กอล์ฟบอกนิสัยของคนเล่น นิสัยขี้อวดขี้โอ่อยากโชว์ออฟนี่แก้ไม่หาย ทั้ง ๆที่ปรัชญาของกอล์ฟได้สอนให้รู้ว่า กอล์ฟนั้นต้องชนะใจตัวเอง ต้องเล่นกับสมาธิ ต้องไม่เป็นคนที่ใจเย็น ไม่ยกตนและไม่ข่มคนอื่น ผมรู้เรื่องนี้ดี และพยายามฝึกฝนมาตลอด แต่วันที่ออกรอบตอนเช้าที่สนามเมืองเอกตอนตีห้าครึ่งกับเพื่อนร่วมก๊วนซึ่งมีพี่เต้ย พี่เจน พี่วินัยพร้อมกับผู้ติดตามอีกสองคน ทำให้ผมเกิดความรู้สึกอยากโชว์ขึ้นมาอีก อยากแสดงให้เห็นว่า ผมนี่ไม่ธรรมดา ขึ้นทีออฟด้วยไม้หนึ่งเมื่อไร รับรองไม่พลาด ลูกลอยขึ้นไปจากแท่นตรงเหมือนไม้บรรทัด และได้ระยะไกลเกินสองร้อยหลาทุกหน ผมได้รับเสียงชื่นชมเรื่องตีลูกได้ไกลบ่อย ๆ แม้ผมจะบอกว่า ขอบคุณครับที่ได้รับเสียงชม แต่ใจนั้นลำพองมาก คิดว่าที่ตัวเองตีได้ดี ตีได้สวยนั้น เพราะผ่านการฝึกซ้อมมาอย่างหนัก วันนี้ผมขึ้นแท่นทีออฟด้วยความมั่นใจเกินร้อย ผู้ติดตามคือคุณกล้วยภรรยาคุณวินัย กับคุณจิ๋วภรรยาของผม เธอมาเดินในสนามเป็นเพื่อนคุณกล้วย กับคุณกล้วยนั้นผมไม่ค่อยอยากโชว์เท่าไร เป้าหมายคือคนที่มาเดินเป็นเพื่อนคุณกล้วย ผมก็อยากให้เธอเห็นว่า ผมเก่ง ผมไม่ธรรมดา เล่นกอล์ฟไม่ถึงปี แต่ผมตีได้ไกลกว่าคนที่เล่นมานานกว่ายี่สิบปี ผมขึ้นไปยืนบนแท่นทีออฟ จรดหัวไม้อย่างมั่นใจ สูดลมหายใจอย่างช้า ๆ ใจนั้นคิดว่าต้องหวดให้เต็มที่ ให้ลูกลอยโค้งขึ้นไปนิดหนึ่ง และวิ่งฉิ่วไปไกลสักสองร้อยหลา ให้ไปตกกลางแฟร์เวย์พอดิบพอดี แต่ทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เพราะอย่างที่รู้ กอล์ฟนั้นเป็นเกมของความไม่แน่นอน ผมหวดลูกเต็มเหนี่ยว แหงนหน้าขึ้นมองผลงาน และมันก็ทำให้ผมหน้าแตกหมอไม่รับเย็บ ลูกกอล์ฟของผมลอยไปทางซ้ายไม่เกินร้อยหลา และเกือบจะเข้าป่าด้วยซ้ำ ผมไม่โทษอะไรเลย นอกจากโทษความขี้โอ่ของตัวเอง ผมพยายามทำใจ พูดติดตลกว่า เพราะเธอมาดูทำให้ผมเกร็งจนตีลูกไม่ถูก ช็อตต่อไป ผมใช้เหล็กเจ็ดหวดขึ้นจากข้างต้นสน และผมก็ตีพลาดอีก ปลายเหล็กเคาะเข้าที่ลูก แค่ทำให้ลูกลอยออกไปจากพื้นไม่ถึงห้าสิบหลา ผมเริ่มรู้สึกหงุดหงิด ได้ยินเสียงแคดดี้ก็บอกว่า ใจเย็น ๆ นาย ไม่ต้องรีบ หน้านิ่ง ๆ และตั้งใจนิดหนึ่ง ผมชักสีหน้าไม่พอใจกับคำเตือนอันมีความหมายนี้ ในใจก็เอ็ดตะโรว่า รู้แล้ว อย่าพูดอีก ยิ่งพูดมาก ผมยิ่งตีไม่ได้ ช็อตสาม ช็อตสี่ และช็อตห้า ผมก็ตีลูกห่วยเหมือนเดิม ขึ้นกรีนก็ห่างธงเสียสุดขอบโลก จนผมทำใจไม่ได้ ไม่ยอมขึ้นไปพัตลูกบนหลุมแรก เดินตัดไปรอที่หลุมสอง ตั้งใจว่า จะเล่นให้ดีขึ้น และแล้วก็เหมือนเดิม ผมหวดลูกด้วยหัวไม้หนึ่งพลาดอีก เกิดอะไรขึ้นผมถามตัวเอง ยิ่งตีไม่ถูกผมก็ยิ่งหงุดหงิด ถามตัวเองซ้ำๆ เกิดอะไรขึ้น ผมเดินแยกห่างออกมาจากกลุ่มเพื่อน พยายามคิดว่า ทำไมจึงเป็นอย่างนี้ เพราะอะไรผมตีไม่ได้ดังใจแม้แต่ช็อตเดียว แคดดี้ก็รู้ว่าผมหงุดหงิด เธอจึงไม่กล้าแนะนำอะไรผมอีก ลากถุงกอล์ฟและคอยยื่นเหล็กให้อย่างเดียว เพราะความผิดปกติของผม ทำให้พี่เต้ยจับสังเกตได้ เข้ามาสะกิด บอกว่า เล่นให้สนุกนะ ผมลืมปรัชญาอีกข้อว่า เล่นกอล์ฟต้องเล่นให้มีความสุข ตีได้หรือไม่ได้ ก็ขอให้มีความสุขไว้ก่อน หนังสือเครซี่กอล์ฟของหมอวิธานเองก็ไม่ได้เน้นเรื่องการนับคะแนน แต่ให้เน้นเรื่องเครซี่สกอร์ คือให้จดสติถิของความสุขแทนการนับคะแนน ผมลืมเรื่องเหล่านี้ไปได้อย่างสนิทใจ ผมอาจจะรู้สึกเสียหน้า รู้สึกอับอายที่โชว์ออฟแล้วไม่ได้ดังใจ ผมมาคิดได้ตอนที่พี่เต้ยเดินเข้ามาหาแล้วแตะบ่าเป็นครั้งที่สองและบอกซ้ำว่า เล่นให้สนุกสิ อย่าคิดอะไร ตีให้เหมือนเดิม ผิดก็ไม่เป็นไร ผมพยักหน้าครับ ๆ ตอนนั้นถ้าเป็นคนอื่นมาพูด ผมอาจจะสะบัดหน้าหนี แต่กับพี่เต้ยนี่ ผมรัก นับถือเขา คำพูดของเขาทำให้ผมได้คิด ได้ตระหนักว่า ตัวเองนี่มีจุดอ่อนในเกมกอล์ฟอีกมาก ที่เป็นจุดบอดไม่น้อย ที่เห็นได้ชัดก็คือเรื่องการควบคุมอารมณ์ จริงอยู่ผมไม่พูดหยาบ ไม่อาละวาด หรือไม่คุกคามคนอื่น แต่การที่ผมหงุดหงิดเอากับตัวเอง โกรธตัวเอง ไม่พอใจตัวเองนั้นส่งผลต่อคนอื่นอย่างแน่นอน หลุมสาม ผมเริ่มปรับสมาธิใหม่ ก่อนอื่น หันไปขอโทษแคดดี้ก่อน บอกว่า ขอโทษนะ ผมเล่นไม่ค่อยเก่ง มีอะไรก็แนะนำได้นะครับ ผมจับแขนเธอด้วย แคดดี้ยิ้ม บอกว่า นาย หน้านิ่ง ๆ นะ และผมก็หันไปบอกพี่กล้วยว่า ช่วยถ่ายรูปช็อตนี้ให้หน่อยนะว่า ผมตีได้ห่วยแค่ไหน ผมขึ้นไปยืนบนแท่นทีออฟหลังพี่เจน พี่วินัยกับพี่เต้ยหวดลูกออกไปก่อนแล้ว ผมเป็นคนสุดท้าย หลุมนี้ ผมทำสมาธิด้วยการหายใจลึก ๆ จำวงสวิงที่แน่นอนของตัวเองได้ ยกไม้ขึ้นช้า ๆ ปลายไม้ต้องไม่พ้นคลองสายตาซ้าย แขนซ้ายตึง ไม่ต้องเข่น หวดลูกลงไปอย่างเป็นธรรมชาติ ผมได้ยินเสียงกิ๊ก ปลายไม้กระทบลูกกอล์ฟอย่างสวยงาม ลูกลอยขึ้นและแล่นฉิวไปเป็นเส้นตรง ระยะสองร้อยยี่สิบหลา ตกลงกลางแฟร์เวย์พอดิบพอดี วงสวิงของผมคืนกลับมาแล้ว ความสุขจากการเล่นกอล์ฟก็กลับมาพร้อมกัน เมื่อผมเลิกคิดเรื่องการโชว์ออฟ ผมก็สามารถทำทุกอย่างได้ดีขึ้น วันก่อน ผมอ่านประวัติของนักกอล์ฟชาวเกาหลีเค.เจ.ซอย แชมป์เดอะเพลเยอร์สคนล่าสุดสุด ชอยบอกว่า เขาเล่นกอล์ฟมาตั้งแต่อายุสิบหก พ่อของเขาทำนาและการประมง ตอนเขาเล่นกอล์ฟใหม่ ๆ มีแต่หนังสือกอล์ฟ มายเวย์ และวิดีโอการแนะนำการเล่นของแจ็ค นิคลอส เท่านั้นที่ให้เขาฝึกซ้อมได้วันละหลายชั่วโมง ชอยเคยซ้อมตั้งแต่ตีห้าครึ่งจนถึงสี่ทุ่ม เขาตีไปที่จุดเดิมตลอด เขาว่าการทำงานหนักคือธรรมชาติของคนเกาหลี ผมฝึกหนัก ซ้อมหนัก รักษาร่างกายให้ดีอยู่เสมอ ตลอดจนยังรู้สึกถึงความมั่นใจว่าจะเล่นได้ดี ผมคิดว่านักกอล์ฟรุ่นใหม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น ชอยบอก ผมเล่นกอล์ฟได้ไม่ถึงปี ฝึกหนักไม่เท่าเสี้ยวหนึ่งของเขา แล้วผมจะเอาความมั่นใจมาจากไหน ผมเริ่มเปลี่ยนวิธีคิด ตอนนี้เล่นกอล์ฟให้สนุกดีกว่า ได้ออกกำลังกายกับเพื่อน ๆ ก็แสนจะมีความสุขมากพอแล้ว ผมเดินตีลูกไปแต่ละช็อตอย่างตั้งอกตั้งใจ มีความสุขกับเพื่อน ๆ คอยดูพี่วินัย คอยดูพี่เจนว่า มีอะไรที่จะต้องแก้ไขหรือปรับปรุงบ้าง ส่วนพี่เต้ยก็คอยดูจุดอ่อนของผมอีกทีหนึ่ง เราส่งความรักความปรารถนาดีกันเป็นทอด ๆ พี่กล้วยกับคุณจิ๋ว เดินตามหลังนักกอล์ฟและคอยถ่ายรูปอย่างสนุกสนาน พี่กล้วยนั้นอยากเล่นกอล์ฟเต็มแก่ จะได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดและออกรอบด้วยกัน ส่วนภรรยาผมติดเล่นโยคะ ไม่ชอบกอล์ฟ แต่สามารถเดินในสนามกอล์ฟได้ไม่มีปัญหา เธอว่า ได้ตื่นเช้า ได้เจอเพื่อนและได้ออกกำลังกาย สามอย่างนี้เป็นของขวัญที่สำคัญของชีวิต วันนี้คุณวินัยมีพัฒนาการขึ้นมากกว่าวันก่อน ตีลูกด้วยหัวไม้สามได้ระยะ และสามารถพัตลูกลงหลุมได้แม่นยำ ส่วนพี่เจนเล่นได้ไม่ดีนัก เพราะขาดการฝึกซ้อม ไม่ยอมไปเรียน ได้ยินเขาพูดซ้ำอยู่สองสามครั้งว่า ต้องไปเรียนแล้ว ไม่งั้นต้องตามหลังพี่วินัยแน่นอน พี่เต้ยว่า ต้องหาเวลาไปเรียนให้ได้นะเจน พี่เจนก็พยักหน้าหงึก ๆ เราเล่นกันจนครบสิบแปดหลุม ผมทำสกอร์ได้ดีขึ้น นิ่งขึ้น ค้นหาตัวเองจนพบว่า มีนิสัยอย่างไร และควรปรับแก้ตรงไหน วันนี้ผมรู้แล้วว่า ตัวเองต้องเป็นคนขี้โม้ ขี้คุย ขี้อวดอยู่ไม่น้อย กอล์ฟมันบอกอย่างนั้น ต่อจากนี้ไปจะพยายามอยู่กับตัวเองให้มากกว่านี้ และเลิกมั่นใจตัวเองแบบผิด ๆ เสียที โลกนี้ไม่มีอะไร จริง ๆ อวดโม้ไปก็แค่นั้น
สวัสดีปีใหม่ 2556 ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรง ปราศจากโรคภัย คิดสิ่งใดขอให้สมดังปรารถนาครับ
 story_dnp  วันที่: 3 มกราคม 2556 เวลา:10:26:11 น.สิ่งที่ผมหามานานแล้ว วันนี้ผมได้รู้จักนักเขียนเสียที
ผมเป็นนักอ่านครับ เป็นคนว่างงานด้วยความสมัครใจ หยุดเล่นกอล์ฟมาหลายปีแล้ว บรรดาเพื่อนๆที่สัญญากันไว้ รีบหนีไปสร้างสนามกอล์ฟไว้รอ ท่านแรกเกษียณมาได้สองปี ทนเหงาไม่ไหว กลัวขาดทุนรีบไปหาซื้อที่ทำสนาม คนที่สอง กลัวคนแรกเหนื่อยก็เลยรีบตามไป จะไปทั้งทีเพื่อนๆ ก็ไร้น้ำใจให้ สามสิบบาท เพราะหลุมนั้นทำเบอร์ดี้ ยีนบนทีอ๊อฟ พักเดียวไม่ร่ำลากันเลย หงายหลังลงพื้น หัวใจหยุดเต้น คนที่สามคงได้รับการติดต่อจากคนที่สอง คิดว่ายังไม่พร้อม หนีอย่างเดียวจากบ้านไปแอบอยู่โรงพยาบาลแทน ร่ำๆว่าจะให้ไปเป็นผู้จัดการ ส่วนผมยังหาไม้กอล์ฟให้เพื่อนไม่ครบ ไว้รอไทเกอร์ขายไม้ให้ก่อนแล้วจะไป อยากเป็นเพื่อนด้วย แต่จะไม่แนะนำเพื่อนผมให้รู้จักนะครับ โดย: takter IP: 101.108.86.15 วันที่: 17 มกราคม 2556 เวลา:22:20:13 น.
หนังสือ ใคร ๆ ก็อยากให้เล่นกอล์ฟ ของผมกำลังจะเป็นเล่มแล้วครับ
โดย: kajohnrit IP: 101.108.119.227 วันที่: 27 สิงหาคม 2556 เวลา:11:54:05 น.
หนังสือ ใคร ๆ ก็อยากให้เล่นกอล์ฟ ของผมกำลังจะเป็นเล่มแล้วครับ
โดย: kajohnrit IP: 101.108.119.227 วันที่: 27 สิงหาคม 2556 เวลา:11:54:42 น.
|
kajohnrit
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Group Blog All Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
ปีใหม่นี้ขอให้มีความสุขมากๆ
ได้เบอร์ดี้เยอะนะครับ
อรุณสวัสดิ์ครับ