<::จลาจลรัก::> ตอนที่ 1

สวัสดีค่ะ มาช้ายังดีกว่าไม่มา รึป่าว???

ไปติดตามเรื่องวุ่นวายของเจ้าหญิงพลัดถิ่นกันต่อเลยนะ

--------------------------------------------------
ตอนที่ 1

“ลีดเซ็ต!”

“เซ็ต หนึ่ง สอง สาม!!”

เสียงร้องประสานกันทั้งหญิงชายดังขึ้นภายในห้องซ้อมเชียร์ของคณะแพทยศาสตร์ ร่างสูงโปร่งของเหล่าผู้นำเชียร์ยืนเป็นแถวหน้ากระดานหันเข้าหากระจกบุผนังห้อง โดยมีรุ่นพี่ยืนดูรอบๆ

“ยู๊ดดด!” เสียงแหลมร้องขึ้น แค่เพราะมือของใครบางคนที่ยกขึ้นช้าเพียงเสี้ยววินาที ร่างเล็กของสาวเสียงแหลมก้าวฉับๆ ไปยังตัวต้นเหตุ “ครีม วันนี้ดูไม่มีสมาธิเลยนะ”

ใบหน้าเรียวของ คิริมา กิตตินราวงศ์ หันกลับมา ริมฝีปากบางกล่าวขอโทษเบาๆ โคลงศีรษะเล็กน้อยให้เพื่อนลีดเดอร์เป็นการขอโทษ “พี่เหมียว ครีมขอโทษจริงๆ ค่ะ”

“เอาล่ะๆ” ปิยดีหรือพี่เหมียวของน้องๆ เชียรลีดเดอร์พยักหน้ารับแกนๆ คิริมาคงมีเรื่องไม่สบายใจจริงๆ เพราะปกติรุ่นน้องสาวคนนี้ไม่ค่อยใจลอยนัก

คิริมาทำหน้าที่เชียร์ลีดเดอร์ได้ดีอย่างน่าประทับใจ กอปรกับนิสัยน่ารักไม่ถือตัวของเจ้าหล่อนทำให้ใครต่อใครในชมรมลีดเดอร์มหา’ลัยต่างหลงรักเธออย่างง่ายดาย หญิงสาวถูกคัดเลือกให้เป็นเชียร์ลีดเดอร์ของคณะและถูกฝึกฝนอย่างเข้มงวดเหมือนคนอื่นๆ แต่จะต่างตรงที่ว่าคิริมาว่านอนสอนง่าย หัวไว และเสมอต้นเสมอปลาย

ไม่เหมือนบางคนคิดว่าตัวเองหน้าตาดีเสียเต็มประดา จนรุ่นพี่ต้องอ้อนวอนให้มาเป็นเชียร์ลีดเดอร์ ขอให้รู้ไว้ว่าถ้าคิดอย่างนั้นคงถูกคัดออกเสียง่ายๆ

“งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน พี่ๆ เองก็ต้องกลับไปอ่านหนังสือสอบด้วย ยังไงพรุ่งนี้เรางดซ้อม เจอกันวันมะรืนนะจ๊ะ” ปิยดีตะโกนแข่งกับเสียงเจี้ยวจ้าวที่ดูจะเงียบลงทันทีเมื่อได้ยินคำว่า ‘เลิก’

“แล้วอย่าลืม นอนดึกได้ แต่ต้องไม่โทรม...เข้าใจ๋?”

“ค่า/ค้าบ”

“เอาล่ะจ๊ะ แยกย้าย”

สิ้นเสียงพี่ซ้อม ร่างสูงโปร่งของคิริมาก็แทบจะถลาออกไปเหมือนลอยตามลม ทิ้งความสงสัยไว้บนใบหน้าของใครต่อใครรวมทั้งปิยดีด้วย

“ภีม...” หล่อนเรียกรุ่นน้องหนุ่มที่กำลังจะสะพายเป้ออกไป “ยัยครีมเป็นอะไรน่ะ เราพอจะรู้มั้ย?”

หนุ่มหน้าขาวได้แต่ยิ้มจนมุมแก้มปรากฏลักยิ้มชวนมอง “ไม่รู้เขาสิครับพี่เหมียว สงสัยถ่ายไม่ออกมั้งฮะ”

“ว๊ายตายจริง! นี่อำกันหรือเปล่าจ๊ะ?”

“โถ่...พี่เหมียวคร้าบ” เขาโอดยิ้มๆ “ผมก็ต้องล้อเล่นสิครับ ใครจะกล้าตามคุณเธอเข้าไปในห้องน้ำล่ะครับ มีหวัง...”

ปิยดีค้อนรุ่นน้องที่ทำสีหน้าอย่างกับเจอผี “เออ เราน่ะนะ ก็เป็นซะอย่างงี้ถึงทะเลาะกับยัยครีมได้ทุกวี่ทุกวัน”

“ตลอดเวลาต่างหากครับ”

“นั่นแหละย่ะ” หล่อนแหว “แล้วนี่จะไปไหนล่ะฮึ”

“ไปรับพลอยครับ” ชายหนุ่มตอบพร้อมกับดูนาฬิกาข้อมือ “เดี๋ยวผมต้องรีบไปแล้วล่ะครับพี่เหมียว นัดพลอยไว้หกโมงครึ่ง”

“จ้า...สวีตกันจริงๆ นะ หมั่นไส้”

ภีมอมยิ้มตามสไตล์ หากแต่การไม่แก้ตัวก็เหมือนกับการยอมรับกลายๆ สำหรับคนภายนอกไปเสียแล้ว ซึ่งก็ถือว่าดีที่สามารถกันผู้ชายคนอื่นไม่ให้เข้ามาวอแว เจ้าหญิงบุษราคัม คนงามได้

ร่างสูงกว่า 180 เซนติเมตร เดินแกมวิ่งไปที่ซีวิคคู่ใจ ก่อนจะบึ่งรถออกไปด้วยความเร็ว




“รอนานไหมครับ?”

เพราะเสียงนุ่มๆ แกมทะเล้น ทำให้บุษราคัมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเล่มโต ใบหน้าหวานยิ้มให้เพื่อนหนุ่ม ก่อนที่มือเล็กจะช่วยเขาเก็บหนังสือบนโต๊ะ “ทำไมวันนี้เลิกเร็วได้ล่ะภีม?”

“เหอะๆ” ชายหนุ่มรวบหนังสือจากมือบางมาถือไว้ทั้งหมด พลางชั่งใจว่าถึงเวลาที่ควรจะเล่าความจริงให้คนตรงหน้าฟังหรือยัง “กะเอาเอเลยหรือพลอย?” เขากระเซ้าไม่ได้สนใจตอบคำถาม

“เปล่าซักหน่อย แค่เห็นมันน่าอ่านดี เลยหยิบไป...เผื่อได้ใช้”

“อ้อ...”

“แล้วนี่ยังไม่ตอบพลอยเลย ทำไมวันนี้เลิกเร็วจัง”

“อันนี้ภีมว่าไปถามเพื่อนรักของพลอยเองดีกว่า”

“อ้าว...ครีมเป็นอะไร! ไม่สบายหรือเปล่าภีม?”

ภีมส่ายหน้าให้กับคนห่วงเพื่อน (จนเกินเหตุ) ที่ดึงแขนเสื้อนักศึกษาเขายิกๆ แอบบอกตัวเองในใจ ผู้หญิงถึกบึกบึนอย่างคิริมาเนี่ยนะจะป่วย!

...ให้นายกลาออกยังจะง่ายกว่า!!!...




“อ๊า...มากันแล้วหรอฮ้า” เสียงทักที่ควรจะห้าวถูกดัดให้เล็กและดูอ่อนหวานมากที่สุดเท่าที่บุรินทร์หรือ ‘เบอร์รี่’ จะทำได้ เพื่อนชายใจหญิงกุลีกุจอไปช่วยคนมาใหม่ถือของ “ซื้ออะไรมากันเยอะแยะน่ะ ห๊อมหอม”

“พิซซ่าค่ะ วันนี้หนึ่งแถมหนึ่งด้วย” บุษราคัมยิ้มหวาน ชูกล่องกระดาษสีแดงที่ส่งกลิ่นหอมฉุยให้เพื่อนสาว “พลอยไถ่โทษที่มาสายนะ”

“นั่นมันความผิดภีมต่างหาก ไม่ใช่พลอยสักหน่อย” ภีมว่า

“แหม...แย่งกันไปแย่งกันมาอยู่ได้ แต่ก็นะ..ไฉนเลยจะมีใครมาเร็วกว่ายัยครีมเห็นจะไม่มี” ร่างสูงของเพื่อนสาวเดินนำเอาของไปวางไว้ที่ห้องครัว ระหว่างทางยังบ่นงุบงิบในลำคอ “โอ๊ย! เหาะมาอย่างกับใครตาย ที่แท้ก็แค่...จะเป็นจะตาย!”

“ใครหรอ จะเป็นจะตาย?” บุษราคัมอดสงสัยไม่ได้

“จะมีใคร ก็นายกรไง ชิ! คนสวยหมั่นไส้”

บุษราคัมถอนหายใจเพราะรู้เรื่องราวระหว่างคิริมากับทินกรดี แต่คนอยากแน่ใจอย่างภีมถามขึ้น“อกหักมาว่างั้น”

“ใช่แล้วฮ้า...” ‘คนสวย’ตอบรับอย่างมีจริต “อกหักเป็นบ้ามาทีไร เห็นหัวเพื่อนเมื่อนั้น อย่าหาว่างั้นงี้นะพลอย...ช่วยปรามๆ ยัยครีมบ้างก็ดี” หล่อนวอน “ชั้นนะ...พูดจนลูกกระเดือกจะสึกอยู่แล้ว”

เสียงหัวเราะลั่นของหนุ่มแท้คนเดียวในห้องครัวดังขึ้น ภีมปิดปากพยายามเก็บเสียง แต่ไม่วายแซวคนลูกกระเดือกเกือบสึก “งั้นพูดอีกหน่อยจะเป็นไรไปเบอร์รี่ ลูกกระเดือกจะได้หายสมใจ”

“สาธุ! สมพรปากเถอะย่ะ ชิ”




มือที่ถือจานคล้ายอ่อนแรง คิริมาถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า สงสารทินกรจับใจ ชายหนุ่มทะเลาะกับแฟนสาวอีกแล้ว

คิริมายืนพิงขอบประตูลอบมองเพื่อนอยู่เงียบๆ ยิ่งเพื่อนเจ็บเท่าไร คิริมาก็เจ็บมากเท่านั้น แต่สำหรับเพื่อนสนิทอย่างทินกรคิริมาเจ็บกว่าใคร เพียงเพราะเขาคือ...รักฝังใจ

คิริมากับทินกรเป็นเพื่อนสนิทกันตอนสมัยมัธยมต้น มาแยกกันตอนมัธยมปลายเพราะคิริมาสอบติดโรงเรียนชื่อดัง เขาและเธอเลยต้องห่างกันไปโดยปริยาย แต่เหมือนคนข้างบนจะเข้าใจ ส่งให้เขากับเธอมาเจอกันอีกครั้งตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัย แล้วก็โชคดีที่สุดเมื่อสอบติดคณะเดียวกัน

ความดีใจยังไม่ทันผ่านพ้น ความเสียใจก็โถมเข้ามาแบบไม่ยั้ง เมื่อวันหนึ่งทินกรเดินเข้ามาในกลุ่มพร้อมแนะนำผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งคิริมาจำได้ว่าเป็นดาวคณะอื่น

ทั้งที่คิดไว้แล้วว่าขอแค่ได้อยู่ใกล้เขา ได้มองเขาอยู่ห่างๆ เห็นเขามีความสุขเธอก็สุขแบบเงียบๆ คนเดียว แต่มันไม่ได้เป็นอย่างนั้น คนที่ถูกเลี้ยงอย่างตามใจมาตลอดแบบคิริมาทนรับไม่ได้ ขาดหายจากชั้นเรียนหลักไปเกือบเดือน จะเข้าก็เฉพาะคาบเช็คชื่อหรือสอบเก็บคะแนนเท่านั้น

แต่ผลไม่เลวร้ายอย่างที่คิด คะแนนของคิริมายังคงถือได้ว่าสูง จนหลายคนที่เคยพูดว่าเธอหลบไปเลียแผลใจกลับกลายมาคิดว่าเธอหลบไปซุ่มอ่านหนังสือเอง ซึ่งก็ถือว่าดีต่อความสัมพันธ์ของคิริมากับทินกรมาก

‘กรห่วงครีมนะ คิดๆ อยู่ว่าทำไมหมู่นี้ไม่เจอ โทรไปครีมก็ไม่รับ ถามเบอร์รี่ก็ไม่ตอบ’ ทินกรบอกอย่างนั้นในวันที่คิริมาพร้อมที่จะยอมรับความจริงมากขึ้น ความจริงที่ว่าทินกรไม่เคยรักเธอเกินเพื่อนคนหนึ่ง ‘เพื่อนๆ ก็ลือกันว่า...’

‘ว่าอะไรหรอ?’

‘อ๋อ เปล่าหรอก นี่ครีมกลับมาก็ดีแล้วนะ กรเรียน physio ไม่รู้เรื่องเลย ติวให้หน่อยสิ’

‘อื้ม..ได้’

นับตั้งแต่วันนั้น ทุกครั้งที่มีการสอบคิริมาจึงจำเป็นต้องจัดติวในกลุ่มเพื่อนเสมอ ตอนแรกๆ ก็ที่คณะแต่ไปมาเริ่มดึกและอันตรายเวลากลับบ้าน จึงเปลี่ยนมาเป็นที่คอนโดมิเนียมของตัวเองแทนอย่างเช่นวันนี้ ทั้งทินกร บุษราคัม และบุรินทร์จะมาช่วยกันติวคนละ 5-6 เลคเชอร์ สุดท้ายก็ช่วยกันทำโพยรุ่นพี่

แต่สอบกลางภาคคราวนี้เห็นจะแปลกเพราะมีสมาชิกเพิ่มมาอีกคน แต่คิริมาไม่ได้สนใจภีมไปมากกว่าการที่ชายหนุ่มเป็นเพื่อนตัวติดกับบุษราคัมได้อย่างน่าตกใจ ทั้งที่เจ้าตัวเพิ่งเข้ามาเรียน แถมผลการเรียนก็ดีอย่างน่าเหลือเชื่อ เพราะฉะนั้นไม่เหลือเหตุผลใดจะทำให้คิริมาปฏิเสธคำขอเข้าร่วมติวของภีม แม้ในใจสุดไม่ปลื้มนักที่อีกฝ่ายแย่งเวลาเพื่อนรักอย่างบุษราคัมไป

ร่างโปร่งสะดุ้ง เตรียมหันไปแหวใส่คนจั๊กจี้เต็มที่ แต่ก็ต้องสงบปากลงเพราะไม่อยากรบกวนทินกรที่อยู่ในห้อง

“แหม...เงียบเชียวนะหล่อน ปกติต้องหันมาแว้ดใส่ชั้นแล้วสิ”

คิริมาส่ายหน้ากับคำเย้าของบุรินทร์ที่ได้ยินบ่อยแสนบ่อย “ไม่มีอะไรทำหรือไงบุรินทร์ถึงมาแกล้งคนอื่นแบบนี้”

“ว๊าย!” คนไม่มีอะไรทำแหว “...เบอร์รี่ย่ะ ไม่ใช่บุรินทร์ แล้วที่มาเนี่ยไม่ได้จะมาแกล้ง แต่จะถามว่าเมื่อไหร่จะเริ่มติวกันสักทีแม่คุณ ทุกคนเขาก็รอแกคนเดียวแหละ”

“อ้อ...แล้ว” หญิงสาวหันไปทางทินกร แต่เสียงของบุรินทร์ดังมาก่อนเหมือนรู้ทัน

“ไม่ต้องรอเลยนะยะ ถ้าเรียกแล้วเขาไม่อยากไปมันก็ชีวิตเขา นี่...แกเลิกเอาตัวเองไปผูกติดกับกรมันสักทีได้มั้ยครีม”

ยังคงเป็นคิริมาที่ถอนหายใจอีกครั้ง แต่คราวนี้เหมือนจะปลงตกยื่นจานพิซซ่าให้เพื่อนถือก่อนจะแวบเข้าห้องนอนที่อยู่ติดกัน เพื่อหยิบหนังสือและชีทพร้อมติว ปล่อยให้บุรินทร์บ่นเบาๆ คนเดียว

“โถเพื่อนชั้น...ถ้าแกหัดตัดอกตัดใจซะบ้างก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้หรอกนะครีมเอ๋ย”




“ถ้ามีโปรตีนออกมากกว่า 100 mg/dl ต่อวันแสดงว่าผู้ป่วยเป็นอัลบูมินนูเรีย แล้วถ้า...”

“โปรตีนูเรีย ไม่ใช่หรอครีม” บุษราคัมท้วงเบาๆ

“อุ๊ย! ใช่ๆ ขอโทษทีนะ”

“ชั้นว่าแกง่วงแล้วแหละครีม ไปล้างหน้าล้างตา แล้วทานกาแฟหน่อยมะ?”

“งั้นเดี๋ยวครีมมานะ” ลับร่างสูงของคิริมา บุรินทร์จึงหันมาพูดกับเพื่อนด้วยน้ำเสียงฉายแววกังวลชัดเจน

“สติสตังมันดูหลุดลอยชอบกลนะ ชั้นล่ะกลัวพรุ่งนี้สอบมันจะเบลอ”

“เขาคงง่วงมั้ง” ภีมเสนอความเห็น แต่ถูกคนช่างจ้อแทรกเสียก่อน

“ก็ภีมเพิ่งเคยมาจะไปรู้อะไร ยัยครีมก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลากรโซแซด เบอร์รี่ล่ะเบื๊อเบื่อ ถ้าไม่เชื่อก็ลองถามพลอยดู แต่นะยังไงก็เห็นไปอีกนานแหละภีม”

“แสดงว่าทินกรอกหักบ่อย?” เพราะเพิ่งมาอยู่กลุ่มนี้ เขาเลยไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมากนัก

“ไม่ใช่อกหักย่ะ แต่เรียกว่าสำออย แค่ทะเลาะกับแฟน ทำท่าจะเป็นจะตายกลับมาหายัยครีมทุกที แหม...รายนั้นเขาก็นางเอกเรื่องเพื่อนสนิทเสียด้วย”

คนที่เงียบมาตลอดส่ายหน้าแล้วยิ้มบางๆ “แต่พลอยว่าเรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลานะ เห็นใจครีมบ้างเถอะ”

“จ้า...แม่พระ” แล้วบุษราคัมก็โดนบุรินทร์(แกล้ง)งอนไปตามระเบียบ

ภีมยิ้มให้หญิงสาวก่อนจะขอตัวไปชงกาแฟสำหรับตัวเองและโกโก้ร้อนของเพื่อนอีกสองคน




คิริมาหยิบแก้วกาแฟใบโปรดขึ้นมาเช็ดสองสามที แล้วยืนรอน้ำร้อนเดือดอย่างใจลอย

ความจริงเธอก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง ทินกรเสียใจเธอก็เศร้าไปกับเขาด้วย ทั้งที่รู้ว่ายังไงชายหนุ่มก็ต้องกลับไปง้องอนขอคืนดีกับแฟนสาวอยู่ดี แล้วฝ่ายนั้นก็ไม่เคยโกรธทินกรนานสักครั้ง

หญิงสาววางแก้วลงเติมน้ำร้อน ใส่กาแฟด้วยความเคยชิน “โอ๊ย!” เสียงร้องไม่เบานักของตัวเองกับแก้วมิกกี้เมาส์ที่ตกกระทบพื้นเรียกสติกลับมา

มือเรียวที่กำลังจะก้มเก็บเศษแก้วที่หักครึ่งถูกฉวยไปอย่างรวดเร็วพร้อมเสียงก๊อกน้ำที่เปิดอย่างแรง คิริมามองเสี้ยวหน้าผู้มาใหม่ คิ้วหนาของภีมขมวดเป็นปมไม่น่าดูเอาเสียเลย

“โดนน้ำร้อนลวกก็ควรจะใช้ความเย็นจัดการก่อน” ภีมว่าพลางเปิดตู้เย็นหยิบน้ำแข็งออกมาคลึงเบาๆ ที่สันมือบาง “ปล่อยๆ ไปบ้างเถอะเรื่องบางเรื่อง ตัวคุณเองน่าจะรู้ดีที่สุด”

ยังไม่ทันจะขยับปากถาม ร่างใหญ่ของบุรินทร์ก็ถลาเข้ามาในครัวพร้อมบุษราคัมกับทินกรที่ยังตาแดงอยู่

“เสียงอะไรน่ะ/ครีมเป็นอะไรมากมั้ย” เพื่อนสาวกับบุษราคัมถามพร้อมกัน

“เดี๋ยวกรช่วยดีกว่า” มือใหญ่ของทินกรฉวยข้อมือหญิงสาวพร้อมน้ำแข็งในมือภีมแล้วพาคิริมาออกไปด้านนอกไม่สนใจใคร

“ยี๊...” บุรินทร์ทำท่าเหยียดใส่คนที่เพิ่งออกไปแล้วหันมาถามชายหนุ่ม “นี่มันอะไรกันเนี่ยภีม? ยัยครีมใจลอยขนาดนั้นเลยหรอ”

“คงงั้นมั้ง” ภีมเริ่มลงมือเก็บเศษแก้วที่กระจายอยู่เต็มพื้น บุษราคัมเดินเข้ามาใกล้

“พลอยช่วยดีกว่า”

บุรินทร์มองภาพข้างหน้าแล้วตะหงิดใจอย่างไรบอกไม่ถูก ภีมกับบุษราคัมสนิทชิดเชื้อ ถึงจะเร็วไปแต่มันก็ดูเหมาะสมกันดีหรอก แต่คิริมากับทินกรเนี่ยสิ...คนสวยไม่อยากจะคิด!




เกือบตีสี่กว่าที่ทั้งสี่คนจะทำโพยรุ่นพี่เสร็จ ส่วนทินกรนั้นร้องไห้จนเพลียหลับไปก่อน (เบอรรี่ว่างั้น...) บุรินทร์กับบุษราคัมช่วยกันรวบหนังสือเป็นตั้งๆ ไว้มุมห้องไม่ให้เกะกะ ภีมเก็บจานขนมกับแก้วไปล้างที่ครัว ส่วนคิริมาไปเตรียมเสื้อผ้ามาเผื่อเพื่อนอาบน้ำ

“อืม...มีแต่เสื้อยืดกับกางเลธรรมดานะ” เจ้าของห้องสาวยื่นเสื้อผ้าหลากสีสันให้เพื่อนสาว ก่อนจะหันไปพูดกับบุษราคัม “เดี๋ยวพลอยลองไปดูในตู้ครีมก็ได้นะ”

“อื้อ ความจริงพลอยใส่อะไรก็ได้จ๊ะ แค่นี้ก็กวนครีมจะแย่อยู่แล้ว”

“โอ๊ย กวนเกินอะไร” คิริมากอดเอวเพื่อน “เราเพื่อนกันนะพลอย ถ้าไม่เชื่อ...”

บุษราคัมเลิกคิ้ว มองหน้าเจ้าเล่ห์ของเพื่อนสนิท ก่อนจะอุทานลั่นเพราะริมฝีปากบางของคิริมากดเข้าที่แก้มเธอหนึ่งฟอดแทนคำตอบ ท่ามกลางความตะลึงของหนุ่มแท้และเสียงหัวเราะของหนุ่มเทียม บุรินทร์รีบพูดแทน

“ถูกต้องแล้วฮ้า...เพื่อนกันมันส์ดี”

“มันส์อะไรกันครับ” หนุ่มแท้ที่ชะงักอยู่หน้าห้องครัวเมื่อครู่ถาม น้ำเสียงบอกว่าไม่ชอบใจกับการกระทำของเจ้าของห้องนัก แต่คิริมาไหวไหล่ไม่สนใจ

“นี่ค่ะเสื้อผ้าคุณภีม” บุรินทร์เรียกชายหนุ่มเต็มยศเวลาล้อเลียน “มันส์ไม่มันส์เข้าห้องแล้วรู้เองฮ้า”

บุษราคัมหัวเราะคิก คิริมากลั้นหัวเราะ ส่วนคนถามทำหน้าสยองอย่างปิดไม่มิด ภีมขัดเสียงนุ่ม รีบเปลี่ยนโหมด

“โหย...ผมอุตส่าห์รักษาพรมจรรย์มาทั้งชีวิตนะครับคุณเบอร์รี่ ไว้ชีวิตผมเถอะ”

“ว๊ายไก่อ่อน! อย่างงี้แหละเบอร์รี่ช๊อบชอบ”

“บุรินทร์” คิริมาเท้าสะเอวเรียกเสียงดุ รู้สึกว่าบุรินทร์จะเครซี่ภีมมากไปหน่อย แต่ความจริงกลัวว่าจะเสียดุลให้ชายหนุ่มมากกว่า!!!

“เจ้าค่า เบอร์รี่จะไปเดี๋ยวนี้แหละเพคะ ทูลลา” เพื่อนสาว(ประเภทสอง)งอนตุ๊บป่องเดินเข้าห้องทางขวาไป ทิ้งให้ที่เหลือมองตามอย่างนึกขัน

“ภีมเองก็นอนได้แล้วล่ะ”

“งั้นฝันดีนะครับ” ภีมยิ้มอ่อนให้บุษราคัม เผื่อแผ่ไปให้คนที่ทำท่าปุเลี่ยนข้างๆ ด้วย “...คุณด้วย”

“ขอโทษนะ พอดีฉันหลับสนิท ไม่ชอบฝันหวานถึงใคร”

ร่างโปร่งของคิริมาลากเพื่อนสนิทก้าวฉับๆ เข้าห้องไป ภีมเหยียดยิ้ม ...เหอะ ไม่ชอบฝันหวานถึงใคร แต่จะฝันถึงแฟนชาวบ้านล่ะสิไม่ว่า!!


--------------------------------------
- Physio เรียกชื่อเต็มว่า Physiology คือวิชาสรีรวิทยา ศึกษาเกี่ยวกับกลไลการทำงานของร่างกายมนุษย์

- Albuminuria คือการมีปริมาณอัลบูมินในปัวสาวะมากกว่าปกติ ส่วนค่านั้นแปรตามวิธีการเก็บ

- Proteinuria คือการที่โปรตีนออกมาทางปัสสาวะมากกว่า 100 mg/dl อาจเป็นสัญญาณบ่งบอกความผิดปกติหรือไม่ก็ได้

--------------------------------------

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ รับรองตอนหน้าจะยาวจุใจจ้าาา

Create Date : 26 กรกฎาคม 2552		2 comments
Last Update : 26 กรกฎาคม 2552 17:09:24 น.
Counter : 441 Pageviews.
Share Tweet