จากเธอกับฉันกลายเป็นเราสอง..กับคะแนนรางวัลและของขวัญที่รอคอย

เหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมาในอาทิตย์ที่แล้ว เหมือนกับถูกจัดฉากไว้เป็นตอนๆ เหมือนมีคนกำหนดไว้ให้เป็นไปตามนั้น ขณะนั่งเขียนอยู่ตอนนี้ ยังรู้สึกมึนงงกับชีวิตอยู่เลย แต่อยากจะบอกว่าทุกๆนาที ทุกชั่วโมงที่ผ่านมานี้ มีความสุขมากมาย เป็นสุขที่หาซื้อไม่ได้อย่างแน่นอน...

19 ต.ค. เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาตอน8โมงเช้า เป็นเสียงผู้หญิงใจดีคนนึง เธอโทรมาบอกว่ากระดาษยืนขอแต่งงานส่งกลับมาแล้ว เราสองคนสามารถมาเลือกวันแต่งได้เลย แน่นอนค่ะ รอมานานมาก มากถึงมากที่สุดกว่าจะตกลงสละโสดกับผู้ชายที่ใช้ชีวิตเรียนรู้อยู่ด้วยกันมาเป็นเวลากว่า3ปี กว่าจะรวบรวมเอกสาร และอะไรต่อมิอะไร
พอวางสายโทรศัพท์จากผ้หญิงใจดีคนนั้นปุ๊บ ก็รีบโทรศัพท์บอกว่าที่คุณสามีทันที แต่เนื่องจากวันนั้นว่าที่คุณสามีติดประชุมทั้งวันประกอบกับความขี้เกียจลุกขึ้นมาจากเตียงอาบน้ำแต่งตัวของตัวเองเลยตกลงกันว่าพรุ่งนี้ค่อยไปเลือกวันแต่งแล้วกัน..
ตกเย็น เราคุยกันว่า วันไหนที่เร็วที่สุดเราเอาเป็นวันนั้นแล้วกัน เพราะเรากลัวว่าเทโอจะไม่ยอมรอจนถึงวันนั้น แต่ถ้าเป็นไปได้ตัวเนยเอง เนยอยากได้วันศุกร์ ไม่มีเหตุผลเหมือนกันว่าทำไม

20 ต.ค. เราไปถึงอำเภอตอน 8โมงเช้า จ่ายค่าธรรมเนียมเสร็จปุ๊บผู้หญิงใจดีคนนั้นก็เปิดสมุดนัดคิวดู เธอบอกว่า เร็วสุดก็เป็นวันที่ 23 ต.ค. นั้นก็คือวันศุกร์นั้นเอง เวลา 10โมงเช้า เรารีบตกลงกันเลยทันที อะไรจะบังเอิญขนาดนี้..
ออกมาจากอำเภอ เราก็โทรบอกญาติพี่น้องและเพื่อนสนิททันที ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันเลยว่า ทำไมไม่บอกเอาวันศุกร์เลยหล่ะ แต่อย่าว่าแต่ตัวแขกที่เชิญเลย ตัวคนที่จะแต่งเองยังตั้งตัวไม่ถูกเลย

21 ต.ค. มีคนมาส่งของนั้นก็คือห้องของเทโอนั้นเอง ดีใจที่สุดเลยค่ะ .. ว่าแล้วก็ไม่ลังเล โทรตามบรรดาหน่วยอาสามาประกอบให้ เสร็จสรรพก็เช็ดเตียง ตู้ และค่อยๆทยอยจัดของเข้าที่ เสร็จก็กือบบ่าย แล้ววันนั้นทั้งวัน เนยก็เดินเข้าออกห้องลูกเป็นว่าเล่นเลย ขยับนู้น เปลี่ยนนี้ มีความสุขทั้งวัน...



22 ต.ค. พี่สาวของว่าที่คุณสามีมารับไปเลือกชุดแต่งงาน อ่านไม่ผิดค่ะ ก่อนวันแต่งวันหนึ่ง เพราะเราอยากจัดกับแบบง่ายๆ แล้วค่อยรอจัดในโบสถ์ตอนที่ลูกของเราโตขึ้นมานิดหนึ่ง เพราะฉะนั้นเรื่องชุดก็คงไม่ต้องเรื่องมากสักเท่าไหร่
เรามีนัดที่ร้านตอนบ่ายกว่าๆ โดยที่ไม่ได้บอกเค้าว่าตัวเจ้าสาวท้องน่ะ!!! พอเปิดประตูเข้าร้านปุ๊บ เจ้าของถึงกับตกใจ เธอเอ่ยขึ้นมาว่า ชุดเจ้าสาวแบบคลุมท้องร้านชั้นเหลือกอยู่แค่ตัวเดียวน่ะ ก็นั้นแหละค่ะ ตัวเดียวก็จะขอลอง แต่พอลองปุ๊บอยากจะบอกว่า ชอบชุดนี้มากๆ และไม่คิดที่จะไปตะเวนหาที่ไหนต่อ สรุปก็ได้ชุด ที่ปักผม ร้องเท้า กลับบ้านมาด้วยพร้อมกับความโล่งใจแบบบอกไม่ถูก

23 ต.ค. เวลา 10.30น. จากเธอกับฉัน ก็กลายเป็นเรา หลังจากที่ตอบตกลงแลกแหวนกัน.. อยากจะบอกว่า พอถึงเวลาตรงนั้น น้ำตามันมาได้ยังไงไม่รู้ รู้แต่ว่ามันกลั้นไว้ไม่อยู่ เรียกได้ว่าสุขทั้งน้ำตาเลยก็ว่าได้
หลังจากเสร็จที่อำเภอ เราก็ไปกินอาหารร่วมกันที่โรงแรมหนึ่ง เป็นร้านที่บ้านเราชอบไปมาก เรานั่งกินไปคุยกันไปสักพัก แม่สามี(เค้ากลายเป็นสามีชั้นไปแล้ว..)ก็เล่าให้ฟังว่า ตอนที่เราเดินออกมาจากห้องจดสมรสนั้น แม่สามีได้เข้าไปขอบคุณคนที่จดทะเบียนให้เรา เธอบอกแม่สามีว่า ชั้นทำพิธีแต่งงานวันหนึ่งๆก็หลายคู่อยู่ พูดแบบเดิมๆทุกวัน แต่กับคู่เราไม่รู้ว่าทำไมเค้าถึงน้ำตาไหลกับคู่ของเรา
พอเรากลับมาที่บ้านมาเปิดวีดีโอดู น้ำตาก็น่าไหลอยู่หรอกค่ะ เพราะคนที่นั่งอยู่ข้างหลังเราสอง ไม่ว่าจะเป็นแม่เนย แม่สามี พี่สาวสามี เพื่อนสนิทเนย และเพื่อนๆของเราอีกหลายๆที่น้ำตาไหลออกมา อยากจะบอกว่านั่งดูวีดีโอนี้กี่รอบ ก็ร้องได้ทุกรอบ
ขอบคุณคนบนฟ้าที่ทำให้เรามีกันและกัน และขอให้เราได้เดินคู่กันไปแบบนี้ตลอดไป



24 ต.ค. เวลา ตี3เศษๆ เริ่มมีความรู้สึกว่าปวดท้องทุกๆ 15นาที นอนจับเวลาดูอยู่ประมาณชั่วโมงหนึ่ง พอบอกสามีปุ๊บคุณเธอก็รีบกระโดลุกจากที่นอน จัดกระเป๋าให้ เนยก็เลยเดินไปอาบน้ำ สระผม เรียกได้ว่ามีสติมากๆวันนั้น พอสามีอาบน้ำเสร็จก็เกือบจะประมาณตี5 แต่ความรู้สึกนั้นยังไม่แน่ใจว่านั้นคือปวดเตือนหรือปวดคลอดกันแน่ เราไปถึงโรงพยาบาลปุ๊บ คุณป้าผดุงครรภ์ก็โทรตามหมอใหญ่ เนื่องจากเนยเป็นประกันส่วนตัวเราก็เลยเลือกที่จะให้หมอใหญ่เป็นคนทำคลอดให้

อาการปวดเริ่มถี่ขึ้น แต่บาง ชม. ก็น้อยลง หมอเลยแนะนำให้ใช้ยาเร่งให้ปากมดลูกเปิดไวขึ้น (ไม่รู้เหมือนกันว่าเค้ามีศัพท์เรียกเป้นทางการรึเปล่า)
เราเลยตัดสินใจที่จะเอา เพราะคิดว่าถ้าปล่อยไปแบบนี้คงปวดข้ามคืนแน่ๆ แล้วเราจะไม่มีแรงแบ่งเอา ได้ยาตัวนี้ผ่านทางเส้นเลือด ตอนเวลาประมาณบ่าย 2 ปริมาณ10ml.
เวลาผ่านไปยังไม่ทันถึงครึ่ง ชม. ความปวดมันเริ่มทำให้เราเริ่มจะขาดสติเอามากๆ ดิ้นอยู่บนเตียงไปมาจนสามีต้องไปตามหมอมา หมอเลยแนะนำว่าให้บล็อคหลัง ...
บล็อคหลังเป็นอะไรที่เราไม่มีอยู่ในหัวสมองเลย เพราะกลัวว่าจะเป็นอันตรายกับลูกและกับตัวเอง แต่ก็กลัวว่าหลังจากนี้ต่อไป เราจะเจ็บจนตั้งสติไม่อยู่ เลยขอเวลาคิดและปรึกษาสามีสัก5นาที สามีบอกว่า เค้านับถือในการตัดสินใจของเราทุกเรื่อง เพราะคนที่เจ็บปวดคือเราไม่ใช่เค้า และถ้าอะไรที่เรากลัวมันจะเกิดขึ้นจริงๆ เค้าและรวมถึงตัวเราก็พร้อมที่จะรับมัน ถ้าใครคนใดคนหนึ่งกำหนดให้เป็นแบบนั้น

พอตกลงได้ตามนั้น สามีก็ไปตามหมอกลับมาที่ห้อง สักพักหมออีกคนซึ่งเป็นคนอินโดนีเซียก็เดินเข้ามาจัดการ อยากจะบอกว่ามือนิ่มมาก แทบจะไม่รู้สึกเข็มเลย รู้สึกแต่ว่ามีอะไรเย็นๆที่หลัง แล้วสักพักก็ร้อนทั้งขาจนถึงปลายเท้า

บ่าย 3โมงกว่าๆ เครื่องตรวจการเต้นของหัวลูกดังขึ้น จากที่ค่าอยู่ระหว่างประมาณ 135 ก็ลดมาเป็น 50 กว่า เวลานั้นเราร้องไห้เป็นบ้าคลั่งมากๆ เพราะนึกว่าสิ่งที่เราตัดสินใจไปกลับมาทำลายลูกเรา
พยาบาลให้เราหายใจทางเครื่องอ๊อกซิเจน พยายาบาลอีกคนวัดความดันเรา ตอนนั้นเราไม่มีอะไรอยู่ในหัวแล้วนอกจากสูดลมหายใจให้ได้มากและยาวที่สุด เพื่อว่าบางมันอาจจะช่วยให้หัวใจเจ้าตัวเล็กเต้นเหมือนเดิม
หมอฉีดยากระตุ้นระบบหัวใจให้เราผ่านทางเส้นเลือด เวลาผ่านไปยังไม่ถึง10นาที เรารู้สึกว่าตัวสั่นตลอดเวลา พยายามที่จะหยุดสั่น แต่มันก็หยุดไม่ได้ จนสามีเราตกใจ นึกว่าเราช็อคไป แต่หมอบอกว่าปกติ
หมอบอกว่าที่ลูกเราหัวใจเต้นอ่อนลง เป็นเพราะว่าเค้าช็อคที่มดลูกบีบตัวแบบรวดเร็ว

3โมงกับอีก40นาทีกว่าๆ หมอบอกต้องเจาะเลือดที่หัวลูกเพื่อเอาไปตรวจวัดค่าอ๊อกซิเจนในเลือดว่ามีพอไหม เวลานั้นเราสวดมนต์ในใจน้ำตาก็ไหลไม่หยุด ภวานาขอให้ลูกปลอดภัย สักพักพยายาลเดินกลับมาบอกหมอว่าค่าของอ๊อกซิเจนปกติ เรามองไปที่สามี เห็นเค้าเอามือปิดหน้า พอเค้าเปิดหน้ามาเห็นน้ำตาท่วมหน้าเค้าเลย แต่เค้าพยายามที่จะปลอบเราบอกว่าทุกอย่างใกล้ผ่านไปแล้ว
สามีเราถามหมอว่าจะอีกนานไหม หมอบอกว่าเค้าคิดว่าประมาณ สองทุ่มกว่าปากมดลูกจะเปิดถึง 7 ซม.
เรานอนมองที่นาฬิกาตลอด มันเหมือนทำให้เรามีกำลังใจมากขึ้นพอเวลาที่เห็นเข็มนาฬิกามันเดิน

ประมาณ 4 โมงตรง เรามีความรู้สึกว่ามีอะไรดันที่ช่องคลอด แต่ไม่รู้สึกปวด เราเลยบอกพยายาล พยาบาลเลยบอกเราว่า เค้าจะออกแล้ว
พยาบาลอีกคนเดินไปเรียกหมอ เราจำได้ว่าพอหมอบอกให้เบ่ง เราเบ่งแบบสุดลมหายใจเลย เบ่งอยู่ 3 ครั้ง แล้วสามีเราก็บอกข้างหูเราว่า เทโอออกมาแล้ว ในเวลา 4โมง 9นาที....





4โมง 27นาที ... กลับมาร่าเริงอีกที.. อารมณ์ไปไวมาไวมาก



วันแรกของเทโอ..



วันที่สอง สาม และสี่... ในโรงพยาบาล



Welcome Home...



กิจวัตรประจำวันของผม... นอนนนนน กินนนนนนน อึ....



แล้วจะกลับมาเราเรื่องวุ่นๆ ของเราสองหลังจากที่กลับมาที่บ้านแล้วน่ะค่ะ

Create Date : 30 ตุลาคม 2552		10 comments
Last Update : 30 ตุลาคม 2552 20:35:15 น.
Counter : 722 Pageviews.
Share Tweet