...แสงตะวันลาลับดับมืดมิด

พลันหวนคิดภาพฝันจันทร์ทอแสง

สายโลหิตอาบเปรอะเปื้อนผืนกำแพง

การแสดงสีเลือดเปิดม่านรอ

...ระเกะระกะซากศพดูกลาดเกลื่อน

ยากลบเลือนเสียงวิงวอนแลร้องขอ

ชีวีตนอีกคนรักหารู้พอ

ตวัดคอขาดกระเด็นคนละทาง

...เสียงนกการ้องก้องทั่วปราสาท

แทนพิณพาทย์บรรเลงจวบรุ่งสาง

ไว้อาลัยให้แก่ศพพวกไร้ยาง

มองดูพลางสมเพชสังเวชใจ

...หิมะขาวพราวแพรววะแวววับ

สีสลับแดงฉานน่าหลงใหล

เป็นหยดหยาดเรี่ยราดตามทางไป

จันทร์โลมไล้แสงทองสยองใจ

.............................................................................................

เหลือภาค 8 ก็ครบแล้วเนอะ ฮี่ๆ แวะมาแป๊บเดียว ไปปั่นงานต่อละ T T 

วันนี้พลังงานหมดไปกับการพูดหน้าชั้นเรียนเพียง 10 นาทีเท่านั้น ช่างดูดกลืนพลังชีวิตเสียนี่กระไร... ฮี่ๆๆๆๆ

ฝันหวานนะฮะ