ชอบคุยกะคนแก่เหมือนกัน : )

โห ไม่น่าเชื่อเด็กรุ่นดีทูบ๊ อย่างคุณเจ้าของบล็อกจะชอบคุยกะคนแก่ อิอิ ดี ค่ะดี คนแก่จะได้ไม่เหงานะคะๆ

ฝึกไว้ เข้าหาผู้ใหญ่อะดี๊........คริๆๆๆๆ

อ่านแล้วคิดถึงคุณยายที่บ้านเลยค่ะ
แต่ว่าแกเสียไปแล้ว
อยากกลับไปนอนหนุนตักแกจัง
"หนูคิดถึงยายค่ะ"

คุยกับคนแก่ทำให้เรามีความคิดในการใช้ชีวิตดีขึ้น

จริงๆแล้วป้าๆลุงๆเหล่านั้นก็เป็นคนวัยเดียวกะพ่อศรอ่ะนะเลยคุยกันถูกคอ

^
^
^
:(

-"-

หวัดดีเจ้าแวะมาแอ่วหาอ้ายศร

คุยกับคนแก่สนุกดีนะคะ

อบอุ่นดีค่ะ

^ ^ ผมก็ด้วยนะ

เอ้า..อ้ายเป๋นคนเมืองก๋า

กั่กๆ

โอ๊ย คิดถึงแม่อุ๊ย เว้ย

คนรุ่นราวคราวเดียวกันก็งี้แหละ เข้ากันได้ดี..............

คนรุ่นราวคราวเดียวกันก็งี้แหละ เข้ากันได้ดี..............

ป้อศร เป๋นคนเมืองกาเจ้า

5555

ไข้อยาก add MSN chat กำเมืองกั๋นจะได้ก่อหาเนี่ย

ป้อศร add แล้วเน่อ
แล้วยะใดบ่อ on ล่ะเจ้า
????????

มาเยี่ยวว เอ๊ยยย มาเยี่ยมค่ะ
..อิอิอิ...

^
^
^
ตกใจหมดคู๊ณ โดดหลบแทบไม่ทัน

แอบมาดูบล็อกคุณศรฯ

คุยกะคนแก่ก็หนุกดีนะ

ตอนนี้ยายไปอยู่ที่บ้านลุง

วันก่อนโทรไปหาแก ถามว่าคิดถึงเรามั้ย

คุณยายตอบว่า "จับไอ้แต้มนอนในบ้านรึเปล่า"

แง่ะ ห่วงแมวมากกว่าหลานอีกอ่ะ

ช่ายคุยกะคนแกดีไปอีกแบบ
...
...
..
..
.
เพลงนี้เพลงไรอ่ะ

หวา...ข้าพเจ้าชอบเอ๊าะๆ แฮะ...ฮ่ะ ฮ่ะ

=)

คนรุ่นราวคราวเดียวกันก็งี้แหละ เข้ากันได้ดี..............


คิดเหมือนคนข้างบนง่ะ ...

ดีค่ะ ชอบคุยกะปู่ ปู่ชอบพูดเรื่องประวัติศาสตร์ให้ฟัง

หวัดดีค่ะ คุณศรเมฆ ฟ้าแว๊ป ๆ .....ค่ะ คุยกับคนมีอายุก็ดีนะคะ คิคิ สบายใจดี แต่คุยกะรุ่นเดียวกันก็ไม่เลวร้ายนะจ๊ะ เนอะ....

เพลงคุณศรเมฆ เข้ากันเข้ากั๊น นะคะ 555

ไปออกกำลังกายก่อนนะคะ เดี๋ยวกลับมาใหม่

จ้า............บาย ๆ ค่ะ

คิดถึงย่าและยายเราอ่ะ ชอบคุย
แบบว่าเขาจะมีมุกแปลกมาให้หัวเราะเรื่อยๆ
อ่านเรื่องคุณแล้วก๊ากกกมากเลย
เข้ามาทีไร

หัวเราะกลับไปทุกที .....

ผมก็ชอบคุยกะคนแก่ครับ
บางทีเข้ากันได้ดีกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันอีกแน่ะ

เพลงทะลึ่งง่ะ

^^ หุ หุ หุ

ชอบอยู่กับคนแก่ค่ะ เพราะตาเสียก่อนเกิด ยายก็เสียตอนเด็ก
เหลือปู่ย่าก็อยู่เชียงใหม่ ไกลกัน เวลาบ้านไหนมีปู่ย่าตายายอยู่ด้วยเราแอบอิจฉาเขาเรื่อยเลย
ชอบฟังปู่เล่าเรื่องสมัยหนุ่มๆที่เป้นทหารเรือ >w<

โอ้.......... ไปแอบจะเอ๋ที่Blog เรา ตโต๊ะจายหมดเล้ยยย


หัวหน้าแก๊งค์ลูกหมูนี่เอง

นะก็ชอบคนแก่นะพี่ แก่ๆรวยๆ อ่ะ 555

อะนะ

มิน่าวันนั้นคุยกะพี่คูลิกะพี่เปิ้ลถูกคอ 555

เราก็ชอบคุยกะคนแก่นะ เลยแอ้ดเอ็มคุณศรไง


ฮ่าๆๆๆ โอ้ย!

ปลาห้าหัวโผล่มาจากไหน?

ดีคะ เข้าหาคนแก่ เหมือนเป็นเด็กดี อิอิ

แบบนี้เราต้องไปเข้าหาคุงศรบ้างสิเนี้ย ^^

คุณศร คนพะเยา อำเภออะไรหรอ
แม่เราก้อคนพะเยา
เผื่อเป็นญาติกัน อิอิ

เอ๋า.........เป๋นคนพะเยาเหมือนกั๋นเลย
อ้ายเควินก็เป็นคนเจียงฮาย

แหม.........แวะมาบล็อกกำเดียว ได้เป้อนคนกำเมืองแหมแล้ว

เขียนบล็อกยาวๆจะอี้ เจ้านึกว่าจ่มเน้อเจ้า

ปล. ขอบคุณเจ้าตี้แวะไปเยี่ยมเยียนบล็อก

เอ้า ทำงานอยู่แถวสาทรเหรอคะ
///ถิ่นเก่าๆ (\\ /)



อืม คุยกับคนแก่
หรือผู้หลักผู้ใหญ่
ก็ทำให้เราได้รับรู้เรื่องราวของคนต่างยุคนะคะ
ดีเสียอีก
เป็ฯความทรงจำที่เราจะจำเอาไว้ถ่ายทอดในวันหลังได้เมื่อมีโอกาสนะ

เหมือนอย่างที่คุณมาถ่ายทอดเอาไว้ในบล็อคหน้านี้ไง


:D

เป็นคนเชียงราย แอบมาแอด Blogg ค่ะ
วันนี้ที่พะเยา ท้องฟ้าหม่นหมองเหมือนเชียงรายรึป่าวเอ่ย...

เราก็ชอบคุยกะคนแก่ๆเหมือนกันนะ เลยพยายามเข้ามาคุยกะ ป๋าศรฯ บ่อยๆงัย ฮ่าๆๆๆ

^^ ชอบคุยกะคนแก่บ้างเหมือนกัน โดยเฉพาะคนที่แกเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวเยอะๆ
ก่อนย้ายมาอยูสวิตฯเนี่ยก็ไปตีซี้กะอาม่าซอยทองหล่อ
อิๆๆๆ แกเลี้ยงแมวเยอะ เราเห็นเลยเข้าไปทัก หลังๆมาผ่านไปมา
ก็หยุดทักประจำ เอาอาหารแมวไปให้ พอได้กลับเมืองไทยก็จะไปเยี่ยมแก ไปเยี่ยมเหล่าน้องเหมียวของ
อาม่า

ดีคะคุยกะคนแก่ ได้ฟังเรื่องราวสมัยเก่าๆตั้งแต่เรายังไม่เกิดแน่ะ

อยากคุยนะ

แต่ไม่กล้าเข้าหาอ่ะ

ฮ่าๆ เล่าได้ขําอีกแล้วค่ะ ชอบอ่านจัง ตอนอ่านเรื่องยายมอย(เขียนยากเนอะ กลัวพลาดจัง) ปล่อยดังกร๊ากเลย คนข้างๆสะดุ้ง อิอิ

โอ้โห...แควนๆบล็อกคุณตาศรเยอะแยะเลย

เจอแต่คนแก่ขี้หงุดหงิด อิๆๆ

ทายาทอสูร 55555555

ตูเริ่มติดบล็อคบะเต็งซะแล้ว.........

แวะมาหาคนแก่น่ารัก อิอิอิอิอิอิ.............

ชอบคุยกับคนแก่เหมือนกันค่ะ
ได้ข้อคิดดี อีกไม่ช้าพวกเราก็ต้องแก่
เหมือนกัน...นะค่ะ

ดีใจ ๆ ป๊ะบ่าวพะเยา

หุหุหุ

คุณแม่จันดี ท่านเป็นคนแก่ที่อยากให้เพื่อน ๆ
ได้รู้จักท่าน ท่านอายุ 81 ปี (วันพุธที่ 12ส.ค.2473)
ประวัติโดยย่อของพระคุณแม่จันดี โลหิตดี
คุณพ่อชื่อ นายทองดี คุณแม่แพงศรี โลหิตดี
เกิดที่หมู่บ้านตาด ต.บ้านตาด อ.เมือง จ.อุดรธานี
ท่านเป็นน้องสาวพระหลวงตามหาบัว
ญาณสัมปันโน เป็นน้องสาวคนที่ ๙ ที่ยังมีชีวิตอยู่
และได้เข้ามาศึกษาปฏิบัติธรรมที่วัดป่าบ้านตาด
โดยมีพระหลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
ซึ่งเป็นพระพี่ชายและครูบาอาจารย์ของท่าน
เป็นผู้อบรมสั่งสอน

พระคุณแม่จันดี เป็นผู้ที่ออกมาปฏิบัติธรรม
โดยไม่ได้บวช และเป็นผู้ที่เคารพธรรมวินัย ถือแบบ
ปฏิบัติเช่นเดียวกับพระอย่างเคร่งครัด ท่านให้ความ
เมตตาและความอบอุ่น ต่อลูกศิษย์และญาติโยมทั้ง
หลายที่มากราบท่าน ท่านจะให้คำอบรมสั่งสอน
ทั้งที่เป็นการปฏิบัติแก่คนที่มาขอรับฟังคำสอนของ
ท่าน เพื่อนำไปปฏิบัติ หรือคำแนะนำในการใช้ชีวิต
ประจำวัน แม้ธาตุขันธ์ท่านจะไม่แข็งแรง แต่ท่านก็
รับแขก เพื่อจะให้ทุกคนได้รับแต่สิ่งที่ดี และเป็น
ประโยชน์กลับไป

กิเลสในใจของตัวเองก็ฆ่ามาแล้ว
นี่ต้องได้มาเอาใจกิเลสของผู้อื่น
โอ๊ย น่าอเนจอนาถ
ภายใต้ท่าทางที่ดูสงบ เรียบง่ายและความ
อบอุ่นที่ได้รับ ท่านก็จะมีความเด็ดเดี่ยว เด็ดขาด
จริงจัง จนดูน่ากลัวสำหรับเราผู้อ่อนแอ ดวงตาของ
ท่านเวลาสอนลูกศิษย์ต่อสู้กับศัตรู คือกิเลส ท่านจะ
ดูอาจหาญ ขึงขัง เด็ดเดี่ยว จริงจังมาก ถ้าลูกศิษย์
คนใดจิตใจไม่เข้มแข็งพอ ท่านก็จะค่อย ๆ ทะนุ
ถนอม แต่ท่านจะเปรยลับหลังลูกศิษย์ผู้นั้นว่า

การเรียนรู้ศึกษาธรรมกับท่าน ยิ่งเรียนยิ่งซาบ
ซึ้งในคุณของท่าน สำหรับผู้ที่ต้องการความพ้นทุกข์
หรือผู้ที่ตกอยู่ในห้วงแห่งความทุกข์ เมื่อได้เข้ามา
สนทนากับท่าน ก็จะได้รับข้อธรรม และสิ่งที่ดีมี
ประโยชน์ที่ท่านหยิบยื่นให้
จึงอยากส่งธรรมคำสอนที่ท่านเมตตา มาเล่าสู่
เพื่อนธรรมทุกท่าน
ผิด ตก บกพร่อง ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย
เมื่อมาเรียนรู้ศึกษาธรรมกับท่าน จึงได้เห็นแง่
มุมต่าง ๆ ของสติปัญญาพระผู้เหนือโลก ทั้งแปลก ทั้ง
อัศจรรย์ และไม่สามารถคาดเดาได้ ท่านเป็นครูบา-
อาจารย์ ที่น่าศึกษาเรียนรู้ ทางที่ท่านให้เดินและให้
กระทำเป็นสิ่งที่ทำได้ยาก เพราะเป็นการทวนกระแส
โลก และฝืนกิเลสในใจเราทั้งสิ้น จึงเป็นความทุกข์ที่สุด
แต่เมื่อยอมฝืนใจและทำตาม สิ่งที่ได้รับจะเกินความ
คาดหมาย และได้รับประโยชน์สูงสุด

ความเมตตาและให้อภัยเป็นจิตที่ยิ่งใหญ่

ศีล คือ เจตนางดเว้นการทำชั่วทางกาย
ทางวาจา ทางใจ

รู้ที่เกิดจากจิต คือ รู้จริง
รู้ที่เกิดจากสมอง คือ รู้หลอก
พุทโธ คือ ยาชลอความหลง
ธรรม คือ ธรรมชาติ ธรรมไม่มีที่หมาย
กาย คือ ลายแทง จิต เป็นขุมทรัพย์

คำว่าใช่ หรือ ไม่ใช่
คือ การตั้งค่าของสมมุติ
อยาก และไม่อยาก
คือ ตัวขับเคลื่อน
ของความหลง

อยาก และ ไม่อยาก เรียกว่าตัณหา
สมมุติบัญญัติ คือ การตั้งค่า
สมมุติบัญญัติ เรียนไม่จบสิ้น
เพราะมีการตั้งค่า เช่น ตัณหา

น้อมใจไปที่กาย
ดูกาย ดูจิต คือ ที่เดียวกัน
เพราะผู้ดู คือ ผู้รู้ ผู้เดียวกัน
ผู้ฉลาดเรียนรู้จากกาย-จิต
ผู้อยากรู้ผิด เรียนภายนอก
ธรรม คือ ประโยชน์
อะไรที่ไม่เป็นประโยชน์ ไม่ใช่ธรรม

สมมุติบัญญัติตั้งค่า
๑ ๒ เรียก หนึ่ง-สอง หรือ สิบสอง
ค่าถูกเปลี่ยนไปทันที ตามการตั้งค่า
หรือ ๒ ๑ เรียก สอง-หนึ่ง หรือ ยี่สิบเอ็ด
ค่าถูกเปลี่ยนไปตามสมมุติบัญญัติ การตั้งค่า
หรือ ๐ ศูนย์ ถูกตั้งค่าว่า ไม่มีค่า
แต่เมื่อ ๐ ศูนย์ มาอยู่ หรือ ถูกวางตามตำแหน่งอื่น
ค่าของ ๐ ศูนย์ ก็เปลี่ยนไปทันที
ตามการตั้งค่า หรือสมมุติบัญญัตินั้น ๆ ทันที
ของทุกอย่างในโลกนี้ ล้วนตกอยู่ภายใต้
กฎของสมมุติที่มนุษย์เป็นผู้กำหนดและตั้งค่าทั้งสิ้น
นอกจากกฎธรรมชาติที่มนุษย์ไม่สามารถ
กำหนดและเปลี่ยนแปลงได้ตามต้องการ
เช่น ความเกิด ความแก่ ความเจ็บ
ความตาย ความเป็นจริง
ที่อยู่เหนืออำนาจการกำหนดและบังคับของมนุษย์

อยาก ไม่อยาก หมาย ไม่หมาย คือ การตั้งค่า
จิตที่ไม่หมาย และ ไม่อยาก
จึงเป็นจิตที่เป็นปกติสุข
เกาะกระแสจิตไปกับพุทโธ

ความอดกลั้น
เป็นธรรมเครื่องแผดเผากิเลสอย่างยิ่ง
ความอืดอาด เชื่องช้า เหนื่อยหน่าย
ไม่เคยมีใครได้ดี

นักปฏิบัติ
หลงติดอยู่ที่ความพอใจ และไม่พอใจ เป็นเครื่องอยู่
เอาความพอใจ และไม่พอใจเป็นเครื่องอยู่
เมื่อพอใจ ได้สมใจก็เป็นสุข
เมื่อไม่พอใจก็เกิดทุกข์
แต่ทั้งสุขและทุกข์ ก็ยังเป็นเงื่อนของสมมุติ
ไม่มีใครคิดที่จะอยู่ตรงกลาง ระหว่างสุขกับทุกข์
เพราะตรงนั้นไม่มีทั้งความพอใจ และไม่พอใจ
แต่เป็นความพอ พอดี
ผู้ที่หลงเพลิน เล่นอยู่กับความพอใจ และไม่พอใจ
จึงได้หนังสือเดินทางแห่งการท่องเที่ยวของภพชาติ
ติดตัวไปตลอด
ความพอใจ และไม่พอใจ
เป็นอาหารชั้นยอดเยี่ยมของกิเลส

อยาก เมื่อไม่ได้อย่างที่อยาก ก็เป็นทุกข์
ไม่อยากได้ แต่ได้ ก็เป็นทุกข์
ใครจะว่าอะไร ไม่ต้องไปสนใจ
ใครเขาอยากได้อะไร เขาทำอะไร เขาก็ได้สิ่งนั้น
ใครอยากได้อะไร ก็ทำเอา ใครทำอะไร ก็ได้สิ่งนั้น
ไม่ต้องไปสนใจ ฝ่าโลกธรรม ๘ ออกไปให้ได้
เรื่องของโลกธรรม ๘ เรื่องมงคลตื่นข่าว
แตกซ่านกันไปไม่รู้จักจบ ฝ่าให้ได้ ทิ้งให้เร็วที่สุด

ผู้ที่ทิ้ง ท่านจึงเบา
ผู้ไม่เอา ท่านจึงสบาย

กลิ่นผู้ที่มีศีล มีธรรม
จะหอมฟุ้งกระจาย ไปทั่ว ๓ โลกธาตุ

ตายก่อนห่อนรู้ธรรม
ธรรมอยู่ฟากตาย
สละตายจึงได้ธรรม

ใจเฮ้ย ใจใคร กายเฮ้ย กายใคร
ผู้ใด กล่าวตู่ ผู้นั้น ยังหลง
หลงแผ่นดิน แผ่นฟ้า ยังไม่น่าห่วง เท่าหลงกายา
ตะวัน บ่ายคล้อย คอยกาย สลาย
จิตไม่มี ที่หมาย ตายจม กองทุกข์

เฮ้ย เฮ้ย เหวย เหวย คนอยากลาโลก
ความทุกข์ ความโศก เอาออกไม่ได้
จวบจนวันตาย ที่ไม่หมายต้องเจอ

ผู้ที่ภาวนาได้ยาก
เพราะมองออกแต่ข้างนอก
ไม่ดูใจตัวเอง จิตจึงไม่สงบ