... ห้อง... ที่ว่างเปล่า กับเงาของหัวใจ ...
ทนอยู่อย่างคนสิ้นหวัง น้ำตารินหลั่งดั่งฝน ในวันที่ใจเปปน สับสนวกวนวุ่นวาย
เฝ้ารอใครอยู่มุมนี้ มุมที่หัวใจสลาย มุมที่รักมากลับกลาย มาหายมาห่างเหินไป
เผลอมองห้องที่เคยอยู่ เฝ้าดูด้วยใจร้าวไหว ห้องนี้ที่เคยมีใคร เคียงใกล้ไออุ่นแอบอิง
หมอนคู่ก็ดูเหงา-เหงา เตียงเก่าเศร้าใจอย่างยิ่ง ผ้าห่มก็ไม่ไหวติง ยังนิ่งนอนอยู่เช่นเคย
รูปภาพติดฝาผนัง คงยังติดอยู่เฉย-เฉย เหม่อมองจ้องด้วยคุ้นเคย เผลอเอ่ยถามไปเบา-เบา
เป็นอย่างไรบ้างตรงนั้น บางวันรู้สึกไหม "เหงา" เคยมีบ้างไหม "ซึมเซา" นั่ง "เศร้า" เฝ้าคิดถึงกัน
มีไหมน้ำตาเอ่อนอง เผลอมองมือเคยร่วมฝัน คิดถึงคนเคยเคียงกัน ผูกพันทั้งกายและใจ
คิดถึงสองตาเคยจ้อง เฝ้ามองไม่ห่างไปไหน คำพูดพร่ำหวานหว่านไป ห่วงใย หมดใจ ที่มี
ทุกอย่างยังอยู่เหมือนเก่า "สองเรา" ไม่ลบเลือนหนี แม้เธอลืมก็ตามที คนนี้มิเปลี่ยนแปรไป
ยังอยู่ ณ มุมเศร้า-เศร้า กอดเงาหัวใจร้าวไหว ไม่รู้อีกนานเท่าไร หัวใจจึงได้ลืมเลือน
Create Date : 05 มิถุนายน 2552 |
Last Update : 5 มิถุนายน 2552 14:53:53 น. |
|
5 comments
|
Counter : 3286 Pageviews. |
|
|
|
เหมือนได้ไปทัวร์ห้องที่ว่างเปล่าพร้อมกับเจ้าของห้องเลย