|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
ฉันต้องอยู่ได้แม้วันนี้ไม่มีเธอ
เปิดม่านหัวใจอย่างเงียบ ๆ
วันนี้ได้ยินเสียงนกร้องเร็วกว่าทุกวัน นั่นเป็นเพราะฉันตื่น นอนเร็วกว่าทุกวันหรือเป็นเพราะนกเร่งรีบออกหากินกัน แน่ ทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง เห็นเมฆสีเทาครึ้ม สลับเทาเข้มลอยละล่องด้วยแรงของลม
และคงอีกไม่นานหรอกที่เม็ดฝนจะโปรยปรายหล่นลงมา ความมืดหม่นของท้องฟ้าวันนี้ มันช่างเหมือนกับใจของ ฉันเมื่อวันนั้นเหลือเกิน วันไหนหรือ ก็วันที่....
วันที่ฉันรู้สึกซึมเศร้า รู้สึกเสียใจ มันเป็นความเสียใจที่ ให้รู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน....ฉันก็เพิ่งสัมผัสความรวดร้าว และทรมานอันเนื่องมาจากการสูญเสียก็ครั้งนี้แหละ
ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า...........ชีวิตระหว่างเราจะต้องมา ลงเอยกันแบบนี้..........แค่ปล่อยจิตใจให้ล่องลอยกลับ ไปสู่วันวานเพียงแค่เศษเสี้ยวเดียวเท่านั้น ก็ยังอดทำให้ ฉันรู้สึกสั่นสะท้านในหัวอกขึ้นมา แล้วก็ให้รู้สึกร้อนผะผ่าว รอบ ๆ ดวงตา จนต้องถอนหายใจออกมาแรง ๆ แต่ การผ่อนลมหายใจแรง ๆ กลับกลายเป็นการขับน้ำใส ๆ ที่เอ่อล้นเบ้า ให้ไหลรินลงมาอาบแก้มอย่างที่มิอาจทัด ทานได้
ความรู้สึกทำไมมันยังคงเกาะติดกับเราได้นานขนาดนี้เชียว ทำไมทุกครั้งที่ย้อนนึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ ระหว่างเรา ฉัน เป็นต้องเกิดอาการยากสะกดกลั้นอย่างนี้เสียทุกที
ใครไม่เคยพบกับการสูญเสีย ไม่เคยพบกับการพลัดพราก คงไม่มีวันเข้าใจในสิ่งที่ฉันได้ประสบพบมา แล้วถ้าหาก เป็นการสูญเสียด้วยการต้องพลัดพรากจากกันทั้งที่เราต่าง มีลมหายใจกันอยู่ จากกันทั้ง ๆ ที่เราต่างมีใจให้กันอย่าง สุดซึ้ง
ฉันยังจำแววตาคู่นั้นที่ทอดมองตามฉันขณะที่รถของฉัน ค่อย ๆ เคลื่อนคล้อยห่างออกไปทุกที ทุกที
เมื่อคิดถึงตอนนี้ครั้งใด........... ฉันก็ไม่อาจกลั้นความรู้สึกที่เก็บไว้ในก้นบึ้งของจิตใจฉัน ได้อีกต่อไปแล้ว
มารู้สึกตัวอีกทีก็ให้รู้สึกว่าตัวเองสะอึกสะอื้น น้ำตาไหล พราก เหมือนฝนที่โปรยปรายไม่ขาดเม็ด ถ้าหากวัด ปริมาณน้ำตาที่ไหลรินนับตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้ ก็คงทำ ให้เขื่อนซักเขื่อนที่แห้งขอด ล้นเอ่อปริ่มขอบเขื่อนได้เป็น แน่แท้
หลังจากที่ปล่อยทิ้งตัวเองจมอยู่กับภวังค์แห่งห้วงความหลัง จนหนำใจแล้ว สติก็ค่อย ๆ กลับคืนมา ฉันปาดน้ำตาที่ อาบแก้มทั้งสองข้าง จนมือซีด
ก็เป็นจังหวะฝนที่ตั้งเค้าอยู่นานแล้ว พร้อมใจกันหล่น ร่วงสู่พื้นดิน เสียงฟ้าร้องสนั่นก้อง คงไม่ต่างกับเสียงร้อง ของหัวใจที่คร่ำครวญเพรียกพาความรู้สึกของวันวาน แม้จะรู้ว่ามันไม่มีทางหวนกลับคืนมาได้อีกต่อไปแล้ว ประดุจดั่งสายน้ำที่ไหลไปแล้วมิเคยไหลย้อนกลับมาอีก เลย
ชีวิตของฉัน.........นับแต่นี้.......... จักต้องเข้มแข็ง ต้องผ่านความเจ็บปวดนี้ไปให้ได้
ทำอย่างไรที่ฉันจะพูดถึงอดีตได้โดยไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวด ไม่ต้องรู้สึกเสียใจ แต่ตรงกันข้ามทำอย่างไรที่ฉันจะอยู่ ได้อย่างแข็งแกร่ง มั่นคงทางอารมณ์ และเป็นสุขใจทุกครั้งที่พูดถึงอดีต
เสียงเพลงจากซีดีที่เปิดทิ้งไว้แว่วมาให้ได้ยิน สลับกับ เสียงฝนกระทบใบไม้ด้านนอก เพลงนั้นคงบรรเลงมานาน แล้วแต่ใจฉันมิได้เปิดรับฟัง จนถึงประโยคสุดท้ายของ เพลงนั่นแหละ ที่ฉันได้ยินว่า " I always love you "
================================
Create Date : 05 สิงหาคม 2548 |
Last Update : 14 สิงหาคม 2548 10:17:24 น. |
|
8 comments
|
Counter : 832 Pageviews. |
|
|
|
โดย: ยี่หร่า@ วันที่: 6 สิงหาคม 2548 เวลา:0:37:05 น. |
|
|
|
โดย: ยี่หร่า@ วันที่: 7 สิงหาคม 2548 เวลา:7:31:52 น. |
|
|
|
โดย: ยี่หร่า@ วันที่: 10 สิงหาคม 2548 เวลา:21:43:08 น. |
|
|
|
โดย: ยี่หร่า@ วันที่: 13 สิงหาคม 2548 เวลา:18:30:57 น. |
|
|
|
โดย: ยี่หร่า@ วันที่: 16 สิงหาคม 2548 เวลา:4:20:10 น. |
|
|
|
โดย: ปชช IP: 203.188.60.30 วันที่: 26 สิงหาคม 2548 เวลา:10:53:07 น. |
|
|
|
โดย: ยี่หร่า@ วันที่: 30 สิงหาคม 2548 เวลา:7:02:49 น. |
|
|
|
|
|
|
|
บันทึกความทรงจำวันที่สอง
ความรู้สึกของฉันวันนี้รู้สึกดีขึ้น อบอุ่นขึ้นมาไม่น้อย นั่นอาจเป็น
เพราะว่าวันนี้ ฉันได้มีโอกาสขยับ
เขยื้อนกายออกไปจากสิ่งแวดล้อม
เดิม ๆ ไม่ต้องเห็นแต่บรรยากาศเก่าๆ
ที่จะพาใจให้หม่นเศร้าลงไปอีก
ได้มีโอกาสนั่งรถไปไกลห่างจากบ้าน
ที่อาศัยอยู่มานาน
ได้เห็นสองฟากฝั่งที่มีต้นไม้ขนาด
ใหญ่ตรึงติดกับพื้นดิน และเห็นใบไม้
สีเขียวเข้ม ที่หยาดฝนยังทิ้งร่องรอยไว้ด้วยเม็ดฝนกลมกลิ้งไปมาบนใบไม้
บางใบด้วย
จุดหมายปลายทางของฉันวันนี้คือ
การไปทำบุญ ทำสังฆทานให้กับ
เอ่อ....ใช่แล้วค่ะ
เรื่องระหว่างเรามันปิดฉากลงอย่าง
ร้าวราน โดยเริ่มจากการจากกันทั้งๆ
ที่มีลมหายใจกันอยู่ แล้วก็กลายเป็น
การจากกันอย่างชั่วนิรันดร์
จากกันอย่างที่คำร่ำลาไม่มีให้กันเลย
สักคำ คิดแล้วฉันต้องถอนหายใจ
ยาวๆ อีกแล้ว พร้อม ๆ กับที่พยายาม
กลืนก้อนอะไรซักอย่างที่มันวิ่งขึ้นมาจุกอกจุกคออย่างกระทันหันนั้นไว้
วันนี้ฉันไม่อยากร้องไห้........
ฉันน่าจะมีความสุขได้มากกว่าเมื่อ
วาน เป็นเสียงหัวใจฉันบอกกับตัว
เองเบา ๆ ฉันพยายามสลัดศีรษะไป
มาเหมือนกับที่พยายามสลัดความ
หมองหม่นให้ห่างพ้นจากห้วงคำนึง
แม้สักแค่หนึ่งนาทีก็ยังดี
ฉันภาวนาและอุทิศส่วนกุศลส่งความ
สุขไปให้หมดทั้งชีวิตจิตใจของฉัน
โดยหวังว่าทางปลายทางนั้นจะได้รับ
และคงจะยกโทษและอภัยให้กับฉัน
ที่ฉันเป็นฝ่ายผลักและก้าวพ้นออกมา
ทุกวันนี้ฉันจะต้องไปวัดและทำบุญ
ใส่บาตรเหมือนกับเพื่อเป็นการปลอบใจตัวเอง และเป็นการไถ่บาปกลาย ๆ
ฉันรู้สึกผิด ไม่ใช่สิ สำนึกผิดตลอด
เวลาที่ผ่านมานับแต่วันนั้น หากย้อน
เวลากลับไปได้
ฉันคงเลือกที่จะปฎิบัติใหม่ กลับไป
ลบไปแก้ไขในส่วนที่ฉันละเลยมองข้ามไป แต่เหนืออื่นใด ฉันจะกลับ
ไปมอบความรักให้เพิ่มพูนเป็นร้อยเท่าทวีคูณ ทั้ง ๆ ที่เดิมฉันก็ให้ความรักของฉันจนแทบไม่เหลือช่อง
ว่างให้ใครได้อีกแล้ว
คิดมาถึงตรงนี้ ฉันกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้น
มาอย่างประหลาด ภาพความสุขเก่าๆ ระหว่างเรามันเวียนวนผ่านมา
ไม่ขาดสาย จนฉันเผลอยิ้มออกมา
เผยให้เห็นฟันขาวๆ ซี่เล็ก ๆ ที่เรียง
กันไม่ค่อยเป็นระเบียบเท่าไหร่ของ
ฉัน
อืมม์..........และแล้ววันนี้ฉันก็ไม่ได้
ร้องไห้เหมือนอย่างทุกวัน แหงน
มองดูท้องฟ้า ก็เหมือนฟ้าเป็นใจ
ท้องฟ้าเป็นสีฟ้า มีเมฆขาวลอยปุก
ปุย ไปทั่ว มองแล้วให้สุขใจอย่างบอกไม่ถูก ฉันก็ดีใจแล้ว แต่
พรุ่งนี้สิ............ฉันยังไม่แน่ใจว่า
ฉันจะเข้มแข็งได้เหมือนวันนี้หรือ
เปล่าฉันจะปรับเปลี่ยนตัวตนจากคน
ที่จิตใจอ่อนไหวเหงาเศร้ากับอดีต
ให้กลับกลายเป็นคนที่เข้มแข็งกว่านี้
ได้หรือไม่ ตอนนี้ฉันไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว ขอหลับตาลงกับหมอนนุ่ม ๆ แล้วก็ปิดสวิทซ์ระบบสมองทั้ง
หมด เพื่อพรุ่งนี้ค่อยเริ่มต้นกันใหม่
======================