พิง ลำพระเพลิง เขียนถึง "แม่"

ใช่ครับผมกำลังจะพูดถึง "แม่" ที่เราทุกคนรู้กันดีอยู่แล้ว แต่ว่า อาจมีบ้างบางครั้งที่เราหลงลืมไปจนขาดความใส่ใจกับบุคคลใกล้ตัวท่านนี้

จำได้ มั๊ยครับ ครั้งสุดท้ายที่คุณกอดแม่น่ะเมื่อไหร่ ?

อย่าบอกนะว่าคุณอายุมากเกินไปแล้ว...เป็นไปไม่ได้ ไม่มีใครแก่เกินกว่าจะกอดแม่หรอก

ผมอยากอวดแม่ของผมครับ

แม่ผมเป็นคนบ้านนอก เชยๆ ผมชอบนั่งแอบมองแม่เวลาแกเผลอ หล่อนอยากทำอะไร ผมก็ปล่อยให้แกทำ

ล่าสุดนี่เธอเหยาะน้ำยาปรับผ้านุ่มลงไปในน้ำสุดท้ายของการอาบน้ำให้หมาด้วย ด้วยเหตุผลของคนซื่อ คือเธอบอกว่า ทำตั้งหลายครั้งแล้ว ก็ไม่เห็นหมามันบ่นอะไร

แม่ผมเรียนมาน้อย เรียกว่าไม่ได้เรียนเลยก็เกือบจะว่าได้
เธอศึกษาทุกอย่างด้วย การจำ เห็นเขาพูดเขาทำอะไรในโฆษณาก็พยายามเอามาใช้กับลูกชาย

ครั้งนึงผมน้ำเข้า หู เธออวดภูมิด้วยการบอกให้ผมใช้ไม้สำลีเช็ดหูของจอห์นสันไมโครบัส

ผู้หญิงคนเดียวกันนี้เองที่ลากครกกับสากกะเบือออกไปตำน้ำพริกมะม่วงนอกบ้าน เพราะเห็นลูกชายกำลังนอนหลับอยู่ในบ้าน ไม่ใช้ตำแค่นอกบ้านนะ แต่เธอออกไปตำนอก รั้วบ้านเลยทีเดียว

ผมกับแม่ ทุกวันนี้เราอาศัยอยู่ด้วยกันที่ต่างจังหวัด ทุกครั้งที่ผมขับรถเข้ามาคุยงานในกรุงเทพฯ เธอยังคงทำกับข้าวใส่กล่องมาให้ผมกินอยู่เสมอ และเธอไม่เคยลืมที่จะเด็ดดอกจำปีหน้าบ้าน มาใส่ในกล่องข้าวด้วยทุกครั้ง

ผมตื้นตัน แต่ แม่ครับ ผมอยากจะบอกแม่ว่า...
ดอกจำปีมันไม่อร่อยเลยครับ

เมื่อไม่นานมานี้ ครอบครัวของเราได้มีวาสนาไปออกรายการโทรทัศน์ รายการ "เจาะใจ"

ผมบอกแม่ว่า " นี่เธอ ชั้นจะพาเธอไปออกโทรทัศน์นะ ดีใจมั๊ย" แม่อิดออด แบ่งรับแบ่งสู้ "ไม่เอาดีกว่ามั๊งลูก
เดี๋ยวเขาถามอะไรแล้วแม่ตอบ ไม่ได้

"แม่ครับ รายการเขาไม่ได้มีสิบหกคำถาม สามตัวช่วยถามใครก็ได้ ตอบได้สองครั้ง หรือว่าเปลี่ยนคำถาม ถึงแม่จะตอบผิด เกมส์เขาก็ไม่ได้จบลงทันทีซะเมื่อไหร่นะแม่นะ
ไปด้วยกันเถอะนะ"

"ไม่เอาหรอก แม่ไม่ไปดีกว่า"
"เอาน่าแม่ ไปด้วยกันเถอะ"
"ไว้ถึงวันนัดก่อนแล้วกัน แม่จะให้คำตอบ"

แล้วคำตอบของแม่ก็คือ การตื่นไปทำผมตั้งแต่มืด ร้อยวันพันปีเธอเคยเข้าร้านเสริม สวยกับเขาซะที่ไหน

แต่ผมก็รู้ดีว่าเธอไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง...เธอทำเพื่อชายไทย ทั้งประเทศต่างหาก!!!!!!!!!!

เรื่องราวแม่มีมากมายไม่รู้จบ เป็นนิทานให้เรานั่งมองได้ไม่รู้เบื่อ ถ้าเราจะหาเวลาว่างๆ นั่งลอบมองดูเธอคนนั้นบ้างเท่านั้นเอง ผมเชื่อว่า แม่ของพวกเราทุกคนมีมุมน่ารัก ให้เราได้อมยิ้มอยู่เสมอ

เป็นเรื่องน่าแปลก ที่เรามักจะรู้กันอยู่ในใจว่าเรารักผู้หญิงคนนี้ แต่ทว่าเรา กลับนั่งกินข้าวกับเธอน้อยกว่าผู้หญิงคนอื่นๆ ซะอีก เราถูกสอนมาให้รักแม่ แต่เรากลับซื้อของขวัญให้คนอื่น บ่อยกว่าซื้อให้แม่ของเราซะอีก

เดี๋ยวนี้ผมอายุมากขึ้น แม่ก็อายุมากกว่าเราอีกเท่าตัว ผมยังคงนั่งแอบมองแม่อยู่ แม่ผมแก่ลงไปมาก หล่อนจะมีเวลามาโพสต์ท่าให้เรานั่งแอบมองได้อีกสักกี่ปี

บนโลกกลมๆใบนี้ ผมมัวแต่วิ่งวนเร็วจี๋จนแทบจะชนหลังตัวเองอยู่ร่อมร่อ ตลอดเวลาเราไขว่คว้าหาอะไรอยู่ก็ไม่รู้จนเกือบลืมผู้หญิงคนนี้ กว่าจะนึกขึ้นมาได้ เวลาก็ผ่านไปมากมาย

ถ้าบทความนี้ สะกิดให้ใครนึกถึงแม่ขึ้นมาได้มั่งล่ะก้อ ขอร้องล่ะ อย่าทำได้แค่นั่งมองแม่ เพราะเกรงว่าเพียงแค่นั้นจะไม่ทันการณ์ เวลาไม่ได้มีเหลือ เผื่อ...เวลาไม่ได้มีอยู่

[บทความดีดี จากยิ้ม น้องที่ทำงาน]

Create Date : 17 กรกฎาคม 2550		4 comments
Last Update : 17 กรกฎาคม 2550 10:53:51 น.
Counter : 551 Pageviews.
Share Tweet