ขอเกิดเป็นลูกแม่ทุกชาติไป วันนี้วันแม่ครับ เพื่อนๆบอกรักท่านกันหรือยังครับ กอดท่าน บอกรักท่าน ดูแลท่านให้ดีๆนะครับ แม่จากผมไป 10 ปีแล้วครับ ตอนเด็กๆ พ่อกับแม่ทำงานหนัก ต้องไปขายของที่ตลาดนัดทุกวัน ออกจากบ้านตั้งแต่ตี 4 กว่าจะกลับถึงบ้านก็ทุ่ม-สองทุ่ม วันหยุดเสาร์-อาทิตย์ และช่วงปิดเทอมแม่จะปลุกผมไปช่วยท่านทำงานเสมอ ตอนเด็กๆ ผมก็ไม่ค่อยชอบเท่าไร เพราะไม่ได้ไปเที่ยวเล่นที่ไหนอย่างเด็กคนอื่นเขา แต่พอโตขึ้นมา ผมได้รู้ว่างานที่ท่านทำเหนื่อยยากเพียงใด ผมก็ยิ่งรักท่านมากขึ้นครับ เพราะพ่อกับแม่ ทำทุกอย่างเพื่อลูกจริงๆ จำได้ว่าตอนม.3 ไปอยู่กับญาติที่ในเมือง เพื่อที่จะเรียนพิเศษในตอนเย็น เตรียมสอบเข้า ม.4 โรงเรียนประจำจังหวัด บ้านผมอยู่นอกเมือง ต้องขึ้นรถไปกลับทุกวัน ถ้าเรียนตอนเย็นจะไม่มีรถกลับบ้าน เลยต้องไปอาศัยอยู่บ้านญาติ ผมนะโครตจะเหงาเลย คิดถึงแม่ คิดถึงบ้านตลอด บางคืนก็นอนร้องให้ ผมสอบเข้าม.4 ได้สำเร็จอย่างที่ตั้งใจไว้ พ่อกับแม่ก็มาซื้อบ้านอยู่ในเมือง เพื่อไม่ให้ลูกๆ ต้องลำบากในการเดินทาง แต่ท่านก็ต้องเหนื่อยมากยิ่งขึ้น กับการหาเงินมาผ่อนบ้าน ตอนเย็นเมื่อท่านกลับมาจากทำงาน พวกเราสามคนพี่น้อง ก็จะไปกราบท่าน กอดท่าน หาน้ำเย็นๆให้ท่านกิน ถามท่านว่าขายดีไม๊ แล้วก็นั่งกินข้าวพร้อมหน้ากัน แม่จะเป็นเหมือนศูนย์กลาง ศูนย์รวมของบ้าน เพราะพวกเราทุกคนจะสนิทกับแม่ แต่ไม่สนิทกันเอง งงไม๊ครับ คือผมก็ไม่ค่อยสนิทกับพี่น้องเท่าไร กับพ่อก็ไม่ค่อยสนิท ก็รักครับ แต่ไม่รู้จะคุยอะไรกัน แต่ทุกคนก็จะสนิทกับแม่ครับ จบ ม.6 ผมสอบเข้ามหาวิทยาลัยในกรุงเทพได้ ผมต้องมาอยู่หอพักใน ม. นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมต้องห่างบ้านมาเป็นเวลานาน ก็ใช้วิธีเขียนจดหมาย คุยกับแม่ ผมยังเก็บจดหมายที่แม่เขียนถึงผมไว้เป็นอย่างดี แม่ก็จะส่งพัสดุมาให้ตลอดครับ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า ของกิน ของใช้ เวลาลงมาเยี่ยมผมที่กรุงเทพก็จะหอบของกิน ของใช้มาให้ผมเยอะไปหมด แรกๆก็ผมกลับบ้านบ่อยๆ แต่ช่วงช่วง ปี 2 -ปี 3 กำลังมีความสุขกับชีวิตในมหาลัยมาก กลับบ้านแค่ช่วงปิดเทอม ไม่กี่วัน ผมเหมือนจะให้เวลากับที่บ้านน้อยไป จน ปี4 แม่มาหาผมที่ มหาลัย ผมจึงได้รู้ว่าที่บ้านกำลังมีปัญหา เห็นแม่ร้องให้ ผมก็ใจไม่ดีแล้วครับ ผมกอดแม่ บอกแม่ว่า ผมรักแม่มากนะครับ ตั้งแต่วันนั้นมา ผมมีเวลาว่างเสาร์อาทิตย์ ถ้าไม่ติดงานอะไร ผมก็จะกลับบ้านไปอยู่กับแม่ตลอด ตอนนั้นแม่กับพ่ออยู่บ้านกันแค่ 2 คน เพราะผมมาเรียนที่กรุงเทพ พี่สาวก็มาทำงานที่นี่ น้องชายก็ไปเรียนที่เชียงใหม่ ท่านก็อยู่กันเหงาๆ 2 คน ตอนกลับบ้านทุกครั้ง เวลาเห็นหน้าท่าน กราบแม่ที่อก แล้วก็กอดท่าน หอมแก้มท่านด้วยความคิดถึง ผมรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขมาก นั่นแหละครับ คือความร้สึกว่าผมได้กลับบ้านแล้วจริงๆ ผมก็จะนอนหนุนตักแม่ เล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้ท่านฟัง เวลาท่านเศร้าๆ ร้องให้ ผมก็จะกอดให้กำลังใจท่านเสมอ และไม่เคยอายใครเลยที่จะกอดหอมท่าน จูงมือพาไปเที่ยวกันที่ไหนต่อไหน ผมเรียน จบช้าไป 1 เทอม ทำให้ผมรับปริญญาไม่พร้อมกับเพื่อนๆในปีนั้น เดือนตุลา ผมเรียนจบแล้ว กำลังหางานทำที่กรุงเทพ ทางบ้านโทรมาบอกให้กลับบ้านด่วน แม่ไม่สบายเข้าโรงพยาบาล ผมไปหาแม่ที่โรงพยาบาล แม่บอกไม่เป็นอะไรมาก แค่ช่วงนี้รู้สึกเหนื่อยง่าย แล้วปกติแม่ก็มีโรคประจำตัวคือภูมิแพ้อยู่แล้ว เลยอยากมาให้หมอตรวจ และพักผ่อนที่โรงพยาบาลสัก 2-3 วัน แต่หมอที่เคยตรวจให้แม่ประจำไม่อยู่ ไปสัมนาที่กรุงเทพ เลยมาหาหมอที่โรงพยาบาลเอกชนแทน วันที่ 3 ในโรงพยาบาลแม่มีอาการน้ำท่วมปอด เข้าห้องผ่าตัดเอาน้ำออก แล้วอาการของแม่ผมก็ทรุดหนักลงไปอีก แม่แสดงสีหน้าว่าเจ็บปวดมาก แต่ไม่เคยเอ่ยปากบอกใคร ท่านก็จะร้อนข้างในอยู่ตลอดเวลา ผมก็จะพัดให้ท่านตลอดทั้งคืน ผลัดกันกับพ่อและพีน้องและน้าๆ วันที่4 ท่านอาการยังไม่ดีขึ้นเลย จนต้องเข้า ICU วันที่ 5 อาการของแม่แย่ลงไปมากๆ พวกเราทุกคนเข้าไปให้กำลังใจท่าน แล้วก็ต้องรีบออกมาเพราะไม่อยากร้องให้ให้ท่านเห็น ทางหมอก็ไม่บอกให้เรากระจ่างอะไรเลยว่าแม่เป็นอะไร ได้แต่บอกต้องพักฟื้นสักพัก ครอบครัวผมก็ปรึกษากันว่าจะเปลี่ยนโรงพยาบาล หมอประจำที่ท่านเคยตรวจก็ยังไม่กลับมา เลยตัดสินใจกันว่าจะเข้าโรงพยาบาลที่กรุงเทพ นั่นเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตของพวกเราทุกคน ผมกับพ่อ พี่สาวและน้านั่งไปในรถพยาบาลพร้อมกับแม่ ระหว่างทางอาการแม่ทรุดลงเรื่อยๆ น้าผมประคองท่านและเรียกสติท่านตลอดเวลา จนมาถึงอ่างทอง ท่านเงียบไป พยาบาลก็พยายามผายปอด เลยต้องไปโรงพยาบาลที่อ่างทอง เหมือนอะไรๆก็ไม่ป็นใจ คนขับรถหาทางไปโรงพยาบาลไม่ถูก ขับวนอยู่นานมาก จนมาเจอโรงพยาบาลเอกชนเล็กๆเก่าๆแห่งหนึ่ง แต่ก็สายเกินไป ที่จะช่วยชีวิตแม่ ผมมองเห็นภาพแม่ถูกกระตุ้นด้วยไฟฟ้า กระตุกอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีสัญญาณแสดงว่าท่านยังอยู่กับพวกเรา ในที่สุดแม่ก็จากพวกเราไปในวันนั้น ความรู้สึกผมในตอนนั้นมันเหมือนโลกทั้งโลกมันหยุดหมุน ผมเค้วงคว้าง สับสน ไปหมด ทำอะไรไม่ถูกเลย ได้แต่กอดร่างไร้วิญญานของแม่ แล้วน้ำตาลูกผู้ชายอย่างผมมันก็ทะลักออกมา มันเหมือนชีวิตนี้ มันจบแล้ว หมดแล้วทุกสิ่ง ผมจะใช้ชีวิตที่ไม่มีแม่ต่อไปยังไง ภาพที่ผมคิดไว้ อยากดูแลท่านตอนแก่ พาท่านไปเที่ยว ไปกินอาหารดีๆ อยู่บ้านสบายๆเลี้ยงหลาน อย่างมีความสุข ไม่ต้องลำบากขายของเหน็ดเหนื่อยอย่างนี้อีกแล้ว ภาพนั้นมันพังทลายไปแล้ว พวกเราพาแม่กลับมาที่โรงพยาบาล ผมนั่งจับเท้าแม่มาตลอด กราบท่านที่เท้า แม่ไปสบายแล้วนะครับ แม่ไม่ลำบากแล้ว ผมขอเกิดเป็นลูกแม่ทุกๆชาตินะครับ ญาติๆทุกคนที่รอฟังข่าว ที่โรงพยาบาล ก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเกิดขึ้นจริง ทุกคนต่างก็เสียใจมากที่ท่านจากพวกเราเร็วเกินไปด้วยอายุเพียง 44 ปี แม่เป็นคนดี คนน่ารัก ไม่เคยให้ร้ายใคร มีแต่คนรักท่านกันทั้งนั้น ตากับยายร้องให้แทบเป็นสายเลือด ขึ้นไปเอาเรื่องกับหมอที่ผ่าตัดแม่ กับโรงพยาบาล ที่ไม่ยอมบอกอาการแม่ ว่าหนักขนาดไหน จนแม่ต้องมาเสียชีวิตระหว่างทางในรถพยาบาล น้องชายผม ที่แม่รักและตามใจมากที่สุด ร้องให้ตลอดเวลา ผมทั้งสงสารน้อง ทั้งเสียใจที่สุดในชีวิตอย่างที่ไม่มีอะไรจะเปรียบได้ เราพาแม่กลับไปที่บ้าน ท่ามกลางความตกใจของทุกๆคนในหมู่บ้าน เราเปลี่ยนชุดให้แม่ เป็นชุดที่แม่ตัดเอาไว้ ตั้งใจที่จะใส่ในงานบวชของผม ตอนต้นปีหน้า วันรุ่งขึ้นผมบวชพระให้กับแม่ทั้งน้ำตา มันเป็นช่วงเวลาแห่งการทำใจที่ยาวนานมาก ของทุกๆคน ผมกลับมาช่วยพ่อทำงานที่บ้าน บ้านทั้งบ้านมันเงียบเหงาวังเวง มันหดหู่ ผมร้องให้ทุกวันอยู่เกือบปี วันรับปริญญาผมในปีถัดมา แทนที่จะเป็นวันที่น่าจะมีความสุข ผมกลับต้องมาใส่ชุดครุยถือรูปแม่ เพื่อถ่ายรูปกับแม่ ภาพครอบครัวในวันรับปริญญาของผม จึงไม่มีรอยยิ้มเลย จนถึงวันนี้ แม่จากพวกเราไป 10 ปีแล้ว แต่พวกเราก็ไม่มีใครลืมแม่ได้เลย แม่ยังอยู่ในใจพวกเราเสมอ ไม่มีใครอีกแล้วที่จะรักเราได้เท่าแม่ วันที่ 12 สิงหาคมเวียนมาทีไร ผมจะคิดถึงท่านมากๆ และทรมานใจทุกครั้งที่ฟังเพลง ดูทีวีเกียวกับวันแม่แล้ว มันก็อดไม่ได้ที่จะต้องร้องให้ออกมา แม่ครับ ผมรักแม่มากที่สุดครับ และขอเกิดเป็นลูกแม่ทุกๆชาติไป ให้ลูกได้มีโอกาสดูแล ทดแทนบุญคุณแม่ไปนานๆครับ รักแม่ครับ   Create Date : 12 สิงหาคม 2549 12 comments Last Update : 17 กันยายน 2549 1:40:04 น. Counter : 1003 Pageviews. Share Tweet

โดย: katase 12 สิงหาคม 2549 18:45:15 น.

อ่านด้วยความซาบซึ้งในความรักที่คุณและคุณแม่มีต่อกัน   โดย: Petit Patty 12 สิงหาคม 2549 19:55:52 น.

เข้ามาเยี่ยมค่ะ สุขสันต์วันแม่ รักแม่ให้มากๆทุกๆวันนะคะ ยิ้มยิ้ม   โดย: pon00 12 สิงหาคม 2549 20:52:33 น.

อ่านแล้วเศร้าจังครับ ท่านคงจะรับรู้ความคิดถึงที่คุณมีอยู่ ณ.เวลานี้ ไม่ว่าท่านจะอยู่ที่ไหนก็ตาม ผมเชื่อแบบนั้นครับ   โดย: GayKrub 12 สิงหาคม 2549 22:36:49 น.

สุขสันต์วันแม่ค่ะ   โดย: katase 13 สิงหาคม 2549 6:32:50 น.

อ่านแล้วร้องไห้... เศร้ามากๆ ป. ป้า เป็นคนโชคดีที่คุณพ่อ คุณแม่ยังอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรครบถ้วน ทั้งๆที่อายุของ ป. ป้า ล่วงเข้าใกล้หลักสี่เต็มที   โดย: -=.Gay-E-Cha.=- 13 สิงหาคม 2549 11:05:37 น.

เศร้าจังครับ เสียใจด้วยครับ อ่านแล้วผมรู้สึกรักแม่ขึ้นมาอีกเยอะเลยครับขอบคุณนะครับที่แวะไปเยี่ยม   โดย: หมูหรรษา (pippojuve ) 13 สิงหาคม 2549 11:40:06 น.

ขอบคุณค่ะที่แวะไปที่บล็อก   โดย: โอน่าจอมซ่าส์ 13 สิงหาคม 2549 14:45:19 น.

เอ่อ..... พูดไม่ออกเลยค่ะ.... ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวคุณด้วยนะคะ.... จริง ๆ แล้วรัตน์ก็อยากจะบอกรักแม่ อยากจะแสดงออก อยากจะกอด อยากจะหอมแม่มาก ๆ ค่ะ แต่เกิดมาไม่เคยเลยจริง ๆ ค่ะ.... แล้วเราห่างเหินกันมาก ๆ ไม่สนิทกันเลย.... ทุกวันนี้อยู่ด้วยกันก็จริง.... แต่บางวันคุยกันไม่ถึง 10 คำด้วยซ้ำ... บางวันก็ไม่ได้คุยสักคำเลยจริง ๆ ค่ะ.... แบบว่าไม่สนิทกะใครเลย.... พี่น้องก็ไม่สนิทค่ะ.... แบบว่าโตมาแบบค่อนข้างตางคนตางอยู่มาตลอดเลยค่ะ... มันเลยยากจังเลยค่ะ ที่จะแสดงออกซึ่งความรักแบบนี้.... แต่ใจก็รักละเคารพแม่ตลอดนะคะ.... ................................ ขอให้คุณ wls มีความสุขมาก ๆ นะคะ... คุณแม่ยังอยู่ใกล้ ๆ เราเสมอล่ะค่ะ   โดย: largeface 18 สิงหาคม 2549 10:56:15 น.

สู้ๆ เราก็คล้ายๆ กะนาย เข้มแข็งเข้าไว้ แล้วก้าวต่อไป   โดย: canx 24 สิงหาคม 2549 10:52:21 น.

เพิ่งมาเป็นน้องใหม่บลอกนี้ อ่านเรื่องนี้พร้อมฟังเพลงรักเธอทั้งหมดของหัวใจที่เคนร้องด้วย คิดว่าเคนคงรักแม่ทั้งหมดของหัวใจ แม่จากไป แต่แม่ยังอยู่ในใจของเราตลอดไปนะ   โดย: coming soon (The Yearling ) 24 สิงหาคม 2549 17:36:14 น.

เศร้าอ่ะคับ ฟังแร้วจับใจมากเรยอ่ะคับ ผมก็รักแม่มากๆอ่ะ ปีหน้าให้ของขวัญวันเกิดแม่ชิ้นใหญ่ ใหญ่สุดเท่าที่จะทำได้แร้วอ่ะคับ ผมทำบ้านให้แม่หลังนึงคับ   โดย: jimmylin04 (jimmylin04 ) 26 ตุลาคม 2549 10:20:54 น.