Bloggang.com : จโกระ&ลาชา : กาแฟรสรัก.......ดีแคฟ (แก้วที่สอง)....series

กาแฟรสรัก.......ดีแคฟ (แก้วที่สอง)....series

กาแฟ…ดีแคฟ

สาวสวยผมตรงยาวในชุดแซกสั้นรัดรูปอวดเรียวขายาวเซ็กซี่ เปิดประตูร้านเข้ามา ร่างระหงนั้นมานั่งที่เคาน์เตอร์หน้าคนชงกาแฟ หล่อนมองลอดแว่นดำดูเมนูเหนือเคาน์เตอร์
ทั้งร้านเงียบสงบเพราะเป็นเวลาบ่าย มีเพียงหล่อนและคนขายกาแฟเชิตขาวผมเรียบแปล้

“ รับอะไรดีครับ “
คนขายกาแฟถามยิ้มๆ หล่อนมองหน้าเขาครู่หนึ่ง
“ ขอโทษนะคะฉันไม่ชอบกาแฟ คุณพอจะมีเมนูอะไรแนะนำนอกจากกาแฟบ้างคะ อะไรก็ได้ เป็นไวน์ได้ยิ่งดี “
เขาผงกศีรษะก่อนที่จะหันไปค้นอะไรกุ๊กกัก

ถ้าหล่อนได้แอลกอฮอล์ย้อมใจสักนิดก็คงจะดี ไม่ถึงกับเมาแต่พอให้ทำใจได้ หล่อนนึกเข่นเขี้ยวคนที่กำลังจะกลายเป็น…อดีตสามีที่นัดมาหย่าณเขตพื้นที่อันแสนไกลเช่นนี้
“ ได้แล้วครับ “
คนขายกาแฟยื่นถ้วยใส่น้ำสีดำกรุ่นกลิ่นหอมมาให้ หล่อนขมวดคิ้วนึกเคือง
หล่อนบอกเขาแล้วไม่ใช่หรือว่าไม่ชอบกาแฟ

“ ดีแคฟครับ กาแฟที่สกัดคาเฟอีนออกแล้ว กาแฟคล้ายกับองุ่นที่ใช้ทำไวน์ตรงที่ รสชาติจะดีหรือไม่ขึ้นอยู่กับว่าปลูกที่ไหน รสชาติของกาแฟจะถูกกำหนดโดยความสูงของพื้นที่ปลูก น้ำฝน ชนิดของดิน อุณหภูมิ ความร้อน ดังนั้น แต่ละแหล่งปลูกก็จะได้กลิ่นและรสชาติที่แตกต่างกัน แล้วอีกอย่างหนึ่งผมคิดว่าการดื่มไวน์แต่หัววันอย่างนี้ไม่ค่อยดีนะครับ “
หล่อนย่นจมูก แต่ก็ยอมดื่มแต่โดยดีไม่อยากเรื่องมาก…ขี้เกียจฟังพวกบ้ากาแฟอวดภูมิรู้ รสชาติของกาแฟถ้วยนี้ก็เหมือนกาแฟปรกติ เพียงหล่อนรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง

“ เป็นกาแฟที่ไม่สมเป็นกาแฟเลยนะคะคุณเจ้าของร้าน ไม่มีคาแฟอีนกระตุ้นความสดชื่นเลย “
หล่อนพึมพำเบาๆนิ้วเรียวยาวไล้ไปตามขอบแก้วกาแฟ
“ กาแฟชนิดนี้เกิดขึ้นมาเพราะเหตุผลของคนที่ดื่มกาแฟไม่ได้ครับ แต่ตัดใจไม่ขาด “
สาวสวยผมยาวหัวเราะเบาๆกับสำนวนคนตรงหน้า
หล่อนเดาไม่ออกเลยว่าเขารู้…หรือไม่รู้…ว่าหล่อนเป็นใคร

“ แล้วคุณเคยหลอกขายเจ้าดีแคฟนี้ให้ลูกค้าหรือเปล่าล่ะ “
เขายิ้มมือหนึ่งก็เช็ดแก้วกาแฟอยู่
“ ไม่หรอกครับ เพราะกาแฟชนิดนี้ค่อนข้างพิเศษ “
หญิงสาวโคลงศีรษะไปมา พวกบ้ากาแฟมีความคิดที่หล่อนไม่เข้าใจ

กาแฟมันต้องหอม ต้องยั่วยวนและทำให้ใจเต้นจากคาเฟอีน
ถ้าผิดจากนั้นมันก็ไม่ใช่ เป็นแค่ของที่สวยแต่รูปจูบไม่หอม…เหมือนกับหล่อน
ดาราดัง สวย เซ็กซี่ ชีวิตที่เป็นเหมือนฝัน มีชื่อเสียง ได้แต่งงานกับนักธุรกิจดัง
แต่หลังจากนั้นก็จบลงที่การขอหย่า

“ คุณไม่เหมือนกับที่ผมคิดไว้ “
คนที่เป็นอดีตของหล่อนกล่าวเอาไว้
ความคาดหวังนั้นน่ากลัวเสมอ ผู้ชายคาดหวังหลังการแต่งงานว่าจะพบสาวสวย งดงาม เซ็กซี่ เหมือนในละครที่หล่อนเล่น ไม่ได้คาดหวังว่าจะมาเจอผู้หญิงหัวกระเซิง ขี้บ่น ขี้หึงอย่างหล่อน

ผู้ชายหวังว่าเมื่อผู้หญิงแต่งงานแล้วจะไม่เปลี่ยนแปลง…สวยสดใสเสมอ
ส่วนผู้หญิงหวังว่าเมื่อผู้ชายแต่งงานไปแล้วจะเปลี่ยนแปลง…เป็นหัวหน้าครอบครัว รับผิดชอบมากขึ้น

บางทีหล่อนอาจจะเหมือนเจ้ากาแฟดีแคฟแก้วนี้ก็ได้ เหมือนจะใช่แต่ก็…ไม่
ขาดอะไรไปสักอย่างหนึ่งที่สำคัญ…
เสียงเพลงสากลดังคลอมาเบาๆหล่อนมองดูกาแฟสีดำสนิทในแก้วเงียบๆปล่อยใจให้ตกอยู่ในภวังค์
เสียงลัลลาบายดังกรุ๊งกริ๊งเจ้าของร้านหายไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะกลับมายืนยิ้มต่อ

“ กาแฟเย็นแล้วนะครับ จะเปลี่ยนแก้วไหมครับ “
หล่อนส่ายหน้าปฏิเสธ หยิบเงินมาวางไว้ให้เขาที่เคาน์เตอร์
“ ขอบคุณนะคะสำหรับกาแฟ รสชาติใช้ได้ค่ะ “
หล่อนยิ้มบางๆให้เขา ชายหนุ่มผงกศีรษะ เลื่อนเงินที่เคาน์เตอร์คืนให้หล่อน

“ ไม่เป็นไรครับ ผมเลี้ยงเพราะผมโกหกคุณ “
หล่อนนิ่วหน้า เขายิ้มแปลกๆ
“ ดีแคฟที่คุณดื่มเมื่อสักครู่มีคาแฟอีนอยู่ครับ ดีแคฟไม่ใช่การสกัดที่ปราศจากคาแฟอีนเสียทีเดียว เพียงแต่ให้เหลือน้อยที่สุด “
เขายื่นโปสการ์ดรูปถ้วยกาแฟมาให้หล่อน

“ รบกวนเซ็นต์ลายเซ็นให้ด้วยนะครับ “
หล่อนอมยิ้มในที่สุดเขาก็รู้เสียทีว่าหล่อนเป็นใคร
สาวสวยมั่นใจขึ้นนิดๆแต่เขาปฏิบัติกับหล่อนแบบธรรมดามาก
จนหล่อนชักไม่มั่นใจว่าหล่อนยังมีรัศมีดาราอยู่หรือเปล่า
ประกายของแหวนสีเงินวูบวาบผ่านสายตาหล่อน อย่างนี้นี่เอง…ผู้ชายคนนี้แต่งงานแล้ว ปฏิกิริยาจึงนิ่งเฉย

“ ขอบคุณครับ ไว้โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ “
คนขายกาแฟผมเรียบแปล้รับโปสการ์ดคืนจากหล่อน หญิงสาวลุกจากเก้าอี้เตรียมจะออกไปนอกร้าน
“ เดี๋ยวครับ “
เสียงทุ้มนุ่มนั้นเรียกหล่อนไว้

“ ดีแคฟเป็นกาแฟที่มีคาแฟอีนน้อย แต่ทำให้คนใจเต้นได้แล้วก็มีราคาแพงมากนะครับ หลายคนที่พิถีพิถันกับสุขภาพจึงเลือกมัน เพราะราคาแพงเลยไม่มีใครกล้าหลอกขาย โชคดีนะครับ “
เขายิ้มบางๆให้หล่อน หญิงสาวผงกศีรษะแล้วเดินออกไป

คนขายกาแฟจะจีบหล่อนหรือเปล่า? หล่อนถามตัวเองตอนที่ออกมานอกร้าน
แต่ก็ต้องถอนหายใจเมื่อมองผ่านหน้าต่างกระจกเข้าไปในร้านแล้วเห็นเขากำลังเดินถือโปสการ์ดใบนั้นไปให้ผู้หญิงอีกคน หล่อนโคลงศีรษะไปมา นึกสงสารผู้หญิงคนนั้นคงจะเป็นภรรยาของเขา

ผู้ชายที่ยืนต่อหน้าหล่อนแล้วไม่แสดงอาการอะไรออกมาเลย ถ้าไม่เป็นเกย์ก็น่าจะควบคุมอารมณ์เก่งมาก หรือไม่ก็เชี่ยวเรื่องผู้หญิงเหลือขนาด หล่อนว่าคนขายกาแฟคนนี้เป็นอย่างหลัง…

“ นี่ครับ “
ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาดีใจที่ได้รับโปสการ์ดพร้อมลายเซ็นจากดาราคนโปรด หล่อนเข้ามาพอดีตอนที่ดาราคนสวยนั้นยังอยู่ในร้าน เจ้าของร้านมองเห็นหล่อนก่อนจึงจุ๊ปากเป็นทำนองอย่าพูดแล้วเดินมาพาหล่อนเข้าไปนั่งริมหน้าต่างส่วนลึกสุดของร้าน เขาเปลี่ยนป้ายเป็น “ ปิด “

“ ฉันไปขอลายเซ็นเขาได้ไหม “
หล่อนถามเขาเสียงรัวตื่นเต้นมาก ชายหนุ่มยกมือห้าม
“ อย่าดีกว่าครับ เธอมาเป็นการส่วนตัว “
คนตรงหน้าจึงทำตาละห้อยจนชายหนุ่มแอบกลั้นยิ้ม
“ เอาอย่างนี้ไหมครับ เดี๋ยวผมไปขอลายเซ็นต์มาให้คุณนั่งรอผมอยู่ตรงนี้ “
คนตรงหน้าจึงหน้าบานขึ้นมากและยิ่งยิ้มกว้างเขาไปอีกเมื่อเขาเอาโปสการ์ดมาให้

“ ขอบคุณค่ะ “
หล่อนมองโปสการ์ดตาเป็นประกายสักพักหนึ่งจึงทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก
“ งั้นเดี๋ยวฉันจ่ายค่าโปสการ์ดนี้ให้คุณดีกว่า ยังไงก็ของซื้อของขาย “
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ “
เขายิ้มละไม
“ นั่นเป็นโปสการ์ดที่ผมถ่ายเอง คุณเอาไปเถอะ “

หล่อนนิ่วหน้ามองพินิจโปสการ์ดในมืออีกครั้ง
ฝีมือการถ่ายภาพของเขาสวยมากราวกับภาพถ่ายในนิตยสารต่างประเทศ
“ งานอดิเรกผมครับ ไม่ค่อยสวยหรอก ถ้าคุณไม่รังเกียจ เชิญรับไว้ได้เลยครับ “
หล่อนจึงขอบคุณเขาเบาๆ
“ ว่าแต่จะดื่มอะไรดีครับเหมือนเดิมไหม? “

“ เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้มาดื่มกาแฟ “
หล่อนปฏิเสธตั้งแต่เจอเขาในงานลอยกระทงกับคนในบริษัท แถมเขายังให้ยืมเงินสิบบาทใส่กระทงเพื่ออธิษฐานเพราะหญิงสาวไม่มีเศษเหรียญ หล่อนก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย การงานมันรัดตัวจนกระดิกไปไหนไม่ได้
“ ฉันเอาเงินมาคืนคุณค่ะ แล้วก็มาขอความช่วยเหลือ “
หล่อนวางเงินสิบบาทคืนให้เขา แล้วเริ่มเล่าเรื่องลูกค้าพิเศษผู้มีชื่อเสียงและเป็นคอกาแฟให้เขาฟัง

“ ฉันก็เลยจะถามคุณหน่อยน่ะค่ะ ว่าพอจะแนะนำกาแฟดีๆให้หน่อยได้ไหมคะ ฉันจะเอาเมล็ดกาแฟคั่วไปเป็นของขวัญให้ลูกค้าค่ะ “
เขาทำหน้านิ่งคิดสักครู่ หล่อนชักใจไม่ดี หล่อนรบกวนเขาเกินไปหรือเปล่า
เขากับหล่อนรู้จักกันเพียงผิวเผิน
เป็นเจ้าของร้านและลูกค้า
หล่อนไม่ควรเลยที่จะปรึกษาเขา

“ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันแค่ถามดูเท่านั้น จริงๆแล้วฉันมีเพื่อนที่เป็นทหาร หมอนั่นไปประจำอยู่ทางเหนือเห็นว่าอยู่ใกล้ไร่กาแฟด้วย จะลองให้ส่งกาแฟมาให้ดู “
“ ได้สิครับ “
เขาตอบพลางยิ้มแปลกๆ
“ บังเอิญผมพอจะรู้จักคนที่คุณพูดถึงอยู่บ้าง รอสักครู่นะครับ “

หล่อนนั่งรอเขาสักครู่ นึกขอบคุณที่เขามีน้ำใจช่วย เขากลับมาพร้อมกับถุงผ้าสีน้ำตาลผูกโบว์ขนาดฝ่ามือสองถุง
“ นี่ครับบลูเม้าท์เท่น กาแฟชั้นดี ผมหวังว่าลูกค้าคุณคงจะชอบ “
กาแฟที่เขาพูดถึงคงจะเป็นกาแฟชั้นดีจริงๆเพราะขนาดอยู่ในถุง
หล่อนยังรู้สึกถึงกลิ่นหอมอ่อนๆเมื่อหล่อนจะจ่ายเงินค่าเมล็ดกาแฟให้เขา เขาก็ปฏิเสธบอกแต่เพียงว่า

“ ผมก็ได้มาจากคนอื่นอีกทีครับ การที่เรามีกาแฟดีๆแล้วมีเพื่อนที่เป็นคอกาแฟ รสนิยมเดียวกันเป็นสิ่งที่ดีครับ
แบ่งๆกันดื่ม แบ่งๆกันชิม “
เขาบอกยิ้มๆยื่นหน้ามาใกล้หล่อนเล็กน้อย
“ ถ้าคุณจะกรุณาก็ช่วยมาอุดหนุนร้านผมบ่อยๆนะครับ ร้านผมจะได้ไม่เจ๊ง “
เขาพูดติดตลกพลอยทำให้หล่อนหัวเราะไปด้วย แปลก…ที่หล่อนทั้งขำ…ทั้งใจเต้น ทั้งๆที่ไม่ได้ดื่มกาแฟ
หรือว่าเป็นเพราะกลิ่นหอมของเจ้ากาแฟในถุงกันแน่

“ ครับพ่อ “
เขาคุยโทรศัพท์หลังจากที่หล่อนออกจากร้านไปแล้ว
“ ผมส่ง Kopi Luwak ไปให้พ่อแล้วนะครับ “
ปลายสายยิงคำถามมาหลายข้อ

“ ครับ เดี๋ยวพ่อก็รู้ ผมส่งกาแฟชั้นดีไปกับบางคนแล้วครับ ถ้าพ่อรู้แล้วอย่าเพิ่งบอกอะไรเธอนะครับ “
เสียงหัวเราะหึๆดังมาจากปลายสาย เขาไล้แหวนสีเงินที่นิ้วนาง แหวนวงนี้ได้สัมผัส Kopi Luwak แต่เขาหลอกหล่อนว่าเป็นบลูเม้าเท่นท์

“ ครับ ใกล้จะได้ที่แล้ว แต่บังเอิญมีคนที่ชอบแบบเดียวกับผมโผล่มาเสียก่อน เลยต้องตีกรอบทำเครื่องหมายไว้ การถูกตัดหน้ามันน่าเจ็บใจไม่ใช่เหรอครับพ่อ “
ชายหนุ่มยิ้มกับคำพูดรู้แกวของปลายสาย
“ ครับพ่อ ถามได้ แต่อย่าให้รู้ตัว แล้วผมจะจัดการทุกอย่างเองครับ “

เหรียญสิบที่หล่อนคืนให้เขาเก็บไว้ในลิ้นชัก แต่อีกเหรียญนั้นคงลอยไปในกระทงของหล่อนพร้อมกับคำอธิษฐาน
ไม่ว่าหล่อนคาดหวังสิ่งใดขอให้เขามีส่วนร่วมด้วย

เวลาของการบ่มคงใกล้จะหมดลงแล้ว
หลอกล่อให้กิน…ให้อิ่ม
รออีกสักหน่อย…เขาคงจะเก็บเมล็ดกาแฟได้
เก็บอย่างแผ่ว ไม่ให้รู้ตัว
และรอการคั่วให้เป็นกาแฟอันหอมกรุ่น…

Create Date : 23 พฤศจิกายน 2551

Last Update : 23 พฤศจิกายน 2551 22:36:11 น.

1 comments

Counter : 311 Pageviews.

ลึกลับจัง แต่ก็น่าลุ้นต่อ

โดย: dena IP: 203.155.149.89 วันที่: 24 พฤศจิกายน 2551 เวลา:10:09:11 น.