Bloggang.com : จโกระ&ลาชา : เล่ห์รักพรางหัวใจ...บทที่ 1

เล่ห์รักพรางหัวใจ...บทที่ 1

“ทำไมฉันต้องมาที่ด้วย”
หญิงสาวผิวขาวผมยาวถามผู้ชายรูปหล่อสูงโปร่งที่กำลังอุ้มเด็กชายตัวป้อมอยู่ ทั้งสองเดินเข้าไปในคฤหาสน์แบบยุโรปสีขาว มีสวนเขียวขจีและรถราคาแพงจอดอยู่หลายคัน

“แทนเพิ่งหายหวัดนะ”
หล่อนรีบยกมือขึ้นเป็นท่าเตรียมอุ้ม เมื่อคนในอกชายคนนั้นทำท่าจะเบือนตัวมาหา

“มะ...มะ”
เด็กชายร้องเบาๆ หน้ามุ่ยเหมือนจะตัดพ้อว่าทำไมปล่อยให้อีกคนอุ้ม

“ตามใจกันอย่างนี้น่ะสิ ตาแทนถึงได้เสียนิสัยน่ะฟ้า”หนุ่มรูปหล่อสูงโปร่งบ่น

“ตี้อุ้มแกแรงไปนะสิ อีกอย่างแทนไม่ชอบน้ำหอม แกเลยไม่อยากอยู่ใกล้คุณยังไงล่ะ”
“อย่ามาหลอกกันดีกว่าน่าไอ้เสือ! พ่อเห็นนะ แม่ก็แกก็ใส่น้ำหอมมาด้วย วันนี้แม่แกแต่งตัวสวยกะจะอ้อนแม่ละสิ”
ว่าแล้วเขาก็บิดจมูกลูกชายอย่างมันเขี้ยวเบาๆ เด็กชายเบะปากแล้วก็ร้องจ้าทันที

“ตี้นี่คุณทำอะไรน่ะ ฉันบอกแล้วไงว่าแทนเพิ่งหายจากหวัด ยังจะมาแกล้งเขาอีก”
หล่อนเอ็ดและรีบลูบหลังปลอบลูกชายทันที

“แค่หยอกเจ้าแทนเล่นเอง ฟ้าคุณน่ะโอ๋ลูกมากไป" กระนั้นเขาก็ยังไม่ยอมรับผิดและหาเรื่องมาลงที่หญิงสาว
“แทนเลยติดคุณไม่ค่อยมาเล่นกับผม เด็กที่ติดแม่มากๆ มีโอกาสเป็นเกย์สูงนะ”

หญิงสาวนิ่วหน้ามองเขาอย่างไม่พอใจ ขณะที่คนพูดเลยหน้าลอยตา หล่อนอยากจะให้ลูกติดหล่อนมากๆ เสียยังจะดีกว่าที่จะให้ติดพ่อ แล้วไปเห็นพฤติกรรมแย่ๆ ของคนเป็นพ่อ

“ตี้”
สาวใหญ่ร่างอวบแม่ของเขา เดินออกมาทักจากห้องหนึ่ง สายตามองลูกชายตัวเองนั้นเอ็นดู แต่สายตาที่มองหล่อนกับลูกนั้นกลับเย็นชา

“ความจริงตี้ไม่ต้องเอาลูกกับเมียมาก็ได้นี่ วันนี้เป็นงานกินเลี้ยงกันในครอบครัวนะ”
ย่าของลูกชายแสดงออกชัดเจนตั้งแต่พบกันครั้งแรกแล้วว่าไม่ชอบหล่อน ขนาดครั้งหนึ่งเคยเอาเงินมาฟาดหัวถึงคอนโด

“ทำงั้นได้ไงฮะแม่ ปู่เล็กเอาผมตาย ครั้งที่แล้วผมโดนด่าเรื่องเอาเงินไปลงหุ้นเปิดผับแล้วมีข่าวเด็กที่ไปเที่ยวมั่วยา เขายังเรียกผมไปด่าเป็นชั่วโมง”
กฤตินบ่นอย่างมีอารมณ์

“เอาน่ายังไง คุณหลงเขาก็ยังช่วยเคลียร์กับตำรวจให้ เรื่องเลยจบลงด้วยดี”
ผู้เป็นแม่ยิ้มละไมให้ลูกชาย หล่อนนึกค่อนแคะในใจว่าเพราะตามใจส่งเสริมกันแบบนี้นะสิ กฤตินจึงเป็นคนเหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่อ ลงทุนทำธุรกิจมั่วไปหมด

“อ้าว! แม่สร้อยฟ้าลดาวัลย์ หลานฉันเป็นอะไรไปละนั่น ซุกหน้ากับอกเธออยู่ได้ ถ้าหิวนมก็หาให้กินซะ พอเวลาเข้าไปนั่งโต๊ะในงานเลี้ยงแล้วจะได้ไม่ต้องร้องไห้โยเยให้อายเขา”

ถ้าเป็นเวลาปรกติสร้อยฟ้าลดาวัลย์คงจะลับฝีปากกับยายของลูกชายสักยกสองยก แต่เวลานี้หล่อนยังอุ้มลูกชายอยู่คาอก หล่อนจึงได้แต่แกล้งทำเฉยไปเสีย หญิงสาวถือคติอย่างหนึ่งคือจะไม่ทำตัวไม่ดีให้ลูกชายเห็น ทั้งวาจา การกระทำ รวมถึงบังคับให้คนรอบข้างรักษากฎนี้ด้วย

“ตาแทนเพิ่งหายจากหวัดนะครับแม่ แกเลยอ้อนฟ้าเขามากหน่อย”
กฤตินโอบเอวแม่ตัวเองให้รีบเดินเข้าไปในงานเลี้ยงโดยรวดเร็ว ชายหนุ่มรู้ดีว่าแม่เขากับสร้อยฟ้าลดาวัลย์ไม่มีวันญาติดีกันได้ อีกอย่างหญิงสาวก็ไม่ใช่คนอารมณ์เย็น ขืนแม่เขาไปว่าอะไรหล่อนกับลูกมากเข้า แม่เขานั่นแหละที่จะโดนเล่นงานเละเสียเอง

“ฉันกลับได้หรือยัง”
สร้อยฟ้าลดาวัลย์บ่นขณะที่พาลูกชายมาหลบมุมอยู่ข้างแจกันดอกไม้สมัยราชวงศ์หมิงอันใหญ่สูงท่วมหัว ญาติเขาหลายคนจับกลุ่มคุยกันอยู่ คนรับใช้กำลังเดินลำเลียงนำอาหารมาวางที่โด๊ะอาหาร

“เดี๋ยวรอเจอกับปู่เล็กของผมก่อน”
กฤตินจับมือป้อมๆ ของลูกแตะกับแจกัน เด็กน้อยนิ่วหน้าเพราะสัมผัสพื้นผิวที่เย็นลื่น สักพักหนึ่งก็นึกสนุกเอาทั้งสองมือตบผิวแจกันเสียงดังเปาะแปะ

“ปู่เล็กที่แม่ตี้เรียกชื่อว่าชื่อหลงนั่นน่ะเหรอ ทำไมฉันจะต้องอยู่เจอตาแก่บ้านั่นด้วย ร้ายจะตาย ทั้งส่งทนายมาไซโคฉัน หาว่าฉันเป็นผู้หญิงไม่ดีคิดจะจับคุณอีก”
หล่อนดวงตาวาววับเมื่อนึกถึงพฤติกรรมของปู่เขา

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าที่ปู่คุณกับญาติๆ คุณเชิญฉันมานี่ด้วยจุดประสงค์อะไร แต่ฉันขอบอกไว้เลยนะว่าถ้าอยากให้แทนโตมาอย่างเป็นเด็กที่มีความสุขสมบรูณ์ล่ะก็ พาแกให้ห่างจากบ้านนี้ซะ”

“ฟ้าแต่นี่เป็นบ้านของผมนะ” เขาท้วง
“แล้วตี้มีความสุขกับที่นี่ไหมล่ะ ตี้ลืมไปแล้วเหรอว่าทำไมถึงมีแทน”
คนฟังเงียบกริบสีหน้าเศร้าลงในทันใด

“เอ่อ...ฉันขอโทษนะตี้ ขอโทษที่พูดมากไป”
สร้อยฟ้าลดาวัลย์รู้สึกผิดขึ้นมาโดยพลันที่ไปย้ำเรื่องเจ็บปวดของกฤติน

“ไม่หรอกฟ้า ฉันไม่โกรธเธอหรอก ถ้าไม่ได้เธอ แทนคงไม่โตมาเป็นเด็กน่ารักขนาดนี้หรอก”
ข้อนี้เขายอมรับ แม้สร้อยฟ้าลดาวัลย์จะไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีพร้อม แต่หล่อนก็เลี้ยงลูกชายได้ไม่มีขาดตกบกพร่อง เขาเสียอีกที่นานๆ ทีจะได้ไปเจอลูก ทั้งๆ ที่คอนโดก็ไม่ไกลจากบ้านสักเท่าไหร่ เพราะยังติดนิสัยชอบเที่ยวเตร่อยู่

“แล้วนี่ฉันต้องรอปู่ตี้ถึงกี่โมงล่ะ บอกไว้ก่อนนะฉันไม่ยากให้แทนกินอาหารจีนมาก มันหนักท้อง ย่อยยากสำหรับเด็ก”
พอพูดถึงลูกหล่อนก็ใจหายวาบ เด็กชายหายไปไหนเสียแล้ว

“ตี้...แทนล่ะ”
คนเป็นพ่อรีบกวาดตาหาลูกชายด้วย สองหนุ่มสาวมัวแต่คุยกันเองจนลืมลูก

“แทน!”
หล่อนรีบเดินหาลูกชายอย่างร้อนใจ

“อย่าเสียงดังไปนะฟ้า เดี๋ยวฉันให้คนรับใช้ช่วยตามหาด้วย วันนี้มีแต่ญาติฉันมางานเลี้ยง ไม่มีคนนอกมาหรอก แทนคงเดินไปไม่ไกล”
กฤตินบอกให้คลายกังวล แต่หัวอกคนเป็นแม่อย่างสร้อยฟ้าลดาวัลย์มีหรือที่จะอยู่นิ่งเฉยได้ ร่างโปร่งบางจึงสาวเท้าออกจากงานเลี้ยง สอดส่ายสายตาหาลูกชายไปด้วย

บ้านของกฤตินเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่ เขาเล่าว่าอยู่กันมาตั้งแต่รุ่นอากงที่สร้างเนื้อสร้างตัวจากการเป็นจับกังท่าเรือ จนตระกูลนี้เป็นเจ้าของธนาคารชั้นแถวหน้าของเมืองไทย แค่คฤหาสน์กว้างมากชั้นล่างเดินแล้วบางทีก็ยังหลง

หล่อนเดินตามหาลูกชายจนมาถึงมุมหนึ่งของคฤหาสน์ เรียงรายด้วยกระถางโป๊ยเซียนหลากพันธุ์หลายสี ...คงเป็นสวนโป๊ยเซียนญาติผู้ใหญ่ของกฤติน ใครคนหนึ่งในชุดสีดำกำลังค้อมหลังดูดอกไม้ในกระถาง

“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าเห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ เดินผ่านมาแถวนี้บ้างหรือเปล่าคะ แกใส่เสื้อสีขาวลายทางมีหูกระต่ายสีแดงด้วยค่ะ”
คนที่กำลังดูดอกไม้หยุดชะงัก ยืดตัวเต็มความสูง เขาค่อยๆ หันมาช้าๆ
“คุณ!”

“แพร!”
สิ้นเสียงเรียกชื่อ โลกราวกับเหมือนหมุนช้าลง อ้อมแขนแข็งแรงกระหวัดตัวหล่อนไปแนบอก ตาสบตาก็รู้สึกหวามไหว ริมฝีปากหนาสีเข้มประทับจุมพิต แรกสัมผัสนั้นเต็มไปด้วยความโหยหา อาวรณ์ จากนั้นรสจุมพิตจึงค่อยแรงขึ้น

“อือ...”
สร้อยฟ้าลดาวัลย์พยายามฝืนตัวหนี หญิงสาวกำลังคิดว่าตัวเองฝันไป
“แพร คุณตัดสินใจมาหาผมแล้วใช่ไหม รู้ไหมเมื่อคืนผมฝันถึงคุณ นั่นต้องเป็นลางบอกเหตุแน่ๆ เลยว่าคุณจะมา”

“แดนนี่...ราเมศ”
หล่อนพึมพำเสียงแหบแห้ง

“ครับ...แดนนี่ของคุณไง แพรของผม”
สร้อยฟ้าลดาวัลย์จำได้ไม่วันลืมกับน้ำเสียงแบบนี้ รสจุมพิตที่ทำเอาแทบละลาย อ้อมแขนร้อนแรงและแข็งแกร่งที่มักโอบหล่อนไว้เสมอ ทั้งในยามกลางวันและกลางคืน

“ขอผมจูบคุณอีกครั้งนะครับแพร ผมจะได้แน่ใจว่าคุณไม่ใช่แค่ภาพฝันของผม”
ราเมศไม่รอฟังคำอนุญาตเลย เคลื่อนริมฝีปากเตรียมประทับจูบซ้ำอีกรอบ ทันใดนั้นเสียงร้องไห้ของลูกชายก็ดังแทรกขึ้น

“แทน!”
หล่อนผลักเขาออก แต่ดูเหมือนอ้อมแขนนี้จะไม่ยอมปล่อยหล่อนไปง่ายๆ

“แพรมีอะไรเหรอ”
ราเมศถามงงๆ ปรกติสร้อยฟ้าลดาวัลย์ไม่เคยปฏิเสธเขา เว้นเสียแต่ว่าตอนที่เขาชวนหล่อนมากรุงเทพฯด้วย

“เสียงตาแทนลูกชายฉันร้อง”
คำตอบที่เป็นดังสายฟ้าฟาด ชายหนุ่มตกใจจนคลายอ้อมแขนลง หญิงสาวจึงวิ่งออกไปตามต้นทางเสียงร้องไห้
ลูก! หล่อนมีลูกแล้วอย่างนั้นหรือ ไหนว่าหล่อนเกลียดเด็ก ไม่อยากเป็นแม่คน แล้วที่สำคัญหล่อนมีลูกกับใคร!
ราเมศคิดอย่างว้าวุ่นใจขณะตามสร้อยฟ้าลดาวัลย์ไป

กฤตินอุ้มลูกชายอยู่ แต่คนตัวเล็กกลับร้องหาแม่ ญาติผู้หญิงสาวๆ หลายคนพยายามปลอบ ด้วยความที่ไม่คุ้นหน้าเด็กชายจึงยิ่งใจเสียเข้าไปใหญ่

“อ้าว! แทน แม่เขามาแล้ว”
กฤตินโล่งใจทันทีที่หล่อนเข้ามาในห้อง

“มะ...มะ”
ลูกชายเรียกแม่และรามือเป็นทำนองให้อุ้ม

“โอ๋ๆ แทนจ้ะ แม่อยู่นี่”
มือเรียวบางลูบหลังคนในอ้อมอกอย่างปลอบประโลม
“ไปเจอแทนที่ไหนล่ะตี้”

“เดินไปเล่นน้ำในอ่างบัว สงสัยเห็นปลาหางนกยูงสีสวยละมั้งเลยกวักน้ำเล่นเพลิน”
ผู้เป็นพ่อมองลูกชายด้วยสายตาอ่อนโยน
“ถ้าแทนชอบอ่างบัวเดี๋ยวพ่อซื้อให้นะลูก หรือจะเอาเป็นตู้ปลาดี ใส่ปลาเยอะๆ ไว้ให้ดู”

“อย่าเลยตี้ มันดูแลยาก อีกอย่างมีอะไรที่เป็นน้ำในห้องเดี๋ยวยุงก็มาวางไข่ แล้วกัดแทนหรอก”
กฤตินส่ายศีรษะกึ่งระอากับกึ่งขำยอดคุณแม่ ที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็กลัวลูกเจ็บ กลัวลูกป่วยไปเสียหมด

“ปู่เล็ก”
ญาติกฤตินอุทานเรียกคนที่กำลังจะเพิ่งเดินเข้ามา

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมมีเสียงเด็กร้อง”
ปากนั้นเอ่ยถามแต่สายตาของผู้ชายที่ทุกคนเรียกว่า‘ปู่เล็ก’กลับตรงไปยังหญิงสาวที่อุ้มลูกชายอยู่

“ขอโทษนะครับปู่เล็ก เจ้าแทนลูกชายผมเขาร้องไห้หาแม่น่ะครับ”
ปู่เล็กกับแม่ของลูกชายสบสายตากัน ความเงียบอันน่าอึดอัดเริ่มโรยเข้ามาเยือน

“วันนี้ผมพาฟ้าเขามากินข้าวกับพวกเราด้วยไงฮะ ฟ้านี่ไงปู่เล็กของผม ท่านชื่อราเมศ”
ชื่อจริงของเขานั้นหล่อนรู้อยู่แล้ว แต่สถานะปู่เล็กของกฤตินนี่หล่อนเพิ่งจะได้รู้

“ปู่เล็กฮะ นี่สร้อยฟ้าลดาวัลย์แฟนผม แล้วก็เจ้าแทน แทนไทลูกชายของพวกเราฮะ”
กฤตินแนะนำพลางยิ้มร่า ...และแล้วราเมศก็ได้คำตอบเสียทีว่าหล่อนมีลูกกับใคร

++++++++++++++++

Create Date : 31 พฤษภาคม 2552

Last Update : 14 มกราคม 2553 17:12:12 น.

7 comments

Counter : 381 Pageviews.