๏มีเพื่อนนักวิชาการผ่านมาเยี่ยม
ความรู้เทียมเท่าเมฆฟ้านภาใส
ปราดเปรื่องปัญญามากจากแดนไกล
มหาลัยต่างยกยอว่ายอดคน

๏แต่เป็นนักวิชาการกลายพันธุ์
อุดมการณ์แสนสั้นให้สับสน
เป็นระดับที่เรียกว่า ปัญญาชน
ได้ผ่านพ้นวิกฤตการณ์นานหลายปี

๏”วิชา” ใหม่ได้ฟังผ่านอาจารย์สอน
แต่กาลก่อนไม่เคยเห็นเป็นเช่นนี้
คนนิยมชมศรัทธาบารมี
ไม่เคยมีใครเผยแผ่แก่สังคม

๏เป็น ”วิชา” แก้ความ”ถูก” ให้เป็น”ผิด”
ใส่ความคิดลงไปให้เหมาะสม
ความ”ถูก” ต้องที่ผองชนได้ชื่นชม
ต้องเลิกล้มพลิกผันไปให้สงกา

๏เป็น ”วิชา” แก้ความ”ผิด” ให้เป็น”ถูก”
เพาะเมล็ดปลูกลงไปให้ทั่วหล้า
ต้นความ”ถูก” เติบโตขึ้นบังตา
ให้เห็นว่านั่นคือ”ถูก”ปลูกฝังกัน

๏เป็น ”วิชา” ใส่ไคล้ให้คนหลง
ป้ายสีตรงลงไปตามใจฉัน
อยากให้ดำหรือขาวเทาเอาสีนั้น
ละเลงพลันจนกว่าฉันจะพอใจ

๏เป็น ”วิชา” ปกป้องเหล่าผองเพื่อน
เป็นเสมือนเกราะแก้วกำบังให้
ใครจะว่าเพื่อนของข้าได้อย่างไร
เพื่อนข้าไม่มีความผิดสักนิดเดียว

๏เป็น ”วิชา” ช่วยเหลือเพื่อเพื่อนพ้อง
เพราะเพื่อนต้ององอาจฉลาดเฉลียว
เพื่อนจะผิดได้อย่างไรไม่ได้เชียว
จะแก้เกี้ยวกู้หน้าไปไม่ให้จน

๏เป็น ”วิชา” แก้ตัวมั่วไปได้
มาท่าไหนไปทุกท่าอย่าสับสน
ขอให้รอดปลอดภัยไม่กังวล
เราสู้ทนหน้าด้านได้ไม่อายใคร

๏เพียงได้ฟังยังอดสูดูบัดสี
”วิชา”นี้เน่าเหม็นเป็นไฉน
พูดเสียงเข้มเต็มปากภาคภูมิใจ
”วิชา” ใหม่นี้เรียกว่า ......”วิชากู”......

Create Date : 17 กันยายน 2549
Last Update : 18 กรกฎาคม 2551 14:34:30 น.		0 comments
Counter : 253 Pageviews.
Share Tweet