ได้เล่มนี้มาอาทิตย์กว่าๆแล้วค่ะ จากงานหนังสือ พร้อมลายเซ็นพี่เอ๋ นิ้วกลมด้วยทำเอายิ้มแก้มปริทั้งวันทีเดียว ทั้งที่เช้าวันนั้นมีงานที่คณะ แล้วก็เย็นวันนั้นมีงานพระราชทานเพลิงพระอาจารย์ ที่เป็นอาจารย์ใหญ่ด้วย แต่รู้ว่าพี่นิ้วกลมจะไป เราเก๊าะใช้เวลาเกือบๆสองชั่วโมงที่ว่างอยู่ แวบไปงานแป๊บหนึ่ง แล้วค่อยอ้อมโลกกลับไปวัดอีกทีเสียค่าแท็กซี่ไปเป็นร้อย จนกระเป๋าเบา...กระเป๋าเบาแต่อัดแน่นไปด้วยความสุข--------------------------และแล้วก็ได้ฤกษ์เปิด นั่งรถไฟไปตู้เย็น มาอ่านช่วงสงกรานต์นี้เองค่ะอ่านไปก็สลับร้อนๆ หนาวๆ ชอบกล เพราะว่าบ้านเราร้อนตับเกือบแตกแต่ความรู้สึกภายในเวลาจินตนาการตาม มันเย็นๆ เยือกๆ นึกถึงแต่น้ำแข็งตลอดเวลาอืมม์ ก็ได้บรรยากาศไปอีกแบบร่างกายมันคงนึกไม่ออกหรอกว่าหนาวยังไง แต่จิตสำนึกก็บอกว่า หนาวๆ อยู่นั่นแหละ-----------------------------อ่านนั่งรถไฟฯแล้ว เกิดความรู้สึกอิสระอีกครั้งจะเป็นไปได้ไหม ที่เราจะหาเวลาว่างสักนิ๊ด เจียดไป เที่ยวอย่างไม่มีแผนการอย่างนี้บ้างมันคงรู้สึกดีมากๆ เชียวล่ะเราชอบบทแรกๆ ตอนช่วงเริ่มออกเดินทางมากๆหลายครั้งที่เดินทาง มันเต็มไปด้วยการวางแผน การขัดขวางจากบรรดาบุคคลที่ชอบถามว่า จะไปไหน แล้วไปทำไม เพื่ออะไร พี่นิ้วกลมทำให้กฏเกณฑ์เหล่านั้นแตกกระจายและทำให้เราพยักหน้าตามหงึกๆด้วยหัวใจที่โดนกล่อมไปเป็นพวกแล้วเรียบร้อยและเราก็ชอบบทหลังๆ ที่กล่าวถึงการอยู่ร่วมกันบรรยากาศของคนที่ต่างที่มาที่ไป แต่จุดหมายอยู่ร่วมกัน ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน ให้มันอารมณ์เหมือนกำลังดูหนัง ถึงตอนไคลแมกซ์ พระเอกนางเอกออกมาพร้อมพรรคพวก เตรียมประมือกับผู้ร้าย เสียงเพลงบรรเลงประกอบหนังดังกึกก้อง ดังพอๆกับเสียงหัวใจใต้อกเบื้องซ้ายในนั่งรถไฟฯ ไม่มีพระเอก ไม่มีนางเอก ไม่มีเสียงเพลง ไม่มีผู้ร้ายแต่ว่ามี"พรรคพวก" และ "ความหนาว" ที่พวกเขาร่วมกันฝ่าฟัน--------------------------------แต่ก็มีบทหลังๆอีกแหละ ที่ไม่ค่อยชอบมันอิ่มกับความหนาว จน แข็งมั้งความรู้สึกเลยเลือนๆ ตื้อๆ ชอบกลมันเลยหมุนๆวนๆ ว่า นี่มันคล้ายๆกับบทแรกป่าววะ?แต่ก็แค่นั้นเองค่ะ มันตื้อไปก็เลยไม่ได้อ่านจนจบรวดเดียวไม่เหมือนเพลงรักประกอบชีวิตที่อ่านไป ยิ้มไป อ่านจนจบก็วนมาที่บทเดิม เพราะกลัวจบเร็วไปขอสันนิษฐานว่า เพราะเพลงรักฯ มันเป็นความสุขเรา - ซึ่งเป็นผู้ชอบอ่านเรื่องมีความสุข - ก็เลยจับใจขนาดหนักนั่งรถไฟฯ มันมีบรรยากาศเหงาๆ แทรกเป็นระยะมันหนาว มันเย็น และวังเวงๆ ไปกับความขาวดำของรูปภาพเรา - ผู้ซึ่งเกลียดความเหงาเข้าไส้ - ก็เลยไม่ได้กรี๊ดเรื่องนี้ เหมือนที่กรี๊ดเพลงรักฯไม่ได้แปลว่ามันไม่ดีนะคะ แค่จะบอกว่ามันดูเหงาไปเท่านั้นเอง-----------------------------------คนๆหนึ่งจะมีสักกี่ครั้ง ที่จะได้ไปสัมผัส เหนือที่สุดของประเทศอื่นที่มิใช่บ้านเกิดเมืองนอนของตนเข้าไปอย่างตื่นเต้น ปลอมตัวเป็นคนใบ้ เนียนสัญชาติไปตามหน้าตาที่เอื้ออำนวยประสบการณ์เหล่านี้ เก็บเกี่ยวไม่ได้ตามท้องถนนทั่วไปแต่ก็อีกละ คนแถบนั้น ก็คงมองว่า เรื่องเหล่านี้ เป็นเรื่องท้องถนนของเขาแสงสีเสียงในเมืองต่างหาก ที่ควรจะเป็นประสบการณ์หาได้ยาก หาไม่ได้ตามท้องถนนทั่วไปต่างคนก็ต่างมุมเพียงสักครั้งที่เคยได้สัมผัสอีกตัวตนหนึ่ง อีกมุมหนึ่งของโลกที่เราไม่เคยพานพบแล้วกลับมาอยู่กับความพิเศษ บนถนนเส้นที่ตัวเองคุ้นเคยนั่นน่าจะเป็นคนโชคดีที่สุดแล้ว
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [