ถ้าสนุกก็ทำไป

แต่ถ้าไม่ขอจงย้อนถามตัวเองย้ำๆ อีกสักนิดว่าทำไม...

***********************

ผมมักจะสร้างความเชื่อมั่นให้ตัวเองว่า

เราเกิดมาเพื่อทำสิ่งสร้างสรรค์บางสิ่ง บางสิ่งที่ถูกกำหนดไว้ให้เราเท่านั้นที่ทำได้

ดังนั้นจะด้วยเราเลือกกำหนดเองหรือบางอย่างกำหนดให้เราจึงต้องเผชิญประสบการณ์ที่เป็นของเรา

มีทางแยกในชีวิตที่เป็นของเรา

เพื่อสิ่งเหล่านี้จะได้เป็นวัตถุดิบ เป็นปุ๋ยที่เราจะใช้เพาะปลูกต้นกล้าแห่งสิ่งสร้างสรรค์นั้น

แต่น่าเสียดายที่เรามักจะไม่รู้ว่าเมล็ดพันธุ์แห่งความสร้างสรรค์นั้นมันมีอยู่ในส่วนไหนในหัวใจ

และบางครั้งเราก็เลยลืมรดน้ำ

และน่าเสียดายที่มันเฉาตาย...

สุ้นะเธอจ๋า
****************************

ขอบคุณมาก..
จะระลึกไว้เช่นนั้นเสมอ..

เราทุกคนเกิดมาบนโลกใบนี้ เราย่อมีความฝัน เราย่อมมีความต้องการอยากทำในสิ่งที่เป็นตัวเรามากที่สุด เราอยากทำในสิ่งที่เราคิดว่า ""นี่แหล่ะคืนตัวตนที่แท้จริงของฉัน"" แต่เมื่อใดที่เราไม่สามารถเป็นตัวตนของเรา เราไม่มีโอกาสได้ทำในสิ่งที่เราต้องการ และที่น่าเศร้ากว่านั้นก็คือ เราไม่รู้เลยว่าตัวของเราต้องการอะไร เรายืนอยู่ ณ ที่ใด ถึงแม้ว่าเราทำในสิ่งที่เราเลือก แต่ไม่ใช่ในสิ่งที่เราต้องการ สิ่ง ๆ นั้นจะหวนกลับมาทำร้ายเรา ทำร้ายจิตใจเราเอง เพราะผลที่มาจากการกระทำของตัวเราเอง ใครบางคนอาจจะคิดว่า ฉันอาจจะบ้า แม้กระทั่งว่าเรายืนอยู่ ณ ที่แห่งไหน มันก็คงใช่ ฉันฉันคงบ้าไปแล้ว เพราะทุกครั้งที่ฉันเราสึกตัวว่าตอนนี้ฉันกำลังทำอะไรอยู่ ทุก ๆ วัน ฉันทำร้ายตัวเอง วันล่ะ 8 - 9 ชั่วโมง และฉันก็เจ็บวันละหลาย ๆ ชั่วโมง ร้องไห้กับตัวเองทุกครั้งที่ฉันรู้สึกตัว ว่าเอาอีกแล้วหรอตัวเรา เราทำอะไรเหรอ แล้วสักพักน้ำใส ๆ ก็หล่นลงบนหน้าตักของฉัน แล้วเมื่อนั้นฉันถึงจะรู้สึกตัวว่าฉันกำลังร้องไห้หรือนี่ จริงหรอ ที่ฉันห้องไห้ออกมาอย่างที่ฉันไม่รู้ตัว มันไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่ฉันต้องทนรับความรู้สึกแบบนี้ ฉันเจ็บจังเลย แต่ฉันก็พยาบามที่จะรักษจิตใจของฉันให้เป็นปกติ ฉันพยายามฟังพระท่านสอน อ่านหนังสือธรรมมะ และพยายาม
ลดความต้องการ ลดความเจ็บปวด โดยการที่ไม่ทำให้ฉันคิดมาก แต่มันก็ช่วยฉันได้จริง ๆ ช่วยได้ในขณะที่ฉันอ่าน ฉันฟัง และฉันดู แต่พอหลังจากนั้นความเจ็บปวดมันก็กลับมาเยี่ยมเยียนฉันอีกทุกครั้งที่มีนมีโอกาส ฉันเดินถอยหลังทุกวัน ๆ ฉันทำร้ายตัวเองทุกวัน ความเจ็บปวดมันกลับหาฉันอีกรั้งเมื่อฉันตื่น เมื่อฉันเหงา และเมื่อที่ฉันโหยหา ตัวตนที่แท้จริงของฉัน..........

รู้คำตอบแล้วว่าทำไม
แล้วทำไมล่ะ
ทำไมไม่หันหลังกลับ
ชอบความรู้สึกที่บันทึก มันจริงใจ ใช่เลย เห็นภาพ
ขว้างก้อนหินริมทาง ถามทาง หัวใจตัวเอง
ทั้งที่รู้คำตอบดีแก่ใจ
ก็ก้าวต่อไปตามใจปรารถนาเถอะ
กห้าวยาวๆ ก็ไม่นานหรอก

ใครหนอ..ช่างโหดร้ายต่อตัวเองยิ่งนัก
แต่ในเมื่อเราต้องเลือก จึงจำเป็นต้องมีความสุขกับมัน
ไม่เช่นนั้นแล้ว อาจจะเป็นอย่างที่เป็น


สัญจร ขอบคุณที่เข้ามาเป็นเสมือนดาวส่องทาง..

ถามใจตัวเอง แล้วเดินไปทางที่หัวใจมีอยู่
เพราะนั่นเราจะพบความสุขของใจ
เอาใจช่วยในทุกเรื่องนะ




เช็คหลังไมค์ด้วยจ้ะ

มากล่าวทักทายสวัสดีครับ หวังว่าคุณก้อนหินคงมีความสุขเน้อ

ได้รับหนังสือหรือยังจ้ะ

เพิ่งผ่านมาดู
รูปสวยจัง..
รองเท้าสะอาดเกินกว่าจะเชื่อว่าเป็นของ"เด็กดี"

เกี่ยวกันมั้ยเนี่ย