Bloggang.com : : เกย่า : ตอนที่ 10 "เดทแรก และ...." (ครึ่งแรก)

ตอนที่ 10 "เดทแรก และ...." (ครึ่งแรก)

ตอนที่ 10 "เดทแรก และ...."

ท้องฟ้าเหนือแบร์ลินวันนี้ สีครามใสไร้เมฆ พระอาทิตยสาดแสงจ้า ให้ความอบอุ่นในวันหนาว ๆ อย่างนี้ วันฟ้าใสในฤดูหนาวเป็นปรากฏการณ์ที่ไม่ได้พบเห็นบ่อยนักทางตอนเหนือของเยอรมัน ฟ้าสีสดเบื้องบน ตัดกับสีขาวของพื้นเบื้องล่างที่ปกคลุมด้วยหิมะ ช่างงามเหลือเกิน

จะมีอะไรดีไปกว่า การได้ออกเดทกับหวานใจ ในวันวาเลนไทน์ ที่อากาศแสนจะสดใสอย่างนี้อีกเล่า
และความรู้สึกดี ๆ นั้นก็จะยิ่งมากล้น หากคน ๆ นั้น เป็นเดทครั้งแรก..............................

.......หันหลังเดินกลับออกมา จากที่ที่มาเรียและโซเฟียยืนอยู่ พร้อมความรู้สึกพิอักพิอ่วนในใจ การโอบกอด และรอยจุมพิตจากสาวน้อยโคลัมเบีย ไม่ได้ทำให้ใจซู่ซ่าสักนิด หากให้ความรู้สึกไปในทิศตรงกันข้าม เนื่องเพราะมิใช่การแสดงออกซึ่งความรักฉันมิตร มิใช่ความรู้สึกอันปราศจากสิ่งเจือปนที่เรียกว่าปรารถนาแห่งชู้สาว หากกลับเปี่ยมล้นด้วยสิเน่หาแห่งการใคร่จะครอบครอง อันเป็นตัวแทนของความสัมพันธ์ทางกายและใจระหว่างชายหญิง

"อี๋ย์ย์ย์ ทันทีที่เลี้ยวผ่านหัวมุมตึก ลับจากสายตาของสาวทั้งสอง เกย่าก็รีบใช้กระดาษเช็ดหน้า ถูรอยจูบจากมาเรียที่ได้รับมาอย่างไม่ได้ตั้งตัว (และไม่เต็มใจสักนิด) ออกอย่างรวดเร็ว จริงอยู่ที่เกย์มักจะโอบกอดเพื่อนหญิงได้อย่างจริงใจ ไร้ความขัดเขิน แต่นั่นก็เป็นเพราะความรู้สึกของคำว่า เพื่อน ทำให้พรมแดนระหว่างเพศเลือนหายไป และเหล่าเพื่อนหญิงเองโดยมาก ก็มักจะรู้สึกสนิทใจ ที่จะถูกเนื้อต้องตัวของเพื่อนที่เป็นเกย์ เพราะรู้อยู่ว่า
"การสปาร์ค" นั้นเกิดขึ้นได้ยาก หากแต่การกระทำของมาเรียนั้น กระตุกให้เส้นแบ่งเขตในเรื่องรสนิยมทางเพศระหว่างเกย่าและตัวเธอชัดแจ้งแดงแจ๋เป็นสีชาด ก็แหงอยู่แล้วอะฮ่ะ เกย่าไม่ใช่เลสเบี้ยนนี่ฮะ จะได้ไปบรรเลงเพลงฉิ่งฉับกับเธอน่ะ !
ผู้หญิงปกติไม่นิยมการ "เล่นเพื่อน" ฉันใด เกย์สาวอย่างเกย่า ก็รู้สึกตะขิดตะขวงใจฉันนั้น นะเคอะ

เมื่อคิดได้อย่างนั้น เกย่าก็สบายใจขึ้น และเดินระหงตั้งคอตรงไปยังป้ายรถประจำทางที่นัดไว้กับนายมูรัต จะว่าไป ถ้ามาเรียจะสงวนตัวกว่านี้สักนิด โดยเลือกที่จะสารภาพความรู้สึกของตัวเองกับเกย่าด้วยวาจา หรืออาจจะส่งจดหมายรัก ถึงแม้ว่าคำตอบที่เธอจะได้รับจากเกย่านั้น ยังไงก็แน่นอนอยู่แล้วว่า "sorry" แต่เกย่าก็คงจะมีเวลาเตรียมคำพูดดี ๆ ไว้ปลอบโยนเธอน่ะฮ่ะ แทนที่จะเดินหนีมาดื้อ ๆ อย่างนี้

ที่ป้ายรถเมล์ นายมูรัตยืนสองมือล้วงกระเป๋า หน้าก้มมองพื้น เท้าเขย่งนิด ๆ และมีไอขาว ๆ ลอยออกมาจากปากของเขา เปล่าฮ่ะ นั่นไม่ใช่วิญญาณมูรัตกำลังหลุดออกจากอย่างแต่อย่างใด คืออากาศมันหนาวจับจิตจับใจเลยล่ะฮ่ะ รู้สึกว่าริมฝีปากพร้อมจะแตกเปรี๊ยะได้ทุกเมื่อ เวลาหายใจเข้า ลมหนาวที่เย็นเยียบ และคมกริบเปรียบราวกับมีดนั้น ก็บาดจมูกจนเจ็บแสบไปหมด ผู้โดยสารที่รอรถประจำทางอยู่แต่ละคนจึงยืนห่อปาก แล้วหายใจทางปากกันแทนน่ะฮ่ะ ลมเย็นที่ในความรู้สึกของเกย่าแล้ว เสียดแทงยิ่งกว่าปลายเข็มนั้น พยายามจะแทรกตัวเข้ามาในทุกช่องทวาร (อ๊ายยยส์) ของร่างกายที่มิได้ปกปิดมิดชิด ถุงมือไหมพรมที่สวมอยู่ ไม่อาจจะปกป้องนิ้วมือให้พ้นจากความเจ็บปวดนั้นได้เลย

พอมูรัตเห็นเกย่าเดินตรงไปหา ก็ยิ้มให้ ถึงแม้รอยยิ้มจะเหยเกไปนิด เพราะอากาศมันหนาวเหลือเกิน แต่นั่นก็เพียงพอแล้วที่ทำให้เกย่าใจชื้นขึ้นมาหน่อย ที่อย่างน้อย ๆ เหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไป คงไม่จบลงแบบที่เกย่าทำกับมาเรียไปเมื่อครู่ (รู้สึกว่าตัวเองใจร้ายจังเลยอ่าา)

เมื่อเกย่าเดินไปจนยืนอยู่ตรงหน้า ก็จงใจยืนเสียประชิดตัวเลยล่ะฮะ หัวรองเท้าจูจุ๊บกันเลยแหละ มูรัตก็ถามขึ้นว่า

"ว็อส พ่าสเซียซ, อิ๊คช์ ว้าร์เท โชน ลาง เฮียร์ อุนด์ เอส อิ๊สท์ โซ ค้าลท์" --มีอะไรกันเหรอ ผมรอจน "แข็ง" ไปหมดแล้วเนี่ย (แปลเอาความนะฮะ ไม่ได้ทุกตัวอักษร) คริ คริ
เกย่าเอ่ยขอโทษกับมูรัต แล้วบอกเขาว่า "อิ๊คช์ บิน นิชท์ ซิซแชร์ ดาส อิ๊คช์ เอส ซ้าเกน ซอล" -- ผมไม่แน่ใจ ว่าจะพูดดีไหม
"วารุ้ม นิชท์ , กิ๊บ เอส นอค ว้อส ดู เมียร์ นิชท์ แอร์ซ้าเลน ค้านสท์, แฟร์เทร๊า เมียร์" -- ยังมีอะไรที่คุณจะบอกผมไม่ได้อีกเหรอ ไว้ใจผมน่า มูรัตตอบ

เกย่ามองหน้ามูรัต แล้วนึกถึงมาเรียที่หอมแก้มเกย่า จากนั้นภาพก็สลับมาตอนที่มูรัตช่วยเกย่า ตอนที่ถูกนาตาเลียจู่โจมคำถามเรื่องคนไทยกินหมา พอดีกับรถประจำทางมาจอด เกย่าเลยตัดบทบอกว่า ขึ้นรถก่อนเถอะ หนาวจะแย่แล้ว ขณะเดียวกันเกย่ารู้สึกเป็นห่วง "น้องหนิม" ขึ้นมานิด ๆ เพราะไม่เคยจอดเธอทิ้งไว้ แล้วหนีหายไปไหนมาก่อน หวังว่าพอเกย่ากลับมา "น้องหนิม" จะยังคงอยู่รอดปลอดภัย จากมือเลื่อยและมือลักพา นะ สาธุ

โดยปกติ ผู้โดยสารขาขึ้น ในรถประจำทางของเยอรมัน จะต้องขึ้นทางประตูหน้าเท่านั้น เพราะจะต้องโชว์ตั๋ว ต่อคนขับ ถ้าหากไม่มีก็ต้องซื้อจากคนขับตรงนั้น แต่ก็มีผู้โดยสารมักง่าย หรือลักไก่บางคน ก็ขึ้นทางประตูข้างเช่นกัน วินัยของชาวแบร์ลินถ้าเทียบกับชาวญี่ปุ่นแล้ว นับว่ายังห่างไกลนัก แต่เกย่าก็ได้ยินมาว่า ชาวเยอรมันที่อาศัยอยู๋ในเมืองใหญ่อื่น ๆ อย่างเช่นชตุ๊ทการ์ท (Stuttgart) หรือ มึนเช่น (Munich) นั้น มีระเบียบวินัยมากกว่าเหล่าแบร์ลินเน่อร์

ในรถมูรัตก็พยายามเซ้าซี้ถามว่า เกิดอะไรขึ้น เกย่าถึงได้มาช้า ส่วนตัวเกย่าเองก็อยากจะรู้ว่ามูรัตคิดอย่างไรกับจดหมาย แต่ก่อนที่เกย่าจะได้ถาม หรือตอบอะไรไป มูรัตก็บอกว่า "เน้คสเต ฮ้าลเทชแต๊ลเล" -- ป้ายหน้า
อารายกันฟะ 2 ป้ายเนี่ยนะ (บางอารมณ์ เกย่าก็แมนมาก"ครับ") Zoologischer Garten คือสถานีที่เราลงรถ สถานีนี้เป็นศูนย์กลาง หรือชุมทางของรถไฟ ทั้งท้องถิ่น ทางไกล และระหว่างประเทศ ของแบร์ลินซิตี้เวสต์ เป็นสถานีที่พลุกพล่านที่สุดแห่งหนึ่งในแบร์ลิน และมีชื่อเสียงโด่งดัง เรื่องแหล่งรวมเซ็กซ์ชอป รวมถึงโรงหนังเอ๊กซ์
เอ...นายมูรัตพาเกย่ามาที่นี่ทำไมกันเนี่ย (จริง ๆ ก็ตื่นเต้นอะแหละ) มูรัตบอกว่า "เวียร์ มุ้สเซน เฮียร์ อุมชไต๊เกน" --เราต้องเปลี่ยนรถที่นี่ (ว้า...เสียดาย นึกว่า...)

แล้วเราก็เปลี่ยนไปขึ้นรถไฟใต้ดิน ซึ่งพอเกย่าถามว่า จะไปไหนกัน มูรัตก็ยิ้มแล้วบอกว่า ถ้าเกย่าไม่ยอมบอกก่อนว่า เกิดอะไรขึ้นที่หน้าโรงเรียน มูรัตก็ไม่บอกว่าเราจะไปไหนกัน ถ้าเป็นคนอื่น เกย่าคงจะตอกกลับไปว่า ไม่เห็นจะแคร์เลย ไม่บอก ก็ไม่อยากรู้ แต่นี่เป็นมูรัต สุดหล่อที่ปิ๊งมานาน เกย่าเลยเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง เพราะถึงอย่างไร เกย่าก็คิดว่าไว้ใจมูรัตได้มากกว่ามาเรียที่มาจูจุ๊บแก้มอันสุดหวงของเกย่าโดยไม่ได้รับอนุญาต

"เอ๊ส ว้าร์ นัวร์ โซ้" -- โธ่ แค่นั้นอะนะ นึกว่าเรื่องอะไร มูรัตหัวเราะ "เวน อิ๊คช์ ดู แว้เร, เฮ้ทเท อิ๊คช์ ซี ซูรึ้ค คุ้สเซน"-- ถ้าผมเป็นคุณนะ เกย่า ผมจูบหล่อนกลับไปแล้ว อ้าว นายมูรัต หาเรื่องโดนเจี๋ยนไปเลี้ยงเป็ดซะแล้ว

นั่งรถไฟใต้ดินไปจนถึงสถานี Kleistpark มูรัตก็บอกว่า ถึงแล้ว ลงจากรถกันเหอะ แล้วก้พาเกย่าเดินขึ้นบันได เดินผ่านสวนอันมืดครึ้ม...อ๊าย งานนี้มีลุ้นอีกแล้ววว แต่นายมูรัตก็ไม่ได้หยุดเดินจนกระทั่ง สวนนั้นกลายเป็นอดีตที่ทิ้งไว้เบื้องหลัง และเรามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าร้านอิมบิส จำหน่ายอาหารตุรกีแห่งหนึ่ง ที่นั่นเองที่เกย่าได้รู้ว่า เจ้าแท่งเนื้อรูปร่างคล้ายสากยักษ์ที่มีแกนเหล็กหมุนเสียบตรงกลาง และหมุนอยู่ในตู้อบนั้น คืออาหารชื่อว่า โดเน่อร์ที่นายมูรัต ชอบนักชอบหนา และคืนนั้นเกย่าก็ได้มีโอกาสลิ้มลองรสชาติของอาหารชนิดนี้ครั้งแรก มูรัตบอกว่า โดเน่อร์ที่ร้านนี้อร่อยที่สุดในแบร์ลิน

หลังจากอิ่มหนำสำราญกับอาหารแปลกใหม่อันแสนจะโอชาแล้ว เราสองคนก็เดินเล่นย่อยอาหารกัน มูรัตถามเกย่าว่า พรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันเสาร์นั้น เกย่าว่างไหม ถ้าหากเกย่าไม่ติดธุระอะไร ก็อยากจะชวนไปทะเลสาบเทเก้ล (Tegeler See) ซึ่งเป็นหนึ่งในสามทะเลสาบที่ใหญ่ที่สุดของแบร์ลิน และตั้งอยู่ทางเหนือของมหานคร
มีหรือที่เกย่าจะปฏิเสธจริงไหม ....

เช้าวันเสาร์วันนั้น อากาศแสนจะเป็นใจ เหมือนดังฟ้าเหนือแบร์ลิน ในวันวาเลนไทน์ปีนี้ อากาศยามเช้าถึงจะเย็นจัด แต่ใจของเกย่าก็แสนสดชื่นกระปรี้กระเปร่า กระโดดลงจากเตียง ก็เต้นหมุนไปรอบ ๆ ด้วยลีลาราวกับนางบัลเลต์เริงระบำสวอนเลค พยายามใช้จินตนาการ ถึงจินตลีลาของเกย่าหน่อยนะฮะ แหม คนมันมีความสุขนี่เคอะ

แต่จะว่าไป เมื่อคืนก็แทบไม่ได้นอนเลยล่ะฮ่ะ มัวแต่ช็อคพี่นาธ ภาคปาล์มเดม่อน เอ๊ย ไม่ใช่ มัวแต่นอนยิ้มอยู่บนเตียงน่ะฮ่ะ กระสับกระส่ายไปทางซ้าย แล้วก็ย้ายมาทางขวา จิตใจก็พองโตตื้นตัน อุ๊ย บรรยายไม่ถูก ก็แบบว่าคนกำลังจะสมหวังในความรักอะนะฮะ มันก็เป็นธรรมดา ไม่เหมือนคนที่เป็นได้แค่กิ๊ก ที่ต้องทนว้าเหว่ พร่ำเพ้อรำพันเป็นเพลงบรรเลงเปียโนน่ะฮ่ะ

แต่ก็เพราะมัวแต่บิดไปบิดมาอยู่บนเตียงนั่นแหละ ทำให้เกย่าตาค้างนอนไม่หลับ ได้นอนไปไม่ถึง 3 ชั่วโมงเองมั้ง พอเห็นดวงตาตัวเองในกระจก ก็เป็นให้ต๊กกะใจเป็นยิ่งนักฮ่ะ นั่นตัวแรคคูน เหรอนั่น เกย่าเป็นแพนด้าไม่ได้น่ะฮ่ะ เพราะเรือนร่างสเลนเดอร์เกินไป ต้องใช้แรคคูนแทน

เกย่า.....คุณป๊าาาาาา คุณป้าาาาาาาาา รอบตาเกย่า คล้ำจังเลยอ่าฮะ จะแก้ไขยังไง ช่วยหนูด้วยฮ่าาาาาาาา

คุณป้า....หั่นชิ้นแตงกวาโปะสิลูก

20 นาทีผ่านไป แตงกวาก็แห้งเป็นซาก ผิวหนังเรานี่ก็ซึมซับน้ำเร็วยังกะท้องนาเดือนเมษาเลยแฮะ เกย่าคิด แล้วไปส่องกระจกอีกที ..... ทั้งก่อน และหลัง มิมีอะไรเปลี่ยนแปลงให้เห็นเป็นรูปธรรมฮ่ะ กรี๊ด ๆๆๆๆ เดี๋ยวนายมูรัตต้องคิดว่าพานางแรคคูนไปออกเดทด้วยน่ะสิ ทำยังไงดีล่ะเนี่ย โวยวายอยู่ลั่นบ้าน คุณป้าท่านก็คงจะเอ็นดูปนหมั่นไส้ เลยบอกว่า มานี่มา เอาอายครีม "ลาแม่" ไปทาซะลูก

ด้วยอานุภาพของครีม "ลาแม่" รอบดวงตาของน้องเกย่า ก็เลยดูสว่างขึ้นทันตาเห็นนะฮะ รอยหมองคล้ำนั้นเลือนลางไปเยอะทีเดียว ขอบคุณนะฮ้าาา คุณแม่ มาช่วยกู้สถานการณ์ไว้ได้ทันเวลาพอดีเลยฮ่ะ

จากนั้นก็ถึงเวลาเลือกชุดเก่งนะฮะ คิดหนักฮ่ะงานนี้ จะแต่งแบบแผ่รัศมี เกยาภัทร (สนธิ ระหว่าง เกย์ + ภัทร)-- ไม่มีในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตปีไหน ๆ -- สงวนลิขสิทธิ์โดยเกย่า แต่เพียงผู้เดียว

หรือว่าจะแต่งแบบแมนสุดฤทธิ์ดีล่ะเนี่ย ในที่สุดก็ต้องเดือดร้อนคุณป้าอีกนั่นล่ะนะฮะ ต้องมาคอยเป็นผู้ชมแฟชั่นโชว์ ซึ่งเดินแบบโดยเกย่า (เท่านั้น) อยู่ค่อนชั่วโมง กว่าที่ความเห็นจะลงเอยตรงกันได้ แจ็กเกตยีนส์ เสื้อพุลลี่ เสื้อยืด กางเกงร้อยกระเป๋า (ก็มันมีกระเป๋าเยอะ จริง ๆ ง่ะ) และรองเท้าหนังกลับ

และเนื่องจากอากาศหนาวมาก
ถึงยังไงก็ต้องคลุมทับด้วยโค้ทหมียักษ์อยู่ดี ซึ่งก็ทำให้ไม่เห็นอะไรข้างในเลย --- แล้วเสียเวลาเลือกเสื้อผ้าทำม้ายยย

เฮ้อ แต่งองค์ทรงเครื่องเรียบร้อย แล้วเกย่าก็............

อุ๊ย ไฟดับ .... หนังฉายต่อไม่ได้แล้วฮ่ะ ต้องขอกราบอภัยท่านผู้ชมอย่างแรงนะฮะ เอ่อ ... เก็บหางตั๋วไว้นะฮะ
พรุ่งนี้ ตอนเที่ยง เวลาเยอรมัน ก็เชิญกลับมาชมใหม่ฮ่ะ ขออภัยในความขัดข้องด้วยฮ่ะ

Me / ควานหายาระงับประสาท ด้วยพี่นาธกลายเป็นสาว (ไปได้อย่างไร)

©2006 Gay-ya. All Rights Reserved. สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2539

Create Date : 21 กุมภาพันธ์ 2549

Last Update : 2 มีนาคม 2549 2:42:21 น.

2 comments

Counter : 758 Pageviews.

ชอบค่ะ ชอบมากๆ ลุ้นมาหลายตอนแล้วค่ะ เดี๋ยวเจอกันตอนหน้านะคะ

โดย: Tante Ta IP: 82.83.229.201 วันที่: 21 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:20:53:44 น.

น่ารักจังเลยค่ะ อ่านแล้วอมยิ้มไปด้วยเลย

โดย: asita

วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:9:07:20 น.