เพลิงวารี & คชสีห์ ฿ Babylonia
<<
สิงหาคม 2561
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
262728293031 
 
12 สิงหาคม 2561
 
 

Designer's desire By คชสีห์ 08



  กลรักนักดีไซน์ (Designer's desire By คชสีห์) 08


เสียงรถจักรยานยนต์สองล้อดังลั่นสนาม เพลิงฟ้าตกใจเมื่อเขาบอกว่าให้รีบมาสนามแข่งรถ มีเรื่องจะบอกและให้แต่งตัวเป็นพีโอนี่ด้วย ลำบากฌอง-ปิแยร์ต้องจับเธอแต่งตัวเซ็กซี่แล้วพามาส่งที่ข้างสนาม

“มากันแล้ว” โบแวเข้าไปโอบเอวงาม วันนี้เธอมาในชุดกระโปรงสั้นสีชมพูเข้มสวยมาก เขาจูบดูดดื่มไม่สนใจว่าใครจะมอง “จูบนางฟ้านำโชคก่อนลงแข่ง”

“อะไรนะคะ จะลงแข่งจริงๆ เหรอ” เพลิงฟ้าตกใจ เพราะขาเขาเพิ่งหายไม่ถึงปีเลย

“แน่นอน จะรออะไรอีก ฌอง นายพาพีโอนี่ไปนั่งรอก่อนนะ” โบแวขึ้นควบรถคู่ใจของเขา แล้วสวมหมวกกันน็อค

“ตลอดล่ะ มัน ไปกันเถอะ พีโอนี่” ฌอง-ปิแยร์พาเพลิงฟ้าไปหาที่นั่งรอ จะได้ไม่หนวกหูเสียงบิดอีกด้วย

เพลิงฟ้าไม่เคยมาสนามแข่งรถแบบนี้ พอมาก็ตื่นตาตื่นใจมาก เกาะกระจกมอง แล้วฌอง-ปิแยร์ก็ชี้คันสีแดงแสบตาให้เห็นชัดๆ เธอก็ลุ้นว่าเขาจะได้ชัยหรือไม่

โทรศัพท์สั่นถี่ๆ เพลิงฟ้าก็ก้มลงมอง เห็นเป็นเวอจินี่โทรมาก็รีบรับ “สวัสดีค่ะ เวอจินี่”

“นิกเขาถามหา อยากให้มาเยี่ยมน่ะ ดื้อมากเลย ป้าไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว” เวอจินี่ทนไม่ไหว เพราะลูกชายรบเร้า

“วันนี้คงไม่ได้เข้าไปเยี่ยมค่ะ พรุ่งนี้ตอนเย็นแล้วกันนะคะ” เพลิงฟ้าได้แต่ปฏิเสธ เพราะรู้ว่ายังไงโบแวคงไม่ยอมให้เธอคลาดสายตาแน่ หลังแข่งรถเสร็จ

“แวะมาก่อนสักเดี๋ยวไม่ได้เหรอ เมื่อวานก็ไม่มา ป้ากับลุงรออยู่นะจ๊ะ” เวอจินี่พยายามช่วยลูกชายเต็มที่ หวังอยากให้ทั้งสองได้ปรับความเข้าใจกันมากขึ้น

นีกอลาเองก็ทำใจแล้ว ถ้าเพลิงฟ้าควงกับโบแว หล่อนคงมีอะไรกับโบแวไปแล้ว เขาก็หัวสมัยใหม่พอที่จะไม่ถือเรื่องพวกนี้ หวังอยากให้ความรู้สึกดีๆ กลับคืนมาก็เท่านั้น

เพลิงฟ้าคุยอีกเล็กน้อยก่อนวางสาย กลัวพลาดตอนที่โบแวเข้าเส้นชัย “ถึงไหนแล้วค่ะ”

“จะเข้าเส้นชัยแล้วล่ะ เฉียดฉิวกับเบอร์สิบห้าดูสิ” ฌอง-ปิแยร์ชี้เบอร์สิบห้าสีเขียวให้ดู ซึ่งก็ตีคู่กันมา ผลัดกันเข้าโค้งก่อนหลังตลอด เขาถึงกับบ่น “ฝีมือมันตกไปหน่อยนะ”

“ก็เพิ่งหายนี่คะ” เพลิงฟ้ามองในแง่ดี

“เพิ่งหายอะไร ตั้งหลายเดือนแล้ว” ฌอง-ปิแยร์แย้งแล้วก็ลุ้นกับโค้งสุดท้ายแล้ว

เพลิงฟ้ามองตามอย่างเป็นห่วง สุดท้ายชุดสีแดงของเขาก็เข้าเส้นชัย ฌอง-ปิแยร์จับมือเพลิงฟ้าลากลงไปที่ข้างสนาม เพราะนัดเพื่อนไว้แล้ว พอมาถึงโบแวเห็นเพลิงฟ้าก็รีบเดินเข้ามาหา อุ้มเพลิงฟ้าตัวลอยแล้วปล่อยยืนแล้วจูบหวานซึ้ง ได้ยินเสียงโห่ร้องของเพื่อนๆ แล้วก็ออกจากสนามเพื่อให้รอบใหม่เข้ามา

เพลิงฟ้าโดนเขาจูงมือพาออกไปที่นั่งพัก รู้สึกงงๆ เพราะเพื่อนเขาเยอะมาก แสดงว่าเขามาประจำ แต่เพลาๆ ไปพักหลังนี่เอง สักพักเขาก็ปลีกตัวออกมา พาเธอไปขึ้นรถสปอร์ตของเขา

“เฮ้ย ฌอง กลับก่อนนะ” โบแวบอกเพื่อน และเพื่อนก็โบกมือลา แล้วกลับไปหาคู่หมั้นสาวขึ้นรถตัวเอง

เพลิงฟ้าได้แต่เป็นตุ๊กตาหน้ารถ ให้เขาขับพาไปทานมื้อค่ำที่ร้านหรูแห่งหนึ่ง เขาชวนทานมื้อค่ำ สั่งอาหารแล้วไม่ยอมสั่งไวน์ กลับสั่งแชมเปญกลับบ้าน เขาไม่ยอมดื่มที่ร้าน

“เป็นไง ขี่ดีไหม” โบแวถามแล้วโอบไหล่ เขาเลือกโต๊ะที่เป็นโซฟาตัวยู จะได้โอบไหล่เธอได้

“น่าจะดี แต่ฌองบอกว่าฝีมือตก เพราะขี่สูสีกับอีกคน” เพลิงฟ้าไม่กล้าบอกว่าเธอไม่ได้ดูอยู่ช่วงหนึ่ง เพราะมัวคุยสายกับเวอจินี่

“อืม ก็มีบ้าง เพิ่งกลับไปขี่ได้ไม่กี่รอบก็ลงแข่ง ก็เลยระวังหน่อย” โบแวยอมรับความเห็นของเพื่อน “ช่างเถอะ ต่อไปไม่แข่งละ จะขี่อย่างเดียว เคลียร์สมองให้โล่งๆ”

โบแวมองเพลิงฟ้าที่อยู่ในชุดแสนเปรี้ยวแต่ดูหรูหรา แต่งหน้าทำผมแบบจัดเต็ม ชุดสีแดงเพลิงสั้น โชว์ผิวขาวเหลืองของเธอได้ดี อากาศเย็นพอควรแต่มีเสื้อโค้ทตัวหนาช่วยให้อุ่นได้

“วันนี้ที่ทำงานเป็นยังไงบ้าง มีใครพูดเรื่องฉันกับเธออีกหรือเปล่า” โบแวเห็นเธอยิ้มไม่พูดมากก็ดีใจแล้ว แต่ก็รู้จากเพื่อนว่าเพลิงฟ้าต้องเจออะไรบ้าง

“ไม่มีแล้วค่ะ เพื่อนคุณปรามไว้ ไม่อยากให้เรื่องถึงมอร์กานค่ะ วันนี้ก็เลยทำงานปกติค่ะ” เพลิงฟ้าบอกตามปกติ แต่ไม่ยอมเล่าเรื่องที่เธอต้องปั่นงานแทบตาย กว่าจะออกมาได้ตามที่เขาต้องการ เขาชอบทำอะไรแบบไม่วางแผนแบบนี้เสมอ และใครๆ ก็สนับสนุนให้เขาทำแบบนี้ตลอด เขาจึงเคยตัว 

เมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว เขาก็เอาแชมเปญกลับ เมื่อถึงบ้านเขาก็เปิดแชมเปญแล้วดื่มกับเธอเพียงลำพัง แล้วเริ่มกอดจูบเธอ ทำให้เธอหัวเราะ รอจนดื่มหมดขวดก็ค่อยๆ เดินขึ้นบันไดไปชั้นบน

“เดี๋ยวก่อนค่ะ ยังไม่เมานี่ ขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ” เพลิงฟ้าผลักเขาออกไป แต่เขายังกอดหลวมๆ

“ไม่ต้องอาบหรอก เธอหอมจะตาย” โบแวพูดแล้วดึงเธอตรงไปยังห้องนอนของเธอ

“ไม่เอาค่ะ อาบน้ำก่อนสิ” เพลิงฟ้าพยายามไล่เขาไปอาบน้ำ แต่คงยาก เพราะเขาปิดล็อคประตู แล้วผลักเธอลงบนเตียง แล้วเริ่มกิจกรรมที่เขาโปรดปราน

“พิชิตชัยให้ครบถ้วน” โบแวพูดขึ้นทำให้อารมณ์เพลิงฟ้าสะดุดลง

“พิชิตชัยไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ” เพลิงฟ้าถามอย่างงุนงง

“ยังไม่ครบ” โบแวพูดพลางรูดซิบลง แล้วถอดชุดที่ตอนนี้แสนเกะกะ

“ยังไงคะ” เพลิงฟ้าถามงุนงง แล้วช่วยเขาถอดเสื้อผ้าเช่นกัน

“ก็พิชิตชัยชนะครั้งแรกหลังกระดูกร้าว แล้วก็ต้องพิชิตเทพธิดานำโชคของฉันด้วยไงล่ะ พีช” โบแวจูบเธอแล้วเอาทุกอย่างที่ค้างอยู่บนร่างเธอออกไปให้พ้นทาง

เพลิงฟ้าเพิ่งเข้าใจจึงหัวเราะเท่านั้น ไม่รู้ทำไมจึงตามใจจอมเผด็จการอย่างเขา แต่ดูเหมือนไม่มีใครปฏิเสธความต้องการของเขาได้เลย

**************************

เสียงโทรศัพท์ปลุกเพลิงฟ้าตื่นจากฝัน เธอควานหาแล้วนึกไม่ออกว่าทิ้งกระเป๋าถือไว้ที่ไหน เพราะโบแววุ่นวายกับการพิชิตเทพธิดาแห่งชัยชนะของเขาเหลือเกิน สุดท้ายต้องลุกจากเตียงแล้วควานหาที่พื้นแทน เมื่อเจอก็กดรับสาย

“สวัสดีค่ะ” เพลิงฟ้าพูดเป็นภาษาฝรั่งเศส

“พีชเหรอลูก” เสียงผู้หญิงปลายสายคือแม่ของเพลิงฟ้าเอง

“แม่มีอะไรจ๊ะ” เพลิงฟ้าพูดเป็นภาษาถิ่น

“เวอจินี่บอกว่าลูกกับนิกเข้าใจกันดีแล้ว แม่ก็เลยอยากรู้ว่าลูกจะหายโกรธแพร์หรือยัง” พรนภาถามเสียงค่อยๆ เกรงใจลูกสาวอยู่มาก แต่ตอนนี้ที่บ้านสบายอยู่ เพราะพุทธรักษ์กับเพลิงฟ้าส่งเงินให้ทุกเดือน ร้านค้าก็พออยู่ได้ แต่จะสุขสบายตอนลูกส่งเงินมาให้นี่เอง

“อืม คงงั้นค่ะ” เพลิงฟ้าถอนหายใจ นั่งที่พื้นเอาหลังพิงเตียง

“เวอจินี่โทรมาชวนแม่ไปเที่ยวฝรั่งเศส แพร์จะออกเงินให้ แม่อยากเจอพีช พ่อก็จะไปด้วย” พรนภาเห็นลูกสาวไม่โวยวายเหมือนเดิม ก็คิดว่าน่าจะดีขึ้นมากแล้ว

“เมื่อไรคะ พีชไม่แน่ใจว่าจะมีเวลาหรือเปล่า แม่ไม่พักฟื้นให้หายดีก่อนค่อยมาละคะ” เพลิงฟ้าถามถึงจะรู้ว่าแม่หายดีแล้วก็ตาม

“แม่อยากไปเยี่ยมนิกด้วยน่ะ ลูก อีกอย่างเวอจินี่ก็อยู่ด้วย เวอจินี่บอกว่าจะพาไปบ้านพักที่ต่างเมือง บ้านเขาเองน่ะ เขาไม่อยากอยู่บ้านพักแขกของญาตินานๆ อีกอย่างเวอจินี่จะกลับไทยเมื่อลูกชายเขาหายดีน่ะ” พรนภาจะอ้างเวอจินี่

“ก็ลองดูแล้วกัน ถ้าพีชลางานได้ก็จะลา แต่ถ้าลาไม่ได้ แม่ก็อยู่กับเวอจินี่ไปแล้วกัน” เพลิงฟ้าพูดตามตรงอย่างนี้เสมอ เพราะเธอก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

“พีชก็ลองหาทางดูนะ แม่ไม่ได้เจอพีชมาสองปีกว่าแล้วนะ แม่กับพ่อก็อยากเจอพีชบ้าง” พรนภาพยายามพูดกับลูกดีๆ ไม่อยากให้ลูกงอแงและหนีหายไปอีก

“อยู่ตลอดคงไม่ได้หรอก แต่ถ้าไปบ้างก็ได้ เพราะต้องไปต่างเมืองด้วย พีชก็ต้องทำงาน” เพลิงฟ้าบอกตามตรง หากไม่ทำตรงนี้แล้วเธอก็ไม่รู้จะไปหางานที่ไหนอีก

“พีชคิดอยากกลับมาทำงานที่เมืองไทยไหม ลูก เวอจินี่บอกว่าลูกเริ่มเดินแบบแล้ว งานที่เมืองไทยก็มีนะ” พรนภาอยากให้ลูกมาอยู่ใกล้ๆ

“ไม่ค่ะ พีชสบายใจกับที่นี่ เอางี้แล้วกัน แม่ก็ดูช่วงเวลาหน่อย พีชจะได้เตรียมตัว แล้วแม่ก็ไปตรวจให้ครบด้วย อย่าให้ไม่สบายอีก พ่อกับแพร์จะไม่ได้ว่าพีช” เพลิงฟ้าพยายามตัดบท เพราะโบแวพลิกตัวมาแล้วยกศีรษะเขาเล็กน้อย มองเธอ

“พ่อกับแพร์ว่าพีชเรื่องอะไร” พรนภาเป็นงง เพราะลูกสาวก็ไม่ได้บอกเรื่องนี้

“ก็ว่าพีชไม่อยู่ดูแลแม่ บอกว่าพีชไม่อยู่เมืองไทยทำให้แม่ไม่ยอมไปหาหมอ” เพลิงฟ้าหลุดปากไปแล้วก็บอกเล่าตามตรง

“อ้าว ทำไมพ่อกับแพร์พูดอย่างนี้ล่ะ เดี๋ยวแม่จัดการเอง พีชไม่ต้องคิดมาก แม่ไม่ไปโรงพยาบาลเพราะแม่ดื้อเอง แต่แม่อยากให้พีชมาอยู่กับแม่บ้าง สักเดือนน่ะ” พรนภาพูดตามที่ใจคิด

“พีชจะลองดู ช่วงนี้พีชลางานบ่อย พีชเลยไม่แน่ใจ เดี๋ยวเจ้านายลำบากใจ” เพลิงฟ้าเห็นว่าแม่คงคุยอีกนาน จึงจะย้ายไปหาที่คุย แต่พอเดินผ่านโบแว โบแวกลับดึงข้อมือเธอไว้ แล้วลากลงมานั่งที่เตียง เพลิงฟ้าหันไปมองเขา แล้วลงไปนอนบนเตียง ถูกโบแวกอดไว้ แบบไม่สนใจว่าเธอจะคุยกับใคร

“เอาล่ะ แม่คุยแค่นี้แหละ ที่นั่นเช้ามืดอยู่เลยล่ะสิ พีชนอนหลับให้สบายนะ แม่ขอบใจมากที่ส่งเงินมาให้พ่อแม่ตลอด” พรนภาไม่ลืมขอบใจลูกแบบนี้เสมอ

“พีชรักพ่อแม่นะคะ” เพลิงฟ้าบอกแล้วฟังแม่ตัดสาย

เธอก็พลิกหันมามองเขาที่ซุกหน้าที่แผ่นหลังของเธอ ก่อนถูกกอดเอวไว้แน่น เธอก็วางมือถือไว้ที่หัวเตียงฝั่งเขา เพราะตอนแรกตั้งใจจะเดินไปคุยในห้องน้ำ เดินผ่านมาทางเตียงฝั่งเขาแล้วโดนเขาดึงให้นอนที่เตียงแล้วกอด

ไม่รู้ว่า...ความสัมพันธ์นี้จะจบลงที่ไหน

**************************

เสียงลากเส้นดังอยู่ในห้องทำงาน เขาไม่เปิดเพลงหรือดูอะไร แต่กำลังดูแบบร่างคร่าวๆ ของตัวเองแล้วเขียนเพิ่มเติมไปเรื่อยๆ จนกระทั่งทีมงานมาถึง แต่ที่เขาไม่รู้คือพ่อเขามาด้วย

ฌากกระแทกเท้าบนพื้นไม้ก็ทำเสียงดังได้ดี

โบแวเงยหน้าขึ้นมอง เห็นสีหน้าพ่อแล้วก็รู้ว่าต้องมีเรื่อง เขาชี้ให้ทีมงานออกไปก่อน ค่อยคุยกับพ่อ พอประตูปิดลง เขาค่อยพูด “พ่อมาเรื่องชีรัก ผม แม่และเลอาคุยกันแล้วว่าจะสานต่อ โดยไม่ใช้แบรนด์ของราฟาแร็ง ก็พ่อไม่ให้ผ่าน ผมกับแม่เห็นว่ามันดี ผมกับแม่มีเงินทุน”

“แกไม่คิดจะบอกฉันสักคำ แล้วไม่ยอมเข้าออฟฟิศ ไม่ยอมบอกด้วยว่าแกจะทิ้งฉัน” ฌากโกรธจัดเมื่อรู้เรื่องนี้ “แล้วแกเอาทีมงานฉันไปทำงานให้แกด้วย”

“ผมไม่ได้เอาทีมงานพ่อมาทำงานนี้ ผมเอามาทำงานให้พ่อนั่นแหละ ดูนี่” โบแวเอางานออกแบบของตัวเองที่จะทำในแบรนด์ชื่อตัวเองออกมาให้พ่อดู

ฌากมองแล้วก็พยักหน้า ก่อนขมวดคิ้ว “แกอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง”

“พ่อไม่ทำ ผมก็มีทางไป ให้ผมเอาของที่จะขายไปโยนไว้ห้องเก็บของไม่ใช่วิธีของผม ไม่ต้องห่วง ผมไม่ได้เอางานของราฟาแร็งมาใช้ ผมไม่มีทางให้รีอามาฟ้องผมได้หรอก ถึงผมจะไม่เก่งบริหาร แต่ผมก็ไม่โง่ เรื่องพวกนี้ผมปรึกษาทนายความของผมตลอด” โบแวบอกเล่าแล้วก็มองพ่ออีกครั้ง “พ่อมีอะไรอีกไหม”

“ไม่ต้องทำชีรัก เอามา เดี๋ยวพ่อเคลียร์กับรีอาเอง” ฌากไม่อยากให้ลูกแยกไปทำ เขาหวังว่าราฟาแร็งจะเป็นของลูกเขาต่อไป

“ไม่ทันแล้วครับ แม่กับเลอาจดทะเบียนการค้าแล้ว เลอาอยากทำมาก เห็นว่าตอนนี้ไม่ได้รับงานเดินแบบแล้ว จะมาทำงานบริหารเต็มตัว ช่วยงานแม่ที่นิตยสารด้วย สามีเขาอยากให้อยู่เป็นที่มากกว่าเดินทางไปทั่วโลกเดินแบบเหมือนเมื่อก่อนอีก เลอาก็อิ่มตัวด้วย ตอนผมเอาโครงการไปเสนอ เลอาอยู่ด้วยพอดี แม่เลยให้เลอาเอาไปศึกษา อาทิตย์หน้าจะเริ่มงานแล้ว” โบแวอธิบายแล้วเริ่มทำงานของเขาต่อ

“ทำไมพวกแกถึงต่อต้านฉันนัก” ฌากพูดตัดพ้อ เหมือนทุกคนกำลังจะทิ้งเขาไป

โบแวเงยหน้าอีกครั้ง ก่อนตอบ “ไม่มีใครต่อต้านพ่อ พ่อต่างหากที่ผลักพวกเราออกมา เพราะเชื่อรีอามากไป แทนที่จะให้เลอาเข้าไปช่วยงาน พ่อกลับเชื่อรีอาไม่ให้เลอาเข้าไป เพราะงั้นพ่อก็ต้องยอมรับการตัดสินใจของตัวเองให้ได้”

“แม่แกออกเงินทุนให้เหรอ” ฌากถามให้แน่ใจจะได้ไปถามภรรยา

“เปล่าครับ เงินเราสามคน เราไม่ได้ทำใหญ่โตนัก ถ้าพ่อกลัวเรื่องนั้น แต่เราจะค่อยๆ ทำ ยังไม่ได้หาแหล่งเงินทุนเพิ่ม ตั้งใจค่อยๆ ทำ” โบแวทำแล้วก็เอางานของพ่อกลับมา เพราะมันยังแค่ภาพร่าง แต่ที่เรียกทีมงานมา เพราะจะให้ไปเตรียมตัวหาผ่า ชุดสามสิบชุดที่จะออกวางขายในฤดูร้อน

ฌากถอนหายใจยาว “พ่อแค่อยากบอกว่า ทีหลังมีอะไรก็พูดกับพ่อตรงๆ สิ ไม่ใช่ไปทำกันแล้วให้พ่อมารู้เอง”

โบแวเงยหน้าอีกรอบแล้วถอนหายใจ เพราะพ่อกำลังขัดจังหวะเขา “พ่อจะมาบ่นทำไม จำได้ไหมว่าพ่อตบหน้าผมต่อหน้ารีอา เพราะรีอาไม่สนใจโครงการนี้ ผมเอาไปเสนอแม่ แล้วทำไม ตอนนี้พวกผมกำลังทำอะไรหลายอย่างที่รีอาไม่ชอบ พ่อมีปัญหาอะไรอีกไหม”

โบแวเห็นพ่อโกรธและกำลังจะเข้ามาหาเขา เขาก็ชี้หน้าพ่อให้หยุดไว้ก่อน “พ่อคิดว่าครั้งนี้ผมจะปล่อยให้พ่อตบหน้าเหรอ คิดใหม่ได้นะ”

“โบแว!!!” ฌากตะคอกเสียงดังลั่น “แกขึ้นเสียงกับฉันทำไม”

“แล้วพ่อมายุ่งตอนผมทำงานทำไม มางอแงเอาอะไรอีก พ่อเป็นคนล้มโครงการเอง ผมแค่เอาไปเสนอใหม่กับคนอื่นแล้วทำไม” โบแวหงุดหงิดเป็นกำลัง อยากทำงานให้มันเสร็จๆ

เสียงเปิดประตูเข้ามาดังลั่น มอร์กานเข้ามาหลังทีมงานของโบแวโทรไปบอก มองสองพ่อลูกกำลังทะเลาะกัน

“ฌาก โบแว ขอให้เว้นระยะห่างกันหน่อยนะ” มอร์กานพูดขึ้น แล้วก็ดึงเพลิงฟ้าเข้ามาในห้อง “พีชพาโบแวออกไปจากห้องทำงาน พาไปห้องนอนก็ได้”

เพลิงฟ้าโดนมอร์กานลากมาด้วยอย่างงุนงง ก่อนเดินเข้าไปหาโบแวที่ตอนนี้กำลังกัดกรามแน่น

“ผมว่าแม่พาพ่อกลับไปดีกว่า ผมอยากทำงาน” โบแวส่ายหน้าเป็นเชิงห้ามเพลิงฟ้า

มอร์กานถอนหายใจ ก่อนมองสามี “คุณไปคุยกับฉันที่ห้องข้างบน เรามีเรื่องต้องคุยกันเยอะเลย”

ฌากจ้องหน้าไม่ค่อยพอใจนัก สุดท้ายยอมออกจากห้องทำงานในบ้านของลูกชาย ตามไปที่ห้องชั้นสองเพื่อคุยกับภรรยา เพราะมีปัญหาที่ต้องคุยกัน

เพลิงฟ้าไม่รู้จะทำยังไง อยู่ๆ ก็โดนลากมา

“กลับไปทำงานเถอะ แล้วเรียกทีมงานที่ห้องรับแขกให้หน่อย ขอบใจมาก” โบแวถอนหายใจยาวแล้วนั่งทำงานของเขาต่อ

มอร์กานอ่านลูกชายขาด เพราะรู้ว่าถ้าเอาเพลิงฟ้ามาด้วยลูกชายต้องไม่ก่อเรื่องแน่นอน

เพลิงฟ้าออกมาเรียกทีมงานให้เขา แล้วถอนหายใจยาว สักพักก็เอากระเป๋าแล้วตั้งใจจะกลับไปทำงานต่อ แต่มาดามโบวิเย่ว์บอกให้รอมอร์กานก่อน

บ้านหลังนี้เก็บเสียงทั้งหมด ป่านนี้ไม่รู้ว่ามอร์กานพูดอะไรกับฌากบ้าง เธอก็ได้แต่นั่งรอ นานพอควรที่มอร์กานจะออกมากับฌากแล้วโอบเอวกันตามปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ตกลงตามที่เธอว่าแหละ ฉันใจร้อนไปหน่อย เลยไปกวนอารมณ์ลูกตอนทำงาน” ฌากถอนหายใจยาว เมื่อปรับความเข้าใจกับภรรยาได้

“โบแวต้องขอโทษคุณด้วย ที่ทำกิริยาไม่ดีกับพ่อ พีชไปเรียกโบแวมา บอกให้มาขอโทษพ่อเขา” มอร์กานบอกเพลิงฟ้า และเพลิงฟ้าก็ทำตาม

“เด็กคนนี้เหรอ ที่โบแวชอบ” ฌากถามเมื่อเพลิงฟ้าเข้าไปในห้องทำงานของโบแว

“ใช่ ยิ่งกว่าอันนาอีก” มอร์กานบอกเล่า

“แล้วพีโอนี่ล่ะ” ฌากยังไม่รู้ความลับเท่าไรนัก

“คนเดียวกัน แต่คุณต้องสัญญาว่าจะไม่บอกใคร ไม่ว่าจะคู่ขาคนไหนหรือรีอา” มอร์กานดักคอสามีไว้ก่อน

“เด็กคนนี้กับพีโอนี่คือคนเดียวกัน” ฌากทวนคำอย่างงุนงง เขาเคยเจอพีโอนี่ แต่กับเด็กคนนี้ที่ทำผมยุ่งๆ ปิดหน้าผิดตา ทำเอาเขางงไปเหมือนกัน

สักพักโบแวก็ออกมา ทำหน้ายุ่งๆ ก่อนจะพูด “ขอโทษครับ”

“อืม พ่อก็ต้องขอโทษด้วยที่มาวุ่นวายกับแก แม่อธิบายแล้ว พ่อก็เข้าใจแล้ว” ฌากก็พูดกับลูกชายดีๆ

“ขอบคุณครับ” โบแวขอบคุณที่พ่อเข้าใจแล้ว

“เอาล่ะ ทำงานตามหน้าที่ของตัวเองไป” มอร์กานบอกลูกชาย แล้วเข้าไปประคองหน้าลูกชาย ก่อนหอมแก้ม “อย่าดื้อกับพ่อนักสิ ลูกชายแม่”

“ครับๆ” โบแวรับปากแม่ ก่อนมองเพลิงฟ้า “แม่ต้องให้พีชกลับไปทำงานไหม”

“แล้วแต่พีช” มอร์กานบอก

“งานยังไม่เสร็จค่ะ ขอกลับไปทำงานก่อนนะคะ” เพลิงฟ้ารีบบอก เพราะงานค้างจริงๆ

“ก็ดี เพราะพรุ่งนี้จะลางานไม่ใช่เหรอ” มอร์กานรู้มาว่าเพลิงฟ้าจะลางานหนึ่งอาทิตย์เพื่อไปต่างเมือง

“ค่ะ จะไปรับแม่ที่สนามบินแล้วพาไปชาลง-อ็อง-ช็องปาญค่ะ บ้านของเวอจินี่ค่ะ” เพลิงฟ้าบอกเล่าตามปกติ

“รู้จักกับเวอจินี่ด้วย ขากลับเอาปีโนเมอนีเยมาฝากด้วยแล้วกันนะ” ฌากพูดถึงไวน์ขาวที่เขาชอบ

“แพง อยากได้ก็เอาเงินมา จะให้ขนกลับมาให้” มอร์กานบอกแล้วก็หัวเราะ

“ไงก็ต้องไปบ้านของเวอจินี่อยู่แล้ว ไปดูราคาแล้วมาบอกแล้วกัน สามลังเดี๋ยวแถมค่าหิ้วให้อีก” ฌากพูดแล้วก็หัวเราะ ก่อนตบท้าย “เอาปีที่ดีที่สุดนะ”

“พีชจะรู้ไหม ไม่ต้องกังวลหรอกนะ ไปถามเวอจินี่ เขาก็บอกเองแหละ เพราะบ้านเขาอยู่ไม่ไกลจากแหล่งผลิตเท่าไร เรากลับกันเถอะ ขับรถดีๆ ล่ะ” มอร์กานบอกฌากที่ออกไปขึ้นรถตัวเองแล้วกลับไปก่อน ส่วนตัวเองก็โอบเอวลูกชายแล้วพูดเตือนสติ “จะยังไงเขาก็พ่อ อย่าใส่อารมณ์กับพ่อนักนะลูก”

“ตอนแรกผมก็พูดปกติแหละครับ พ่อแหละหาเรื่องผม ตัวเองไม่เอาเอง แล้วมาว่าผมเหมือนผมไปปล้นเขามา” โบแวอธิบายให้แม่เข้าใจ

มอร์กานวางมือที่บ่าของลูกชายร่างสูงโปร่ง “แม่รู้ว่าพ่อเขาเป็นคนแบบนั้น แต่ลูกรัก จะยอมให้พ่อสักคน มันจะอะไรหนักหนา เอาล่ะ แม่ไม่กวนเวลาทำงานของลูกแล้ว” เธอยืดตัวหอมแก้มลูกชายอีกรอบ ก่อนหันไปเรียก “กลับไปทำงานของเราให้เสร็จดีกว่านะ”

“ค่ะ” เพลิงฟ้ารับคำมอร์กานแล้วเดินไปขึ้นรถ

โบแวก็เข้าบ้านแล้วปิดประตู เขามีงานต้องทำ และต้องส่งต่อเหมือนกัน เพราะงั้นเขาก็จะมัวช้าไม่ได้ เพราะตอนนี้มีถึงสองโครงการในมือเขา และเขาก็พักจากอุบัติเหตุมานานเกินไปแล้ว

ใจก็ครุ่นคิด...ถ้าเพลิงฟ้าไปบ้านเวอจินี่จะเกิดอะไรขึ้นระหว่างนีกอลากับเพลิงฟ้าหรือไม่

**************************

สนามบินที่แสนวุ่นวาย เธอมารับครอบครัวจากเมืองไทย เพราะเวอจินี่ล่วงหน้าไปที่ชาลง-อ็อง-ช็องปาญแล้ว ดีที่มีรายละเอียดการเดินทางชัดเจน พอจะเดินทางไปได้

“สวัสดีค่ะ แม่ พ่อ เออ ไงแพร์” เพลิงฟ้าทักทายทุกคน ก่อนโยนกุญแจรถให้ “แกขับ”

“เออรู้แล้วน่า” พุทธรักษ์รับกุญแจแล้วก็เดินตามไปที่จอดรถ

พุทธรักษ์หน้าตาเหมือนเพลิงฟ้าตอนเป็นพีโอนี่ ผิดที่ส่วนสูงไม่ธรรมดา สูงกว่าเพลิงฟ้าเป็นคืบ และเพลิงฟ้าก็ถือว่าเป็นคนผู้หญิงตัวสูง เมื่อพ่อแม่ก็เป็นคนตัวสูงจากกรรมพันธุ์ กับการออกกำลังกายทำให้ทั้งสองสูงมากสำหรับค่าเฉลี่ยของคนไทย ที่สำคัญทั้งสองเป็นฝาแฝดกัน

“เอาแผนที่มาไหม” พุทธรักษ์พยายามคุยกับเพลิงฟ้า แต่เพลิงฟ้าโยนแผนที่ให้ แล้วสวมแว่นตากันแดด

เพลิงฟ้าไปนั่งด้านหลัง เพราะพ่อเธอชอบเมารถ จึงควรนั่งหน้าด้านข้างคนขับมากกว่า เธอนั่งกับแม่ที่ด้านหลัง และไม่ว่าพุทธรักษ์จะชวนคุยยังไงก็ไม่มีการตอบมากความจากน้องสาว

ระยะทางก็ใช้ได้ขับอยู่สี่ชั่วโมงก็ถึง เพราะแวะพักกลางทางเป็นระยะ หาอะไรทานและแวะซื้อของกินไปเรื่อยๆ แบบไม่เร่งรีบนัก พอถึงบ้านของเวอจินี่แล้ว นีกอลากับพุทธรักษ์ก็ทักทายกันอย่างร่าเริง

“ไม่คิดว่าแกจะมาด้วย ตอนแม่บอก ยังนึกเลยว่าจะมีเวลาเหรอ” นีกอลาทักทายเพื่อนอย่างเพลิดเพลิน

“ผู้ชายห่าอะไรวะ มัวแต่ทักทายกันเหมือนผู้หญิง แทนที่จะเก็บของเข้าบ้านก่อน ค่อยกอดจูบกันตามใจชอบ” เพลิงฟ้าพูดขึ้นลอยๆ ทำให้พุทธรักษ์ได้สติ รีบมาชวน

“ก็นะไม่ได้เจอกันนาน” พุทธรักษ์แก้ตัวแทนเพื่อน

“คืนนี้ก็นอนแก้ผ้ากอดกันให้เต็มที่เลย ไม่มีใครว่าหรอก” เพลิงฟ้าย้อนใส่อีกรอบ ทำเอาสองหนุ่มสะอึก

“เออ ช่วยเดี๋ยวนี้แหละ แม่งชอบว่าเป็นเกย์อยู่เรื่อย” พุทธรักษ์ทำหน้ายุ่งๆ แล้วขนของพ่อแม่เข้าบ้าน ถอนหายใจเล็กน้อยเพราะพ่อแม่ไม่ยอมเข้ามาเป็นกรรมการอย่างเคย เข้าบ้านไปทักทายเวอจินี่แล้ว ส่วนพรศักดิ์กลับไป ตอนรู้ว่าลูกชายปลอดภัย เพราะลางานได้แค่สองอาทิตย์

เพลิงฟ้ากับพุทธรักษ์ช่วยกันถือกระเป๋าพ่อแม่เข้าบ้าน ก่อนทักทายเวอจินี่ที่อยู่บ้านกับลูกชาย โดยมีคนเฝ้าบ้านคอยทำหน้าที่อำนวยความสะดวกให้

“นิกพาพีชกับแพร์เอาของไปเก็บที่ห้องที” เวอจินี่เห็นว่าลูกชายเดินเองได้ ให้นอนเฉยๆ กล้ามเนื้อก็จะลีบเสียเปล่าๆ

“ครับ” นีกอลารับคำอย่างมีความสุข

แม่เขามีบ้านหลังใหญ่ที่เก่าแก่พอควร ตระกูลแซดูมีหลายสาขา แม่เขาชอบงานการกุศลก็เลยไปทำงานที่เมืองไทย เจอพ่อแล้วก็แต่งงานกันแล้วไม่ค่อยได้กลับมาอยู่ฝรั่งเศสเท่าไร แต่ก็มีเงินหุ้นส่วนของธุรกิจเข้าบัญชีตลอด แม่เขาจะมาฝรั่งเศสบ้าง แล้วดูบัญชีปีละสองครั้ง

เพลิงฟ้ารู้จักห้องดี เพราะเคยมานอนพักหลายครั้ง ที่นี่ก็ห่างจากปารีสไม่ถึงสองร้อยกิโลเมตร แต่เพลิงฟ้าก็ไม่ค่อยได้มาเท่าไร เกรงใจเวอจินี่อยู่พอสมควร

เพลิงฟ้าเก็บของในห้องพ่อแม่แล้วก็ไปห้องตัวเอง จากนั้นก็ออกมานั่งคุยกับทุกคน แต่เธอก็ไม่ค่อยได้พูดมากอะไร สักพักมีสายเข้าเธอรู้จักปลายสายดี จึงขอตัวไปคุยในห้อง

“โนรามีอะไรเหรอ” เพลิงฟ้าถามคนรักเก่าด้วยความแปลกใจ ก่อนได้ยินเสียงร้องไห้ “เธอร้องไห้ทำไม”

“ฟรังซัวร์ทิ้งฉันไปหานางแบบใหม่” โนราบอกเล่า

“อ๋อ นึกว่าเรื่องอะไร หาเอาใหม่สิ” เพลิงฟ้าบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก

โนราชะงัก ไม่คิดว่าเพลิงฟ้าจะพูดอย่างเฉยชาอย่างนี้ “เพราะอย่างนี้หรือเปล่า เธอถึงไม่เสียใจเท่าไรตอนฉันเลิกกับเธอ”

“ไม่ใช่โนรา ฉันก็เสียใจ แต่จะให้ฉันทำยังไง ร้องไห้ฟูมฟาย แล้วเธอจะกลับมาไหม เธอตัดสินใจแล้ว และเป็นผู้ใหญ่มากแล้ว ฉันก็คิดว่าเธอคิดดีแล้ว ฉันก็เคารพการตัดสินใจของเธอ ทีนี้เธอก็ต้องมาคิดแล้วนะว่า จะมายึดติดกับคนที่เลิกรักเธอแล้วได้อะไร ตั้งสติแล้วมองหาคนใหม่ๆ ไม่ดีกว่าเหรอ” เพลิงฟ้าบอกเล่าตามปกติก็รักและตามใจโนรามาก แต่เวลานี้เธอต้องเทความสนใจให้หนุ่มจอมเอาแต่ใจมากกว่า

“ออกมาหาอะไรกินกันไหม” โนรายังคงเป็นโนรา ยามเหงาก็ร้องหาเพลิงฟ้า

“คงไม่ได้หรอก ฉันไม่ได้อยู่ในปารีส ฉันลางานสองอาทิตย์น่ะ พ่อแม่มาจากเมืองไทย ฉันต้องดูแลท่าน ช่วงนี้เธอก็หาอะไรทำไปก่อนแล้วกัน” เพลิงฟ้าบอกเล่าเธอก็ไม่เชิงปฏิเสธเสียทีเดียว

“ฉันตามไปด้วยได้ไหม อีกสามวันถึงจะมีงาน” โนราถามเพราะไม่อยากอยู่ตามลำพัง

“ไม่ได้หรอก โนรา ฉันอยากอ้อนแม่ฉันน่ะ แค่นี้ก่อนนะ พวกเขารอฉันอยู่ ไว้ค่ำจะโทรหาอีกทีนะ” เพลิงฟ้าบอกลาแล้วไปอยู่ร่วมกับครอบครัว

ใจตอนนี้คิดถึงโบแวมากกว่าโนรา เมื่อเช้าเขายังนอนหลับอยู่ตอนเธอบอกลา แต่ช่วงนี้เขาทำงานหนักมาก ทำสองโครงการพร้อมกันทำให้เขาแทบไม่มีแรงทำอะไรนอกจากงานกับนอน

ตกเย็นหลังทานมื้อค่ำแล้ว เพลิงฟ้าก็นั่งดูโทรทัศน์ที่พุทธรักษ์เอามาด้วย เป็นละครที่เจ้าตัวแสดงเอง ทำให้เพลิงฟ้าลุกกลับห้องนอนตัวเองแล้วอ่านหนังสือแทน

เสียงเคาะประตูดังขึ้น สักพักนีกอลาก็เปิดประตูเข้ามา แล้วยิ้มให้ “หนังสือสนุกอย่างงั้นเชียว”

“ก็ปกตินะ” เพลิงฟ้าตอบ ก่อนพยักหน้าให้มานั่งที่เตียง “มานั่งบนเตียงสิ แล้วเอาหมอนรองขาด้วย”

“เห็นไม่ดูละคร” นีกอลาอยากถามแต่ก็เริ่มเกรงใจแล้ว

“ก็ไม่ชอบดูทีวีมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นะ” เพลิงฟ้าตอบตามตรง

“เวลาอยู่กับโบแวทำอะไรกัน” นีกอลาก็ถามขึ้นมาอย่างหลุดปาก

เพลิงฟ้ามองหน้าเขาแล้วขมวดคิ้ว นีกอลาก็รู้แล้วว่าเธอไม่พอใจ

“ขอโทษๆ ไม่ต้องตอบหรอก ถือว่าไม่ได้พูดก็แล้วกัน” เขารีบแก้ไขสถานการณ์

“ทีหลังไม่ต้องมาถามเรื่องพวกนี้อีก ฉันจะทำอะไรกับโบแวก็เป็นเรื่องของฉันกับโบแว” เพลิงฟ้าจ้องอย่างไม่ยอมแพ้ ถอนหายใจยาว “เราเป็นแค่เพื่อน อย่ายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉัน”

“ถ้าวันหนึ่งเรามีโอกาสเป็นมากกว่าเพื่อนล่ะ” นีกอลาถามขึ้น เพื่อหยั่งเชิง

“ไม่มีโอกาสนั้นอีกต่อไปแล้ว” เพลิงฟ้าถอยอกมาให้ห่าง ก่อนพูดตัดบท “ออกไปเถอะ อย่าทำให้ลำบากใจไปมากกว่านี้เลย”

“พีช ฉันรู้ว่าฉันรักพีช” นีกอลาตัดสินใจบอกรักเธอ

“แต่มันก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้หรอก เพราะฉันไม่ได้รักนายอีกแล้ว” เพลิงฟ้าพูดอย่างมั่นใจ

“ทำไมล่ะ ความรักที่เราเคยมีให้กัน มันไม่หายไปหรอกนะ ฉันเชื่อว่าเธอยังรักฉันอยู่” นีกอลามั่นใจในสิ่งที่คิด

“เชื่อเถอะ เมื่อคนคนหนึ่งเคยรักมากกว่าหนึ่งคน ถึงความรักที่มีต่อคนคนนั้นยังอยู่ แต่ความเลวร้ายมันซ่อมไม่ได้หรอก ถึงให้อภัยก็ไม่ทำให้ความรักมันกลับคืนมาไม่ได้ อีกอย่างฉันเคยรักคนอื่นมาแล้ว ฉันก็จะเดินหน้ารักคนต่อๆ ไป ฉันไม่เดินถอยหลัง ถ้าคิดจะรักกันก็ให้รักแบบเพื่อนแล้วกันนะ” เพลิงฟ้าแจกแจงให้เรียบร้อย ก่อนบอก “ออกไปเถอะ มันดูไม่ดีสำหรับคนเป็นเพื่อนกัน”

“แต่กับโบแว เธอให้เขานอนด้วย” นีกอลาพูดอย่างหงุดหงิด

“ก็ฉันพอใจ” เพลิงฟ้าตอบสั้นๆ ก็ทำให้นีกอลาโกรธและพยายามเดินออกไปจากห้อง ก็มาเจอพุทธรักษ์ที่เดินมาพอดี เห็นเพื่อนสะบัดหน้าไปก็งง มองฝาแฝดปิดประตูล็อกแล้วก็งงใหญ่

“แกไปกวนอารมณ์พีชมันทำไม” พุทธรักษ์ถามเพื่อนแล้วถอนหายใจ

“ทำไมไม่ไปเตือนน้องสาวแกว่าเที่ยวนอนกับผู้ชายระวังท้อง” นีกอลาโกรธก็พูดกระแทกใส่หน้าเพื่อน

“มันจะนอนกับใครก็เรื่องของมัน ฉันไม่เกี่ยว แกก็ไม่เกี่ยว” พุทธรักษ์เตือนเพื่อนอย่างหวังดี

“ฉันยังรักพีชอยู่” นีกอลาสารภาพกับเพื่อนแล้วมีสีหน้าจริงจัง

แม้รู้ตัวดีว่าที่ผ่านมา ไม่พยายามขอโทษเพลิงฟ้ามากพอ คิดว่าปล่อยไว้ก่อน ก็คงดีกว่าพอเวลาผ่านไปอะไรๆ อาจจะดีขึ้น เมื่อมารู้ว่าเพลิงฟ้ากับโบแวเหมือนจะคบหากัน เขาก็ร้อนใจขึ้นมา

“สายไปแล้ว” พุทธรักษ์บอกเพื่อน ตั้งแต่รู้ว่าน้องสาวมีแฟนเป็นผู้หญิงก็มันใจได้เลยว่าน้องสาวจะไม่หวนกลับมารักเพื่อนเขาอีก เมื่อก่อนพวกเขาคิดว่าน้องสาวฝาแฝดจะรู้สึกตลกไปด้วย และไม่โกรธจากสิ่งที่พวกเขาทำ หากมันไม่ใช่เลย

“พีชมันเคยรักกับโนรา มันยังเลิกได้เลย แล้วแกเนี่ย มีโจทย์กับมัน มีเหรอมันจะกลับมารักแก”

“ทำไมไม่ได้วะ ถ่านไฟเก่าไง” นีกอลาแย้งอย่างไม่ยอมแพ้

“นิก แกมองความจริงหน่อยได้ไหม พีชมันกำลังควงหนุ่มอื่นอยู่ไม่ใช่เหรอ ที่มันดีกับแกก็เพราะแกขาหัก แต่จะไปบังคับให้มันกลับมารักแก เดี๋ยวมันก็ยิ่งถอยห่างจากแกหรอก” พุทธรักษ์บอกตามตรง เดานิสัยได้ เพราะกับเขา น้องสาวยังตึงๆ อยู่เลย

“ฉันจะทำให้พีชกลับมารักฉันให้ได้” นีกอลาพูดอย่างมีหวัง ก่อนยกมือห้ามเพื่อน “ไม่ต้องพูดแล้วถ้าแกจะไม่ให้กำลังใจ”

“ก็อยากให้แต่กลัวแกผิดหวัง” พุทธรักษ์ได้แต่ถอนหายใจยาว

นีกอลาไม่ฟัง เข้าห้องล็อกประตูแล้วนอนพัก

พุทธรักษ์ได้แต่ถอนหายใจ เจอแต่คนไม่ยอมรับความจริง ก่อนเดินเข้าห้อง เพราะพ่อแม่ก็ปิดโทรทัศน์แล้วเข้าห้องไปหมดแล้ว ตอนนี้ขอแค่ครอบครัวกลับมาใกล้ชิดกันเหมือนเดิม เขาก็พอใจแล้ว

**************************




 

Create Date : 12 สิงหาคม 2561
0 comments
Last Update : 12 สิงหาคม 2561 13:40:10 น.
Counter : 372 Pageviews.

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

 

เพลิงวารี
Location :
นนทบุรี Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]




ไหดองเหล็กไหล
New Comments
[Add เพลิงวารี's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com
pantip.com pantipmarket.com pantown.com