Bloggang.com : น้ำแข็งไสใส่นมข้น : กำลังใจแด่คนขี้เกียจ(เช่นผม)55+

กำลังใจแด่คนขี้เกียจ(เช่นผม)55+

ตอนนี้กำลังอบรมหลักสูตรเฉพาะทางอยู่หลักสูตรหนึ่งครับ

เป็นหลักสูตรที่ค่อนข้างยาก เพราะว่าเป็นหลักสูตรที่ไม่เคยได้เรียนมาก่อนตอนที่เป็นนักศึกษาพยาบาล

วิทยากรของหลักสูตรนี่ก็มีแตกต่างกันไปครับ พูดเร็วบ้าง ช้าบ้าง เข้าใจในตัวผู้อบรมบ้าง(ว่าไม่มีประสบการณ์ในด้านนี้มาก่อน) ไม่เข้าใจผู้อบรมบ้าง(ใช้ศัพท์เทคนิคกระจาย)

ส่วนตัวผู้เข้าร่วมอบรมก็มีหลายประเภทครับ

เข้าใจเร็วบ้าง ช้าบ้าง...และแน่นอนว่าผมเป็นประเภทหลังครับ

หลังห้อง หัวช้า เข้าใจยากกว่าคนอื่นประมาณ 3 เท่า --*--

ในหลักสูตรนี้ต้องมีการสอบครับ...แน่นอนว่าเมื่อมีการสอบต้องมีการอ่านหนังสือ

แต่หนังสือของคอร์สนี้ไม่ธรรมดาครับ "หนา"ประมาณ 15-20 เซนติิเมตรเห็นจะได้

ประมาณว่าถ้าเอาไปหนุนนี่คอหักแน่ครับ เพราะว่ามันหนาเกิน...นอนไม่สบายคอ

เมื่อเห็นหนังสือผมก็เกิดอาการท้อ...ท้อในหลาย ๆ อย่าง

ไหนจะเข้าใจยาก ต้องมาเจอตำราประจำคอร์สภาคบังคับอ่านเล่มเบ้อเร่ออีก

ท้อไปหลายวันเลย...

แต่วันนี้ครับ ระหว่างช่วงพักทานข้าว ก็มีอาจารย์ท่านหนึ่งท่านได้เข้ามาพูดคุยกับพวกผม พร้อมกันนี้ ท่านก็ได้ให้ข้อคิดดี ๆ มา...(ผมจำได้บางส่วนนะครับ...)

"...ผมเข้าใจว่าการเรียนหลักสูตรนี้มันยาก มีแต่อะไรก็ไม่รู้ ที่สำคัญ งานในหน่วยนี้บุคลากรสำคัญที่ขาดไปไม่ได้เลยก็คือ"พยาบาล"
พยาบาลต้องรู้ทุกอย่าง ทำได้ทุกอย่าง เ้พราะอะไร? เพราะว่าพวกคุณคือคนที่อยู่ใกล้คนไข้มากที่สุด สามารถสังเกตอาการเปลี่ยนแปลงของคนไข้ได้มากสุด

ที่สำคัญ...การทำงานที่หน่วยนี้ทุกคนทำงานในมาตรฐานเดียวกัน เป็นทีมเดียวกัน มีอะรก็พูดกัน ทำความเข้าใจกัน ทุกคนมีค่าเท่ากัน

เราจะไม่ทำงานแบบ TOP-DOWN ที่นี่เราคือ "ทีม"

และสิ่งที่ทุกคนในทีมต้องมีคือ "ความรู้" นั่นคือสิ่งที่พวกคุณกำลังทำอยู่...

พวกคุณกำลังศึกษาหาความรู้กันเพื่อนำไปช่วยเหลือคนไข้ ช่วยกันพัฒนาศักยภาพในการดูแล

ผมเข้าใจว่าตำรามันหนา แค่เห็นก็ท้อแล้ว

ในกรณีนี้ผมอยากแนะนำว่าให้พวกคุณ "มองย้อนไปข้างหลัง"...เพราะอะไร?

เพราะว่าถ้าพวกคุณเอาแต่มองไปข้างหน้า สมมติว่าวันนี้คุณไม่ได้อ่านหนังสือ พรุ่งนี้คุณก็จะไม่มีความรู้ ไม่มีอะไรเลย

แต่ถ้าคุณมองข้างหลัง สมมติว่าหนังสือมีพันหน้า เมื่อวานคุณอ่านได้สามหน้า มาวันนี้คุณก็คิดดีใจ...ดีใจอะไร??

ดีใจที่วันนี้คุณมีความรู้เพิ่มขึ้น...อย่างน้อยก็ตั้งสามหน้า ไม่ใช่ศูนย์

พอคุณมีกำลังใจ วันนี้คุณก็จะิอ่านต่อไป ถึงแม้มันจะได้จำนวนน้อย แต่มันก็ยังดีกว่าคุณไม่ได้อ่านไม่ใช่หรือ?..."

แค่นั้นล่ะครับ

ไฟในใจที่มันมอดไปนานแล้วของผมก็เริ่มติดและช่วยส่องให้ผมได้เห็นเส้นทางบางอย่าง...ถึงแม้ว่ามันจะริบหรี่ก็ตามทีเถอะ...

รู้สึกมีกำลังใจที่จะอ่าน ที่จะฝ่าฟันขึ้นมาอย่างประหลาดครับ?

เอาน่า...ถึงแม้จะเริ่มคิดได้เมื่อเกือบจะสายเกินไป แต่มันก็ยังดีกว่าไม่เคยคิดได้เลยไม่ใช่หรือครับ??