ทดแทน...ก่อนจะสาย

แอนหญิงสาววัย 26ปี ยังคงนอนซมอยู่บนเตียง งานศพยายผ่านไปแล้ว

แต่เธอยังไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะเดินทางกลับกรุงเทพ

เธอทอดสายตาเหม่อลอยไปยัง อัฐิกระดูกของยายที่ห่อผ้าขาวใส่ถุงไว้อย่างดี......

เก้าโมงเเล้วเเม้เสียงโทรศัพท์จากกรุงเทพของสามีดังขึ้นหลายครั้ง เธอก็ไม่ได้รับสาย

ข้อความที่สามีส่งมาว่าคนเลี้ยงเด็กจะลากลับบ้านให้รีบมาดูลูกเธอก็ไม่มีแก่ใจจะเปิดอ่าน....

น้ำตาอุ่นๆร่วงจากดวงตาลงบนหมอนหยดแล้วหยดเล่า

เธอไม่ได้เสียใจเลยที่ลูกของยาย(เเม่ที่เธอไม่เคยเห็นหน้ามาตลอดชีวิต)ไม่ได้เลี้ยงเธอ

แต่เธอโศกเศร้าพร้อมกล่าวโทษตัวเองที่ทิ้งให้ยายต้องอยู่รอเธอ 6ปี

จนลมหายใจสุดท้ายเธอก็ไม่ได้มาเหลียวแลดูใจ

ภาพในอดีตที่ยายเคยดูเเลเธอปรากฏขึ้นมาแต่ละบท

ยิ่งทำให้น้ำตาเธอไหลพร่างพรูเพิ่มยิ่งขี้น.....

บทที่ 1 แบเบาะ สายใยรักทีแม่ปลูกให้ลูกนั้น

                    ด้วยผูกพันและพันผูกลูกรู้ไหม

                    ยามลูกยิ้มแม่ก็ยิ้มอิ่มดวงใจ

                    หิวร้องไห้แม่กกกอดสอดสายตา

บทที่ 2 เตาะแตะ ยามหัดเดินแม่ประคองสองมือแม่

                    โอ้ดวงแดหย่าหกล้มนะลูกจ๋า

                    ลูกหกล้มเลือดไหลซิบเห็นกับตา

                    โอ้ลูกจ๋าปานแม่นั้นจะขาดใจ

บทที่3 เจ๊าะแจ๊ะ    ลูกเรียก'แม่'เคลียคลอส่อใยรัก

                   ตื้นตันนักสายเลือดแม่แน่ใช่ไม๊

                   หนื่อยกี่วันหนักกี่ปีไม่เสียใจ

                   ทุ่มเทให้เพื่อลูกน้อยคอยวันโต

บทที่4 ร่ำเรียน   ไปนะลูกเชื่อแม่นะอย่าไถล

                  โรงเรียนไกลห่วงเจ้านักไกลอักโข

                  ข้าวคดให้ลูกจะได้ไม่อดโซ

                  โถลูกโถทนหน่อยนะอย่าน้อยใจ

 บทที่5 ส่งเสีย เดือนนี้คงส่งให้ลูกสองพันก่อน

                 ห่วงอาวรณ์ลูกคงรอพอใช้ไม๊

                 แม่ยอมอดให้ลูกอิ่มยิ้มภูมิใจ

                จบเมื่อไหร่แม่นอนนับหลับตารอ

บทที่6 ทอดทิ้ง ลูกจบแล้วงานสบายนายก็ดี

                จดหมายนี้แม่เปิดอ่านนานแล้วหนอ

                ฉบับเดียวแม่ยังกอดทอดตารอ

                ลูกตัดพ้อลาไม่ได้บ่ายเบี่ยงไป

บทที่7 สั่งเสีย แม่ป่วยหนักรักนะลูกโอ้ลูกรัก

               เขียนแล้วพับใส่ใต้หมอนก่อนจะสาย

               แม่รักลูกห่วงใยลูกมากฉันใด

               ลูกจงได้รักลูกลูกผููกและพัน

บทที่8 สิ้นสลาย วันนี้ลูกเข้าใจแท้แล้วแม่จ๋า

                  ที่ผ่านว่าคำว่ารักเป็นไฉน

                ได้อุ้มลูกได้เป็นแม่รู้แก่ใจ

                 ว่าทำไมแม่จึงรักลูกนักเอย

บทที่9 ทดแทน ........................

                .......................

อยากให้ผู้อ่านลองแต่งบทที่9นี้ให้เเม่ก่อนที่มันจะสายไป

เหมือนกับหญิงสาวที่ชื่อแอน................

ผู้แต่ง : เฮียนซุน ตัน

ผูู้แสดงเป็นเเม่ : คือยาย

ผู้แสดงเป็นลูก(แอน): คือหลาน

แรงบันดาลใจ: คุณแม่

Create Date : 09 พฤศจิกายน 2551		4 comments
Last Update : 10 สิงหาคม 2552 17:17:23 น.
Counter : 382 Pageviews.
Share Tweet