...หลังจากที่ผมได้ข้อคิดของการที่ผมวาดรูปและเล่นกีฬาให้โรงเรียน จนกระโดดมาเป็นนักกีฬา จังหวัดและเขต ผมทำพร้อมกัน หมดเลย แต่แบ่งเวลาแยกทำนะ และก็เริ่มมีความคิดขึ้นมา ว่าจะต้องหารายได้จากงานที่เราทำอันนี้ให้ได้ผมจำได้คร่าวๆกับงาน วาดรูปที่เพื่อนๆจ้างผมตอนม.3 คือทุกห้องมาจ้างผมคนเดียวเพื่อทำส่งอาจารย์ ผมไมได้นอนเลย ชิ้นละ 50 บาท จำได้ คือประมาณว่า มึงไม่ต้องสวยมากเอาส่งอาจารย์พอผมก็จัดไปเลย แต่อาจารย์เค้ารู้ ว่าเป็นฝีมือผม เพื่อนได้ A แต่ผมโดนลดเหลือ B งานผมแท้ๆ

ช่วงนั้นผมเล่นกีฬามากมายมากแล้วแต่จะกรุณาให้เล่นอันไหน ตัวจริงตัวสำรองอะไรก็ว่าไปแต่ชื่อผมไปอยู่ ทุกชื่อกีฬา ยกเว้น แบตมินตัน ดูดีมะไม่ได้หยิ่งที่จะเล่น แต่ผมไม่มีความสารถในการตีลูกแบตให้โดน แล้วเป็นวิชาพละ อันแรกที่ผมได้เกรด 2 เพราะไม่ผ่าน.....แน่นอนผมชอบบาสมากที่สุดหลังจาก เล่นวอลเล่ย์บอลอยู่นานแล้วตัวเล็กมาก ไปอยู่กับพี่ๆที่ตัวสูงๆ ตบอัดแหละ ผมยืดตัวช้านะ พอเล่นบาสดันอ้วน บึกๆ ก็ไปเล่นเซนเตอร์ และดันออกมายิง 3 แต้มแม่นกว่าเก็บ 2 แต้ม เอาเป็นว่าเค้าเรียกบ้าพลัง

ขณะนั้นผมแอบฝึกเล่นกีต้าร์ ไปเรื่อยๆ ดูพ่อเล่น ดูเพื่อนพ่อเล่น ซื้อตารางคอร์ดมากางอ่าน ผมเล่นเป็นตั้งแต่ ป 6 มาแข็งแรงพอไปวัดวาได้ หาเงินได้ตอนม 3 ได้เล่นร้าน ได้ค่าตัว 300 บาท สำหรับผมเยอะนะคับทำแบบนี้มาตลอดแต่ด้วยความวัยรุ่น ผมติดเพื่อน แน่นอนบ้านผมไม่ค่อยกลับไปหรอกนอกจากไปเปลี่ยนชุดเพราะตอนนั้นผมกับแม่เลี้ยงคุยกัน นับจำนวนคำได้ ต่อเดือน

สำหรับผมเพื่อนที่โรงเรียนบอกผมว่า อยู่ในโรงเรียน เป็นไอดอลน้องๆ ออกไปนอกโรงเรียนมึงก็นังเลงคนหนึ่ง ทุกคนจะรู้จักผมดี กับชื่อ ลี่ หรือเพื่อนนอกรั่วจะเรียก ติงลี่ มาจากนังเลงจากหนังเรื่องหนึ่ง เพราะผมหลายชื่อมาก พี เต๋า ลี่ แต่จริงแล้วชื่อ ภัทร--- นี่คือชื่อจริงๆที่บ้านผมเรียกนะ ควรรู้ไว้สำหรับคนที่มาบอกผมเปลี่ยนชื่อกันนะ! แล้วผมเกลียดชื่อ ลี่มาก เพราะได้ยินทีไรเหมือนตัวเองซวยๆ ไงไม่รู้ และย่าผมก็ไม่ชอบด้วยเพราะย่าบอกผมเป็นคนไทยจะชื่อฝรั่งกันทำไม ไปโน่นนผมมีเรื่องชกต่อยทุกวัน เล่นดนตรีเสร็จเอากีต้าร์ไปเก็บ ขี่มอไซด์ออกมา รอกลุ่มเพื่อน เรื่องก็ไม่ใช่เรื่องผมแต่ผมรู้แค่ว่าตายแทนเพื่อนได้ ผมตีจน เพื่อนๆกลุ่ม ที่โรงเรียนบอกกับผมคำขาดว่า ถ้าเมิงไม่เลิกตีคนอื่น ก็เลิกคุยกับพวกกูเหอะ กูไม่อยากเห็นอนาคตมึงแบบนี้ เจ็บจี๊ดเลยผม 

ผมต้องยอมรับอีกอย่างหนึ่งว่าขณะที่ทำอะไรหลายๆพร้อมกัน ผมไปมีเรื่องกับคนนั้นคนนี้ ต้องขอบคุณเพื่อนที่ต้องเสียสละแทนชีวิตผม ทำให้ผมหยุดทุกอย่าง ตั้งแต่เพื่อนทั้ง 2 จากไปเพราะอุบัติเหตุรถคว่ำ ระหว่างขับเบียด คู่อริ ทำให้เสียหลัก ขอบคุณโชคชะตาที่วันนั้นผมติดประกวดวาดภาพ เพราะถ้าผมไป ผมก็คงไม่ได้มานั่งพิมพ์ตรงนี้เช่นกัน ความคิดผมเปลี่ยนไปหมด เก็บตัวไม่อยู่ในสังคมที่เคยเห็น ผมตั้งใจทำทุกอย่างกับสิ่งที่ตั้งใจไว้ และทุกอย่างก็ทำออกมาเป็นที่น่าพอใจ อย่างน้อยๆ พ่อผมก็ยืนยิ้มไม่หุบ หลังจากรู้ว่าผมได้โควต้า ศิลปากร สาขา มันฑนศิลป์ ซึ่งพูดได้คำเดียวว่า มึงเข้าไปได้ไง เลขก็ตก สอบได้ตอนไหน ก็จริงๆ ตกเลข แต่ได้โควต้านี้ได้ไง มันก็ต้องมีกันบ้าง.....

ผมตั้งใจมากกับ ศิลปากร คลั่งมากทีเดียวเพราะทุกอย่างตัดทิ้งเพื่อสิ่งนี้สิ่งเดียว วาดรูปทุกวัน คิดแบบใหม่ๆทุกวันออกแบบภายในทำไงดีไม่เคยเรียน อ่านหนงสือดู หาทุกวิธีเพื่อให้ได้มากที่สุดก่อนสอบ ผมสอบปฏิบัติ 3 ชั่วโมง สอบทษฏีมันรอดมาแล้ว อิอิ โจทย์บอกว่าให้ออกแบบ รถไฟฟ้า ในอนาคต ตอนนั้นไม่มีหรอกนะ BTS MRT อ่ะ ก็คิดไปต่างๆนาๆ นึกถึงรถไฟที่โตเกียว เลยเอามาอะแด๊ป แค่ร่างเลย์เอ้าท์ก็ จะสองชั่วโมงแล้ว เอาล่ะมึง เร็วๆๆๆๆๆๆ อีก 15 นาทีครบกำหนดเวลา ผมป้าบสีได้แค่ครึ่งเดียว ใจผมหล่นไปตะตุ่ม น้ำตาคลอเบ้า คือรู้ชะตาชีวิต...เค้าประกาศเร็วคับ เพราะเป็นโควต้าพิเศษ อีกวันก็เอากระดาษขาวๆ มาป่ะหน้ากระดาน ข้างๆ ดร ศิลป์ พีระศรี ผมยืนดูด้วยน้ำตา รับ 5 คน ผมได้ที่ 6 เพื่อนที่อยู่ข้างๆ ผมบอกว่า ไม่เป็นไรนะ เอาใหม่ แต่ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไร พอเพื่อนเดินกลับไปที่รถที่พ่อแม่มารับ ผมยืนนิ่งอยู่คนเดียวนานมาก ร้องไห้ไม่หยุดหลังจากนั้น ก็เดินไปที่ถังขยะ แล้วปาทุกอย่างที่อยู่ในมือ พู่กัน ดินสอ ตระกูล B ทั้งหลาย ถาดพระที่เอามาทำใส่ช่องสี กระดานสเก็ตช์ ทุกอย่าง ลงไป แล้วบอกกับตัวเองว่าจะไม่วาดรูปอีก

มันผิดหวังรุนแรงนะ ผมก็ไม่หายนะเรื่องนี้ จนผมไม่ได้นะ มีนเสียเวลา เอาเอกชนก็ได้ ก็มาอยู่ศรีปทุม เหตุผลง่ายๆ สมเด็จย่าพระราชทานนามให้มหาลัย แค่นั้นนอกนั้นไมได้คิด แล้วก็เลือกเรียนนิเทศ เอาเป็นว่าขอให้ได้เรียนก่อนรักไม่รักไม่เป็นไรผมคิดต่างเมื่อรับน้องทุกอย่างเสร็จ ผมคิดว่าเวลามันไม่คอยใคร อนาคต พ่อก็รอให้ผมจบ อยากเห็นความสำเร็จของผม เรียนที่ไหนก็เหมือนกัน "มันก็แค่ใบประกันความโง่" พ่อผมปลอบผมแบบนี้ มันเปลี่ยนวิถีผมมาจนทุกวันนี้เพราะ ใบนี้ใบเดียว แต่ประสบการณ์ที่ผมมี ต่อให้ผมจบโท ก็มาซื้อประสบการณ์และเหตุการณ์ที่เกิดกับผมไมได้...

Chinz Phattarapakorn