ใครจะไปรู้ล่ะ พี่บอยก็เร็วๆเลย " พัดรีบจ้ำอ้าวกลับไปนั่งสงบที่โซฟา
" เสร็จแล้ว " บอยเดินมาหาพัดที่โซฟา ด้วยสภาพที่แต่งกายเรียบร้อยแล้ว
" พี่เก็บของก่อน ไม่เกิน 10 นาที โอเคนะ "
" ค่า เลือกได้ที่ไหน รอมาตั้งนานแล้วนี่ "
" ฮ่าๆ ขี้บ่นเหมือนกันนะเรา "
บอยเก็บของเสร็จแล้ว เดินลากของ ยิ้มหวานมาหาพัด
" ป่ะ พี่พร้อมแล้ว "
" หือ หอมฟุ้งเลยนะพี่บอย " พัดฟุตฟิตเพราะบอยใส่น้ำหอมมาด้วย
" ให้หอมเอามะ " บอยยื่นหน้าไปใกล้ๆแล้วยิ้มให้พัด
" บ้า " พัดตีไปที่ไหล่บอยเบาๆ
" ฮ่าๆ ไปกันเถอะ เดี๋ยวมีคนโมโหหิวอีก "
" พัดไม่เคยโมโหหิวสักหน่อย "
" แล้วหิวยังล่ะ ตอนนี้ "
" ก็เริ่มๆละ อิอิ "
" โถ เดี๋ยวพี่พาไปทานนะ "
" ค่ะ "
บอยกับพัดยิ้มให้กัน ช่วยกันเอากระเป๋าใส่รถ

บอยพาพัดแวะที่ร้านอาหารนอกโรงแรม ในเมืองพัทยา
ที่นี่ มีอาหารมากมาย เหมือนกับศูนย์อาหารในห้างเลยล่ะ
เพียงแต่ไม่ได้ติดแอร์ แล้วก็มีแต่อาหารเช้า แบบฝรั่ง ซะส่วนใหญ่
ราคาก็ใช่ย่อยนะ คงเป็นราคาสำหรับชาวต่างชาติ เพราะพัทยามองไปทางไหนก็มีแต่ฝรั่งเต็มไปหมด
บอย ดึงเก้าอี้ ให้พัดลงนั่งก่อน แล้วจึงไปนั่งที่ตรงข้าม ก่อนจะหันไปมองเมนูอาหารที่มากมายไปหมด
" พี่บอย.."
" พัดอยากจะ..." บอยกับพัดพูดเกือบพร้อมๆกัน
" พัดพูดก่อนเถอะ " บอยยิ้มให้พัด
" พี่บอย อยากจะทานอะไรคะ "
" ถามคนหิวมากดีกว่านะ พัดอยากทานอะไรล่ะ "
" เอา..ง่ายๆก์ได้คะ พวกขนมปัง เบค่อน เอาสปาร์เกตตี้ด้วย แล้วก็น้ำส้มคั้น "
" หือ !! ง่ายๆ แต่สั่งเป็นชุดๆเลยนะ ทานให้หมดนะ ไม่งั้นมีลงโทษ "
" หมดอยู่แล้ว เดี๋ยวจะแย่งของพี่บอยด้วย " พัดยิ้มแบบมั่นใจ
" ได้ แต่ทำไมไม่มีน้ำพริกปลาทูเลยอ่ะ อยากกินจัง "
" หา !! พี่บอย จะทานน้ำพริกกะปิตอนเช้านี่นะ "
" พี่ล้อเล่น แหม !! ร้านแบบนี้มีน้ำพริกปลาทู ก็แปลกแล้วล่ะ "
" แต่พูดแล้วก็อยากกินจริงๆนะนี่ ต้องรีบกลับบ้านไปกินฝีมือ แม่พี่ซะแล้ว "
" แม่พี่บอยทำอาหารเก่งเหรอคะ "
" เก่งมากๆ อร่อยที่สุดในโลกเลยล่ะ " บอยยิ้มภาคภูมิ " ว่างๆจะพาพัดไปทานนะ "
" ค่ะ พี่บอย แต่ตอนนี้ เราทานที่นี่ก่อนดีกว่านะ พัดหิวแล้วนะ คะ " พัดชา ทำหน้าอ้อนวอนบอย
" งั้น สั่งเลยสิจ้ะ "
บอยเรียกพนักงานในร้านมาจดเมนู
" เอาชุดนี้คะ มีเบค่อน ขนมปัง กาแฟ แล้วก็เอาสปาร์เกตตี้ บอลองเนส ด้วยคะ อ่อ น้ำส้มคั้นด้วยนะคะ "
" ของผม เอาชุดนี้เลย ไส้กรอก ขนมปัง กาแฟดำ ครับ " บอยหันไปยิ้มให้พนักงานของร้าน แล้วส่งเมนูคืน
" พี่บอย ทานน้อยจัง "
" ไม่อยากแย่งพัดน่ะ ดูพัดทานพี่ก็อิ่มแล้ว "
" พัดไม่ใช่คนกินจุนะ ก็แค่กินให้อิ่มๆไว้ก่อน "
" ดีแล้ว กินง่าย นอนง่าย ว่าง่ายๆโตไวๆ "
" พัดไม่ใช่เด็กๆนะ ไม่โตแล้ว "
" อ่อลืมไป มากะสาวสวย ไม่ใช่เด็ก อาหารมาแล้ว.. ทานสิ "
" เย้ น่าทานจังเลย " พัดยิ้มมองอาหารที่วางเต็มโต๊ะ " ของพี่บอยก็น่าทานอ่ะ "
" ทานของเราให้หมดก่อนเหอะ ไม่ต้องห่วงของพี่หรอก "
" แหม ก็มันน่าทานจริงๆนี่คะ "
" อ่ะ พี่ให้ก็ได้ " บอยใช้ส้อมจิ้มไส้กรอกป้อนให้พัด
" อร่อยมั้ยคะ " บอยถามพัดชา แล้วจิ้มให้อีกอัน
" พี่บอยทานเถอะคะ "
" ไม่เป็นไร ให้น้องสาวก่อน " บอยจะป้อนให้พัดอีกคำ
แต่เปลี่ยนใจชักมือกลับมาใส่ปากตัวเองซะงั้น " อืม อร่อยจริงๆด้วย "
" อ้าว พี่บอยอ่ะ "
" ของเราเต็มโต๊ะไปหมด ทานให้หมดก่อนเถอะนะ "
" ก็ได้ ชิส์ "
" นี่แน่ะๆ " บอยแกล้งขโมย เบค่อนของพัดมาใส่จานตัวเองบ้าง
" โห พี่บอย " พัดชาโวยวายทันที
" ล้อเล่นน่า หวงจังนะ อ่ะๆ " บอยป้อนเบค่อนให้พัด
" พอแล้วคะ พี่บอย พัดทานเองได้ "
" งั้นก็ลงมือกันเลย "

" เย้ หมดแล้วเห็นมั้ยคะ " พัดชี้ให้บอยดูผลงานที่เธอจัดการหมดโต๊ะ
" เก่งจ้า งั้นไปกันยังกลับ กทม. กันนะ "
" ค่ะ มื้อนี้ พี่บอยเลี้ยงใช่ป่าวคะ "
" ได้อยู่แล้ว สำหรับน้องสาวคนสวย "

บอยขับรถไปสักพัก ก็หันมาจะคุยกับพัด
" พัด.. อ้าวหลับซะละ ทำไมหลับง่ายแบบนี้นะ "
พอใกล้ถึงบ้านเหมือนพัดจะรู้ตัว ตื่นขึ้นมาเอง
" ถึงแล้วเหรอพี่บอย " พัดชางัวเงีย ขยี้ตา ถามบอย
" กำลังจะปลุกพอดี เรานี่ก็น่ารักนะ กินง่าย นอนง่าย ดีจัง "
" แหะๆ ก็มันง่วงอ่ะ "
" แล้วไว้ใจพี่หรือไง มานอนหลับแบบนี้ได้ไง "
" พี่บอยไม่น่าไว้ใจเหรอคะ "
" ขอบใจนะที่ไว้ใจพี่ เราน่ะควรระวังตัวเองให้มากๆนะ
พี่เคยบอกแล้วใช่มั้ยอย่านอนหลับในรถแบบนี้อีก "
" ก็.."
" ไม่ต้องแก้ตัว เป็นน้องพี่ตีก้นแล้ว ไม่รู้จักฟังกันมั้งเลย "
" พี่บอยอ่ะ ดุจังเลย พัดไม่เอาเป็นพี่ชายหรอก "
" งั้น..เป็นอย่างอื่นได้มั้ยล่ะ " บอยหันมาทำตาเจ้าเล่ห์
" เป็นอะไรดีล่ะ เอาเป็นทาสรับใช้ดีมั้ย อิอิ "
" ถ้าพัดจะเรียกใช้ พี่ก็ยินดีนะ"
" จริงอ่ะ "
" จริง "
" ดีจังแหะ "
" ล้อเล่น "
" โธ่ "
" พอละ เปลี่ยนเรื่องๆ พรุ่งนี้พัดบินอีกใช่มั้ย "
" ค่ะ พี่บอยรู้ได้ไง " พัดทำหน้าสงสัย
" พี่รู้แล้วกัน ยังไงก็พักผ่อนมากๆนะ ต้องไปไกลอีกแล้ว "
" ค่ะ พี่บอยล่ะ "
" พี่ทำไมหรอ "
" ต่อไป พี่บอย จะอยู่เมืองไทยไปตลอดแล้วใช่มั้ยคะ "
" ก็ถ้าเพลงพี่เข้าตา...พี่คงจะไม่จากบ้านเราไปไหนแล้วล่ะ "
" พัดขอให้พี่บอยโชคดี นะคะ "
" ขอบคุณครับ เป็นคำอวยพรที่เป็นกำลังใจให้พี่สุดๆเลยนะ "
" ค่ะ พัดเชื่อว่าพี่บอยต้องประสบความสำเร็จ " พัดยิ้มให้บอย
" ถึงล่ะ เดี๋ยวพี่ไปช่วยยกของ " บอยลงจากรถ ขนกระเป๋าพัดยกไปส่งถึงหน้าบ้าน
" พี่ไปก่อนนะ "
" บ๊ายบายคะ ขอบคุณคะพี่บอยที่มาส่ง "
" บ๊อยบอย ครับ " บอยยิ้มโบกมือลาพัด " เข้าบ้านดีๆนะ "
บอยยืนมองจนพัดเข้าบ้าน ปิดประตูแล้ว จึงเดินกลับไปที่รถ

' รักยังอยู่ในใจ ฮืม ไม่เคยจะหวั่นไหว ต่อให้โลกนี้ สลายไปก่อน ' มือถือบอยดังขึ้น ตอนที่บอยกำลังจะเปิดประตูรถ
" ใครโทรมาตอนนี้วะ " บอยหยิบมือถือขึ้นมาดู " อ่อ นายว่าน "
" ดีครับพี่บอย " ว่านส่งเสียงทักทายมาก่อน
" อืม ดี ว่าไง ถึงกทม.แล้วเหรอ "
" ถึงพักใหญ่แล้วพี่ ว่าแต่พี่เถอะส่งพัดชาถึงบ้านยังล่ะ "
" พี่อยู่หน้าบ้านพัดน่ะ พัดเข้าบ้านไปแล้วล่ะ ว่านมีอะไรกะพัดป่าว "
" ไม่มีหรอกพี่ ก็แค่เป็นห่วงเพื่อน "
" ทำไมเหรอครับ พัดชาอยู่กะพี่ มันน่าห่วงตรงไหน "
" ก็ไม่มีอะไร ผมก็พูดไปงั้นเอง พี่งอนอะไรผมนี่ "
" ไม่ได้งอนโว้ย สงสัยไม่ได้รึไง "
" ได้ครับ ผมไม่ได้ว่าอะไรพี่เลยนะ "
" แล้วโทรมานี่ เรื่องพัดแค่นี้อ่ะนะ "
" ไม่ใช่ครับพี่ ผมมีเรื่องดีๆมาบอกพี่บอยด้วย "
" เรื่อง..เพลงใช่มั้ย "
" ถูกครับ ทางผู้บริหารชอบเพลงที่พี่ร้องมากเลย ผมจะให้พี่เข้ามาทำ demo ที่ห้องอัด เสนอกรรมการอีกที พี่ว่าไงล่ะ "
" เฮ้ย!! ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว ขอบคุณนะว่าน พี่จะไม่ลืมนายเลย "
" งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ พี่บอย "
" ได้ "
" ส่วนรถน่ะ ผมให้พี่ยืมใช้ก่อนละกัน "
" เออขอบคุณอีกทีว่ะ แล้วเจอกัน " บอยยิ้มดีใจ ความฝันของเขากำลังจะเริ่มต้นแล้ว

......................
บอยส่ง demo ไปสักพักนึงแล้ว วันนี้เค้ามารอฟังผลจากว่านที่ออฟฟิศ
" พี่บอยครับ ผมมีทั้งข่าวดีและไม่ดีมาบอกพี่ "
" เอาข่าวดีก่อนละกัน "
" พี่จะได้ทำเทปกับบริษัทผมครับ "
" หา!! จริงสิ ดีใจมากๆ " บอยยิ้มแก้มแทบปริ
" แล้วข่าวร้ายล่ะ "
" พี่ต้องไปอัดเสียงกับโปรดิวเซอร์ของเราที่สิงคโปร์ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่างานพี่จะเสร็จเมื่อไหร่ "
" ทำไมพี่ต้องไปไกลอย่างนั้น "
" พอดีผมส่งโปรดิวเซอร์ที่เก่งที่สุด ที่จะรับผิดชอบงานพี่ไปดูงานที่นั่น ยังไงพี่ก็ต้องไปอยู่ที่นั่นครับ "
" นี่นายจงใจส่งพี่ไปไกลรึป่าว "
" ทำไมพี่บอยคิดงั้นละ ใจผมไม่อยากให้พี่พะวงเรื่องส่วนตัวจนงานเสียต่างหากล่ะ "
" เอาเถอะๆ เพื่ออนาคตพี่ไปก็ได้ "
" ดีมากครับพี่บอย ผมจะคอยฟังผลงานของพี่ "
บอยยิ้มดีใจที่จะได้ทำงานอย่างที่หวังสักที แต่ก็เศร้าลงเมื่อนึกถึงพ่อแม่
( เราต้องจากบ้านเราอีกแล้วเหรอนี่ )
แล้วก็กุ๊กไก่ ( พี่เจอเราไม่ทันไร เราก็จะจากกันอีกแล้ว )

.............
" อะไรนะ ! พี่บอยต้องไปทำงานที่สิงค์โปร์หรอ " พัดตกใจมากที่ได้ข่าวจากว่าน
" ทำไมว่านใจร้ายกะพี่บอยแบบนี้ พี่บอยเพิ่งกลับมาไทยไม่ถึงเดือน ว่านจะส่งพี่บอยไปไกลอีกแล้ว "
" นี่พัดห่วงพี่บอยมากขนาดนี้เลยเหรอ "
" ไม่ใช่ พัดห่วงคุณพ่อ คุณแม่ พี่บอยต่างหาก อุตส่าห์ดีใจที่ลูกชายกลับมาแล้ว "
" ฮั่นแน่ พัดชา ห่วงถึงพ่อ-แม่ พี่บอย ไม่ธรรมดาซะแล้ว "
" ก็.. ว่านนั่นแหละ ทำเพื่ออะไร "
" ว่านมีเหตุผลน่า "
" อะไรล่ะ บอกมา "
" พัดก็รู้นี่ ถ้าว่านไม่ทำแบบนี้ พี่บอยจะไม่มีสมาธิในการทำงานนะ "
" เพราะกุ๊กใช่มั้ย ว่านห่วงพี่บอย หรือห่วงตัวเองกันแน่ "
" มันก็ดีต่อทุกฝ่ายไม่ใช่เหรอ "
" ว่านคิดงั้นเหรอ พัดสงสารพี่บอย เอาเถอะในเมื่อมันเปลี่ยนแปลงไม่ได้ พัดก็หวังว่าจะดีอย่างที่ว่านบอกจริงๆ "
" เชื่อว่านเถอะ "
" อืม ใช่สิ พัดต้องเชื่อว่านอยู่แล้ว ก็มันเกิดขึ้นแล้วนี่ แล้วพี่บอยจะไปเมื่อไหร่ "
" มะรืนนี้ "
" อะไรนะ ! ทำไมเร็วแบบนี้ "
" ทำไมต้องตกใจขนาดนี้ด้วยล่ะ "
" พัดไปก่อนนะว่าน " พัดชารีบลุก เดินอย่างรวดเร็วไปทันที

......................
ที่สนามบิน ในส่วนของออฟฟิศ วันนี้พัดชาไม่มีบิน แต่ก็มาเข้าพบหัวหน้า
" นะคะ หัวหน้า ช่วยพัดสักครั้งนะคะ " พัดชา ทำสีหน้าอ้อนวอนเต็มที่
" คุณคิดดีแล้วหรอ "
" ค่ะ "
" ถ้าผมอนุมัติ คุณจะไม่สามารถกลับมาบินได้อีกแล้วนะ "
" ค่ะ พัดอยากเป็นกราว ที่สิงคโปร์ "
" ในเมื่อคุณตั้งใจแบบนั้น ผมก็จะช่วย "
" ขอบคุณมากคะ "
พัดชาดีใจมากที่จะไปอยู่สิงคโปร์ จึงรีบนำข่าวดีไปบอกบอย
แต่สิ่งที่พัดพบเจอก็คือ บอยกำลังยืนคุยอยู่กับกุ๊กไก่ ที่หน้าบ้าน
ทำให้พัดชาคอตกต้องถอยกลับออกมา ด้วยความเศร้า ( กลับบ้านดีกว่าเรา )

คืนนี้ช่างโหดร้ายสำหรับพัดชาจริงๆ ทำไมข่มตานอนเท่าไหร่ก็ไม่หลับ
ดาวในห้องพัดชาก็ไม่สุกใสแบบทุกวัน มองไปก็มีแต่ดาวร้องไห้ มีแต่ความเหงา เศร้าใจ
( เราจะไปคิดถึงเค้าอยู่ทำไม ในเมื่อเค้าไม่เคยคิดถึงเราเลย )
..........

เช้าวันใหม่วันนี้พัดชาตั้งใจจะไปหาบอยอีกครั้ง อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะเป็นยังไง
ที่หน้าบ้าน พัดชายืนลังเลอยู่นาน ก็ตัดสินใจเดินเข้าไป
" มีจดหมายเต็มเลย เอาไปให้คนในบ้านดีกว่า " พัดชาหยิบจดหมายที่ล้นออกจากกล่องรับ ออกมา
" แล้วนี่กระดาษ อะไรนี่ " พัดหยิบกระดาษแผ่นนึง ที่ไม่ได้ใส่ซองขึ้นมาอ่านดู
' เจอกันที่เดิมนะคะ วันนี้ตอน 2 ทุ่ม กุ๊กจะรออยู่จนกว่าพี่บอยจะมา จาก กุ๊ก '
" โน๊ตจากกุ๊ก..!! " พัดทำท่าจะขยำทิ้ง แต่เปลี่ยนใจ " มันคงไม่ดีมั้ง พี่บอยรู้จะแย่ป่าวๆ "
แต่สักพัก พัดก็ตัดสินใจ เก็บโน๊ตนั้นใส่กระเป๋ากางเกงของตัวเองไว้
พัดเดินหน้าเศร้าๆเข้าไปในบ้านของบอย " นี่เราทำถูกแล้วเหรอ เพื่อพี่บอยเราต้องทำร้ายเพื่อนเลยเหรอ "
พัดเดินไปคิดไป จนไปเจอกับบอยในสวนหน้าบ้าน แต่กับมองบอยนิ่งไม่ยอมทักทาย
เป็นบอยที่หันมาเห้นแล้วทักพัดขึ้นก่อน
" พัดชา มาหาพี่หรอ " บอย ยิ้มทักพัดชา " แล้วทำไมหน้าเศร้าแบบนั้น เป็นอะไรหรือป่าวคะ "
บอยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และห่วงใย พัดเองก้รู้สึกได้แต่ใจก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี พัดจะหยิบกระดาษโน๊ตออกมา
แต่ก็เปลี่ยนใจเก็บมันลงไปที่เดิม ( ไม่..เราไม่ให้ ไม่... ให้สิ ไม่ให้ ให้ ไม่...) พัดคิดไปเองโต้แย่งตัวเองอยู่อย่างนั้น
" อ้าว..นิ่งทำไม มีอะไรก็พูดมาสิคะ "
" คือ...พัด มีเรื่องจะมาบอกพี่บอย "
" อะไรล่ะ "
" พี่บอยต้องไปสิงคโปร์ ใช่มั้ยคะ "
" พัดรู้ได้ยังไง ว่านบอกเหรอ "
" ค่ะ พี่บอย จะรังเกียจมั้ยคะ ถ้าพัดจะไปที่นั่นด้วย "
" พัดจะทิ้งทุกอย่างที่นี่ ไปอยู่กับพี่เหรอ "
" ค่ะ "
" อย่าเลยพัด พี่ไม่ได้สำคัญอะไร พัดไม่ต้องทำเพื่อพี่ขนาดนั้นก็ได้ "
" พัดย้ายไปประจำ กราว ที่สิงคโปร์ แล้ว แต่...
ถ้าพี่บอยไม่เต็มใจ พัดก็จะไม่ไป " พัดมองหน้าบอยแบบอาลัย แต่ก็ไม่พูดอะไรอีก
บอยมองหน้าพัด แต่ก็เงียบ ไม่ตอบอะไรพัด ( ทำไม..ต้องมาทำดีกับพี่ขนาดนี้ ฮะ พัดชา )
พัดมองบอยที่สีหน้านิ่งเฉยก็ท้อใจ " พี่บอยไม่ต้องคิดมากนะคะ พัดไม่กวนใจพี่หรอกค่ะ
พัดขอให้พี่บอยโชคดีนะคะ ลาก่อนค่ะ "
สิ่งที่พัดทำตอนนี้ก็คือ กลับหลังหัน เดินคอตก ออกมา จากบอย
" เดี๋ยว พัด ..." บอยรีบเดินมาตามพัด แล้วดึงแขนไว้
พัดไม่พูดอะไร ยืนนิ่งๆมองหน้าบอย เหมือนรอคำตอบ
" ไปกับพี่นะ " บอยพูดแล้วก็โผเข้ากอดพัดชาไว้แน่น
พัดกอดตอบบอย อ้อมกอดนี้ช่างอบอุ่น อย่างที่พัดคิดและรอคอยมาเนิ่นนานจริงๆ
อยู่ๆน้ำตาพัดก็ไหลออกมา มันตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก

( เป็นจริงใช่มั้ย .. เราไม่ได้ฝันใช่มั้ย ) พัดอยากถามตัวเองให้แน่ใจ ว่าตอนนี้เธออยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นของบอยจริงๆแล้วใช่มั้ย
พัดชายิ้มทั้งน้ำตา ไม่ว่าพี่บอยจะรู้สึกยังไงกับเธอ ตอนนี้มันก็ไม่สำคัญแล้ว อย่างน้อยๆครั้งนี้เธอก็ได้รับรู้ถึงความอบอุ่นที่จริงใจจากบอย
บอยคลายอ้อมกอดจากพัด เขาเห็นน้ำตาที่อาบแก้มของพัด ไม่มีคำพูดใดๆจากบอยและพัดในตอนนี้
บอยจับที่ปลายผมของพัด แล้วลูบเส้นผมขึ้นมาที่ใบหน้า จับที่แก้มของพัดเบาๆ เช็ดน้ำตาให้
พัดเองก็ได้แต่ยืนนิ่งๆ เหมือนโดนบอยสะกดไว้ เธออยากจะมองให้ชัดๆว่า ภาพตรงหน้าพัด คือ พี่บอย จริงๆ
บอยยิ้มให้กำลังใจพัดชา แล้วดึงพัดเข้ามากอดอีกครั้ง " คนเก่งของพี่ อย่าร้องไห้เลยนะ " บอยกระซิบเบาๆที่ข้างหูพัดชา
มันยิ่งทำให้พัดสะอึกสะอื้นไปกันใหญ่ แต่ก็ยิ้มอย่างเป็นสุขในอ้อมกอดของบอยอยู่อย่างนั้น
( พี่ขอบคุณนะ พัดดีกับพี่จริงๆ ทำไมพี่ไม่เคยมองเห็นเลย มีพัดไปด้วยกันก็ดี พี่จะได้มีคนดีๆอยู่เป็นเพื่อน )
บอยคลายอ้อมกอดมองหน้าพัดแล้วยิ้มชื่น " ทำไมเราขี้แย แบบนี้นะ "
" ไม่ได้ขี้แยสักหน่อย "
" เถียงเก่งอีกด้วย "
" พัดยังไม่ได้เถียงพี่บอยเลย "
" อ่ะๆ แล้วนี่อะไร ไม่ทันไรเลย ดื้อแล้ว จะอยู่กันได้มั้ยนี่ "
" เชอะ เค้าง้อซะเมื่อไหร่ล่ะ "
" งั้นหรอ " บอยยื่นหน้ามาใกล้จนพัดต้องหลบฉาก เถิบไปอีกหน่อย
พัดเถิบถอยหลังไปชนกระถางจนเซ เล็กน้อย บอยจึงรีบประคองที่เอวพัดไว้ " โถ ไม่ได้มองเลย "
" พี่บอยอ่ะ อย่าซนสิ " พัดทำเป็นงอน แล้วสะบัดตัวออกจากแขนบอย
" พี่ไม่ได้ทำอะไรเลย เราเป็นอะไร เขินหรอ " บอยยิ้มแบบได้ใจ
" ป่าวนี่ ... พี่บอยจะเถิบมาทำไมล่ะ "
" อยากอยู่ใกล้ๆไม่ได้เหรอคะ " บอยทำเสียงอ้อนพัด
" แค่นี้ก้อใกล้แล้ว ต่อไปห้ามพี่บอยทำงี้อีกนะ "
" ใจร้าย ชิส์ " บอยทำงอนหันไปอีกทาง
" ไม่ต้องมางอนเลย พัดกลับก่อนนะคะ จะไม่หันมาลากันหน่อยเหรอคะ " พัดชาสะกิดที่แขนบอย
" งั้นพี่ไปส่งนะ " บอยได้โอกาสจับที่มือพัดซะเลย
" ค่ะ " พัดชาตอบแค่นั้น แล้วปล่อยให้บอยจูงมือไปที่รถ

ที่สระน้ำที่เดิมของบอยและกุ๊ก มีแต่กุ๊กที่รออยู่อย่างนั้น 4 ทุ่มแล้ว บอยก็ยังไม่มา
การอยู่คนเดียวแบบนี้ บรรยากาศรอบๆก็ดูเงียบเหงาไปหมด
ผู้คนเดินผ่านไปมา ไม่มีใครรู้จักกัน ก็ไม่ได้ทักทายกัน ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
กุ๊กไก่ ชะเง้อมองหาเท่าไหร่ก็ไม่มีวี่แววของบอยเเลย กุ๊กมองไปที่สระน้ำลงแล้วถอนใจ
( พี่บอย...พี่ลืมทุกอย่างระหว่างเราแล้วเหรอคะ )
กุ๊กไก่หลับตาพักนึง เพื่อสงบจิตใจของตัวเอง ฟังเสียงรอบๆตัว ่ ตึกๆๆ ' เสียงคนเดินเข้ามาใกล้ๆกุ๊กไก่
" พี่บอย ... " กุ๊กไก่ ดีใจหันกลับมาตามเสียงที่เดินเข้ามาใกล้ โดยไม่ทันเงยหน้าขึ้นไปมองว่าเป็นใคร
" มานั่งทำอะไรที่นี่ " ชายคนนั้นถามกุ๊ก
" เอ๊ะ ไม่ใช่เสียงพี่บอยนี่ " กุ๊กเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียงนั้น
" ว่าน !! " กุ๊กตกใจที่เห็นว่าน " มาได้ยังไง รู้ได้ยังไงว่ากุ๊กอยู่ที่นี่ "
" ว่านตามกุ๊กมาตั้งแต่เย็นแล้ว อยากจะรู้เหมือนกันว่ามาทำไมที่นี่ " ว่านนั่งลงข้างๆกุ๊ก
" ว่านอย่ารู้เลย "
" เมื่อไหร่กุ๊กจะตัดใจซักที ว่านรู้นะกุ๊กมารอใคร "
กุ๊กได้แต่นิ่งไม่ตอบอะไร มองไปข้างหน้าไม่หันมามองว่าน
" นี่ เอาไป " ว่านส่งมือถือให้กุ๊ก " โทรสิ ถามพี่บอยไปเลย ว่าทำไมไม่มา "
" ไม่ !! " กุ๊กหันมาตวาดใส่ว่าน แล้วปัดมือถือไปอีกทาง " ว่านไม่เข้าใจ "
" ทำไมไม่โทรล่ะ "
" กุ๊กมั่นใจ พี่บอยต้องมีเหตุผลสิ " กุ๊กพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ไม่มีความมั่นใจเหมือนอย่างที่พูดออกมาเลย
" ตื่นซักที พอซักที คิดถึงตัวเองบ้างมั้ย " ว่านจับไหล่ทั้งสองข้างกุ๊กเขย่าแรงๆ เรียกสติกุ๊ก
" เจ็บนะ ปล่อย !! "
" ไม่ปล่อย จนกว่ากุ๊กจะเข้าใจโลกซักที "
" กุ๊กจะถามพี่บอย กุ๊กจะถามให้แน่ใจ " ว่านอ่อนใจ ปล่อยมือจากไหล่กุ๊ก แล้วถอนใจ
" เฮ้อ ว่านจะบอกอะไรให้นะ พี่บอยกำลังจะไปสิงคโปร์ มะรืนนี้แล้ว ถ้าพี่บอยเค้ารักกุ๊กจริง เค้าจะไม่ปล่อยให้กุ๊กต้องคอยแบบนี้ "
" ทำไมพี่บอยไม่บอกกุ๊กสักคำ " เสียงกุ๊กเศร้าลงจนแทบไมได้ยิน
" อย่ารอเลย กลับกับว่านนะ " ว่านส่งมือให้กุ๊ก
กุ๊กพยักหน้า จับมือว่านลุกขึ้นโดยง่าย

..........
บอยส่งพัดถึงบ้านแล้ว แต่บอยไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำไมไม่ขับรถกลับบ้าน แต่กลับมาที่สระน้ำแห่งนั้น
บอยมัวแต่ก้มหน้าเก็บของที่บริเวณจอดรถ เวลาเดียวกับว่านพากุ๊กเดินผ่านหน้ารถไป
จริงๆแล้วว่านเห็นบอยมาตั้งแต่เดินแต่ไกลแล้ว แต่ว่านก็เดินบังทางไม่ให้กุ๊กได้เห็นว่าบอยมาที่นี่ด้วย
บอยค่อยๆเดินช้าๆ ไปที่นั่งเดิมๆ ริมสระน้ำ 4 ทุ่มกว่าๆแล้ว มันยิ่งเงียบเหงาจริงๆ
บอยนั่งลงที่ริมสระน้ำ มองรอบๆอย่างอาลัย
" พี่ขอโทษ ...ที่ไม่ได้ไปบอกลา " บอยคิดว่านี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะบอกลา กุ๊กไก่ ดีกว่าจะบอกกันตรงๆ
" พี่ไม่อยากเห็นภาพที่เราต้องเดินจากกัน.... "
เมื่อบอยเลือกเดินตามฝัน เขาต้องทิ้งทุกอย่าง รวมทั้งความรักความผูกพันที่นี่ด้วย
" ลาก่อน...กุ๊กไก่ ลาก่อนความผูกพันที่นี่ พี่ขอให้กุ๊กโชคดีนะ " บอยได้แต่ถอนใจ

ตอนที่ 6
คนข้างเคียง

ถึงวันที่ต้องเดินทางไปสิงคโปร์ แล้ว
บอยเองก็ยังไม่แน่ใจกับพัดชาเท่าไหร่ แต่ก็ยังดีกว่าไปอยู่คนเดียวในต่างถิ่น ที่บอยรู้รสชาดดีว่ามันเหงาแค่ไหน

สิงคโปร์เป็นประเทศเล็กๆ แน่นอนว่าประชากรส่วนใหญ่จะอยู่คอนโด
บอย และพัดก็เช่นกัน แต่ทั้งสองคนก็พักคนละที่ เพราะต่างก็พักในที่พักของบริษัทจัดหาให้
บอยมาถึงก่อน ส่วนพัดต้องเตรียมตัวเรื่องเอกสารในการย้ายมาประจำที่สิงคโปร์วุ่นวายพอสมควร
จะให้บอยอยู่ติดห้องทั้งๆที่ยังไม่ได้เข้าห้องอัดก็อึดอัด บอยเลยถือโอกาสสำรวจเมือง พัดมาจะได้พาเที่ยวไง
สิงคโปร์มีสำนักงานของ MTV ที่ใหญ่มากที่สุดในภูมิภาคเอเชีย แค่บอยเดินผ่านตึกก็ขนลุกแล้ว
( นี่ถ้าเราได้มาทำงานที่นี่ก็คงจะดี ) บอยมองๆแล้วก็เดินผ่านไป
การเดินคนเดียวในต่างแดน มันช่างวังเวงจริงๆสำหรับบอย
คนที่ผ่านไปมา ก็ไม่มีรอยยิ้มแบบบ้านเรา แถมเราต้องไกลบ้านที่เรารักอีก

" น้องบอย เป็นไงบ้างลูก " แม่ของบอยทนคิดถึงไม่ไหว โทรทางไกลมาหาบอย
ขณะที่บอยยังเดินเล่นอยู่ " ทำอะไรอยู่ "
" ตอนนี้ผมอยู่ที่ เกาะเซ็นโตซ่า ครับ เห็นสิงโตทะเล แล้วคิดถึงหม่าม้ามากเลย "
" เห็นหม่าม้าเป็นสิงโต รึไง "
" โธ่ ไม่ใช่ครับ ก็สิงโตทะเลเป็นสัญลักษณ์ของประเทศสิงคโปร์
ส่วนหม่าม้าก็เป็นสัญลักษณ์ของความรักของบอยไงครับ "
" ไม่ต้องมาเอาใจเลย คิดถึงคนอื่นอยู่ล่ะสิ "
" หม่าม้าไม่ต้องห่วงบอยนะ บอยจะตั้งใจทำงานจะได้กลับบ้านเราไวไว "
" หม่าม้าจะรอนะ คิดถึงและรักลูกมากนะ "
" บอยก็รักหม่าม้าครับ "
" ดูแลตัวเองดีๆนะลูก "
" หม่าม้าวางใจได้เลย บอยจะดูแลตัวเองอย่างดี "
" แค่นี้นะลูก "
" ครับ แล้วบอยจะโทรหา หม่าม้านะ "

...........
" พี่บอย รอพัดหน่อยนะเครื่องดีเลย์อ่ะ " พัดชา โทรมาบอกบอย
" รอมาทั้งชีวิตแล้วนี่ รออีกสักวันจะเป็นไรไป "
" หมายถึงรอพัดเหรอ ทั้งชีวิตของพี่บอยน่ะ "
" ไม่ใช่ "
" อ้าว "
" รอ เรอทัก "
" หือ..พี่บอย อะไรน่ะ "
" เรอทัก ก็ ร๊ากกเธอ ไง ฮ่าๆ "
" ไม่ไหวเลยพี่บอย แค่นี้นะ "
" จะรีบวางไปไหน "
" ไปห้องน้ำ ไปด้วยมะล่ะ "
" ให้ไปก็ไปล่ะ "
" บ้า "
" บ้าก็รักใช่มั้ยล่ะ "
" ไม่พูดด้วยแล้ว เจอกันที่สนามบินนะคะ "
" ครับ มาเร็วๆนะ ที่รัก .." บอยทิ้งท้าย ที่รัก แล้ววางหู
พัดได้ยินชัดเจน รู้สึกใจเต้นขึ้นมาทันใด " ที่รัก หรอ ..พี่บอยอ่ะ บ้าจริงๆ "
( นี่แค่ได้ยินนะ ถ้าพูดต่อหน้า เราจะทำหน้าไงดีนี่ ไม่ได้ต้องมีฟอร์มไว้ก่อนนะพัดชา )


ที่สนามบินสิงคโปร์
บอยมารอรับพัดชา ที่จะมาถึงราวๆบ่ายโมง แต่เครื่องดีเลย์ไปชั่วโมงกว่าๆ
ทำให้พัดชาหิวแสบไส้เลยทีเดียว ก็ตั้งใจจะมากินข้าวเที่ยงกะบอยนี่นา
มื้อแรกสำหรับสองคนในต่างแดนซะด้วยนะ
( ตื่นเต้นจังเลย จะเจอพี่บอยแล้ว ) แค่นึกถึงบอยก็ทำให้พัดยิ้มคนเดียวได้
ไม่ได้เจอกับบอยมา 2-3 วัน แต่พัดชาก็โทรมาถามทุกข์สุขของบอยเสมอ
แค่ได้รู้ว่า บอยมีความสุขกาย สบายใจ พัดชาก็มีความสุขแล้ว
ต่อไปไม่ว่าจะอีกกี่วัน กี่เดือน กี่ปี ที่บอยและพัดจะอยู่ที่สิงคโปร์
ก็จะเป็นโอกาสให้พัดได้พิสูจน์ความรักจากพี่บอยแล้วล่ะ
( ขอบคุณพี่บอย ที่วางใจให้พัดมาดูแลมาอยู่เป็นเพื่อน พัดดีใจที่สุดเลยนะ
ไม่ว่าอนาคตจะเป็นยังไง วันนี้พัดเลือกแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็จะไม่เสียใจแล้ว )

.................
" พัดชา พัดชา ทางนี้ๆ " บอยโบกมือเรียกพัด ที่เข็นรถใส่กระเป๋ามากมาย
พัดยิ้มทันทีโบกมือตอบบอย รีบเดินมาหาบอย " พี่บอยขา พัดหิว "
" โธ่ เราก็นึกว่าคิดถึง รีบถลาเข้ามาหาขนาดนี้ " บอยทำงอนพัด
" นะ ๆ พาไปทานก่อนนะ เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน " พัดสะกิดที่ไหล่บอย ให้หันมาสนใจ
" นี่ถามจริงเถอะ มาที่นี่เพื่อกินเหรอ "
" ก็ใช่น่ะสิ คิดว่ามาหาพี่บอยรึไง " พัดยิ้ม ชอบใจที่บอยงอนไม่เลิก
" ใช่สิ พี่มันไม่สำคัญ " บอยหันมาย่นจมูกใส่
" โอ๋ๆ สำคัญสิ แต่พัดหิวนี่นา นะ นะ พี่บอยสุดหล่อ ใจดี เท่ห์สุดๆ "
" พูดอย่างนี้ค่อยน่าพาไปหน่อย " บอยยิ้มแล้วไปช่วยพัดเข็นรถกระเป๋า
" พี่บอยใจดีที่สุดเลย " พัดยิ้มให้บอย
" ไม่ต้องมาชม เราต้องโดนลงโทษนะ "
" เรื่องอะไรล่ะ "
" ก็ให้พี่รอนานไง "
" พัดโทรมาบอกพี่บอยแล้วนี่ "
" ไม่สนใจ ไม่รู้ไม่ชี้ "
" อ้าว พี่บอยขี้โกงนี่นา "
" ว่าพี่หรอ ไม่ต้องกิน!! "
" พี่บอยจะลงโทษอะไรล่ะคะ "
" เอาเป็นว่าเราติดพี่อยู่นะ ไว้พี่จะมาทวง "
" ได้ๆ แล้วพี่บอยพาพัดไปไหนอ่ะ ไหนบอกจะพาไปทานข้าวไง "
" เอาของไปเก็บก่อนดีกว่านะ จะได้คล่องตัว เดี๋ยวค่อยลงมาหาอะไรทานกัน "
" ก็ได้ค่ะ "
บอยกับพัด ไปรอแท๊กซี่ เพื่อไปยังคอนโด ที่อยู่ไม่ไกลจากสนามบินนัก เป็นที่พักของพัดที่อยู่กะเพื่อนสาวคนไทยอีก 1 คน
วันนี้ เพื่อนของพัด ทำงานอยู่ แต่พัดชาจะเข้างานวันรุ่งขึ้น วันนี้จึงได้โอกาสพักเต็มที่ก่อนเริ่มงานอย่างจริงจัง
" เราย้ายบ้านหรือมาทำงานนี่ ขนของขนาดนี้ น้ำหนักไม่เกินกำหนดเหรอ " บอยจับกระเป๋าพัดตรงหน้าที่ใบใหญ่จริงแถมมีสะพายมาอีก
" มันเบานะ ข้างในมีแต่ของจำเป็น "
" งั้นเหรอ นึกว่าแบกรักพี่มาเต็มกระเป๋า "
" หูย !! พี่บอย พัดอยากจะอ้วกอ่ะ "
" อะไรนี่พี่ยังไม่ได้..กิ๊บกิ๊ว ด้วยเลย ท้องซะละ "
" มากิ๊บกิ๊ว อะไร เดี๋ยวจะโดน... " พัดกำหมัด ทำท่าจะต่อยหน้าบอย
" ดุจัง แม่คุณ ... ชิส์ "

บอยมาส่งพัดที่ห้องแล้ว ก็ไปนั่งรอในห้องพัดด้วย บอยนั่งรถที่โซฟารับแขกในห้องพัด
" เร็วๆสิครับ ไหนบอกหิวไง " บอยตะโกนเรียกพัดที่ยังไม่ยอมออกมาจากห้องสักที
" แปปสิคะ พัดเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน " พัดเปิดประตูออกมาคุยด้วย
" พี่ไปช่วยมั้ย " บอยยิ้มทำท่าจะเดินไปหาพัด
" ไม่ต้อง รอนั่นแหละ " พัดรีบประตูทันที
" ฮ่าๆ จะช่วยก็ไม่ยอม "
แต่ไม่ถึง 5 นาที พัดก็ออกมาหาบอย ในชุดเสื้อยืด กางเกงยีนส์ง่ายๆ
" มาแล้วคะ ไปกันเลย "
" แค่เนี๊ยะอ่ะนะ "
" ก็...พัดหาชุดไม่เจอ แหะๆ " พัดยิ้มแห้งมองหน้าบอย " เพราะพี่บอยนั่นแหละ เร่งอยู่ได้อ่ะ "
" โธ่ อะไรก็ใส่มาเถอะ พัดชาใส่ชุดไหนก็สวยทั้งนั้นแหละ "
" จริงเหรอ "
" จริงครับ พี่ว่าสวยก็สวยสิ "
" ขอบคุณค่ะ "
" หอมแก้มทีสิ " บอย ป่องแก้ม ย่อตัวลงจะให้พัดชาหอม
" อะไรนะ !! "
" เร็วๆ " บอยสั่ง แล้วยืนขวางทางอยู่อย่างนั้น " ไม่หอมไม่ให้ไปทานนะ "
" ทำไมพัดต้องยอมด้วยล่ะ "
" ลืมเหรอ นี่ไงลงโทษแล้ว หรือจะให้พี่หอมพัดแทน "
" พี่บอยขี้โกงตลอดเลย ก็ได้ๆ หลับตาก่อนสิ "
" ได้ๆ ห้ามตุกติกนะ ไม่ยอมจริงๆด้วย "
พัดชาจำใจ เอาจมูกไปชนแก้มบอย " พอใจยัง "
" ฮ่าๆ ดีๆ ป่ะ พี่จะพาไปทานอาหารทะเล " บอยจูงมือพัดออกจากห้องพักไป หาที่ทานอาหารกันสองคน



บอยกับพัดอยู่ที่สิงคโปร์มากว่า 2 เดือนแล้ว ชีวิตก็เหมือนเดิมๆอยู่ทุกวัน
สำหรับบอยไปห้องอัด ทำงานเพลงทั้งันแล้วก็กลับมานอน
ส่วนพัดก็ไปทำงาน แล้วก็กลับมาพักที่ห้อง มีเจอกันบ้างแต่ก็ไม่ได้บ่อยนัก
วันพรุ่งนี้เป็นวันหยุดที่ตรงกันพอดีของบอยและพัด พัดจึงมาหาบอยที่ห้องตอนเย็นเลิกงาน
เพราะทั้งสองคนมีนัดกันไปเที่ยวทะเล พักผ่อนกันในวันหยุดที่นานๆจะตรงกันสักครั้ง
' ก๊อก ๆ ๆ ' พัดชาเคาะประตูห้องบอย " พี่บอยคะ พัดมาแล้ว "
รออยู่สักพัก บอยก็ยังไม่เปิดประตูสักที " สงสัยพี่บอยยังไม่กลับแน่เลย "
พัดชา เดินไปเดินมา อยู่แถวๆนั้นเพื่อรอบอย จนไปหยุดอยู่ที่ระเบียงของชั้นนั้น มองวิวของสิงคโปร์จากมุมสูง
คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย สิงคโปร์ มีแต่ตึกสูงๆทั้งนั้น บ้านเมืองเค้าก็สะอาดดี ผู้คนเดินกันขวักไขว่เต็มไปหมด
พัดชายังคงมองไปรอบๆ อย่างเพลินตา ไม่ทันเห็นว่ามีใครบางคนเดินมาข้างหลัง
" รอนานมั้ยครับ " บอยเข้าโอบเอวพัดมาจากด้านหลังด้วยมือทั้งสองข้าง
แล้วกระซิบที่ข้างหูพัด " ว่าไงล่ะ ฮึ ! "
พัดจำเสียงบอยได้ดี รีบหันควับเอียงตัวมองหน้าบอย " พี่บอย !! "
" ก็พี่น่ะสิ คิดว่าใครล่ะ " บอยยิ้มกวน แถมก้มหน้าลงมาใกล้ๆ
พัดชารีบผลักอกบอย หนีออกจากอ้อมกอด " ...พี่บอย !! "
" พัดเป็นอะไร เรียกชื่อพี่ทำไมบ่อยๆล่ะ คิดถึงเหรอ "
" พี่บอยทำไมกลับช้าจังพัดรอตั้งนาน "
" พี่ถามว่าคิดถึงเหรอ ก็ตอบก่อนสิ "
" ค่ะ " พัดก้มหน้าตาเสียงแผ่วเบา
" อะไรนะ " บอยเอียงหูเข้าไปฟัง
" คิดถึงคะ " พัดพูดใส่หูบอยซะเลย
" ฮ่าๆ วันนี้พี่คุยกะโปรดิวเซอร์ นานไปหน่อย ขอโทษที่ทำให้รอนาน "
" ไม่เป็นไรค่ะ แต่ถ้ารอแล้วไม่มานะ ฮึ่มๆ !! " พัดแกล้งทำหน้าดุ กำหมัดจะชกที่หน้าบอย
" โอ๊ย !! กลัวแล้วครับ " บอยทำทีหลบหมัดพัด แบบขำๆ
" ไม่ต้องมายิ้มเลย ชิส์ แล้วอีกอย่างนะ ถ้าทำแบบตะกี๊อีก จะโดนแน่ๆ " พัดชายังคงทำหน้าดุใส่
" ใจร้าย ... เข้าไปได้แล้ว รอพี่แปปนึงก่อน " บอยพาพัดเดินมาถึงหน้าห้อง ก็เลยไขห้องแล้วผลักหลังพัดเข้าไปก่อน
" เร็วๆนะคะ "
" คร้าบบบ "
พัดนั่งอยู่ที่โซฟา ก็เห็นบอยวางหนังสือ กระเป๋ารกไปหมด จึงลุกแล้วจัดของให้เข้าที่เข้าทาง
พัดกำลังจัดเรียงนิตยสารอยู่ ก็เจอกับจดหมายฉบับนึง ที่บอยยังไม่แกะ เป็นจดหมายจากเมืองไทย
" ของใครส่งมาให้พี่บอยนะ .." พัดพลิกหน้าซองดู พบว่าเป็นจดหมายของกุ๊กไก่ " ของกุ๊ก..."
" พัด พร้อมยัง " บอยส่งเสียงมาแต่ไกล พัดจึงรีบเก็บจดหมายนั้นเข้ากระเป๋าตัวเอง
บอยหันมายิ้มให้พัด " เราไปนั่งทำไมตรงนั้น .. มาๆลุกได้แล้ว " บอยส่งมือให้พัดลุกขึ้น
พัดจับมือบอยลุกขึ้นแต่โดยดี " ก็พี่บอยไม่จัดของเลย รกมากๆ "
" นิดหน่อยเอง อย่าจัดเยอะนะ เดี๋ยวพี่หาของไม่เจอ "
" ก็วางให้ดีสิคะ ยังไงก็เจอ "
" พี่หมายถึงใจพี่อ่ะ หายไปไหนไม่รู้หาไม่เจอ " บอยทำท่าหาไปรอบๆตัวพัด " ไหนล่ะ อยู่ไหนน้า "
" โธ่ พี่บอย มามุขแป้กอีกแล้วนะ " พัดอ่อนใจ
" ไม่ชอบเหรอ "
" ชอบค่ะชอบ ก็พี่บอยทำอะไรก็น่ารักไปหมด "
" จริงเหรอ " บอยยิ้มพอใจ
" จริงสิค่ะ "
" แล้วชอบพี่หรือป่าวล่ะ "
" ไปกันเถอะคะ พัดพร้อมแล้ว "
" อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง ถามว่าชอบพี่ใช่มั้ย ตอบมาก่อนสิ "
" พี่บอย ตามมาเลยคะ " พัดชาไม่สนใจบอย เดินออกจากห้องมาก่อน
" เฮ้อ !! เอาตัวรอดไปได้อีกแล้วนะ " บอยถอนใจแล้วเดินตามพัดออกไป

...........
เกาะเซ็นโตซ่า เป็นที่หมายปลายทางของบอยและพัดในเย็นนี้
บอยเคยมาเดินเล่นคนเดียวก่อนพัดมาถึงที่นี่แล้ว นอกจากสัญลักษณ์ของสิงคโปร์
ที่เรียกว่าเมอร์ไลอ่อน หรือสิงโตทะเล จะตั้งอยู่ที่อยู่ที่นี่แล้ว
ที่นี่ยังมีชายหาดที่สวยงาม ที่พัดและบอย ตั้งใจมาพักในวันหยุดอีกด้วย
บอยจูงมือพัดเดินลัดเลาะ ตามชายหาด พัดสูดอากาศอย่างสดชื่น แต่บอยกลับดูเศร้าๆไม่พูดไม่จา
" พี่บอยเป็นอะไรไปคะ "
" ไม่เป็นไรนี่ " บอยหันมายิ้มให้พัด
" ทำไมพี่บอยหน้าตาเศร้าๆ "
" คิดถึงบ้านมั้ยพัด "
" คิดถึงสิคะ "
" ฟ้าที่นี่มันเหงาๆ ไม่เหมือนฟ้าบ้านเราเลย ว่ามั้ยครับ "
" ไม่มีที่ไหน อุ่นใจแบบบ้านเราหรอกคะ "
" พัดมีความสุขมั้ย "
" ค่ะ พัดดีใจที่มีพี่บอยอยู่ใกล้ๆ "
บอยหันมายิ้มให้พัด แต่ไม่พูดอะไร ( พี่ก็ต้องขอบคุณพัดเหมือนกันที่มาอยู่ใกล้ๆพี่แบบนี้ )

พลบค่ำแล้ว บอยกับพัด ยังนั่งคุยกันอยู่ริมชายหาด ทั้งสองคนเลือกนั่งดูคลื่นใกล้ๆ ที่บนหาดทราย
นั่งลงข้างๆกัน มองไปยังทะเล ไม่มีการพูดคุยกัน ทั้งสองคนต้องการเก็บบรรยากาศไว้
พัดหลับตาสูดอากาศเข้า และยิ้มอย่างเป็นสุข มันช่างสดใสจริงๆ ( ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ วันนี้เราได้นั่งเคียงข้างพี่บอย )
บอยหันมาเห็นพัดยังหลับตาอยู่อย่างนั้น เลยถือโอกาส โน้มตัวไปหอมแก้ม แล้วรีบกลับมานั่งหลับตาอย่างเก่า
" พี่บอย !! " พัดเพิ่งรู้ตัว หันมาตีที่ไหล่บอย
บอยยิ้มร่าหันมาจับมือของพัดไว้ แต่ก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นเคร่งเครียดจริงจังในทันที " พัด.. พี่รู้นะว่า พัดคิดยังไงกับพี่ ..."
พัดหันมามองบอยด้วยความแปลกใจ " พี่บอยจะบอกอะไรพัด..."
พัดรู้สึกใจไม่ดีเท่าไหร่ แต่ก็อยากได้ยินให้มันชัดๆ
" พัดฟังพี่นะ พี่รู้ว่าพัดเสียสละทำเพื่อพี่มากมายขนาดไหน " บอยบีบมือพัด แล้วจ้องตาทำหน้าเศร้า
" พี่ซึ้งใจ แล้วอยากจะขอบคุณพัดจากใจ แต่พี่ยังไม่มั่นใจในตัวเองเลย " บอย จับมือพัดมาวางที่หัวใจ
" พี่สัญญานะ จากนี้ พี่จะดีกับพัด เราจะเดินไปด้วยกัน เราจะเริ่มต้นกันที่นี่ "
" พี่บอย !! " พัดดีใจเหลือเกินที่ได้ยินอย่างนั้น " พัดจะรอ วันที่พี่บอยให้ความรักกับพัดอย่างเต็มหัวใจ "
พัดบีบมือของบอยแน่นให้กำลังใจ บอยจับมือของพัดมาแนบที่แก้มของตัวเอง แล้วใช้อีกมือโอบไหล่พัดเข้ามาซบที่ไหล่
ทั้งสองคนได้แต่มองไปข้างหน้า ทะเลที่มืดมิด แต่หัวใจของทั้งสองคนเริ่มมีแสงสดใส

....................
ภายใต้ท้องฟ้าเดียวกัน กุ๊กกับว่าน อยู่บนชั้นดาดฟ้าของตึกที่ทำงานของว่าน
กุ๊ก มองไปที่ท้องฟ้าไกลๆ เหมือนอยากจะมองไปให้ถึงใครบางคน
( พี่บอย..พี่เป็นยังไงบ้าง ทำไมไม่ตอบจดหมายกุ๊ก ทำไมไม่มาบอกลากันเลย )
" กุ๊กซ์ " ว่านทักมาจากด้านหลัง
" ว่าไงล่ะ "
" ใจลอยไปถึงสิงคโปร์หรือไง "
" ว่าน !! " กุ๊กทำหน้าไม่พอใจว่าน
" ว่านยังดีกับกุ๊กซ์ไม่พอใช่มั้ย " ว่านพูดแล้วก็เดินไปอีกทาง

ว่านเป็นคนเดียวเท่านั้นที่คอยเข้าใจ ปลอบใจ อยู่เป็นเพื่อนกุ๊กมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา
หรือจะเป็นว่านที่จะอยู่เคียงข้างกุ๊กตลอดไป แล้ว.. พี่บอยล่ะ พี่บอยลืมกุ๊กไปแล้วหรอ
แต่ในเวลานี้ จะมีใครดีเท่าว่านอีกล่ะ กุ๊กรู้สึกเสียใจที่ทำร้ายจิตใจว่านด้วยการคิดถึงบอยอีกแล้ว
กุ๊กจึงตัดสินใจเดินตามมาใกล้ๆว่าน " กุ๊ก ขอโทษ "
" ว่านไม่เคยโกรธกุ๊กซ์เลยนะ " ว่านจับมือกุ๊กขึ้นมากุมไว้ " แต่งงานกับว่านนะ "
" ไม่เร็วไปเหรอว่าน กุ๊กยังไม่พร้อมเลย "
" กุ๊กซ์ยังห่วง หรือคิดถึงพี่บอยอยู่เหรอ "
" ไม่ใช่อย่างนั้น กุ๊กอยากขอเวลาในการตัดสินใจหน่อยนะ อย่าให้กุ๊กตอบว่านตอนนี้เลย "
" ว่านจะดูแลกุ๊กซ์เอง ว่านจะไม่ทิ้งกุ๊กซ์ไปไหน เหมือน.... เชื่อใจว่านเถอะนะ "
กุ๊กไก่ พยักหน้าเป็นการตอบรับ " อยู่กับคนที่รักเรายังไงก็ดีใช่มั้ย ต่อไปถ้าว่านดีกะกุ๊กแบบนี้ กุ๊กก็จะดีกับว่านเหมือนกัน "
ว่านดึงกุ๊กมากอดเอาไว้ กุ๊กรู้สึกถึงความอบอุ่นที่จริงใจของว่าน อย่างน้อยๆว่านก็เป็นคนเดียวที่อยู่เคียงข้างกุ๊กมาตลอด
( เราต้องไปเจอพี่บอยให้ได้ ทำไมไม่ติดต่อเรามาบ้างนะ หรือพี่บอยลืมเราไปแล้วจริงๆ )
กุ๊กมีความตั้งใจจะต้องบอกบอยก่อนที่จะตัดสินใจแต่งงานกับว่าน เพราะไม่อยากให้มีอะไรค้างคาในใจ

..............
บอยและพัดยังนั่งพิงกันอยู่ที่บนหาดทราย บอยกำบางอย่างอยู่ในมือ จะส่งให้พัด
" พัด มีอะไรจะให้ " บอยไม่ยิ้มทำให้พัดชักกลัว
" อย่าแกล้งนะ พัดไม่ชอบ " พัดเขยิบหนีบอย ไปนิดหน่อย
" ไม่แกล้งหรอกน่า รับรอง หลับตาก่อนสิ "
" ไม่ล่ะ จะให้ก็ให้มาสิ "
" พัดนี่ไม่โรแมนติกเลยนะ บอกว่าไม่แกล้ง ไม่เชื่อใจกันเลย " บอยงอนหันไปอีกทาง
" ก็ได้คะ แค่นี้ต้องเมินกันด้วยนะ " พัดสะกิดที่แขนบอยเป็นการง้อ
" งั้นแบมือสิ หลับตาด้วย " พัดทำตามแต่โดยดี บอยวางของที่กำไว้บนมือพัด " ลืมตาได้แล้ว "
พัดชาก้มดูเห็นเป็นกุญแจห้อง " กุญแจอะไรคะพี่บอย "
" กุญแจวิเศษ ไขสู่ใจพี่ไง "
" ไหนดูสิวิเศษจริงรึป่าว " พัดจับกุญแจจะไขที่หัวใจบอย แต่พัดดูเหมือนจะขาดทุนอีกแล้ว
เพราะบอยปฎิกริยารวดเร็วกว่า ถือโอกาสตอนที่พัดไม่ทันตั้งตัวดึงแขนพัดจนเซมาซบ แล้วกอดพัดไว้ " ลองไขดูสิคะ "
บอยก้มหน้าลงมาแทบจนแถบจะหายใจรดหน้าพัดอยู่แล้ว พัดจะกระเถิบออกก็ไม่ถนัดเพราะบอยโอบหลังเอาไว้
" ปล่อยคะ พี่บอย " พัดทำเสียงดุ ออกคำสั่ง " ไม่งั้นจะโดนแน่ " พัดกำหมัดจะชกหน้าบอย
" กว่าจะกอดได้ ก็ยากจะตายอยู่แล้วให้ปล่อยง่ายๆเหรอไง " บอยดื้อไม่ยอมทำตามง่ายๆ
" งั้นพัดจะไม่พูดด้วยนะ "
" ก็ได้ๆ " บอยยอมคลายอ้อมกอดออก " นี่ถ้าไม่อยู่ ต่างแดนด้วยกันแค่สองคนไม่ง้อหรอกนะ พูดคนเดียวก็ได้ ... "
" พี่บอยอย่างอนสิ นะนะ ดีกันนะ " พัดส่งนิ้วก้อยมาง้อ บอยยิ้มเอานิ้วก้อยมาเกี่ยวด้วย
" แล้วพี่บอยจะไม่บอกจริงๆเหรอคะ ว่ากุญแจอะไร "
" กุญแจห้องพี่ไง ต่อไปพัดจะได้ไม่ต้องมารอพี่นอกห้อง เข้ามารอได้เลย "
" ดีๆ พัดจะได้ยกเค้าบ้านพี่บอยซะเลย "
" อย่าลืมยกใจพี่ไปด้วยนะ แต่เอ๊ คงไม่ต้องแล้วมั้ง "
" ทำไมล่ะค่ะ "
" ก็ใจพี่อยู่ที่พัดแล้วไง อิอิ " พัดชา ได้แต่ยิ้มอย่างอ่อนใจ คบกะบอยก็แบบนี้ล่ะนะ มีมุขแป้กๆมาตลอด
" พี่บอยน่ะ มุขน้ำเน่าตลอดเลยอ่ะ ทำให้พัดหนักใจมากเลยรู้มั้ยคะ " พัดแกล้งทำหน้าเครียด
" ทำไมล่ะ "
" ก็ต้องแบกใจพี่บอยไว้ทั้งดวงเลยนี่คะ ฮ่าๆ "
" พัด พี่ว่าเราตั้งคณะตลกดีมะ ฮ่าๆ " บอยชอบใจที่พัดยอมเล่นมุขแป้กๆกับเขามั้งแล้ว
" บ้าสิพี่บอย "
" ถึงจะบ้าแต่รักนะ " พัดได้แต่ยิ้มให้กับความบ้าบอของบอย


.....................
บอยทำหน้าที่แฟนที่แสนดีของพัด ด้วยการเอาใจ ดูแลพัดมากยิ่งขึ้น
ถ้ามีเวลาว่างๆบอยจะมาหาพัด ที่สนามบิน หรือคอยมารับไปทานข้าวกันเสมอ
วันนี้ก็เช่นกัน บอยมาหาพัดที่สนามบิน พัดยังทำงานอยู่ บอยเดินไปหาพัดที่เค้าท์เตอร์
" หิวมั้ยพัด บ่ายแล้วนะ " บอยยิ้มแล้วส่งถุงขนมให้
" พี่บอยรอก่อนนะคะ พัดจะเลิกงานแล้ว "
" ครับ " บอยเดินไปนั่งรอที่นั่งรอในสนามบิน

" พี่ครับ เก็บให้หน่อย " เด็กชายตัวเล็กวัย 2 ขวบ ทำลูกบอลตกที่ขาของบอย มาสะกิดที่แขนขอให้บอยช่วยเหลือ
บอยยิ้มให้เด็ก ( ทำไมหน้าตาคุ้นๆนะ )
" น้องนิค " เสียงชายหนุ่มผู้เป็นพ่อเรียกหาลูกชาย
บอยเงยหน้าขึ้นไป เจอเจ้าของเสียง " เฮ้ย มาย !! "
" เฮ้ย บอย มาไงวะ "
" นี่ลูกชายนายเหรอ ไวไฟนี่หว่า "
" เออ นายล่ะมีลูกมีเมียรึยัง มานั่งทำอะไรที่นี่วะ "
" โน่นไง " บอย ชี้ไปที่พัดที่นั่งที่เค้าท์เตอร์
" ใครวะนั่น... อ๋อ พัดชา จำแทบไม่ได้เลย สวยขึ้นเป็นกอง "
" เออ มีลูกแล้วห้ามยุ่งโว้ย "
" นายมาคบกะยัยพัดได้ไงวะนี่ ถึงขนาดนั่งเฝ้ากันเลยเหรอ "
" ไม่ได้เฝ้า เค้าจะเลิกงาน มารับไม่ได้รึไง "
" เออ จะโมโหทำไมวะ ไม่ได้ว่าอะไรเลย "
" พ่อครับ ไปยังครับผมหิว " น้องนิคดึงแขนพ่อมาย
" ไปแล้วนะนายบอย โชคดีนะ "
" อือ " บอยหันไปตอบแบบไม่ใส่ใจเท่าไหร่

" พี่บอย..ไปกันเถอะค่ะ " พัดดึงที่แขนบอยให้ลุกขึ้น " พี่บอยคุยกะใครคะ "
" มาย น่ะ "
" พี่มาย มาเที่ยวเหรอคะ "
" ไม่รู้ดิ ไม่ได้ถาม คงงั้นแหละ "
" อ้าว เห็นคุยกันตั้งนาน "
" ทำไมเราสนใจ มาย รึไง เค้ามากะลูกกะเมีย ไม่เห็นรึไง "
" เอ๊ะ !! พี่บอย พัดจะไปสนใจคนอื่นได้ไง มีพี่บอยทั้งคน "
" จริงนะ "
" จริงสิ "
" งั้น เราไปช้อบปิ้งกัน " บอยดึงมือพัด ออกไปหาซื้ออาหาร กะไปทำกินกันสองคนในคอนโด
" พัดทำกับข้าวไม่เป็นนะ "
" เดี๋ยวพี่ทำให้ทาน พัดเป็นลูกมือนะ "
" ได้เลย "

..........
บอยเตรียมจัดโต๊ะอาหาร โดยที่พัดนั่งดูทีวีรออยู่
" พี่บอยขา ได้หรือยัง "
" ยังครับ รอก่อนนะ " บอยจัดโต๊ะ เดี๋ยววางเดี๋ยวเอาออก ไม่ลงตัวอย่างที่พอใจสักที
" ให้พัดไปช่วยนะ " พัดเสนอตัว จะลุกขึ้น
" โอเค มาได้เลย "
บอยจัดโต๊ะดินเนอร์กับพัด แสนโรแมนติก มีทั้งเชิงเทียน และดอกไม้
อาหารบนโต๊ะก็มีฝาครอบอาหารอยู่ทั้งสองจาน บอยดึงเก้าอี้ออกให้พัดนั่งลงก่อน
" นั่งรอแปปนะ " บอยเดินไปเปิดเพลงคลาสิคเบาๆ แล้วจุดเทียน สร้างบรรยากาศ
พัดชารู้สึกตื่นเต้น ที่จะได้ทานอาหารกับบอยสองต่อสอง ทั้งๆที่ก็เคยทานกันบ่อยแล้ว
แต่หนนี้มันตื่นเต้นยังไงไม่รู้สิ
" เปิดสิคะ " บอยชี้ไปที่อาหารตรงหน้าพัด
" ค่ะ ตื่นเต้นจังเลย พี่บอยทำอะไรให้ทานนะ " พัดยิ้มให้บอยก่อนเปิดอาหาร
" สำหรับพัดโดยเฉพาะเลยนะ "
" หา !! ไข่เจียวนี่นะ " พัดมองดูไข่เจียวตรงหน้า แต่อดยิ้มไม่ได้ เพราะบอยใส่ซอสพริกเป็นรูปหัวใจสองดวงเอาไว้
" ก็ใช่สิ ง่ายและอร่อยที่สุดแล้ว ไม่ชอบก็ไม่ต้องทาน " บอยดึงจานไข่เจียวออกมาจากพัด
พัดรีบดึงกลับทันที " พัดทานได้คะ แค่นี้ก็งอนไปได้ "
" ก็ทานสิ พี่ตั้งใจมากเลยนะ "
" ค่ะ เดี๋ยวดูก่อนสิ จริงๆน่าทานมากๆเลยนะคะ ดูสิคะมีหัวใจอะไรนี่ด้วย น่ารักที่สุดเลยคะ "
บอยไม่พูดอะไรมองพัดจับซ้อนส้อม เหมือนกำลังรออะไรอยู่
" เอ๊ะ อะไรน่ะ " พัดรู้สึกเหมือนจะเจออะไรสักอย่างที่ไม่ใช่ข้าวกับไข่เจียวในจาน
บอยยิ้มรอพัดหยิบมันขึ้นมา พัดหยิบขึ้นมาดูชัดๆจึงเห็นว่าเป็นแหวนเงินเกลี้ยง
" แหวน !! " พัดตกใจที่เห็น แต่ก็อดยิ้มไมได้
บอยดึงมือของพัดมากุมไว้ " ถึงแหวนนี้จะไม่สูงด้วยราคา แต่มันมาจากใจของพี่เพื่อพัดคนเดียวเท่านั้นนะ "
พัดยิ้มแล้วปล่อยให้บอยสวมแหวนให้ ที่นิ้วนางข้างซ้าย บอยชวนพัดลุกขึ้น
ทั้งคู่เต้นกันในเพลงเบาๆที่เปิดอยู่ เหมือนสองคนล่องลอยไปในอวกาศ
พัดรู้สึกสุขใจจริงๆ จากนี้จะมีแต่หนทางที่สดใสพัดเชื่ออย่างนั้น

...............
วันนี้ 10 สิงหาคม เป็นวันคล้ายวันเกิดของบอย พัดอยากจะตอบแทนความดีที่บอยมอบให้บ้าง
พัดมาที่ห้องของบอย เพื่อจัดเตรียมสถานที่ แต่ก่อนจะทำอะไรได้ ก็ต้องเหนื่อยกับการเก็บข้าวของ
ที่บอยวางไว้ไม่เป็นระเบียบ ทำความสะอาดห้อง ปัดฝุ่นต่างๆ ก็เล่นเอาเพลียจนหลับไปที่โซฟา
บอยไขห้องเข้ามาก็เห็นพัดหลับอยู่ ก็คิดจะแกล้งซักหน่อย
" คราวนี้เสร็จแน่ พัดชา หลับอีกแล้ว ฮ่าๆ "
บอยค่อยๆย่องไปที่โซฟา เห็นพัดหลับนิ่งไม่รู้สึกตัว
" เดี๋ยวจะแกล้งซะให้เข็ดเร้ยย "
" พัดๆ " บอยยืนอยู่ใกล้ๆจึงก้มลงไปเรียก เป็นการทดสอบ
" ยังนิ่งแหะ หลับลึกซะด้วย " บอยเห็นว่ามีที่ว่างที่โซฟาอยู้บ้าง จึงนั่งลงเบียดที่พัดนอน
บอยนิ่งพินิจหน้าพัดใกล้ๆ มองพัดหลับอยู่อย่างนั้นสักพัก พัดก็ยังไม่รู้สึกตัว
" พัดๆ " หนนี้บอยใช้มือสะกิดที่แขนพัดด้วย
" คะ " พัดตอบแต่ไม่ได้ลืมตา แล้วพลิกตัวหันมาโอบเอวบอยไว้ซะงั้น
" โถ ละเมอ "
" แล้วจะลุกไงล่ะนี่ "
บอยไม่รู้ทำไง พัดก็กอดเอวบอยไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เห็นพัดหลับสบายแบบนี้ จะปลุกก็ดูจะใจร้ายไป
" ดูสิ ทำงานซะผมเผ้ายุ่งไปหมด " บอยเก็บผมพัดไปทัดที่หูเพื่อจะได้มองหน้าชัดๆ
" เวลาหลับก็น่ารักดีนะ " บอยใช้มือสัมผัสเบาๆ ที่แก้ม จมูก และปากของพัด
ทำให้พัดรู้สึกตัว ค่อยๆงัวเงียลืมตาขึ้น จนเห็นหน้าบอยชัดๆ
" พี่บอย !! " อย่างแรกที่พัดทำคือก้มลงมามองตัวเอง ว่าเสื้อผ้าครบมั้ย " เฮ้อ โล่ง!! "
" โล่ง อะไร "
" อ๋อ ป่าวคะ "
" มานอนทำไมตรงนี้ "
" ไม่กะนอนซะหน่อย แค่เผลอหลับไป "
" เผลอหลับยังไง เห็น กรน คร็อกๆๆ "
" หา!! จริงหรอ "
" จริง แถมละเมอด้วยนะ "
" ละเมอ ว่าไรอ่ะ "
" ละเมอว่า ... รักพี่บอย รักพี่บอย ฮ่าๆ "
" โห พี่บอย มั่วอ่ะ "
" เพลียมากหรอ ไปนอนที่เตียงกันนะ สบายกว่าตรงนี้ "
" ทะลึ่งน่าพี่บอย " พัดชาผลักบอยจนเกือบตกโซฟา
" พี่หมายถึงพัดไปนอนคนเดียว ทะลึ่งตรงไหน "
" เอ๊ หรือพัดคิดอะไรกะพี่ป่าว "
" คิดสิ "
" จริงอ่ะ คิดว่าอะไร "
" คิดว่า ถ้าพี่บอยยังไม่ลุกนะ หูยานแน่ๆ " พัดดึงหูบอยเป็นการลงโทษ ที่ไม่ยอมลุกซักที
" โอ๊ยย เจ็บนะ " บอยลุกออกมาให้พัดลุกมานั่งได้ถนัด
" พี่บอยทำอะไรพัดรึป่าว " พัดมองสำรวจตัวเองอีกครั้งก่อนหันมาถามบอย
" ถ้าพี่จะทำ พี่ไม่นั่งให้ลำบากแบบนี้หรอก ก็เห็นเราหลับสบายไม่อยากปลุก "
" ขอบคุณนะคะ "
" พอดีพี่เป็นคนดีนะ ไม่ชอบทำ..กะคนที่เค้าไม่เต็มใจ แต่ถ้าพัดเต็มใจเมื่อไหร่ก็บอกพี่นะ ฮ่าๆ "
" บ้า " พัดตีบอยไปแรงๆที่แขน
" อะไรนี่ เอะอะก็ตี เอะอะก็ทำร้ายร่างกาย ซาดิสม์ป่ะนี่ ไปดีกว่า " บอยลุกจะไปห้องนอน
" ไมได้ค่ะ " พัดดึงแขนบอยเอาไว้
" ทำไมล่ะ เราจะไปช่วยพี่อาบน้ำเหรอ "
" ไม่ใช่ พัดอยากให้พี่บอยไปรอข้างล่างก่อนนะ "
" ทำไมล่ะ "
" น่านะ พี่บอยเชื่อพัดสินะ " พัดดันบอยออกมาจนถึงประตูห้อง
" ก็ได้ อย่านานนะ " บอยยอมออกจากห้องไป
พัดชาใช้เวลานี้ จัดโต๊ะ เตรียมอาหาร เค้ก มาฉลองวันเกิดกับบอย

ตอนที่ 7
ลึกสุดใจ

บอยลงมารอพัดด้านหน้าของตึกคอนโดที่พัก เงยขึ้นไปมองบนตึกเป็นระยะ
บอยทำงานจนลืมไปว่า วันนี้เป็นวันเกิดของตัวเอง ( ทำอะไรของเค้านะ นานจัง ไม่ลงมาสักที )
มีเสียงคนเดินมาใกล้ๆ บอยคิดว่าเป็นพัดชาลงมาตาม จึงหันไปยิ้มให้
" เสร็จแล้ว....เหรอ " บอยชะงักไปชั่วครู่ เพราะคนที่เห็นตรงหน้าไม่ใช่พัดชา
" กุ๊กไก่ !! "
' เพี๊ยะ !! ' กุ๊กไม่พูดจาแต่เดินเข้ามาตบหน้าบอย 1 ฉาด
" กุ๊กตบพี่ทำไม ? " บอยจับที่แก้มตัวเอง อย่างแปลกใจ มันไม่เจ็บหรอก แต่มันแปลกใจ
" พี่บอยกล้าดียังไง ที่มาทิ้งกุ๊กไป แล้วจากมาโดยไม่คิดจะบอกลากันสักคำ
ทำไมพี่ไม่ไปตามนัดของเรา แล้วทำไมพี่ไม่ตอบจดหมายของกุ๊ก " กุ๊กบ่นต่อว่าบอยแต่ตัวเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
" คือ.." บอยอึดอัดพูดไม่ออก
" พี่รักกุ๊กบ้างไหม พี่บอยลืมสัญญาของเราแล้วใช่มั้ยคะ "
" คือ..."
" พี่บอยตอบไม่ได้ใช่มั้ย กุ๊กมาวันนี้ เพราะไม่อยากให้มีอะไรติดค้างในใจ กุ๊กจะแต่งงานกับว่าน "
" งั้นเหรอ " บอยหน้าสลดลงทันใด " มาบอกพี่ทำไม "
" กุ๊กไม่รู้นะว่าที่ผ่านมา พี่บอยรักกุ๊กบ้างหรือป่าว แต่กุ๊กอยากจะมาบอกพี่บอยว่า
กุ๊กจะแต่งงานกับว่าน เพราะว่านดีกับกุ๊กมาก แต่ไม่ใช่เพราะกุ๊กรักว่าน
มีคนเดียวเท่านั้นที่กุ๊กรักเสมอมา นั่นก็คือ พี่บอย "
" กุ๊ก..พี่..." บอยจะพูดก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง
" กุ๊กมาลาพี่บอย จากนี้ พี่ไม่ต้องมาห่วงกุ๊กอีก พี่ไม่ต้องเสียใจกับเรื่องของเรา
เพราะในวันนี้ กุ๊กได้เลือกคนที่รักกุ๊ก นั่นก็คือว่าน ไม่ใช่พี่บอย ที่ไม่รักกุ๊กเลย "
กุ๊กพูดเสียงสั่นครือ ส่วนบอยได้แต่ก้มหน้า ไม่ยอมตอบอะไร ( ใครบอกว่าพี่ไม่รัก...)
" กุ๊กไปนะคะ " กุ๊กไม่รอคำตอบจากบอย หันหลังกลับ เพื่อนั่งแท๊กซี่ที่จอดรออยู่ไปสนามบินทันที
กุ๊กเพิ่งบินมาจากไทย และตั้งใจจะมาหาบอยเพื่อเคลียร์ปัญหาที่คาใจเท่านั้น และได้จองตั๋วเพื่อกลับในวันเดียวกัน

บอยกำลังมึนงง สับสน " นี่มันเกิดอะไรขึ้น " บอยรู้สึกเจ็บแปลบๆที่ใจ ที่กุ๊กเลือกว่าน " มันจบแล้วจริงๆ "
บอยคิดว่าจะตามกุ๊กไป เพื่อบอกให้รู้ว่าบอยยังรักกุ๊กอยู่เสมอ
แต่อยู่ๆบอยก็นึกถึงพัดชาขึ้นมา " พัดชารอเราอยู่นี่ โธ่ แล้วพัดล่ะ "
บอยรีบกลับไปที่ห้องเพื่อไปหาพัด ลิฟท์ก็ช้าไป ไม่ทันใจเลย บอยวิ่งขึ้นทางบันไดจนถึงชั้น 12
' ก๊อกๆๆ ' บอยเคาะห้องให้พัดเปิด
พอพัดเปิดออกมา บอยก็รีบโผเข้าไปกอดพัดทันที
พัดรู้สึกได้ว่าบอยกำลังทุกข์ใจ ก็ได้แต่กอดตอบ " พี่บอยเป็นอะไร พี่บอยมีพัดนะ " พัดพยายามปลอบใจบอย
บอยคลายอ้อมกอดจากพัด แล้วจับที่ไหล่ทั้งสองข้าง " พัด.. พี่ขอโทษ "
บอยกำลังสับสนมาก พัด ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ ดีแสนดีต่อเขามาตลอด
ส่วนกุ๊กเป็นผู้หญิงที่เขาไม่เคยลบจากใจได้เลย
" เดี๋ยวพี่มานะ " บอยปล่อยมือจากพัดแล้วรีบวิ่งออกไป
" พี่บอยจะไปไหน " พัดเรียกถามแต่บอยก็หันไปโดยไม่มองกลับมาอีกเลย
พัดได้แต่กลับมานั่งนิ่งๆที่โซฟา มองข้าวของที่จัดเตรียมเพื่องานวันเกิดปีนี้ของบอย
ทุกอย่างพร้อมเพื่อรอบอยเท่านั้น แต่มันเหงา มันเงียบ เพราะมีแต่พัดที่มองมันอยู่คนเดียว

บอยรีบขึ้นแท๊กซี่ตามกุ๊กไปที่สนามบิน พอไปถึงสนามบินแล้ว บอยก็เดินหากุ๊กไก่อย่างกระวนกระวายใจ
บอยรีบเดินจนจะชนกับมาย " เฮ้ยบอย เจอกันอีกแล้ว จะรีบไปไหนวะ "
" เออ อย่ารู้เลย "
" มาหาพัดรึไง แล้วมาทำหน้าตาตื่นอะไรแถวนี้วะ " มายงงที่บอยมาอยู่แถวๆผู้โดยสารขาออก
" กุ๊ก !! " บอยหันไปเห็นกุ๊กกำลังเดินมาพอดี รีบถลาไปหาทันที
" เฮ้ย อะไรของไอ้บอยมันนี่ มันเป็นแฟนใครกันแน่วะ งงโว้ย " มาย แปลกใจที่บอย เดี๋ยวพัด เดี๋ยวกุ๊ก
" มันเสน่ห์แรง หรือมันเจ้าชู้ว่ะนี่ "

บอยดึงแขนกุ๊กเอาไว้ " กุ๊ก .. "
" พี่บอยมีอะไรก็พูดมา " กุ๊กหันมามองบอยสีหน้านิ่งเฉย
" พี่อยากบอกว่า กุ๊กเลือกทางถูกแล้ว "
" เหรอคะ "
" ความรักมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะ ว่านเป็นคนดี เป็นอนาคตของกุ๊ก ที่สำคัญว่านรักกุ๊กมากด้วย "
" พี่บอยต้องการอย่างนั้นเหรอ "
" พี่อยากให้กุ๊กคิดถึงเรื่องเหตุผล ความเหมาะสมด้วย เพราะกุ๊กต้องมีอนาคตที่สดใส "
" ได้! กุ๊กจะทำตามที่บอยต้องการ กุ๊กจะแต่งงานกับว่าน "
กุ๊กพูดแล้วก็เดินหนีจากบอยเข้าช่องผู้โดยสารไปเลย ทิ้งให้บอยยืนขาตายอยู่ตรงนั้น
บอยได้แต่ยืนมองกุ๊กเดินหายไปจนลับตา เพราะตอนนี้เขาก้าวขาแทบไม่ออก
มันเหมือนสูญเสียกุ๊กไปอย่างไม่มีวันได้คืน " ลาก่อน...กุ๊กไก่ "

บอยเดินอย่างหมดเรี่ยวแรง กลับมาที่คอนโด พัดชายังรออยู่ อย่างเศร้าใจ " พี่บอยไปไหน พี่บอยเป็นอะไร "
' ก๊อก ๆ ๆ ' บอยเคาะประตูห้อง พัดชาดีใจรีบลุกไปเปิด " พี่บอย !! "
" พี่บอยกลับมาแล้วเหรอคะ " พัดยิ้มดีใจที่เห็นบอย แต่สภาพบอยตอนนี้ เหมือนคนไม่มีเรี่ยวแรง
พัดประคองไหล่บอย มานั่งที่โซฟา ไม่เข้าใจว่าบอยเป็นอะไร ทำไมอยู่ๆถึงซึมเศร้าขนาดนี้
พัดได้แต่แตะที่ไหล่ ให้กำลังใจบอยเท่านั้น
" พัด...พี่...เอ่อ.." บอยอึดอัด ไม่รู้จะบอก จะพูดอะไร
" พี่บอย ไม่ต้องบอกอะไรพัดหรอกนะคะ ถ้าพี่บอยไม่สบายใจ
ขอแค่ให้รู้ว่า ไม่ว่ายังไงพี่บอยก็ยังมีพัดอยู่เสมอ "
บอย ดึงพัดมากอดไว้ มาถึงตอนนี้แล้ว บอยก้าวมาไกลแล้ว จะให้ทิ้งพัดสำหรับบอยคงทำไม่ได้
( ทำไมพัดต้องมาทำดีกับคนอย่างพี่ขนาดนี้...)

พัดเอาน้ำมาให้บอยดื่ม แล้วปล่อยให้บอยนั่งคิดอะไรคนเดียว
พัดออกไปยืนที่ระเบียงห้อง หันไปมองวิวนอกตัวตึก
บอยรู้สึกสบายใจขึ้นแล้ว ก็เลยเรียกพัด " พัด...ทำอะไรตรงนั้นครับ "
พัดชาหันมายิ้มให้ แล้วเดินกลับมาหาบอยที่โซฟาที่นั่ง
" พี่บอย มานี่เถอะคะ " พัดดึงแขนบอย มาที่ระเบียงของห้องที่พัดลงมือจัดเตรียมให้ เพื่อวันเกิดของบอย
พัดส่งขวดแก้วที่พัดพับดาวไว้ ให้กับบอย
" สุขสันต์วันเกิดค่ะ "
" วันนี้วันเกิดพี่ ใช่สินะ พี่ทำงานจนลืมไปเลย
อะไรนี่ ดาวกระดาษ ขอบคุณนะครับ พัดทำเองเหรอ " บอยยิ้มดีใจ ที่ได้ของที่มาจากความตั้งใจ
" ค่ะ "
" มันมีความหมายอะไรหรือป่าว "
" มีสิคะ จำนวนดาวในนั้น คือวันที่พี่บอยหายไปจากพัด ตอนที่พี่เรียนจบ "
" แล้วดาวดวงนี้ล่ะ " บอยชี้ไปที่ดาวที่ใหญ่ที่สุด
" ดวงนี้ คือ ดาวที่สว่างสุกใสที่สุดค่ะ พัดพับมันเป็นดวงสุดท้าย ก่อนปิดขวด
เพราะ...มันหมายถึงวันที่พี่บอยกลับมา พัดได้เจอพี่บอยอีกครั้ง "
" พัดพับดาวเพราะคิดถึงพี่ทุกวันเลยเหรอ " บอยไม่อยากจะเชื่อว่าพัดจะรักเขาได้มากขนาดนี้
" ค่ะ พัดดีใจนะคะ ที่ได้ให้มันกับพี่บอย "
" ต่อไปพัดไม่ต้องพับดาวเพราะคิดถึงพี่แล้วนะ เพราะพี่จะไม่จากพัดไปไหนสักวัน "
บอยหันมายิ้มให้พัด บอยตั้งใจจะทำให้ได้อย่างที่พูด เพื่อตอบแทนที่พัดดีกับเขามาตลอด

บอยกับพัด เอาเค้กมาทานด้วยกันที่ริมระเบียง ผลัดกันป้อนให้กันบ้าง ทานกันเองบ้าง
" ว้าหมดแล้ว " พัดรู้สึกเสียดายที่เค้กหมด
" ทานของพี่มั้ย " บอยหันไปจะป้อนให้พัด
" ทานเองได้คะ " พัดหลบช้อนที่บอยจะป้อนเค้ก ทำให้ครีมเลอะที่แก้ม
" นั่น อยู่เฉยๆสิ เลอะเลยเห็นมั้ย " พัดจะใช้มือเช็ดแก้มตัวเอง แต่บอยจับมือพัดไว้
" อย่าใช้มือเช็ดสิ เดี๋ยวพี่เช็ดให้ "
บอยดึงจานเค้ก ออกจากมือพัด และวางจานเค้กของตัวเองไว้
แต่บอยไม่ใช้ผ้า หรือทิชชูเช็ดแก้มให้พัดน่ะสิ
บอยค่อยๆก้มลงมาใกล้ๆ พัดได้แต่ยืนนิ่ง แล้วหลับตา
บอยค่อยๆก้มลงมา ลงมา ที่แก้มพัด บรรจงจูบไปที่แก้มของพัดที่เลอะเค้ก
แล้ว....(เซ็นเซอร์ ... จิ้นกันเอง ใครอยากได้บทนี้ ติดต่อหลังไมค์ เอิ๊กๆ)
บอยนึกได้ว่าไม่ควรทำอะไรให้พัดเสียหายมากกว่านี้ เลยหันมากอดพัดไว้ มองท้องฟ้าไปด้วยกัน

..............
" พี่บอยจะไปงานแต่งกุ๊กมั้ยคะ " อยู่ๆพัดก็ถามขึ้นมา
" พัด ไปช้อบปิ้งกันเถอะ ชอบไม่ใช่หรอ " บอยแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน
" แต่..พี่บอยคะ " พัดกำลังจะพูดต่อ แต่ โทรศัพท์ในห้องบอยดังเสียก่อน
" ว่านเหรอ มีอะไร " บอยพูดเสียงไม่สดใสนัก
" งั้นเหรอ "
" พี่ไม่ไปได้มั้ย "
" ก็ได้ นายสั่งนี่นะ " บอยวางหูไป พัดก็ถามทันที
" ว่านโทรมาว่าไงคะ "
" บอกให้พี่ไปงานเลี้ยงบริษัทน่ะ "
" แล้วพี่บอยจะไปเหรอคะ "
" ต้องไปน่ะ พี่ไม่อยากไปหรอก พัดรอพี่ที่นี่นะ พี่ไปวันเดียว "
" ทำไมพี่บอยไม่อยู่พักผ่อนก่อนล่ะ งานที่นี่ก้อจะเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอคะ "
" ก็ไม่มีอะไรนี่ "
" งั้นพัดไปด้วยนะ "
" ก็ดี พี่จะได้ไม่ต้องห่วง "
" แล้วพี่บอยจะไปงานแต่ง.." พัดพูดยังไม่ทันจบ บอยก็แทรกขึ้นมา
" พัด พี่ว่าเราไปเตรียมตัวเก็บของเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่ห้อง "
" ค่ะ " พัดรู้ว่าไม่ควรถามต่อเลยเงียบไป

.........
บอย กับ พัด มาถึงที่ไทยแล้ว ก็แยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง
บอยกลับมาถึงบ้านแล้วก็รีบตรงไปกราบ พ่อ แม่ ก่อนจะไปเก็บของ
แม่ของบอย ตามขึ้นไปช่วยด้วย บอยยิ้มดีใจที่ได้กอดแม่นานๆอีกครั้ง
" ไม่ต้องมาอ้อนเลย หายไปตั้งหลายเดือน " แม่บอยทำงอน
" หม่าม้าครับ บอยรักหม่าม้านะ " บอยกอดเอวแม่แน่น หอมแก้มเอาใจ
" จ้า แล้วน้องบอยสบายดีมั้ยลูก แต่ไม่น่าถามเลยเนาะ ดูสิ ลูกแม่ อ้วนดำมาเลย "
" โธ่ บอยทำงานหนักนี่ครับ เลยต้องกินเยอะๆหน่อย "
" รักษาหุ่นไว้นะลูก มีพุงด้วย ไม่ใช่ม้าน้ำนะ "
" ม้าน้ำก็รักเดียวใจเดียวนะครับ เหมือนกับบอยที่รักหม่าม้าคนเดียว "
" เชอะ รักหม่าม้าคนเดียว แล้วคนที่พาไปด้วยนั่นล่ะ "
" หม่าม้าชอบพัดรึป่าวครับ "
" ลูกชอบใคร หม่าม้าก็ชอบด้วย "
" แล้วผมจะพามาบ้านนะ "
อยู่ๆ บอยก็เงียบไปจนแม่สงสัย
" น้องบอย " บอยยังนิ่งเหมือนไม่ได้ยิน
" น้องบอย !! " แม่เรียกดังขึ้นทำให้บอยถึงกับสะดุ้ง
" ครับ "
" ใจลอยไปไหน "
" หม่าม้าครับ บอยจะทำยังไงดี "
" มีอะไรกังวลใจเหรอลูก "
" ผมกำลังทำผิดมหันต์ ผมทำร้ายจิตใจคนที่ผมรัก แล้วผมก็กำลังทำร้ายจิตใจคนที่รักผม "
" น้องบอยอย่าคิดมากนะลูก แม่รักลูกนะ "
" หม่าม้าครับ บอยเดินมาไกลมากแล้ว ถอยหลังไม่ได้แล้ว "
" ถึงเวลาที่ลูกต้องเลือกแล้วนะ ว่าจะฟังเสียงของหัวใจ หรืออยู่บนเหตุผล "
" หม่าม้าช่วยอยู่เป็นเพื่อนบอยถึงเช้าได้มั้ยครับ "
" ได้สิลูก " แม่บอยก็ไม่รู้เหมือนกันว่าบอยหมายถึงใคร ได้แต่จับมือ กอดปลอบใจบอยเท่านั้น
สำหรับบอย แค่นี้ก็มีความสุขมากแล้ว บอยได้แต่หวังว่าอีกไม่นานจะได้กลับมาอยู่กับพ่อ-แม่เสียที

.........
' รักนั้นอยู่ในใจ ฮืม ไม่เคยจะหวั่นไหว ต่อให้โลกนี้สลายไปก่อน ' มือถือของบอยดังแต่เช้า
" ใครโทรมาปลุกวะนี่ " บอยหันไปก็ไม่เจอแม่แล้ว แม่คงไปเตรียมอาหารเช้า
เลยต้องควานหาโทรศัพท์ เอาเอง " นายว่าน อีกแล้ว "
" มีอารายย " บอยส่งเสียงไปแบบยังไม่เต็มตื่น
" หวัดดีครับ พี่บอย " ว่านทักทายกลับมา
" เออ ดี "
" พี่บอยยังไม่ตื่นเหรอ "
" มีไรก็ว่ามา จะนอนต่อ "
" เย็นนี้ ผมจะหมั้นกะกุ๊ก "
" ว่าไงนะ ! " บอยตาสว่างทันที
" ผมอยากให้พี่มา "
" ไหนบอกว่างานเลี้ยงบริษัทไง "
" แล้วถ้าผมบอกตรงๆพี่จะกลับมามั้ยล่ะ "
" เออ ไม่กลับ "
" นั่นไง กุ๊กอยากให้พี่มา "
" แล้วนายแน่ใจรึไง มาชวนพี่ "
" แล้วพี่บอยจะมามั้ยล่ะ "
" ไปก็รู้เอง "
" ผมก็น่าจะรู้นะว่าพี่ไม่กล้า "
" แค่นี้นะ " บอยวางสายจากว่าน โดยไม่รอฟังว่านพูดต่อ

..............
บอยไปหาพัดที่บ้าน
" พี่บอยเป็นอะไรรึป่าว "
" ไม่นี่ " บอยหันมายิ้มให้พัด
" พัดถามพี่บอยตรงๆได้ไหม "
" ได้สิ "
" พี่บอยรักพัดบ้างมั้ยคะ "
" พี่..." บอยอึดอัดพูดไม่ออก
" พี่บอยไม่ต้องพูดแล้ว... "
" ทำไมพัดต้องดีกับพี่ขนาดนี้ ทำไมพัดไม่ต่อว่าพี่บ้าง "
" พี่บอยไม่รู้จริงๆหรือคะ "
" โธ่ พัด "
" พี่บอยจะอยู่ กทม. กี่วันคะ " พัดเปลี่ยนเรื่อง เพราะไม่อยากให้บอยคิดมาก
" คงสัก 3 วัน พัดกลับพร้อมพี่มั้ย "
" พัดคงต้องกลับก่อน "
" งั้นพี่กลับด้วย "
" พี่บอยอยู่คุยงานเถอะคะ ไม่ต้องห่วงพัดนะ "
" ใครว่าพี่ห่วงพัด "
" ชิส์ "
" โถ แค่นี้ก็งอน ห่วงสิครับ ไม่ห่วงแฟนตัวเองจะไปห่วงใคร "
" ให้จริงเถอะคะ "
" ... ไปงานหมั้นว่าน-กุ๊ก กันเถอะ "
" พี่บอยแน่ใจนะ "
" ทำไมล่ะ พี่ต้องกลัวอะไร "
" ก็.." พัดชี้ไปที่หัวใจของบอย " ตรงนี้ไง "
บอยจับมือพัดเอาไว้ " พัด พี่ขอเวลาหน่อยนะ "
" ค่ะ พัดเข้าใจ "


...........
งานหมั้นของ กุ๊ก ว่าน จัดง่ายๆในบริเวณบ้านของกุ๊ก
มีเวทีเล็กๆ เล่นอาคุสสติกเบาๆ แขกเหรื่อมากันมากมาย
เพราะว่านค่อนข้าง กว้างขวางในวงการเพลง และวงสังคม
บอย พา พัด มาถึงงานแล้ว ก็หามุมนั่งคุยกัน
" พัด เดี๋ยวพี่ไปตักอาหารให้นะ "
" ค่ะ "
บอยเดินไปก็เจอกับว่าน
" ไงเจ้าบ่าว "
" พี่บอย มากับพัดหรอ "
" มาคนเดียวมั้ง "
" พี่เจอกุ๊กยังล่ะ "
" เพิ่งมา จะเจอมั้ยล่ะ "
" นี่ผมถามพี่จริงๆเหอะ พี่จริงจังกะพัดแค่ไหน "
" นายอย่ามารู้เลย "
" ทำไมล่ะ "
" วันนี้วันของนาย ขอให้มีความสุขแล้วกัน "
" ขอบคุณครับ แต่ พี่บอย วันนี้ผมขอให้พี่โชว์เพลงหน่อยนะ "
" ไม่มีอารมณ์ว่ะ "
" พี่ดูนั่น " ว่านชี้ไปที่บรรดา กรรมการในบริษัท " ผมไม่ได้ให้แค่พี่มางานผมนะ โอกาสของพี่มาอีกแล้ว "
" เออ ดีเหมือนกัน "
" ทำดีๆนะครับพี่ ไม่แน่ พี่อาจจะได้กลับมาไทยเร็วๆนี้ "
" ไอ้เร็วๆของนายมันหลังจากงานแต่ง นายกะกุ๊กรึป่าว "
" มันก็แล้วแต่พี่ละครับ "
" เออ ขอบใจ "
" แล้วพี่ตักอะไรเต็มมือไปหมด เผื่อพัดหรอ "
" กินเองมั้ง นี่ว่าน จะไปไหนก็ไปเถอะไป มายืนคุยกะพี่ทำไม "
" งั้นผมไปรับแขกดีกว่า "
" อือ "

" พัดทานทองหยิบ ทองหยอด มั้ย "
" ไม่อ่ะคะ กลัวอ้วน "
" ตักมาแล้วนะ ซะหน่อยสิ ไม่อ้วนหรอกน่า กำลังอวบๆ น่ากินดี ฮ่าๆ "
" นี่แน่ะ น่ากินๆ " พัดตีไปที่แขนบอย
" โอ้ย เจ็บนะ "
" เจ็บอะไร ตีเบาๆเอง ไหนเจ็บตรงไหน "
" เจ็บตรงนี้อ่ะ " บอยชี้ไปที่หัวใจ " เจ็บจื๊ดๆ เลย รักษาให้หน่อยสิ นะนะ "
" สำออยจริงๆเลย " พัดยิ้มอ่อนใจ
" เอ่อ พี่บอย " พัดมัวแต่หันไปมองทางอื่น เลยปัดน้ำแดงเลอะเสื้อบอย
" ขอโทษคะ พี่บอย "
"ไม่เป็นไรนะ พี่ไปล้างก่อน " บอยลุกไปห้องน้ำทันที
พอเดินออกมาจากห้องน้ำ บอยก็ชนเข้ากับกุ๊ก พอดี
" กุ๊ก !! "
" พี่บอยมาด้วยเหรอคะ "
" กุ๊กอยากให้พี่มา พี่ก็มาแล้วไง "
" กุ๊กเพิ่งรู้นะคะ ว่าพี่บอยไม่ได้มาคนเดียว "
" พัดเป็นเพื่อนของพี่ "
" เพื่อน ? พี่บอยพาเพื่อนไปอยู่ด้วยกันสองต่อสองที่สิงคโปร์หรือคะ "
" มันไม่ใช่อย่างนั้น "
" แล้วอย่างไหนล่ะ "
" กุ๊กซ์ มาอยู่นี่เอง " ว่านเดินมาตามกุ๊ก " อ้าวพี่บอยมาทำไรตรงนี้ครับ "
" มาเดินเล่น "
" งั้นเดินเข้างานได้แล้วครับ "
" อือ "
ว่านดึงกุ๊ก ไป ปล่อยให้บอยเดินคนเดียวตามมาติดๆ

" พี่บอยเจอกับกุ๊กแล้วล่ะสิ " พัดทักทันทีพี่บอยมาถึงโต๊ะ
" เจอแล้ว "
" พี่บอยสบายดีนะ "
" พี่ไม่ได้เป็นอะไร ทำไมหน้าตาพี่เหมือนคนป่วยหรอ "
" ทำไมพัดจะไม่รู้ว่าพี่บอยเป็นอะไร "
" เดี๋ยวนี้รู้ใจพี่จริงๆเลยนะ "
" ถ้าพัดรู้ใจพี่บอยจริงๆก็ดีน่ะสิ "

.............
บอยเลือกร้องเพลง ลึกสุดใจ เหมือนจะบอกความในใจกับใครบางคนในวันนี้

..... ด้วยเหตุและผลที่มีมากมาย ที่ได้ทำให้เราเลิกรา
ไม่อาจจะคืนย้อนมา เวลาของเราหมดแล้ว
แม้ตั้งแต่นั้นจะมีใครใคร ผ่านเข้ามาในความเงียบเหงา
แต่ในใจยังมีเรื่องราว ช่วงเวลาที่ฉันมีเธอ
* เก็บเธอไว้ ข้างในจนลึกสุดใจ ได้คิดถึงเธออีกคราว
เมื่อวันที่เหงาจับใจ ไม่มีใครฉันยังมีเธอ .....

เสียงของบอยสะกดทุกคนในงาน ให้เงียบงัน แม้แต่ว่านก็อึ้งที่บอยพัฒนาขึ้นมาก
จนลืมคิดถึงความหมายของเพลงไปเลย
ระหว่างที่ร้อง บอยมักจะมองไปทางกุ๊กไก่ และหลบมองทางอื่น
พัดชามองตามสายตาของบอยไป ( พัดสำคัญต่อพี่บอยบ้างไหม )
พัดนึกน้อยใจ ไม่อาจทนฟังจนจบ ลุกออกไปจากที่นั่ง
กุ๊กไก่ ได้แต่มองบอยอย่างไม่เข้าใจ ( พี่บอยทิ้งกุ๊กไปทำไม )
เพลงของบอยจบแค่นั้น แต่คนที่นั่งนิ่งไม่อยากจะเคลื่อนกาย กลับเป็นกุ๊กไก่
" กุ๊กซ์ " ว่านเตะบ่ากุ๊ก เรียกสติ เพราะเห็นกุ๊กนั่งนิ่งๆใจลอย อยู่
" ว่าไง "
" กุ๊กซ์เป็นอะไรรึป่าว "
" ว่าน กุ๊กซ์หิวน้ำ "
" งั้นรอเดี๋ยวนะ "
" ค่ะ "
ว่านไปแล้ว แต่คนที่เดินเข้ามาไม่ใช่ว่าน
" น้ำแดงได้ไหม "
" พี่บอย!! "
" พัดไปไหนล่ะคะ "
" ถามหาพัดทำไม "
" พี่มากะใครล่ะ "
" กุ๊ก ไม่สบายรึป่าว "
" พี่บอยห่วงกุ๊กด้วยเหรอ "
" มานี่สิ " บอยดึงมือกุ๊ก ไปยังสวนหลังบ้าน
โดยไม่รู้ว่า พัดมายืนหลบมุมอยู่ตรงนั้นก่อนนี้แล้ว
พอบอยเดินเข้ามา พัดเลยต้องหลบไปหลังต้นไม้
" พี่บอยไม่ต้องมายุ่งกะกุ๊กแล้ว " กุ๊กสะบัดมือหลุดจากบอย
" ทำไมเราไม่คุยกันดีๆบ้าง "
" ยังเหลือสิ่งดีๆระหว่างเราอีกเหรอคะ "
" กุ๊ก เกลียดพี่มากหรอ "
" กุ๊กไม่เคยรู้ใจพี่บอยเลยต่างหากล่ะ "
" งั้นรู้ไว้นะ ว่าพี่... รัก... " บอยพูดไม่เต็มคำนัก กุ๊กหันมาจ้องหน้าบอย " พี่หวังดีต่อกุ๊กเสมอ "
" หวังดีแบบไหนกัน "
" ว่านเป็นคนดีนะ "
" พี่บอยเป็นคนร้ายเหรอ "
" พี่..."
" ใช่สินะ พี่บอยเป็นคนร้าย ชอบทำร้ายจิตใจคนอื่น "
" พี่แค่อยากบอกกุ๊กว่า กุ๊กเลือกถูกแล้ว "
" พี่บอยต่างหากที่เลือก พี่เลือกพัดใช่มั้ย "
" อีกหน่อยกุ๊กจะเข้าใจ "
" กุ๊กไม่เคยเข้าใจพี่บอยเลย "
" ไปเถอะนะ " บอยดึงมือกุ๊กกลับเข้าไปในงาน
" พี่บอย กุ๊ก !! " ว่านเดินมาเจอกุ๊กกับบอยพอดี " มาทำอะไรกันตรงนี้ครับ "
บอยรีบปล่อยมือจากกุ๊กทันที " ก็ไม่มีอะไรนี่ "
" แล้วพี่จับมือกุ๊กทำไม "
" พี่จับมือน้องไม่ได้เหรอ แค่นี้นายหึงหรือไง "
" พี่บอย !! " ว่านเดินมาผลักอกบอย
" พอได้แล้ว " กุ๊กเข้ามาดึงว่านไว้ " ว่านอย่าหาเรื่องสิ "
" อะไรนะ ! " ว่านหันมามองกุ๊ก สีหน้าแปลกใจ " ว่านผิดงั้นเหรอ "
" ก็ว่านไม่มีเหตุผล "
พัดเห็นทั้งสามคนไม่เข้าใจกันก็เดินออกมาดึงแขนบอยไว้
" พี่บอย กลับกันเถอะคะ "
" พัด !! " บอยหันมาจับแขนพัดไว้
" ว่าน กุ๊ก เรากลับก่อนนะ พรุ่งนี้เราต้องบินแล้ว "
" ดูแลพี่บอยดีๆล่ะพัด อย่าให้มาเกาะแกะแฟนคนอื่นอีก " ว่านหันไปทำหน้ายักษ์ใส่บอย
" ว่าน !! " บอยไม่ยอมหันไปแง่งใส่ว่านเหมือนกัน
" พี่บอย กลับได้แล้วคะ " พัดดึงแขนบอยออกมา จนถึงรถแล้วปล่อย
บอยเปิดประตูรถให้พัด แล้วไปที่ด้านคนขับ
ระหว่างทางกลับบ้านพัด พัดไม่พูดจา หันไปนอกรถตลอดเวลา
บอยเองก็เงียบ เพราะคิดถึงกุ๊กอยู่ จนลืมคิดไปว่ามีพัดอยู่ข้างๆ
บอยขับรถจนมาถึงหน้าบ้านพัด แล้วก็จอด แต่ไม่ปลดล็อค
พัดดึงล็อคออกเอง โดยไม่คิดจะหันมาบอกลาบอย
" เดี๋ยวสิ " บอยดึงแขนพัดไว้ " พรุ่งนี้พี่มารับนะ "
" ค่ะ " พัดตอบไปอย่างนั้น แล้วรีบปิดประตูรถเข้าบ้านทันที
บอยมองจนพัดเข้าบ้านไปแล้ว จึงค่อยออกรถกลับบ้านไป

พัดจะออกเดินทางตอนบ่ายสอง ทีแรกบอยจะกลับไปด้วย แต่ยังเคลียร์งานไม่เสร็จ
วันนี้บอยตั้งใจมารับพัดไปส่ง ที่สนามบิน บอยมาถึงบ้านพัดตั้งแต่ 9 โมงเช้า
" สวัสดีครับ " บอยไหว้ แม่ของพัด
" มาหาพัดเหรอ "
" ครับ "
" พัดไปแล้วนะ "
" ไปแล้ว ไปไหนครับ "
" พัดกลับไปตั้งแต่เช้าแล้ว พัดไม่ได้บอกบอยหรอ "
" ไม่ได้บอกนี่ครับ "
" โกรธกันหรือป่าว "
" ไม่นี่ครับ งั้นผมลาก่อนนะครับ "
" นี่ จดหมาย พัดฝากไว้ให้ " บอยรับจดหมายมา ก่อนจะไหว้ลาแม่ของพัด

' พี่บอยคะ พัดขอโทษที่กลับโดยไม่บอกพี่ก่อน
พัดรู้ว่าพี่บอยยังมีปัญหาค้างคาใจอยู่
พี่บอยอยู่จัดการเถอะ พัดไม่อยากอยู่ให้พี่บอยต้องกังวล
พัดชา '

" พัดหนีพี่ไปทำไม " บอยพึมพำกับตัวเอง

............
บอยมาที่บริษัทเพื่อคุยเรื่องงานกับว่าน
" เรียกพี่มาคุยมีอะไร "
" ผมมีข้อเสนอ "
" ว่ามา "
" ถ้าพี่เลิกคบกับกุ๊ก เลิกติดต่อกับกุ๊ก ผมจะให้พี่กลับมาอยู่ไทย "
" นายจงใจเขียนทางเดินชีวิตพี่งั้นเหรอ "
" อย่างผมก็แค่คนสร้างถนน พี่บอยจะเดินมารึป่าว หรือจะเลือกเดินไปข้างทาง ผมก็ทำอะไรพี่ไม่ได้นี่ครับ "
" พี่จะบอกอะไรให้นะว่าน นายแยกเราให้ห่างกันได้ แต่นายแยกใจของเราไม่ได้ "
" พี่ก็คอยดูเถอะว่าผมจะแยกได้รึป่าว "
" ที่นายให้พี่อยู่ต่อ เพื่อจะคุยแค่นี้เองน่ะเหรอ "
" ครับ หรือพี่บอยคิดว่าไม่สำคัญ"
" ที่นายทำอยู่นี่ เพื่องานหรือเพื่อตัวเองกันแน่ "
" ผมไม่คิดว่า พี่จะกล้านอกใจพัดชานะ "
" นายอย่ามาคิดแทนพี่เลย "
" พี่ก็เอาไปคิดละกัน "

.........
บอยตัดสินใจไปสิงคโปร์ เพื่อสะสางงานให้เสร็จ แล้วค่อยดูต่อไปว่าจะอยู่ต่อหรือจะกลับไทย
" พัดชา " บอยมองรอบห้องพัดตัวเอง ที่จัดเรียบร้อย แล้วพลันนึกถึงพัดขึ้นมา
บอยรีบวางกระเป๋า แล้วไปหาพัดที่ห้องพักของพัด
' ก๊อกๆๆ ' บอยเคาะห้องสักพัก เพื่อนของพัดก็มาเปิดห้อง
" พี่บอยมาหาพัดเหรอ พัดไม่อยู่นะคะ "
" พัดไม่ได้อยู่สนามบินนี่ครับ พัดไปไหน ? "
" ไม่ทราบคะ "
" ครับ ขอบคุณ " บอยออกมา แล้วก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าพัดไปไหน
" ไปไหนของเค้านะ " บอยเดินกลับห้องของตัวเอง เดินเข้าลิฟท์ของตึก สวนกับพัดที่เดินออกจากลิฟท์พอดี
พอบอยเข้าไปในห้องก็พบว่ากระเป๋าที่บอยวางไปเกะกะก่อนไปหาพัดนั้น
ถูกจัดเข้าที่เข้าทาง เรียบร้อยแล้ว " พัดชา " บอยรู้ทันทีว่าพัดมาที่ห้อง บอยรีบออกจากห้องไปตามพัดทันที
บอยลงมาถึงหน้าตึก ก็ไม่ทันเห็นพัดแล้ว เลยตัดสินใจขึ้นรถไป ที่ทะเล ที่บอยเคยพาพัดไปเที่ยว
กว่าบอยจะไปถึงก็ใกล้ค่ำแล้ว วันนี้คนไม่เยอะนัก เพราะไม่ใช่วันหยุด
บอยเดินไปเรื่อยๆ ปล่อยใจไปไม่อยากคิดอะไร
" นั่นใครน่ะ " บอยมองแต่ไกลเห็นคนนั่งบนหาดทรายคล้ายกับพัดชา
บอยค่อยๆเดินไปใกล้ๆ เรียกเบาๆ " พัด... "
พัดชาเงยหน้าขึ้นมามองบอยพูดด้วยเสียงแผ่วเบา " พี่บอย ... " แล้วก้มลง หันไปมองทะเลเหมือนเก่า
บอยนั่งลงข้างๆพัด ถอนหายใจเสียงดัง " เฮ้อ..."
พัดไม่ยอมหันมามองบอยเลย " พัด " บอยเรียกพัดทั้งๆที่ยังมองตรงไปข้างหน้า
" คะ "
" พัดคิดว่า พัดหนีใจตัวเองพ้นหรอ "
บอยโอบหลังพัดให้เข้าไปซบที่ไหล่
" พี่กลับมาแล้วนะ " บอยพูดแค่นั้น และยังโอบหลังพัดอยู่
พัดไม่พูดอะไร มีแต่เสียงสะอื้นเท่านั้น

ทางด้านว่านกับกุ๊ก อยู่บนตึกของออฟฟิศ
ว่านสั่งให้คนจุดพลุที่สวยงามจำนวนมาก " สวยมั้ยกุ๊กซ์ "
" ค่ะ "
" ว่านเตรียมเพื่อกุ๊กซ์เลยนะ "
" ขอบคุณนะว่าน "
" แต่งงานกันนะ " ว่านจับมือกุ๊กมากุมไว้
" ค่ะ " กุ๊กตอบรับทำให้ว่านยิ้มกว้างทีเดียว

.........
ทางฟากฟ้าที่ทะเลยามค่ำ เงียบสงบจนได้ยินแต่เสีงคลื่นซัดเข้าฝั่ง
" คีนนี้มันเงียบเหงาจังนะคะ "
" ใครว่าล่ะ รอเดี๋ยวนะ "
บอยเดินไปที่หลังต้นไม้แล้วหยิบพลุเพียงไม่กี่อัน มาจุดขึ้นฟ้า
" เอานี่ " บอยส่งพลุให้พัด " จุดสิ "
" สวยจังค่ะ "
ฟ้าของบอยและพัดมี แสงสว่าง จากพลุทีละดวง
แต่ทุกดวงจุดไปพร้อมกับรอยยิ้มของทั้งสองคน
" อารมณ์ดีแล้วใช่มั้ย " บอยหันมายิ้มให้พัด
" ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่บอย "
บอยลูบหัวพัดแล้วยิ้มให้ ก่อนจะจับเส้นผมพัดลงมาจนถึงแก้มของพัด
" พัดเสียใจมากเหรอ " บอยลูบแก้มพัดเบาๆ
" ไม่สักหน่อย " พัดจับมือของบอยไว้ แต่ก้มหน้าไม่ยอมมองบอย
" จริงอ่ะ "
" ... "
" มองตาพี่สิ " บอยจับที่คางของพัดให้หันมามอง " พัดเสียใจมากใช่ไหม "
" พัด..เอ่อ " พัดไม่กล้าจะพูดออกไป
" เด็กโง่.." บอยยิ้มให้พัด ลูบหัวพัดเบาๆ " หนีพี่มาทำไม "
" ไม่ได้หนีสักหน่อย "
" แน่ะ !! ยังจะมาโกหก "
" ก็พัดต้องรีบมาทำงาน "
" งั้นเหรอ ทำโทษซะดีมั้ยนี่ "
" จะมาทำโทษ พัดเรื่องอะไร "
" ก็ปล่อยให้พี่ ทนคิดถึงตั้งสองวัน "
" ชิส์ พี่บอยนั่นแหละ "
" พี่ทำไมล่ะ "
" พี่ไปคิดถึงใครล่ะคะ "
" ก็คิดถึงยัยพัดชาไง้ " บอยหมั่นไส้บีบจมูกพัดเล่น
" เจ็บนะ "
" ก็เรามันดื้อนักนี่ "
" พี่บอยก็ร้ายไม่เบานะคะ "
" ร้ายยังไง พูดดีๆนะ "
" ก็..ใจร้ายไง "
" ใจร้ายตรงไหน "
" ก็.." พัดนิ่ง ไม่รู้จะพูดอะไร
" ไงล่ะ พูดไม่ออก ร้ายก็รักใช่มั้ยล่ะ "
" พี่บอยก็นะ.."
บอยยื่นหน้าไปหอมแก้มพัด " เลิกงอนได้แล้ว "
" ไม่ได้งอนเลยนะ "
" เหรอครับ ฮ่าๆ นี่พัดรู้มั้ย พัดน่ะไม่เหมือนที่พี่คิดไว้เลย "
" ไม่เหมือนยังไงคะ "
" ก็ทำไมพัดดูเป็นคนอ่อนไหว จิตใจดี ทั้งๆที่ภาพที่พี่มองพัดในตอนแรก
เป็นคนที่แกร่งมาก พัดดูเข้มแข็งมากเลยรู้มั้ย ไม่นึกเลยว่าพี่ต้องมานั่งปลอบยัยขี้แยแบบนี้ ฮ่าๆ "
" เมื่อก่อนพัดร้ายมากเลยเหรอคะ "
" ยิ่งกว่านางมารร้ายอีกนะ "
" โห..."
" พี่อยากอยู่กับคนที่เข้าใจพี่ ดูแลซึ่งกันและกัน พี่ดีใจนะ ที่มีพัดมาอยู่ใกล้ๆ
พัดมาช่วยให้พี่ไม่เหงา พัดอยู่กับพี่เสมอเวลาที่พี่ทุกข์ใจ พี่ขอบคุณ..."
บอยจะพูดต่อแต่พัดแตะที่ปากให้หยุด " พี่บอย...พัดสิ ต้องขอบคุณพี่
ขอบคุณที่พี่บอยไว้ใจ พัดจะทำทุกอย่างให้พี่บอยรักพัดด้วยหัวใจของพี่ พัดรอพี่ได้นะคะ "
" พัด..." บอยรู้สึกซายซึ้งใจไม่คิดว่าพัดจะรักเขาได้มากมายขนาดนี้
" คะ "
" พัดรู้มั้ย พี่เหมือนกับต้นไม่ที่เกือบจะแห้งตายไปแล้ว
อยู่ๆก็มีน้ำมีรดที่ใจ ทำให้พี่ฟื้นขึ้นได้อีกครั้ง พัดเป็นเหมือนน้ำที่เติมลงในใจพี่ "
" พี่บอย...." บอยดึงพัดมาซบที่ไหล่ ทั้งสองได้นั่งเคียงกันอยู่อย่างนั้น

...........
ในห้องของบอย วันนี้พัดมาหาบอยแต่เช้า
พัดเดินเข้าไปในห้องนอน เห็นบอยยังนอนหลับอยู่
ก็ตรงเข้าไปดูใกล้ๆ ว่าบอยไม่สบายหรือป่าว
พัดนั่งลงที่ขอบเตียงเอามือแตะที่หน้าผากบอย " ไม่ร้อนนี่นา "
" อือ " บอยร้องออกมาเหมือนคนละเมอ ไม่ได้ลืมตา
" อะไรคะพี่บอย โธ่ หลับ " พัดส่ายหน้ายิ้มที่เห็นบอยยังไม่ตื่นสักที แล้วลุกขึ้น
" อืออ.." บอยดึงมือพัดไว้ จนพัดเซลงซบที่อกบอย
บอยกอดพัดแน่นขึ้น พัดขยับจะให้หลุดออกจากอ้อมกอดของบอย
" พี่บอยคะ ตื่นเถอะค่ะ " พัดเรียกบอยเบาๆ
" อือ... " บอยเหมือนได้ยินแต่ก็ไม่ยอมลืมตา
พัดจี้ที่เอวของบอย หวังจะให้ตื่นสักที " นี่แน่ะๆ ตื่นๆ "
บอยยิ้ม แล้วลืมตาขึ้นมา แต่ไม่ยอมคลายอ้อมกอด " หวัดดีจ้ะ พัด "
" พี่บอย ตื่นนานแล้วใช่มั้ยนี่ "
" เพิ่งตื่น " บอยทำหน้ากวน แต่ไม่ยอมปล่อยพัด
" ตื่นแล้วก็ปล่อยสิคะ "
" อ่อ " บอยปล่อยพัดแต่โดยดี พัดรีบลุกขึ้น แล้วตีไปที่แขนบอยแรงๆ
" โอ๊ย !! ทำไมโหดแบบนี้เนี๊ยะ "
" ยังน้อยไปน่ะสิ "
" เชอะ ช้ำไปหมดแล้วเนี๊ยะ " บอยบ่นแล้วลุกขึ้น
" เดี๋ยวไปเจอกันข้างนอกนะคะ "
" คร้าบบ "

บอยอาบน้ำแต่งตัวออกมาก็พบว่า พัดเตรียมอาหารไว้แล้ว
แต่ไม่เห็นพัดอยู่ในห้อง " อ้าวไปไหนแล้วล่ะ "
" อยู่นี่เอง " บอยเห็นพัดมองไปไกลๆ ที่ตรงระเบียงห้อง ก็เลยตรงเข้าไปหา
" พัด.. คิดถึงบ้านหรอ "
" ค่ะ "
" เรากลับบ้านกันมั้ย "
" พี่บอยทำงานเสร็จแล้วเหรอคะ "
" ยังหรอก "
" แล้วจะกลับได้ไงล่ะคะ "
" ก็..บินกลับไปไง "
" พูดเป็นเล่นไปได้นะ "
" จริงๆ พี่ก็ไปทำงานต่อที่กรุงเทพไง ว่าแต่พัดเถอะ เรื่องงานจะทำไงต่อ "
" ก็คงต้องลาออก "
" ขอย้ายไม่ได้เหรอ "
" พี่บอยมีเก้าอี้มั้ยล่ะ "
" เอาไปทำไมล่ะครับ "
" พัดจะได้ย้ายไปนั่งในใจพี่บอยไง อิอิ "
" แหม เดี๋ยวนี้พัดชา แป้กใช่ได้เลยนะ ฮ่าๆ "
" ก็นิดหน่อยอ่ะ อิอิ "
" ว่าไงล่ะ ตกลงพัดจะทำอะไรต่อ "
" พัดคิดว่า จะเปิดบริษัททัวร์ "
" งั้นเดี๋ยวพี่เป็นลูกค้าคนแรกเลย "
" ดีคะ พัดจะได้คิดให้พิเศษ "
" จริงอ่ะ "
" จริงคะ แพงเป็นพิเศษ "
" โห งกจัง "
" ล้อเล่นคะ "
" เดือนหน้า เรากลับไทยกันนะ "
" ค่ะ "

.........
' รักยังอยู่ในใจ ฮืมไม่เคยจะหวั่นไหว ต่อให้โลกนี้สลายไปก่อน ' เสียงมือถือของบอยดัง
บอยกำลังอาบน้ำอยู่ พัดชาเลยเดินไปรับให้ " ใครโทรมานะ "
" สวัสดีคะ มือถือพี่บอยคะ ใครจะพูดด้วยอ่ะคะ "
" พัดชา !! "
" ใครน่ะ กุ๊กใช่มั้ย "
" เธออยู่กับพี่บอยงั้นเหรอ "
" ใช่ พี่บอยอาบน้ำอยู่นะ เดี๋ยวเราบอกให้โทรกลับ "
" อืม ขอบใจ "
กุ๊กวางสายไปแล้ว พอดีกับบอยเดินออกมาจากห้องนอน
" พัด ใครโทรมาครับ "
" อ่อ โทรผิดคะ "
" เหรอ งั้นช่างเถอะ "
(ขอโทษนะคะพี่บอย พัดจำเป็นต้องเห็นแก่ตัวบ้าง พี่บอยจะได้ลืมกุ๊กเสียที ) พัดชาหน้าเศร้าลงจนบอยแปลกใจ
" เป็นอะไรน่ะ "
" ป่าวค่ะ "
" แล้วไป พัดทานข้าวยัง "
" ยังเลยคะ แต่ไม่เอาข้าวไข่เจียวนะคะ "
" แหม ไม่ชอบหรือไง ทีหลังไม่ทำให้ทานแล้วนะ "
" ชอบคะ แต่อยากทานอย่างอื่นบ้าง "
" งั้นเราไปทานกันข้างล่างดีกว่า "
" ก็ดีคะ "
" ต่อไป พี่จะให้พัดทำให้พี่กินบ้าง "
" พัดทำอาหารไม่เป็นนี่ "
" ก็หัดสิ "
" ไม่อ่ะ "
" ชิส์ แค่นี้ก็ทำให้กันไม่ได้ "
" งอนอีกละ งั้น พัดหัดก็ได้ แต่ไม่อร่อยห้ามบ่นนะ "
" ก็ได้ " บอยดึงมือพัดให้ลุกขึ้น " ไปกันเถอะ หิวแล้ว "

" พัดเตรียมตัวกลับบ้านหรือยัง "
" ยังคะ แล้วพี่บอยล่ะ "
" อะไรกัน ก็บอกตั้งนานแล้ว "
" พัดพร้อมเสมอล่ะ พี่บอยไปไหน พัดไปด้วย "
" จริงอ่ะ "
" จริงสิ "
" พี่รู้ ไม่งั้นพัดจะมากับพี่ที่นี่หรอก "
" แล้วยังจะถามอีก "
" งั้นกลับกันพรุ่งนี้เลยมั้ยล่ะ "
" หา พี่บอยจะรีบอะไรขนาดนั้นล่ะ "
" ล้อเล่น งั้นอีกสองวัน ดีมั้ยล่ะ "
" พัดตามไปได้มั้ยคะ "
" ตามหาหัวใจพี่น่ะเหรอ ฮ่าๆ "
" หือ พี่บอยนี่ ตลอดเลย "
" น่ารักตลอดหรอ "
" แป้กตลอดอ่ะสิ "
" น่านะ กลับเถอะ "
" ก็ได้คะ "
" ดีมาก "
" เอาแต่ใจตลอดเลยอ่ะ "
" ก็พี่รู้นี่ พัดชาใจดีกับพี่เสมอ "

.............
ที่ กรุงเทพ บ้านของบอย
" น้องบอยมีคนมารอข้างล่างน่ะลูก " แม่ของบอยขึ้นมาตามบอยแต่เช้า
" บอกเค้ารอ 10 นาทีนะครับ " บอยบอกกับแม่ แล้วเข้าไป เก็บของใช้ส่วนตัว
บอยหอบข้าวของพะรุงพะรัง เต็มมือไปหมด ทั้งหนังสือเพลง ซีดี และมือถือ
เดินก้มหน้าก้มตา ลงมา ที่ห้องรับแขก ในใจก็คือว่าเป็นพัดชาที่มาหาในวันนี้
หลังจากทั้งสองคนไม่ได้เจอกันกว่า 2 อาทิตย์ เพราะต่างก็ยุ่งกันเรื่องการเตรียมงานใหม่ๆ
พัดทำบริษัททัวร์ ในขั้นเริ่มต้น ส่วนบอยก็ยังวุ่นวายกับงานเพลงอยู่
" รอนานมั้ย " บอยพูดออกไปโดยไม่ทันมองว่าใครมารอ
" นานมากคะ "
" กุ๊ก !! " บอยตกใจที่เห็นกุ๊ก ทำให้ของหล่นจากมือ
" กุ๊ก ไม่ใช่ผี นะคะ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย "
" กุ๊กมีอะไรเหรอ มาหาพี่ถึงบ้าน "
" ต้องมีอะไรด้วยเหรอ ถึงมาหาพี่บอยได้น่ะคะ "
" ไม่ใช่อย่างนั้น "
" แล้วอย่างไหนล่ะคะ "
" ก็เผื่อจะให้พี่ช่วยอะไรได้ไง "
" พี่บอยกลับมาไม่คิดจะบอกกันเลยเหรอคะ "
" สำคัญด้วยเหรอ "
" กุ๊กไม่สำคัญใช่มั้ย "
" ไม่ใช่ พี่หมายถึงว่าพี่สำคัญต่อกุ๊กด้วยเหรอ ต่างหากล่ะ "
" มีแต่พี่บอยเท่านั้นแหละ พี่พยายามทำให้ตัวเองไม่สำคัญ "
" กุ๊กสบายดีนะ "
" ค่ะ แต่คงไม่เท่าพี่บอยกับ.... พัดล่ะมั้งคะ "

" พี่บอยคะ พัดมา..." อยู่ๆพัดชาก็โผล่เข้ามาในบ้าน เจอกับกุ๊กที่คุยกับบอยอยู่
" ดีจ้ะ กุ๊ก " พัดหันไปยิ้มให้กุ๊กไก่
" กุ๊กกลับก่อนดีกว่า " กุ๊กลุกขึ้น จะเดินออกไป
" เดี๋ยวสิ ตกลงกุ๊กมีอะไรกับพี่หรือป่าว " บอยรีบดึงมือกุ๊กไว้
กุ๊กหันไปมองหน้าบอย ทำให้บอยรีบปล่อยมือทันที
" พัด พี่บอย เย็นนี้ไปทานข้าวกันนะ "
" ได้สิ " พัดตอบกุ๊ก
" ไปกัน 4 คน มีว่าน เรา แล้วก็ พัด และพี่บอย "
" ที่ไหนล่ะ " พัด หันไปถามกุ๊ก
" เดี๋ยวเราโทรมาบอกนะ "
" แล้วจะไม่อยู่คุยกันก่อนเหรอ " บอยหันไปถามกุ๊กบ้าง
" ไม่ล่ะคะ ไม่อยากรบกวน " กุ๊ก ยักไหล่ แล้วเดินออกไป " ไปนะคะ แล้วเจอกัน "

" กุ๊กมาทำไมหรอคะ พี่บอย "
" ไม่รู้สิ " บอยตอบแต่ตาก็ยังมองตามกุ๊กไปจนลิบตา " เย็นนี้ก็คงรู้ล่ะมั้ง "

.......
ที่ร้านอาหาร ว่านและกุ๊กมารอกันก่อนแล้ว
บอยและพัด เข้ามาก็นั่งตรงข้าม กัน พัดได้นั่งตรงข้ามกับว่าน
ส่วนบอย ได้นั่งตรงข้ามกับกุ๊ก
" หวัดดีครับ พี่บอย พัด " ว่านเริ่มทักทายก่อน
" หวัดดีครับ " บอยทักตอบบ้าง " กุ๊ก สบายดีหรือป่าว "
" พี่บอยห่วงพัดเถอะ " กุ๊กตอบ
" ก็พี่ถามเรานี่ ก็ตอบมาสิ "
" เอ่อ พี่บอยครับ ผมว่า เราสั่งอาหารเถอะ ผมก็เพิ่งมาถึง "
บอยทำท่าฮึดฮัด จะพูดต่อ
" พี่บอย !! " พัดดึงแขนบอยให้หยุดพูด
บอยนั่งหลังพิงเก้าอี้ สีหน้าไม่พอใจกุ๊กนัก
ว่านเห็นบรรยากาศไม่ดี เลยเปิดประเด็นสนทนาก่อน
" นานๆจะเจอกันทีนะครับ ผมว่าเราอย่าเครียดกันเลย "
" ว่าน มีอะไรหรือป่าว ถึงเรียกมาคุยกันน่ะ " พัดชาถามบ้าง
" ก็มีข่าวดีมาบอก เห็นว่า พัด กะพี่บอยกลับมา ก็อยากจะบอกก่อนใครๆน่ะ "
" เรื่องอะไรล่ะ " พัดถาม
" ว่าน เดี๋ยวกุ๊กไปห้องน้ำก่อนนะ " กุ๊กลุกทันที ไม่หันมามอง ไม่รอคำตอบจากว่าน
" ก็เรื่อง.. เดี๋ยวให้กุ๊กมาก่อนค่อยบอก "
" พัด พี่ไปห้องน้ำก่อนนะ " บอยหันมาบอกพัด แล้วก็ไปทันทีเหมือนกัน
พัดได้แต่มองตาม ไม่อยากจะคิดว่าบอยไปตามกุ๊ก แต่ก็อดคิดไม่ได้
" ว่านสบายดีหรือป่าว ไม่เจอกันตั้งนาน " พัดหันมาคุยกับว่าน
" ก็ดี แต่งานเยอะมากเลย "

........
บอยไปดักรอกุ๊ก หน้าห้องน้ำ รอจนกุ๊กออกมา
" กุ๊ก " บอยเดินเข้าไปดึงแขนกุ๊กไว้ " ทำไม เดินออกมาแบบนี้ล่ะ "
" ก็ไม่มีอะไรนี่ มาห้องน้ำไม่ได้หรือไง "
" กุ๊กอยากจะบอกอะไรพี่หรือป่าว "
" ไม่มีอะไรจะบอกคะ "
" แล้วไปหาพี่ที่บ้านทำไมล่ะ "
" พี่บอย เคยรักกุ๊กบ้างมั้ยคะ "
" ทำไมกุ๊กถามพี่แบบนี้ "
" ก็แค่อยากจะถามพี่บอยให้แน่ใจอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจอะไรลงไป "
" กุ๊กจะทำอะไร.. "
" ก็ทำตามที่พี่บอยต้องการไงคะ "
" กุ๊ก..เชื่อพี่นะ ความรักไม่จบแค่วันนี้ "
" พอเถอะคะ พี่บอย กุ๊กเบื่อจะฟังแล้วล่ะ " กุ๊กพูดแล้วก็รีบเดินหนีบอยไปที่โต๊ะอาหาร
" โธ่ กุ๊ก.."

...........
บอยเดินกลับมาที่โต๊ะ เห็นกุ๊กนั่งหน้าเฉยเมยอยู่ก่อนแล้ว
" พี่บอยคะ พัดสั่งปลาสามรสมาด้วย พี่บอยชอบมั้ยคะ " พัดหันไปยิ้มให้บอย
บอย : " ขอบคุณครับ พี่ชอบทุกอย่าง "
" กุ๊ก ทานสิ " บอยตักปลาให้กุ๊ก
" อ่ะ พัด.. " บอยตักให้พัดบ้าง
พัด : " ขอบคุณคะ "
" พี่บอยครับ ผมมีข่าวดีจะบอก " ว่านพูดแทรกขึ้นมา
บอย : " ข่าวดี .. "
" ผมกับกุ๊ก จะแต่งงานกัน " ว่านโอบไหล่กุ๊กดึงเข้าหาตัวเอง
" ยินดีด้วยนะว่าน " พัดยิ้มให้ว่านกับกุ๊ก " ยินดีด้วยนะกุ๊ก "
ว่าน : " พี่บอยว่าไงครับ "
" ก็ดี " บอยตอบแต่สีหน้าไม่ยินดีนัก
พัด : " แล้วจะแต่งกันเมื่อไหร่ล่ะ "
ว่าน : " กำลังดูฤกษ์อยู่ ยังไงก็เชิญพี่บอยกับพัดด้วยนะ "
พัด : " ได้เลย "
ว่าน : " พี่บอยจะไม่พูดอะไรหรือครับ "
บอย : " นายต้องการให้พี่พูดอะไรล่ะ "
ว่าน : " พี่จะไม่ยินดีกับเราเหรอ "
" ยินดี " บอยพูดแล้วก็หันหนีไปมองที่อื่น " พัด เรากลับกันก่อนได้มั้ย มีพี่ธุระน่ะ "
พัด : " แต่เราเพิ่งมาเองนะคะ "
บอย : " แล้วจะกลับมั้ยล่ะ "
พัด : " ค่ะ กลับๆ ว่าน กุ๊ก เราไปก่อนนะ "
ว่าน : " อืม แล้วเจอกันนะ "
บอย : " ไปเถอะ " บอยดึงแขนพัดให้รีบลุกขึ้น แล้วพากันออกไป
หลังจากบอย พัด เดินออกไป ว่านก็หันมาถามกุ๊ก
" กุ๊กเป็นอะไรรึป่าว "
" ว่าน เราเลิกกันเถอะ "
" เพราะพี่บอย !!! "
" ไม่ใช่ "
" แล้วอะไรล่ะ "
" กุ๊กไม่รักว่าน "
" กุ๊กรักใคร พี่บอยงั้นหรอ "
" จะใครก็ช่าง แต่ไม่ใช่ว่าน "
" ว่านถามจริงเถอะ กุ๊กไม่เบื่อการอคอยบ้างเหรอไง กุ๊กไม่เห็นหรือไงว่าพี่บอยมีพัดอยู่ทั้งคน "
" กุ๊กแค่อยากจะพักใจไม่เกี่ยวกับพี่บอย ไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น ว่านเข้าใจนะ "
" เฮ้อ... "

..............
ทางด้าน บอย กับ พัด ระหว่างทางที่บอยกำลังไปส่งพัดที่บ้าน พัดก็ถามขึ้นมา
" พี่บอยทำไมต้องหงุดหงิดด้วยคะ "
" พี่เป็นอย่างนั้นเหรอ "
" ใช่คะ พี่ไม่พอใจที่กุ๊กจะแต่งงานเหรอ "
" พอใจสิ ว่านเหมาะสมกับกุ๊กที่สุดแล้ว "
" เหมาะสมยิ่งกว่าพี่บอยเหรอคะ "

บอยหันมามองพัดแล้วต้องตกใจกับสายตาตัดพ้อปนเเศร้าของพัด
( เราทำให้พัดเสียใจอีกแล้วหรอนี่ ทำไมเราถึงได้ใจร้ายจังเลย )

" เอ่อ..พัด " บอยจะพูดปลอบใจก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี
" พัดไม่สบายหรือป่าว "
" ... " พัดนิ่งไม่ตอบ แต่น้ำตาเริ่มปิ่มๆที่ตา
บอยหยุดรถเข้าข้างทาง ดึงเซฟตี้ เบลล์ ออก แล้วหันไปดึงแขนพัด " ว่าไงล่ะ "
" พัดไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น ! " พัดหันไปตะคอกใส่ จนบอยหน้าเสีย
" ..พัดขอโทษค่ะพี่บอย " พัดชาตกใจที่เห็นบอยอึ้งไปเลย
" เด็กโง่ ... " บอยลูบหัวพัด แล้วยิ้มให้
" ถ้าวันนึง พี่บอยไม่มีพัดอยู่ข้างๆแบบนี้พี่บอยจะรู้สึกยังไงคะ "
" รู้สึกโล่ง..น่ะสิ "
" เชอะ !! "
"....ขอเธออย่าคิดไปไกลเลย ขอทำวันนี้ให้ดีเหมือนเคย มันจะดีกว่ามั้ย
ขอ เพียงวันนี้เรามั่นใจ ไม่ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร ไม่มีใครรู้หรอก ...." อยู่ๆบอยก็ร้องเพลงแทนคำตอบซะงั้น
" ชิส์ " พัดงอน หันมาย่นจมูกใส่
" ล้อเล่น แหมทำงอนได้ไป พี่ก็รู้สึกใจหายล่ะสิ อยู่ๆคนที่ดีที่รักพี่คนนึง ต้องมาจากกันไป "
" ใครไปรักพี่บอย "
" ใครกันล่ะ ร้องไห้อยู่นี่น่ะ " บอยบีบจมูกพัด ด้วยความหมั่นไส้
" เข้าข้างตัวเองจริงๆ "
" แน่นอน คนมันหล่อใส ใจดี ใครอยู่ใกล้ก็อดหวั่นไหวไม่ได้ ฮ่าๆ "
" โห....พูดไปได้เนาะ "
" เรามันขี้แยจริงๆ พี่ยังไม่ได้ไปไหนสักหน่อย "
" ใครเค้าจะไปร้องไห้ ให้พี่บอยลง "
" งั้นหรอ "
" ใช่สิ "
" ฮ่าๆ " บอยชอบใจ แล้วหันไปขับรถต่อ
พัด ตีไปที่แขนบอยแรงๆ 2 ที " เอ๋า !! มาตีพี่ทำไมนี่ "
" พอใจอ่ะ "
" เอ๊ะ เรานี่มัน..." บอยหันมาแกล้งแยกเขี้ยวใส่ พัด
" แค่นี้ เจ็บหรือไง อ่อนแอจริงๆเลย "
" โธ่ ยัยซาดิสม์ ..."
" ซาดิสม์ หรอ นี่แน่ะ " หนนี้พัด ตีที่แขนบอยไม่ยอมหยุด แถมดึงแขนเสื้อบอยอีกด้วย
" หยุด... ขับรถชนว่าไงนี่ "
" ก็ขับดีๆสิ "
" เฮ้ย เราเป็่นบ้าไรนี่ ตะกี๊ยังดีๆอยู่เลย ยัยบ้าพลัง "
" ก็อยากตีนี่ มีไรป่ะ "
" มี..." บอยเบรครถสุดตัวจนพัด เซไปข้างหน้า ดีที่ยังมีเซฟตี้เบลล์ ดึงไว้อยู่
" ไม่หยุดใช่มะ ได้... " บอยไวกว่าพัดมาก บอยดึงเซฟตี้เบลล์ ออก แล้วจับไหล่พัดไว้ ก่อนจะก้มลงไปหา
พัดนิ่งตัวแข็งทื่อ มองหน้าบอยตาค้าง เพราะขยับไปไหนไม่ได้แล้ว
บอยก้มลงมา จูบที่ปากของพัดอย่างแผ่วเบา เพียงชั่วครู่ แล้วถอยออก
" ไงล่ะ หยุดได้แล้วใช่มะ " บอยมองพัดที่นั่งนิ่งตัวแข็ง อ้าปากค้างนิดๆ
พัดมองบอยอย่างไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
แล้วบอยก็ขำออกมา " ฮ่าๆ ยัยบ๊องเอ๊ย ..." แล้วก็ขับรถต่อไปจนถึงหน้าบ้านพัด
พัดไม่พูดอะไร จนบอยต้องเรียกสติกลับคืนมา
" ถึงแล้วครับคุณนาย.." บอยรีบลุกไปเปิดประตูให้พัดลง
พัดยังคงนั่งนิ่งๆอยู่อย่างนั้นเหมือนไม่ได้ยิน " นี่จะลงมาดีๆ หรือจะให้อุ้มลงมา "
" ค่ะๆ " พัดรีบลุก ออกมาแล้วรีบเดินจนสะดุดพื้นหน้าบ้าน เกือบล้มลง
" เอ๋า!! จะรีบเดินไปไหน บ้านไม่หนีไปไหนหรอกน่า ฮ่าๆ " บอยขำชอบใจ รีบเดินไปดึงแขนพัดให้ลุกขึ้น
พัดเงยหน้ามองบอย ทำตาเขียวใส่ " ชิส์ "
" ดุจริง "
พัดลุกได้ก็สะบัดแขนจากบอย รีบเดินเข้าบ้านทันที
บอยมองจนพัดเข้าบ้านเรียบร้อยจึงค่อยขับรถกลับบ้าน

.....
พัดชาเดินเข้าบ้านได้ก็ตรงดิ่งไปห้องนอน รีบอาบน้ำเข้านอนทันที
พัดมองที่ดาวในห้อง แล้วยิ้มไปด้วย ' พี่บอยยังอยู่กับเรานี่นา จะเอาอะไรอีกล่ะ พัดชา '

บอยขับรถกลับบ้านก็คิดไปตลอดทาง
" แล้วเราจะโมโห ที่กุ๊กจะแต่งงานทำไมวะนี่ " บอยพึมพำกับตัวเอง " เราต้องยินดีกับกุ๊กสิวะ "
' รักยังอยู่ในใจ ฮืม ไม่เคยจะหวั่นไหว ต่อให้โลกนี้สลายไปก่อน ' มือถือของบอยดังขึ้น
" ใครโทรมาวะ ตอนนี้ " บอยหยิบมือถือจากเบาะหน้า แล้วก้มลงดูชื่อคนโทรเข้า " นายว่าน !! อายุยืนจริงโว้ย "
" ไง เข้าบ่าว " บอย พูดห้วนทักว่านซะงั้น ก็คนมันหงุดหงิดอยู่นี่หว่า
" หวัดดีครับพี่บอย "
" โทรมาไม ไม่ต้องมาคิดถึงพี่ก็ได้ "
" ผมมีปัญหาจะคุยกับพี่หน่อย "
" ไม่ว่างเล่นทายปัญหาอะไรเอ่ยว่ะ จะรีบกลับบ้าน "
" งั้นผมเข้าเรื่องเลยนะ "
" เฮ้ย เดี๋ยว นายมาเจอพี่ที่ร้าน ทูซิท ดีกว่า "
" ได้ครับ "
" ไม่อยากขับรถไปคุยไป ชีวิตพี่มีคนรักอีกเยอะ "
" อืม .. งั้นพี่รอที่ ทูซิท ผมจะไปหา "
" เออ มาไวไว ง่วงแล้วนะ "
' ตุ๊ดๆๆ ' บอยตัดสายว่านไป ไม่รออีกฝ่ายพูดต่อ
" อะไรของมันวะนี่ คุยพรุ่งนี้ไม่ได้รึไง "

.................
ที่ร้านทูซิท อยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา
บอยมาถึงได้สักพักแล้ว บอยเลือกนั่งตรงเฉลียงที่ยื่นออกไปริมน้ำ
ลมเย็นๆจากแม่น้ำเจ้าพระยา กับบรรยากาศรอบๆ ทำให้ปล่อยใจลอยไปได้ดีจริงๆ
' แปลกจริงนายว่านจะนัดทำไมดึกๆนี่ ชักจะง่วงแล้วสิเรา '
" พี่บอยรอนานมั้ยครับ " ว่าน มาถึงแล้วก็นั่งตรงข้ามบอยทันที
" ไม่นานหรอก แค่เกือบจะหลับเท่านั้น "
" ผมรีบที่สุดแล้วนะ ที่นี่ก็บรรยากาศดีนะครับ "
" ใช่ นายชอบล่ะสิ "
" ครับ "
" แล้ว กุ๊กไก่ล่ะ "
" ผมไปส่งบ้านนานแล้ว "
" อือ แล้วนายมีอะไรมันรีบนักนี่ ต้องบอกคืนนี้เลยหรอไง "
" ผมเลิกกับกุ๊กแล้ว "
" อ้าว เฮ้ย ทำไมล่ะ "
" ผมก็อยากถามพี่เหมือนกัน "
" ถามพี่ ... นายหมายความว่าไง "
" ก็หมายความอย่างที่พูด "
" คิดว่าพี่เป็นต้นเหตุงั้นสิ "
" แล้วใช่มั้ยล่ะครับ "
" ใช่ เอ้ย ไม่ใช่ พี่ไปเกี่ยวอะไรด้วย "
" กุ๊กบอกผมว่าจะรอพี่บอย "
" รอพี่...ทำไม พี่ไม่ใช่รถเมล์นะ ฮ่าๆ "
" ไม่ตลกนะครับ "
" อ้าว ไม่ขำอีก "
" พี่บอย ผมถามพี่จริงๆเหอะ พี่รักใครกันแน่ พัด หรือ กุ๊ก "
" นี่หรอ ปัญหาที่นายบอกว่าจะมาทายเล่น "
" พี่บอยก็ตอบมาสิครับ "
" ไม่เอาๆล่ะ ดึกแล้วอย่ามาเครียดน่า ไปห้องน้ำดีกว่า " บอยลุกไปห้องน้ำซะงั้น
ทิ้งให้ว่านมองตามไป อย่างหงุดหงิด

ว่านนั่งรอนานแล้ว บอยก็ไม่กลับมาสักที ว่านจึงตัดสินใจโทรตาม
" ฮัลโหล พี่บอยอยู่ไหนครับ "
" ว่าน นายนั่งอยู่ทำไมน่ะ กลับได้แล้ว "
" พี่บอยกลับแล้วหรอ "
" เออสิ อยู่ทำไม พูดแต่เรื่องเครียดๆ "
" นี่ถ้าผมไม่โทรมา พี่ก็กะให้ผมรองี้อ่ะนะ "
" ก็เห็นนายชอบบรรยากาศไม่ใช่หรอ เลยอยากให้สูดให้เต็มที่ก่อน "
" พี่หนีคำตอบไม่พ้นหรอก "
" ใครว่า พี่หนี พี่ง่วงแล้ว นายจะนอนร้านทูซิท ก็ตามใจนะ "
บอยตัดสายว่านทิ้ง โดยไม่บอกลาว่านก่อน

.....
เช้าวันใหม่ กุ๊กออกมาจากบ้านโดยไม่ทันดูมีคนดักรออยู่หน้าบ้าน
" พี่บอย !! "
" ไปกันเถอะ " บอยเดินมาดึงมือกุ๊กขึ้นรถ
" ไปไหนคะ "
" เถอะน่า "
" พี่ลาหยุดให้แล้วนะ "
" ใครบอกว่ากุ๊กจะไปกับพี่บอย "
" พี่นี่แหละบอก "
บอยพากุ๊กขึ้นรถ แล้วออกตัวทันที
" พี่บอยมาได้ยังไง จะพากุ๊กไปไหน "
" นี่เราอย่าถามมากได้มั้ย "
' เก็บเธอไว้ข้างในจนลึกสุดใจ ' อยู่ๆมือถือกุ๊กก็ดังขึ้น " ฮัลโหล ว่าน... "
กุ๊กพูดไม่ทันจะจบ พอบอยได้ยินว่าว่านดทรมา ก็ดึงมือถือออกจากมือกุ๊ก ไปพูดเอง
" นี่ นายเลิกกับกุ๊กแล้วโทรมาทำไมอีก ไม่ต้องโทรมาแล้วนะ "
' ปิ๊ด ' บอยพูดจบก็กดวางสายแล้วปิดเครื่อง แล้วไปวางไว้ข้างประตูตัวเอง
" พี่บอย.. ทำอะไรน่ะ "
" ทำไม อาลัยว่านรึไง "
" ช่างเถอะ ... พี่บอยจะพากุ๊กไปไหน "
" เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว "
" คุยที่บ้านก็ได้ "
" ไม่ได้ "

ตอนที่ 8
ด้วยรัก และ ห่วงใย

" พี่บอย..."
" อะไร เรียกจริงๆ ไม่หนีไปไหนหรอกน่า "
" บอกมาก่อนสิ จะไปไหน "
" ไปหาที่สงบๆคุยกันหน่อย "
" นี่มันจะออกนอกกรุงเทพแล้วนะคะ "
" แล้วยังไง "
" พรุ่งนี้ กุ๊กก็ต้องทำงาน "
" ลาพักร้อนสิ "
" แต่.."
" นี่เราอย่าบ่นมากนักเลย เดี๋ยวก็ถึงเอง "
" พี่บอยบ้าไปแล้วเหรอ "
" เราสิบ้า "
" กุ๊กบ้า พี่บอยก็บ๊องแหละ "
' ป้าป!! ' บอยหันมาตบหัวกุ๊ก " นี่แน่ะ บ๊องๆ "
" โอ้ยย !! มันเจ็บมั้ยนี่ "
" ตบเบาๆ ทำเป็นโวยวายไปได้ "
" เบาหรอ ดูสิ โนเลย น้ำตาแทบร่วง "
" ไหน ? จริงหรอ " บอยหยุดรถ แล้วหันมาดูกุ๊ก
บอยลูบที่หน้าผากกุ๊ก " ไม่เห็นเป็นอะไรเลย "
" มาโดนเองมะล่ะ "
" กล้าตีพี่หรอ "
" กล้าสิ อย่าหนีละกัน "
" ลามปาม เดี๋ยวจะโดนอีก "
" พี่บอยอ่ะ ซาดิสม์ "
" ฮ่าๆ หิวยัง ป่ะลงไปหาไรกินก่อน "
บอยจอดรถที่ร้านอาหารข้างทาง
" ที่นี่หาดแม่พิมพ์นี่ "
" ใช่สิ จะกินมั้ย ลงมา " บอยเปิดประตูเร่งให้กุ๊กรีบลง
บอยเดินนำกุ๊ก ไปนั่งโต๊ะที่ใกล้หาดที่สุด
" ตกลงพี่จะพามาเที่ยวทะเลหรอ "
" อือ สวยมั้ยล่ะ "
" สวย แต่พี่จะคุยอะไรกะกุ๊กล่ะ "
" ไว้ก่อนเถอะ ยังมีเวลาอีกเยอะ "
" พูดๆมาเลย "
" ใจร้อนจริงๆ "
' รักยังอยู่ในใจ.. ฮืมไม่เคยจะหวั่นไหว ' มือถือของบอยดังบ้าง
" พัดมีอะไรหรอ พี่อยู่ระยอง ไม่ต้องคอยนะ "
" นี่พัด... เธอไม่ต้องโทรมานะ พี่บอยไม่ว่าง " จู่ๆกุ๊กก็ดึงมือถือบอยมาพูดเอง
" ใครน่ะ กุ๊กเหรอ "
" แล้วไม่ต้องโทรมาแล้วนะ แบตหมดแล้ว ตุ๊ดๆๆ " กุ๊กกดปิดเครื่องบอยบ้าง
" อ้าว..แก้แค้นรึไง "
" ทำไมล่ะ ทีพี่บอยยังปิดของกุ๊กเลย "
" ก็ดี จะได้ไม่มีคนมาขัดคอ "
" มาตั้งไกลแบบนี้ไม่มีใครมาขัดแล้วล่ะคะ "
" มันก็ไม่แน่หรอก " บอยยิ้มให้กุ๊ก
" พี่บอย..."
" เอ๊ วันนี้เราเรียกจริงๆ "
" อยากเรียกนี่ "
" รีบๆกินเลย เดี๋ยวได้เรียกกันทั้งวันแน่ๆ "
" ไปไหนคะ "
" ไม่บอก เหนื่อยแน่ๆ ฮ่าๆ "
บอยพากุ๊กมาที่ท่าเรือ ที่จะข้ามไปยังเกาะมันนอก
เกาะส่วนตัวที่รับนักท่องเที่ยวน้อยมาก และไม่มีแสงสี ไม่มีทีวี วิทยุ
มีแต่ความเงียบสงบของทะเล และสายลมเท่านั้น
" มานี่เลย " บอยลากกุ๊กลงเรือข้ามไปยังเกาะ
" พี่บอยเราจะไปเกาะเหรอคะ "
" ใช่ๆ "
" แล้วจะค้างหรือป่าว "
" ไม่หรอก เดี๋ยวเรากลับเที่ยวเย็น พี่ไม่ได้จองห้องพักไว้ "
" ค่ะ "
" ทำไม...กลัวพี่หรอ "
" พี่บอยน่ากลัวกว่าผีอีก แบร่ "
" แบร่ๆ เฮ้ยไม่ใช่ผี "
" คุยกันที่ไหนก็เหมือนกัน ทำไมต้องมาไกลๆด้วยนี่ "
" บ่นๆ เดี๋ยวเจออีกป้าป " บอยหันไปแกล้งจะตีหัวกุ๊ก
" อีกแล้วนะ .. ยังเจ็บอยู่เลย " กุ๊ก โยกตัวหลบ จับที่หน้าผากตัวเอง
" ไหนดูอีกทีสิ " บอยจับที่หน้าผากกุ๊ก ก้มหน้าลงไปใกล้ๆ แล้วเป่าที่หน้าผากกุ๊ก " เพี๊ยง หาย !! "
" อ่ะ สบายใจยัง "
" ก็ได้ แต่อย่ามาตีกุ๊กอีกนะ "
" อือ ถ้าเราไม่ดื้อ ฮ่าๆ "
" มีพี่โหดๆแบบนี้ ไม่มีดีกว่าอีก "
" จริงเร้อ "
" อือ ไม่เห็นจะสนใจเลย "
บอยกับกุ๊ก ได้สูดอากาศดีๆที่ระเบียงของเรือข้ามเกาะ มองวิวไปรอบตัวอย่างมีความสุข
มีแต่ท้องฟ้าสดใส น้ำทะสีคราม และต้นไม้บนเกาะไกลๆที่ดูสวยงามไปทุกทิศทาง
" ฮ่าๆๆ " จู่ๆบอยก็ขำขึ้นมา
" จะขำทำไมนี่ "
" เฮ้อ! เรานี่นะ ถึงแล้ว ไปๆอย่าพูดมากเลย " บอยดึงมือกุ๊ก ให้ลงไปที่เกาะ
บอยกับกุ๊ก จูงมือกันเดินเล่นริมชายหาด ที่สงบเงียบ
" ที่นี่เงียบสงบและสวยจริงๆนะคะ "
" ใช่ พี่ดีใจนะที่กุ๊กชอบเหมือนพี่ "
" ขอบคุณนะคะที่พากุ๊กมา "
" พี่อยากตอบแทนกุ๊กบ้าง แม้จะน้อยไปหน่อยก็ตาม
เวลาอย่างนี้ไม่ใช่ว่าจะหาง่ายๆ และมันอาจจะไม่มีเวลาแบบนี้สำหรับเราแล้วด้วย "
" ทำไมพี่บอยพูดแบบนั้น "
" พี่ยังอยากจะบอกกุ๊กเหมือนเดิมนะ ว่าพี่ห่วงกุ๊กเสมอ
อีกหน่อยถ้าไม่มีพี่แล้ว กุ๊กจะอยู่ยังไง อย่าเอาตัวมาผูกกับพี่เลย กุ๊กต้องห่วงตัวเองด้วย "
" พี่บอยคงรู้เรื่องทุกอย่างจากว่านแล้ว .. " บอยพยักหน้าแทนคำตอบ แล้วจูงกุ๊กเดินต่อ
บอยกับกุ๊ก เลือกนั่งพักที่ศาลาริมหาด
" พี่อยากเห็นกุ๊กมีความสุขก่อนที่พี่จะ..."
" มีความสุข พี่บอยคิดว่ากุ๊กมีความสุขหรือคะ "
" วันนี้ยังไม่สายหรอกนะ กุ๊กคิดดูให้ดี พี่ หรือ ว่าน ใครกันแน่ที่กุ๊กรักจริง "
" ว่านดีกับกุ๊กมาก แต่กุ๊กไม่เคยรู้สึกกับว่านเกินเพื่อนเลย "
" เพราะกุ๊กมัวแต่คิดถึงพี่อยู่ใช่มั้ย "
" พี่บอยก็น่าจะรู้ดีนี่คะ "
" พี่รู้ เราคิดให้ดีนะ ใครกันที่เราขาดแล้วเศร้าใจที่สุด "
"..."
บอยดึงกุ๊กมาซบที่ไหล่ ทั้งคู่เผลอหลับไป จนลืมเวลาเรือออกฝั่งเที่ยวสุดท้าย
" พี่บอย ๆๆ " กุ๊กลืมตามาพอดีเห็นเรือออกห่างฝั่งไปแล้ว รีบเขย่าแขนบอยให้ตื่น
" อ้าว เฮ้ย ทำไงล่ะนี่ พี่ไม่ได้จองห้องพักไว้ด้วย "
" นอนศาลานี่ละกัน "
" ก็คงงั้นล่ะ ฮ่าๆๆ เพราะเราคนเดียวเลย "
" อ้าวมาโทษกันได้ไง ก็เผลอหลับไปทั้งคู่แหละ "
" ถ้าฝนตกล่ะสนุกแน่ๆ "
" อาจมีห้องพักว่างก็ได้นะ เราไปถามเค้าก่อนมั้ยล่ะคะ "
" ก็ดีเหมือนกัน แต่ไม่ต้องรีบแล้วล่ะ ยังไงเราก็ติดเกาะแล้วแน่ๆแล้ว ฮ่าๆๆ"
" ติดเกาะมันสนุกตรงไหนนี่ ขำอยู่ได้ "
" ก็สนุกตรงที่ ติดพร้อมกับยัยบ๊องนี่ไง ฮ่าๆๆ "
' ป้าป ' ว่าแล้วบอยหันไปตบหัวกุ๊กด้วยความหมั่นไส้
" โอ้ยย เจ็บนะ "
" เจ็บเหรอ ให้ตีคืนเอามะ "
" เอาสิ หึหึ "
บอยรีบวิ่งหนีลงศาลาทันที
" อย่าหนีสิ หยุดๆ "
" หยุดก็กลัวดิ "
" โอ้ย !! " กุ๊กวิ่งตามบอยไม่ทันแถมไปสะดุดกับกิ่งไม้จนล้มลง
บอยหันขวับกลับมา รีบพุ่งมาจะประคองกุ๊กให้ลุกขึ้น
" อ้าว วิ่งไม่ดูเลย ทำไมพี่เจอแต่คนซุ่มซ่ามนี่ ฮ่าๆๆ " จู่ๆบอยนึกถึงพัดขึ้นมา
" พี่บอยหมายถึงใครอ่ะ "
" เอ่อ..ก็หมายถึงเรานั่นแหละ " บอยอึกอักรีบแก้ตัวทันที
" เหรอ "
" ใช่สิ เอ๊ อย่ามาหาเรื่องน่า ลุกไหวมะ "
" ไหวสิ แค่นี้ ชิลๆ "
" อ๋อเหรอ "
" ช่าย "
" งั้นไปนั่งชิงช้าตรงนั่นกัน " บอยชี้ไปตรงชิงช้าใต้ต้นไม้ ที่ริมหาด
บอยเดินจูงมือกุ๊ก เดินมุ่งไปที่ชิงช้าเพียงตัวเดียว
ที่ห้อยลงมาจากต้นไม้สูง ด้วยเชือกที่หนาแข็งแรง ผูกกับไม้กระดาน
" นั่งสิ พี่แกว่งให้ "
" ดีๆ น่าสนุกอ่ะ "
บอยแกว่งชิงช้าให้กุ๊กอยู่ดีๆ ก็หยุด
" หยุดทำไมล่ะ กำลังดีเลย "
" นั่งด้วยสิ "
" ไม่เอา พอซะที่ไหนล่ะ "
" พอสิ เถิบหน่อย อย่า งกที่ "
" ก็ได้ เชอะ "
บอยนั่งลงเบียดกุ๊ก ซึ่งก็พอดีนั่งได้สองคน
" มันเบียดไปมั้ยนี่ พี่บอย "
" งั้นเราลงไปสิ "
" เรื่องอะไรล่ะ กุ๊กนั่งก่อนนะ "
" งั้นอย่าบ่น "
" โห รอหน่อยก็ไม่ได้ "
" เบียดหรอ งั้น เรามานั่งนี่สิ "
บอยหยุดแกว่งชิงช้า แล้วดึงกุ๊กมานั่งตัก
" โอ้ยย แบบนี้ก็ไม่เอา ขาพี่บอยมีแต่กระดูก นั่งไม่สบายเลย "
" อย่างนี้ก็ไม่เอา อย่างนั้นก็ไม่เอา เรื่องมากจริงๆ "
" ก็จะมาแย่งกุ๊กนั่งทำไมล่ะ "
" งั้นมานั่งแบบเดิม " บอยดึงกุ๊กลงมานั่งเบียดข้างๆ
" ก็ได้ ดีกว่านั่งตักพี่บอย "
" เออ " บอยทำงอนหันหน้าไปอีกทาง
" ฮ่าๆ พี่บอยงอนแล้วเหมือน..."
" เหมือนอะไร "
" ก็เหมือน ปั๊กปั๊ก บ้านพี่ไง "
" เออน่ารักดี "
" ช่าย ฮ่าๆๆ "
" เฮ้ย..ว่าพี่เป็นหมาหรอ "
" ดูสิยิ่งโกรธยิ่งเหมือน ฮ่าๆ " กุ๊กรีบลุกหนีบอย วิ่งไปทางร้านอาหาร
" เฮ้ย หยุดเลย " บอยรีบวิ่งตามไปติดๆ
" หยุดก็กลัวดิ " กุ๊กหันมาแล๊บลิ้นใส่บอย จนเกือบชนกับพนักงานดูแลบนเกาะ
" ขอโทษคะ " กุ๊กตกใจรีบไหว้ขอโทษทันที
บอยรีบตามมาติดๆ " เดินไม่ดูอีกแล้วนะเรา ฮ่าๆ "
" ไม่เป็นไรครับ แต่เอ๊ ทำไมคุณสองคนยังไม่กลับ "
" เราตกเรือครับ " บอยรีบตอบ " พอจะมีห้องพักเหลือมั้ยครับ "
" ก็มีครับ แต่เหลือห้องเดียว เตียงเดียว A7 ที่หน้าหาดนั้นแหละครับ "
" ห้องเดียวเหรอ !! " กุ๊กตกใจ " ไม่มีแล้วจริงๆหรอคะ "
" คุณสองคนไม่ได้เป็นแฟนกันหรือ "
" อ่อ..ใช่ครับ ห้องเดียวก็ได้ " บอยบีบมือกุ๊กไว้ แล้วดันไปข้างหลัง
" งั้นตามผมมาเอากุญแจ "
" ครับ " บอยจะเดินตามไป แต่กุ๊กยังงงๆ อยู่ " รอนี่แหละ ไม่ต้องงง หรือจะนอนศาลา ฮะ!! "
" แล้วจะนอนกันไงล่ะนี่ " กุ๊กบ่นๆกับตัวเอง " พี่บอยนั่นแหละ ได้นอนศาลาแน่ๆ หึหึ "



บอยเดินกลับมาตรงที่กุ๊กไก่นั่งรออยู่
" ไปห้องพักกัน " บอยดึงมือกุ๊กไปยังห้องพักริมหาด
เพราะไม่มีแสงสี ไม่มีทีวี วิทยุ บนเกาะ
แม้จะเพิ่งหัวค่ำ บรรยากาศก็ดูเงียบสงบ มีแต่เสียงคลื่นทะเลเท่านั้น
บอยกับกุ๊กเลือกนั่งดูคลื่นรับลมทะเลที่ระเบียงเล็กๆหน้าห้องพัก
ที่จัดด้วยโต๊ะกลางแบบญี่ปุ่น พร้อมเบาะ เก้าอี้ เล็กๆที่เอนตัวนอนได้อย่างสบายๆ
ไม่มีการพูดคุย จนทั้งสองคนเผลอหลับไป จนเช้า
บอยตื่นมาก่อน เห็นกุ๊กยังหลับซบที่ไหล่อยู่ ก็เขย่าตัวให้ตื่น
" กุ๊กๆ ตื่นเถอะเช้าแล้ว "
" ที่นี่ที่ไหนอ่ะ "
" ละเมออยู่รึไง "
" โอ้ยย !! " กุ๊กตบเบาๆที่แก้มบอย " เจ็บนะ เล่นอะไรน่ะ"
" ฮ่าๆๆ ก็ทดสอบไง ว่าไม่ได้ละเมอ "
" ขำๆ ยัยซาดิสม์ เอ้ย เร็วๆเลย เดี๋ยวเราต้องกลับแล้ว "
" กลับกี่โมงอ่ะ "
" ก็เรือเที่ยวเช้าไง 11 โมง มีเวลาอีกไม่มากนะ นี่ก็ 7 โมงเช้าแล้ว "
กุ๊กใช้เวลา อาบน้ำแต่งตัว แค่ 10 นาที จนบอยที่นั่งรออยู่หน้าคงเป็นงงเลยทีเดียว
" เฮ้ยเราอาบน้ำ หรือวิ่งผ่านน้ำมานี่ ทำไมไวแบบนี้ "
" มันก็อาบน้ำเหมือนกันล่ะน่า "
" ก็รู้ แต่มันจะสะอาดหรอนั่น "
" น่า..อย่าพูดมากเลย พี่บอยไปอาบมั่งไป เดี๋ยวได้ตกเรืออีกรอบ "
" ไม่ต้องเฝ้าหน้าห้องนะ เข้ามาดูในห้องก็ได้ ฮ่าๆ"
" บ้า "
บอยอาบน้ำแต่งตัวนานกว่า 1 ชม. ทำให้กุ๊กคอยจนหลับไปที่เตียง
บอยเดินมานั่งที่ขอบเตียง มองหน้ากุ๊กที่หลับอยู่อย่างนั้น โดยไม่คิดจะปลุก
แต่กุ๊กเองก็รู้สึกได้ว่าบอยมานั่งที่เตียง จึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา
" พี่บอย...เสร็จแล้วหรอคะ "
" ยัง.."
" พี่บอย อาบน้ำหรือขัดผิวกันแน่คะนี่ นานจัง "
" ใครจะเหมือนเราล่ะ สบู่ล้างออกหมดยัง "
" ชิส์ "
" ลุกขึ้นมาเลย " บอยดึงมือกุ๊กให้ลุกขึ้น
" ขออีกหน่อยสิ นะ " กุ๊กทำอิดออดไม่ยอมลุก
" เดี๋ยวให้อยู่เกาะอีกวันเลย เร็วๆ "
" ลุกแล้วๆ ไม่ต้องดึงก้อได้ "

บอยพากุ๊กมาที่ร้านอาหาร เพื่อทานข้าวเช้าและรอเรือเข้ามารับ
" อีกไม่กี่ชั่วโมง เราต้องเจอกับความจริงแล้วนะ "
" กุ๊กจะไม่ลืมที่นี่เลย "
" เรือมารับแล้วล่ะ ไปกันเถอะนะ " บอยดึงมือให้กุ๊กลุกขึ้น ก่อนพาไปลงเรือข้ามกลับฝั่ง
" พี่บอย..เราจะทิ้งทุกอย่างไว้ที่นี่ จริงๆหรอ "
" มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นไม่ใช่หรอ " บอยลูบหัวกุ๊ก ปลอบใจ
" อย่าคิดมากเลยนะ เวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ "
กุ๊กได้แต่พยักหน้า ยอมรับความจริงข้างหน้า

...........
ที่บ้านพัดชา
พัดชาอยู่แต่ในห้องนอน ไม่ลงมาทานข้าวตั้งแต่เมื่อวานเย็น
ทำให้แม่ของพัดเป็นห่วงมาก จึงได้เดินขึ้นไปตาม
" พัด..ทำไมไม่ทานข้าวล่ะลูก "
" พัดไม่หิวคะแม่ "
" อยู่แต่ในห้องแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ เป็นอะไรไปรึป่าว "
" ไม่เป็นอะไรคะ แม่อย่าห่วงเลย พัดสบายดี "
" เมื่อไหร่ลูกจะเลิกกับบอยสักที "
" อะไรนะคะ .."
" แม่ไม่อยากเห็นลูกเศร้าแบบนี้ "
" พัดก็ไม่ได้เศร้าอะไรนี่คะ "
" พัดโกหกแม่ไม่ได้หรอกนะ "
" พี่บอยเค้าดีต่อพัดมาก "
" แม่ไม่อยากให้ลูกคบกับบอย เลิกซะ "
" ทำไมคะ "
" แม่ไม่อยากให้ลูกลำบาก "
" เพราะพี่บอยจนกว่าเราหรือคะ "
" ความรักอย่างเดียวไม่พอหรอกนะลูก "
" พัดรักพี่บอย พัดจะไม่ยอมเลิกกับพี่บอยหรอกคะ "
" แล้วลูกจะเสียใจที่ไม่เชื่อแม่ "
" โธ่ แม่คะ พัดไม่รู้หรอกคะว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่ที่แน่ๆวันนี้ถ้าพัดไม่มีพี่บอย พัดคงเสียใจมากที่สุด "


ทางด้านบอยกับกุ๊ก กลับขึ้นฝั่งจนมาที่รถแล้ว
บอยกับกุ๊ก หยิบมือถือขึ้นมา
" เอาล่ะนะ พี่นับ 1 ถึง 3 เดี๋ยวเราเปิดเครื่องพร้อมกัน "
" 1 ...2 ... 3 "
" 20 miss call " กุ๊กดูที่มือถือตัวเอง " แม่ แล้วก็ ว่าน พัด "
" ของพี่เบาๆ 30 miss call ฮ่าๆ "
" มีแค่ 5 ครั้งเองหรอนี่ "
" ใครคะพี่บอย "
" ก็..." บอยจะตอบว่าพัด แต่ก็หยุดไว้ก่อน พอดีกับมือถือของกุ๊กที่ดังขึ้น หลังจากเปิดเครื่องได้ไม่ถึงนาที
' เก็บเธอไว้ ข้างในจนลึกสุดใจ ...'
" แม่โทรมาคะ พี่บอย "
" รับสิ "
" กุ๊กขอโทษคะแม่ พอดีกุ๊กมากับ.. " กุ๊กหันไปมองบอย แต่บอยโบกมือไม่ให้บอก
" มากับ เพื่อนคะแม่ "
" ค่ะ กำลังกลับแล้วคะ แล้วเจอกันนะคะ "
" บ๊ายบาย ค่ะ "
" แม่ว่าไงล่ะกุ๊ก " บอยถามทันที ที่กุ๊กวางสาย
" ก็ไม่ว่ายังไง แม่ไม่รู้ว่ากุ๊กมากับพี่บอย นึกว่ามาธุระด่วน "
" ดีแล้ว เดี๋ยวพี่เข้าหน้าแม่กุ๊กไม่ติด อยู่ๆก็พาลูกสาวเค้าหนี "
" กี่โมงแล้วคะ พี่บอย "
" บ่ายโมงแล้ว อีก 2-3 ชม. ก็ถึงบ้าน "
" ค่ะ "
' เก็บเธอไว้ ข้างในจนลึกสุดใจ ...' ...
" ว่านโทรมาค่ะ "
" เอามานี่ " บอยแย่งมือถือจากมือกุ๊กมา " ว่าไง นายว่าน "
" พี่บอย !! "
" เออ ก็พี่สิ คิดว่าใคร "
" ผมไม่คิดว่าจะเป็นพี่มากกว่านะ "
" อ๋อหรอ "
" นายมีอะไรกับกุ๊กล่ะ "
" ผมจำเป็นต้องบอกพี่หรอ ผมจำได้ว่าผมกดเบอร์กุ๊กนะ "
" นายจะว่าพี่เสียมารยาท.."
" ผมไม่ได้พูดนะครับ "
" เออ.." บอยหันไปหากุ๊ก แล้วส่งมือถือให้ " กุ๊ก นายแห้วเก็กโทรมา .. "
" ว่านมีอะไร "
" กุ๊กไปไหนกับพี่บอยมาทั้งคืน "
" ไปทะเล ว่านจะถามทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ "
" ว่านห่วงไม่ได้หรอ ในฐานะ....เพื่อน "
" ขอบคุณนะ แต่พี่บอยเค้าดูแลกุ๊กดี แล้วเราก็กำลังจะกลับ "
" กุ๊ก..เร็วหน่อย พี่หิวแล้ว ไปทานข้าวกัน " บอยหันไปบอกกุ๊ก แล้วดึงมือถือมาพูดเอง
" นี่ว่าน เดี๋ยวเราก็จะถึง กทม.แล้ว ค่อยคุยกันนะ แค่นี้ "
' ปื๊ด ' บอยกดวางสายซะงั้น
" จะกินอะไรล่ะ พี่บอย "
" หิวหรอ ไปกันก่อนดีกว่ามะ "
" ไหนพี่บอกหิวไง "
" ป่าว "
" อ้าว "
' รักยังอยู่ในใจ ฮืมไม่เคจะหวั่นไหว '
" เดี๋ยวนะ ใครโทรมา .." บอยก้มลงมองมือถือ " นายว่าน อีกแล้ว "
" ว่าไง "
" ผมลืมบอกพี่บอยไปว่า... พี่ต้องมาประชุมงานด่วน "
" ด่วน !! "
" ครับ วันนี้ 4 โมงเย็น "
" นี่มันก็บ่ายโมงแล้วนะ ก็ได้ แล้วเจอกัน อ่อ ไม่ต้องโทรมาแล้วนะ จะขับรถ "

" พี่บอยจะรีบไปไหนคะ "
" มีประชุม กุ๊กไปกะพี่มั้ย "
" กุ๊กกลับบ้านดีกว่าค่ะ "
" งั้นพี่ไปส่งกุ๊กก่อน "
" ไม่เป็นไรค่ะ กุ๊กลงที่หน้าบริษัทว่าน ก็ได้ "
" ไม่ได้ พี่พาเรามาก็ต้องพากลับสิ "
" ไม่เอาน่าพี่บอย อย่าคิดมาก กุ๊กกลับเองได้นะ "
" งั้น วันหน้าพี่ค่อยไปรับนะ "
" ค่ะ แต่พี่ต้องเลี้ยงข้าวชดเชยนะ"
" ได้อยู่แล้ว "

บอยขับรถมาจอดที่บริษัทว่าน กุ๊กเปิดประตูลงเอง
" พี่บอย ไม่ต้องไปส่งกุ๊กนะ เดี๋ยวกุ๊กไปเรียกแท๊กซี่เอง "
" เดินดีๆนะ "
" ค่ะ "
บอยหันมาโบกมือ บ๊ายบายกับกุ๊ก แล้วเดินเข้าตึกไป
" แล้วเจอกันคะ " กุ๊กโบกมือตอบ ก่อนจะเดินออกมาเพื่อรอแท๊กซี่
กุ๊กรอนานกว่า 5 นาที ก็ไม่มีรถแท๊กซี่ว่างๆผ่านมาสักที
" เฮ้อ !! ร้อนจังเลย " กุ๊กใช้แขนเสื้อปาดเหงื่อ แล้วก้าวลงมาที่ถนน
พร้อมกับหันกลับไปมองที่ตึก ไม่ทันระวัง รถที่เลี้ยวเข้าบริษัทด้วยความแรง
' โครม !! ' รถกระแทกที่ตัวกุ๊กอย่างแรง จนกุ๊กกระเด็นไปตามแรงไปชนกับกระถางบอนไซ ใบใหญ่
' เอี๊ยดด ' เสียงรถเบรคอย่างแรง ก่อนจะถอยหลังหนีไป อย่างรวดเร็ว
" มีคนถูกรถชน !! " เสียงตะโกนลั่น จนผู้คนกรูเข้ามาดู
หัวกุ๊กชนเข้ากับกระถางอย่างแรง จนแตก และสลบไป
รปภ. รีบเดินออกมาดู " เฮ้ย !! คุณ กุ๊กไก่นี่ " จึงรีบโทรขึ้นไปแจ้งว่าน
บอยกำลังเดินเข้าห้องทำงานของว่านพอดีกับโทรศัพท์ดังขึ้นมา
" อะไรนะ !! เรียกรถพยาบาลด่วน !! "
" ใครเป็นอะไร ? "
" พี่บอยอย่าเพิ่งถามเลย ไป โรงพยาบาลกันก่อน "
ว่านรีบเดินออกมาที่ลิฟท์ โดยมีบอยเดินตามมาติดๆ
" แล้วประชุมล่ะ "
" เอาไว้ก่อนเถอะ หรือพี่ไม่ห่วงกุ๊ก "
" หา!! กุ๊กเป็นอะไร "
" รถชน!! "
บอยและว่านรีบมาที่หน้าบริษัทที่มีคนรุมล้อมอยู่มากมาย
" กุ๊ก !! " ว่านรีบเดินไปที่กุ๊กแต่บอยผลักไปข้างหลัง
" นายหลบไป " บอยรีบเข้ามาประคองกุ๊กขึ้นที่ตัก
ตบที่แก้มเบาๆ " กุ๊กตื่นสิ อย่าเป็นอะไรนะ ถ้ากุ๊กเป็นอะไร พี่จะไม่ให้อภัยตัวเองเลย "
" พี่บอยเบาๆสิครับ อย่าเขย่าตัวกุ๊ก "
" นายอย่ามายุ่งน่า!! " บอยหันไปตวาดว่าน
" โธ่ กุ๊ก "
รถพยาบาลมาแล้ว รีบพาตัวกุ๊กขึ้นรถ โดยมีบอยรีบขึ้นตามไปด้วย
ส่วนว่านรีบไปที่รถเพื่อขับตามไป
บอยจับมือกุ๊กไปตลอดทาง " กุ๊กไม่ต้องห่วงนะ พี่จะดูแลเราเอง "
บุรุษพยาบาล พากุ๊กเข้าห้อง ไอซียูไปแล้ว
บอยได้แต่นั่งที่หน้าห้อง โดยมีว่านและแม่ของกุ๊ก พัด ตามมาให้กำลังใจกันที่ห้องด้วย
พัด เห็นบอยเศร้าก็ยิ่งเศร้ายิ่งกว่า ( พี่บอยห่วงกุ๊กมากขนาดนี้เลยเหรอ )

ทุกคนยืนอยู่หน้าห้องไอซียู มีสีหน้าเครียดจัด
ไม่มีเสียงพูดคุยกัน บรรยากาศจึงดูเงียบสงัดทั้งๆที่มีกันอยู่หลายคน
พัดมองไปที่บอยที่เอาแต่ก้มหน้านิ่งๆ ยิ่งเห็นก็ยิ่งเศร้าใจ
พัดเดินมานั่งข้างๆบอย เอามือแตะที่บ่าให้กำลังใจ ( ไม่นึกเลยว่าพี่บอยจะรักกุ๊กไก่มากถึงเพียงนี้ )

ในที่สุดนาทีที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง หมอเปิดประตูออกมา บอยรีบลุกทันทีที่ได้ยินเสียงประตูแง้มออก
พัดเข้าใจดีว่าทุกคนห่วงกุ๊กไก่ แต่พอเห็นบอยใจร้อนขนาดนั้นก็รู้สึกเจ็บแปลบๆเหมือนกัน
ทุกคน กรูเข้าไปรุมหมอ บอยเป็นคนแรกที่ถึงตัวหมอก่อน รีบถามอาการของกุ๊กทันที
" หมอครับ น้องเค้าเป็นอย่างไรบ้าง "
" พ้นขีดอันตรายแล้วครับ "
" แล้วเป็นอะไรมากมั้ยคะ " แม่ของกุ๊กรีบถามต่อทันที
" แต่คนไข้อาจจะมองไม่เห็น "
" อะไรนะครับ!! "
" ไม่ต้องห่วงนะครับ หมอดูแลเต็มที่ "
" คุณเป็นแฟนคนไข้หรอครับ " หมอหันมาถามบอย
" เอ่อ.." บอยอึ้ง ยังไม่ทันตอบ หมอก็พูดต่อ
" มีแฟนอย่างคุณโชคดีนะครับ ดูคุณห่วงใยดีจัง งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ "
คำพูดของหมอทำให้ทุกคนอึ้งไปตามๆกัน โดยเฉพาะพัดที่ถึงถอยหลังออกมาก่อนเลย

บอยได้แต่ชะเง้อเข้าไปในห้อง สีหน้าเครียดจัดของบอยทำให้พัดเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก
นี่ล่ะมั้งคือคำตอบ เวลาที่บอยหายไปเมื่อคืนที่ผ่านมา โดยไม่คิดจะโทรหาพัดเลย
บอยห่วงกุ๊กไก่มากจนไม่สนใจอะไรรอบข้างเลยจริงๆ ถึงเวลาที่พัดต้องตัดสินใจเสียที
กับเวลาที่ผ่านไประหว่างพัดกับบอย คงจะเหลือแค่ความทรงจำที่ดีเท่านั้น
พัดสูดลมหายใจเพื่อให้กำลังใจตัวเอง ก่อนก้าวไปหาบอย
" พี่บอยพัดขอคุยอะไรด้วยหน่อยคะ " บอยหันมามอง ก่อนพยักหน้า
แล้วเดินนำไปที่มุมของบันไดหนีไฟ ไกลจากสายตาของทุกคน
" พัด มีอะไรก็ว่ามา "
"..." พัดนิ่ง ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี แค่คำว่าเลิกกันทำไมมันพูดได้ยากเย็นแบบนี้นะ
" ว่าไงล่ะ พูดมาสิ !! พี่มีเวลาไม่มาก "
( มีเวลาไม่มากงั้นหรอ ... ) พัดเจ็บแปลบจริงๆที่ได้ยินบอยพูดเช่นนี้
พัดสูดลมหายใจแล้วตัดสินใจพูดออกไป " เราเลิกกันเถอะ "
มีแต่ความนิ่งเงียบเกิดขึ้นในทันใด บอยไม่ตอบอะไร พัดก็ได้แต่ก้มหน้ากลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล
" พี่บอยดูแลกุ๊กไก่ดีๆนะคะ พัดรู้พี่รักกุ๊กมาก พัดไม่อยากให้พี่บอยลำบากใจ
พัดจะไปเอง ระหว่างเราขอให้จบลง พัดจะจดจำแต่เรื่องดีๆของเราไว้ ขอให้พี่บอยโชคดี "
พัดพูดพร้อมกับยิ้มให้บอย แต่แววตานั้นเศร้านัก
บอยได้แต่อึ้งมองพัดพูดอยู่อย่างนั้นเหมือนคนเลื่อนลอย
คนที่บอยห่วงใยที่สุดคนหนึ่งกำลังเจ็บหนัก เวลาที่เค้าอ่อนแอ อยากมีคนข้างกาย
คนที่ดีแสนดีกับบอยมาตลอดก็จะมาทิ้งกันไปอีก
มันก็ถูกแล้วนะ พัดคงทนเห็นภาพแบบนี้ไม่ได้หรอก
' เราจะทำยังไงดี ' บอยยืนนิ่ง สับสนในตัวเอง
ไม่พูดอะไรกับพัดสักคำ พัดมองเห็นบอยนิ่งแบบนั้น
ก็เข้าใจว่า ตัวเองคงตัดสินใจถูกแล้วที่ทำแบบนี้ พัดได้แต่มองบอยด้วยสายตาอาลัยครั้งสุดท้าย
ก่อนจะหันหลังเพราะไม่อยากให้บอยเห็นน้ำตา
แล้วก้าวเท้าอย่างรวดเร็วเหมือนอยากออกจากตรงนี้ให้ไวที่สุด
" เดี๋ยวสิ " บอยเพิ่งได้สติรีบวิ่งตามมาคว้าแขนของพัดไว้
" หมายความว่ายังไง "
" ก็ชัดเจนอย่างที่พูดไปแล้ว พี่บอยไม่เข้าใจรึไง "
" พัด..เอ่อ..พี่..."
" พี่บอยไม่ต้องพูดแล้ว ปล่อยพัดไปเถอะ "
" ไม่!! "
" ทำไมล่ะคะ พี่บอยทำแบบนี้ทำไม "
" พัดอยากเลิกกับพี่จริงหรอ "
" พี่บอยคิดว่าพัดเลือกได้หรอ "
" พี่ถามก็ตอบสิ "
" ก็ได้ พัดไม่ต้องการเจอกับพี่บอยอีกแล้ว พอใจยัง " พัดตวาดกลับไปจนบอยต้องถอยไป 1 ก้าว
" พัด !! "
" ลาก่อน.. " พัดพูดแล้วก็รีบวิ่งหนีไป ทิ้งให้บอยยืนงงอึ้งอยู่กับที่คนเดียว
บอยเดินกลับมาที่หน้าห้องไอซียู ด้วยสีหน้าเศร้ากว่าเดิมด้วยความสับสนไม่รู้ว่าจะคิดเรื่องพัดหรือกุ๊กดี
แล้วตัวเองทำถูกแล้วเหรอที่ปล่อยให้พัดเดินจากไปแบบนั้น

พัดชารีบวิ่งมาจนถึงหน้าโรงพยาบาล มือนึงก็ปาดน้ำตาไม่ให้มันล้นออกมามากนัก
" พัด. " มีเสียงเรียกมาแต่ไกล ทำให้พัดหันไปมอง
" ว่าน " ว่านรีบเดินมาหาพัด ที่ยืนนิ่งรออยู่ตรงนั้น
" พัดร้องไห้ทำไม "
" พัดเลิกกับพี่บอยแล้ว "
" งั้นแสดงว่าที่พัดคุยกับพี่บอยเมื่อกี๊.."
" ใช่ "
" ว่านก็เหมือนกัน ว่านเลิกกับกุ๊กแล้ว "
" งั้นเราก็แห้วเหมือนกันน่ะสิ "
" นั่นสิ ความรักของเราคงต้านความรักระหว่างเค้าสองคนไว้ไม่ได้ "
" พัดก็ว่าอย่างนั้น "
" เราไปหาที่นั่งคุยกันเถอะ "
" ได้สิ ตามประสาคนโสดใช่มั้ย "
" ตามประสาคนไม่มีแฟน "
" ไปไหนกันดีล่ะว่าน "
" ไม่รู้เหมือนกัน ไปกันเรื่อยๆมั้ย "
" ก็ดีนะ ไม่ต้องคิดอะไร "
" งั้นไปเลย " ว่านเปิดประตูรถให้พัดขึ้นไปนั่ง ก่อนขับรถออกไปจากโรงพยาบาล

ว่านกับพัด ไปไม่ไกลนัก ก็หยุดที่ร้านอาหารที่มีบรรยากาศเหมือนบ้านสวน
มีต้นไม้ร่มรื่น มีน้ำรอบๆ ลมเย็นๆจากน้ำเข้ามากระทบ ได้สูดอากาศสดชื่นๆแบบชานเมือง
ดูฝูงปลาแหวกว่ายกันไปมา ต่างคนก็มองออกไป เหมือนจะปล่อยอารมณ์ความเศร้าเสียใจให้ไปกับสายลม
พัดชากับว่านไม่ได้พูดอะไรกัน แต่ละคนมานั่งกันที่ริมบึง ในมือมีขนมปัง ที่พร้อมจะโยนลงไปให้อาหารปลา
พัดฉีกขนมปังแต่ละชื้นก็่พลางคิดถึง คนที่ทำให้เธอต้องมานั่งอยู่ตรงนี้
' แด่ คนใจร้ายคนนั้น ที่ทำให้ฉันหวั่นไหว
แด่ ผู้ชายคนนั้นที่ทำให้ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเพียงแค่ได้จ้องตา
แด่ ผู้ชายคนนั้นที่มักทำเหมือนห่วงใยดูแลฉัน แต่ก็มาทอดทิ้งกันไป
แด่ ผู้ชายคนนั้น ที่ฉันรักหมดใจ
ใช่สินะ เพราะฉันรักเค้านี่นะ ฉันไม่อยากทำให้เค้าลำบากใจ
ฉันเลือกที่จะไปเองดีกว่าให้เค้ามาบอก '
" ฉันทำถูกแล้วใช่มั้ย " พัดลืมตัวพูดเสียงดังออกมา
" อะไรนะ !! "
" เอ่อ...ป่าวๆ " พัดนึกได้รีบหันมาบอกว่าน
" ไม่ต้องเก็บความทุกข์ไว้คนเดียวหรอก บอกว่านบ้างก็ได้ ถ้าทำให้พัดสบายใจขึ้นได้ "
" ถามอะไรหน่อยสิว่าน "
" ได้สิ "
" ว่านไม่เสียใจเลยหรอ "
" เสียใจสิ แต่จะให้ว่านทำยังไง ว่านเป็นลูกผู้ชายนะ ไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นง่ายๆหรอก "
" ร้องไห้ไม่ใช่เรื่องเสียหายต้องอ้างเรื่องลูกผู้ชายกันเลย "
" คนเราไม่เหมือนกันนี่ "
" ก็จริงสินะ แล้วเวลาผู้ชายรักใครสักคน เอ๊ะไม่ใช่สิ พัดหมายถึง
ผู้ชายสามารถมีอะไรที่พิเศษกับคนที่ไม่รักได้โดยไม่คิดอะไรเลยใช่มั้ย "
" อะไรพิเศษ ? หมายถึงอะไร พัดมีอะไรพิเศษกับพี่บอยหรือป่าว ? "
" ไม่ใช่อย่างที่ว่านคิด " พัดตีที่แขนว่าน
" ไม่ใช่อะไร แล้วทำไมต้องเขินด้วย "
" ไม่ได้เขิน พัดหมายถึงความรู้สึกดีๆที่มีให้กันต่างหากล่ะ "
" อ๋อ "
" เข้าใจหรือยัง "
" เข้าใจแล้วครับ ว่าแต่พี่บอยทำให้พัดรู้สึกดีมากเลยหรอ "
" อืม " พัดพยักหน้าแทนคำตอบ " พี่บอยดีต่อพัดมาก แต่พัดไม่รู้จริงๆว่า พี่บอยรักพัดบ้างไหม
ในใจพี่บอยอาจจะมีแต่กุ๊กไก่อยู่ตลอดเวลาก็ได้ "
" พัดเลยยอมปล่อยพี่บอยไปงั้นสิ "
" พัดไม่ได้ปล่อยนะ แต่พัดรั้งใจพี่บอยไว้ไม่ได้ต่างหากล่ะ
จะมีค่าอะไร ถ้าเราต้องอยู่กับคนที่ไม่รักเรา "
" พัด..ชีวิตเรา สั้นนักนะ เราจะรักใครก็รักให้เต็มที่
คงไม่เจ็บหรอก ถ้าเรารักเค้าด้วยใจ สุขใจที่เห็นเค้ามีความสุข "
" แล้วเรามีความทุกข์ ฮ่าๆ น่าขัน ทำไมเราต้องดีขนาดนั้นด้วยล่ะ "


ผ่านไปกว่า 5 วันแล้ว ที่บอยมาดูแลกุ๊กที่โรงพยาบาลทุกวัน
สลับกับการทำงาน เพื่อเตรียมตัวออกเทป ที่จะได้ฤกษ์เปิดตัวอีกไม่นาน
ตอนนี้กุ๊กพักฟื้นอยู่ในห้องคนไข้พิเศษ ด้วยสภาพที่เกือบปกติแล้ว
ติดแต่ที่ต้องพันรอบดวงเอาไว้ จะเปิดได้ก็ในสัปดาห์หน้า
หมอบอกว่า กุ๊กอาจจะมองไม่เห็นอีก แต่ไม่ได้หมายความว่าจะหมดหวัง
" กุ๊กทานส้มนะ " บอยปอกส้มเป็นชิ้น ป้อนกุ๊ก
" พี่บอย ไม่ไปทำงานหรอคะ "
" วันนี้พักน่ะ "
" หรอคะ แล้วคนอืนไม่มาบ้างหรอ "
" กุ๊กหมายถึงใคร "
" ก็..ว่าน พัด "
" สองคนนั้นมาทีไรกุ๊กก็หลับอยู่ " บอยโกหกว่าว่าน พัดมาเยี่ยม เพื่อให้กุ๊กสบายใจ
" พี่บอยเบื่อมั้ย "
" เบื่อ เรื่องอะไร "
" ที่มาเฝ้ากุ๊กแบบนี้ "
" ไม่เบื่อหรอกนะ ให้พี่เฝ้าไปทั้งชีวิตยังได้เลย "
" จริงหรอ "
" ฮ่าๆ ไม่จริงหรอก ล้อเล่น "
" โห ใจร้ายอ่ะ "
" ฮ่าๆ ก็เราหายไวๆสิ "
" โกรธนะนี่ เชอะ "
" โถ ไปเอานิสัยขี้งอนมาจากไหน "
" จากพี่นั่นแหละ "
" อ้าวซะงั้นมาย้อนอีก ไม่ต้องกินแล้ว "
" กินสิ นะนะ กำลังอร่อยเลย "
" พี่ล้อเล่น มันหมดน่ะ เดี๋ยวมานะ พี่ไปล้างมือก่อน "
" ค่ะ เดินดีๆนะพี่บอย เดี๋ยวสะดุด "
" ฮ่าๆ สะดุดรักน่ะหรอ น้ำเน่าได้อีกนะ "
" โห ไม่หนุกเลยอ่ะ รู้ทันอีก "
" ฮ่าๆ รอแปปนะ "
" ค่ะ "
บอยเดินหายไปสักพัก ก็มีคนเดินเข้ามาในห้อง
" ใครคะ " กุ๊กหันไปตามเสียงคนเดิน
" เรามาเยี่ยม " พัดส่งเสียงทักทายมาก่อน
" พัดหรอ "
" พัดมากะเรานะ " ว่านตอบ
" พวกเธอสองคนมาด้วยกันหรอ "
" ใช่ กุ๊กเป็นไงบ้าง "
" ก็อย่างที่เห็น บาดแผลที่ตัวไม่มีแล้ว แต่ที่นี่.." กุ๊กชี้ไปที่ตาตัวเอง
" ว่านๆ เดี๋ยวพัดมานะ " พัดเดินตรงไปที่ห้องน้ำ โดยไม่รู้ว่าบอยอยู่
พัดดึงที่ประตู พอดีกับบอยที่เปิดออกมา จึงทำให้เสียหลักเหมือนจะล้มไปข้างหน้า
บอยรีบเข้ามาประคองเอวพัดไว้ ไม่ให้ล้ม ทั้งคู่ได้มองตากันอีกครั้ง ก็ชะงักไปชั่วครู่
บอยกับพัดจ้องกันตาโตทีเดียว เหมือนกับคนจากกันมานาน
ก่อนที่บอยจะรู้ตัวก่อน รีบดึงให้พัดยืนขึ้นแล้วปล่อยมือจากเอวพัด
บอยไม่พูดอะไร บอยยิ้มให้พัด ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นเครียดทันที
พัดแข็งใจผลักบอยให้หลบออกไป ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าบอยที่หันมายืนมองอยู่อย่างนั้น

พัดเดินไปที่กระจก มองที่หน้าตัวเอง ตบที่แก้มเบาๆ
" บ้าจริงเลย พัดชา ไม่น่าไปจ้องตาแบบนั้นเลย เฮ้อ!! "

บอยยังยืนงงอยู่ตรงนั้น ไม่คิดจะหันเดินไปหากุ๊ก จนว่านหันมาเห็น
" อ้าวพี่บอย ไปยืนทำไมตรงนั้น "
" พี่บอย ทำอะไรหรอคะ " กุ๊กสงสัยเลยถามบ้าง
" ป่าวจ้ะ พี่เพิ่งสวนกะพัดน่ะ " บอยพูดพร้อมกับเดินมาหากุ๊ก " ว่าน..ทำไมมากับพัดล่ะ "
" ทำไมล่ะครับ ผมมากับพัดไมได้หรือไง "
" ได้ ก็แค่สงสัย "
" มันน่าสงสัยตรงไหน ก็เพื่อนกันก็มาด้วยกัน "
" อ๋อเหรอ "
" ใช่สิครับ พี่บอยคิดอะไรอยู่ "
" พี่บอยคิดว่าว่านจีบพัดล่ะมั้ง " กุ๊กแซวเล่น " จริงมั้ยคะพี่บอย อิอิ "
" จริงหรอครับพี่บอย "
" ไม่นี่ ถามเล่นๆ ไมได้รึไง " บอยพูดแล้วก็เดินไปนั่งที่โซฟา
เก็กท่าอ่านหนังสือพิมพ์ไม่สนใจมองว่าน
พัดเดินออกมาแล้ว ก็ตรงไปตรงที่ว่านยืนทันที
" มีทิชชูมั้ยว่าน มือพัดเปียกอ่ะ ไม่อยากเช็ดเสื้อตัวเอง "
" ในห้องน้ำไม่มีหรอ "
" หมดพอดี "
" กินทิชชูรึไง " บอยทำเสียงดัง แต่ก็ยังเก็กอ่านหนังสือพิมพ์ไม่มองมาที่พัด
" พี่บอยก็หยิบให้พัดหน่อยสิคะ ข้างโต๊ะนั่นแหละ " กุ๊กชี้ไปทางโต๊ะที่บอยนั่ง
" อือ มาเอาสิ "
พัดชาจำใจเดินไปหาบอย ยื่นมือไปจะรับทิชชู จากบอย
บอยหยิบทิชชูด้วยมือซ้าย ส่งให้ แต่ไม่ทันมองว่ายังส่งไม่ถึงมือพัด จึงทำกล่องทิชชูหล่นพื้น
พัดรีบเก็บทันที บอยก็เช่นกัน ทำให้มือบอยไปจับที่มือพัดพอดี
" เอ่อ.. โทษที " บอยเอ่ยก่อนรีบรีบชักมือออก
" ค่ะ " พัดชาตอบไปอย่างนั้น โดยไม่มองหน้าบอยสักนิด
แล้วรีบลุกขึ้นเดินไปหาว่าน ควงแขนว่านไว้
บอยไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาที่เห็นภาพแบบนั้น
" ว่านจ้ะ..พัดว่าเราไปหาอะไรทานกันดีมั้ย พัดหิวแล้วล่ะ "
" ก็ได้ ..งั้น ว่านไปก่อนนะกุ๊ก แล้วจะมาเยี่ยมบ่อย ๆ "
" ขอบใจจ้ะ "
" ว่าน ..ส่งพัดดีๆนะ "
" ส่งถึงบ้านอยู่แล้วล่ะ "
" จ้ะ "
" นี่จะลากันอีกนานมะ " บอยนั่งแต่ไกล แต่ก็มีความเห็น " ลากันถึงพรุ่งนี้รึไง "
" ไปแล้วครับ พี่บอย "
" เออ ไปเหอะ "

บอยมองตามพัดกับว่านไป จนกุ๊กไก่เองรู้สึกถึงความเงียบในห้อง
" พี่บอย.. "
" พี่บอยคะ " กุ๊กไก่เรียกดังขึ้น " พี่บอยยังอยู่รึป่าวคะ "
" หะ หะ ว่าไงนะ " บอยเพิ่งได้ยินรีบลุกตรงมาที่ขอบเถียง " กุ๊กเรียกพี่หรอ "
" ใช่สิ เงียบเชียว นึกว่าออกไปส่งพัด ว่านแล้ว "
" พอดีคิดเรื่องงานเพลินๆน่ะ "
" อ๋อคะ .. กุ๊กเบื่อจังเลยคะ ไม่อยากอยู่โรงพยาบาลเลย "
" เหงาหรอ "
" มันบอกไม่ถูกคะ ไม่รู้ว่าวันหน้าจะเป็นยังไง แต่กุ๊กไม่ท้อหรอกนะ กุ๊กลูกคนไม่ใช่ลูกท้อ "
" จ้า คนเก่งของพี่ " บอยพูดแล้วก็ลูบหัวกุ๊กไปด้วย " ยังไงพี่จะยืนตรงนี้ เป็นกำลังใจให้เสมอนะ "
" ขอบคุณคะพี่บอย " บอยจับมือกุ๊กให้กำลังใจ " พี่บอยเสียใจหรือป่าว "
" เสียใจ..เรื่องอะไร "
" อ่อ..ป่าวๆคะ " ใจกุ๊กอยากจะถามเรื่องบอยกับพัดเหลือเกิน แต่เปลี่ยนใจไม่ถามดีกว่า
" คิดมากนะเรา เดี๋ยวอาทิตย์หน้าก็ได้กลับบ้านแล้ว ดีใจมั้ยล่ะ "
" ดีใจสิ พี่บอยมาวันที่เปิดตาด้วยนะ กุ๊กอยากเห็นพี่บอยคนแรก "
" มาดีมั้ยน้า "
" โห ทำไมต้องคิดด้วย "
" ล้อเล่นน่า มาสิครับ "

ทางด้าน ว่าน พัด เดินออกมาจากโรงพยาบาล
พัดชาเดินนำว่านมาก่อน โดยไม่หันมามองว่านเลย
เหมือนอยากจะรีบออกไปให้พ้นจากที่นี้
" นี่พัด..จะรีบเดินไปไหน ตามควายรึไง "
" ยุ่งน่าว่าน " พัดหยุดแล้วหันมาหงุดหงิดใส่ว่าน
" เอ๋า เดินดูมั่ง จะไปไหน รถอยู่นี่ "
" อ้าวเลย ... แหะๆ "
" เฮ้อ พัดชา .."
" มาเฮ้อ อะไรย่ะ "
" คิดว่าหนีพ้นรึไง "
" หนีอะไร ว่านพูดอะไร ไม่เข้าใจ "
" ว่านมองตาก็รู้แล้ว "
" ตาใคร รู้อะไร " พัดชาพูดแต่หลบตาว่าน " ไปเถอะน่า ออกรถได้แล้ว "
" อย่ามาเฉไฉหน่อยเลย ฮ่าๆ " ว่านพูดแล้วก็สตาร์ทรถ ถอยหลังออกจากเพื่อไปส่งพัด
อยู่ๆว่านก็ดีดนิ้วเหมือนคิดอะไรดีๆได้ " ฮ่าๆ คิดออกแล้ว "
" อะไรน่ะ "
" ก็อะไรดีๆไง พัดเรามาเล่นเกมส์พิสูจน์ใจคนกันมั้ย "
" ยังไงล่ะ "
" ไม่อยากรู้หรอว่าพี่บอยคิดไงกับพัด "
" เมื่อกี๊ไม่เห็นรึไง ต้องพิสูจน์อะไรอีก "
" ไม่อยากเล่นก็ตามใจนะ "
" ก็ได้ๆ ทำไงล่ะ "
" เรามาแกล้งคบกันดูไง ดูซิพวกเค้าจะมีอาการมั้ย "
" จะดีหรอ ... แต่ถ้าพัดติดใจขึ้นมาว่านต้องรับผิดชอบนะ "
" เอางั้นหรอ "
" ใช่สิ "
" งั้นเลิก "
" โห ไม่มีอาลัยกันบ้างเลยนะ เล่นๆก็ได้ โธ่ "
" ฮ่าๆ เริ่มพรุ่งนี้เลย ว่านจะมารับไปที่บริษัททุกวัน "
" ไปทำไม "
" ไปเจอพี่บอยไง เราต้องให้พี่บอยเห็น เล่าด้วยภาพ ดีกว่าคนไปบอกเยอะ เชื่อสิ "
" ถ้าเกิดพี่บอยไม่รู้สึกอะไรล่ะ "
" เราก็เท่าทุนไง "
" ก็จริงสิเนาะ มันก็ไม่ต่างกับตอนนี้ เล่นก็ได้ "
" ดีๆ ช่วยกัน "
" นั่นแน่ ช่วยหรอ ว่านจะช่วยพัด หรือจะพิสูจน์ใจกุ๊กกันแน่ "
" เออน่า รู้ๆกันอยู่ "
" งั้นเริ่มตอนนี้เลยนะ ที่รัก ฮ่าๆ " พัดหันไปยิ้มว่านให้ว่าน
" เฮ้ย จริงใจหน่อย มาที่รัก อะไร มาขำ ไม่ได้ ต้องงี้ ว่านหันไปยิ้มจนตาหยี " ที่รัก..."
" เอางี้เลยนะ "
" ใช่สิ จะมาเล่นๆขำๆได้ไง เล่นให้สมบทบาทหน่อย "
" จ้า พ่อคนแผนสูง "
" แน่นอน ว่านน่ะทั้งหล่อทั้งเก่งในคนเดียวกัน "
" ชมตัวเองก็เป็นเนาะ ฮ่าๆ "
ว่านยักไหล่แล้วยิ้ม เป็นการยอมรับ

ที่บริษัทของว่าน บอยเดินไปมาก้มหน้าดูกระดาษโน้ตเพลง
" โอ้ย !! " บอยได้ยินเสียงคนร้องที่ตรงหน้า จึงเงยหน้าขึ้นไปดู
มีคนลื่นอยู่ตรงมุมโต๊ะ ห่างจากบอยไม่มากนัก แต่ก็หันหลังให้บอยอยู่
และท่าจะลุกยากเลยทีเดียวล่ะ ' ใครนะ คุ้นๆ '
" คุณเป็นไรมั้ยครับ " บอยกำลังจะเดินเข้าไปช่วยพยุง
พอดีกับพัดที่ลุกมาได้ ก็หันมา มองมาทางบอยอย่างเฉยเมย แล้วหันกลับไป
" โถ พัดชา ซุ่มซ่ามไม่หายเลยนะเรา " บอยเดินไปจะถึงตัวพัดอยู่แล้ว
แต่ก็ได้ยินเสียงว่านแว่วมาก่อนเลยหยุดก้าวต่อ
" ที่รัก มาแล้วหรอครับ "
' ที่รัก งั้นหรอ ' บอยมึนยืนมองหน้าคู่รักคู่ใหม่
" ทำไมยืนไม่ทรงตัวแบบนั้นล่ะ "
" พัดลื่นน่ะ แต่ไม่เป็นไรมาก ไม่ต้องห่วงนะ "
" แล้วเดินไหวมั้ยครับ "
" ที่รักมาพยุงหน่อยสิคะ "
" ได้สิครับ " ว่านเดินมาโอบเอวพัด พาไปที่ห้องทำงาน
" ไปรักกันตอนไหนวะ " บอยพึมพำกับตัวเองแล้วเดินถอยหลังจะกลับตัวไปอีกทาง
แต่ก็มัวหันไปมองตามว่านพัดจนเพลินจึงชนขอบโต๊ะตัวเดียวกับพัดเหมือนกัน
" อ้าว !! เฮ้ย "
บอยมานั่งอยู่คนเดียวที่ห้องครัว ตอนแรกกะจะมาหากาแฟซักแก้ว
แต่ก็เปลี่ยนใจนั่งเฉยๆอยู่อย่างนั้น คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
( งงจริงๆ ไปรักกันตอนไหนนี่ พัดไม่ได้รักเราเหรอ )
เราคงเข้าใจผิดไปล่ะมั้ง ก็ดีจะได้ไม่ต้องห่วง ไม่มีอะไรกันแล้วนี่นะ '
" ใช่สิ กุ๊ก เป็นไงบ้างนะ " บอยหยิบมือถือโทรหากุ๊กทันที
" ดีคะ พี่บอย "
" ว่าไงเรา เสียงสดใสเชียว "
" วันนี้ คุณพ่อมาเยี่ยมคะ "
" หรอ แล้วเราทานข้าวยังล่ะ "
" ทานแล้ว วันนี้พี่บอยจะมารึป่าวคะ "
" อยากให้ไปรึป่าวล่ะ "
" ไม่อยากหรอก เบื่อหน้าแล้ว "
" โถ ทำยังกะเห็นหน้า "
" ฮ่าๆ มาเถอะนะ อยากได้ยินเสียงน่ะ "
" ก็โทรหานี่ไง "
" ก็อยากได้ยินใกล้ๆนี่ "
" งั้นรอก่อนนะ เดี๋ยวเย็นๆพี่เข้าไปหา "
" พี่บอย อย่าลืมทานข้าวนะ "
" จ้ะ "
" คิดถึงนะคะ "
" คิดถึงเหมือนกันจ้ะ บายนะ "
บอยหันหลังให้ประตู ไม่รู้ว่าพัดรอจะเข้ามา
แต่พอพัดได้ยินบอยคุยกับกุ๊ก ก็เปลี่ยนใจหันหลังจะกลับ
บอยหันกลับไปพอดีเห็นพัด ก็เลยเรียกไว้
" พัด .. ไม่ต้องหลบพี่หรอก "
" ป่าวนี่คะ "
" พูดเป็นนี่ " บอยลุกแล้วเดินไปใกล้ๆ
" ไม่ได้เป็นใบ้นี่ "
" งั้นหรอ " บอยยื่นหน้ากวนๆ ไป จนพัดต้องถอยหลังหลบ
" พัดทำอะไรอยู่ อย่าเล่นกับไฟ รู้มั้ย "
" พี่บอยพูดเรื่องอะไร "
" ก็ เรื่อง..." บอยจับที่แขนพัด จะพูดต่อแต่ว่านมาขัดคอพอดี
" อยู่นี่เอง ที่รัก "
" พี่บอยก็อยู่ด้วยหรอครับ "
" เออ เห็นนี่ ถามทำไม "
" ผมก็ถามตามมารยาท จริงๆสายตาผมมีแต่พัด " ว่านตอบแล้วหันไปมองพัดชา " ใช่มั้ยจ้ะ ที่รัก "
" ค่ะ ว่าน เอ่อที่รักคะ เราไปกันเถอะคะ พัดไม่อยากดื่มกาแฟแล้วล่ะ "
" จะไปฮันนีมูลกันรึไงล่ะ หวานกันเหลือเกินนะ " บอยทนไม่ได้แซวขึ้นมาบ้าง
ว่านไม่ตอบแต่หันมาโบกมือ บ๊ายบาย และจูงพัดออกไปด้วยกัน
" เฮ้อ !! รักกันมากี่วันวะนี่ ที่รักๆๆ "

บอยเดินเข้ามาในห้องประชุม เห็นพัดชานั่งอยู่คนเดียว พัดชานึกว่าว่านเดินเข้ามา
พัดหันไปมองที่ประตูยิ้มให้เป็นการทักทาย แต่พอเห็นว่าเป็นบอยก็หุบยิ้มแล้วหันกลับมาทันที
" มารอว่านหรอ " บอยเดินเข้านั่งเก้าอี้ข้างๆพัดชา
" ค่ะ " พัดตอบแต่ก้มอ่านหนังสือตรงหน้า
" รอนานหรือยัง "
" ... " พัดเงียบแต่ส่ายหน้าเป็นคำตอบ โดยที่ยังก้มอยู่ ไม่มองไปทางบอย
" หิวมั้ย "
"... " พัดพลิกหนังสือนิตยาสารตรงหน้าเร็วขึ้น ให้ผ่านๆไปโดยไม่ได้อ่านจริงสักหน้า
" เรานี่เก่งนะ "
" คะ "
" อ่านหนังสือกลับหัวก็ได้ ฮ่าๆ " บอยจับหนังสือพัดไปขำไป
พัดรีบกลับหนังสือแล้วปิดทันที แล้วลุกขึ้นหันหลังให้บอยตั้งท่าจะเดินออกไป
" จะไปไหน " บอยเดินมาดักหน้าพัดไว้ " ถ้ารังเกียจกันนัก ไม่ต้องลำบากหรอกนะ พี่ไปเอง "
พัดยังไม่ทันตอบอะไร บอยก็สะบัดหน้า เดินออกไปแล้ว
ทำเอาพัดคอตกหันกลับมานั่งตามเดิม พลิกหนังสือตรงหน้าช้าลง
รู้สึกจุกๆที่ลำคอ ' ทำไม พี่บอยต้องพูดแบบนี้ด้วย ไม่รู้หรือไง ว่าเราคิดยังไง '
อยู่ๆน้ำตาก็เอ่อล้นตาของพัดจนได้ ' พี่บอยใจร้ายที่สุด ' พัดชาทุบโต๊ะด้วยความเจ็บใจ
" เจ็บมั้ยล่ะ " ว่านเดินเข้ามาเห็นพอดี
" ไม่ "
" ร้องไห้ทำไม พัดชา คนเข้มแข็งคนเดิมไปไหน "
" ว่าน พัดไม่ไหวแล้วนะ "
" พัด.. " ว่านเดินมาใกล้ๆเอามือแตะไหล่ให้กำลังใจ
พัดชาลุกขึ้นกอดว่านไว้ ร้องไห้ไปด้วย ว่านเอามือแตะที่หลังพัดเบาๆ
" พัด ต้องสู้นะ เกมส์ยังไม่จบ "
" เชื่อมั้ย อยู่กันแค่นี้ พี่บอยไม่เคยเห็นพัดอยู่ในสายตาเลย ฮือ ๆ "
พัดยังซบและกอดว่านอยู่ โดยไม่รู้ว่าบอยเดินผ่านมาเห็น แล้วก็เดินจากไปเงียบๆ
" ร้องให้พอ แล้วต้องไม่ร้องอีก เข้าใจมั้ย "
" ขอบคุณนะว่าน ที่ไม่ผลักไสเรา "
" เพื่อนทุกข์ใจจะให้ทิ้งกันไปได้ไง "
" ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ "
" ไม่เอาน่า อย่าคิดมาก เดี๋ยวไม่สวย ดูสิ ร้องไห้ตาบวมเลย ไปล้างหน้าก่อนมั้ย "
" จ้ะ ที่รัก "
" ไม่ต้องที่รักแล้ว พี่บอยไม่อยู่ไปห้องอัดแล้ว "
" อ่อ หรอ ซ้อมไว้ไง "
" ไม่ต้องเล่นเยอะเดี๋ยวอิน เลิกไม่ได้ "
" ก็ดีดิ "
" ไม่ดี "
" ทำไมรักเราไมได้รึไง "
" นี่พัดอย่ามาทำเป็นเล่น ตะกี๊ร้องไห้ให้ใคร มาอะไรกะว่าน ขำๆน่า "
" โห ว่านนี่ ไม่ยอมเลยนะ "
" ก็ว่านจริงจังนะ "
" รู้น่า วันนี้จะไปเยี่ยมกุ๊กมั้ย "
" คงไม่ล่ะ งานเยอะมาก พัดไปเยี่ยมแทนว่านหน่อยนะ "
" ได้สิ หวังว่าคงไม่เจอกับ... "
" พี่บอยน่ะหรอ ไม่เจอหรอก กว่าพี่บอยจะเสร็จงานดึกเลย "
" ค่อยยังชั่ว "
" ถามจริง โล่งใจ หรือ เสียดาย กันแน่ หา !! "
" หึหึ ว่านนี่ " พัดตีแขนว่าน " ไม่พูดด้วยแล้ว ไปแล้วล่ะ เดี๋ยวเย็นไป "
" เออ แล้วพรุ่งนี้ว่านไปรับ "
" จ้า ไปแล้ว "

พัดชามุ่งตรงไปโรงพยาบาล ห้องกุ๊กไก่
" หวัดดีจ้ะ กุ๊ก "
" พัดชาหรอจ้ะ ดีใจจังที่พัดมา "
" ดีใจขนาดนั้นเชียว " พัดเดินมาจับมือกุ๊กไว้
" ดีใจสิ วันนี้ยังไม่มีใครมาหากุ๊กเลย พัดคนแรก "
" ว่านฝากความคิดถึงมาด้วยนะ "
" ขอบใจจ้ะ ว่านเป็นไงบ้าง "
" บ้าทำงานตามเคยแหละ หมอนี่ "
" คริคริ จริงด้วยสิเนาะ ว่านนี่จริงจังไปทุกเรื่อง ทำอะไรก็ต้องให้ได้อย่างที่คิด ต้องสำเร็จดังหวัง ช่างวางแผนอีกด้วยนะ "
" แหม กุ๊กรู้ลึกรู้ดีจริงๆ ทีวีพูลป่ะนี่ ฮ่าๆ "
" ทีวีพูล อะไร อ๋อ มามุขแป้กอีกคนล่ะ ติดเชื้อพี่บอยมารึไง "
" ... " พอเอ่ยชื่อบอย พัดก็เงียบทันที
" พัด.. เป็นอะไรรึป่าว "
" ป่ะ ป่าว จ้ะ กุ๊กจะเปิดตาวันไหนล่ะ "
" ก็คงมะรืนแล้ว พัดจะมารึป่าว "
" พัดไม่รับปากได้มั้ย แต่จะพยายามานะ "
" แค่รู้ว่าพัดตั้งใจจะมา กุ๊กก็ดีใจแล้ว "
" ก็เราเพื่อนกันนี่ "
" ใช่ๆ เราเพื่อนกัน ชวนว่านมาด้วยนะ "
" ว่านต้องอยากมาแน่เลย "
" จริงหรอ "
" กุ๊กไม่น่าถามนี่ "
' ก๊อก ๆๆ ' มีคนมาที่หน้าประตู
" พัดชา เปิดให้ทีสิจ้ะ "
" ได้สิจ้ะ "
พัดชาเดินไปเปิดห้อง ก็ต้องตกใจเมื่อต้องเจอกับคนที่ไม่คิดว่าจะเจอ " พี่บอย !! "

บอยมองเห็นพัดชา เหมือนอากาศธาตุ ไม่ยิ้มให้ ไม่พูดจา เดินผ่านหน้าพัดไปอย่างนั้น
พัดเพิ่งเคยเจอกับความรู้สึกเย็นชาแบบที่บอยมอบให้อย่างนี้เป็นครั้งแรก
ก็รู้สึกเศร้าใจ เดินไม่เป็น ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน

" ใครมาจ้ะ "
" พี่เองจ้ะ " บอยเดินตรงไปหากุ๊กทันที
" พี่บอย ไหนบอกติดงานไงคะ " กุ๊กยื่นมือไปสัมผัสที่แก้มบอยเบาๆ
บอยจับมือกุ๊กไว้แล้วนั่งลงข้างเตียง " วันนี้เราเป็นไงบ้าง "
" วันนี้หรอ ก็..เหมือนจะเหงานะ แต่ตอนนี้สบายใจจังเลย พี่บอยมา พัดก็มาด้วย "
พัดชาเดินเข้ามาเงียบๆ แล้วปลีกตัวไปนั่งที่โซฟา
" พัด..ยังอยู่มั้ยจ้ะ ทำไมเงียบจัง "
" อยู่จ้ะ "
บอยหันไปมองพัดด้วยหางตาแล้วหันกลับมาไม่สนใจ
ทำเอาพัดหน้าเสียเหมือนกัน รู้สึกถึงบรรยากาศที่น่าอึดอัด
ซ้ำยังต้องมาเห็นภาพบาดตาใกล้ๆอีก ' พี่บอยใจร้ายที่สุด '
" กุ๊กทานส้มมั้ยพี่ป้อนให้นะ "
" ค่ะ "
" อ้ำ อ้าปากสิคะ "
" อร่อยจังเลยคะ ขอบคุณนะคะ "
" พัด..ทานด้วยกันมั้ย " กุ๊กยังมีใจนึกถึงพัด แต่บอยไม่หันไปมองเลย
" ไม่จ้ะ อิ่มแล้ว " พัดลุกขึ้นเดินมาข้างเตียง " พัดไปก่อนนะ แล้วจะมาหาใหม่ "
" พัดจะกลับยังไง ให้พี่บอยไปส่งมั้ย "
" พัดมาได้ก็กลับได้ "
" อย่าไปห่วงเค้าเลยกุ๊ก เค้าอยากไปก็ตามใจเถอะ "
" ไปนะ กุ๊ก " พัดหันมองบอยสีหน้าขุ่นเคือง แล้วรีบหยิบของเดินอออกจาห้องไป
บอยมองตามไป แล้วรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม
" พี่บอยน่ะ ใจร้ายจัง "
" ใจร้ายอะไรกัน "
" ตั้งแต่มา กุ๊กไม่ได้ยินพี่คุยกับพัดสักคำ "
" จะให้พี่พูดอะไรล่ะ "
" ถามจริง พี่กะพัดโกรธอะไรกันรึป่าว "
" ทำไมกุ๊กคิดแบบนั้น "
" มองไม่เห็น ไม่ใช่ไม่รู้สึกนะคะ "
" รู้ดีจริงๆ ไม่ต้องมองเห็นอีกเลยดีมะ หมั่นไส้ !! " บอยหันไปบีบจมูกกุ๊กเล่น
" ถ้ากุ๊กมีพี่บอยเป็นตาให้ กุ๊กไม่เห็นอีกเลย กุ๊กก็ไม่เสียใจหรอกคะ "
" ไม่เอาน่า อย่าคิดมากสิ ยังไงเราก็ต้องเห็น "
" ค่ะ พี่บอยอย่าไปไหนนะ " กุ๊กบีบมือบอยไว้แน่น
" พี่จะไม่ทิ้งกุ๊กไปไหนอีกแล้วนะ "

ตอนที่ 9
ความจริงที่ปวดใจ

ผมจะบอกความในใจให้พวกคุณรู้ดีมั้ย ก่อนที่พวกคุณๆที่มาอ่านเรื่องจักรวาลแห่งรัก
จะเข้าใจผมผิดว่าผมเป็นคนโลเล ไม่รักใครจริงสักคน เผื่อคุณจะเข้าใจผมมากขึ้น
ใครว่าผมไม่เศร้าใจล่ะครับ ผู้หญิงที่เดินจากผมอย่างไม่ใยดีเมื่อครู่
เป็นคนที่ผมรู้สึกคิดถึงที่สุด ผมรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นหน้าเธอเดินผ่านผมไป
แต่เหมือนไม่มีผมอยู่ในสายตา เธอมีคนอื่นแล้ว เธอไม่เคยรักผมเลยใช่มั้ย
ผมเข้าใจผิดมาตลอด ผมจำได้ทุกคำ ทุกอย่างที่เราเคยทำร่วมกัน
ภาพในวันนั้นเข้ามาในห้วงคำนึงของผมอีกครั้ง
" เราเลิกกันเถอะ "
ผมรู้สึกเหมือนโลกกำลังพังทลาย เสียงของเธอดั่งมีดกรีดที่บาดลึกถึงหัวใจผม
" พี่บอยดูแลกุ๊กไก่ดีๆนะคะ พัดรู้พี่รักกุ๊กมาก พัดไม่อยากให้พี่บอยลำบากใจ
พัดจะไปเอง ระหว่างเราขอให้จบลง พัดจะจดจำแต่เรื่องดีๆของเราไว้ ขอให้พี่บอยโชคดี "
ผมแทบหมดแรงยืนให้อยู่ตรงนั้น ผมไม่พูดอะไร เพราะมันงงและสับสนไปหมด
ยามที่ผมทุกข์ ผมมีเธอเคียงข้าง ยามที่ผมท้อผมมีเธอคอยให้กำลังใจ
ที่เจ็บปวดกว่านั้น ผมต้องแสร้งเย็นชากับเธอ ให้เธอได้สมใจ ว่าคนอย่างผมไม่คู่ควรกับเธอ

ตอนแรกผมคิดว่า ผมรักกุ๊กไก่มากนะ แต่ผมไม่อยากทำให้กุ๊กต้องมาอยู่กับคนอย่างผม
ผมเลือกที่จะเดินจากไปเงียบๆ จนกระทั่งมาเจอพัดชาอีกครั้ง
ผมคิดว่าพัดเป็นแค่น้องคนนึงเท่านั้น แต่ทุกอย่างที่พัดทำให้ผม ทำให้ผมรู้สึกซึ้งใจมาก
เธอสละได้เพื่อผมทุกอย่าง แต่ผมสิ ไม่เคยทำอะไรให้เธอได้สุขใจเลย
ผมไม่รู้ว่าก่อนนี้ผมรู้สึกยังไง แต่ตอนนี้ผมบอกตัวเองได้ว่า ผมเสียใจ
และผมรู้สึกแน่ใจแล้วว่า ผมรักพัดชาเข้าแล้ว ! แต่ทุกอย่างตอนนี้มันสายไป

ก่อนนี้ สัปดาห์ที่แล้ว แม่ของพัดชามาหาผม มาขอให้ผมเลิกข้องเกี่ยวกับพัดชา
แม่ของพัดชา บอกว่าผมไม่คู่ควรกับพัดเลยสักนิดโดยเฉพาะในเรื่องสถานะ
ผมเคยคิดว่ารักไม่มีพรมแดน แต่คงใช้ไม่ได้สำหรับผมกับพัดชา
ผมไม่อยากให้พัด ไม่สบายใจที่ทราบว่าแม่ของเธอมาพบผม
ให้พัดคิดว่า ผมมันเลว จนเธอต้องทิ้งผมไปแบบนี้ดีกว่า

ตอนนี้ ข่าวระหว่างพัดชากับว่าน โด่งดังมากในวงสังคม
ทั้งสองคนดูเหมาะสมกันทั้งฐานะและการงาน
ตอนแรกผมเองก็ไม่แน่ใจหรอกว่าผมทำถูกมั้ย
แต่ในเวลานี้ ผมเริ่มแน่ใจแล้วล่ะ ว่าผมจะจากพัดชามาได้ โดยไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว
ความผูกพันที่ผ่านมา คงไม่เหลือในใจของพัดอีกแล้ว
ตอนนี้ผมปล่อยให้ผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดเดินจากผมไปแล้ว
" พี่บอย...เป็นอะไรรึป่าวคะ ทำไมเงียบไป " กุ๊กไก่ เอื้อมมือมาเขย่าที่แขนบอยเบาๆ
ทำให้บอยตื่นจากภวังค์หันมามองกุ๊กไก่ แล้วตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา " พี่ไม่เป็นไร "
" พี่บอยไม่สบายใจอะไรหรือป่าวบอกกุ๊กได้นะคะ "
" ไม่หรอกจ้ะ พี่คิดแต่เรื่องงาน เราอย่าเครียดนะ "
" ค่ะ แต่กุ๊กห่วงพี่บอยมากนะ "
" พี่รู้ ตอนนี้เราห่วงตัวเองเถอะนะ รู้มั้ยกี่โมงแล้ว ค่ำแล้วนะ นอนเถอะ " บอยดึงผ้าห่มมาห่มให้กุ๊ก แล้วนั่งลงข้างเตียง
" คืนนี้พี่จะอยู่เป็นเพื่อนเราเอง "

บอยหลับไปที่ข้างเตียงจนเช้า วันนี้เป็นวันสำคัญที่ทุกคนรอคอย
กุ๊กจะได้เปิดตาในช่วงบ่าย บอยอยากจะอยู่เป็นเพื่อนกุ๊กที่สุด แต่ต้องกลับไปทำงานที่ค้างไว้ก่อน
" กุ๊กรอพี่ก่อนนะ พี่จะรีบกลับมา "
" ค่ะ กุ๊กจะรอพี่บอยนะ พี่บอยต้องมานะคะ กุ๊กอยากเห็นพี่บอยที่สุด "
" ไม่ว่ายังไงพี่ก็ต้องมาให้ได้ "
" พี่บอยไปเถอะคะ จะได้รีบกลับมา "
" จ้ะ " บอยจับมือแล้วก้มลงจูบที่หน้าผากของกุ๊ก " พี่ไปนะ "

บอยไปที่บริษัท ก็เจอกับพัดคุยกับผู้ชายแปลกหน้าที่มุมของตึกใกล้ลานจอดรถ
ก็แปลกใจเดินไปแอบดู ให้แน่ใจ
" ใครกันน่ะ ไม่ใช่ว่านนี่ "

" นายต้องการเท่าไหร่ "
" 3 แสน "
" อะไรกัน เงินแค่ 2 แสน ทำไมดอกเบี้ยมันแพงแบบนี้
แล้วชั้นจะแน่ใจได้ไงว่านายไม่โกหก "
" ก็ตามใจนะ ถ้าคุณไม่เชื่อก็ไปถามเค้าเองเถอะ "
" ได้ แต่ต้องพรุ่งนี้นะ "
" ที่นี่ เวลาเดิม "
" ได้ แต่นายต้องสัญญาว่าจะไม่มายุ่งกับพี่บอยอีก "

' อะไรนะ !! ' บอยได้ยินเต็มสองหูแต่แค่อยากถามตัวเองให้แน่ใจ ' ใครกัน แล้วเกี่ยวอะไรกับเรา
พัดชากำลังทำอะไรอยู่ '

ผู้ชายคนนั้นเดินไปแล้ว พัดชาทำท่าคิดหนัก แล้วเดินออกมาจากมุมตึกโดยไม่ทันดูว่าบอยยืนดักอยู่
พัดเดินตรงไปจะเข้าตึก แต่บอยมาขวางเอาไว้



" หลบค่ะ "
" ไม่ พัดคุยกับใคร "
" ไม่เกี่ยวกับพี่บอย "
" เกี่ยวสิ " บอยดึงข้อมือพัดไว้
" เจ็บนะ ปล่อย !! "
" บอกสิว่าใคร ทำไมต้องไม่ให้มายุ่งกับพี่ "
" พี่บอยได้ยิน ? "
" ใช่ "
" เอ่อ ..."
" บอกมา อย่ามาอ้ำอึ้ง "
" อย่ามาดุสิ กลัวนะ "
" บอกมาสิ บอกมาเดี๋ยวนี้ "
" ก็ได้ๆ ปล่อยก่อนสิ " บอยยอมปล่อยพัด แต่ก็ยังยืนขวางไว้
" เค้าบอกว่าเป็นเจ้าหนี้ของพี่บอย เค้ารู้ว่าพี่จะออกเทป เค้าจะทำลายชื่อเสียงของพี่ ถ้าพี่ไม่ยอมใช้หนี้ "
" นี่พัด เชื่อเค้าหรอ เค้าเป็นใคร พี่ไม่รู้จัก แล้วพี่ไม่เคยไปติดหนี้ใคร เป็นแสน "
" พัดไม่รู้ "
บอยบีบที่ไหล่ทั้งสองข้างของพัด
" ทำไมต้องมาทำดีเพื่อพี่อีก พอได้แล้ว " บอยตวาดเสียงดัง จนพัดตกใจ
" พี่จะบอกอะไรให้นะ ต่อให้พัดดีกับพี่ขนาดไหน พี่ก็ไม่มีวันประทับใจหรอก "
" พี่บอย.." พัดเสียงเศร้า น้ำตาแทบร่วง
" ต่อไปอย่ามายุ่งกับเรื่องของพี่อีก เข้าใจมั้ย !! "
บอยปล่อยมือจากพัด แล้วเดินเข้าตึกไปอย่างไม่ใยดี

ใครว่าผู้ชายร้องไห้ไม่เป็น ผมสิต้องกล้ำกลืนในใจมานาน
ตอนนี้มันกลั้นไม่อยู่แล้ว ผมเย็นชากับพัดชามาตลอด
ผมทำร้ายจิตใจพัดชา หนนี้คงเป็นครั้งที่ร้ายแรงที่สุดแล้วล่ะ
ผมอยากจะเลวในสายตาพัดชา ผมอยากจะจากไปอย่างที่พัดไม่ต้องอาลัยผม
ที่ผมลังเลไม่แน่ใจ ที่พัดมีคนอื่น ผมคงคิดมากไป พัดยังห่วงใยผมอยู่เสมอ
ขนาดผมไม่ใส่ใจ เธอยังคิดจะช่วยเหลือผมอีก ผมนี่มันโง่จริงๆ
แต่ทุกอย่างผมเลือกที่จะเดินเอง ผมก็ต้องรับผลของมันอย่างเลี่ยงไม่ได้

คุณเคยมีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีบ้างมั้ยครับ เหมือนกับผมตอนนี้ ที่รู้สึกกลัวไปหมด
นอกจากจะเครียดกับเรื่องที่เพิ่งผ่านมา แล้วยังมีเรื่องของกุ๊กไก่ที่ยังไม่รู้ผลอีก
ผมคิดว่าเป็นความผิดของผมคนเดียว ถ้ากุ๊กไม่ไปกับผมวันนั้น ก็คงไม่เจ็บแบบนี้
ผมไม่น่ารีบกลับมาให้กุ๊กต้องกังวลใจเลย ตอนนี้ผมต้องรับผิดชอบกับทุกอย่างที่ผมทำ

บอยยืนอยู่หน้าห้องคนไข้พิเศษของกุ๊กไก่ แต่ใจก็ยังหวั่นๆ
ก่อนเข้าไปบอยใช้วิธีเรียกกำลังใจให้ตัวเอง
ด้วยการสูดลมหายใจลึกๆ 1 ครั้ง " เอาล่ะ พร้อมแล้ว "

บอยผลักประตูห้องเข้าไปก็พบว่า กุ๊กยังหลับอยู่ และมีแม่ของกุ๊กอยู่ในห้องด้วย
" สวัสดีครับ คุณแม่ "
" บอยมาแล้วหรอลูก กุ๊กไก่รอจนหลับไปแล้ว "
" ผมมาไม่ทัน กุ๊กงอนหรือป่าวครับ "
" ไม่นี่จ้ะ แต่ก็บ่นอยู่เหมือนกัน "
" คุณแม่ทานอะไรหรือยัง ผมเฝ้าต่อให้ก็ได้นะครับ "
" งั้นแม่ขอตัวสักแปปนะ ฝากน้องด้วย "
แม่กุ๊กออกไปจากห้องแล้ว บอยมานั่งลงข้างเตียง มองกุ๊กที่หลับอยู่
" กุ๊ก ตื่นสิ " บอยเรียกเสียงเบา แต่เหมือนกุ๊กจะได้ยิน ค่อยๆลืมตาขึ้นมา
" กุ๊กๆ เป็นไงบ้าง " บอยลุกขึ้นทันที
" พี่บอยหรอคะ พี่บอยทำไมเพิ่งมาล่ะ "
" พี่รีบที่สุดแล้วนะ ไม่โกรธใช่มั้ย "
" ไม่ค่ะ กุ๊กเข้าใจ "
" น่ารักจังเลยเรานี่ " บอยลูบหัวเอาใจกุ๊ก
" อยู่แล้ว 10 บาท "
" งกจริง 10 บาทก็เอา "
" ทองนะ ไม่ใช่ตังค์ 10 บาท "
" ทองม้วนไปก่อนมะ "
" ไม่เอาจะเอาทองหยิบ ทองหยอด "
" โถ เอามะเหงกไปก่อนละกัน นี่ " บอยแกล้งเขกที่หน้าผากกุ๊กเบาๆ
" โห พอเค้าหาย พี่ชายก็เริ่มซาดิสม์เลยนะ "
" เจ็บหรอ "
" โดนเองมะล่ะ "
" อ่ะๆ มีอะไรให้ " บอยยื่นกล่องของขวัญเล็กๆให้กุ๊ก
" รับสิ อย่ามามุข ฮ่าๆ " กุ๊กยื่นมือมารับที่ระดับตัว โดยไม่รู้ว่าบอยส่งของไว้เหนือศีรษะ
กุ๊กพยายามควานหาของรอบๆตัวจนบอยแปลกใจ บอยโบกมือไปมาที่หน้ากุ๊ก ก็เหมือนกุ๊กไม่รับรู้
" กุ๊ก !! นี่มันอะไรกัน " บอยชักสีหน้าไม่ดี สิ่งที่บอยกลัวเกิดขึ้นจริงๆหรือนี่
ความเงียบปกคลุมระหว่างสองคน กุ๊กไม่ตอบอะไร ได้แต่นิ่งไป
" กุ๊กมองไม่เห็นงั้นหรอ "
" ค่ะ " กุ๊กตอบเสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน
" โธ่ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย " บอยเสียงเศร้าลง เริ่มอึดอัดในลำคอ
กุ๊กเอือมมือมาแตะที่ใบหน้าของบอย " พี่บอย ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะคะ "
บอยจับมือของกุ๊กไว้ที่แก้มตัวเอง " กุ๊ก พี่..ขอโทษ พี่ขอโทษ "
หยดน้ำตาไหลลงไปถูกมือกุ๊ก จนกุ๊กรู้สึก กุ๊กใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาให้บอย
" จะไม่เป็นอย่างนี้ตลอดไปใช่มั้ย "
" พี่บอยอย่าเสียใจเลยคะ กุ๊กมองเห็น กุ๊กเห็นแววตาของพี่
เห็นความเป็นห่วงของพี่ กุ๊กจะไม่ยอมท้อเด็ดขาด "
" โธ่ กุ๊ก " บอยดึงกุ๊กมากอดไว้ " พี่สัญญานะว่าจากนี้ พี่จะเป็นคนดูแลเราเอง "
พอดีกับพัดที่เดินเข้าห้องมาเห็นจึงเดินออกจากห้องไปเงียบๆ
" พี่บอยหยุดเถอะคะ พี่บอยไม่ต้องสัญญา ขอแค่วันนี้พี่ดีกับกุ๊กก็พอแล้ว "
" พี่ผิดเอง เพราะพี่ที่ทำให้เป็นแบบนี้ "
" พอแล้วค่ะพี่บอย มันเกิดขึ้นแล้ว เราแก้อดีตไม่ได้ แต่เราทำวันนี้และอนาคตให้ดีได้ "
" ทำไมต้องเป็นกุ๊กที่มาปลอบพี่ล่ะนี่ พี่ต้องเป็นกำลังใจให้กุ๊กถึงจะถูกสิ ใช่มั้ย " บอยยิ้มทั้งน้ำตาแล้วลูบหัวกุ๊ก
" พี่บอยอย่าคิดมากนะ กุ๊กสู้ กุ๊กไม่ยอมแพ้โชคชะตาหรอกคะ "
บอยดึงกุ๊กมากอดไว้อีกครั้ง " เราจะสู้ไปด้วยกันนะ พี่จะคอยอยู่ข้างๆกุ๊กเอง "

ที่บ้านพัดชา พัดเพิ่งกลับถึงบ้านด้วยท่าทางอิดโรย
เช่นเคยเหมือนทุกๆวัน ที่พัดจะใช้เวลาอยู่แต่ในห้องตัวเอง
เขียนไดอารี่ นอนดูดวงดาวบนฝ้าเพดาน
" ทำไมค่ำคืนนี้ช่างหมองหม่นจังนะ
เราต้องทนรับความเจ็บปวดแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่ "
พัดชาพยายามข่มตาเท่าไหร่ก็หลับไม่ลงสักที จะให้ลืมบอยง่ายๆอย่างนั้นหรอ ไม่มีทาง
คงจะมีแต่เวลาเท่านั้น ที่จะช่วยให้เราลบบอยออกไปจากใจได้
ทุกครั้งที่พัดเจอบอย ก็ได้แต่มองผ่านกันไป เหมือนอีกคนไม่มีตัวตน
ยิ่งได้รู้ว่าบอยกลับไปดูแลกุ๊กไก่แบบนั้น จะให้หวังอะไรได้อีกล่ะ
" พัด..." แม่ของพัดมานั่งที่ขอบเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ พัดก็ไม่รู้ตัวเลย
พอพัดได้ยินเสียงก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ " แม่..มีอะไรรึป่าวคะ "
" ทำไมลูกสาวแม่ ถึงดูไร้ชีวิตชีวาแบบนี้ล่ะลูก "
" พัดแค่เหนื่อย "
" เหนื่อยก็พัก ลูกควรทำใจได้แล้ว แม่รู้นะ พัดเป็นอะไรไป "
พัดชาลุกขึ้นซบที่ไหล่แม่ " พัดทำตามที่แม่บอกแล้วคะ พัดเลิกกับพี่บอย อย่างเด็ดขาดแล้ว "
" ให้จริงเถอะลูก แล้วข่าวกับว่าน ก็เป็นจริงใช่มั้ย "
" แม่ต้องการอย่างนั้นหรอคะ แม่ไม่ชอบที่พี่บอยจน ใช่มั้ยคะ "
" มันไม่สำคัญเท่าเค้าไม่รักลูกสาวของแม่หรอกจ้ะ "
" ค่ะ พี่บอยเค้าไม่ได้รักพัดเลย "
" รู้อย่างนี้ก็รีบตัดใจซะเถอะ อย่ามัวแต่เศร้าแบบนี้เลย "
" ค่ะ แม่ พัดเข้าใจดี พัดจะไม่สนใจพี่บอยอีกแล้ว "
พัดชาพูดไปอย่างนั้น แต่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะทำได้รึป่าว
แม่ออกจากห้องไปแล้ว พัดชานั่งรื้อของเก่าๆจนเจอ แหวนเงินเกลี้ยงที่บอยเคยให้ไว้
หยิบแหวนขึ้นมาดู กลิ้งแหวนไปมาบนโต๊ะ " มันคงไม่อยู่ในความทรงจำของพี่บอยใช่มั้ย "
พัดหยิบมันขึ้นมาอีกครั้ง จะโยนมันลงถังขยะ แต่ก็ทำไม่ได้ " เราจะต้องเอาไปคืนพี่บอย "

พัดชาไปเยี่ยมกุ๊กไก่ที่โรงพยาบาล เพราะคิดว่ายังไงก็ได้เจอกับบอยที่นี่ด้วย
พอไปถึงก็เห็นภาพที่บอยกำลังเอาใจ ป้อนข้าวให้กุ๊ก อยู่ทางช่องประตู
พัดเห็นแล้วทนไม่ได้ จึงออกจากตรงนั้น พัดเดินไปมาอยู่บริเวณชั้นเดียวกัน
ไม่ทันเห็นว่าบอยออกจากห้องกุ๊กไปแล้ว " ไหนๆก็มาละ เป็นไงเป็นกัน "
' ก๊อก ๆๆ '
" พี่บอยหรอคะ ไหนบอกไปทำงานไง " เสียงกุ๊ก แว่วมาจากในห้อง
พัดชาสาวเท้าเข้าไป ก็ไม่พบว่ากุ๊กอยู่บนเตียงคนไข้
พัดชามองไปรอบๆห้องก็ไม่เห็นเงาของบอย
" กุ๊กไก่ เธออยู่ไหนน่ะ "
" พัดชาหรอ เราอยู่ที่ระเบียง " พัดมองออกไปก็เห็นกุ๊กยืนเกาะระเบียง เหมือนมองวิวออกไปไกลๆ
" ออกไปยืนแบบนั้นได้ไง พี่บอยล่ะไปไหนแล้ว "
" พี่บอยไปทำงานแล้วจ้ะ "
" พี่บอย...เค้ามาดูแลกุ๊กทุกวันแบบนี้เลยหรอ "
" ...ทำไมหรอ "
" ถ้าพัดไม่สบายแบบนี้พี่บอยจะสนใจบ้างไหม "
" พัดว่าอะไรนะ "
" อ่อ พัดบอกว่า ถ้าพัดไม่สบายจะมีใครมาสนใจบ้างไหม "
" มีสิ ก็ว่านไง แฟนเธอไม่ใช่หรอ "
" ว่านนี่นะ !! กุ๊กเข้าใจผิดแล้ว "
" เข้าใจผิด !! "
ยังไม่ทันที่พัดจะพูดอะไร ว่านก็โผล่มา
" ทำอะไรอยู่ครับสองสาว "
" แหมว่านอายุยืนจังนะ กำลังนินทาอยู่เชียว "
" มิน่า มันหายใจติดขัด มีท่าทางอึดอัด กุ๊กไปยืนทำไมตรงนั้น เดี๋ยวลมก็พัดปลิวตกตึกหรอกนะ
แต่พัดชาไม่ต้องกลัวนะ เพราะลมคงพัดไม่ไป ฮ่าๆ "
" ไม่ตลกนะ น้ำหนักเราลดตั้งเยอะแล้วนะ ยังมาล้อกันอีก "
" กุ๊กๆ อย่าเพิ่งเดินแบบนั้นสิ ว่านพาไปนะ " ว่านรีบไปพยุงแขนกุ๊ก เพราะเห็นกุ๊กจะเดินเข้ามาในห้อง
" เมื่อไหร่กุ๊กจะได้กลับบ้านล่ะ "
" ไม่รู้เลย แต่คงไม่นาน อยู่ไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น "
" กุ๊กอย่าท้อนะ ว่านจะช่วยกุ๊กเต็มที่ ไม่ยอมให้กุ๊กเป็นแบบนี้ไปตลอดหรอก "
" ใช่ กุ๊กไม่ต้องกลัวนะ พัดก็จะช่วยกุ๊กเหมือนกัน "
" ขอบคุณนะว่าน ขอบคุณนะพัด "

กุ๊กไก่กลับมาอยู่บ้านแล้ว บอยก็คอยมาหาพูดคุยด้วยทุกวัน
" พี่บอยคะ "
" หือ ว่าไง "
" กุ๊กจะไปรักษาตาที่อเมริกาค่ะ "
" แล้วพี่จะไปได้ไงล่ะ ต้องอยู่ทางนี้ทำงานนะ "
" ไม่เป็นไรค่ะพี่บอย กุ๊กไปกะแม่ แล้วเราโทรคุยกันก็ได้นะ "
" แล้วนึกยังไงจะไปไกลถึงอเมริกา ใครติดต่อหาหมอให้ล่ะ "
" ว่านค่ะ ว่านจัดการให้ทุกอย่างเลย ทั้งเรื่องหมอ และที่พัก "
" นายว่านสปอนเซอร์ใหญ่งั้นสิ ทำไมว่านมีเวลามาเอาใจเรานี่ แล้วแฟนเค้าไม่ว่ารึไง "
" แฟนว่าน ? พัดชาน่ะหรอ ? "
" งั้นสิ จะใครล่ะ "
" ไม่รู้สิคะ "
" พี่จะรอเรากลับมานะ ถึงยังไงเราก้อต้องไปรักษา ว่านไปด้วยหรือป่าว "
" ไม่ค่ะ พี่บอยไม่ว่าใช่มั้ยที่กุ๊กจะไป "
" คิดมากน่า อะไรที่ดีสำหรับเราพี่ยินดีเสมอ ขอให้เราหายเถอะ "
" กุ๊กต้องหายคะ แล้วจะเอาสาวฝรั่งมาฝากนะ "
" ไม่เอา หากินเองได้ ฝรั่งเมืองไทยก็มี ลูกละ 10 บาทเอง "
" ไม่ใช่ฝรั่งแช่บ๊วย โธ่ พี่บอยนี่ "
" ฮ่าๆ เออน่า มันก็ฝรั่งเหมือนกัน แล้วเราจะบินเมื่อไหร่ "
" มะรืนคะ "
" แล้ววันเปิดอัลบั้มพี่ล่ะ จะมาทันมั้ย "
" กุ๊กจะมาให้ทันนะคะ "
" แล้วพี่จะโทรหานะ ห้ามเที่ยวล่ะ "
" โธ่ พี่บอยก็ ยังกะ เที่ยวได้ "
" พูดไปงั้นแหละ รู้น่า น้องพี่ไม่ไปไหนไกลหรอก กลัวหลงใช่ม้า "
" หลงทางรักเธอน่ะหรอ ฮ่าๆ "
" หือ เดี๋ยวนี้ น้ำเน่าตลอด ได้อีกนะ ได้อีก "

ตอนที่ 10
วันของเรา

ที่สนามบิน บอยมาส่งกุ๊กกับแม่ เดินทางไปอเมริกา
ว่าน กับพัด มาด้วยกัน แต่มีเรื่องชวนให้บอยสงสัยจนได้
เมื่อเห็นว่านลากกระเป๋ามา และในมือยังมีตั๋วเครื่องบิน มาด้วย
" ว่านไปด้วยหรอ "
" ครับ "
" ทำไมกุ๊กไม่บอกพี่เลยล่ะ " บอยหันไปถามกุ๊ก
" กุ๊กไม่รู้อ่ะ ว่านไปด้วยหรอคะ "
" ก็ว่านจะไปส่งบอกคุณแม่แล้วไง "
" แม่ก็บอกกุ๊กแล้วไงลูก ลืมหรอ "
" จริงด้วยสิ ขอโทษคะพี่บอย กุ๊กเบลอเองอ่ะ "
" นายจะไปกี่วัน "
" ก็แล้วแต่ สถานการณ์ แต่ผมคงต้องกลับก่อน "
" แล้ว..." บอยชี้ไปทางพัดชาที่ยืนเงียบๆอยู่
" พัดไม่ได้ไป พี่บอยอยู่ทางนี้ผมฝากดูแลพัดด้วยละกันนะ "
พัดดึงแขนว่านไว้หันไปมองว่านสีหน้าเคืองนิดๆ " พูดไรน่ะ "
แล้วหันมามองบอย " ไม่ต้องหรอกคะ พัดดูแลตัวเองได้ "
บอยยักไหล่ ไม่สนที่พัดพูด หันไปคุยกับกุ๊ก
" คุณแม่กับกุ๊ก ไปถึงแล้วโทรหาผมเลยนะครับ "
" จ้ะบอย ไม่ต้องห่วงนะ "
" ผมก็ไปพี่บอยห่วงอะไร "
" ก็เพราะนายไปสิเลยห่วง "
" อ้าว "
" ทำไมล่ะ "
" พี่บอยไม่เอาน่า กุ๊กจะรีบโทรหาพี่เลยคะ "
บอยดึงกุ๊กมากอดไว้ ทำเอาพัดกับว่านอยากจะเบือนหน้าหนี
" เดินทางปลอดภัย กลับมาด้วยดวงตาที่สดใส พระคุ้มครองนะคะ "
" ขอบคุณคะพี่บอย "
" ฝากกุ๊กด้วยนะครับคุณแม่ "
" จ้า "
" ฝากคุณแม่กับกุ๊กไก่ด้วยนะ นายว่าน " บอยหันไปมือแตะแขนว่าน
" ครับ ผมดูแลดีแน่ๆ "
" เราเข้าไปข้างในเถอะครับ " ว่านหันไปบอกกุ๊กกับแม่
" งั้นว่านไปแล้วนะพัด "
" เดินทางปลอดภัยนะว่าน โชคดีนะกุ๊ก สวัสดีค่ะ คุณแม่ "
ทุกคนโบกมือลากัน บอยกับพัด ยืนมองทั้งสามคนเข้าไปข้างในจนลิบตา
บอยมัวแต่ยืนมองกุ๊กไก่อยู่ หันมาอีกที พัดก็เดินออกไปแล้ว
" อ้าว .. จะรีบไปไหนน่ะ " บอยมองตามพัดที่เดินไกลออกไป
บอยตัดสินใจเดินเร่งฝีเท้าตามพัดไป จนทันแล้วดึงมือพัดไว้
" จะรีบเดินไปประท้วงรึไง "
" พัดจะกลับ "
" กลับอะไร ประสาทกลับ หรอ "
" พี่บอย !! "
" เดี๋ยวพี่ไปส่งบ้าน "
" ไม่ต้องค่ะ พัดไปเองได้ แล้วก็ปล่อยมือพัดได้แล้ว "
" แฟนสั่งไว้ไม่ได้ยินรึไง "
" ได้ยิน แต่ไม่อยากทำตาม "
" มานี่เลย ไม่ต้องพูดมากแล้ว " บอยไม่ยอมปล่อยมือพัด แล้วยังลากให้เดินไปตามใจตัวเองอีกด้วย
พัดจำต้องเดินไปตามแรงฉุดของบอย ในใจก็รู้สึกดี
รู้สึกอบอุ่นที่ได้เดินไปกับบอยแบบนี้อีกครั้ง
บอยเดินนำหน้าพัดไม่ได้หันไปมองพัดที่อมยิ้มดีใจอยู่
บอยเองก็รู้สึกดีเช่นกัน แม้อาจจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ
แต่ทั้งบอยและพัดก็ไม่ได้คุยกัน ไม่ได้เจอกันมานานแล้ว
บอยจูงมือพัดมานั่งที่เก้าอี้ที่ใกล้กับประตูทางออกสู่ที่รอรถ
" รอนี่นะ เดี๋ยวพี่ไปเอารถมาก่อน "
พอบอยปล่อยมือพัดก็ทำท่าขยับตัวไม่ยอมนั่งลงง่ายๆ
" แล้วก็อย่าดื้อ ถ้าพี่กลับมาไม่เจอล่ะน่าดู " บอยชี้สั่งให้นั่ง พัดไม่รู้จะทำไงได้แต่ยอมทำตาม
" ชิส์ ไม่ได้กลัวหรอกนะ "
พัดนั่งลงมองอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนเจอกับเพื่อนแอร์โอสเตท
" เฮ้ พัดชา มานั่งรอใคร "
" อ้าว นิด เลิกงานหรอ "
" จ้ะ พัดไม่เจอกันนานเลยนะ สบายดีรึป่าว หน้าตามีความสุขนะจ้ะ "
" สบายดี แล้วนิดล่ะ เป็นไง "
" ก็ดี แล้วแฟนเธอล่ะ สบายดีมั้ย "
" แฟนเรา ? "
" ไม่ต้องมาทำงง ก็พ่อรูปหล่อที่เราเจอวันนั้นไง "
" เธอเข้าใจผิดแล้ว เค้าไม่ใช่แฟนเรา "
" หรอ ไม่จริงมั้ง "
" อะไรไม่จริง "
" ก็เค้ามานั่น " นิดชี้ไปทางบอยที่กำลังเดินมาหา ในมือถือขวดชาเขียวมาด้วย
" พัดรอนานมั้ย ดื่มน้ำก่อนนะจะได้ใจเย็นๆ " บอยเดินมาถึงก็ส่งชาเขียวให้พัด ไม่ทันเห็นนิด
" แหมโลกนี้มีกันสองคนจริงๆนะคะ สวัสดีคะ พี่รูปหล่อ " นิดหันมายิ้มหวานให้บอย
" สวัสดีครับ เจอกันอีกแล้วนะครับ ผมชื่อบอย " บอยยิ้มให้นิด
" นิดค่ะ "
" ยินดีที่ได้รู้จักครับ เอ่อ คุณนิดเลิกงานหรอครับ ให้ผมไปส่งมั้ยครับ "
" ขอบคุณคะไม่ต้องหรอกคะ เดี๋ยวมีคนมารับน่ะ "
" งั้นผมฝากพัดด้วยนะ เดี๋ยวผมไปเอารถก่อน พัดพี่ไปก่อนนะ แล้วสักพักพี่โทรเข้ามาเราค่อยเดินออกไปนะ จะได้ไม่ร้อน "
" ค่ะ " พัดตอบรับแต่โดยดี
" ผมไปนะครับคุณนิด ไว้เจอกันใหม่ "
" บายคะ " นิดโบกมือลาบอย ยิ้มสดชื่น แล้วหันมาทางพัด
" แหมเอาใจกันจริงๆเลยนะ ไม่ให้ออกไปรอกลัวร้อน อิจฉาอ่ะ "
" อิจฉาบ้าอะไร ไปกันใหญ่แล้ว เค้าไม่ใช่แฟนเรา "
" อย่ามาอำเลย ไม่ใช่อะไรเอาใจกันขนาดนี้ "
" จริงๆ เรามาส่งแฟนเค้าไปอเมริกา เค้าก็เลยเอาใจตามมารยาท "
" เราว่าเค้าเอาใจ เพราะอยากทำมากกว่า คนเราทำอะไรมันมองที่ตาก็รู้ "
" แปปเดียวเธอไปมองตาอะไรเค้า ระวังเถอะจะถอนตัวไม่ขึ้น "
" เหมือนเธอน่ะหรอ พัด ฮ่าๆ "
" บ้า "
" ไม่ต้องเลย เขินล่ะสิ "
' เธอเป็นคนดีของฉัน เธอเป็นที่หนึ่งของฉัน ไม่ใช่ใคร ' มือถือพัดดังขึ้น
" เค้าโทรมาแล้ว เราไปนะ "
" แต่งเมื่อไหร่ อย่าลืมบอกนะพัด ฮ่าๆ "
" บ้า ยัยนิดนี่ ไปละ "
พัดกดรับสายของบอย " กำลังเดินไปค่ะ พี่บอย "
" พี่อยู่ก่อนถึงประตู นิดหน่อยนะ "
" ค่ะ อ่อ เห็นแล้วค่ะ "
พัดชารีบเดินไปที่รถบอย ขึ้นไปนั่งได้ ก็เห็นนิดที่ออกมารอรถยืนยิ้มโบกมือให้
" บายๆ ยัยบ้า " พัดหันไปยิ้มกับนิด ที่แกล้งส่งจูบให้บอยมาด้วย
บอยยิ้มแล้วโบกมือลานิด แล้วออกรถ " เพื่อนพัด ตลกดีจังเลยนะ "
" ค่ะ นิดก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว "
" แต่..พัดไม่เป็นแบบเดิมรึไง "
" แบบไหนล่ะคะ "
บอยยิ้มให้พัด ไม่ตอบคำถาม แต่กลับถามพัดซะงั้น
" ไปไหนกันดี ..."
" กลับบ้านสิ "
" ถ้าพี่ไม่พากลับล่ะ "
" ... "

" ว่าไง ..เงียบเลย "
" พี่บอยเอาแต่ใจ "
" ก็เอาใจกันหน่อยสิ "
" ทำไมพัดต้องยอมด้วยล่ะ "
" พี่รู้นะ พัดชาใจดี "
" พัดก็ตามใจพี่บอยแล้วไง บอกไม่ให้มายุ่งกันอีก พัดก็ทำตามแล้วไง
แล้วนี่อะไรของพี่อีกล่ะ กุ๊กไก่ไม่อยู่พี่เลยมาอะไรกับพัดอีก "
" หรือพัดไม่อยากอยู่ใกล้ๆพี่ละ "
" ..." ( ตาบ้า พูดแบบนี้เราจะตอบอะไรได้ล่ะ )
" เงียบอีกแล้ว ถ้าพัดไม่พูดอะไร พี่ถือว่าพัดเต็มใจไปกับพี่นะ "
" .." ( ก็ใช่น่ะสิ ) พัดมองไปนอกรถ ไม่ยอมหันมามองบอย
" นี่ ๆ " บอย สะกิดที่บ่าพัด " พี่ไม่ได้มากับคนใบ้ใช่มั้ย ทำไมไม่พูดกับพี่อีกแล้วล่ะ "
" จะให้พูดอะไรล่ะ "
" ไปทานข้าวเย็นกันนะ "
" ค่ะ "
บอยพาพัดเข้าไปในร้านอาหาร ที่มีเวทีเล็กๆเล่นเพลงเบาๆ บรรยากาศในสวน
" บรรยากาศดีจังเลยค่ะ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีร้านแบบนี้ ในเมืองใหญ่ "
" พัดชอบหรอ วันหน้าพี่พามาอีกก็ได้นะ "
" จะมีโอกาสหรอคะ "
" ทำไมล่ะ เรายังเพื่อนที่ดีต่อกันได้ไม่ใช่หรอ "
" ค่ะ ถ้าพี่บอยไม่ดุ จนน่ากลัวแบบวันนั้นอีก "
" พัดกลัวหรอ "
" พัดไม่อยากให้พี่บอยคิดมาก พัดทำอะไรก็มาจากใจทั้งนั้น "
" แต่คนอย่างพี่ มันไม่ควรจะได้..." บอยพูดไม่ทันจบ พัดใช้นิ้วชี้แตะที่ปากบอยให้หยุด
บอยจับมือพัดไว้ " พัด .. พี่รู้นะ ว่าพัดห่วงพี่เสมอ และมันทำให้พี่เสียใจพี่เคยพูดไม่ดีกับพัด "
" พี่บอยมารู้ใจพัดได้ไง "
" ฮ่าๆ พี่รู้แล้วกัน "
" เดี๋ยวพัดมานะคะ "
" จะไปไหนล่ะ "
" ห้องน้ำค่ะ "
พัดหายไปนานจนบอยชะเง้อหา " หนีกลับบ้านไปยังนะ "
อยู่ๆก็มีเสียงเพลงแว่วมา จากเวทีด้านหลังบอย
จนบอยต้องเหลียวหลัง เพลงเบาๆ แต่เสียงคนร้องสะดุดหูบอยมาก

" ฉันไม่รู้ว่าหลังจากนี้ มันจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง
ฉันไม่กล้าจะสัญญาด้วยคำใด รักเรานั้นจะไปอีกไกล
หรือวันไหนจะต้องร้างลา ฉันไม่รู้ไม่เคยแน่ใจอะไร
ฉันพูดได้เพียงว่าตอนนี้รักเธอ เทให้ทั้งหัวใจ "

บอยหันไปเจอกับพัดชาที่ยืนร้องเพลง มองมาจากเวที
" พัด..."
พัดยังคงร้องเพลงต่อไป โดยที่บอยตั้งใจฟังอย่างมาก

" นี่คือสิ่งสำคัญ ที่เรายังอยู่ด้วยกัน สิ่งอื่นใดนั้นมันยังไม่มาถึง
บอกได้แค่นี้ จะรักหมดทั้งใจที่มี ให้มันตราตรึง อยู่ในใจเพื่อไปถึงวันลาจาก
เรื่องที่รู้วันนี้ตอนนี้ ฉันก็มีแต่ความอุ่นใจ รักที่เราให้กันคือสิ่งดีงาม
แม้สุดท้ายจะเหลือพียงฝัน หรือจะเป็นอย่างไรก็ตาม ฉันจะทำวันนี้ให้ดีดังใจ
ฉันพูดได้เพียงว่าตอนนี้รักเธอ เทให้ทั้งหัวใจ
นี่คือสิ่งสำคัญ ที่เรายังอยู่ด้วยกัน สิ่งอื่นใดนั้นมันยังไม่มาถึง บอกได้แค่นี้
จะรักหมดทั้งใจที่มี ให้มันตราตรึง อยู่ในใจเพื่อไปถึงวันลาจาก "

พัดชาเดินกลับมานั่งที่โต๊ะแล้ว บอยยังคงนั่งยิ้มให้พัด อยู่อย่างนั้น
" พัดร้องเพลงเพราะจังเลย "
" ขอบคุณคะ "
" ร้องให้พี่หรอ "
" ใครบอก "
" ตาพัดน่ะบอก "
" พูดงี้ เดี๋ยวยายพัดก็งอนหรอก ฮ่าๆ "
" แปร่วๆๆ "
" ฮ่าๆ " บอยกับพัดยิ้มให้กัน พอมองตากันต่างคนต่างก็เงียบกันไป
จนพัดชาต้องเอ่ยขึ้นมาก่อน
" พี่บอยคะ "
" ครับ "
" พัดขออะไรอย่างนึงสิ "
" ได้สิครับ "
" พี่เป็นแฟนกับพัดได้มั้ย "
" ห๊า พัดว่าอะไรนะ "
" แค่ก่อนแฟนพี่กลับมา พัดหมายถึงกุ๊กไก่น่ะคะ ได้มั้ยคะ "
" ... " บอยนิ่งเงียบไป
( พูดไปได้ไงนี่ พัดชา เอ๊ยย หน้าแตกแน่ๆ ) พัดก้มหน้ายอมรับสิ่งที่เกิด

บอยมองพัดที่ก้มหน้าไม่กล้ามองมา แล้วคิดหนัก
" พัด พี่ขอบคุณนะ สำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน " บอยพูดแล้วก็นิ่งเงียบไปอีก
( พูดแบบนี้ เราผิดหวังแน่ๆ แง้ ! ) พัดยิ่งซึมเมื่อฟังที่บอยพูด
" รู้มั้ยเป็นแฟนกันต้องทำยังไง " บอยยิ้มกว้าง จับที่แก้มพัด ทำให้พัดเงยมามองบอยตาโต
เหมือนรอให้บอยพูดต่อ " ยิ้มหน่อยสิคะ "
พัดชาฉีกยิ้มให้บอย แต่มันก็ดูล้นมากไป
" ไม่เอาสิ ยิ้มที่ตาด้วย ยิ้มให้พี่ก่อน "
หนนี้พัดชายิ้มจากใจ ( ได้สมหวังแค่เวลาสั้นๆก็ยังดีนะ ยัยพัดชา )
" ขอบคุณนะคะพี่บอย " พัดชาจับมือบอยไว้ ยิ้มปลื้มดีใจ
" เรียกที่รักสิคะ "
" อะไรนะ ! "
" ไหนบอกจะเป็นแฟนกันไง เรียก ที่รัก สิ "
" ไม่อ่ะคะ มันเลี่ยน " พัดทำหน้าเหมือนจะอ้วก แต่ก็ยิ้มแก้มปริ
" งั้นพี่ไม่ตกลงนะ " บอยแกล้งงอน เมินไปอีกทาง
" ที่รัก... " พัดชารู้สึกหน้าจะร้อนผ่าว ก้มหน้าพูดไม่ยอมมองหน้าบอย
" ฮ่าๆ ดีมาก อีกหน่อยก็ชินเองนะ ที่รัก "
( กว่าเราจะพูดได้แทบแย่ยังจะมาขำได้ลงคออีก เชอะ ) " เชอะ ! ตลกมากหรอไง "
" โอ๋ๆ งอนหรอ ไม่เอาน่า ที่รักยิ้มหน่อยสิครับ นะ นะ "
" ค่ะ " พัดชาอดยิ้มกับภาพที่เห็นตรงหน้าไม่ได้
ภาพบอยที่ยิ้มสดใส หัวเราะอย่างมีความสุข
นับวันพัดยิ่งรักบอยขึ้นมากทุกที แม้พัดเองจะรู้ว่ามันแค่เวลาสั้นๆ
แต่พัดก็เริ่มกลัวเวลานั้นจะมาถึง กลัวว่าความอบอุ่นที่ได้รับ
จะจางหายไปไวเกินใจรับได้ ( หากวันนั้นมาถึง...เราจะทำยังไงดี )
" ไม่นะ ! " พัดเผลอคิดดัง และส่ายหน้าจนบอยสงสัย
" เป็นอะไรไปคะ " บอยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนปนห่วงใย
ทำให้พัดตื่นจากภวังค์ หันมาจ้องตาคู่สวยที่อยู่ตรงหน้า
ก่อนจะยิ้มให้บอย แบบสุขปนเศร้า จนบอยเองก็รู้สึกได้
" พัดกลัวคะ กลัววันนั้นจะมาถึง วันที่เราต้องจากกัน
วันที่เราต้องทำตามที่เราควรทำ ไม่ใช่แบบวันนี้ "
พัดพูดไปน้ำตาก็เริ่มซึมออกมา ทำให้บอยอึ้งไปชั่วครู่
บอยลุกจากที่นั่งตรงข้ามพัดมานั่งข้างๆ โอบบ่าพัดให้เข้ามาใกล้ๆ
แล้วจับที่ศีรษะพัดมาชนกับศีรษะตัวเองเบาๆ
" ยัยขี้แย.... อย่าคิดมากนะ ในเมื่อวันนี้เราพอใจ เรามีความสุข
อย่าเพิ่งไปคิดถึงวันพรุ่งนี้ อย่าไปกลัวในสิ่งที่ยังไม่เกิด แม้เราจะรู้ว่ามันต้องเป็นไปยังไงก็ตาม
พี่จะทำวันนี้ ที่เราอยู่ด้วยกันแบบนี้ให้ดีที่สุด ให้อยู่ในความทรงจำที่ดีของเราสองคน "
" ขอบคุณนะคะ พี่บอย ขอบคุณจริงๆ "
" พี่สิต้องขอบคุณพัด ขอบคุณสิ่งที่พัดให้กับพี่มาตลอด
มันมากเกินกว่าพี่คิด ว่าคนอย่างพี่จะได้จากใคร "
บอยกระเถิบ ออกจากพัด แล้วส่งแก้วน้ำให้พัดดื่ม
" งั้น มาดื่มน้ำร่วมสัญญากัน "
บอยเสียบหลอดไปอีกอัน แล้วถือแก้วให้พัดดื่มน้ำพร้อมกัน
บอยกับพัดดื่มน้ำไปก็ หน้าผากชนกัน ยิ้มให้กันอยู่อย่างนั้น

พัดชายิ้มสดใส กับเช้าที่สดชื่น วันนี้บอยมารอพัดที่หน้าบ้านแต่เช้า
" พี่บอยรอนานมั้ยคะ " พัดชายิ้มหวานเดินออกจากบ้านมาหาบอย
บอยยิ้มไม่ตอบอะไร แต่ไปจูงมือพัดมาที่รถ " ไปห้องอัดกับพี่มั้ย "
" ไปสิคะ วันนี้พัดว่างทั้งวันเลย "
" ไม่เบื่อแน่นะ "
" ไม่หรอกคะ "
" พัดนี่เลี้ยงง่ายนะ ให้นั่งตรงไหนก็ยอม "
" แต่กลางใจพี่บอยพัดคงนั่งไม่ได้ละ ที่มันเต็มใช่มะ "
" เดี๋ยวพี่จัดเก้าอี้เสริม ให้พัดนั่งแบบ วีซีดี เลย "
" อะไรของพี่บอย วีซีดี "
" วีไอพี แหม ไม่ช่วยกันเลย ฮ่าๆ "
" แป้กรายวันจริงๆเลย พี่บอยอ่ะ แต่พัดไม่เอาหรอกนะ ขอเป็นตัวจริงดีกว่า "
" ไม่เอาน่า อย่าคิดมากเลย พัดหยิบของให้พี่หน่อยได้มั้ย "
" ที่ไหนคะ "
" ท้ายรถน่ะ "
พัดชาเดินไปตามที่บอยบอก พอเปิดท้ายรถ พัดก็ยิ้มกว้างทันที
ที่ท้ายรถ มีดอกไม้ช่อใหญ่ และกล่องของขวัญใบโต
บอยเดินยิ้มตามมาที่หลังรถ แล้วหยิบดอกไม้ออกมาส่งให้พัด
" แด่ ช่วงเวลาที่ดีของเรา "
พัดรับดอกไม้ไปยิ้มสดใส แล้วชี้ไปที่กล่องของขวัญ
" แล้วนั่นล่ะคะ "
" ไหน " บอยชะโงกหน้าเข้าไปดู " อ๋อ กล่องนั่นหรอ ทำไมอ่ะ อยากได้หรอ "
" ป่าว แค่สงสัยอ่ะ "
" สงสัย แล้วทำไมต้องทำหน้ายุ่งแบบนั้นด้วยล่ะ "
" ไม่ได้อยากได้สักหน่อย "
" ว้า แย่เลย เราก็ตั้งใจเอามาให้ คนยิ้มสวยๆนะ "
" ให้พัดใช่มั้ยล่ะ " พัดยิ้มหวานให้บอย
" ใช่สิ ของเรานั่นแหละ "
" งั้น เปิดละน่ะ " พัดรีบยกกล่องใบใหญ่ขึ้นมาวางบนท้ายรถ แล้วเปิดดู
" น่ารักจังเลยคะ " พัดดึงตุ๊กตาหมีตัวโต ที่กอดหัวใจสีแดงเอาไว้
" แล้วนั่นหัวใจของพี่ ที่จะฝากให้พัดดูแลนะ "
" ขอบคุณคะ พี่บอย พัดจะดูแลอย่างดี " พัดชากอดตุ๊กตาไว้แน่น
" พี่ดีใจนะ ที่พัดชอบ "
" ขอบคุณนะคะ พี่บอย "
" อ่ะสอนไม่จำเลย เรียกที่รักสิ "
" ขอบคุณนะคะ ที่รัก "
" ดีมาก ว่าง่ายๆโตเร็วๆ ฮ่าๆ "

บอยพาพัดมาที่ห้องอัดด้วย พัดรอบอยจนเย็น และจะไปทานข้าวด้วยกันต่อ
ช่วง 3-4 วันที่ผ่านมา พัดรู้สึกสุขใจมาก ที่มีบอยอยู่ใกล้ๆ
พัดรู้ดีว่า อีกไม่นานนัก ทุกอย่างก็จะต้องจบลง แต่มันคงดีกว่าที่จะไม่คิดถึงเวลานั้น
พัดมองบอยที่ร้องเพลงอยู่ จนเผลอหลับไป บอยเดินออกมาก็เลยไปนั่งลงใกล้ๆ
กระซิบปลุกพัดที่ข้างหู " ที่รัก ตื่นเถอะ "
" ค่ะ ๆ " พัดชา สะดุ้งเลยทีเดียว เพราะยังไม่ได้หลับสนิทนัก
" พี่บอยทำงานเสร็จแล้วหรอคะ "
" ครับ ไปกันได้แล้วล่ะ อยากให้พี่พาไปไหนรึป่าว "
" ที่ไหนก็ได้คะ ที่พี่บอยชอบ "
" ตามใจพี่หรอ งั้นก็..." บอยแกล้งโน้มตัวมาใกล้ๆ จนพัดต้องเอียงตัวหลบ
" พี่บอยจะทำอะไรน่ะ ? "
" ไปที่ ที่ไม่มีคนกวนใจดีมั้ยล่ะ " บอยตอบพัด และยิ้มเจ้าเล่ห์
(ง่ะ พี่บอยจะพาเราไปไหนอ่ะ คงไม่ได้คิดอะไรบ้าๆกับเราอยู่นะ )
บอยยังโน้มตัวมาใกล้กว่าเดิม มองพัดที่มีท่าทีหวาดๆ แล้วนึกขันอยากจะหาเรื่องแกล้งพัดอีก
" นี่ พัดคิดอะไรอยู่น่ะ..คิดทะลึ่งใช่มั้ยเนี๊ยะ " บอยพูดดักคอ ทำหน้าเหมือนรู้ทัน ยิ้มเย้ยพัดนิดๆ
พัดรู้สึกใบหน้าที่ร้อนผ่าวๆ ( ตายแล้ว เราคงหน้าแดงแน่ๆเลย เย้ย..อายจังๆ )
" ฮ่าๆ หน้าแดงด้วย พัดคิดทะลึ่งแน่ๆเลย "
" บ้าสิ ! พัดไม่ได้คิดแบบที่พี่บอยคิดสักหน่อย "
" แล้ว พี่คิดอะไรล่ะ ? "
" ก็..คิด จะ... เอ่อ ช่างเถอะ " พัดเมินหน้าหนีบอย แล้วรีบลุกขึ้นทันทีจนบอยเสียหลักตัวเอียงติดโซฟาที่นั่ง
" งอนหรอ " บอยเงยขึ้นมายิ้มให้พัด แต่พัดยังเมินไปไม่หันมามอง " งั้น พี่ให้จุ๊บทีนึง "
" บ้า ไม่เอาหรอก แล้วพัดก็ไม่ได้งอนด้วย "
" หรอ "
" ใช่สิ "
" แล้วเมินใส่พี่ทำไมล่ะ "
" ไม่ได้เมิน ไมได้งอนสักนิดเลยด้วย พัดหิวแล้ว อยากทานข้าวมาก ถ้าพี่บอยไม่พาไปกินนะ พัดจะกินพี่บอยแล้ว " พัดหันมาทำหน้าดุใส่บอย
บอยเห็นแล้วขำมากกว่ากลัว " โถ ดุจังเลย แยกเขี้ยวด้วย พี่ให้กินทั้งตัวเลยดีมะ ตรงนี้ด้วย " บอยชี้ที่หัวใจตัวเอง
" ชิส์ " พัดทำหน้าหมั่นไส้ แต่ก็ยิ้มให้กับบอย " ไม่เล่นด้วยแล้ว ขาดทุนตลอด "
พัดเดินผ่านบอยไป รีบออกจากห้องอัดไม่หันมามองบอย ที่นั่งขำอยู่คนเดียว " รอด้วยสิ ใจร้อนไปได้ "
พัดรีบเดินออกมาจนพ้นห้องอัด แล้วหันไปมองบอยที่กำลังวิ่งตามออกมา ทำให้ชนกับว่านเข้าเต็มๆ
" พัด !! มาทำไร ที่นี่ "
" ว่าน กลับมาแล้วหรอ "
" อือ อ้าวพี่บอย มากับพัดหรอครับ " ว่านทักบอยที่วิ่งตามมาที่พัดหยุดคุย
" นายกลับมาเมื่อไหร่ "
" เมื่อเช้า ว่าแต่พี่พาพัดมาที่นี่หรอ "
" ใช่ "
" พัดขอตามพี่บอยมาเองล่ะว่าน "
" อ้าว แล้วยังไงล่ะครับนี่ "
" อะไรของนาย ยังไงอะไร "
" ไม่มีอะไรหรอกน่า ว่านไปส่งพัดที่บ้านนะ "
" ได้สิ "
" พัด ! ไหนบอกจะไปกับพี่ไง " บอยหันไปมองพัดสีหน้าผิดหวัง
" ไว้วันหลังนะคะพี่บอย "
" ไปกันเถอะว่าน " พัดหันไปดึงแขนว่าน ที่ทำสีหน้างงๆ เอาไว้
" เดี๋ยวสิ พัดลืมของหรือป่าว "
" ใช่ๆ จริงด้วยสิ เราลงไปที่จอดรถพร้อมกันเลยนะคะ พัดจะได้เอาของที่รถพี่บอยด้วย "
" นี่สองคนมาด้วยกันแต่เช้าเลยหรอ "
" มาด้วยกันทุกวันแหละ มีไรมะ " บอยหันไปตอบว่าน แต่พัดดึงแขนเอาไว้ ให้หยุดโต้เถียง
บอย ว่าน พัด เดินออกจากห้องอัดมาด้วยกัน จนถึงลานจอดรถ
" ว่านรอแปปนะ พัดไปเอาของก่อน "
" อือ เดี๋ยวพัดเดินไปที่รถว่านละกัน จอดที่เดิม "
ว่านเดินหันหลังไปที่รถ บอย และพัด ก็เดินไปอีกทาง
บอยเปิดรถให้พัดหยิบดอกไม้ และตุ๊กตาหมี ไม่ยอมพูดจา ขึ้นไปนั่งในที่คนขับทันที
" พี่บอย งอนหรอ " พัดชะโงกหน้ามาคุยกะบอย ไม่ยอมปิดประตูรถ
" ป่าวนี่ แฟนพัดมาก็กลับไปกับเค้าเถอะนะ "
" โธ่ พี่บอย ก็น่าจะรู้นี่ "
" ก็..ทำไมล่ะ แล้วยังไง พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเรานี่ "
" แล้วมางอนพัดทำไม พัดต้องไปแล้วนะ "
" ไปสิ " บอยทำไม่สน มองไปอีกทาง
" งั้นก่อนไป ขอลาก่อนล่ะกัน " พัดโน้มตัวเข้ามาในรถ หอมแก้มบอย แล้วก็รีบถอยออกมาปิดประตูรถบอยทันที
บอยหันมองพัด จับที่แก้มตัวเอง ยิ้มแล้วโบกมือลา " กลับบ้านดีๆ นะ "
" ค่ะ ขับรถดีๆนะคะ "
บอยถอยรถออกไป มีพัดที่ยืนถือดอกไม้ และกอดตุ๊กตาหมียืนยิ้มส่งอยู่
โดยที่มีว่านที่แอบเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง " คู่นี้มันชักยังไง ๆ แล้ว "

พัดชาเดินยิ้มมีความสุขไปที่รถว่าน พอจะเดินผ่านมุมตึก
ว่านก็กระโดดมาขวางทางไว้ " ฮั่นแน่ ! "
" เฮ้ย ! ว่านเล่นอะไร ตกใจหมด "
" หอบอะไรมาเต็มไปหมดน่ะ "
" ก็เห็นนี่ ถามไมอ่ะ "
" ที่ถามไม่ได้อยากรู้ว่าเป็นอะไร แต่อยากรู้ว่าใครให้ "
" ไม่บอก "
" ไม่บอกก็เดาได้ ไม่ยากๆ "
" แล้วถามทำไมล่ะ "
" ก็อยากจะรู้ว่าจะตอบมั้ย แค่นั้น "
" หรอ "
" ว่านเห็นนะ "
" เห็นอะไร " พัดทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
" ฮ่าๆ ๆ "
" ขำอะไรล่ะ "
" ปะ ป่าว ขึ้นรถสิ จะกลับบ้านมั้ยล่ะ "
" ไปสิ แล้วไม่ต้องขำแล้ว "
" ฮ่าๆๆ อย่ามาห้ามว่านให้ยากเร้ยย "
" ก็ได้ ขำให้ตลอดนะ "
" ฮ่าๆๆ "
" บ้า เจอแต่คนบ้า "
" รวมพี่บอยด้วยใช่มะ "
" เอ๊ะว่าน ขับรถไปเลยนะ "
" คร้าบบ แต่ขอขำด้วยนะ ฮ่าๆๆ "
" ตามใจ .. "
' เธอเป็นคนดีของฉัน เธอเป็นที่หนึ่งของฉัน ไม่ใช่ใคร ' มือถือพัดดังขึ้น
พัดยิ้มทันที ที่เห็นชื่อคนโทรมา ว่านหันไปมองยิ้มๆ แล้วพูดว่า " ยิ้มขนาดนี้ รู้เลยว่าใคร.."
" เงียบน่าว่าน "
" ใช่สิ ว่านไม่สำคัญนี่ "
" ว่าน..."
" ก็ได้ .."
พัดกดรับมือถือ " หวัดดีคะ "
" ทำไมเพิ่งรับ ทำอะไรอยู่น่ะ " เสียงบอยเคืองนิดๆ
" ก็.."
" อ๋อ พอว่านมาแล้วลืมกันเลยนะ "
" ไม่ใช่อย่างนั้น พี่บอยขับรถอยู่ไม่ใช่หรอคะ "
" ก็ใช่ ทำไมหรอ "
" ก็ขับแล้วคุยแบบนี้ อันตรายนะ "
" ห่วงพี่หรอ "
" ป่าว ห่วงรถคู่กรณีน่ะ "
" เชอะ ไม่ห่วงเราสักนิดเลย "
" ห่วงอะไรครับพี่บอย " ว่านดึงมือถือพัดมาคุยแทน
" อะไร พี่คุยกะพัดอยู่ นายเกี่ยวไร "
" ไม่เกี่ยวได้ไง พัดแฟนผม "
" อ๋อหรอ นายทิ้งแฟนไปกะกุ๊กไก่นี่นะ "
" ผมไปส่งเพื่อนผมไม่ได้หรอ "
" ให้มันจริงเถอะ "
" ผมจริงอยู่แล้ว พี่บอยนั่นแหละ จริงหรือป่าว "
" อะไรของนาย "
" ช่างเหอะๆ ผมยังไม่ได้บอกพี่เลย ที่ผมรีบกลับมานี่ มีข่าวดี "
" ข่าวดีอะไร "
" ผมมาเตรียมงานให้เพลงของพี่น่ะสิ เราจะเปิดตัวกันเร็วๆนี้ "
" เยี่ยมไปเลย "
" ใช่ พี่บอยต้องดังแน่ๆ "
" พี่ก็ว่างั้นแหละ ฮ่าๆ "
" ไว้ค่อยคุยกันนะพี่ แค่นี้ก่อน "
" เดี๋ยว ฝากบอกคนข้างๆนายด้วย ว่า ฝันดี "
" เฮ้ย พี่บอยยุ่งไรนี่ "
" ทำไม เพื่อนกันบอกกันไม่ได้หรอ "
" ให้มันจริงเถอะพี่ "
" เออ แล้วอย่าลืมบอก แค่นี้แหละ " บอยกดวางไปเลย
ว่านหันไปส่งมือถือคืนพัด " พี่บอยฝากบอก ฝันดี "
" ขอบใจนะ " พัดเผลอยิ้มจนว่านหมั่นไส้
" นอกหน้ามากๆ ต่อหน้าแฟนนะ "
" แฟนอะไรล่ะ ไม่เล่นแล้ว "
" สมหวังแล้วถีบเพื่อนเลย "
" ป่าว "
" งั้นเล่นต่อ หยุดไม่ได้ ห้ามเลิก จนกว่ากุ๊กจะกลับมา "
" ก็ได้ๆ "
" อ่อ แล้วห้ามนอกใจ แอบไปกิ๊กกับพี่บอยด้วย "
" รู้น่า "

' รักยังอยู่ในใจ ฮืม ไม่เคยจะหวั่นไหว ต่อให้โลกนี้สลายไปก่อน ' มือถือของบอยดังขึ้น
" กุ๊กไก่นี่ " บอยยิ้มเมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์บนหน้าจอมือถือ
" ดีจ้ะ คนเก่ง เป็นยังไงบ้างวันนี้ "
" กุ๊กมีข่าวดีมาบอกพี่บอยคะ "
" ข่าวดีว่า.."
" กุ๊กจะเปิดตาแล้วนะ แล้วหมอบอกว่า มีโอกาสหายมากถึง 99 % เลยนะ พี่บอย "
" เย้ ดีใจจังเลย กุ๊กจะกลับมาสดใสเหมือนเดิมแล้วนะ "
" ต้องขอบคุณว่าน ที่ช่วยกุ๊กทุกอย่างเลย "
" ว่านอีกแล้ว นี่เราไม่พูดถึงว่านสักวัน จะตายมะ "
" อะไรล่ะ พี่บอย มางอนอะไร ก็ว่านเค้าเป็นคนช่วยกุ๊กจริงๆ "
" นี่ถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่ ดีกับเราขนาดนี้พี่ไม่ยอมให้ว่านมายุ่งหรอกนะ "
" ว่านเค้าก็ดีนะพี่ คอยโทรมาเช็คตลอดเลย พี่บอยนั่นแหละ บอกว่าจะโทรมาๆ ดูสิ ให้กุ๊กโทรหาอีกแล้วนะ "
" พี่โทรน้อยกว่านายว่าน ไม่ใช่ว่าจะรักเราน้อยกว่านะ "
" ก็ไม่ได้ว่าอะไรเลยนะนี่ "
" แต่ว่านดีกว่าพี่งั้นสิ "
" ไม่ใช่อย่างนั้น พี่บอยเป็นอะไร เรามันคนจนอย่าไปเทียบกับว่านเค้าเลยนะ "
" อืมม ว่าแต่เราเถอะ เมื่อไหร่จะกลับมาไทยสักที "
" อีกไม่นานคะ จะไปให้ทันพี่บอยเปิดอัลบั้มนะ อยากไปมาก "
" เราน่ะ ต้องกลับมาพร้อมข่าวดีนะ พี่อยากเห็นกุ๊กไก่ที่สดใสคนเดิม "
" ค่ะ ห่วงแต่พี่บอยอ่ะ พี่บอยดูแลตัวเองดีๆนะ รักษาสุขภาพด้วย ยิ่งทำงานหนักๆ เป็นหวัดง่ายด้วย "
" ขอบใจนะ แล้วพี่จะโทรหา "
" คิดถึงพี่บอยนะ "
" คิดถึงเหมือนกัน แล้วเจอกันนะกุ๊ก "
" ค่ะ แล้วเจอกัน บายจ้ะ จุ๊บๆ "
" บายครับ จุ๊บๆด้วย ฮ่าๆ ๆ "
บอยวางสายแล้วยังยิ้มค้างอยู่มองไปข้างหน้า เจอกับพัดที่มองสบตามาพอดี
บอยส่งยิ้มไปให้พัดที่อยู่ไกลพอควร พัดมองมาแทนที่จะยิ้มตอบกลับเมินหน้าหนีไป
" อ้าว เชิดใส่เราซะงั้น "
บอยอยากรู้ว่าพัดเป็นอะไรเลยกดมือถือหาพัดทันที
พัดชารู้ทันทีว่าเป็นบอยโทรมา ไม่กดดูแต่ปิดเครื่องซะงั้น
ทำให้บอยรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเลย " เป็นอะไรของเค้านี่ไม่เข้าใจ "

" ขอโทษนะพี่บอย เราคงต้องจบกันได้แล้วล่ะ " พัดชามองมือถือของตัวเอง แล้วถอนใจ
" จบอะไร " บอยมาอยู่ข้างหลังพัดตอนไหนก็ไม่รู้
" เอ่อ.. พี่บอยมาได้ไง "
" เดินตรงมานี่แหละ ทำไมกดสายพี่ทิ้งล่ะ "
" แบตหมดน่ะ "
" อย่ามาโกหก "
" หมดจริงๆ พี่บอยก็ดูสิ พัดส่งมือถือที่ปิดเครื่องแล้วให้บอยดู
บอยยื่นมือมาจะหยิบมือถือ แต่เปลี่ยนใจคว้าข้อมือพัดไว้แทน
" เราเป็นอะไรไป บอกมาสิ "
" สบายดี "
" พี่ว่าเราต้องไข้ขึ้น ไม่ก็เพี๊ยนไปแน่ๆ "
" พัดสติดีอยู่ ถ้าพัดเพี๊ยน พี่บอยก็เพี๊ยนด้วยแหละ คุยกันรู้เรื่องนี่ "
" นี่ พัด " บอยบีบข้อมือพัดแรงขึ้น
" นี่ พี่บอย " พัดท้าทายบอยด้วยการส่งเสียงดังกว่า
บอยโมโหเลยดึงพัดเข้าหาจนเกือบเสียหลัก
" เล่นอะไรกันครับ " อยู่ๆว่านก็โผล่มาขัดจังหวะ บอยจึงรีบปล่อยมือพัดทันที
" ป่าวน่ะ " พัดรีบถอยออกมายืนกับว่าน มืออีกข้างก็จับข้อมือตัวเองไว้
" พัดเป็นอะไรป่าว เจ็บข้อมือหรอ ไหนว่านดูสิ " ว่านจับมือพัดขึ้นมาดู
" แค่นี้ไม่เจ็บหรอกนะว่าน ไกลหัวใจ " พัดพูดกับว่านแต่มองที่บอยแบบเคืองนิดๆ
" แฟนมาแล้วนี่ พี่ไม่อยู่ขัดใจดีกว่า " บอยมองพัดกับว่านเซ็งๆ แล้วหันหลังเดินไปอีกทาง
" ขอบคุณครับพี่บอย " ว่านส่งเสียงระรื่น ตามหลังบอยไป
บอยโบกมือลา โดยไม่หันกลับมามอง
" เฮ้อ พี่บอย ! " ว่านถอนใจแล้วหันมายิ้มกับพัด
" นี่พัด ถ้าไม่อยากจบก็สานต่อสิ ว่านช่วยเอามั้ย "
" พูดเป็นเล่น "
" พูดจริงๆ ว่านว่าพี่บอยอาการออกแล้วนะ "
" อาการอะไร "
" ก็หึงพัดสิ "
" ว่านรู้ได้ไง "
" ก็ดูพี่บอยดิ มองว่านตาขวางเลย นี่ถ้าเข้ามากระชากคอได้ทำไปแล้วมั้ง "
" พี่บอยไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย "
" โห มีปกป้องกันด้วย "
" ไมล่ะ "
" ก็ไม่เป็นไง ขำๆน่ะ "
" ไม่ตลกนะ "
" หรอ ว่านว่าตลกดีออก "
" ตลกไปคนเดียวสิ "
" แล้วเจ็บมั้ยนั่น "
" อะไร ข้อมือนี่หรอ ไม่เป็นไร ชิลๆ "
" หรอ ก็ดี แต่ว่านพูดจริงๆนะ ว่านว่าแผนเราเริ่มได้ผล "
" แต่ พัดไม่อยากไปแทรกกลางระหว่างพี่บอยกับกุ๊กน่ะสิ แล้วพัดก็ไม่แน่ใจด้วยว่าพี่บอยรักพัดหรือป่าว "
" พี่บอยไม่เคยบอกหรอ "
" ไม่เคย "
" ว่านว่าพี่บอยไม่ได้รักกุ๊กแบบพัดคิดหรอกนะ และว่านเริ่มแน่ใจแล้วว่ากุ๊กมีใจให้ว่านเหมือนกัน "
" แน่ใจได้ไง กุ๊กบอกว่านหรอ "
" ไม่ได้บอก ของแบบนี้อยู่ที่เซ้นส่วนตัว "
" หรอ แต่พี่บอยสิ บางทีก็ดีกับพัดนะ แต่ในใจไม่รู้คิดอะไร พัดไม่แน่ใจอะไรเลย "
" แล้วเราจะได้พิสูจน์กันจริงๆตอนกุ๊กกลับมา "
" อือ พัดก็อยากรู้เหมือนกัน แต่ตอนนี้พัดไม่อยากเจอพี่บอยเลย ว่านช่วยหน่อยนะ "
" ได้ดิ แบบนี้แหละดี พัดก็อยู่ใกล้ๆกับว่านไว้ อย่าไปเปิดโอกาสให้พี่บอยละกัน "
" ให้พี่บอยคิดว่าเรารักกันใช่มะ "
" ใช่ ตามนั้นเลย "
" แล้วว่านไม่กลัวกุ๊กเข้าใจผิดหรอ "
" นั่นแหละที่ว่านต้องการ เราต้องควงกันออกงานสังคมบ่อยๆ "
" พัดเล่นด้วยอยู่แล้ว "

ตอนที่ 11
Boy To Play



หลังจากปล่อยเพลงไปตามวิทยุ และรายการทีวี จนติดหูคนฟังบ้างแล้ว
เพียงแค่สัปดาห์เดียว เพลงอยากบอกเธอเหลือเกิน ของบอย ก็ติดชาร์ท
โดนใจคนฟังมากมาย จนใครๆก็อยากจะรู้จัก นักร้องเจ้าของเพลง

วันนี้บอยตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น ลงมาข้างล่างก็เจอกับดอกไม้ช่อโต
" หม่าม้าครับ ของใครอ่ะครับนี่ "
" ของบอยนั่นแหละลูก "
" ของผม ใครให้อ่ะครับ "
" คนให้อยู่ตรงนั้นไง " หม่าม้าชี้ไปข้างหลังบอย
บอยเหลียวหลังไปดู ก็ยิ้มกว้างด้วยความดีใจทันที " กุ๊กไก่ "
" พี่บอยยย หวัดดีค่ะ "
" กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกกันเลย "
" เมื่อคืนค่ะ ถึงดึกน่ะ เลยมาหาพี่ตอนเช้าไง
วันนี้พี่เปิดอัลบั้มไม่ใช่หรอคะ กุ๊กมาทันด้วยเห็นมั้ย "
" มานี่เร็วๆ " บอยกางมือทั้งสองข้างรอกุ๊กเข้ามากอด
" อือ ๆๆๆๆ คิดถึงจังเลย " บอยกอดกุ๊ก ไปด้วยโยกตัวไปมาด้วย
" คิดถึงเหมือนกัน "
" ขอบใจนะ ดอกไม้สวยมาก เฮ้ยลืมเลย เรามองเห็นแล้วนี่ เย้ๆๆ "
บอยดึงกุ๊กมากอดไว้อีกรอบ " พี่ดีใจที่สุดเลย รู้มั้ย ต้องฉลองกันหน่อยแล้วนะ "
" ฉลองเลยหรอ "
" ใช่สิ เออ เรามาไงนี่ มาได้ไงคนเดียว "
" 935 ไง พี่บอย "
" ห๊า !! เรานั่งรถเมล์มา ทั้งๆที่เพิ่งหายป่วยนี่นะ
แล้ว 935 นี่มันยังไง ไม่ได้ผ่านหน้าบ้านพี่นี่นา "
" โธ่ พี่บอยไม่เก็ทเลยอ่ะ "
" ไรว้า "
" 935 ก็แท๊กซี่ ไง ฮ่า ๆๆ "
" อะไรว้า แท๊กซี่ อ๋ออออ ก้าว ขึ้นไปก็ สามสิบห้า บาท โห มุขเล่นมาได้ "
" ไมล่า "
" แป้กไง "
" แป้ก ก็คุ้มแหละ พี่บอยงงละกัน อิอิอิ "
" เออๆ "
" ฮ่าๆๆ คุ้มๆ "
..........
ที่บ้านของพัด วันนี้ว่านมารับพัดไปงานเปิดอัลบั้มของบอย
" พัด !! " ว่านเรียกพัดตั้งแต่เดินเข้ามาในบ้าน " รอนานยัง "
" เฮ้ย พัด " ว่านเดินมาใกล้ แตะที่บ่าพัด
" อะไร มาไงเงียบๆ " พัดสะดุ้งหันไปมองว่าน
" เงียบอะไร เรียกตั้งนานแล้ว ใจลอยไปหาพี่บอยรึไง "
" บ้าหรอ ไม่ได้คิดถึงพี่บอยเลยสักนิด "
" ไม่จริงมั้ง "
" ว่านจะมารู้ดีว่าตัวพัดได้ไง "
" หรอ งั้นวันนี้ไปรัชดากัน "
" ไปทำไมล่ะ "
" พี่บอยเปิดอัลบั้มไม่รู้หรอ "
" รู้สิ แต่ไม่ไปได้มั้ย "
" กลัวล่ะสิ "
" กลัว ? ทำไมพัดต้องกลัวด้วย "
" กลัวเจอพี่บอยใช่ม้า ไปด้วยกันนั่นแหละ ลืมแล้วหรอไงว่าเราต้องเล่นเป็นแฟนกัน "
" ไม่ลืม แต่ไม่อยากไป แล้วก็ไม่ได้กลัวเจอพี่บอยด้วย "
.......................
ที่บ้านบอย
" นึกออกละ เราโทรไปชวนว่าน กับ พัด มาฉลองด้วยกันดีกว่า "
" พี่ต้องไปงานตอนบ่ายไม่ใช่หรอ "
" ยังทันน่ะ นี่เพิ่งเช้าอยู่เลย "
" ก็ดีคะ "
............
ที่บ้านพัด
' ตื๊ด ๆๆ ' แปปนะพัด มือถือดังน่ะ
" พี่บอย อายุยืนจริงๆ พูดถึงละโทรมาเลย "
" หวัดดีครับ พี่บอย "
" อ๋อ ผมอยู่กับพัดพอดี พี่มีอะไรหรือป่าว "
" ได้สิครับ แต่เราต้องรีบไปรัชดาตอนบ่ายด้วยนะ "
" ครับ งั้นแค่นี้ "
ว่านวางไปแล้ว จึงหันมาคุยกับพัด
" พัด "
" หือ ว่าไง "
" พี่บอยโทรมาน่ะ "
" รู้แล้ว ได้ยิน แล้วเกี่ยวไรกะพัดล่ะ "
" เกี่ยวสิ ไปกันเถอะ ต้องรีบแล้วล่ะ "
" ไปไหน "
" เออน่า พี่บอยบอกมีเซอร์ไพร์ส "
ว่านพาพัด ไปที่ ร้านอาหารที่บอยนัดไว้ แต่พอไปถึงปากประตูทำเอาว่านกับพัดแทบหยุดเดิน
เพราะภาพที่เห็นเป็น บอย กับ กุ๊กไก่ กำลังพูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน
" มาแล้วหรอ " บอยหันไปทักว่าน กับพัด " มานี่สิ "
" พี่บอยมานานแล้วหรอครับ "
" ก็นานเหมือนกัน แต่ไม่เป็นไร มีกุ๊กนั่งเป็นเพื่อนน่ะ "
" อ่อ ครับ "
" แล้วกุ๊กกลับมานานแล้วหรอ "
กุ๊กหันมายิ้มให้ว่าน แต่บอยชิงตอบแทน " เมื่อคืนน่ะ "
" กุ๊กยังเจ็บตาบ้างไหม "
" เจ็บจะมานั้งนี่หรอ เฮ้อ ถามอะไรน่ะว่าน ฮ่าๆๆ " บอยตอบอย่างอารมณ์ดี
" เอ่อ พี่บอยครับ ผมว่าให้กุ๊กตอบก็ได้นะ "
" ก็พี่อยากตอบอ่ะ มีไรป่ะ ฮ่า ๆๆ "
ตอนนี้กลายเป็นว่า ที่นั่งสองด้านอยู่คนละอารมณ์ กันเลย
บอย กุ๊ก ก็ยิ้มหัวเราะกันอย่างมีความสุข ส่วน ว่าน พัด ก็นั่งหน้าตายมองทั้งคู่คุยกัน
บอยไม่สนใจมองหน้าตาว่าน พัด เท่าไหร่ เพราะมัวแต่ดีใจที่เจอกุ๊กอยู่
" ไหนบอกสิ กี่นิ้ว " บอยยก 3 นิ้ว ให้กุ๊กทายเล่น
" ง่ายๆ เด็กๆ " กุ๊ก แกล้งหลี่ตา ชู 4 นิ้ว แล้วพูดไม่ชัด " ฉี่ ฮ่าๆ ๆ "
' ป้าบ ' บอยเขกโป๊กไปที่หน้าผากกุ๊ก " อุ้ย เจ็บนะ "
" นี่แน่ะ ! ฉี่ ไม่ใช่ สัญญา "
" สัญญา อะไร สายัณ ต่างหากล่ะ "
" เออ คล้ายกัน "
" พัดๆ นั่งนิ่งเชียว สบายดีป่าวไม่ได้คุยกันเลยนะ " กุ๊กหันไปยิ้มให้พัด
( เห็นเราด้วยหรอนี่ นึกว่ากุ๊กจะเห็นแต่พี่บอย ) พัดยิ้มตอบกุ๊กไปงั้นๆ
" อย่าไปถามเค้าเลย เค้าสบายดีอยู่แล้วมีนายว่านดูแลน่ะ " บอยตอบแทนพัดซะงั้น
" หึหึ " พัดคำรามในลำคอ แต่บอยก็ไม่สนใจ
" พี่บอย ผมว่าเรารีบทานอาหาร รีบไปที่งานดีกว่านะ พี่บอยต้องซ้อมคิวด้วยไม่ใช่หรอ "
" เออจริง เกือบลืม กุ๊กเดี๋ยวไปกับพี่นะ "
" ค่ะ กุ๊กไปด้วยอยู่แล้ว "
ว่านกับพัด ได้แต่หันมามองหน้ากันแบบเซ็งๆ

.........
ว่านจัดงานแถลงข่าวเปิดอัลบั้ม บอย ทู เพลย์ ที่ผับย่านรัชดา
นักข่าว สื่อมวลชนมากมาย และแฟนๆที่เริ่มสนใจมางานนี้กันหนาตา
พัดชาขอว่านแยกตัวไปรวมกับกลุ่มนักข่าว ไม่ตามไปหลังเวที
( พี่ก้อไปเชียร์บอย นะ วันนั้นน่ะ เอิ๊กๆๆ อ้าวไม่เกี่ยวกะเรื่องนี้หรอ โทษที แหะๆ )
" ตื่นเต้นจังเลย " บอยหันมาบอกกับว่าน ที่ยืนอยู่ข้างๆ ว่านตบที่บ่าบอยเบาๆให้กำลังใจ
" พี่บอยทำได้อยู่แล้วครับ ว่าแต่พี่บอยพร้อมยัง "
" พร้อมสิ พร้อมมานานแล้ว "
บอยมองไปตรงทางเข้าห้องแต่งตัว ชะเง้อหาจนว่านสงสัย
" พี่บอยหาใครครับ "
" พัดไม่มาด้วยหรอ "
" มาครับ แต่ไม่ไหนไม่รู้สิ "
" หรอ "
" แล้วกุ๊กไก่ล่ะครับ ไปไหนแล้ว "
" กุ๊กไปรอข้างหน้าน่ะ "
" งั้นเดี๋ยวผมไปอยู่ป็นเพื่อนกุ๊กดีกว่า "
" โอเช ฝากด้วย พี่ไปเตรียมตัวแล้ว "


" ต่อไปพบกับ บอย ทู เพลย์ " เสียงพิธีกรในงานเรียกให้บอยออกมาปรากฎตัว
ต่อหน้านักข่าว และแฟนๆที่รออยู่ กันเนืองแน่น
' กรื๊ดดดดดดดดดดด พี่บอยยยยยยยยยยยย ' เสียงแฟนๆดังเข้ามา
เพิ่มกำลังใจให้บอยที่กำลังจะออกไปโชว์เพลงเป็นครั้งแรก
( นี่เป็นเรื่องจริงใช่มั้ย เราไม่ได้ฝันไป เรากำลังอยู่ต่อหน้านักข่าว แฟนๆ
แล้วเราก็กำลังร้องเพลงของเราเอง อัลบั้มแรกในชีวิตที่เราฝันมานาน )

' วันนั้นฉันไม่เคยได้ถาม ว่าใจฉันมันคิดกับเธอเช่นไร
เธอเองก็ยังมองข้ามฉันไป แล้วเหตุใดจึงอยากเจอทุกวัน
ฉันเลยถามหัวใจฉันดู ก็ได้รู้ที่มันตอบกลับมา
*ว่าใจมันเรียกเธอที่รัก มันไม่หยุดรักเธอ
เวลาขาดเธอเหงาใจจนทนไม่ไหว '

พัดชาแอบดูบอย อยู่ในมุมมืดของงาน " ดีใจด้วยนะพี่บอย "

' ก็ใจมันรักเธอกว่าใคร มันต้องเหนื่อยแทบตาย
ที่ต้องเก็บรักที่อยู่ลึกๆ ทั้งที่อยากบอกเหลือเกิน... '

ด้วยความเป็นentertainer ในตัวแบบที่บอยมี การพูดคุย การร้องเต้นบนเวที
ทุกอย่างบนเวทีของบอย จึงสร้างรอยยิ้มให้กับคนในงานวันนั้นได้ไม่ยาก

" มาหลบอยู่นี่เอง " ว่านเดินมาแตะที่ไหล่พัดเบาๆ
" ว่านมาก็ดีแล้ว พัดฝากของไปหลังเวทีหน่อยสิ "
" เอาไปให้พี่บอยเองสิ "
" แค่นี้ทำให้ไม่ได้หรอ "
" ก็ได้ๆ ป๊อดจริงๆ "

งานจบลงด้วยความประทับใจของทุกฝ่าย ว่านยิ้มพอใจที่ทำงานสำเร็จ
" โอ๊ยย นายดูดิ ขนลุกเลยว่ะ คนร้องเพลงตามพี่ดังมากๆ " บอยยิ้มปลื้มบอกกับว่าน
" ผมดีใจด้วยครับ "
" ยังกับฝันไปเลย "
" ไม่ใช่ฝันแล้วพี่บอย "
" นายช่วยตีบ่าพี่สักทีดิ๊ "
" ได้เลยครับ " ว่านจะทำตามที่บอยบอก แต่ไม่ตีบ่าตามที่บอยต้องการ
กลับไปดีดหูบอยแทน " โอ๊ยย เจ็บ !! บอกให้ตีบ่า มาดีดหูทำไมนี่ "
" ผมเห็นพี่บอยหูเบา เชื่อคนง่าย ก็เลยทดสอบดูไง "
" เออ ขอบใจ "
บอยหันไปเก็บของบนโต๊ะก็เจอกับกล่องของขวัญ
พลิกรอบๆดู ก็ไม่รู้ว่าของใคร มีแต่การ์ดบนกล่อง
บอยเปิดดู มีข้อความว่า ' ยินดีด้วยกับก้าวแรกบนเส้นทางฝัน '
บอยแกะออกดู พบว่าเป็นคอสติส ที่ปักรูปเท็ดดี้แบร์ กอดหัวใจสีแดง
ดูรอบภาพคอสติสที่ใส่กรอบมาแล้วก็ไม่มีชื่อคนให้อยู่ดี
" ของใครให้มานะ หรือว่า.. " เท็ดดี้แบร์กอดหัวใจสีแดง ทำให้บอยนึกถึง
ตุ๊กตาที่บอยเคยให้พัดเมื่อวันก่อน " หรือว่า..จะเป็นของ ..."
บอยหันไปถามว่าน " คอสติสนี้ของใครน่ะ "
" ไม่รู้สิครับ ผมก็เพิ่งเห็นนี่แหละ "
" หรอ "
กุ๊กไก่เดินเข้ามาในห้องแต่งตัว ก็ตรงรี่มาหาบอยทันที
" พี่บอยสุดยอดเลย ทำดีมากๆ "
" ขอบใจนะ ว่าแต่เราเถอะ กินอะไรหรือยัง หิวมะ "
" หิวสิ พี่บอยล่ะ "
" เดี๋ยวพี่เก็บของแล้วเราไปกัน "
" ดีคะ แล้วว่านล่ะ ไปด้วยกันมั้ย "
" ไม่ล่ะ ผมขอตัวดีกว่า เออใช่ มีคนรอว่านอยู่น่ะ ผมไปก่อนนะครับพี่บอย เราไปก่อนนะกุ๊ก "

บอยเก็บของบนโต๊ะของตัวเองมาหมด ยกเว้นคอสติส ที่บอยมองไม่เห็น
บอยกับกุ๊กเดินออกไปแล้ว พัดชาเดินเข้ามาก็เห็นแต่หลังบอยกับกุ๊กเดินออกไปแล้ว
พัดเดินเข้าไปในห้อง ก็เห็นคอสติสวางทิ้งอยู่ ยิ่งเศร้าใจ
พัดเดินเข้าไปเก็บภาพคอสติสที่ทำเองกับมือ " มันไม่สำคัญกับพี่บอยสักนิดเลย "
บอยกับกุ๊กมาถึงรถแล้วแต่ บอยเพิ่งนึกได้ว่าลืมภาพคอสติส
" กุ๊ก รอพี่เดี๋ยวนึงนะ พี่ลืมของ "
" ค่ะ "
บอยรีบวิ่งไปหลังเวที เพื่อหาคอสติส
" หายไปไหนนี่ ตะกี๊มันอยู่ตรงนี้นี่นา "
บอยหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ก็เลยถอดใจกลับไปที่รถ
บอยเดินหน้าเศร้ากลับมา จนกุ๊กไก่สังเกตได้
" พี่บอยหาของไม่เจอหรอคะ "
" ใช่ ไม่รู้หายไปไหนน่ะ "
" มันคืออะไรน่ะ "
" ภาพปักคอสติสน่ะ เค้าอุตส่าตั้งใจทำให้เรานะ "
" ใครให้ค่ะ "
" อ่อ .. แฟนเพลงน่ะ "
" พี่บอยอย่าเสียใจเลย เราไม่ได้ตั้งใจนี่นะ "
" เฮ้อ ! "
" พี่บอยก็ดูนั่นสิ พัดกะว่านนี่ " กุ๊กชี้ไปที่รถที่เพิ่งขับผ่านหน้าไป
ซึ่งมีว่าน กับพัด นั่งอยู่ " ช่างเค้าเหอะ เราก็ไปของเราบ้าง "
" แล้วเราลืมไปแล้วหรอไง ว่านเป็นแฟนพัดน่ะ
ท่าทางเค้ารักกันมากนะสวีท วี๊ดวิ๊วกันเหลือเกิน "
" พี่บอยรู้ได้ไงอ่ะ ว่าเค้าสวีทกันมาก "
" อย่าไปสนใจเลย "
" ก็ได้ๆ "
" เราน่ะไปอยู่ที่อเมริกาทำอะไรบ้างล่ะ พี่ว่าเราอ้วนขึ้นนะ "
" พี่บอยดูนี่สิ " กุ๊กชี้ที่พุงตัวเอง
" ทำไมอ่ะ ท้องหรอ "
" บ้า ท้องได้ไง ไปกะแม่ "
" แล้วชี้ท้องทำไมอ่ะ ป่องๆด้วยนะนั่น "
" ก็ใช่อ่ะดิ กินแล้วก็นอน ไม่ลงพุงได้ไง พี่บอยก็มีแหละ อย่าว่าแต่เค้าเลยนะ "
" ของพี่เค้าเรียก พุงเสน่ห์ "
" งั้นของกุ๊กเรียกพุงเสนียด ฮ่าๆ "
" ฮ่าๆ แล้วเราทำอะไรอีก "
" ก็กิน นอน แล้วก็นอน กิน แล้วก็คุยโทรศัพท์ แค่เนี๊ยะ "
" อะไรนะ คุยโทรศัพท์ คุยกะใคร "
" ก็คุยกะพี่บอยไง ถามได้ แล้วก็คุยกับว่านด้วย "
" นั่น ว่าแล้วเชียว ต้องนายว่าน "
" ก็คนมันว่างนี่ ว่านโทรไปก็ต้องคุยสิ
" พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเลย "

..........
บอยไปส่งกุ๊กที่บ้าน กว่าจะถึงบ้านตัวเองก็ค่ำพอดี
" หม่าม้าครับ บอยกลับมาแล้ว "
" บอยมีแฟนคลับฝากของขวัญมาให้น่ะ "
" อยู่ไหนครับ "
" ในห้องบอย "
" ขอบคุณครับ "
บอยขึ้นห้องนอน แล้วตรงไปดูของฝากที่แม่บอก
" อะไรล่ะนี่ " มีกล่องของขวัญ อยู่ 2-3 อันวางอยู่บนเตียงบอย
บอยแกะห่อของขวัญ " เฮ้ยนี่มัน คอสติสนี่ มาได้ไง "
บอยเขย่าๆในกล่องดู ปรากฎว่ามีแหวนเงินร่วงลงมาด้วย
" แหวนเงินเกลี้ยง " บอยดูที่คอสติส และแหวนเงิน ทำให้นึกถึงพัดชาขึ้นมาทันที
" ของพัดหรอนี่ ทำไมไม่ให้เราเองล่ะ ต้องถามให้รู้เรื่อง "

บอยตั้งใจไปหาพัดแต่เช้า แต่ก็ไม่ไปไม่ทันพัดจนได้
พัดออกจากบ้านแต่เช้า ซึ่งบอยไม่รู้เหมือนกันว่าไปไหน

พัดออกมาหา กุ๊กไก่ที่บ้าน แต่เช้า
" พัดมาหากุ๊กแต่เช้ามีอะไรหรือป่าว "
" ... " พัดมองหน้ากุ๊กนิ่ง ไม่ยอมพูดจา
" มีอะไรก็บอกมาสิ "
" กุ๊กรักพี่บอยมากหรอ "
" ใช่ "
" กุ๊กจะแต่งงานกับพี่บอยหรือป่าว "
" พัดถามทำไม "
" ตอบมาสิ "
" ก็คงจะอย่างนั้นแหละ "
" พัดมาลากุ๊กน่ะ "
" ลาไปไหน "
" ไปให้ไกล จากที่เราอยู่ "
" เธอกำลังหนีอะไรพัด "
" เราไม่ต้องการเห็นภาพบาดตาเราอยู่เรื่อยไปแบบนี้ "
" เธอรักพี่บอยงั้นหรอ แล้วพี่บอยรักเธอหรือป่าวล่ะ "
" ชั้นไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น "
" แต่ถึงเธอจะไปไกล แต่ใจเธออยู่นี่มันก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ "
" นี่กุ๊กไก่ เธอรู้มั้ยชั้นเกลียดอะไรมากที่สุด "
" อะไรล่ะ เราจะรู้ได้ยังไง "
" ชั้นเกลียดสายตาพี่บอยเวลาที่เค้าอยู่กับเธอ เพราะเค้าจะไม่มีสายตามองมาที่ชั้นเลย "
พัดชา พูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ก่อนหันหลังเดินจากไป
" เดี๋ยวสิพัด !! " กุ๊กเรียกพัดไว้ แต่พัดก็รีบเร่งฝีเท้าออกไป ไม่หันกลับมามอง
" พัดชา.. เราอยากจะบอกเธอจริงๆ ตาพี่บอยมองเรามากกว่าเธอ
แต่ใจพี่บอย อาจจะอยู่กับเธอมากกว่าเราก็ได้ นะ "
กุ๊กพูดกับตัวเอง เพราะไม่แน่ใจอะไรกับบอยเหมือนกัน

..........
พัดชาถือกระเป๋าออกมาจากบ้าน โดยไม่เห็นว่าบอยดักรออยู่
" จะไปไหน " บอยเดินมาดึงแขนพัดไว้
" พี่บอยไม่เกี่ยว "
" พี่มีเรื่องต้องถามเราหน่อย "
" รีบๆถามมา พัดไม่มีเวลาจะคุยกับพี่บอยมากนักหรอกนะ "
" นี่อะไร " บอยชี้ไปที่กระเป๋าเดินทางของพัด
" กระเป๋า "
" อย่ามากวน ไปกับพี่ " บอยดึงพัดชาไปที่รถ เปิดประตูให้ขึ้นไปนั่ง
" แล้วไม่ต้องคิดหนีเลย ถ้าลงมา พี่จะไปอุ้มเราขึ้นรถ "
" พัดจะร้องให้คนมาช่วย "
" เอาสิ พี่ไม่กลัวหรอกนะ "
พัดชาหน้าบึ้งตึง นิ่งเงียบ จำใจไปกับบอย
แต่ก็ไม่พูดกับบอยไปตลอดทาง
" ลงมาได้แล้ว มาคุยกันดีๆก่อน " บอยเดินมาเปิดประตูรถให้พัดชา
พัดชาลงจากรถ ตามที่บอยสั่ง แต่เดินตามหลังแบบช้าๆ
" เดินดีๆหน่อยได้มั้ย "
" ก็ดีแล้วไง "
" อย่ามางอแงนะ มานี่เลย " บอยถอยหลังกลับมา ดึงมือพัดให้เดินตาม
บอยพาพัดมาร้านอาหารในห้างดัง ที่คนพลุกพล่าน
แค่บอยเดินเข้ามาก็มีแต่คนจ้องมอง
บอยเพิ่งรู้วันนี้เองว่า การเป็นคนดังมันลำบากยังไง
เพราะความเป็นส่วนตัวมันลดลงไปจริงๆ
" เธอๆนั่นพี่บอย พิษณุ นี่ "
" ใช่จริงๆด้วย ดูสิมากับใครไม่รู้ "
ในที่สุดบอยก็พาพัดมานั่งในร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง
" พัด "
" คะ "
" พี่ขอบคุณนะสำหรับของขวัญ พัดทำเองหรอ "
" ค่ะ เท่านี้หรอคะที่พี่บอยจะถาม ไม่เห็นจะต้องลำบากพามาคุยเลย "
" เดี๋ยวสิ "
บอยจะคุยกับพัดต่อก็ไม่สะดวก เพราะมีคนเดินเข้ามาหา
" พี่บอย คะ ขอลายเซ็น หน่อยคะ " มีสาวสองคน เดินมาหาบอยที่โต๊ะ
" ครับ ได้ครับ "
" ใครค่ะนี่ แฟนพี่บอยหรอคะ " สาวคนแรกถามขึ้น
ทำให้เพื่อนสาวเธอคล้อยตามไปด้วย " พี่บอยมีแฟนแล้ว ? "
" ไม่ใช่ครับ เพื่อนผมน่ะ "
พัดชาหันไปยิ้มให้แฟนๆของบอย พร้อมกับส่ายหน้าเป็นการยืนยันตามที่บอยพูด
( ก็ใช่น่ะสิ เราไม่ใช่แฟนพี่บอยนี่ )
บอยต้องคอยยิ้มตอบคนนั้นทีคนนี้ที ที่เดินเข้าทักหรือโบกมือให้ตลอด
จนพัดชารู้สึกอึดอัด ที่ตกเป็นเป้าสายตาคนมากมาย
" พี่บอยคะ พัดว่ากลับเถอะคะ "
" เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะ "
" พี่บอยคิดว่าเราจะคุยกันรู้เรื่องหรอคะ ดูสิคนจ้องมองเราเยอะมาก "
" เราจะหนีไม่ได้นะ เราต้องรับได้สิ มันคือความจริง "
" พัดไม่ชอบเด่นดัง ให้คนมามองเราตลอดเวลาแบบนี้ พี่บอยอยู่ไปคนเดียวเถอะคะ "
" เพราะงั้นพัดเลยจะไปจากพี่ใช่มั้ย "
"..." พัดเงียบ ก้มหน้านิ่งไม่ยอมตอบ
" ว่าไง มีอะไรก็พูดมาสิ "
" พี่ก็รู้ว่าพัดมีว่าน ตัวพี่เองก็มีกุ๊กไก่ทั้งคน "
" แล้วยังไงล่ะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอ
เราจะเจอกันอีกไม่ได้หรอไง พัดทำอย่างนี้ทำไม "
" พี่บอยอย่ามายุ่งกับพัดอีกเลย เราจากกันด้วยดี ดีกว่านะคะ
พัดคืนแหวนให้พี่บอยไปแล้วนะคะ เราไม่มีอะไรต่อกันแล้ว เราจบกันเถอะนะคะ "
พัดทำให้บอยอึ้งไปชั่วครู่ คิดจะพูดอะไรต่อก็ไม่ถูก ( คงไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้วมั้ง )
" ถ้าพัดต้องการอย่างนั้น พี่ก็จะไม่รั้งให้อยู่ ตามใจพัดแล้วกัน "
( อยากให้เราไปมานานแล้วล่ะสิ ) " ค่ะ ขอบคุณพี่บอยที่เข้าใจ ขอให้พี่บอยโชคดี "
" พี่ไปส่งมั้ย " บอยบอกพัดเสียงราบเรียบ ยิ่งทำให้พัดรู้สึกอยากไปให้เร็วที่สุด
" ไม่เป็นไร พัดกลับเองได้ ลาก่อน " พัดเดินออกไป โดยไม่หันกลับมามองบอยเลย
" เราไม่มีอะไรต่อกันแล้ว เราจบกันเถอะนะคะ พูดมันง่ายนี่ ชิส์ "
บอยพูดกับตัวเองมองพัดที่เดินจากไปอย่างเซ็งๆ

เพียงแค่วันเดียว ข่าวบอยไปกินข้าวกับสาวนิรนาม
ก็ดังไปทั่วอินเตอร์เน็ต มีคนส่งภาพหลักฐานไปยังนิตยสารบันเทิง
จนว่านร้อนใจต้องเรียกบอยมาพบ
" แล้วนายจะให้พี่ทำไง "
" ผมว่าเราคงทำอะไรไม่ได้ นอกจากจะปล่อยให้ข่าวเงียบไปเอง "
" ก็แค่ไปนั่งคุย ไม่น่าจะเป็นเรื่องขนาดนี้นะ "
" แต่พี่บอยเพิ่งเกิดในวงการนะครับ มีข่าวแบบนี้เรตติ้งจะตกไว "
" เฮ้อ พี่ว่า เราทำชีวิตเราปกติ ไม่ต้องไปเปลี่ยนตัวเรา เพียงแต่ระวังมากขึ้นแค่นั้น "
" ก็ดีครับที่พี่บอยไม่ซีเรียส "
" จะเครียดไปทำไม แค่นี้ก็มีเรื่องให้คิดจนปวดหัวไปหมดแล้ว "
" ส่วนเรื่องภาพพี่บอย กับพัด ที่ไปลงพวกหนังสือกอสซิบ
ผมคิดว่าผมจะแก้ไขเอง ผมจะพาพัดไปออกงาน ให้คนเห็น "
" จะบอกพี่ทำไม แฟนนายไม่ใช่หรอไง นายก็ทำประจำอยู่แล้วนี่ "
" แต่ปัญหาก็คือ พัดไปไหนไม่รู้สิครับ พี่บอยรู้มั้ยล่ะ "
" นายก็แปลกนะ แฟนกันไม่รู้ พี่เป็นใครจะได้รู้ "
" ผมน่ะ ไม่รู้ไม่แปลกหรอก ผมไม่ได้ยุ่งกะพัดเค้าไปทุกเรื่อง
แต่พี่บอยนี่สิ ผมถามจริงเหอะ พี่ไปตามตอแยพัดชาทำไม "
บอยยักไหล่ ไม่ตอบที่ว่านถาม
" พี่บอยชอบพัด ใช่มั้ยครับ "
" นายคงดูผิดแล้วล่ะ "
" ปากแข็งให้ตลอดนะครับ ผมจะคอยดู "

............
ที่บ้านบอย วันนี้กุ๊กไก่มาคุยเล่นกับพ่อ และแม่ ของบอย
มาช่วยทำอาหารรอบอยกลับบ้าน
' กริ๊งงงงงง ' เสียง กริ่งหน้าบ้าน
" เดี๋ยวกุ๊กไปดูเองคะ " กุ๊กไก่เดินไปหน้าบ้านดูว่าใครมา
" สวัสดีคะ คุณแม่พัดชา ใช่มั้ยคะ " กุ๊กเป็นงงที่แม่พัดชามาถึงบ้านบอย
" เอ่อ หนูกุ๊กไก่ มาทำอะไรที่นี่จ๊ะ "
" หนูมาคุยกะคุณพ่อ คุณแม่ พี่บอยคะ แล้วคุณแม่ล่ะคะ มาหาพี่บอยหรอคะ
พี่บอยไม่อยู่นะคะ ไปทำงานยังไม่กลับเลยคะ "
" ไม่ได้มาหาบอยหรอกจ๊ะ มาหาคุณพ่อ คุณแม่ ของบอยน่ะ พาแม่ไปหน่อยสิจ๊ะ "
" ได้ค่ะ ตามมาสิคะ "
กุ๊กไก่พาแม่ของพัดชา เข้ามาในบ้าน เจอกับพ่อแม่ของบอย
" สวัสดีคะ ดิฉันเป็นแม่ของพัดชา " แม่พัดไหว้ทักทาย พ่อแม่ของบอย
" สวัสดีครับ "
" สวัสดีคะ ไม่ทราบมีธุระอะไร กับบอยหรือป่าว บอยไม่อยู่นะคะ "
" ทราบแล้วค่ะ ดิฉันมาหาคุณสองคนค่ะ "
" งั้นเชิญนั่งก่อนค่ะ "
" น้ำค่ะ คุณแม่ " กุ๊กไก่ เอาน้ำมาเสริฟแม่พัด
" ขอบใจจ๊ะ "
" คุณแม่พัดชามีธุระอะไรกะเราคะ " แม่ของบอยเริ่มการสนทนา
" คุณสองคนคงได้อ่านข่าวแล้วใช่มั้ยคะ "
" ข่าวไหนค่ะ "
" ก็เรื่องบอย ไปกะสาวคนนึง คือคนนั้นน่ะ พัดชาค่ะ "
" แล้วยังไงล่ะคะ "
" ดิฉันขอพูดตรงๆเลยนะคะ คือดิฉันมีคนที่เหมาะสมกับลูกสาวไว้แล้ว
แล้วที่ผ่านมา ดิฉันเห็นลูกสาวเสียใจมาตลอดกับเรื่องของบอย
ในเมื่อบอยไม่ได้รักลูกสาวดิฉัน แล้วทำไมยังมาวุ่นวายให้ปวดหัว "
" คุณทราบได้ไงว่าสองคนนั้นไม่ได้รักกัน "
" ถึงจะรักกันก็ไม่เหมาะสมอยู่ดี " แม่พัดมองไปที่กุ๊กไก่
" บอยคงรักหนูกุ๊กกระมัง ถึงได้มาอยู่ที่นี่ด้วย
ในเมื่อบอยไม่ได้รักพัด มาวุ่นวายแบบนี้ อยากตกถึงข้าวสารหรือไงคะ "
" คุณคะ ถึงพวกเราจะจนแต่พวกเราก็มีศักดิ์ศรี เราคงไม่ให้ลูกชายไปเกาะชายกระโปรงใครหรอกคะ
แล้วบอย ดิฉันเลี้ยงมา เค้าไม่มีทางทำแบบที่คุณว่า คุณไม่ต้องห่วง "
" ก็ดีคะ ดิฉันจะได้สบายใจ "
" คุณมีธุระ แค่นี้ใช่มั้ยคะ "
" ค่ะ ขอบคุณที่เข้าใจ " แม่พัดลุก จะออกไป แต่กุ๊กเข้ามาขวางไว้
" นี่หนู ถอยไป "
" คุณแม่คะ หนูแค่อยากบอกคุณแม่ว่า
คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะใช้ชีวิตได้
แล้วค่าของคน ไม่ได้อยู่ที่เงินคะ พี่บอยเป็นคนดี
ถ้าพี่บอยจะรักใคร เค้าจะรักที่ใจ ไม่ใช่ที่เงิน "
" หนูก็เข้าใจบอยดีนี่ "
" หนูสัมผัสพี่บอยที่ใจต่างหากคะ ไม่ใช่แค่ภาพแรก "
" แม่พูดไปหมดแล้ว และจะไม่พูดอีก แม่ไม่อยากให้พัดลำบาก
ที่ต้องอยู่กับคนที่ไม่รักจริงก็เท่านั้นเอง แม่หวังว่าหนูคงเข้าใจ "
" แต่ความรักฝืนกันไม่ได้ คุณแม่ก็ห้ามพัดไม่ได้หรอกคะ "
" แม่ก็จะคอยดูนะ ว่าพัดจะเลือกอะไร ระหว่างคนที่เลี้ยงเค้ามา
อยู่กับเค้ามาทั้งชีวิตของเค้า กับผู้ชายคนนึงที่เค้าเพิ่งเจอไม่กี่ปี "
" คุณแม่ใจร้าย ถ้าหนูเป็นพัดชา หนูจะไม่ยอมให้คุณแม่บังคับจิตใจหรอกคะ "
" กุ๊กไก่ พอได้แล้วลูก " แม่บอย เดินมาดึงแขนให้กุ๊กออกมา
" ต้องขอโทษด้วยนะคะ เชิญคุณเถอะคะ "
" ขอบคุณคะ ลาก่อน "
แม่พัด เดินออกไปแล้ว แม่ของบอยได้แต่ถอนใจ " เฮ้อ ! นี่มันวันอะไรกัน
บอยก็มีข่าวไม่ดี แม่พัดก็มาพูดจาดูถูกพวกเราอีก "
" คุณแม่อย่าคิดมากเลยค่ะ เราก็อยู่ของเรา พวกเค้าก็อยู่ของเค้า คนละชนชั้นกัน "
" แม่ขอบใจกุ๊กไก่นะ ที่ช่วยคุยแทนแม่ "
" ไม่เป็นไรคะ กุ๊กละเบื่อจริงๆคนรวย ที่มองพวกเราแบบไม่เห็นค่า "

ตอนที่ 12
วันที่ไม่เหลือใคร

บอยอยู่ในห้องนอน เป็นอีกคืนที่บอยพยายามข่มตาให้หลับ
แต่ก็หลับไม่ลงสักที นอนกระสับส่ายไปมา จนต้องลุกขึ้นมานั่ง
' ก๊อก ๆ ๆ ' หม่าม้าเคาะประตูห้องก่อนแง้มดู เห็นบอยนั่งอยู่ สีหน้าเคร่งเครียด
" ยังไม่นอนหรอลูก "
" ยังครับ หม่าม้ามีอะไรหรือป่าว "
แม่ของบอยเดินเข้ามาในห้อง นั่งลงข้างๆบอย เอามือลูบหัวบอย
บอยหันมากอดหม่าม้าไว้แน่น " ขอบคุณนะครับ "
" บอยรู้มั้ย หม่าม้าห่วงบอยมากนะ ไม่ว่ายังไง หม่าม้าจะเป็นกำลังใจให้บอยตลอด
ในทุกๆเรื่อง ที่บอยทำ หม่าม้าเชื่อว่า บอยจะทำในสิ่งที่ถูก และนั่นจะส่งผลดีกับบอยไปตลอด "
" ครับ บอยจะตั้งใจทำงาน เพื่อหม่าม้า เพื่อพ่อ เพื่อครอบครัวของเรา
บอยรู้ครับว่าบอยต้องทำยังไง หม่าม้าไม่ต้องห่วงนะครับ "
" เรื่องของแม่พัดชา บอยไม่คิดมากใช่มั้ยลูก "
" ผมจะพิสูจน์ตัวเองครับ ว่าเงินไม่ใช่สิ่งที่บันดาลสุขได้เสมอไป
ผมจะทำให้แม่ของพัดชา เห็นว่า คนอย่างผมมีดี มากกว่า ที่ท่านคิด "

...........
ผ่านไปกว่า 3 เดือน จากเหตุการณ์วันนั้น บอยก็ไม่ได้เจอกับพัดอีกเลย
กุ๊กได้กลับไปทำงานที่เดิม พัดชาหายไปจากทุกคน ไม่รู้ว่าไปที่ไหน
บอยทำงานหนักแทบไม่มีเวลาพัก มีคนรู้จักและรักบอยมากขึ้น
เวลาทำงานบอยยิ้มแย้มได้กับทุกคน เวลาอยู่คนเดียวทีไรก็มักจะนั่งซึมเศร้า
แต่มีคนนึงที่ทำให้บอยลืมอะไรที่หนักๆบนหัวได้เสมอ นั่นก็คือกุ๊กไก่
" พี่บอยคะ " กุ๊กไก่ เดินมาหาบอยในห้องแต่งตัว พร้อมขนมเต็มมือ
" เรามาได้ยังไง เพิ่งบ่ายโมงเองนะ " บอยยิ้มให้กุ๊กทันที ที่เห็นหน้า " แล้วมานานหรือยัง คอยพี่นานมั้ย "
" เพิ่งมาคะ แต่ก็มาทันเห็นคนบางคนนั่งซึมนะ "
" ไหนใครซึม ไม่มี๊ " บอยยิ้มร่า กลบเกลื่อนซะงั้น
" จริงหยอ "
" จริงสิ หน้าพี่มันเศร้ารึไง "
" ก็ไม่นะ งั้นกินขนมกันนะ กุ๊กซื้อมาเยอะแยะเลย "
" หรอ ดูหน่อยสิมีอะไรมั่ง กำลังหิวพอดีเลย "
" น้ำแตงโมก่อนมะ "
" เฮ้ย พี่ไม่ชอบแตงโม "
" รู้น่า ล้อเล่น ไม่มีหรอกน่า กาแฟเย็นน่ะชอบไม่ใช่หรอ "
" สตาร์บัค รึป่าว "
" บัค อะไรกว่าจะมาถึงนี่ละลายพอดี อาโกหน้าสตูดิโอ นี่แหละ กินมะล่ะ "
" โห ไม่ลงทุนเลย "
" พี่บอย เลี้ยงยากนะนี่ เรื่องมากด้วย "
" ว่าไรนะ "
" ป่าว "
" เดี๋ยวจะโดน " บอยทำท่าจะเขกหัวกุ๊กจากระยะไกล
" โหดอีกแล้วนะ "
" ยังไม่ทันโดนเลย ทำเป็นโวยวาย ฮ่าๆ "
" ลองไม่โวยดิ โดนไปแล้ว "
" งั้นเอานั่นด้วย อะไรน่ะ "
" คุกกี้ ชอบมะ "
" ก็ดี เอามาเลย "
กุ๊กแกะถุงคุกกี้ แล้วส่งให้บอย
" ไม่เอา... "
" อ้าว อะไรของพี่บอยนี่ "
" ป้อนด้วยสิ "
" โหย...หยิบเองสิคะ "
" เร็วๆ อย่าให้โมโห "
" ก็ได้ อ้ำสิ อ้ำๆ "
บอยอ้าปากรับคุกกี๊จากกุ๊ก หัวเราะชอบใจ "ฮ่าๆๆ กุ๊กนี่ก็ใจดีไม่แพ้กันเลยเนาะ "
" ไม่แพ้.. ใครอ่ะ พี่บอย "
" อ๋อ ปะ ป่าว จ้ะ พี่หมายถึง ใจดี กับพี่จังเลย " บอยยิ้มเก้อๆให้กุ๊ก
" วันนี้พี่บอยเลิกงานกี่โมงคะ "
" นี่ก็เสร็จงานแล้วล่ะ "
" งั้นไปกับกุ๊กนะ "
" ได้สิ "
กุ๊กพาบอย สระน้ำเล็กๆในมหาวิทยาลัย ที่ซึ่งกุ๊กเคยพาบอยมา
เมื่อครั้งที่เรียนอยู่ด้วยกัน อาจจะไม่ใช่ที่ที่สวยงามนักในสายตาคนมากมาย
แต่ที่แห่งนี้อยู่ในความทรงจำของกุ๊ก และคงอยู่ในความรู้สึกที่ดีของบอยเสมอ
บอยเดินนำกุ๊กไปนั่งใต้ต้นไม้ที่เคยนั่งด้วยกัน
" ที่นี่ยังเหมือนเดิมเลยนะ "
" ใช่ค่ะ พี่บอยไม่เคยลืมใช่มั้ย "
" จะลืมได้ยังไงล่ะ จะกี่ปีก็ไม่ลืมหรอกนะ "
" ที่แห่งนี้เป็นความทรงจำที่ดีของกุ๊ก "
" พี่ด้วย " บอยหันมายิ้มให้กุ๊ก
" พี่บอยคะ "
" ว่าไง "
" พี่บอยรู้มั้ย พี่บอยเป็นรักครั้งแรกของกุ๊กเลยนะ "
" จริงหรอ ดีใจจัง พี่ก็เหมือนกัน กุ๊กอยู่ในใจของพี่ตลอดตั้งแต่เราเจอกันได้คบกันที่นี่ "
" แสดงว่าเรามีรักครั้งแรกด้วยกันที่นี่ ใช่มั้ยคะ "
" ใช่แล้ว "
" แต่ ทำไมเราไม่รักกันล่ะ "
" หือ .. เรารักกันสิ พี่รักเรานะ "
" งั้นหรอคะ " คำว่ารักจากบอยที่กุ๊กอยากฟังมานาน แต่ครั้งนี้ กุ๊กกลับไม่รู้สึกซึ้งเอาเลย
" พี่บอยกุ๊กถามอะไรพี่ตรงๆได้มะ "
" อือ ได้สิ "
" พี่อึดอัดบ้างมั้ยที่ต้องอยู่กับกุ๊ก "
" ไม่เลยพี่เต็มใจ อะไรที่ฝืนใจพี่ไม่ทำหรอก "
" งั้นถามใหม่ ถ้ากุ๊กต้องตาบอดพี่จะดูแลกุ๊กตลอดไปใช่มั้ย "
" แน่นอน พี่เคยบอกเราแล้วนี่ "
" แล้วทุกวันนี้ล่ะคะ พี่อยู่กับกุ๊กเพราะอะไร "
" เป็นหน้าที่ของพี่ ที่จะดูแลกุ๊กตลอดไป "
" หน้าที่หรอคะ "
" ไม่เอาน่าอย่าคิดมาก "
" นี่ค่ะ " กุ๊กส่งกล่องขนาดย่อมให่กับบอย
" มันคืออะไรนะ " บอยเขย่าๆ เหมือนมีสิ่งของที่ไหลไปตามแรง
" พี่เปิดดูเองเถอะคะ เป็นทุกอย่างที่กุ๊กอยากบอกพี่ และอยากจะคืนพี่ "
บอยดึงกุ๊กมากอดไว้ " กุ๊กจะทิ้งพี่ไปอีกคนหรอ ไม่รักกันแล้วใช่มั้ย "
" พี่บอยอย่าพูดอย่างนี้สิคะ "
" หรือไม่จริงล่ะ "
" พี่บอยอย่ามารั้งกุ๊กไว้เลย ถ้าใจพี่บอยไม่ต้องการกุ๊กจริงๆ "
บอยคลายอ้อมกอดมองหน้ากุ๊กตรงๆ
" กุ๊ก..อยากไปจากพี่จริงๆหรอ "
กุ๊กไก่ไม่ตอบ แต่ก้มหน้านิ่งไม่ยอมสบตาบอย
" ว่าไงล่ะ "
กุ๊กไม่ยอมตอบบอย แต่ลุกขึ้นทันที บอยรีบดึงมือกุ๊กไว้
" เราจะไปไหน คุยกันก่อนสิ "
" กุ๊กบอกทุกอย่างในกล่องใบนั้นแล้ว ปล่อยมือกุ๊กเถอะ "
บอยยอมปล่อยมือกุ๊กง่ายดาย " กุ๊กจะไปไหน ? " บอยถามกุ๊กเสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน
" กุ๊กรักพี่บอยนะคะ และจะรักตลอดไป "
" แล้วทำไม..." บอยมองกุ๊ก สายตาเศร้า
กุ๊กไม่อาจทนมองหน้าบอยอย่างนั้นได้ ตัดสินใจหันหลังให้บอย
หลับตาและหยุดอยู่กับที่ชั่วครู่ ( พี่บอยดึงกุ๊กไว้สิ ...พี่บอยไม่อาลัยกุ๊กเลยใช่มั้ย ฮือๆๆ )
กุ๊กได้แต่คิดและร้องไห้ในใจ ในที่สุดกุ๊กก็ตัดสินใจก้าวเท้าออกไป จากบอยช้าๆ และเร็วขึ้น
บอยมองตามกุ๊กที่ค่อยๆเดินห่างออกไป รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก

บอยมองไปที่บึงน้ำด้านหน้าแล้วได้แต่ถอนใจ
" เฮ้อ นี่มันวันอะไรกัน เราต้องอยู่คนเดียวใช่มั้ยนี่ "
บอยเขย่าๆ กล่องในมืออีกที ที่ใกล้ๆหู แล้วเอาแมาแนบที่หูตัวเอง
" ไม่ใช่ระเบิดเวลานี่ " บอยตัดสินใจเปิดกล่องออกมา
ในนั้นมี เครื่องเล่นซีดี และแผ่น พร้อมหูฟังที่เสียบไว้พร้อมแล้ว
มีจดหมายเล็กๆ 1 ฉบับ แล้วก็... " ผ้าเช็ดหน้า ผืนนี้มัน...โอ้ย อยากจะบ้า "
ผ้าเช็ดหน้านั้นทำให้บอยหวนคิดถึงวันวาน ที่มาที่นี่ กับกุ๊กไก่

" พี่บอยดูท้องฟ้าสิ สวยนะ กุ๊กอยากจะบินได้จัง จะบินไปไกลๆเลย อยากไปอวกาศ ไปดวงจันทร์ "
" เพ้อใหญ่แล้วนะเรา จะไปทำไม ที่อวกาศ "
" ไปตามหารักแท้ไงพี่บอย ชีวิตคนเราอ่ะนะ มันต้องมีคนที่เรารัก แล้วรักเรา ที่เหมาะสมกับเรา กุ๊กว่าสักวันเราต้องเจอรักแท้นะ "
" อ่ะนี่ พี่ให้ " บอยส่ง ผ้าเช็ดหน้า ที่เขียนด้วยปากกาว่า ' บัตรผ่าน สู่ จักรวาลแห่งรัก ' อลิสสา & พิษณุ
" เก็บไว้ดีๆนะ สักวันพี่จะพาเราไปเอง "

บอยเสียบหูฟังจากเครื่องเล่นซีดี แล้วกด play
//www.dekbaba.com/newplaymusic.php?id=845&media=1
( กดตามลิ๊งค์ แล้วฟังไปด้วยนะทุกคน )

ไม่มีสัญญาไม่มีอะไรไม่อยากผูกมัดกัน
แค่เพียงสัมพันธ์ชั่วคราวเท่านั้นแล้วก็จบกัน.....
มันอาจเป็นเพียงแค่ความต้องการที่ตรงกันที่เธอกับชั้นรู้สึก
ข้างในส่วนลึกที่เธอต้องการ แค่ทางผ่านที่เธอผ่านแล้วเลยไป
ได้อยู่กับเธอก็สุขหัวใจ ไม่เป็นไรหากใจจะช้ำแลกได้
ถ้าในคืนนี้เราเคียงข้างกันแต่อีกไม่นาน ชั้นเป็นเพียงคนอื่น
ชั้น...พร้อม ชั้นอะไรก็ได้ ชั้นพร้อมจะไปเมื่อเค้ากลับมา
* ไม่มีสัญญาไม่มีอะไรไม่อยากผูกมัด แค่เพียงสัมพันธ์ชั่วคราวเท่านั้น แล้วก็จบกัน
ชั้นเป็นแค่เพียงแค่ทางผ่านเธอ ไม่ใช่คนสำคัญ
สักวันอยากไปชั้นก็ไม่ขวาง เพราะชั้นอะไรก็ได้

บอยคลี่จดหมายที่แนบมาด้วย
ออกอ่านไปพร้อมกับฟังเพลง
จดหมาย ที่มีข้อความสั้น ๆ จากกุ๊กถึงบอย

กุ๊กคืนสัญญาให้พี่บอยทุกอย่างคะ แต่อยากถามพี่สั้นๆว่า
บนจักรวาลแห่งรัก ของพี่บอย ยังมีกุ๊กอยู่ใช่มั้ยคะ
พี่ไม่ต้องตอบกุ๊กหรอกคะ เพราะกุ๊กรู้แก่ใจกุ๊กดี แค่อยากถามเท่านั้น
สำหรับกุ๊ก พี่บอยเป็นที่หนึ่งในใจกุ๊กเสมอ ความทรงจำที่ดีของเรา
เกิดขึ้นที่นี่ และจะอยู่กับกุ๊กไปตราบเท่าที่กุ๊กมีลมหายใจ ไม่เสื่อมคลาย




บันทึกจากบอย
ความทรงจำเก่าๆของผมและกุ๊ก ค่อยๆเข้ามาในห้วงคำนึงของผมอีกครั้ง
วันวานที่ผมและกุ๊กเคยเล่น เคยไปไหนมาไหนด้วยกัน ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้
วันที่ผมจากกุ๊กไป เพราะคิดเอาเองว่า ตัวเองไม่เหมาะสมกับกุ๊กเท่าไหร่
วันที่กุ๊กไปตามผม เพื่อบอกความรู้สึกลึกๆที่สิงค์โปร์ และผมเองที่ผลักไสกุ๊กให้ออกห่าง
ผมเองไม่ใช่หรอ ที่เลือกไปกับพัดชา ทั้งๆที่ไมได้รัก แล้วทำให้พัดชาต้องเจ็บปวด
วันที่ผมกลับมา และมายืนอยู่ที่ตรงนี้อีกครั้ง และกุ๊กยังคงคอยผมอยู่
เหตุการณ์ทุกอย่าง เป็นเพราะผมเลือกเดินเองทั้งนั้น
ผมทำผิดซ้ำซาก ไม่จบไม่สิ้น มันก็สมควรแล้วล่ะ ที่วันนี้กุ๊กเดินจากผมไป
หลังจากที่พัดชา ก็เพิ่งบอกเลิกกับผมไปเหมือนกัน
ผมเหมือนจะได้ใจของทั้งพัดและกุ๊ก แต่สุดท้ายผมก็ไม่เหลือใคร
ผมยังไม่ทันเลือกใครเลย พวกเธอก็ไปจากผมกันหมดแล้ว
หรือจะเหมือนที่เค้าว่า lucky in game unlucky in love กระมัง
ผมเลือกที่จะทำงาน ถ้าผมจะผิดหวังในรักบ้าง ก็คงไม่แปลก
แต่ที่ผมกลัวก็คือ ผมจะทนเหงาแบบนี้ได้อีกนานเท่าไหร่กัน
ผมมันโง่ใช่มั้ย ที่ไม่คิดจะรั้งใครไว้ให้อยู่กับผม
ก็จะให้ผมทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อทุกคนก็มีเหตุผล
อะไรจะเกิด มันก็ต้องเกิด อย่างเดียวที่ผมรู้ตอนนี้ก็คือ
ผมรู้สึกกับกุ๊ก รู้สึกรัก และเป็นห่วงกุ๊กมาก รู้สึกผูกพันมาก
ผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า เพราะอะไรผมถึงตัดใจจากกุ๊กไม่ได้สักที
แล้วพัดชาล่ะ ผมรู้สึก รัก และเจ็บปวดที่พัด คนที่ดีกับผมมาก จากไป
ความดีของพัด ทำให้ผมรู้สึกรักพัดขึ้นมาตอนไหนผมก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน
พัดทำให้ผมอึ้งมาก ที่พัดยอมสละความเป็นตัวเองเพื่อผมขนาดนั้น
แล้วผมเป็นอะไรไป ผมเพิ่งรู้ซึ้งในวันนี้เอง ว่าความรักต้องใช้หัวใจตัดสิน
เพราะผมมัวแต่มองที่ความเหมาะสม จนต้องเสียคนที่ดีกับผมทั้งสองคนไป
ถ้าคุณเป็นผม คุณจะเลือกใครดีล่ะ หรือคนอย่างผมไม่สมควรได้ใจใครสักคน



อวสาน


















( เลยดีมั้ย )















ดีมั้ยน้อ

จักรวาลแห่งรัก ( ภาคต่อ)
ภาคต่อ คลิกเลย