Bloggang.com : kimurafreek : โลกของฉัน โลกแห่งการอ่าน

โลกของฉัน โลกแห่งการอ่าน

วันนี้อ่านกระทู้เกี่ยวกับหนังสือจากสนพ.หนึ่ง สนพ.นี้เน้นวัยรุ่น กระทู้นี้ก็ตั้งมาถามความเห็นล่ะ ว่าทำไมหนอทำไม วัยรุ่นถึงชอบถึงติดหนังสือจากที่นี่นัก

ส่วนตัวเองก็เคยตามอ่านแต่ก็ไม่นานนักปีสองปี ก็ไปแสดงความเห็นไว้นิดหน่อย พอกลับไปอ่านอีกครั้ง ก็มีท่านสมาชิกคนหนึ่งได้กล่าวถึงน้องสาวตัวเองว่ามีความเป็นมาอย่างไรจึงได้ติดหนังสือจากสนพ.นี้ และ ได้ทำการหย่อนนิยาย(เรียกว่าชั้นคลาสสิค)เพื่อใหน้องหันเหมาสนใจเรื่องราวที่ดูเป็นเนื้อเป็นหนังมากกว่า

จากเรื่องราวนี้ทำให้ย้อนคิดไปถึงเมื่ออดีต ประวัติการอ่านหนังสือของตัวเอง

เมื่อครั้งยังเด็ก พ่อแม่ และ ตัวเอง อยู่ที่ต่างจังหวัด พ่อแม่ทำงานเกือบ ๆ จะ 7 วันต่อสัปดาห์ เพราะว่าสอนภาค กศบป. (การศึกษาบุคคลการประจำการ) ด้วย ซึ่งพ่อกับแม่ก็ไม่อยากทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียว บ้านพักครูไกลจากตัวเมือง ข้างนอกเป็นทุ่งนา ก็ไม่ปลอดภัยนักหรอกที่จะให้เด็กอายุไม่ถึง 10 ขวบอยู่คนเดียว

ดังนั้นเราจึงต้องติดสอยห้อยตามพ่อแม่ไปที่ทำงานเป็นประจำ ตอนนั้นการเรียนพิเศษเริ่มบูมแล้ว เพื่อน ๆ ที่เป็นลูกอาจารย์ก็ไปเรียนกันหมด แต่เราอยากเล่นมากกว่า พ่อกับแม่ก็เห็นว่ามันยังไม่ถึงเวลาควรเรียน เป็นเด็กก็ปล่อยให้มันเล่นไป เราก็เดินไปทั่ววิทยาลัยเลย ส่วนหย่อมด้านหน้าบริเวณโรงเรียนสาธิตเก่า สนามกีฬา สโมสรอาจารย์ บ่อน้ำหน้าตึกที่ทำงานแม่ สมมติตัวเองเป็นคนโน้นคนนี้ แต่เล่นคนเดียวมันก็เบื่อ เพื่อน ๆ ไปเรียนกันหมดนี่นา

บางทีพอเบื่อเราก็จะไปหาคุณน้าซึ่งเป็นเพื่อนรุ่นน้องคุณแม่ คุณน้าคนนี้ทำงานอยู่ห้องสมุด คุณน้าใจดีก็จะเอานิทานมาให้อ่าน เราสนใจนิทานเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว อยู่ที่บ้านแม่ก็เล่านิทานให้ฟัง แต่หนังสือเล่มใหญ่ ๆ บนหิ้งยังไม่อ่านเห็นปกแล้วก็รู้สึกไม่ดึงดูด ยังชอบอะไร ๆ ที่เป็นรูปการ์ตูนอยู่

วันนั้นคุณน้าเอาหนังสือเรื่อง เทพนิยายตะวันตก มาให้อ่าน หนังสือสนุกมาก ๆ จำได้ว่ามีเรื่องเจ้าหญิงหงส์ขาว แล้วก็เรื่องภูติดอกส้ม เรื่องภูติดอกส้มอ่านแล้วนั่งร้องไห้ด้วย สาวน้อยที่คนรักจากไป เธอเอาศรีษะคนรักใส่กระถาง นำต้นส้มมาปลูกเข้าไว้ แล้วรินรดด้วยน้ำตา จำไม่ได้แล้วว่าจบอย่างไร ตอนที่อ่านนั้นคล้ายได้กลิ่นดอกส้มลอยอวลอยู่รอบตัว

จากวันนั้นเป็นต้นมาเมื่อต้องมาที่ทำงานพ่อแม่ ไม่ว่าเป็นวันเสาร์อาทิตย์ หรือ ปิดเทอมภาคฤดูร้อน ถ้าหาเราไม่เจอก็จะรู้กันว่าหาตัวเราได้ที่ห้องสมุดของวิทยาลัย ซอกที่เป็นตู้หนังสือเด็ก นั่งอ่านทศชาติชาดก พลนิกรกิมหงวน หรือ นิทานแปลก ๆ ต่าง ๆ เทพนิยายตะวันตก เทพนิยายกรีก (อันนี้ชอบมาก แล้วก็เสียดายที่หายไปตอนน้ำท่วม ปกสีน้ำตาลลายหินอ่อนมีรูปเทพเฮอเมสตรงหน้าปก) เราไม่ชอบไปนั่งที่โต๊ะ แต่จะนั่งตรงซอกตู้นั่นแหละ สบายดี หยิบหนังสือก็ง่าย แต่เจ้าหน้าที่ห้องสมุดมักจะมาจูงเราไปนั่งโต๊ะบ่อย ๆ แต่เราก็ยังกลับมาซุกตรงซอกอยู่ดี

หลังจากอ่านนิทานตรงนี้ไปหมดแล้ว ก็เริ่มอยากรู้อยากเห็นต่อเก้าอี้ไปค้นนิยายปกสวย ๆ ดูผู้ใหญ่ ๆ มาอ่านบ้าง เริ่มชินกับหนังสือที่มีตัวอักษรเยอะ ๆ ก็เห็นว่าสนุกดี จากนั้นเราก็เริ่มห่าง ๆ จากนิทานมาจับนิยาย เริ่มที่ น้ำใสใจจริงของคุณหญิงวินิตา เรื่องนี้เป็นสุดที่รักของเราเลย น่ารักมาก แล้วก็ยังอยู่ที่คุณหญิงวินิตาแต่ในนามปากกาของ แก้วเก้า เป็นต้นว่า คนเหนือดวง มนตรา หนุ่มทิพย์

ช่วงเวลาเหล่านี้ ก็ตั้งแต่ ป.3 จนกระทั่ง ป.6 แล้วก็ย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพฯ นิสัยเหล่านี้ก็ยังคงอยู่ครบถ้วน หนังสือที่นี่มีมากกว่า ร้านค้าก็มากกว่า ตอนนี้ก้ไม่ค่อยพึ่งห้องสมุดแล้ว ซื้อเองซะส่วนมาก

จากเรื่อง ภูติดอกส้ม ในวันนั้น มาถึงวันนี้ ทำให้เรามีโลกส่วนตัวโลกแห่งความสุขที่คนภายนอกไม่อาจเข้ามารบกวนได้

โลกของฉัน โลกแห่งการอ่าน

Create Date : 03 เมษายน 2551

Last Update : 3 เมษายน 2551 12:09:06 น.

2 comments

Counter : 468 Pageviews.

โดย: โสมรัศมี

วันที่: 3 เมษายน 2551 เวลา:23:37:02 น.

โห คิมุ โตมากับหนังสือห้องสมุดเลยนะเนี่ย

น่าอิจฉามากๆเลย ตอนสมัยเรียนนะ

ปิดเทอมทีเราก็ยืมนิยายจากห้องสมุดมหาลัยมาเต็มพิกัดเหมือนกัน

ถ้าจำไม่ผิดนะ ให้ยืมได้ 7 เล่ม เราก็ยืมจนครบอ่ะ
ลงทุนแบกขิ้นรถเมล์กลับบ้านเลยหล่ะ

แต่เราอ่ะ อ่านแบบว่ามั่วๆ ไม่ค่อยได้เจาะจงนักเขียนเท่าไหร่นะ

ส่วนมากเพื่อนจะซื้อ แล้วให้เรายืมอ่านซะมากกว่า แบบว่าเราซื้อหนัง เพื่อนซื้อหนังสือ ประหยัดหาร2

โดย: burin IP: 125.24.212.94 วันที่: 12 เมษายน 2551 เวลา:22:24:32 น.