สับสนปนไม่เข้าใจ ( ในตัวเอง )

เมื่อคืนวันเสาร์ที่ผ่านมาผมมีนัด

นัดกับเพื่อนๆ ไปเจอกันเพื่อเจอหน้ากันก่อนที่ผมจะเดินทาง

จริงๆ แล้วผมจะไปสิ้นเดือนนี้

แต่ผมมีเรื่องที่ต้องทำหลายอย่าง

อีกทั้งกลัวว่าพอใกล้ถึงเวลาจะไม่มีคนมา

หรือมาน้อยจนงานไม่สนุก

ผมก็เลยกะว่าเอามันตอนนี้เลยก็แล้วกัน

***********************************************************

คืนนั้นผมรู้สึกดีมาก

หลายๆ คนที่ผมอยากเจอ

หลายๆ คนที่ผมคิดถึง

หลายๆ คนที่ผมอยากเจอหน้า

รวมทั้งบางคนที่ผมได้เจอะเจอเป็นครั้งแรก

ไมนไม่ใช่งานเลี้ยงส่งอะไรหรอก

มันก็แค่งานกินเหล้าที่เอาข้ออ้างการเดินทางของผม

มาเป็นข้ออ้างเท่านั้นนั่นล่ะ

**********************************************************

งานนี้เพื่อนๆ รวมทั้งพี่ๆ หลายๆ คน มีน้ำใจมาก

ไม่ใช่น้ำใจอะไร น้ำใจเป็นห่วงน้อง น้องชาย และเพื่อนคนนี้

ห่วงว่าน้องคนนั้นจะไม่มา .... - -*

ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมหลังจากครั้งโน้นที่หลายๆ คนรู้ว่าผมชอบน้องเค้า

หลังจากนั้นเวลาที่ผมมา จะมีคำถามตามมาว่า

น้องเค้ามาไหม?

เอ่อ ... กลายเป็นขายแพ็คคู่ไปซะอย่างนั้น

ครั้งนี้อีกเช่นกัน ที่พี่ๆ และเพื่อนมีน้ำใจบอกเดี๋ยวจะชวนน้องเค้าไป

***************************************************************

ผมเองงานครั้งนี้เหมือนเป็นตัวตั้งตัวตี

แต่กลับเป็นผมเองเสียอีกที่ไม่ได้เอ่ยถึงน้องเค้า ไม่ได้ออกปากชวนน้องเค้า

ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากชวน ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากเจอ

แต่ผมไม่กล้า ไม่กล้าเอ่ยปาก ไม่กล้าโทรไป

รู้ๆ อยู่ว่าโทรไปยังไงเธอก็ลบเบอร์ไปแล้ว

โทรไปยังไงถ้าน้องเค้ามาได้ยังไงเค้าก็คงอยากมา

ไม่ว่าจะมาเจอเพื่อนเธอ หรือมาเพราะงานนี้ผมจะไปแล้ว

สุดท้ายผมก็ไม่ได้เอ่ยถึงน้องเค้า ไม่ได้ชวน

หรือแม้แต่กระทั่งบอกเธอด้วยตัวเอง

ไม่ว่าจะด้วยทางใดก็ทางหนึ่ง

***********************************************************

งานนี้สนุกสนาน เหมือนที่เคยเป็น มีเพื่อน มีเสียงหัวเราะ

ถึงแม้จะไม่มีน้องเค้าให้ผมได้นั่งมองเธอเหมือนเช่นครั้งก่อนๆ ก็ตาม

ในขณะที่ผมกำลังคุยกับเพื่อนเรื่องโน้นเรื่องนี้

เพื่อนผมคนนึงตะโกนเรียกผมแล้วบอกว่า

"เฮ้ย ... น้องเค้าบอกว่ามึงไม่ชวนเค้า"

พร้อมทั้งส่งโทรศัพท์มาให้

ผมเงียบ ในหัวก็คิดว่าทำไมกูไม่อยากชวน

แต่ชวนแล้วจะให้กูทำหน้ายังไง

ไม่ใช่ว่าลำบากใจหรือไม่อยากเจอ

แต่กูทำตัวไม่ถูก

กูกลัว กูสับสน

มันยื่นมือถือมา สุดท้ายผมก็รับ พร้อมเอ่ยปากออกไป

"ฮัลโหล"

เสียงปลายสายตอบมาเป็นเสียงที่ผมจำได้ดี และไม่เคยลืม

"ฮัลโหลฟิ้นเหรอ เป็นยังบ้าง"

แค่เพียงเสียงแค่นี้เท่านั้น

หัวใจผมเต้นโครมคราม ไม่รู้ทำไมเธอถึงทำให้ผมเป็นอะไรได้มากมายขนาดนี้

******************************************************************

หลังจากนั้นบทสนทนาก็ไหลตามมาเรื่อยๆ

ไปที่ไหน?

ไปเมื่อไหร่?

.

.

.

.

จนสุดท้าย

แล้วจะก่อนไปจะนัดอีกหรือเปล่า?

ทำไมน้องเค้าถามแบบนี้ ... ?

ถามแบบนี้ตอนแรกตั้งใจจะไปเลย

ก็ ... ก็ ... ก็ ...

ผมกุกกัก ก็กะว่าสิ้นเดือนจะชวนอีกสักครั้งนึงเหมือนกัน

ผมแพ้ใจตัวเองอีกครั้ง

"เหรอ งั้นบอกเราแล้วกันนะ" เธอพูด

ทำไมวะ ... ทำไมผมอ่อนแอแบบนี้

************************************************************

ผมเองบอกตรงๆ ผมอ่านเธอไม่ออก

ผมไม่รู้ว่าเธอคิดยังไงกับผม

อาจจะแค่เพื่อนคนนึง

คนรู้จัก

อะไรก็แล้วแต่

ผมถึงกลัว กลัวว่าผมจะคิดไปเอง

เรื่องทั้งหมดมันก็แค่ผมคิดไปเองเท่านั้น

*****************************************************

ตอนนี้ในหัวผมตีกันยุ่งไปหมด

เหมือนกับครั้งก่อนๆ ที่ผมเป็น

ทั้งๆ ที่เรื่องมันก็แค่ง่ายๆ

พูดออกไป คุยกับน้องเค้าซะ

เห็นทางออก แต่ทำไมผมไม่ทำ

กลัวอะไร กลัวผิดหวัง

ไอ้ผมเองก็เคยผิดหวังมาแล้ว

กลัวไปทำไม?

เข้าใจ แต่ทำใจไม่ได้?

สุดท้ายกลัวมากเกินไปจนกลายเป็น "ถอดใจ" ไปเอง

Create Date : 12 กรกฎาคม 2553		5 comments
Last Update : 12 กรกฎาคม 2553 6:54:25 น.
Counter : 554 Pageviews.
Share Tweet