BlogGang.com : : dupdip : คำถาม 3 ข้อ

คำถาม 3 ข้อ

*คำถาม 3 ข้อ *

พระจักรพรรดิพระองค์หนึ่ง บริหารบ้านเมืองอย่างเต็มพระปรีชาสามารถแต่พระองค์ก็รู้สึกว่าตัวเองงานผิดพลาดอยู่บ่อยๆ
.......พระองค์ตระหนักว่าหากทรงรู้คำตอบปัญหา 3 ประการดังต่อไปนี้แล้ว จะทำให้พระองค์ทรงทำอะไรไม่ผิดพลาดเลย คำถาม 3 ประการนี้คือ

1. เวลาไหนที่เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการทำกิจแต่ละอย่าง

2.ใครคือคนสำคัญที่สุดที่ควรทำงานด้วย

3. อะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดที่ควรทำตลอดเวลา

พระจักรพรรดิสั่งให้ประกาศว่าใครก็ตามที่สามารถจะตอบคำถาม 3 ข้อนี้ได้จะได้รับรางวัลมหาศาล

ปัญหาข้อที่ 1 มีผู้ตอบแตกต่างกัน .....

คนที่ 1 แนะนำให้พระจักรพรรดิทำตารางเวลาที่แน่นอนสำหรับภารกิจแต่ละอย่างทุกๆชั่วโมง ทุกๆวัน ทุกๆ ปี
ด้วยวิธีนี้เท่านั้นจึงจะสามารถทำกิจได้ถูกต้องตามกาลที่เหมาะสม

คนที่ 2 บอกว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะวางแผนล่วงหน้าเช่นนั้นแล้วแนะนำว่าพระจักรพรรดิควรจะเลิกความสนุกสนานไร้สาระทั้งหมด แล้วเอาใจใส่ต่อกิจกรรมต่างๆ โดยพระองค์เองทุกอย่างจึงจะทราบได้ว่าเวลาไหนเหมาะสมที่จะทำ
อะไร

คนที่ 3 ยืนยันว่าเป็นไปไม่ได้ที่พระจักรพรรดิหวังจะเลือกเวลาทำกิจต่างๆที่อยู่ในอำนาจความรับผิดชอบได้เหมาะ
สมทุกอย่าง สิ่งที่จำเป็น ก็คือต้องมี " สภาแห่งคนฉลาด " และทำตามคำแนะนำของสภานั้น

แต่ก็มีคนแย้งว่าสิ่งต่างๆ จำเป็นต้องตัดสินใจทันทีไม่อาจรอการปรึกษาได้ ฉะนั้นหากต้องการจะรู้ล่วงหน้าว่าอะไรเกิดขึ้น......พระจักรพรรดิควรจะปรึกษาผู้วิเศษและหมอเวทมนต์

ปัญหาข้อที่ 2 คำตอบก็แตกต่างกันออกไป

คนที่ 1 เสนอว่าพระจักรพรรดิจะต้องไว้วางใจคณะขุนนางข้าราชการ อย่างเต็มที่

คนที่ 2 บอกว่า ต้องไว้วางใจพระและนักบวช

คนที่ 3 เสนอนักวิทยาศาสตร์ แถมยังมีบางคนเสนอให้ไว้วางใจต่อนักรบ

คำตอบต่อคำถามที่ 3 ก็ต่างกันไปเช่นกัน

คนที่ 1 บอกว่าวิทยาศาสตร์เป็นสิ่งที่จะต้องติดตามอยู่ตลอดเวลา

คนที่ 2 ว่าต้องเรื่องศาสนาต่างหาก

คนที่ 3 ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือทักษะการทำสงคราม

พระจักรพรรดิไม่พอพระทัย คำตอบไหนเลย จึงตัดสินพระทัยไปหาฤาษีตนหนึ่งผู้ซึ่งอาศัยอยู่บนเขาซึ่งตรัสรู้
เห็นแจ้ง ทั้งๆ ที่รู้ว่าฤาษีนั้นจะต้อนรับเฉพาะคนยากจนเท่านั้นไม่ยอมต้อนรับคนร่ำรวย หรือผู้มีอำนาจราชศักดิ์ พระองค์จึงต้องปลอมตัวเป็นชาวนา และสั่งองครักษ์ให้คอยอยู่ที่เชิงเขา โดยที่ทรงไต่เนินเขาขึ้นไปพบฤาษีตามลำพัง พอมาถึงที่อยู่ของ " ผู้รู้ " ที่ว่านั้น.....

ทรงพบว่าฤาษีกำลังขุดดินอยู่ในสวนหน้ากระท่อมเมื่อฤาษีเห็นผู้แปลกหน้าก็ผงกหัวเป็นการต้อนรับแล้วก็ขุดดินต่อไป....

เห็นได้ชัดว่าการใช้แรงนั้นเป็นงานหนักเพราะฤาษีนั้นชรามากแล้วแต่ละครั้งที่จอบฟันลงไปพลิกดินขึ้นมาท่านจะต้องหอบแรงๆ ทุกครั้งไป

พระจักรพรรดิเข้าไปหาแล้วตรัสว่า " ผมมานี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากท่าน ขอให้ท่านช่วยแก้ปัญหา 3 ข้อของผม คือ

1.เวลาไหนเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการทำกิจแต่ละอย่าง

2. ใครคือคนสำคัญที่สุดที่ควรทำงานด้วย

3. อะไรคือสิ่งสำคัญที่สุดที่ควรทำตลอดเวลา

ฤาษีฟังคำถามด้วยความเอาใจใส่แต่มิได้ตอบ เพียงแต่เอามือตบไหล่จักรพรรดิเบาๆและก็ขุดดินต่อไป

จักรพรรดิตรัสว่า "ท่านคงเหนื่อยมาก มาให้ผมได้ช่วยท่านเถอะ "

ฤาษีกล่าวขอบใจแล้วก็ส่งจอบให้จักรพรรดิ จากนั้นก็นั่งพักบนพื้นดินนั้น

หลังจากขุดไปได้ 2 ร่อง จักรพรรดิก็หยุด และหันมาถามปัญหาทั้ง 3 อีกครั้งหนึ่ง ... ฤาษีก็มิได้ตอบอีกแต่ยืนขึ้นและชี้มือไปที่จอบ และบอกว่า " หยุดพักได้แล้วละ...ฉันทำต่อไปได้แล้ว " .....

แต่จักรพรรดิไม่ส่งจอบให้และยังคงขุดดินต่อไปชั่วโมงหนึ่งผ่านไปแล้วก็สองชั่วโมง จนอาทิตย์ลับไปหลังภูเขา

จักรพรรดิทรงวางจอบลง และหันมาตรัสกับฤาษีว่า "ผมมาที่นี่เพื่อขอร้องให้ท่านช่วยตอบคำถามของผม หากท่านไม่สามารถตอบได้โปรดบอกให้ผมรู้ด้วย ผมจะได้กลับบ้านของผม

ฤาษีเงยหน้าขึ้นและถามจักรพรรดิว่า
" เธอได้ยินเสียงใครกำลังวิ่งมาทางนี้หรือเปล่า " จักรพรรดิหันไปทอดพระเนตร ทันใดนั้นทั้งสองก็เห็นชาย มีเคราขาวคนหนึ่งเตลิดออกมามือทั้งสองกุมบาดแผล โชกเลือดที่ท้องเขาวิ่งตรงมายังจักรพรรดิก่อนที่จะล้มลงสิ้นสติไปตรงหน้า

พอเปิดเสื้อผ้าออกทั้งจักรพรรดิและฤาษีก็แลเห็นบาดแผลลึกที่หน้าท้องของชายผู้นั้น... จักรพรรดิได้ทรงทำความสะอาดบาดแผล แล้วเอาฉลองพระองค์พันแผลให้เพียงประเดี๋ยวเดียว... เสื้อนั้นก็โชกไปด้วยเลือดเพราะเลือดไหลไม่หยุด

จักรพรรดิก็เลยเอาเสื้อนั้นออกมาซักบิดให้แห้งแล้วพันแผลอีกเป็นครั้งที่สอง และทำอยู่อย่างนั้นจนกระทั้งเลือดหยุดไหล

..... เมื่อคนเจ็บฟื้น ได้สติ ก็ร้องขอน้ำจักรพรรดิรีบไปที่ลำธารตักน้ำใสสะอาดมาให้เหยือกหนึ่ง

ขณะนั้น ดวงตะวันลับฟ้าไปแล้ว และอากาศหนาวยามค่ำคืนเริ่มแผ่คลุมไปทั่ว....

ฤาษีช่วยจักรพรรดินำคนเจ็บเข้ามาในกระท่อมและให้นอนบนเตียงของตนชายนั้นปิดตาลงและนอนหลับไป จักรพรรดิเองก็ประทับพิงประตูกระท่อมหลับไปเช่นกัน....ด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการปีนเขาและการขุดดินทั้งวัน
และมาตื่นบรรทมขึ้นเมื่อตะวันโผล่พ้นขอบฟ้า.....แล้วจักรพรรดิทรงลืมไปชั่วขณะว่าพระองค์เสด็จมาอยู่ที่ไหนและมาทำอะไร

ทรงทอดพระเนตรไปที่เตียงคนเจ็บทันที...และก็พบว่าชายผู้นั้นกำลังจ้องมายังตนอย่างฉงนฉงายพอเห็น จักรพรรดิ์ ชายผู้นั้นก็ครวญครางออกมาอย่างแผ่วเบาว่า "ได้โปรดประทานอภัยโทษให้ข้าพระองค์ด้วย"

" แต่เธอทำผิดอะไรเล่าที่ฉันจะต้องให้อภัย "จักรพรรดิตรัสถามกลับ
"ท่านไม่รู้จักข้าพระองค์แต่ข้าพระองค์รู้จักท่านดีพี่ชายของข้าพระองค์ถูกฆ่าเมื่อสงครามครั้งที่ผ่านมานี้และทรัพย์สมบัติถูกริบหมดถ้าพระองค์จึงถือว่าท่านคือศัตรูคู่อาฆาต ข้าปฏิญาณไว้ว่าจะต้องล้างแค้นให้ได้

เมื่อทราบข่าวว่าท่านขึ้นมาหาฤาษีตามลำพัง ข้าพระองค์จึงตั้งไจที่จะดักฆ่าท่านเสียตอนท่านเสด็จกลับ....แต่รออยู่นานไม่เห็นท่าน ข้าพระองค์จึงออกจากที่ซุ่มกำบังเพื่อตามหา แต่แทนที่จะพบท่านข้าพระองค์กลับไปเจอะเอาทหารองครักษ์ของท่านเข้า พวกนั้นจำข้าพระองค์ได้และเข้าจับกุม...ข้าพระองค์จนถูกมีดบาดเจ็บแต่ข้าพระองค์ยังโชคดีที่หนีรอดการจับกุมได้และวิ่งมาที่นี่

ถ้าไม่ได้พบท่านป่านนี้ข้าพระองค์คงตายไปแล้ว ข้าพระองค์ละอายใจและสำนึกในพระคุณอย่างบอกไม่ถูก

หากข้าพระองค์มีชีวิตอยู่ต่อไปขออุทิศชีวิตช่วงที่เหลือนี้รับใช้ท่านตลอดไปและจะสั่งสอนลูกหลานให้ทำเช่นเดียวกันด้วย ขอโปรดประทานอภัยให้ข้าพระองค์ด้วยเถิด

จักรพรรดิดีพระทัยยิ่งนักที่ศัตรูได้กลับมาเป็นมิตรอย่างง่ายดาย

.... นอกจากจะประทานอภัยแล้วยังทรงสัญญาที่จะคืนทรัพย์สมบัติที่ริบมาจากชายผู้นั้น ตลอดจนจัดส่งแพทย์และคนใช้ไปคอยรักษาพยาบาลจนกว่าเขาจะหายเป็นปกติอีกด้วย พอสั่งทหารให้นำชายผู้นั้นไปส่งบ้านแล้ว

จักรพรรดิก็เสด็จกลับมาหาฤาษีอีกครั้งเพื่อทวนคำถามเป็นครั้งสุดท้ายและพบว่าฤาษีกำลังหว่านเมล็ดพืชลงบนดินที่ขุดไวฤาษีเงยหน้าขึ้นและหันมาทางจักรพรรดิ "คำถามของท่านได้รับคำตอบหมดแล้วนี่ "

"อย่างไรกัน" พระจักรพรรดิ ทรงถามด้วยความงุนงง

"เมื่อวานนี้ถ้าท่านไม่เกิดความสงสารสังขารของฉันและลงมือช่วยฉันขุดดินท่านก็คงถูกทำร้ายโดยชายผู้นั้นตอนขากลับและคงต้องโทมนัสใจอย่างมากที่ไม่ได้พักอยู่กับฉัน

ดังนั้นเวลาสำคัญที่สุดตอนนั้น ก็คือเวลาที่ท่านขุดดิน
บุคคลที่สำคัญที่สุดก็คือตัวฉัน .....
และภารกิจที่สำคัญที่สุดก็คือการช่วยฉันขุดดิน"

"จากนั้นเมื่อชายบาดเจ็บผู้นั้นวิ่งมา เวลาที่สำคัญที่สุด... ก็คือตอนที่ท่านช่วยพยาบาลเขา เพราะมิฉะนั้นเขาก็จะต้องตายไปและท่านก็จะหมดโอกาสที่จะได้กลับเป็นมิตรกับเขาและบุคคลที่สำคัญที่สุดก็คือชายผู้นั้น ภารกิจสำคัญที่สุดก็คือการรักษาพยาบาลเขา" .....

จงจำไว้ว่า...

เวลาที่สำคัญที่สุด เวลาเดียวคือ "ปัจจุบัน"
ช่วงขณะปัจจุบันเท่านั้นที่เป็นเวลาที่เราเป็นเจ้าของอย่างแท้จริง

บุคคลที่สำคัญที่สุด ก็คือ "คนที่เรากำลังติดต่ออยู่ คนที่อยู่ต่อหน้าเรา"
เพราะเราไม่รู้ว่าในอนาคตเราจะมีโอกาส ได้ติดต่อกับใครอีกหรือไม่

และ ภารกิจที่สำคัญที่สุด ก็คือ "การทำให้คนที่อยู่กับเราขณะนั้นๆ มีความสุขเพราะนั่นเป็นภารกิจอย่างเดียวของชีวิต"

[บทความดีๆ จากเจี๊ยบ น้องที่ทำงาน]

Create Date : 14 มิถุนายน 2550

Last Update : 14 มิถุนายน 2550 17:21:08 น.

1 comments

Counter : 520 Pageviews.

แวะมาอ่านบทความดีๆค่ะ

ขอบคุณมากๆค่ะ

โดย: gripenator

วันที่: 14 มิถุนายน 2550 เวลา:21:24:06 น.