ไม่น่าเชื่อว่า Puffy จะเป็นคู่หูไอด้อล
ที่ยืนระยะในวงการเพลงมาได้สิบปีกว่าแล้ว
เพราะอายุใช้งานของการเป็นไอด้อล
ในญี่ปุ่น(และทุกที่ในโลก)มักไม่ยาวนาน
ที่อยู่ทนนานก็ต้องมีฝีมือทางการแสดง
หรือร้องเพลงมาเป็นอาวุธที่แข็งแกร่งด้วย
เพราะคนหน้าตาดีเกิดกันทุกวัน

หลังจากหวิดจบวงจรตามอายุขัยไอด้อล
แต่โชคดีที่กลับมาดังเปรี้ยงที่อเมริกา
ทำให้ Puffy มีสถานะที่มั่นคงในวงการนี้ต่อไป
จนได้ฉลองครบสิบปีของการทำงานร่วมกันในปี 2005
มาปีนี้ อามิ โอนุกิ กับ ยูมิ โยชิมูระ ก็กลับมาอีกครั้ง
กับผลงานใหม่ที่มีชื่อว่า Honey Creeper

ปกติสุ้มเสียงในงานของสองสาว Puffy
ก็มักจะมีความเป็นร็อคหลากหลายฉาบอยู่แล้ว
เพียงแต่ดนตรีไม่อาจห่อหุ้มเสียงร้องของสองสาวได้มิด
เราเลยอาจรู้สึกว่าจะดนตรีแบบไหนก็เป็นพัฟฟี่อยู่ดี
ซึ่งต้องยกเครดิตให้โปรดิเซอร์คู่บุญ Tamio Okuda
อดีตวง Unicorn ที่เข้าใจหาสีสันดนตรีต่างๆมาใช้เสมอมา

Honey Creeper ถ้าว่ากันตั้งแต่หน้าปกสุดฮิป(ปี้)
ก็จะเห็นภาพรวมของเสียงเป็นร็อคหรือป็อปร็อคแน่ๆ
แถมได้นักดนตรีนักแต่งเพลงมาร่วมงานมากมาย
อาทิ Butch Walker, จิบะ ยูสึเกะ วงThe Birthday,
Robert (Schwartzman) Carmine วง Rooney,
Anders Hellgren กับ David Myhr จาก The Merrymakers
ยามานากะ ซาวาโอะ จากวง The Pillows
โยชิอิ คาซุยะ, อิโนะอุเอะ โยซุย และอีกหลายคน

แค่แทร็คแรก Oriental Diamond
ที่เป็น maxi-single ร่วมกับ Kuchibiru Motion
ให้ความรู้สึกร็อคแอนด์โรลแบบพัฟฟี่คุ้นเคยมาเนิ่นนาน
ดนตรีสนุกๆ คู่กับเสียงร้องของสองสาว มีคอรัสชายคอยเสริม
มีเสียงฆ้องใหญ่ผ่างๆประกอบ เป็นอารมณ์แบบพัฟฟี่ขนานแท้
Ain't Gonna Cut It เพลงภาษาอังกฤษสนุกๆ
ที่ได้ Butch Walker จับคู่กับ Robert Schwartzman แต่ง
ช่วงกลางเพลงยังมีลูกเล่นประจำที่พัฟฟี่ชอบใช้
คือ การนำทำนองและวิธีการของเพลงเก่ามาคารวะอย่างเนียน
ส่วนจะเป็นเพลงอะไร ก็ลองหาฟังกันดูนะครับ

Kimi to Auto-bike กับเพลงแนวฮัมสร้อยจึ๊ดจือให้จำ
แต่ภาคดนตรีเป็นแบบเจร็อคที่เล่นมันส์ดี
ได้อารมณ์ Larc'en ciel, Luna Sea หรือ Glay
(แต่ผมนึกถึงลาร์คนะ สงสัยคิดถึง Hyde)
Sayonara Summer ก็ดีนะใช้ประกอบการ์ตูนได้เลย
Youkai Puffy ความยาวเจ็ดนาที กับการใส่บทพูดไปครึ่งหนึ่ง
ก่อนที่จะอัดกระหน่ำกันเป็นเพลงจริงๆตั้งแต่ช่วงกลางของเพลง
Closet Full Of Love เพลงภาษาอังกฤษอีกเพลงก็ไม่เลวเลย
ฝีมือการแต่งของ Butch Walker ร่วมกับ Kara Dioguardi
ทำให้สีสันดูแตกต่างจากเพลงที่นักดนตรีญี่ปุ่นแต่ง
ฟังแต่เพลงเร็วสนุกๆจนเกือบจบอัลบั้มก็มาเจอเพลงช้าเสียที
ในแทร็คสุดท้าย Island สุ้มเสียงเหมือนเอาเครื่องสายไอริชมาใช้
แม้ไม่ใช่เพลงช้าแบบฟังเอาเพราะทั่วไป แต่ดนตรีไพเราะอลังการ
ฟังแล้วอยากไปนั่งอยู่ในหมู่บ้านในหมู่เกาะที่ไหนสักแห่ง

เมื่อฟังจนจบแล้วประมาณสามรอบ
ในฐานะแฟนเก่าแก่ของสองสาว ผมก็ฟันธงได้ว่าไม่ผิดหวัง
(จริงๆฟันธงตั้งแต่รอบแรกแล้วล่ะ แต่ฟังหลายรอบเพราะชอบ)
สุ้มเสียงก็มีทั้งร็อคสำเนียงเก่าๆ และสำเนียงใหม่ๆ
แต่สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนคือ ถึงซาวนด์จะหลากหลายอย่างไร
เพลงก็ยังออกมาเป็นพัฟฟี้ พัฟฟี่ อยู่วันยันค่ำแหละ (ฮา)


เขียนครั้งแรกที่โอเคเนชั่น 27 กันยายน 2550 แก้ไขเล็กน้อยที่นี่