วันแม่๑๒ สิงหาคม ผมชวนคุณวินัยกับคุณกล้วยไปเที่ยวหัวหิน กะไปถึงสักสี่โมงเย็น เดินเล่นแถวชายหาด เข้าไปนั่งดริ๊งในผับแถวโรงแรมเชอร์ราตันคนละแก้ว แล้วค่อยไปทานอาหารทะเลที่ร้านชมคลื่น แต่ปรากฏว่าผิดแผน บนถนนรถติดอย่างมโหฬาร รถเคลื่อนไปได้ทีละศอกสองศอก จากกรุงเทพฯถึงสมุทรสาครใช้เวลาเกือบสี่ชั่วโมง  วันนี้ลูกสาวขับรถให้นั่ง แม้ไม่เหนื่อยเหมือนขับเอง แต่ก็ร้อนใจว่าทำไมต้องออกจากบ้านมาผจญกับรถติดให้วุ่นวาย ครั้นคิดอีกที ลูกเป็นนักศึกษาวันหยุดของลูกก็ตรงกับวันหยุดของคนอื่น ไม่ได้หยุดมั่วเหมือนเรา อยากจะออกจากบ้านตอนไหนก็ได้ คิดได้อย่างนี้ใจก็ค่อยสงบลง

ก่อนมาหัวหิน ผมโทรหาเจมส์เพื่อนนักตะกร้อที่รู้จักกันในประเทศพม่า กลับมาเมืองไทย เจมส์ชวนผมมาหลายรอบแล้วว่า หากไปหัวหินให้ไปพักที่โรงแรมหัวหินเรสซิเด๊นส์ของเขา ก่อนหน้านี้ผมก็มาหัวหินบ่อย เพราะมีคอนโดฯของเพื่อนอยู่ห้องหนึ่ง เขาทิ้งกุญแจไว้ให้ใช้ตามสะดวก ผมก็ไม่ขัดศรัทธามาใช้บริการบ่อยจนเจ้าหน้าที่คิดว่าผมน่าจะเป็นเจ้าของห้องตัวจริง เพราะมาอาทิตย์เว้นอาทิตย์ 

ในวีไอพีคอนโดฯนั้น มีทั้งสระว่ายน้ำติดทะเล มีศูนย์ออกกำลังกาย มีห้องสมุด ห้องดูหนัง และมีมุมสบาย ๆ ไว้ให้อ่านหนังสืออีกหลายมุม บรรยากาศร่มรื่น และมีความเป็นส่วนตัวสูง ผมชอบที่นี่มาก เคยคิดจะซื้อเป็นของตัวเองอยูสักห้องเหมือนกัน แต่พอรู้ราคาเท่านั้นก็ผงะ ปลอบใจตัวเองว่าชาติหน้าค่อยซื้อดีกว่า ชาตินี้ใช้บริการห้องเพื่อนไปพลาง ๆ ก่อน

ครั้งนี้มากันห้าคน เกรงว่า ได้ไปใช้ห้องเพื่อนอีก คงต้องนอนอัดกัน  ไม่สะดวกก็จึงโทรไปหาเจมส์ บอกว่าช่วยจองห้องไว้ให้หน่อยนะ ผมจะพาเพื่อนไปเล่นกอล์ฟ  เจมส์ก็บอกว่าได้เลยครับ “พี่ไปถึงก็ถามหาคุณบุ๋มนะ เขาจะเป็นคนคอยเทคแคร์พี่แทนผม”

เจมส์เป็นนักตะกร้อ มีธุรกิจหลายอย่างทั้งประดับยนตร์ โรงแรม อพาร์ทเม้นท์ และคอนโดฯ เคยไปพม่าด้วยกันสองครั้ง เขาเป็นเพื่อนของคามิน คมนีย์นักเขียนหนุ่ม  สองคนนี้เล่นตะกร้อด้วยกันมาหลายปี ตอนอยู่พม่าผมกับเจมส์คุยกันบ่อย เขามีอะไรน่าสนใจ เป็นนักวางแผนชีวิต ชอบวิเคราะห์ทุกเรื่อง ตั้งแต่เรื่องรองเท้ายันเรื่องขีปนาวุธ ผมชอบเจมส์ ไม่ใช่ที่เขาเป็นเศรษฐี แต่ชอบที่เขาสนใจรายละเอียดเล็ก ๆที่เรามักมองข้าม เช่นเขาบอกว่าเขาไปซื้อรองเท้ากีฬาจากคลองถม และเอามาเปลี่ยนพื้นใหม่ เสร็จแล้วสวมใส่สบาย ลงทุนไม่เกินพันบาท แต่เหมือนกับได้ของใหม่ราคาเกือบหมื่น วันที่เราจากกันที่สนามบินเมื่อเดือนก่อน เขาถอดเสื้อกอล์ฟยี่ห้ออะดิดาสให้ผมตัวหนึ่ง บอกว่าไว้ใส่เป็นที่ระลึก เจมส์เคยเสนอว่า จะซ่อมรองเท้ากอล์ฟให้ผม เขาบอกว่าให้ผมเอาไปทิ้งไว้ที่ร้านประดับยนต์ของเขาแล้วสองวันให้มารับเขาจะซ่อมให้เอง

ผมรับปากว่าครับ แต่ใจนั้นไม่กล้ารบกวนให้เศรษฐีร้อยล้านมานั่งซ่อมรองเท้าให้

รถติดยาวไปถึงสมุทรสงคราม ผมให้ลูกเลี้ยวเข้าไปทางลัดถนนคลองโคนทะลุชายหาดชะอำ แม้ถนนจะเป็นสองเลน รถสวนกันลำบาก แต่ก็โล่งกว่าไปออกันอยู่บนถนนสายหลัก อีกอย่างอยากจะให้

ลูกสาวได้มีประสบการณ์ในการขับบนถนนสายรองบ้าง จะได้รู้จังหวะในการแซง ในการบังคับรถให้วิ่งสวนกันคันอื่นในที่แคบ ๆ 

พี่กล้วยขับตามหลังมาติด ๆ ถึงชะอำตอนทุ่มตรง ผมโทรถามทางคุณบุ๋มภรรยาของเจมส์ คุณบุ๋มบอกว่าให้เลี้ยวเข้าซอยหัวหิน๘๘ เมื่อข้ามทางรถไฟให้เลี้ยวซ้าย ขับตรงไปเรื่อย ๆ จะเห็นป้ายโรงแรมหัวหินเรสซิเด๊นส์ให้เอารถไปจอดที่อาคารสอง จะมีเจ้าหน้าที่รออยู่ที่เคาน์เตอร์ 

ผมบอกขอบคุณและให้ลูกขับไปตามคำบอก

ก่อนถึงโรงแรมไม่เกินห้าร้อยเมตร รถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่ง จ่อท้ายรถของคุณกล้วยมาติด ๆ พอคุณกล้วยเบรก เขาชนโครมเข้าที่บริเวณไฟท้าย จนรถบุบเป็นรอยยาว คุณกล้วยจอดดูความเสียหาย แต่มอเตอร์ไซค์คันนั้นเผ่นหนีไปแล้ว ไปถึงลานจอดรถที่โรงแรม ดูแผลกันอยู่พักใหญ่ คุณวินัยว่าไม่เป็นไร กลับไปกรุงเทพฯค่อยเรียกบริษัทประกันมาดู

เอาเสื้อผ้าข้าวของเข้าไปเก็บในห้อง ล้างหน้าล้างตา และก็ชวนกันขับรถออกไปจอดที่หน้าโรงแรมโซฟีเทล เดินเข้าไปในซอยโรงแรมเชอร์ราตัน ผ่านบาร์เบียร์นับสิบแห่ง ลูกค้าต่างชาตินั่งกันอยู่เต็มแทบทุกบาร์  ร้านอาหารทุกแห่งเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยว ร้านชมคลื่นซึ่งเป็นร้านอาหารทะเลที่โด่งดังแห่งหนึ่งของหัวหิน มีคนนั่งรอคิวกันเป็นสิบ กว่าจะได้โต๊ะนั่งก็ต้องรอกันหลายนาที ได้ที่นั่งแล้วก็ต้องรออาหารอยู่อีกเกือบชั่วโมง แต่โชคดีที่บรรยากาศโดยรอบนั้นสวยงาม ได้เห็นท้องฟ้า ได้เห็นทะเล ได้ยินทั้งเสียงคลื่นซัดชายหาด ได้เห็นแสงไฟจากเรือประมงที่จอดอยู่ไกลลิบ ๆ  ได้พูดคุยกับพี่วินัยและคุณกล้วย ทั้งเรื่องกอล์ฟและเรื่องอื่น ๆ อย่างจุใจ 

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมง อาหารจานแรกจึงเดินทางออกจากครัวมาถึง ปลากะพงนึ่งมะนาว อร่อยสมกับที่รอคอย จากนั้นก็ทยอยมาเรื่อย ๆ กุ้งแชร์บ๊วยอบวุ้นเส้น ผัดฉ่าทะเล ต้มยำทะเล กุ้งทอดกระเทียม ปลาราดพริก นั่งคุยไปเรื่อย ๆ ไม่นานอาหารทุกจานก็หายเกลี้ยงแทบไม่เหลือ

อิ่มแล้วก็เดินไปขึ้นรถกลับที่พัก พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าตอนตีห้าครึ่ง หกโมงเช้าลูกลอยจากแทนทีออฟออกสู่แฟร์เวย์

สนามกอล์ฟหลวงหัวหิน อยู่ในช่วงโปรโมชั่น จากราคา๒๐๐๐บาท ลดเหลือแปดร้อย ผมเคยมาเล่นหนหนึ่งกับคุณหน่อยภูวินาถเมื่อวันสงกรานต์ที่ผ่านมาก หนนี้มาหัวหิน ก็อยากให้คุณวินัยว่าสัมผัสสนามเก่าแก่ดูสักครั้ง เหมือนที่ครั้งหนึ่ง คุณจรัญ หอมเทียนทองนักกอล์ฟรุ่นพี่ ก็โทรมาย้ำแล้วย้ำอีกว่า ไปเล่นกอล์ฟที่หัวหินแล้วหรือยัง เขาว่า ในชีวิตหนึ่งของนักกอล์ฟควรได้ออกรอบที่สนามกอล์ฟหลวงหัวหินสักครั้งหนึ่ง เพราะเป็นสนามแรกของประเทศไทย มีผู้หลักผู้ใหญ่เคยมาเล่นจนนับไม่ถ้วน

ลูกสาวผมเป็นแฟนหนังสือชุดสามเกลอของป.อินทรปาลิตร เธอบอกว่า  มีอยู่ตอนหนึ่ง พวกสามเกลอก็มีเที่ยวหัวหิน และนอนที่โรงแรมโซฟีเทล ซึ่งสร้างพร้อม ๆ กับสนามกอล์ฟ ลูกผมบอกว่า ป.อินทรปาลิตรเหน็บว่า สมัยก่อน พวกที่อยากอวดรวยก็นอนในโรงแรมและเดินฉุยฉายตามชายหาด ส่วนพวกที่ขี้เก๊กก็มักจะเข้าไปอยู่ในสนามกอล์ฟ เธอว่า ในบรรดาสามเกลอพล นิกร และเสี่ยกิมหงวนไม่มีใครเล่นกอล์ฟ แต่มีนักเรียนนอกอย่างดร.ดิเรกเท่านั้นที่ทำท่าเหมือนจะบ้ากอล์ฟอยู่พอสมควร

รุ่งขึ้น ผมตื่นแต่ตั้งแต่ตีสี่ รอให้ถึงเวลาลา นั่งรถนิสสันเทียร่าของคุณวินัยไปสนามกอล์ฟ จากโรงแรมของเจมส์ใช้เวลา๓ นาทีก็ถึงสนาม ขนาดฟ้ายังไม่ทันเปิด บรรดานักกอล์ฟต่างมายืนรอกันอยู่หลายก๊วนมีทั้งหญิงและชาย ผมได้ออกเป็นก๊วนที่ห้า 

คุณวินัยเช่ารถกอล์ฟคันหนึ่งให้คุณกล้วยกับคุณจิ๋ว(แม่ของลูกสาวผม)นั่ง คุณจิ๋วบอกว่าไม่ได้เตรียมรองเท้าผ้าใบมาจึงได้แต่นั่งอยู่ในรถ เดินในสนามกอล์ฟด้วยรองเท้าส้นหนา พลาดพลั้งอาจจะล้มได้ ส่วนคุณกล้วยมีรองเท้าผ้าใด จึงนั่งรถบ้าง ลงไปเดินบ้างเป็นที่สนุกสนาน

ผมได้ออกรอบร่วมกับนักกอล์ฟรุ่นใหญ่ อายุ๖๙ เป็นชาวไต้หวันที่พูดไทยได้ เขาเล่นดีมาก ทำพาร์ได้แทบทุกหลุม  อย่างแย่ที่สุดก็โบกี้ ตีแต่ละช็อตนั้นสวยงาม เขาเช่ารถนั่ง  ขึ้นรถแล้วขับออกไป เมื่อถึงลูกก็ลงไปหวด เมื่อสามารถชิพลูกขึ้นกรีนได้ ก็เดินขึ้นไปพัตต์ด้วยความมั่นใจ ทีเดียวอยู่ แทบทุกหลุม 

ผมถามว่าขอโทษนะครับ เล่นมากี่ปีแล้ว 

เขาส่ายหัว บอกว่า เล่นมาแค่สี่สิบปีเอง 

ผมร้อง “โอ้โอ” 

เขาถ่อมตัวว่า เล่นไม่เก่งหรอก แค่มาออกกำลังกายตอนเช้าเท่านั้นเอง

ระหว่างที่ผมกับคุณวินัยตีลูกกระฉึกกระฉักไปซ้ายบ้างขวาบ้าง ดีบ้างไม่ดีบ้างอยู่นั้น เขาก็นั่งรอ ดูเราสองคนใช้ความพยามอย่างใจเย็น ลูกไหนที่เราตีได้ดี เขาจะคอยส่งเสียงให้กำลังใจว่า “ดี” ลูกไหนที่เราตีแย่ เขาก็จะปลอบใจว่า “ไม่ต้องรีบ ใจเย็น ๆ” เขาบอกว่า “กอล์ฟนั้นรีบไม่ได้ เราต้องใช้สมาธิมาก ๆ หน่อย”

ผมรู้สึกชื่นชมเขา รู้ว่าเขาเป็นคนใจเย็นคนหนึ่ง เขาบอกกับผมว่า “เล่นกอล์ฟนั้นสนุก เล่นแล้วก็ถอนตัวไม่ได้” 

วันนี้คุณวินัยก็เล่นได้ค่อนข้างดี มีความสุข  เดินตลอดเส้นทาง ทั้งขึ้นเนิน ลงเนิน และมุ่งมั่นที่จะเล่นให้ดีขึ้นตามลำดับ 

ผมเองก็ไม่ต่างจากเขา แม้ว่าความตื่นเต้นจากการได้เห็นต้นไม้ใหญ่ ๆ เคียงข้างไปตามแฟร์เวย์นั้นจืดจางหายไปบ้างแล้ว แต่เผลอเมื่อไรก็อดมองป่ารอบ ๆ ข้างสนามอย่างชื่นชมไม่ได้

เราจบหลุมที่สิบแปดกันด้วยความสนุกสนาน อากาศไม่ร้อนมากนัก มีฝนตกปรอย ๆ ลงมาที่หลุม๑๑ และก็หายไป แดดร่ม ลมเย็นพัดมาจากภูเขา ทำให้เราไม่เหนื่อย เดินกันเร็ว เล่นเร็ว แค่สี่ชั่วโมงก็จบด้วยความรู้สึกที่แสนสุข

เดินออกจากสนาม มาเป่าขี้ดินออกจากปุ่มรองเท้า ทำความสะอาดจนเรียบร้อย จึงใส่ถุงเอาเก็บไว้ในรถ สวมรองเท้าแตะเดินเข้าสโมสรเพื่ออาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า

 ผมพยายามตรวจสอบตัวเองว่า เป็นคน “ขี้เก๊ก” ตามที่ป.อินทรปาลิตรเขียนไว้หรือเปล่า

คิดอยู่ในห้องอาบน้ำนานทีเดียว ในที่สุดก็ต้องยอมรับว่า “น่าจะใช่”

เพราะถ้าไม่ขี้เก๊กคงไม่ถ่ายรูปตัวเองมาอวดคนอื่นในหน้าเฟสบุ๊คเป็นประจำ

อาทิตย์หน้า วันอังคาร ผมนัดกับก๊วนประจำ พี่เต้ย คุณหน่อย และพี่เจน ที่สนามสามพราน นครปฐม

ผมลองนับนิ้วดู เป็นสนามที่๑๔ ในชีวิตของการเป็นนักกอล์ฟสมัครเล่นของผม ความแปลกใหม่ของสนามทำให้รู้สึกตื่นเต้นและท้าทายเสมอ