กาแฟรสรัก.....ม็อคค่า(แก้วที่สาม)......series

ม็อคค่า

หญิงสาวสองสองสไตล์เปิดประตูเข้าในร้านกาแฟในเวลาบ่าย สาวคนหนึ่งผมหยิกเป็นลอนแต่งตัวเปรี้ยว
ส่วนอีกคนหนึ่งอายุมากกว่าใส่เสื้อเชิตขาวกระโปรงทรงเอ รวบผมเป็นมวยและใส่แว่นสายตา
“ ม็อคค่าค่ะ “
สาวใส่แว่นสั่งเสียงฟังชัด คนที่อยู่ในเคาน์เตอร์ค้อมศีรษะแสดงอาการรับรู้

“ ชาเย็นค่ะ “
อีกคนหนึ่งสั่งตาม เสียงเนือยๆทั้งสองไปนั่งหลบมุมอยู่ที่หน้าต่างบานกระจก
“ พี่ไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆว่าทำไมถึงได้เลือกคนนี้ “
พี่สาวเปิดฉากใส่น้องสาว
“ แฟนเธอน่ะเป็นอาร์ติส ดูไม่มั่นคงเลย “
น้องสาวหัวเราะเบาๆ การนัดเจอกันของสองพี่น้องมักจะเกิดเรื่องขัดแย้งกันเสมอ

“ พี่นี่ก็ยังตัดสินอะไรจากมุมมองของตัวเองเหมือนเคย “
น้องสาวแขวะ เป็นเหตุให้พี่สาวคอแข็งขึ้นทันใด น้องสาวคนสวยของหล่อนยังหุนหันพลันแล่นเหมือนเดิม
ทำอะไรตามอารมณ์ ครั้งนี้หนักมาก น้องสาวบอกว่าจะแต่งงานกับผู้ชายที่เป็นศิลปินผมยาว
“ พี่มองจากมุมมองของความเป็นจริงต่างหาก เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญ ต้องตัดสินใจให้ดี “
คนฟังเหยียดยิ้ม พวกหล่อนมีกันแค่สองคนพี่น้อง การตัดสินใจอะไรมักทำร่วมกันเสมอ แต่ครั้งนี้น้องสาวกลับตัดสินใจไปก่อน

“ ไม่โรแมนติคเลยนะพี่ หนูจะแต่งก็เพราะรักเขา “
“ แต่เราควรเลือกให้ดีกว่านี้สิ อย่าใช้คำว่ารักตัดสินทุกอย่าง ไม่อย่างนั้นเราอาจจะติดกับดักของชีวิตนะ “
น้องสาวกลอกตาไปมา อ่อนใจกับสำนวนอาจารย์สอนวิชาภาษาไทยของพี่สาว
“ หนูยอมติดกับดักนะพี่ เพราะหนูก้าวลงไปเอง ดีกว่าค้างเติ่งอยู่บนคาน “
พี่สาวเม้มปากไม่พอใจผู้เป็นน้องสาว ถ้าไม่ติดว่าโตๆเป็นผู้ใหญ่กันแล้วหล่อนจะตีก้นเสียให้เข็ดกับวาจาร้ายกาจเช่นนี้

“ เครื่องดื่มที่สั่งได้แล้วครับ “
เครื่องดื่มในแก้วร้อนและเย็นวางลงตรงหน้าโดยคนเสริฟตัวสูงผมเรียบแปล้ในเชิตขาว
พี่น้องทั้งสองหยุดการสนทนาหันไปสนใจกับเครื่องดื่ม
“ ไหนว่าพี่ไม่ชอบกาแฟไง แล้วทำไมสั่งม็อคค่า “
น้องสาวปรายตาดูพี่สาวแว่นผู้ทรงภูมิ

“ เพราะมันมีกลิ่นหอมแล้วก็ส่วนผสมของช็อคโกแลตไง มันเลยแตกต่าง…”
“ ดับเบิ้ลสแตนดาร์ด “
น้องสาวเปรยลอยๆ พี่สาวนิ่วหน้ารอดูท่าทีว่าน้องสาวจะแขวะอะไรอีก

“ กาแฟมันก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ ไม่ว่าจะผสมอะไร ขอแค่เราชอบ เหมือนกับที่หนูรักแฟนหนูนั่นแหละ
วันนี้เขาอาจจะเป็นศิลปินวาดภาพธรรมดาๆ
แต่วันข้างหน้าเขาอาจจะเป็นศิลปินที่มีชื่อเสียงแบบอาจารย์ เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์หรือไม่ก็
เนาวรัตน์ พงไพบูลย์ที่พี่ชอบนักชอบหนาก็ได้ “
“เนาวรัตน์ พงไพบูลย์ เป็นกวี “
พี่สาวสวนเบาๆ น้องสาวยักไหล่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ ก็เครือๆกันนั่นแหละศิลปินเหมือนๆกัน “

หล่อนนิ่งมองคนตรงหน้า น้องสาวไม่ใช่เด็กอีกต่อแล้ว…เป็นหญิงสาวมีการงานทำ
มีความคิดเป็นของตัวเอง บางที…คงจะถึงเวลาที่หล่อนต้องวางมือจากคนตรงหน้าแล้ว
“ ก็แล้วแต่แกก็แล้วกัน ยังไงก็ควรจะจัดงานให้มันถูกต้อง เห็นแก่หน้าพ่อแม่บนสวรรค์บ้าง “
พี่สาวถอนหายใจ น้องสาวยิ้มร่าเข้ามากอดประจบเมื่อพี่สาวยอมใจอ่อน
“ หนูนึกอยู่แล้วว่าพี่ต้องเข้าใจ “

คนอ่อนวัยกว่าซบหน้าลงกับไหล่หล่อนพูดเสียงอู้อี้
“ เราสองคนรักกันค่ะพี่ หนูคิดว่าไม่มีอะไรสำคัญไปกว่านั้น ถ้าเป็นเขา หนูคิดว่าจะอยู่ได้ชั่วชีวิต ถ้ามันเกิดอะไรขึ้นมาหนูก็ยินดีรับผลของมันค่ะ เพราะหนูเลือกเอง “
หล่อนโอบกอดน้องสาวอย่างแผ่วเบา สายสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องนั้นเหนียวแน่นเสมอ อาจจะทะเลาะกันบ้าง ความเห็นไปคนละทาง แต่พวกหล่อนก็คือคนสองคนที่มีสายเลือดเดียวกัน

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น น้องสาวหยิบมาดูแล้วก็อมยิ้ม คนรักคงโทรมา
น้องสาวแยกไปคุยโทรศัพท์ปล่อยหล่อนนั่งบนเก้าอี้อย่างเดียวดาย
ความเงียบเหงาในวันที่ไม่มีน้องสาวสักวันหนึ่งหล่อนคงจะชิน
“ เขาจะมารับหนูน่ะพี่ พี่จะไปด้วยไหมเดี๋ยวพวกหนูไปส่งที่มหาวิทยาลัย “
พี่สาวเพียงยิ้มๆ หล่อนมีสอนนักศึกษาปริญญาโทช่วงหัวค่ำ

“ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่ดื่มกาแฟอีกสักหน่อยค่อยกลับ เราไปเถอะเดี๋ยวแฟนจะคอย “
น้องสาวมากอดเอวหล่อนเหมือนสมัยยามเด็ก ใบหน้านั้นยิ้มอย่างมีความสุข
“ หนูรักพี่ที่สุดเลยค่ะ สัญญานะคะว่าถ้าพี่มีแฟนแล้วต้องพามาแนะนำให้หนูรู้จักด้วย คราวนี้ล่ะก็หนูจะหวงพี่ให้สุดๆเลย “
หล่อนได้แต่หัวเราะเบาๆเพราะรู้ว่าวันนั้นคงไม่มาถึง ว่าที่น้องเขยศิลปินมาดเซอร์เข้ามารับน้องสาวถึงในร้าน
คนนี้คงจะมีดีกว่าที่เห็นเพราะเขาเข้ามาไหว้หล่อนและจูงมือน้องสาวไว้ตลอดเวลา

เสียงเพลงสากลแว่วหวานมา ม็อคค่าเหลืออยู่นิดหน่อย ถึงเวลาที่หล่อนต้องไปแล้ว
“ ตามหาแทบแย่แน่ะ โทรศัพท์ก็ไม่รับ “
ผู้พูดเป็นหนุ่มแว่นหน้าใสในชุดนักศึกษา ตัวสูงโปร่ง เขาเดินมานั่งข้างหล่อน
“ โชคดีนะที่ผมเห็นรถคุณก่อน ไม่งั้นเย็นนี้ผมจะกลับไปรอที่มหาลัย “
หล่อนขยับตัวเบี่ยงหนี แต่ดูเหมือนคนอ่อนวัยกว่าจะกระแซะเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“ ไหนว่ามีนัดกับน้องสาวคุณไง เธอกลับไปแล้วเหรอ “
เขาพึมพำเบาๆ

“ คำว่าเธอ ควรจะใช้กับคนที่อายุน้อยกว่านะ น้องสาวฉันเขาอายุมากกว่าเธอ “
คนฟังอมยิ้มกับการทำตัวเป็นแม่แก่ของคนตรงหน้า
“ ครับ…ครับ แต่ถ้าคุณแต่งงานกับผมแล้วล่ะก็เขาก็จะกลายเป็นน้องผมด้วยสิ “
หล่อนหันขวับไปทางเขา ขณะที่เจ้าตัวทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ เลิกพูดจากำกวมสักที เธอเป็นนักศึกษาของฉันนะ ให้เกียรติฉันที่เป็นอาจารย์เสียบ้าง “
เขาหัวเราะหึๆกับท่าทีขู่ฟอดๆของคนตรงหน้า

“ คร้าบ…คร้าบ คุณเป็นอาจารย์แล้วก็เป็นแฟนผม “
หล่อนอ้าปากค้างกับคำตู่ของคนตรงหน้า คนในชุดนักศึกษาหันไปสั่งเครื่องดื่มกับคนผมเรียบแปล้ในเชิตขาว
“ หิว ตามหาคุณเสียเหนื่อย คิดว่าหายไปไหน “
หล่อนสะบัดหน้าหนีเขาอย่างอึดอัด เขามาตามเกาะหล่อนเป็นปลิงตั้งแต่คราวที่หล่อนเมามายไม่ได้สติที่พัทยา

งานเลี้ยงสละโสดของเพื่อนสาว มีเพียงหล่อนเท่านั้นที่ยังอยู่บนคาน หล่อนดื่มมากไป หัวหมุน
รู้ตัวอีกทีก็นอนอยู่ที่ริมทะเลกับเขาคนนี้
ริมทะเลจริงๆ…เขาไม่ได้ล่วงเกินอะไรหล่อนเลย หล่อนคิดว่าอย่างนั้น…
แต่หลังจากนั้นจึงได้รู้ว่าเขาเป็นนักศึกษาแพทย์ปีสองในมหาวิทยาลัยหล่อนเอง
นักศึกษาหนุ่มมาวนมาเวียนใกล้หล่อนอยู่เรื่อยๆ
คำพูดกำกวมแสดงความเป็นเจ้าข้าวของมันทำให้หล่อนใจเต้นแปลกๆ

“ แล้วคุยกับน้องสาวเป็นยังไงบ้างครับ “
“ ก็ดี เขาสบายดี “
คนฟังหัวเราะหึๆ
“ ดูรักกันดีนะน้องสาวคุณกับแฟนเขาน่ะ “
หล่อนนิ่วหน้าเขารู้ได้ยังไง

“ ผมขับรถสวนทางกับพวกเขา น้องสาวคุณหน้าเหมือนกับคุณเลย “
ตั้งแต่เด็กไม่มีใครชมเลยว่าหล่อนสองพี่น้องเหมือนกัน น้องสาวได้ส่วนที่ดีๆของแม่
ส่วนหล่อนได้ความสุขุมแบบพ่อ น้องสาวสวยร่าเริง ส่วนหล่อนเป็นคนนิ่งๆ
“ แต่ผมชอบแบบคุณมากกว่า “
นั่นประไร! เขามักจะตบท้ายด้วยประโยคที่ทำให้หล่อนใจเต้น

หล่อนไม่อยากถูกมองว่าเป็นสมภารกินไก่วัด แถมไก่ยังหนุ่มเสียด้วย
มันไม่ถูกไม่ควร…

“ เลิกมายุ่งกับฉันเสียทีเถอะ ไปจีบเด็กนักศึกษาสาวๆไป๊ อย่างเธอมีอนาคตอีกไกล “
หล่อนไล่เขาประจำ คนในชุดนักศึกษามองหล่อนยิ้มๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนหล่อนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆของบุรุษเพศ
“ บอกแล้วยังไงละครับ ผมชอบคนสวยและคุณก็เป็นแบบที่ผมชอบ “
ใบหน้าหล่อนกับเขาอยู่ใกล้กันไม่ถึงคืบ
ตายล่ะ! สถานการณ์อันตราย ตอนที่นางเอกในนิยายจะถูกจุมพิตคงจะรู้สึกเช่นนี้กระมัง

“ ฉันขอไปเข้าห้องน้ำ “
หล่อนลุกพรวดพราดขึ้นเสียงสั่นนิดๆ ไม่! หล่อนเป็นครูบาอาจารย์นะ
จะไปหวั่นไหวกับอาการหมาหยอกไก่เช่นนี้ได้อย่างไร
“ นี่ครับกระเป๋า “
เขายืนกระเป๋าถือให้ หล่อนกระชากกระเป๋าเดินลิ่วๆเข้าไปหลังร้าน คนหนุ่มหัวเราะเบาๆกับอาการเขินอายของคนอายุมากกว่า

“ เครื่องดื่มที่สั่งได้แล้วครับ “
ชายผมเรียบแปล้ในเชิตขาวยกเครื่องดื่มและของว่างมาเสริฟ
“ เขาสั่งอะไรดื่มครับ คุณเอามาเติมให้หน่อย ช็อคโกแลตหรือเปล่าหอมดี “
เขาบุ้ยปากไปที่กาแฟที่หล่อนเหลือทิ้งไว้
“ คุณผู้หญิงดื่มม็อคค่าครับ กาแฟที่มีรสชอคแลต หอมน่ารัก ดูไม่มีพิษไม่มีภัย แต่รสหนัก “
หนุ่มในชุดนักศึกษาหัวเราะเบาๆ ร้านเล็กๆและเวลาบ่ายอันเงียบสงบอย่างนี้ พูดอะไรคงได้ยินกันหมด

“ นั่นสินะครับ ผมทายว่าคุณคงไม่ได้บอกเธอว่ารสของม็อคค่ามันหนัก “
คนผมเรียบแปล้ยิ้มบางๆ
“ กาแฟก็คือกาแฟครับ มีจะผสมอะไรเข้าไปคุณสมบัติก็ไม่เปลี่ยน
แม้ผู้คนจะชอบชอคโกแลตเพราะว่ามันเป็นมิตร นุ่มนวล แต่สำหรับม็อคค่าแล้วมันคือกาแฟครับ ยังไงก็ติด…”
หนุ่มนักศึกษานึกชมในใจที่คนชงกาแฟช่างเปรียบเปรย

“ นั่นสินะครับ ผมก็แปลกใจอยู่เหมือนกันที่คุณก็ช่างเก่ง ที่ปรุงกาแฟรสหนักๆให้เธอดื่มได้ “
คนผมเรียบแปล้ยิ้มเหมือนเดิม ค้อมศีรษะลงเล็กน้อย
“ ทุกอย่างต้องอาศัยเวลาครับ สูตรกาแฟของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ความลับในการชงคืออย่าบอกส่วนผสมทั้งหมด ให้คนดื่มค้นหา และสนุกกับการคาดเดา “
เขาหรี่ตามองคนในเชิตขาวตัวสูง แสงจากแหวนไหววูบบนนิ้วมือ

คนตรงหน้านี่ช่างร้ายกาจจริงๆเขายังเทียบไม่ติด นี่ขนาดแต่งงานแล้ว สมัยหนุ่มๆสาวๆคงเยอะน่าดู
ผิดกับเขาที่รักเดียวใจเดียวกับอาจารย์สาวแว่นปากไม่ตรงกับใจ อายุห่างกันเกือบรอบ
นั่นไม่ใช่ปัญหา…แต่ปัญหาอยู่ที่เสน่ห์ของการเป็นผู้ใหญ่ของหล่อนต่างหาก
“ ทุกคนมีสูตรที่ชอบต่างกันนะ คุณว่าอย่างนั้นไหม “
เขาเปรยลอยๆ คนผมเรียบแปล้ไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ยิ้มและเดินกลับไปยังเคาน์เตอร์

เธอของเขาเดินกลับมาแล้วพร้อมกับตีสีหน้าเคร่งขรึม เขาแอบยิ้ม
เดี๋ยวเถอะ! เขาจะทำให้หล่อนหน้าแดง อึกอัก แสดงสีหน้าที่เขามีสิทธิ์ได้เห็นเพียงคนเดียว
ใช้ความอ่อนเยาว์ของเขามัดหัวใจที่เป็นผู้ใหญ่ของหล่อนไว้ จนกว่าจะถึงเวลาแล้วค่อยรวบมาเป็นของตัวเอง

เอาน่า…อีกสี่ปีกว่าเขาจะเรียนจบ อย่างไรหล่อนก็หนีเขาไปไหนไม่รอด…
วนเวียนใกล้ชิดหลอกล่อว่าเป็นชอคโกแลตหวานอร่อย
เชิญชวนให้ลิ้มลองกว่าหล่อนจะรู้ตัวหล่อนก็คง…ติดเขาเหมือนกับที่ติดเจ้าม็อคค่ารสหนักถ้วยนี้

“ ของที่สั่งได้แล้วครับ “
คนผมเรียบแปล้วางจานเค้กโรยอบเชยบ่นลงบนเคาน์เตอร์ หญิงสาวจิบกาแฟแล้วหันมาจัดการอาหารบนจานอย่างหิวโหย
“ โชคดีจังที่ร้านคุณยังพอมีอะไรเหลือบ้าง ไม่งั้นคงต้องหิ้วท้องกลับหอ “
หล่อนพึมพำงานในบริษัทวันนี้เยอะจนหล่อนแทบไม่ได้ทานข้าว
ชายหนุ่มยิ้มนิดๆหันกลับไปเช็ดแก้วกาแฟสีขาวสะอาด

“ ครั้งที่แล้วเป็นยังไงบ้างครับกาแฟที่ผมให้ไป “
เขาหมายถึงกาแฟปลอมที่เอามาหลอกหล่อน
“ ค่ะ ดีมากเลย ขอบคุณนะคะ ลูกค้าชอบมากเลย ท่านคุยกับฉันตั้งหลายอย่าง ท่านถามถึงคนที่เอากาแฟมาให้อย่างคุณด้วย ฉันเลยโม้เรื่องคุณไปเยอะเลย “
หล่อนเล่าเสียงใส ใบหน้ายิ้มร่า

“ ท่าน เอ๊ย! ลูกค้าของฉันน่ะค่ะบอกว่าให้ระวังตัวไว้ให้ดี เพราะกาแฟเป็นของสูงค่า มีความต้องการตลอด
ระวังจะตกไปอยู่ในมือพวกที่ไม่เห็นคุณค่าของของดี “
เขาอมยิ้มนึกชอบใจที่หล่อนช่างจดช่างจำดีเหลือเกิน
“ ลูกค้าชวนฉันไปดื่มกาแฟด้วยนะคะ ฉันเลยคิดว่าจะมาชวนคุณที่รู้เรื่องกาแฟไปด้วยดีกว่า “
หล่อนอยากให้เขาไปเป็นที่พึ่งเพราะลูกค้าคนสำคัญเป็นคอกาแฟตัวจริง หล่อนไม่อยากไปเผลอพูดอะไรให้หน้าแตกจนลูกค้าไม่พอใจ

“ ได้สิครับ “
เขาโคลงศีรษะไปมา
“ ถ้าผมว่างนะครับ คุณนัดเวลามาก็ดี “
หล่อนค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย เมื่อทานเค้กเสร็จแล้วเขากลับไม่คิดเงิน
“ เค้กนั่นผมทำเองครับ ฝีมือไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ปรกติผมจะรับมาจากที่อื่นเสียมากกว่า “
เขาสารภาพแบบยิ้มๆ หล่อนชมเขาว่าเค้กอร่อยมาก คนผมเรียบแปล้ได้แต่ยิ้มแล้วค้อมศีรษะ

“ ผมดีใจที่คุณชอบครับ “
“ แต่ฉันว่าเค้กของคุณมีกลิ่นหอมแปลกๆ คุ้นจมูกยังไงพิกล “
หล่อนเอานิ้วชี้แตะริมฝีปากในท่าคิด เขายื่นหน้ามาใกล้
“ ผมโรยอบเชยหรือว่าชินนาม่อนด้วยครับ กลิ่นของมันทำให้ผ่อนคลาย แต่ผมว่าจะไม่โรยมันอีกแล้วล่ะ “
หล่อนนิ่วหน้าแปลกใจ ทำไมเขาจึงจะไม่ทำอีกแล้วทั้งๆที่หล่อนออกจะชอบ

“ อบเชย หอมเย็น ทำให้ลุ่มหลง มันเป็นส่วนผสมของเครื่องหอมและยาเสน่ห์ครับ “
คำเฉลยของเขาเล่นเอาหล่อนหน้าเหวอ นี่เขาใส่อะไรลงไปกันแน่
“ ผมล้อเล่นน่ะครับ “
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นปฏิกิริยาของลูกค้าสาว
“ คนไทยคุ้นกับกับอบเชยในรูปของเครื่องพะโล้ ผมเลยไม่ค่อยอยากจะโรยเพราะกลัวหนักมือไป คุณคงไม่อยากทานเค้กกลิ่นพะโล้หรอกนะครับ อีกอย่างฤทธิ์ของอบเชยทำให้สดชื่นคลายความเหนื่อยล้าจึงไปได้ดีกับกาแฟ “
หล่อนพยักหน้าเห็นด้วยกับเขาช้าๆ อะไรที่มากเกินไปก็ไม่ดีเหมือนกัน

ชายหนุ่มมองหญิงสาวเดินตัวปลิวออกจากร้านไป
ที่เขาบอกหล่อนเมื่อกี้นี้ล้วนโกหก โดยเฉพาะคำว่า “ ล้อเล่น “
ที่เหลือเป็นเรื่องจริงทั้งหมด พ่อเขานี่ร้ายจริงๆฝากคำแขวะผ่านกลีบบางๆมาถึงเขาเสียได้
แต่ก็ดีเหมือนกันที่เขาได้เห็นหล่อนยิ้มให้เขาอย่างน่ารัก
หล่อนคงไม่รู้หรอกว่ายิ้มของหล่อนหวาน ชวนให้หลงมากกว่าน้ำตาลชนิดไหนในโลก
ของชั้นดี…ที่ต้องใช้เวลาในการบ่มอีกนิด
ก่อนที่จะมาเป็นของเขาคนเดียว…

Create Date : 24 พฤศจิกายน 2551		10 comments
Last Update : 24 พฤศจิกายน 2551 3:00:51 น.
Counter : 870 Pageviews.
Share Tweet