หายไปนาน กลับมาที หาคนรู้จักไม่เจอเลย - -"

กลับมาซบอกบล็อกก็ตอนเศร้าๆนี่แหละ

ก็มันไม่อยากหันไปหาใครทั้งนั้น

อยู่ในอารมณ์ที่ ไม่อยากตอบคำถาม ไม่อยากพูด

เรื่องรักๆเลิกๆ มันคงดูเป็นเรื่องธรรมดา สำหรับคนที่มองเข้ามา

แต่กับคนที่เป็นตัวแสดง มันความรู้สึกต่างกันมาก

เว้นซะแต่ว่า ตัวแสดงจะแสดงไปแบบงั้นๆ ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่ออีกฝ่ายด้วย

 คนใจอ่อน.. ก็ใจอ่อนเข้าไปเถอะ

เมื่อไรมันจะมีวันที่ใจแข็งได้สักทีกับเรื่องนี้

เลิกกันแล้ว ก็พยายามอยู่กับตัวเองให้มากที่สุด

แต่เธอก็กลับมา.. จะกลับมาทำไม 

 กลับมาทำไมตอนที่เราเริ่มพยุงตัวเราด้วยตัวเราเอง

กลับมาทำให้เราขาดเธอไม่ได้อีกเพื่อะไรถ้าเธอจะทิ้งเราไปอีกแบบนี้

จากกันแล้วก็อย่ากลับมาอีกเลย ต่างคนต่างไปน่ะดีแล้ว

เราจะลุก.. ทุกครั้งเราลุกด้วยตัวเราเองทั้งนั้น

ก้าวแรกที่เราลุก ทำไมเธอไม่มา..  เธอมาทำไมตอนก้าวที่2 ที่3... 

เธอไม่รู้เลยหรือไงว่ามันทรมาน สำหรับที่ว่างที่เธอเข้ามาตอนช่วงนั้น 

ถ้าเธอรักเราจริง เธอไม่มาหรอกตอนก้าวที่2 แต่เธอจะมาตอนก้าวแรก

หากเธอรักเราจริง อีกทางที่เธอจะทำคือ ไม่ว่าจะก้าวไหน เธอก็จะไม่เข้ามา

เพื่อที่เธอจะไม่ให้เราลำบากใจ 

แต่ถ้าเธอจะเข้ามาตั้งแต่ก้าวแรก แล้วมันจะจบแบบที่มันเคยจบ ก็อย่าเลยนะ

"มันเปลืองเวลา"

ต่างคนต่างดูแลใจตัวเองดีกว่า

เพราะเธอเองก็มีเรื่องที่เจ็บจากเรา

และเรา ก็มีเรื่องที่เจ็บจากเธอ

แก้วร้าวแล้ว ยังไง มันก็ไม่สวยเหมือนเดิม

เหมือนที่เธอเคยพูดไง ^^

ฉะนั้น อย่ากลับมาหากันอีกเลย

จบแบบเจ็บๆ ดีกว่าเจ็บแบบไม่มีวันจบ

เพราะรักเธอมากนะ แต่เราคงไม่ใช่ของกันและกัน

ความรักของเธอคงสำหรับคนอื่น

และความรักของเราก็คงมีไว้เพื่อให้คนอื่นเช่นกัน