Bloggang.com : สาวน้อยร้อยแปด - ** นัดพบที่ดาดฟ้า (1) **

Bloggang.com : weblog for you and your gang

...Snow in Neldoreth...

Group Blog

All blogs

** นัดพบที่ดาดฟ้า (1) **

คุยกันก่อน

วันนี้บังเอิญเห็นกระทู้เชิญชวนให้เข้าร่วมงานสัมมนาเรื่อง "อาคารระฟ้ากับการก่อวินาศภัยข้ามชาติ" ทำให้นึกถึงนิยาย never ending เรื่องนี้ขึ้นมา ที่เริ่มแต่งไว้ตั้งแต่ปี 2544 จนป่านนี้ยังเขียนไม่จบเลย กร๊ากกกก

กะว่าจะเลียนแบบ LOTR สักหน่อย เรื่องนั้นยังเขียนตั้ง 17 ปี เหอๆๆ ว่าแต่นิยายเรานี่ถือเป็นไซไฟได้มั้ยเนี่ย คาดการณ์ล่วงหน้าได้ตั้งหลายปีแน่ะ กร๊ากกกก

(เหตุการณ์ในเรื่องจะอยู่ประมาณปี 2552)

อีกประการหนึ่ง ช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้เรามีวิบากกรรมกับอุปกรณ์เก็บหน่วยความจำ ทั้งแผ่นซีดีและ thumb drive ต่างมีอันเป็นไปอย่างน่าอนาถ ทำให้ข้อมูลสำคัญในอดีตหลายอย่างเหลืออยู่แต่เพียงในความทรงจำ ดังนั้นเราจึงจะเอานิยายเรื่องนี้มาฝากเก็บไว้บนบล็อกนี้ละกัน

คำเตือน : สำหรับผู้ที่ชอบมาลอกนิยายในบล็อกเอาไปโชว์เป็นของตัวเอง อย่าลอกเรื่องนี้จะดีกว่า เพราะมันยังแต่งไม่จบ และคงไม่มีวันจบด้วย เสียเวลาลอกเปล่าๆ

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

นัดพบที่ดาดฟ้า ตอนที่ 1

สาวน้อยวัย 26 ปี กำลังคร่ำเคร่งอยู่กับการวางแผนในเกมสามก๊กเวอร์ชั่นล่าสุด พลธนู 7 นายกับพลทวน 7 นายจัดกลุ่มเข้าด้วยกัน เสร็จแล้วต้องสั่งผลิตม้าเพิ่มอีกเพื่อสร้างทหารม้า อ้าว.. ตานั่นตัดไม้เสียหมดป่าแล้ว ต้องไปหาป่าใหม่ให้ตัดเพิ่มอีก เสียงนายภาคภูมิ ลูกน้องคนสนิทร้องบอก

“พี่จี บ่ายโมงกว่าแล้วนา”

จีรันดากดเซฟเกม แล้วตอบว่า “เออ .. รู้แล้ว”

แต่แล้วก็ก้มหน้าก้มตาเล่นต่อ ชั่วพักหนึ่งก็มีเสียงรองเท้าที่คุ้นเคย ดัง กึก.. กึก.. ใกล้เข้ามา จีรันดาสั่งออกจากเกมทันที แล้วรีบเปิดโปรแกรมเอ็กเซลขึ้นมา หันมาคว้ารายการคำนวณค่าพลังงานไฟฟ้า ตามมาตรการอนุรักษ์พลังงานโดยการปรับเพิ่มจุดควบคุมของเครื่องทำน้ำเย็นตามสภาพอากาศภายนอกอาคาร หันกลับมาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์อีกทีก็นึกขึ้นได้ รีบเปิดโปรแกรมวิชวลเบสิกที่เธอทำแบบจำลองระบบอาคารไว้เพื่อทดสอบค่าต่างๆ กำลังก้มๆ เงยๆ หาอยู่ว่าทำโปรแกรมไว้ถึงไหนแล้ว คุณทัศนะ หรือพี่นะ ของน้องๆ ในฝ่ายวิศวกรรมก็เดินมาถึงโต๊ะของเธอพอดี

“ไอ้จี”

“ขา...” จีรันดาถือเอกสารไว้มั่น หันมารับหน้าลูกพี่ตาแป๋ว ลืมยิ้มให้เพราะคิดไม่ทันมัวแต่ตกใจ

“ดร.กฤษณ์ เขาชอบที่จีพรีเซนต์เมื่อเช้านี้มาก บอกให้ทำรายละเอียดโครงการมาแล้วทำเพาเวอร์พอยน์ให้เค้าย่อๆ ซัก 5-6 หน้า จะเอาเข้าที่ประชุมกรรมการบริหาร”

“ค่ะ...” สาวน้อยรับคำ แล้วยืนหันรีหันขวาง งงๆ อยู่ว่าจะเริ่มงานตรงไหนดี

“อ้อ... แล้วเดี๋ยวบ่ายสองเข้าประชุมกับพี่ด้วย ทางสำนักนายกฯ โทรมาบอกว่าจะขอความร่วมมืออะไรก็ไม่รู้ว่ะ มีแขกมาด้วยเป็นฝรั่ง ประเทศอะไรโน่ๆ ก็ไม่รู้แฮะ จีเข้าไปช่วยพี่ฟังหน่อย”

“ตกลงแขกหรือฝรั่งนะคะพี่นะ” จีรันดาถามหน้าตาย ทัศนะแยกเขี้ยวทำท่าจะบีบคอ สาวน้อยจึงก้าวถอยหลังหัวเราะแหะๆ

อาคารเทียมฟ้าที่บริษัทของจีรันดาดูแลอยู่นี้ กลายเป็นอาคารที่สูงที่สุดในประเทศไทยเมื่อทำลายสถิติตึกใบหยกสองลงได้เมื่อปี 2549 เป็นอาคารสำนักงานใหญ่ของบริษัทข้ามชาติหลายแห่ง เพราะความสวยงามในการออกแบบสถาปัตยกรรม และมีระบบวิศวกรรมอาคารที่ทันสมัยครบวงจร ทั้งระบบรักษาความปลอดภัย ระบบควบคุมอาคารอัตโนมัติ ระบบสำนักงานอัจฉริยะ นอกจากนี้ อาคารยังเป็นที่ตั้งของภัตตาคารลอยฟ้าชื่อดังจำนวนมาก ที่เป็นสาขาย่อยของร้านอาหารประจำโรงแรมห้าดาว ต่างก็พากันมาเปิดบริการที่นี่

จีรันดาจบการศึกษาวิศวกรรมไฟฟ้าด้านระบบอัตโนมัติ เมื่อปี 2546 อันเป็นปีที่เริ่มสร้างอาคารแห่งนี้พอดี ชื่อเสียงอันโด่งดังของโครงการที่จะสร้าง “อาคารที่สูงที่สุดในประเทศไทย” ทำให้จีรันดาตัดสินใจสมัครงานที่นี่เพียงที่เดียว สาวน้อยได้มีโอกาสเห็นอาคารแห่งนี้ตั้งแต่ยังเป็นที่ดินว่างเปล่า เธอเดินตรวจกราวน์ร็อดหรือเสาดิน ที่ฝังอยู่ใต้พื้นฐานรากชั้นล่างสุด เธอเฝ้าดูอยู่ในวันที่เอาหม้อแปลงไฟฟ้าแรงสูง และเครื่องกำเนิดไฟฟ้าสำรองเข้ามาติดตั้ง เธอไล่ตรวจสอบแนวเดินท่อร้อยสาย ทั้งสายไฟฟ้ากำลังและสายสัญญาณ เธอเองเป็นคนวางคอนเซ็ปท์ระบบอาคารอัตโนมัติ และก็เธออีกนั่นแหละที่อยู่ในทีมพัฒนาซอฟต์แวร์ควบคุมอาคาร ในฐานะผู้แทนเจ้าของอาคารเข้าไปร่วมทำงานกับผู้รับเหมา

เมื่อเปิดอาคารแล้ว เหมือนกับภารกิจของเธอสิ้นสุด จีรันดากำลังคิดจะหางานใหม่ที่ท้าทายยิ่งกว่านี้ แต่แล้วก็มีสิ่งหนึ่งมาทำให้เธอเปลี่ยนใจและตัดสินใจทำงานที่นี่ต่อไป

ในงานเลี้ยงเปิดอาคารนั่นเอง ที่จีรันดาได้มีโอกาสพบกับ ดร.กฤษณ์ วิศวกรหนุ่มไฟแรง เพิ่งจบปริญญาเอกหมาดๆ มาจากเอ็มไอที ทางบริษัทเชิญ ดร.กฤษณ์ มาเป็นที่ปรึกษาคณะกรรมการบริหาร ทางด้านเทคโนโลยี ความฉลาดปราดเปรื่อง คล่องแคล่ว และมีอารมณ์ขัน อันผิดไปจากภาพของด็อกเตอร์มาดเข้มสูบไปป์ใส่แว่นอย่างที่จีรันดาเคยคิด ทำให้สาวน้อยวัย 23 หลงใหลได้ปลื้ม และเปลี่ยนความตั้งใจเดิมในอันที่จะเปลี่ยนงานไปเสียง่ายๆ เพียงเพราะหวังจะได้ทำงานอยู่ใกล้ๆ ด็อกเตอร์หนุ่มคนนี้เท่านั้น แม้ว่าเขาจะมีอายุมากกว่าเธอถึง 6-7 ปี และอาจจะมีแฟนอยู่แล้วก็ตาม

ความหลงใหลได้ปลื้มนี้กินเวลานานไม่ใช่เล่น จีรันดาสนุกสนานกับงานเพียงชั่วครู่เดียวก็ผ่านไปสามปี วิศวกรรุ่นพี่ที่เคยดูแลเธอในสมัยก่อสร้างได้ย้ายงานไปโครงการอื่นๆ แล้ว พี่นะได้เข้ามาดูแลงานด้านวิศวกรรมของอาคารแห่งนี้และนั่นหมายถึงมาดูแลเธอด้วย เพราะคำนิยามของเธอที่พวกพี่ๆ กำหนดให้ก็คือ

“ยายจี... ไอคิวสูง... อีคิวต่ำ...“

ทั้งนี้ก็เพราะจีรันดาเป็นเด็กหัวดี สอบเทียบมาถึงสองชั้น เธอเรียนจบปริญญาตรีขณะที่อายุยังไม่ครบยี่สิบปีเต็ม และด้วยวัยเพียง 26 ปี เธอสอบเลื่อนชั้นเป็นสามัญวิศวกรได้แล้ว พร้อมกับเป็นหัวหน้าทีมระบบควบคุมอาคารที่ได้ชื่อว่ามีความซับซ้อนมากที่สุดแห่งหนึ่งของประเทศ

และยิ่งถ้าเรื่องใจร้อนแล้ว เธอไม่มีแพ้ใคร...

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

ก่อนบ่ายสองโมงเล็กน้อย จีรันดาก็ไปนั่งคุยกับพี่นะ เพื่อฆ่าเวลาระหว่างรอทีมงานจากสำนักนายกฯ ที่ติดต่อมาว่ามีเรื่องด่วน เป็นเรื่องปกติที่จะมีหน่วยงานรัฐบาลติดต่อมาขอความร่วมมืออยู่เสมอๆ เพราะแขกของรัฐบาลมักจะพอใจที่จะมารับประทานอาหาร ณ ภัตตาคารลอยฟ้าแห่งใดแห่งหนึ่งบนอาคารนี้ พลอยทำให้ทีมดูแลอาคารต้องเตรียมพร้อมทั้งด้านความปลอดภัยและความสะดวกสบายอยู่เป็นนิจ

ชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งประมาณ 4 คนเข้ามาติดต่อที่ประชาสัมพันธ์ แม่สาวอี๊ด ปชส. เสียงหวานโทรเข้ามาที่ห้องทัศนะ แจ้งว่า

“เจ้าหน้าที่จากสำนักงานตำรวจฯ มาแล้วค่ะ บอกว่านัดไว้กับคุณนะ”

ทัศนะขมวดคิ้ว หันมามองหน้าจีรันดาที่นั่งตาแป๋วอยู่เพราะไม่ได้ยินเสียงในโทรศัพท์ เขาจึงบอกกับอี๊ดว่าจะออกไปรับเอง แล้วสั่งจีรันดาว่า “รออยู่นี่แหละ”

อึดใจหนึ่ง จีรันดากำลังนึกถึงรายละเอียดโครงการที่จะทำส่ง ดร.กฤษณ์ ทัศนะก็โผล่หน้าเข้ามาตามว่า

“จี ไปห้องประชุม 1”

ชายหนุ่มทั้งสี่คนที่อ้างว่ามาจากสำนักงานตำรวจฯ นั่งรออยู่ในห้องประชุมแล้ว เมื่อทัศนะและจีรันดาเดินเข้าไป ทั้งหมดก็ลุกขึ้นยืน ชายหนุ่มในวัยปลายยี่สิบ ผู้ที่ยืนเป็นคนที่สองจากซ้ายก็ยื่นมือออกมาจับกับทัศนะ และแนะนำตัวว่า

“สวัสดีครับ ผม เมธา ครับ”

“ครับ ทัศนะ ครับ”

จากนั้นชายหนุ่มหันไปจะจับมือกับจีรันดา สาวน้อยยืนมองเฉยอยู่ครู่หนึ่ง แล้วยิ้มออกมา ค่อยๆ ยกมือขึ้นไหว้อย่างอ่อนช้อย ยืนมองตาแป๋ว เมธายิ้มเก้อๆ ค่อยๆ หดมือกลับ หันไปแนะนำเพื่อนร่วมงานว่า

“นี่ทีมของผม สบโชค เพิ่มพูน และนั่น ขจรเดช ครับ”

ทัศนะจึงแนะนำว่า “นี่จีรันดา ผู้ช่วยผมครับ เชิญนั่งเถอะครับ ผู้พัน เอ.. หรือผู้การ ผมจะเรียกคุณว่ายังไงจึงจะเหมาะล่ะครับ”

เมธายิ้มอย่างเปิดเผย ยามนี้จึงเห็นลักยิ้มที่แก้มขวาเป็นรอยบุ๋มน้อยๆ ดูมีเสน่ห์ไม่เบา “เรียกผมว่าเมธาดีกว่าครับ พวกผมทำงานนอกเครื่องแบบ อย่าเรียกตำแหน่งเลย”

“โอเคครับ คุณเมธา” ทัศนะกล่าว เริ่มเข้าเรื่อง “ผมคุยกับคุณประดิษฐ์ที่สำนักนายกฯ เมื่อครู่ เขาบอกว่ารายละเอียดคุณเมธาจะแจ้งเอง”

เมธาขยับตัวเล็กน้อย มือวางประสานกันบนโต๊ะลักษณะเป็นการเป็นงาน “คุณคงทราบแล้วว่า ตั้งแต่สองวันก่อน ท่านประธานาธิบดีประเทศอันเบติโน่ ได้มาเยือนประเทศไทยในฐานะแขกของรัฐบาล ท่านมีกำหนดจะเดินทางออกจากประเทศไทยไปสิงคโปร์ต่อในวันที่เก้า คืออีกสามวันจากนี้ ก่อนจะไปสิงคโปร์ท่านอยากจะแวะมารับประทานอาหารที่ร้านคาเฟ เดอ เทียมฟ้า ทางสำนักนายกฯ ก็เลยจะจัดพิธีเลี้ยงส่งท่านที่นี่ ในวันมะรืนนี้”

“ครับ” ทัศนะรับคำ อย่างที่บอก พวกเขาเคยชินกับการต้อนรับแขกบ้านแขกเมืองเสียแล้ว แผนปฏิบัติงานเวลามีแขกเมืองมา ก็มีพร้อมอยู่แล้ว แค่เรียกทีมงานมาซักซ้อมกันอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ก็ทันถมเถ

“เอ่อ...” เมธายกมือลูบหน้า รู้สึกลำบากใจในการที่จะบอกข่าวไม่สู้ดีกับพลเรือน “...การเยือนประเทศไทยครั้งนี้สำคัญมาก มันมีผลกระทบต่อโครงการสันติภาพระหว่างทวีป แต่เมื่อวานนี้ เราได้รับคำเตือน...ที่ไม่สู้จะดี มีแหล่งข่าวที่เชื่อถือได้ แจ้งว่ากลุ่มกองโจรก่อการร้ายฝ่ายกบฏของอันเบติโน่ ได้ลักลอบเข้ามาในประเทศไทยแล้ว ฝ่ายข่าวกรองกำลังตามตัวอยู่ ยังไงก็ตาม ทุกฝีก้าวของท่านประธานาธิบดีขณะที่อยู่ในประเทศไทย ต้องได้รับความคุ้มครองจากเรา ซึ่งก็รวมถึงทุกก้าวของท่านที่อาคารเทียมฟ้าด้วย...”

จีรันดายังนั่งตาแป๋ว เป็นลักษณะเฉพาะตัวของเธออย่างหนึ่งที่ดวงตากลมโตและใส มีแววสะท้อนเหมือนลูกแมว นั่นทำให้ดวงหน้าของเธอแม้จะไม่สะสวยแต่ก็ดูน่าทะนุถนอมในแบบเด็กๆ ซึ่งในอีกแง่หนึ่งคือดูไม่ออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

ทั้งห้องเงียบไปครู่หนึ่ง เมธาจึงเอ่ยขึ้นว่า “คุณทัศนะครับ ขอผมคุยกับคุณสักครู่ได้ไหม”

ที่หน้าห้องประชุม เมธาพยายามอธิบายกับทัศนะว่า งานนี้ไม่ควรให้เด็กผู้หญิงเข้ามาเกี่ยว เพราะไม่ใช่งานต้อนรับหรูหรามีหน้ามีตาอะไร แต่เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย ทัศนะก็คิดหนักเช่นเดียวกัน เขาบอกกับเมธาว่า

“ครับ ผมเข้าใจ แต่จีรันดาไม่ใช่ฝ่ายต้อนรับประชาสัมพันธ์นะคุณ เธอเป็นหัวหน้าทีมระบบควบคุมอาคารที่นี่ ไม่มีอะไรที่เกิดขึ้นในตึกนี้แล้วเธอจะไม่รู้ เธอเป็นคนถือพาสเวิร์ดระดับสูงสุดของอาคารนี้เชียวละ”

เมธาอ้าปากค้าง ที่จะพูดอะไรต่อก็เลยลืมไปหมดเลย ทัศนะเองก็กลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่

“ถ้าจะมีอะไรเกิดขึ้นละก็ คุณหวังพึ่งเธอได้เลย ผมกังวลอยู่อย่างเดียวว่าเราจะเห็นแก่ประโยชน์จากตัวเธอจนยอมปล่อยให้เธอเข้ามามีอันตรายด้วยหรือเปล่า ผมอยากจะขอคำรับรองจากคุณสักหน่อย จะมีอันตรายอะไรไหม”

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

(จบตอนที่ 1)

Create Date : 10 มกราคม 2550

Last Update : 10 มกราคม 2550 12:29:02 น.

2 comments

Counter : 246 Pageviews.