@@รัก และ อาลัย@@ เรื่องก็มีอยู่ว่า มีคนไข้ที่วอร์ดคนนึง เป็นผู้หญิงอายุประมาณ46ปี เดิมเธอเป็นโรคผิวหนังและกล้ามเนื้ออักเสบ....ไม่รู้ว่าจะเรียกว่ายังไง(dermatomyositis) วันนึงชักโดยไม่ทราบสาเหตุ สมองขาดเลือด.....ตั้งแต่นั้นมาก็นอนไม่รู้สติ สาเหตุการชักยังไม่ทราบแน่ชัด อาจจะเป็นเพราะโรคเดิมหรือเปล่าก็ไม่มีใครทราบได้ (ตรวจอะไรก็ไม่พบจริงๆ) ก็มานอนอยู่ที่โรงพยาบาล คุณสามี และ ลูกสาวจะมาหาทุกวัน คุณสามีจะเอาผ้าขนหนูชุบน้ำสะอาดคอยเช็ดตามมือ ตามเท้า เช็ดหน้า...ลูกสาวก็จะช่วยพ่อเอาผ้าไปชุบน้ำให้ (.....ฮือ.......แค่ดูก็รู้ว่ารักมากๆ) คุณสามีมักจะเกรงใจไม่กล้าเรียกหมอหรือคุณพยาบาลไปดูดเสมหะให้....(นอนโรงบาลนานๆมันก็มีปอดบวมกันมั่งแหละ) หรือไม่ว่างๆก็จะเอาแอลกอฮอล์มาเช็ดสายที่จะต่อtubeดูดเสมหะอีกทีนึง.....(แอบดูกับเพื่อน..คุณพ่อนี่น่ารักสุดๆอ่ะ) สงสัยเห็นหมอทำเลยทำมั่ง.....เอิ้กๆ สองสามวันก่อนคุณคนไข้ก็ความดันไม่ค่อยดีเลย ออกไปทางต่ำ ก่อนหน้านี้คุณพ่อก็ตัดสินใจไม่ปั๊มหัวใจหรือใช้ยากระตุ้นหัวใจใดๆถ้าเผื่อคุณคนไข้ไม่ไหว ให้แต่น้ำเกลือเท่านั้น วันนี้ตอนเช้า คุณคนไข้อาการไม่ค่อยดี มือเท้าเย็น(ก็เย็นมาหลายวันแล้วล่ะ) ฟังเสียงหัวใจได้ แต่คลำชีพจรที่แขนไม่ค่อยได้ วัดความดันได้เสียงเบา....ต้องตั้งใจฟัง ฟังได้แค่เสียงแรก.....น้อยกว่า60 พี่โทรตามญาติ ซักพัก เราก็เห็นคุณสามีเดินเร็วๆเข้ามาในวอร์ด หน้าตาร้อนรนกว่าปกติ มาถึงก็เดินเข้าไปที่เตียงคุณคนไข้จับมือและพูดอะไรบางอย่าง ทำแบบนี้อยู่นาน ลูกสาวก็เข้ามาเหมือนกัน... วันนี้คุณสามีก็ยังเอาผ้ามาบรรจงเช็ดหน้า มือ แขน เท้าให้เหมือนเดิม ก้อดแค่นี้ดิชั้นก็น้ำตาซึมๆ ญาติคนอื่นๆก็เริ่มทยอยกันมา คุณสามีก็ยิ้มกับคนอื่นและบอกให้คนอื่นคุยกะคุณภรรยา มือนึงก็ยังจับมือของภรรยาไว้ไม่ปล่อย... เศร้าๆอ่ะ.....แต่ไม่ได้นะ ต้องใจแข็งเข้าไว้ () ตอนประมาณบ่ายโมง หัวใจก็ค่อยๆบีบตัวน้อยลง ความดันวัดไม่ได้ และก็.......จากไป ตอนนั้นเราลงไปข้างล่างพอดีและก้อกลับมาทำงานอยู่ในห้อง ออกไปดูอีกทีก็มีคนเข็นเตียงคนไข้ออกมา ผ้าเขียวห่มจนถึงหน้าอก หน้ายังเปิดไว้ เห็นแก้มและปากถูกแต่งไว้ด้วยสีแดงระเรื่อเหมือนนอนหลับไปเฉยๆ แว่นสายตาที่เอามาใส่ทำให้รู้สึกเหมือนมีชีวิตมากขึ้น คนไข้เป็นครูน่ะแล้วก็เป็นChristianด้วยถึงได้แต่งหน้าก่อน ตอนลงไปข้างล่างเราก้อลงลิฟท์ตัวเดียวกันคนไข้ (ไปกับเตียงคนไข้เลย) ไม่สยองอ่ะ แต่เศร้าๆมากกว่า เฮ้อ สงสารลูกสาวชะมัด แต่เอาเหอะเนอะ ที่จริงก็ไม่ได้เจอคนไข้ไร้วิญญาณครั้งแรก แต่นี่แบบ.....เห็นลูกและสามีมาดูแลอย่างดี เห็นถึงความผูกพัน แบบนี้แล้วมันเลยอินน่ะ.......   Create Date : 15 กรกฎาคม 2549 5 comments Last Update : 15 กรกฎาคม 2549 20:10:25 น. Counter : 569 Pageviews. Share Tweet

อ่านแล้วก็อดใจหายไปด้วยไม่ได้ค่ะ..คนจากไปน่ะไปสบายแล้ว..แต่คนข้างหลังนี่สิคะ ที่ยังต้องทุกข์ทรมารกับความสูญเสียไป(อาจจะ)จนกว่า ชีวิตจะหาไม่..   โดย: i'm not superman 15 กรกฎาคม 2549 20:19:43 น.

สาเหตุของการตายก็คือการเกิด ถ้าไม่อยากตาย ก็ไม่ต้องเกิด จริงไหมจ๊ะคุณโยม... ขอแสดงความเสียใจต่อการจากไปของคุณป้าด้วยครับ   โดย: นู๊นู IP: 203.155.190.5 16 กรกฎาคม 2549 1:00:36 น.

ฮือออออออ... เข้ไม่ชอบเรื่องการสูญเสียเลยเจ้าค่า ถึงรู้ว่าหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ก็กลัวเหลือเกินเจ้าค่า ฮือ.. ..กำลังนึกภาพว่า ตอนเราแก่ ถ้าเราเจ็บป่วย เราจะมีใครที่รักและดูแลเราจนวันตายแบบนี้มั่งไม๊หนอ ด้วยอ่ะเจ้าค่า ..   โดย: Jakaey 16 กรกฎาคม 2549 1:50:21 น.

อ่านแค่นี้ก้อบ่อน้ำตาแตกแล้วล่ะ ขอให้ปัยสู่สุขคติคับ   โดย: pooktoon 16 กรกฎาคม 2549 2:49:54 น.

พี่มาขออนุญาต แอดบล้อกนู๋อ่ะจ้ะ.. sms ของพี่..พรุ่งนี้เช้ามีเวลาพี่จะมาเขียนต่อนะ..เรื่องมันยาววว ง่ะ..   โดย: i'm not superman 18 กรกฎาคม 2549 22:35:12 น.