|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
...ที่ที่รัก...
เคยมีคนบอกกับฉันว่า ยิ่งเราโตขึ้นเท่าไหร่ เราจะโหยหาอดีตมากเท่านั้น ฉันคิดว่าข้อความนี้เป็นจริง ในยามเด็ก ทุกครั้งที่ฉันย้ายที่เรียนหรือย้ายบ้าน ฉันมักจะคิดถึงที่เก่าอยู่เสมอ และในตอนนี้ ฉันก็คิดถึงสถานที่แห่งหนึ่งจับหัวใจ ทุกครั้งที่ฉันระลึกถึงที่นี่ ฉันมักเรียกรอยยิ้มมาแต้มบนสีหน้าได้เสมอ ฉันอยากแบ่งปันเรื่องราวของฉันให้ใครต่อใครฟังเผื่อว่าเขาจะมีรอยยิ้มเช่นเดียวกันฉัน
ก้าวแรกของฉัน ณ ที่แห่งนี้ เป็นก้าวที่ฉันตื่นเต้นยิ่งนัก มันเป็นวันสมัครและสอบสัมภาษณ์ในวันเดียวกัน ฉันยังจำภาพห้องสมัคร ห้องสอบสัมภาษณ์ได้เสมอ จำได้ว่าอาจารย์ท่านไหนสัมภาษณ์ฉัน และฉันได้อ่านบทความเรื่องใด (ในสมัยที่ฉันสอบเข้านั้น ต้องมีสอบการอ่านออกเสียงด้วย) จำได้แม้กระทั่งว่า ตลอดการสัมภาษณ์นั้น ฉันนั่งนินทาอะไรอยู่ในใจบ้าง อ๊ะๆ อย่าอยากรู้เลย ถ้าบอกไปก็ไม่เรียกว่านินทาในใจน่ะสิ
ฉันขอข้ามไปยังวันมอบตัวเลยก็แล้วกัน คงไม่มีใครอยากฟังหรอกนะว่า ข้อสอบมันออกอะไร ฉันยังจำได้ถึงเอกสารมอบตัวที่ชี้แจงถึงกฎระเบียบของการใช้ชีวิตอยู่ ณ สถานที่แห่งนี้ คำปฏิญาณว่าจะไม่กระทำตัวผิดกฎ และคำรับรองของผู้ปกครอง ในตอนนี้ ฉันดีใจที่ฉันไม่เคยทำอะไรให้เสื่อมเสียมาถึงชื่อเสียงของสถานที่ที่ฉันรักได้เลย ถึงแม้ว่าฉันอาจจะไม่ได้สร้างชื่อเสียงอะไรให้เพิ่มเติมขึ้นมาก็ตาม
ก่อนภาคเรียนจะเปิด ฉันจำได้ว่ามีค่ายรับน้อง สมัยนั้น เราไม่ได้นอนค้างคืนกัน (และฉันก็ได้อิจฉาเมื่อรุ่นถัดไปได้พักค้างคืน) การเดินทางไปเช้าเย็นกลับไม่ได้เป็นอุปสรรคอะไรมากมาย ฉันเริ่มผูกมิตรกับเพื่อนใหม่ เริ่มรู้จักสถานที่ที่ฉันต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วย และฉันก็เริ่มที่จะซึมซับถึงความภาคภูมิใจที่ได้มาเป็นหนึ่งในที่แห่งนี้ตามที่ผู้ที่มาอยู่ก่อนได้บอกฉันไว้ พวกเขาภาคภูมิในสถานที่นี้เช่นไร ฉันยังจำได้ดี
ฉันใช้ชีวิตที่นี่อย่างเป็นสุข ฉันไม่ปฏิเสธว่า มีบางครั้งเหมือนกันที่ฉันแอบทำอะไรผิดระเบียบไปบ้าง มันคงไม่ใช่เรื่องแปลก ทุกๆคนย่อมมีความรู้สึกอยากจะแหกกฎอยู่ภายในใจ หากทุกครั้งที่ฉันกระทำ ฉันรับรู้เสมอ และบอกกับตัวเองว่า ถ้ามีคนมาตักเตือนหรือว่ากล่าวให้ฉันกลับไปทำในสิ่งที่ถูกต้อง ฉันไม่อาจจะโกรธเขาได้ ในเมื่อเป็นฉันเองต่างหากที่ไม่เคารพกฎเกณฑ์
เวลาล่วงผ่านไป ความผูกพันก็มากขึ้นตามวันเวลา ฉันเคยคุยกับเพื่อนเล่นๆว่า ถ้าเราไม่ต้องออกจากที่แห่งนี้ก็ดีน่ะสิ ถ้าเราสามารถจะอยู่ที่นี่ต่อไปอีกหน่อยได้จะยิ่งดี หากไม่มีใครฝืนได้ (ถึงอย่างไร ฉันคงไม่ยอมสอบตกเผื่อจะอยู่ที่นี่ต่อแน่ๆ) วันที่ฉันไม่อยากให้มาถึงก็มาถึง วันที่ฉันจะจบออกไปจากสถานที่แห่งนี้ วันนั้น เราได้นอนค้างกัน ณ สถานที่แห่งนี้ เป็นคืนสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ร่วมกัน ณ สถานที่แห่งนี้ เพื่อนๆของฉันหลายคนร้องไห้ด้วยความเศร้าที่ต้องจากกัน ฉันเองก็รู้สึกโหวงเหวงในใจว่า ต่อนี้ไปเราคงไม่ได้มาเจอกันอีกแล้ว
ในยามเช้า ก่อนก้าวออกไป ฉันหันกลับมามองสถานที่แห่งนี้ด้วยความรู้สึกหลายๆอย่างที่ประดังอยู่ในหัวใจ ฉันยิ้มให้และเอ่ยคำอำลา ลาก่อน สถานที่ที่ประสิทธิประสาทสรรพวิชาให้แก่ฉัน ลาก่อน สถานที่ที่ทำให้ฉันมีเพื่อนที่จริงใจต่อกัน ลาก่อน สถานที่ที่สอนให้ฉันเรียนรู้ความหมายของความรัก และลาก่อน สถานที่ที่ฉันรักยิ่ง ฉันจะจดจำสถานที่แห่งนี้ไว้ในใจเสมอ สตรีวิทยา
-----------------------------------------------------
งานชิ้นนี้เขียนตามใบสั่งของอาจารย์ค่ะ
พล็อตหลักคือคำอำลารั้วโรงเรียน
ส่วนพล็อตรองคือแอบคุยเรื่องการแหกกฎ ^^
ตีพิมพ์ในนิตยสารสายสังวาลย์ แต่จำไม่ได้แล้วว่า ฉบับไหน
(นานจนลืมว่างั้นเถอะ ฮา)
วันนี้คุ้ยข้อมูลเก่าๆ ดู เลยลองเอามาแปะเก็บไว้ซะหน่อย
เพื่อว่าเพื่อนร่วมรุ่นบางคนมันจะซาบซึ้งตรึงใจ 
| Create Date : 14 เมษายน 2550 |
| Last Update : 14 เมษายน 2550 23:21:25 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 986 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: piccy IP: 124.120.244.249 วันที่: 18 พฤษภาคม 2550 เวลา:21:00:37 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
เป็นนัก(ขยัน)อ่านค่ะ โดยเฉพาะอะไรที่อ่านแล้วไม่ค่อยใช้ประโยชน์ในหน้าที่การงานและการสอบเนี่ย ชอบนักแล
หวังว่า จะมีนัก(ขยัน)เขียนผลิตงานมาให้หนูอ่านเยอะๆ นะคะ (โดยเฉพาะคนในลิสท์ล่างๆ น่ะค่ะ ได้โปรด หนูอยากอ่าน)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
วันแรกเหรอ เดินเอ๋อๆ เบลอๆ หาห้องไม่เจอแฮะ
ส่วนวันสุดท้าย...จำคืนที่ค้างที่โรงเรียนได้อ่ะ
อาบน้ำลำบากชะมัด
ชักคิดถึงแฮะ เมื่อไหร่เค้าจะจัดงานคืนสู่เหย้าอีกน้อ