เช้าวันหนึ่งเป็นวันที่ผมเกลียดที่สุด เพื่อนๆทุกคนของชั้นผมในตอนนั้นต่างตื่นเต้นที่จะต้องทำกิจกรรมนี้ร่วมกัน ผมเกลียดกิจกรรม ผมไม่อยากมาโรงเรียน ผมไม่ชอบวันนี้..เอาซะเลย แต่ทำไงได้ก็ต้องไปโรงเรียนตามปกติเพื่อนๆในโรงเรียนดูตื่นเต้นกันมาก และก็เหมือนโรงเรียนไม่ได้ทำการเรียนการสอน เพราะต้องรอผู้ปกครองมาให้ครบก่อนเริ่มพิธี ใกล้เวาลาแล้ว แต่ผมทุกครั้งตั้งแต่เด็กผมจะชอบไปสนามบาสหรือไปห้องสมุด อะไรก็ได้ที่ไม่ต้องมาทำกิจกรรมนี้ มันจี๊ดๆยังไงไม่รู้ และครั้งนี้ผมเลี่ยงไม่ได้เพราะผมต้องช่วยครูทำงาน

แน่นอนสภาวะกดดันมันมีเยอะจริงๆ พิธีการเริ่มขึ้น ผู้ปกครองมากันครบตามจำนวนของเด็กนักเรียนเพื่อนๆก็ต่างแนะนำ ต่างคุยกันนั้นแม่เรานะ สวยเปล่า ฯลฯ ผมมอง ทำไมดูเค้ามีความสุขจัง คุณครูเริ่มประกาศเริ่มพิธีขึ้น บรรดาแม่ๆของเพื่อนๆ ก็จะเดินมานั้งตรงเก้าอี้ที่จัดไว้ให้ เพื่อนๆ ก็จะมีพานของตัวเองมาเพื่อไหว้แม่ ผ่านไปทีละคนสองคน และก็มีนะเด็กบางคนไม่มีแม่มาก็เอาพ่อมา เอาตาเอายายมาบ้าง ไหว้ครูบ้าง แต่ผมไม่ได้รู้สึกแบบนั้น และก็ไม่จำเป็นต้องเอาใครมาแทนที่เก้าอี้ตัวนั้นด้วย แต่วันนี้ผมต้องไปทำกิจกรรมนี้เพราะครูที่สอนที่นี่ คือแม่เลี้ยงผมเอง..ผมพูดได้เลยว่าผมไม่มีวุฒิภาวะมากพอในการคุมอารมณ์ หรือเพราะเด็กด้วย อาการผมค่อนข้างชัดเจน และ ณ ตอนนั้นขนาดผมอยู่บ้านเดียวกันผมยังไม่เคยคุยกันเลย จาก ป. 1 จนมาถึง ป. 5 นี่แหละ ครั้งแรกของชีวิต! 

ผมต่อคิว พานของผมเหรอ มีแค่ดอกดาวเรืองของเพื่อนๆที่มันซื้อมาเยอะเกินแล้วแบ่งมา ผมก็ให้เพื่อนทำให้ จนถึงคิวผมที่จะต้องยืนตรงหน้าและคุกเข่านั่งลง ตรงหน้าของเค้า ใจผมเต้นแรงมาก ใน ขณะที่หน้าเค้ายิ้มใส่ผม... เอาละนักเรียน กราบคุณแม่ เสียงดังมาจากครูที่ส่งสัญญาณมา ผมก้มลงกราบ ที่เท้าเค้า ใจผมไม่นิ่งเลย ผมเงยหน้าขึ้น แล้วเอาดอกไม้ในพานให้เค้า ผมตกใจที่เห็นเค้าร้องไห้ กอดผม ในใจผมคิดเกิดอะไรขึ้นมากอดทำไม ร้อยวันพันปีไม่เคยกอดเลยมีแต่ตี เหมือนเค้าได้ยินเสียงหัวใจผมพูด เค้าบอกผมว่า

"จำไว้นะที่อาดุ อาตี เพราะอาอยากให้เราเป็นคนดี ไม่เกเร เรียนเก่งๆ ไม่จำเป็นต้องเรียกอาว่าแม่หรอก จะเรียกอะไรก็ได้' 

....ผม..ร้องไห้ มันรู้สึกไปถึงข้างในเลยทุกวันนี้ผมมีแม่บุญธรรมเยอะแยะเลย ผมชอบเวลาไปบ้านเพื่อนๆแล้วคุยกับแม่เพื่อนๆ ผมเรียกแม่เพื่อนว่าแม่ แต่ผมไม่เคยเรียกอาว่าแม่เลย ... ทำไมนะเหรอคับ เพราะคำว่าแม่มันน้อยไปกับที่เค้าเลี้ยงดูผมมาจนถึงทุกวันนี้ .....แด่ผู้หญิงที่แกร่งที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา ขอบคุณที่เข้ามาในครอบครัวของผม ขอบคุณที่รักพ่อผมและดูแลน้องให้เป็นเด็กดีจนทุกวันนี้คับ คุณครู พิมพร อาแดงของผม

Chinz Phattarapakorn