เรื่องมันเลยเถิดขนาดนี้ได้ยังไงน้า~

ย้อนคิดแล้วก็อดประหลาดใจไม่ได้

เราได้รู้จักน้องสาวคนหนึ่งผ่านแค่ตัวอักษรครั้งละไม่เกิน140ตัวอักษรเท่านั้น

แต่ตัวอักษรพวกนั้นในแต่ละครั้งที่ได้คุยกันก็พาให้ประทับใจไม่น้อย

ไม่อาจบอกได้ว่ารู้จักน้องสาวคนนี้

แต่แง่มุมเวลาได้คุยกันหรือแง่มุมในตัวอักษรที่ได้อ่านผ่านตา

เราว่าเราชอบเด็กคนนี้นะ

คนที่ชอบอ่านคนผ่านตัวอักษรแบบเรา

ไม่จำเป็นต้องรู้จักทุกแง่ทุกมุมของใครหรอก

แค่มุมที่เขาเปิดให้เราเห็น

ถ้ามันตรงกับจริตก็คือตรง

คนเราไม่อาจรู้จักใครได้ไปซะทุกอย่างหรอกนะ

แม้กระทั่งพ่อแม่หรือพี่้น้องครอบครัวที่โตมาด้วยกันก็ตามเถอะ

เราก็จะรู้จักได้แค่บางแง่บางมุมก็เท่านั้น

คนเรามีมุมส่วนตัวกันทุกคน

ว่าไหมล่ะ

และคนแบบเราก็พอใจอะไรง่ายๆกับการได้รู้จักคนในบางมุมของเขาก็พอ

พอมาเจอน้องซู @Iced_mocca

ตัวตนในตัวอักษรนำพาให้เรารู้สึกดีที่ได้รู้จักและชอบที่จะพูดคุยด้วยจริงๆ

ทั้งฟิคที่ได้อ่านผ่านตา

โดยเฉพาะเรื่องสั้นนั้นทำประทับใจในมุมมองของเด็กสาวคนนี้จริงๆ

ซูเขียนในแบบที่เราเขียนไม่ได้

ใช้ตัวอักษรดำเนินเรื่องในแบบที่เราทำไม่ได้

ทำให้เราก็อยากอ่านงานของสาวน้อยคนนี้

เพราะงี้บล็อกนี้จึงเกิดขึ้นสินะ

ทั้งๆที่อยากแค่ 'อ่าน' ตัวอักษรและุมุมมองของซูเท่านั้นเอง

โดยที่ตัวเองไม่ได้คิดจะทำเลยด้วยซ้ำ

แต่น้องก็มีวิธีต้อนโดยละม่อมเช่นเคย

จริงๆแล้วอยากบอกซูนะว่า

พี่แค่อยากอ่านงานของซูนะน้องเอ๋ย

คนขี้เกียจอย่างพี่จะเอาตัวรอดไหมเนี่ยกับโปรเจคนี้ของพวกเราน่ะ