ชีวิตวัยเด็กผมไม่มีอะไรมากนัก ออกจะเป็นเด็กมีปัญหาตามที่อื่นพูดๆกันด้วยซ้ำ ก็เพราะเป็นเด็กชอบเก็บตัวไม่ค่อยเล่นกับใคร คือไม่รู้เล่นไม่เป็นหรอกไอที่ผู้หญิงเค้าเล่นกันน่ะ ก็พอเล่นได้กับเด็กผู้ชาย มันก็เล่นแรงเกินอีกร้องไห้ปากแตกแทบทุกวัน...จริงๆ แล้วเวลามีกิจกรรมผมน่าจะเป็นคนที่เจ้าแม่เจ้าพ่อเลยนะ ถ้าเทียบกับตอนนี้ แบบว่าเรียกว่าหัวหน้าห้องหรืออะไรก็ได้ที่เด่นๆเป็นผู้นำ แต่ขอโทษเถอะ ตัวห้อยท้ายตลอด เค้าเรียกกันว่าตัวแถม ...ครูที่สอนผมหรือครูประจำชั้น ผมไม่รู้เหมือนกันว่าจะแบ่งชั้นกันทำไม ป. 1 อีกคน ป. 2 อีกคน เลื่อนชั้นไปเรื่อยๆ คือแค่คนเดียวเอาง่ายๆว่าผมจำชื่อไม่ได้หรอก เพราะตอนนนั้นผมเรียกแต่ อา แต่ น้า เพราะครูเหล่านั้นเป็นเพื่อนแม่ผม แม่เลี้ยงผมนี่เองความที่เป็นคนสนิทเรียกว่าอะไรดี เรียกว่าใกล้กันเกินไป

สมัยนั้นผมจะโดนกดดันมากที่สุด เพราะเวลาผมขี้เกียจหรือทำอะไรไม่ดี ถ้าเรื่องถึงหูครูเมื่อไรผมจะเป็นประธานกล่าวนำหน้าห้องทันที ประมาณยกตัวอย่าง จากชีวิตผม ซึ่งผมก็เหมือนโดนเพื่อนล้ออีกรอบ อย่างเช่น ไมได้กวาดบ้านเวลากลับไปบ้านหลังจากทำการบ้านเสร็จ ก็จะมาโดนประมาณว่า นี่ ดูนะถ้าเวลาไม่ทำงานบ้าน เค้าเรียกเด็กขี้เกียจ...ผมอยากจะบอกว่า ผมก็อายนะ แค่ลืมบ้างเอามาพูดเพื่อนก็ล้อมผมหมด ได้แค่คิดนะทำไมได้ เถียงไม่เป็น เด็กๆ เถียงจะโดนตีครูที่ผมรักสมัยนั้น ต้องยกให้ครูศิลปะเลย คุณครูประจวบ ที่เค้าจะเอ็นดูผมเป็นพิเศษ รองมาต้องเป็นครูพละ จำไม่ได้และแต่เค้าเสียไปแล้ว เค้าจะเอาขนม หรือของเล่นมาให้ผม ในวันเด็ก วันพิเศษ แม้กระทั่งพ่อเค้าเสียยังเอาขนมจากงานศพมาให้ผมเลย เค้าบอกผมว่า

"เธอเกิดมาเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์สมกับนามสกุลของเธอนะ ชินอักษร" คุณครูบอกผม ถ้าถามผมเหรอหน้าเหวอ เด็ก ป 3 จะเข้าใจเปล่า ยิ้มเพราะมีคนชมแค่นั้น เค้าบอกให้ผมเข้าไปเรียนเพิ่มเติมหลังเลิกเรียน นั่นคือศิลปะ ผมเริ่มมีอะไรทำนอกเหนือจากวิ่งตามเพื่อนว่ามันจะเล่นอะไรกันวันนี้ ถ้าเตะบอลให้ผมเป็นโกลว์แล้วเตะบอลอัดผม เสื้อผ้าเปื้อนโดนย่าตีอีก เล่นปิงปองก็เหนื่อยเก็บลูก มันก็ตบใส่ผมอีกเหมือนกัน ตัวเล็กมากอ่ะคับเด็กๆ ผมเริ่มไปเรียนศิลปะเพิ่มเติมตามที่ครูบอก ลืมไปเลย ครูชื่อประจวบ ถ้าสำหรับผมนะ งานแห่ต่างๆ ที่กาญจนบุรีงานศิลปะต่างๆ ที่แกออกแบบ กินขาดหมด สามารถให้ครูทั้งโรงเรียนทำตามแบบเค้าได้หมดโดยเค้าร่างและบอกว่าทำอะไรตรงไหนบ้างเค้าเอากระดาษมาให้ผมหนึ่งแผ่นแล้วบอกว่า วาดอะไรก็ได้ที่คิดอยู่อยากวาดอะไรก็วาด

....ผมก็ลงมือเลย ไม่ถึง 10 นาทีผมเอาไปส่งให้เค้าดู เค้านั่งดูอยู่สักพักแล้วบอกว่า ทำไมถึงวาดรูปนี้ ผมบอกว่าหัวผมคิดแบบนี้...แล้วมันก็เขียนออกมาเป็นรูปนี้ ครูบอกว่าเธอรู้ไหม เด็กๆ น่ะ ส่วนใหญ่จะวาด ไม่วงกลม ท้องฟ้า ต้นไม้ภูเขา หัวคนกลมๆ มีเขียดเขียนขา พระอาทิตย์ สัตว์ แต่เธอวาดแบบนี้ได้เธอไม่ต้องเรียนกับครูแล้ว ผมเงยหน้ามองครูประจวบแล้วบอกว่า ที่ผมวาดพระเจ้าอยู่หัวเพราะผมเห็นท่านบ่อยมาก มันฝังในหัวเพื่อนๆรู้ไม๊อีกไม่กี่อาทิตย์ ผมโดนส่งไปประกวดวาดภาพ ลายเส้น Drawing ระดับโรงเรียนทันที

ตอนนั้นคือวาดภาพเฉลิมพระเกียรติ ผมได้รางวัลมาแบบชิลๆ โดยไม่รู้ตัว ที่หนึ่งรับใบประกาศจากผู้ว่าจังหวัด เท่เลย กลับมาโรงเรียนยังกะพระเจ้า หลังจากนั้นก็วาดภาพมาตลอด แล้วได้รางวัลเพิ่มมาอีกรางวัลคือ มีคนมาขอเป็นเพื่อนเหมือนๆ

เฟซบุคเลย ให้เยอะแยะไปหมดจากเด็กปกติกลายเป็นเดินไปไหนก็มีแต่คนอยากรู้ว่าวาดรูปยังไง ผมบอกว่าไม่รู้คิดอะไรก็วาด วาดตามใจเราสั่งแล้วมันคงจะสวย

เวลาผมได้รางวัลจากที่ไหนผมจะอวดพ่อผมเสมอ ย่าผมจะภูมิใจมากแต่พ่อผมจะบอกแค่ว่าวาดได้แค่นี้เองเหรอ ใครๆ ก็วาดได้ ก็น้อยใจนะเด็กๆ วิ่งดีใจมาเจอพ่อสวนที หุบยิ้มแทบไม่ทัน ผมเริ่มไม่แน่ใจตัวเอง เลยไปถามครูสิ่งที่ครูพูดมาให้ผมฟังแล้วทำให้ผมคิดก่อนทำทุกครั้งคือ "เธอวาดนะเธอทำเธอคิด มันสวยด้วยมันสมองที่มีอยู่ของเธอพรสวรรค์ที่ใครๆ อยากให้เธอรู้จักใช้มัน รูปจากปลายดินสออาจจะบอกเรื่องราวไม่เท่าแววตาที่เธอจริงใจและทำมัน" พ่อเธอพูดถูกแล้วว่ามันก็เหมือนๆ เด็กทั่วไปวาดแต่รู้ไหมพ่อเธอมาชมเธอกับครูว่า ครูสอนลูกเค้าวาดภาพสวย

ครูบอกพ่อเธอนะว่า เธอวาดออกมาเพราะเธอคิดถึงพ่อ ถึงวาดได้เห็นเรื่องราวมากขนาดนี้ ทำให้ดีต่อไปนะ อย่าทิ้งสิ่งที่ทำให้เธอได้ดี ครูจะเป็นกำลังใจและผลักดันเธอเองถึงผมเด็กแบบนั้นแต่รู้ไหมว่าผมคิดทุกคำพูดที่ครูสอนผม น้ำตาผมไหล อยากจะกอดครูมาก ได้แต่ยิ้มดีใจเดินออกไปกลับบ้านเหมือนไมได้รู้สึกเหมือนเคยเลยว่าบ้านไกลมาก กลับรู้สึกอยากเดินไปเรื่อยๆทำไมถึงได้มีความสุขแบบนี้

แด่วันครูแห่งชาติ ถ้าไม่มีครูอาจารย์ชาติก็ไม่เจริญ

Chinz Phattarapakorn