|
ค้นหารีวิวหนังเก่าๆ ได้ที่นี่ครับ
|
|
|
|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
หมื่นทิพ Version 16.1 - เทศกาลรวมเรื่องบันดาลใจ สไตล์หมื่นทิพ
สวัสดีครับผม เพื่อนๆ ทุกท่าน ตอนนี้ผมอยู่ในภาวะสนุกกับเรื่อง แรงบันดาลใจ ครับ ดังนั้นอะไรก็ตามที่มีใจความหลักว่าด้วยเรื่องแรงบันดาลใจ ผมก็จะตระเวนอัญเชิญมาลงที่บล็อก เพื่อให้เข้ากับคอนเซปต์ The Inspirational Film Festival หรือ หนังดีบันดาลใจ ที่ผมกำลังทำอยู่
สำหรับหนังดีบันดาลใจที่ผมได้รีวิวไปแล้วนั้น ก็มีดังนี้นะครับ ลองคลิ้กอ่านตามโปสเตอร์ได้เลยครับ
  
นอกจากเรื่องหนังแล้ว ช่วงนี้ผมก็ยังได้ไปเตะตาโฆษณาชิ้นหนึ่งของ TMB หรือธนาคารทหารไทย ที่ทำออกมาเหมือนหนังสั้น แบ่งเป็นตอนๆ ซึ่งตอนที่ 2 ก็เพิ่งออกฉายทางทีวีให้เราดูกันไปเมื่อต้นสัปดาห์นี่เอง ซึ่งผมขอเอาโฆษณาตัวแรกมาให้ดูก่อนนะครับ สำหรับคนที่ยังไม่ได้รับชม
เนื้อความในโฆษณาว่าด้วยเด็กชาวเกาะปันหยีกลุ่มหนึ่งอยากเล่นบอลครับ ถ้าทำได้ก็อยากไปให้ไกลถึงแชมป์โลกเลยล่ะ แต่เผอิญว่าบนเกาะนั้น ไม่มีพื้นที่สำหรับเตะบอลครับ มีแต่บ้านอยู่อาศัย ล้อมหน้าหลังด้วยทะเล ดังนั้นสิ่งที่พวกเด็กๆ ฝันก็กลายเป็นเหมือนเรื่องขำขันของผู้ใหญ่ ที่มองว่ามัน เป็นไปไม่ได้
หนังโฆษณาจบลงตรงประโยคคำถามว่า ถ้าเป็นคุณ จะทำอย่างไร?
ดูเผินๆ ก็ไม่ต่างจากโฆษณาประชาสัมพันธ์ทั่วไปใช่ไหมครับ แต่เผอิญผมไปสะดุดตาตรงข้อความหนึ่ง นั่นคือ ประโยคบรรยายตอนต้นของโฆษณาที่ว่า เกาะปันหยี พ.ศ. 2529
คำถามแรกในใจผมคือ มันเรื่องจริงหรือเปล่านี่? เพราะผมไม่ใช่แฟนบอลครับ จึงไม่รู้ว่าทีมนี้มีจริงหรือไม่ แล้วก็อย่างที่บอกครับ ผมกำลังสนุกกับเรื่องบันดาลใจอยู่ด้วย เลยขอตามค้นดูสักหน่อย เผื่อจะเข้าข่ายเป็น วิตามิน I (I ก็คือ Inspiration) บำรุงสมองและใจของผมให้มีพลังยิ่งขึ้น
แล้วผมก็พบว่า พวกเด็กๆ (หรือถ้าจะเรียกให้เหมาะคือ พวกพี่ๆ) ที่ฝันจะเป็นนักเตะระดับแชมป์กลุ่มนั้นมีตัวตนจริงๆ ครับ โฆษณาชิ้นนี้ก็สร้างจากเรื่องจริงที่เริ่มต้นเมื่อปี พ.ศ. 2529 บนเกาะปันหยี ที่เด็กกลุ่มหนึ่งเกิดชื่นชอบในกีฬาฟุตบอล และชื่นชมนักเตะระดับโลกอย่าง เปเล่ รวมไปถึงนักเตะทีมยอดนิยมอย่างบราซิล พวกเขาจึงอยากที่จะลงสนามเตะตามความฝัน ทำให้ได้อย่างฮีโร่ในดวงใจของพวกเขา
แต่แค่เริ่มฝันก็เจอเมฆดำก้อนเบ้อเร่อบังแล้วล่ะครับ เพราะพื้นที่บนเกาะปันหยีนั้นมีจำกัด เต็มไปด้วยบ้านคน พอพวกเขาตั้งทีมเตะทีไร ก็มีอันที่ลูกบอลจะลอยไปโดนบ้านชาวบ้าน บางทีก็ล่อกระจกไปทั้งบาน หรือถ้าขยับไปเล่นไกลๆ บ้านคน ลูกก็อาจตกน้ำไปได้อีก พวกพี่ๆ เขาเลยต้องเล่นบอลกึ่งกรีฑาครับ ยามใดชาวบ้านออกมาด่าหรือลูกบอลกระเด็นไปป้ะกับกระจกก็ต้องสลายตัวกันแบบทันควัน วันดีคืนดีก็ต้องเปลี่ยนจากเตะบอล เป็นเตะน้ำ ว่ายไปเก็บบอลในทะเล เรียกว่าเป็นการเตะบอลที่อุดมด้วยอุปสรรคจริงๆ
ถ้าเป็นคุณ จะทำอย่างไร? คำถามทิ้งท้ายในโฆษณาได้กลับมาก้องในหัวผมอีกครั้ง
นั่นสิครับ ถ้าเป็นคุณ คุณจะทำอย่างไร ถ้าคุณมีฝัน มีความหวังที่จะทำอะไรสักอย่างหนึ่งให้สำเร็จ ลองนึกดูครับว่าถ้าเป็นคุณที่กำลังเดินตามความฝัน แล้วระหว่างทางก็เจอกับอุปสรรคเล็กบ้างใหญ่บ้าง อีกทั้งคนรอบข้างก็ยังมาสนับสนุนให้คุณเลิกซะเถอะ อย่าเหนื่อยเพ้อฝันอีกต่อไปเลย... คุณจะหยุดเดินหรือเปล่า?
สำหรับหลายคน อาจตัดสินใจยอมหยุดครับ แล้วมันก็สิ้นสุดอยู่ตรงนั้น แต่สำหรับอีกหลายคน เมื่อพวกเขาเริ่มฝัน พวกเขาจะมองหา ความเป็นไปได้ ให้เจอ ทำอย่างไรบ้าง มันถึงจะเป็นไปได้ ไม่ว่ามันจะซ่อนอยู่ตรงไหนก็เถอะ พวกเขาจะมองหา และส่วนมากพวกเขาก็จะมองเห็นด้วย
อย่างกลุ่มนักเตะแห่งเกาะปันหยีนี้ ก็หาลู่ทางความเป็นไปได้ ที่จะทำให้พวกเขาได้เตะบอล อันนำมาสู่เรื่องราวในโฆษณาตัวที่ 2 ที่พวกเขาได้รวมใจกันสร้างสนามบอลขึ้นมา ถึงแม้พื้นดินจะไม่มี แต่เขาก็มีพื้นน้ำครับ พวกเขาช่วยกันรวบรวมเศษไม้ มาตอกตะปูต่อเป็นแพขึ้นมา ได้เป็นสนามบอลกลางน้ำ
ซึ่งสนามนี้ก็ใช่ว่าจะเตะได้ถนัดนะครับ เพราะเศษไม้ที่พวกเขาเอามานั้นก็มีเศษตะปูมาเป็นของแถม แล่บขึ้นมาเจอกับนิ้วเท้าพวกเขาประจำ ไหนจะบอลตกน้ำอีก แต่สำหรับพวกเขาแล้ว ตะปูหรือน้ำล้อมรอบไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยครับ เพราะอย่างน้อยตอนนี้ ฝันน้อยๆ ของพวกเขาก็เป็นรูปเป็นร่าง เขามีสนามเตะบอลสำเร็จแล้ว... นั่นแหละคือสิ่งที่พวกเขาภาคภูมิใจกัน
แล้วหนังโฆษณาจะจบลงตรงที่ มีเด็กคนหนึ่งวิ่งมาแจ้งข่าวว่า ตอนนี้เขามีประกาศจัดการแข่งขันฟุตบอลขึ้น ซึ่งเด็กกลุ่มนี้ก็เกิดคำถามกับตัวเองอย่างไม่มั่นใจครับว่า "จะไปสู้เขาไหวหรือ?"
และคำถาม ถ้าเป็นคุณ จะทำอย่างไร? ก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง ทิ้งท้ายให้คนดูตามไปคิดเป็นการบ้าน
ก่อนโฆษณาตอนต่อไป เราลองมาคิดคำตอบต่อคำถามนี้กันดูไหมครับ ว่าถ้าเป็นคุณ คุณจะขยับขานำพาตัวเองไปอีกขั้นของความฝันหรือไม่ เพราะการฝันนั้นอาจง่ายครับ แต่การเดินเข้าหาความฝันนั่นแหละ ที่หลายคนรู้สึกว่ามันยาก การเปิดประตูบานต่อไป สู่ความฝันนี่แหละ ที่มันช่าง "หนัก" เหลือเกิน...
แต่มันหนักจริง ยากจริง หรือเป็นเพียงเราคิดว่ามันหนัก มันยาก... ลองดูให้ดีๆ ก่อนนะครับ
| Create Date : 26 กุมภาพันธ์ 2554 |
| Last Update : 26 กุมภาพันธ์ 2554 13:42:01 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 1540 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ฮูโต๋ (กุหลาบเหมันต์  ) วันที่: 5 มีนาคม 2554 เวลา:11:07:45 น. |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 116 คน [
ขออนุญาตินำบทความดีๆนี้ไปเผยแพร่ต่อน่ะครับ ..